Сказ пра залатое пёрка

- Сястрыца любая,

Ты што з слязьмі ў вачах ?

Што сталася ?

Цябе пакрыўдзіў хтосьці ?

- Вось, прачытала...

Гэта - страх і жах.

Яны, браток,

Цябе даб'юць ад злосці.

- Дык ты з-за гэтага ?

Дарма, зусім дарма!

Тут не тужыць,

А радавацца трэба.

Злуюцца - значыць,

Праўды ў іх няма.

А страх і жах -

У іх сядзіць у рэбрах.

- Мне за цябе

Сціскае сэрца боль.

Лютуюць,

Што не стаў ты на каленкі.

Пайду, пайду ў той дом -

Адно дазволь -

I хоць катораму з іх

Плюну ў зенкі!

- Ах, мілая!

Ну як мне не любіць

Цябе! У нашым

Немаленькім родзе -

Адна такая ты.

За ўсіх табе баліць

I ўсім ты рвешся

Памагчы ў нягодзе.

Ну а сама...

Тваё здароўе скраў

Пеніцылінавы

За трыццаць год атруты.

I мацярынскай долі

Бог не даў.

I дома... Знаў бы хто!..

Адны пакуты...

- Такі мой лёс.

Што пра мяне казаць?

Хто я такая ?

Што ў жыцці я значу ?..

Вось тыя лекі,

Што прасіў ты ўзяць.

I мёд з вашчынкай -

Ад мяне ў прыдачу.

I ўсё.

Пакіну я цябе, прабач.

Жанчыны там з партрэтамі -

Як знак эпохі -

Стаяць... Я чую

Іх нячутны плач.

Пайду да іх

Паплачу разам трохі.

2005, чэрвень