Адрасная кніга

5. Краіна Мальбара

Менскі Захад мы называлі Краінай Мальбара

У часы, калі апошняй станцыяй мэтро была Пушкінская

а наступныя шчэ і не будаваліся

гэта тут здымалі кватэры самыя растарможаныя дзеўкі

і самыя прыпісчаныя знаёмыя

з суіцыдальнымі схільнасьцямі

гэта сюды можна было за апошнія грошы

прыехаць а трэцяй ночы на таксі

без папярэджаньня

і застацца да раніцы

пазанаступнага дня

гэта тут люлька міру замяняла сьняданак

а культавы фільм калыханку

адным словам, Захад – ён і ў Менску Захад!

а вуліцы! Адаеўскага, Адзінцова, Прытыцкага!

паэзія!

мы ніколі не запісвалі адрасоў на Захадзе

бо ведалі яго напамяць колькі б ні выпілі

як і некалькі патрэбных нумароў тэлефонаў

на выпадак небясьпекі

дэгідратацыі

Назва «Краіна Мальбара» ўзьнікла спантанна

пад уплывам рэклямных білбардаў з каўбоямі

што нагадвалі шыльды на памежных пераходах

між рэштай Менску і Захадам

а таксама пасьля таго выпадку

калі мы з хлапцамі ў нядзелю ўвечары

акупавалі ў адсутнасьць кораша ягоную хату

і захацелі з нагоды ці то Дзядоў, ці то Гэлаўіна

выпіць як культурныя людзі

гэта значыць пад закусь

набылі з гэтай нагоды курыцу

і ўсьвядомілі, што ня ведаем, як яна гатуецца

я тут жа набраў адзін з нумароў хуткае дапамогі

ён аказаўся нумарам маёй аднагрупніцы

якая жыла паблізу

і якую я да гэтага вечара кахаў толькі плятанічна

а празь дзьве гадзіны курыца была гатовая

хлапцы былі гатовыя

а мы з аднагрупніцай ужо настолькі закаханыя

што пакуль на кухні пад курыцу лілася гарэлка

за здароўе Ўсіх Памерлых

разам з задушэўнымі песьнямі

за ўпакой усіх жывых

мы за сьценкай ніяк не маглі нарадавацца

з доўгачаканай фізычнай блізкасьці

нам заміналі толькі пэрыядычныя выгукі

кшталту «хадземце бухаць, хопіць трахацца!»

«наагул, вы курыцу есьці будзеце?»

і грукат у дзьверы «вы там яшчэ ня скончылі?»

(не, я яшчэ ня скончыў)

і іншыя дробныя непрыемнасьці

На наступны дзень з самай раніцы

паспаўшы хіба паўгадзіны ў аўтобусе

мы сустрэліся на занятках

была ангельская

на тэму «як я правёў выходныя»

да дошкі выйшла мая каханая

і штосьці расказвала

замест выкладчыцы

я ня мог уцяміць ні таго, што яна казала

ні таго, калі яна пасьпела ўсё гэта вывучыць

ні чаму яна пасьля бяссоннай ночы

выглядае так сьвежа, быццам я толькі сьніў усё папярэдняе

можа, гэта ўсё і сапраўды было п’янай галюцынацыяй?

але тут яна раптам зьвярнулася да мяне

і строга па-ангельску прамовіла:

«Шчур, чаму вы ўвесь час усьміхаецеся?

Вы, напэўна, выдатна правялі выходныя?»

на што я, з апошніх сілаў трымаючыся

каб не расплакацца

ад шчасьця й ня выдаць сябе – то бок нас – перад астатнімі

адказаў: «Так,

я быў у Краіне Мальбара».