Я не падману: вершы, песні, балады

Замак час разбурыў, закапаў і накрыў,

Быццам коўдрай, зялёным мурогам.

Ды… разьвяжа язык ганарлівы граніт

І прымусіць мінулае загаварыць

Пра паходы, баі, перамогі.

Тыя подзьвігі часам ня сьцёрла:

Адарваць ад яго верхні пласт

Ці мацней яго сьціснуць за горла —

Таямніцы свае ён аддасьць!

І спадуць сто замкоў, і спадуць сто акоў,

І сыйдуць сто патоў з цэлай кучы вякоў, —

І пальлюцца легенды на сотні радкоў

Пра турніры, аблогі, пра вольных стралкоў…

Да знаёмых мэлёдыяў вуха настрой

Ды глядзі непрыжмураным вокам.

Бо каханьне ня зьнікне ліхою парой

На'т у будучым вашым далёкім.

Звонка лопаўся шчыт пад напорам мяча,

Цеціва ад натугі дыміла,

Зь дзідаў сьмерць паглядала вачыма сыча,

Вораг падаў у гразь і маркотна крычаў,

Здаючыся мацнейшым на міласьць.

Ды ня ўсе з тых, што выйшлі жывымі,

Захавалі душу ў дабрыні,

Абярогшы імёны чульліва

Ад мярзотнасьці подлай хлусьні.

Добра, што баявога каня зацугляў

І на дзіду рука зручна легчы змагла.

Добра ведаць, адкуль прыляцела страла,

Горш — калі неяк подла, калі з-за вугла.

Што, мярзотнікаў б'юць там у вас? Добры знак!

Шабас ведзьмы зьбіраюць за ёлкі?

Толькі зло называецца злом — ці ж ня так? —

На'т у будучым вашым далёкім!

І зь вякоў у вякі, сёньня, як і здаўна,

Баязьліўцамі мы пагарджаем.

Вораг ворагам ёсьць, і вайной ёсьць вайна,

І турмой ёсьць турма, і свабода адна —

І заўжды мы яе выбіраем!

Часам гэтых паняцьцяў ня сьцёрла.

Трэба толькі прыўзьняць верхні пласт —

І, як кроўю гарачаю з горла,

Хлыне процьма пачуцьцяў на нас!

Сёньня й заўтра ў вяках, ад цямна да цямна —

І цана ёсьць цана, і віна ёсьць віна!

І цудоўна, што гонар ты не разьмяняў,

Што сябрамі надзейна прыкрыта сьпіна!

Чысьціню, прастату мы ад продкаў бяром —

Забываць сагі, казкі ня варта, —

Бо дабро ўсё адно застаецца дабром —

Як учора, так сёньня і заўтра!