Я не падману: вершы, песні, балады

Прайшла пара прэлюдый, хутка будзе

Ўсё добра — зможам жыць без гузакоў!

Вялікія мяне ўжо клічуць людзі,

Каб сьпеў я «Паляваньне на ваўкоў».

Ці з вокнаў запіс слухаў, як «чуў звон»,

Ці можа, — юшкі зь дзецьмі тут ня зварыш, —

Бог вед, але набыў магнітафон

Якісь высокаўсаджаны таварыш.

Бяз гальштука ў расшпіленай кашулі,

Зь сям'ёю разам, без дурных спакус,

Ён ціха, каб суседзі не пачулі,

Узяў ды і націснуў кнопку «пуск».

І там, не разабраўшы нейкіх слоў,

Бо кепскі дубль дасталі на рабоце,

Пачуў ён «Паляваньне на ваўкоў»

І што-нішто яшчэ на адвароце.

Усё праслухаўшы без хваляваньня

І злы з таго, што не расчуў канец,

Ён трубку зьняў — і: «Творцу „Паляваньня“

Прыслаць з гітарай заўтра да мяне!»

І вось, глытнуўшы кіслага вінца,

Каб адчуваць сябе ня так скавана,

З парогу — ад пачатку да канца —

Я пракрычаў яму пра паляваньне.

Яго прасілі дзеці мо чульліва,

Каб ён усьмешкай твар свой расквяціў, —

І слухаў ён мяне добразычліва

І нават пляснуў два разы ў канцы.

Бутэлькай па фужэры пазьвінеў,

Што з кніжнай шафы выцягнуў закрытай,

І выпаліў: «Ды гэта ж пра мяне!

Пра нас усіх! Якія ўжо ваўкі там!»

Ну вось, цяпер, мяркую, нешта будзе…

Чацьвёрты год за дзень па пяць званкоў!

Вялікія мяне ўсё клічуць людзі,

Каб сьпеў я «Паляваньне на ваўкоў».