Беларускiя народныя казкi

АЛЁНКА

Жылi дзед i баба. I была ў iх дачка Алёнка. Ды нiхто з суседзяў не называў яе па iменi, а ўсе звалi Крапiўнiцай.

— Вунь, — кажуць, — Крапiўнiца сваю Сiўку павяла пасьвiць.

— Вунь Крапiўнiца з Лысуном у грыбы пайшла.

Толькi i чуе Алёнка — Крапiўнiца ды Крапiўнiца…

Прыйшла яна аднойчы дадому з вулiцы i скардзiцца матцы:

— Чаму гэта, мамка, нiхто мяне па iменi не называе?

Мацi ўздыхнула i кажа:

— Таму, дачушка, што ты ў нас адна: няма ў цябе нi братоў, нi сясьцёр. Расьцеш, як тая крапiва пры плоце.

— А дзе-ж мае браты i сёстры?

— Сясьцёр у цябе, — кажа мацi, — няма, гэта праўда, а братоў было тры.

— Дзе-ж яны, мамка?

— Хто iх ведае. Як я цябе яшчэ ў калысцы калыхала, паехалi яны ў сьвет зь лютымi Зьмеямi-Цмокамi ваяваць, сабе i людзям шчасьце здабываць. З таго часу i не вярнулiся…

— Дык я пайду, мамка, шукаць iх — не хачу, каб мяне Крапiўнiцай называлi!

I як бацька i мацi нi адгаварвалi яе, — нiчога зрабiць не маглi. Тады мацi i кажа:

— Адну цябе я ня пушчу: малая ты яшчэ для такой дарогi. Запрагай Сiўку i едзь. Сiўка наша старая, разумная — яна завязе цябе да братоў. Ды глядзi, нiкуды нанач не заяжджай: едзь як дзень, так ноч, пакуль братоў ня знойдзеш.

Запрэгла Алёнка Сiўку, узяла хлеба на дарогу i паехала. Выехала за вёску, бачыць — бяжыць за возам i стары iх сабака Лысун. Хацела Алёнка назад яго прагнаць, ды перадумала: няхай бяжыць — весялей будзе ў дарозе.

Ехала яна, ехала — прыехала да перакрыжаваньня дарог. Сiўка спынiлася, назад паглядае. Алёнка пытаецца ў яе:

Тут Сiўка галаву ўзьняла, заржала, на левую дарогу паказала.

Алёнка пусьцiла яе па левай дарозе.

Едзе яна чыстымi палямi, едзе цёмнымi барамi. Прыехала на сутоньнi (зьмярканьнi) ў вялiкую пушчу. Бачыць — стаiць у пушчы пры дарозе хатка. Толькi Алёнка даехала да хаткi, як выбегла адтуль нейкая гарбатая кабецiна з доўгiм носам. Спынiла Алёнку i кажа ёй:

— Куды ты, неразумная, едзеш супраць ночы? Цябе тут ваўкi зьядуць! Заставайся ў мяне — пераначуеш, а заўтра повiдну паедзеш.

Пачуў гэта Лысун i зацяўкаў пацiху:

Не паслухала Алёнка Лысуна, засталася начаваць у хатцы.

Распытала ведзьма Бабарыха ў Алёнкi, куды яна едзе. Алёнка ўсё расказала. Ведзьма ад радасьцi аж падскочыла: браты Алёнчыны, думае яна, напэўна i ёсьць тыя асiлкi, якiя ўсю радню яе iзь сьвету зьвялi. Цяпер яна зь iмi расправiцца…

Назаўтра ведзьма ўстала, прыбралася, як на кiрмаш, а ўсё Алёнчына адзеньне схавала i будзiць яе:

— Уставай, паедзем братоў шукаць!

Устала Алёнка, глядзiць — няма адзеньня…

— Як-жа я паеду? — бядуе Алёнка.

Прынесла ёй ведзьма старыя жабрацкiя рызманы.

— На, — кажа, — добра табе будзе i такое адзеньне.

Адзелася Алёнка, пайшла Сiўку запрагаць.

Узяла ведзьма нож i таўкач, села ў палукашак, як панi, а Алёнку за хурмана пасадзiла.

Едуць яны, а Лысун бяжыць збоку ды цяўкае:

Пачула гэта ведзьма Бабарыха, схапiла таўкач i шпурнула ў Лысуна. Лысун заенчыў — перабiла яму ведзьма нагу. Алёнка заплакала:

— Бедны, бедны Лысун, як-жа ты цяпер без нагi будзеш бегчы!..

