Drżące Serce

13

Stali na szczycie wzgórza i przyglądali się rozległej panoramie. Po raz pierwszy mogli oglądać przepastne lasy Ciemności

Oswobodzeni niewolnicy, którzy wszak byli widzialni, musieli teraz leżeć płasko na ziemi.

Sol stała razem z Kirem, Grendelem i spragnionym towarzystwa smokiem. Grendel potworną ręką wskazał wąską przełęcz.

– Tam, w dole, jest granica terytorium Gór Czarnych – wyjaśnił. – Właśnie stamtąd przybyliśmy. Wprost roiło się w tym miejscu od straży, pamiętam. Pełno było tych strasznych niewolników o gorejących oczach, akurat tego rejonu powinniśmy unikać.

– Pewnie masz rację – przyznał Kiro i odwrócił się do smoka. – Czy ty trafiłeś tutaj w tym samym czasie?

– O, nie, wcale nie – odparł smok, zawsze chętny do usług. – Przybyłem tu na długo przed Grendelem i przekroczyłem granicę w zupełnie innym miejscu. Ale tam też były straże, olbrzymie larwy.

– Ach, tak, a więc i ty zawarłeś z nimi znajomość? – uśmiechnął się Kiro przyjaźnie, a smok gotów był odwdzięczyć się własnym życiem za okazanie mu takiej życzliwości. – Masz rację, Grendelu, spróbujemy przejść inną drogą.

Wszyscy doskonale wiedzieli, że sytuacja jest trudna. Gdyby byli sami, mogliby próbować przeprawy w dowolnym miejscu. Teraz jednak w ich grupie znalazło się trzydziestu widzialnych zbiegów, nad którymi należało roztoczyć opiekę. Dlatego właśnie musieli bardzo starannie wybrać drogę. Potwory z baśni nagle same przejęły rolę opiekunów.

– Powinniśmy pójść możliwie najtrudniejszą do pokonania drogą – zauważyła Sol. – Tak, by strażom nie przyszło do głowy, że porywamy się na coś do tego stopnia szalonego.

– Świetnie – rzekł Kiro i teraz Sol była gotowa na śmierć dla niego z samej tylko wdzięczności, że ją pochwalił.

Kiro powiódł wzrokiem po niezmiernie ponurej krainie. Wiedział jednak, że za kolejnym niewysokim wzgórzem czeka wolność. Wypatrzył niewielkie zbocze położone z prawej strony przełęczy, na której czatowali wartownicy.

– Jak sądzicie, czy zdołamy się tam wspiąć?

Nikt nie umiał na to odpowiedzieć. Podczas powolnego przemarszu w stronę granicy nie wszystko szło zupełnie gładko. Jeńcom trzeba było opatrywać liczne rany, niektórym z nich okowy otarły skórę i ciało niemal do kości. Nie przestawali też narzekać, wciąż jeszcze nie do końca przekonani, że ktoś naprawdę chce ich uratować. Niewidzialne ręce, które ich prowadziły, mogły wszak być magicznymi mackami zła, wywodzącego się z Gór Czarnych.

Ale i w tej grupie znajdowało się kilkoro mądrych i rozsądnych. Dwóch jeńców pochodziło z Ciemności. To bardzo ułatwiało sytuację, być może będzie ich można zostawić właśnie tam i nie zabierać do Królestwa Światła, które wszak nie mogło pomieścić wszystkich.

Nikt jednak nie wiedział, w jakie miejsce Ciemności trafią, gdy już się wydostaną poza Góry Czarne. Mogli przecież znaleźć się bardzo daleko od zamieszkałych okolic

Bez końca musieli się zatrzymywać, by zająć się tym czy tamtym niewolnikiem. Niektórzy z nich byli naprawdę w ciężkim stanie, na skraju ostatecznego wyczerpania, wygłodzeni. Niestety, Sol i Kiro zabrali żywność tylko dla siebie, bo postacie z baśni nie musiały przecież jeść.

Sol często podczas tej wędrówki traciła cierpliwość i coraz częściej dopadał ją też lęk. Czas nieubłaganie płynął, a oni nie będą niewidzialni przez całą wieczność. Widziała, że Kira również to niepokoi. Trzydzieścioro ludzi zdołają być może przeszmuglować, lecz blisko dwustu? To za dużo.

Kiro wyznał też Sol, że niepokoi się o Rama i jego grupę. Skoro oni mają kłopoty ze swoimi podopiecznymi, a jest to zaledwie trzydziestu dawnych niewolników, to jak Ram zdoła poradzić sobie z ponad tysiącem? W dodatku rozproszonym to tu, to tam.

