Сказ пра залатое пёрка

Чакалі год, чакалі два -

На абяцанках трын-трава.

Чакалі тры гады, чатыры -

Да торбы торбу прычапілі.

Чакалі пяць, чакалі шэсць -

Ужо смыліць, курыцца шэрсць.

Чакалі сем, чакалі восем -

Ужо на латах латы носім..."

Так плача й плача Беларусь,

I гэты плач пачуў Кастусь

I ў Божы Храм ва ўрочны час

Прыслаў з архангелам наказ:

"Канчайце хныкаць, дзецюкі!

Калі вам здзек і глум такі

Не пранізаў душу наскрозь

За гэтых восем год - дык вось:

I дзевяць-дзесяць праміне,

I дваццаць-трыццаць праміне -

I ўсе вы дойдзеце ў ярме

I згасне долі вашай зніч, -

Калі забудзеце мяне

I мой з-пад шыбеніцы кліч".

2002-2003