— Сьцiхнi, — пагразiла ёй ведзьма, — а то i табе так будзе!

Едуць яны далей, а Лысун не адстае, на трох нагах скача. Даехалi да новага перакрыжаваньня. Сiўка спынiлася. Алёнка пытаецца ў яе:

Сiўка заржала, на правую дарогу паказала.

Цэлую ноч ехалi яны цёмнаю пушчай па правай дарозе. Ранiцай выехалi на луг, бачаць — перад iмi шаўковы шацёр стаiць, а каля яго трое жарабкоў пасецца. Сiўка весела заржала i павезла Алёнку зь ведзьмай проста да шатра.

Алёнка зарадавалася:

— Гэта тут напэўна мае браты жывуць!

Ведзьма злосна цыкнула на яе:

— Маўчы лепш. Тут жывуць не твае браты, а мае!

Пад'ехалi да шатра. Выходзяць адтуль тры статныя хлопцы-малайцы — твар у твар, волас у волас, голас у голас.

Ведзьма саскочыла з возу i да iх:

— Як маецеся, браткi? Я ўвесь сьвет звандравала, сваю галоўку стурбавала, усё вас шукала…

— Дык гэта ты наша малодшая сястра? — пытаюцца браты-асiлкi.

— Але, — кажа ведзьма, — ваша родная сястра…

Кiнулiся браты да яе, давай цалаваць, на руках падкiдаць. Так рады, што i сказаць ня можна.

— Бач, — дзiвяцца яны, — як доўга мы ваявалi: сястра за гэты час ня толькi вырасла, а i пастарэла… Ну, ды нiчога: усiх ворагаў мы пазьнiшчалi; засталася толькi адна ведзьма Бабарыха. Як знойдзем яе — спалiм i тады дахаты паедзем.

Пачула гэта ведзьма, i аж ухмыльнулася: цяпер паглядзiм, хто каго спалiць!..

— А якая гэта, сястрыца, дзяўчынка з табою прыехала? — пытаецца старэйшы брат.

— Гэта мая наймiчка, — адказала ведзьма Бабарыха. — Яна ў мяне за хурмана езьдзiць i маю кабылку пасе.

— Добра, — кажуць браты, — яна i нашых коней пасьвiць будзе.

Павярнулася ведзьма, гукнула срогiм голасам да Алёнкi:

— Чаго сядзiш? Выпрагай Сiўку ды вядзi пасьвiць!

Заплакала Алёнка, пачала Сiўку выпрагаць. А браты падхапiлi ведзьму Бабарыху на рукi, панесьлi ў шацёр, пачалi частаваць-трактаваць.

Есьць ведзьма Бабарыха, п'е, а сама сабе думае: «Як палягуць спаць, дык я iх усiх i парэжу…»

Тым часам Алёнка сядзiць на лузе каля коней i сьпявае, плачучы:

Зямля i сонца адказваюць:

Выйшаў меншы брат з шатра, заслухаўся. Вярнуўся назад i кажа:

— Ведаеш, сястрыца, ведаеце, браткi, цi то птушка на лузе шчабеча, цi то дзяўчына сьпявае. Але так жаласна, што аж за сэрца хапае.

— Гэта мая наймiчка, — кажа ведзьма Бабарыха, — яна на ўсе штукi здатная, толькi да работы лянiвая.

Выйшаў тады сярэднi брат паслухаць, хоць ведзьма ня пускала яго.

Паслухаў ён жаласную песьню Алёнкi, а потым чуе, як сабака Лысун зацяўкаў:

Вярнуўся сярэднi брат i кажа да старэйшага:

— Пайдзi ты паслухай.

Пайшоў старэйшы брат, а сярэднi вока зь ведзьмы Бабарыхi ня спускае…

Паслухаў старэйшы брат Алёнчыну песьню, паслухаў, што сабака Лысун сказаў пра ведзьму Бабарыху, i аб усiм здагадаўся.

Пабег ён тады да Алёнкi, схапiў яе на рукi i прынёс у шацёр.

— Вось, — кажа да братоў, — хто наша сапраўдная сястра! А гэта подманшчыца: ведзьма Бабарыха!

Расклалi браты вялiкае вогнiшча, спалiлi на iм ведзьму Бабарыху, попел па чыстым полi разьвеялi, каб i духу яе ня было. А потым згарнулi шаўковы шацёр ды вясёлыя паехалi з Алёнкай да старых бацькоў.