Istoty z legend natomiast nie sprawiały najmniejszego kłopotu. Wszystkie chciały pomagać, Kiro miał w nich wielką wyrękę, zwłaszcza w Grendelu i Meduzie, ale i w smoku, niezmiernie chętnym do świadczenia wszelkich przysług. Co prawda smok robił wszystko bardzo niezgrabnie ze względu na swoje ogromne ciało i niewielki rozum, oboje jednak, i Sol, i Kiro, polubili go i chętnie wybaczali nie najmądrzejsze nawet posunięcia. Pewną trudność nastręczało wyznaczanie mu zadań, okazało się jednak, że smokowi wystarczy już sam fakt, że Kiro z pełną powagą roztrząsa wraz z nim poważne problemy. Sympatyczny olbrzym niemal na krok nie odstępował swego bohatera, przez co Sol i Kiro nie mogli liczyć na zbyt wiele chwil spędzonych tylko ze sobą. Czy poradzą sobie ze wspinaczką po tak stromej skale? W dodatku z tyloma chorymi, niemal umierającymi niewolnikami?

No cóż, nie było innego wyjścia. Ta droga wydawała się jedyną bezpieczną na przestrzeni wielu mil. W skale widniała niewielka szczelina, mogli się tamtędy wspinać, zdaniem Kira, nie zauważeni przez nikogo. Musieli próbować.

Kiro podszedł do najrozumniejszych spośród niewolników i wyjaśnił, co teraz ich czeka. Niewolnicy nauczyli się już rozpoznawać jego głos i chociaż go nie widzieli, to jednak przysłuchiwali mu się z uwagą. Owszem, rozumieli, że nie ma innej drogi, lecz dość ciężko przy tym wzdychali. Dla wielu z nich wspinaczka mogła okazać się próbą ponad siły.

Kiro zapewnił, że otrzymają wszelką możliwą pomoc, jeśli tylko zdołają się pogodzić z tym, że niewidzialne postaci z baśni będą ich dotykać.

Mężczyźni obiecali, że przemówią do rozsądku innym.

Niedługo później stali już pod rozpadliną w skalnym zboczu i przygnębieni patrzyli w górę. Skała okazała się o wiele bardziej stroma, niż się to wydawało z daleka. Pozostawali jednak osłonięci przed argusowymi oczami straży. Zagrożenie mogły stanowić jedynie olbrzymie ptaszyska Gór Czarnych; gdyby się pojawiły, byliby straceni.

– Musimy mieć nadzieję, że te ćwirćwirki mają inne zajęcie – westchnęła Sol. – Ale w jaki sposób chorzy przedostaną się na górę?

I wtedy to smok wystąpił ze swą pierwszą inteligentną propozycją:

– Może mogliby usiąść mi na grzbiecie?

Kiro i Sol popatrzyli na siebie, potem przenieśli wzrok na smoka.

– Anioł – powiedzieli równocześnie.

Smok z radością przyjął ten oryginalny komplement. Niełatwo było namówić najbardziej wycieńczonych więźniów do podróży na smoczym grzbiecie. Trzeba było zmusić ich do tego niemal siłą.

Wreszcie mogli rozpocząć wspinaczkę. Posuwali się wolno, wielu bowiem potrzebowało pomocy. Ale ci na smoczym grzbiecie siedzieli wygodnie, szpony potwora bez trudu znajdowały oparcie w szczelinach skały. Smok musiał obrócić trzy razy, ale wspinał się na górę naprawdę prędko. Nie szczędzono mu pochwał za ten wyczyn, dziękowali mu nawet pełni niedowierzania więźniowie, którzy wciąż nie widzieli swego wybawcy.

Wreszcie wszyscy osiągnęli szczyt skały, stąd mogli już patrzeć na bogatą roślinność Ciemności. Dzielił ich od niej jeszcze tylko krótki odcinek.

Kiro przestrzegał, że nie istnieją tu żadne trwałe, wytyczone granice, a służalcy Gór Czarnych często podejmują błyskawiczne wypady w Ciemność. Nie wolno im więc cieszyć się za wcześnie, wciąż przecież nie wiadomo, czy w ogóle uda im się dotrzeć do lasu, od którego dzieli ich jeszcze spora odległość.

Sol pociągnęła Kira za szatę Strażnika. Nie mogą sobie pozwolić teraz na takie długie wykłady, nie wiadomo, w którym momencie proszek elfów przestanie działać.

Do niewolników dotarło wreszcie, że oto mają wolność w zasięgu ręki. Ostatni kawałek dzielący ich od Ciemności przebyli więc bardzo prędko, najbardziej wycieńczonych i najsłabszych podtrzymywali inni. Nikomu nie wolno było teraz jechać na grzbiecie smoka, jak to by bowiem wyglądało, gdyby pojawiła się nagle grupka ludzi poruszających się w powietrzu bez żadnej podpory?

Widzialni musieli przekradać się, niemal czołgać na kolanach, tak by nie dostrzegły ich straże z przełęczy.

Przeżyli kilka niezmiernie denerwujących minut, zanim wreszcie mogli się skryć wśród drzew Ciemności.

Posuwali się naprzód tak długo, jak starczyło im sił. Wreszcie Kiro stwierdził, że chwila odpoczynku jest absolutnie konieczna.

Obsiedli go dookoła, a on wezwał Farona.

– Faronie, udało nam się – oznajmił z dumą. – Wszyscy przedostali się przez granicę z Ciemnością, choć jeszcze nie jesteśmy w pełni bezpieczni. Nie, nie mamy pojęcia, gdzie się znajdujemy, Królestwa Światła też nie widać, mogą nam je więc zasłaniać jakieś łańcuchy górskie. Nie, nie ma tu żadnych zabudowań, prawdę powiedziawszy, od chwili uwolnienia jeńców nie napotkaliśmy żadnej żywej istoty. Och, niektórzy z niewidzialnych zaczynają się ukazywać! Doprawdy, jakby to było obliczone z dokładnością niemal sekundy. Muszę już kończyć, ale najpierw spytam jeszcze, co u was?

Dowiedział się, że wciąż nic się nie dzieje. Wróg najwidoczniej coś szykuje, a im nie pozostawało nic innego, jak tylko czekać.

Z wolna coraz więcej postaci ukazywało się w dziennym świetle, jeśli rzecz jasna w ogóle można mówić o świetle w tej krainie wiecznego mroku. Uwolnieni jeńcy co raz jęczeli z przerażeniem, mieli jednak dostatecznie dużo taktu, by przynajmniej podziękować za ocalenie i pomoc. Grendel, jak się okazało, był bardzo trudny do zaakceptowania, gdy jednak zobaczyli Sol, a potem Kira, rozluźnili się z westchnieniem ulgi.

Wreszcie wszyscy już byli widoczni.

– Mój ty świecie – jęknął któryś z rozsądnych niewolników. – Chyba dobrze się stało, że nie wiedzieliśmy o tym wcześniej, bo nie jest wcale pewne, że ośmielilibyśmy się ruszyć z wami. Ogromnie jesteśmy wam jednak wdzięczni za wszystko, co dla nas zrobiliście, pomimo naszego narzekania. Ale Kiro… wolno mi chyba tak się do ciebie zwracać? Wydaje mi się, że potrzeba nam teraz długiego odpoczynku i, doprawdy, przydałoby nam się trochę jedzenia. Myślę, że moglibyśmy na coś zapolować. Podobno tu w Ciemności żyją jakieś niesamowite jelenie…

– Nie! – wykrzyknęli jednogłośnie Sol i Kiro.

Sol podjęła:

– Wszystkie jelenie olbrzymie zostały przeprowadzone do Królestwa Światła, właśnie dlatego, by więcej na nie nie polowano. Ale tu niedaleko płynie strumień, wydaje się, że nie wypływa z Gór Czarnych. Myślę więc, że na razie moglibyście zaspokoić przynajmniej pragnienie.

Tak też zrobili.

Sol i Kiro zostali, popatrzyli na siebie.

– Nie bardzo możemy być sami, Sol – odezwał się Strażnik. – Ale nie mogę już się doczekać tej chwili.

– Ja także – przyznała czarownica, oczy błysnęły jej żółto. – Ja także.

– Czy ty… zdecydowałaś już, czy chcesz być człowiekiem czy też duchem?

– Oczywiście, chcę być człowiekiem w twoim świecie, Kiro.

– Wobec tego wszystko będzie dobrze – westchnął z ulgą.

– Zobaczysz, będę miła i dobra.

– Tak, tak, dziękuję, ale pamiętaj, najlepszy jest złoty środek – uśmiechnął się Strażnik. – Nie możemy zgubić prawdziwej Sol w całym tym ugrzecznieniu. Na to się nigdy nie zgodzę.

Sol śmiała się ze szczęścia, Kiro poszedł sprawdzić, co się dzieje z innymi.

Kiedy została sama, przepełniona radością i gorącą nadzieją, próbowała zrozumieć, co tak naprawdę się wydarzyło.

Dostałam najwspanialszego mężczyznę na świecie, choć wcale nie tego, którego sobie wyobrażałam. Ta miłość spadła na mnie zupełnie nieoczekiwanie. W dodatku Lemuryjczyk? Czyżby tak podziałał na mnie przykład Indry?

No cóż, sama o tym zdecydowałam, chociaż doprawdy długo trwało, zanim sobie to uświadomiłam. Ale czy na pewno długo? Przecież właściwie niewiele dni upłynęło, odkąd odkryłam Kira? Jakie to zresztą ładne imię! Ha, zakochałam się nawet w jego imieniu!

Wyobrażałam sobie kogoś zwyczajnego z Królestwa Światła, sądziłam, że będę stateczną, poważaną gospodynią, małżonką jakiegoś rzetelnego i równie statecznego mężczyzny.

Tymczasem przydarzyło mi się właśnie to! Cały mój świat stanął na głowie. Oczywiście, Kiro jest stateczny i godny zaufania, lecz jakaż to emocjonująca postać! Ogromnie jestem ciekawa, jak się rozwinie ta historia? Jak kocha Lemuryjczyk? Czy oni są stworzeni tak samo jak… Nie, o tym już była mowa wcześniej. Jeśli on jest przyzwyczajony do lemuryjskich kobiet, może doznać rozczarowania, wszak według słów Lenore nie ma lepszych kochanków niż Lemuryjczycy, oni są podobno zupełnie fantastyczni.

Ciekawa jestem, z iloma Lemuryjkami romansował Kiro? Marnie wypadnę w porównaniu z nimi, potrafię się przecież kochać tylko tak jak ludzie, no i moje doświadczenia w tej dziedzinie są minimalne. Och, do diaska, tak strasznie dużo chciałabym mu dać, a jestem tylko marnym, niegodnym go człowiekiem.

Ale on chce mnie taką, jaką jestem, przynajmniej tak mówił, pragnie prawdziwej Sol, muszę więc być sobą. I niech się dzieje, co ma się dziać!

On jest taki wspaniały, szlachetny, zarówno z wyglądu, jak i usposobienia, wszyscy go podziwiają, a ja, muszę przyznać, mam słabość do autorytetów, to znaczy do prawdziwych autorytetów, takich, które wprost jaśnieją dobrocią, ciepłem, siłą, bezpieczeństwem… Byleśmy tylko mogli już niedługo zostać sami! Ale przed nami jeszcze długa, bardzo długa droga do Królestwa Światła, nie wiemy nawet, gdzie jesteśmy.

Zobaczyła, że Kiro rozmawia przez telefon, i podeszła bliżej.

Najwyraźniej znów skontaktował się z Faronem, usłyszała, jak mówi:

– Rozmawialiśmy z Sol o tym, czy nie powinniśmy wrócić do was teraz, kiedy wszyscy są już tu bezpieczni. Nie? Ale przecież powinniśmy pomóc? No cóż, rozumiem.

– Co on powiedział? – spytała Sol, gdy rozmowa dobiegła końca.

Kiro uśmiechnął się.

– Stwierdził, że nie chce mieć jeszcze więcej powodów do zmartwień, staliśmy się przecież z powrotem widzialni i gdybyśmy mieli pokonywać całą tę długą drogę jeszcze raz, to jesteśmy wręcz skazani na kłopoty. Faron będzie się cieszył z każdego, kto cały i zdrowy zdoła dotrzeć do Królestwa Światła.

Sol bardzo się zmartwiła.

– Wyczuwam w tych słowach cień rozpaczy.

– Owszem – przyznał Kiro z wielką powagą. – Ja też się obawiam, że naszych przyjaciół w Górach Czarnych czekają bardzo trudne chwile. Nie mogłem się skontaktować z dwiema pozostałymi grupami, ani z Ramem, ani z Markiem.

– To nie wróży nic dobrego – stwierdziła Sol przygnębiona.

Przez chwilę milczała, a potem zagadnęła niepewnie:

– Kiro…

– Tak?

– Wiem, że nie jesteś żonaty – odwróciła głowę, żeby na niego nie patrzeć.

– Nie jestem, ale skąd ty o tym wiesz?

– Spytałam Siskę, która spytała Indrę, a Indra spytała Rama.

– Rozumiem, że się dowiadywałaś – odparł z drwiącą miną, lecz wyraźnie zadowolony.

– Oczywiście – odparła trzeźwo. – Ale nie mam pojęcia, jak się przedstawia sprawa z twoimi ewentualnymi kochankami.

– Moimi co?

– Słyszałeś, co powiedziałam.

– Kochana Sol, jestem znacznie młodszy od innych Strażników, nie zdążyłem jeszcze rzucić się w wir przygód miłosnych.

– Świetnie, w takim razie nasza sytuacja jest podobna.

Kiro popatrzył na nią i zaczął się cicho śmiać, a Sol pomyślała: Doprawdy, to będzie niesamowicie ekscytujące!