Я не падману: вершы, песні, балады

Я скачу, але скачу іначай —

Па камнях, па лужах, па расе.

Кажуць тут: ён інахадзьдзю скача.

Гэта значыць, што ня як усе.

Ды наезьнік мой ліхі на мне

Страмянамі б'е мяне са злом…

А я бегаць хочу ў табуне

Без аброці і не пад сядлом!

Калі з ножнаў шаблю не вымаюць, —

Шабля зможа рэзаць толькі глей.

Вось мяне стрыножваюць, сядлаюць,

Рот ірвуць жалезінай цуглей!

Мне набілі раны на сьпіне!..

Я дрыжу бакамі ля вады!..

Як я бегаць хочу ў табуне —

Без сядла, аброці і нуды!

Сёньня зноў я стану пераможцам!

Скачкі! — Я, канешне, фаварыт!

Ставяць сьмела ўсе на інаходца.

Ды ня я, — жакей на мне хрыпіць!

Ён усадзіць шпоры ў рэбры мне!

Скаляць зубы першыя рады…

А я бегаць хочу ў табуне —

Без сядла, аброці і нуды!

Таньчаць, таньчаць скакуны на старце

Ў злосьці, аж ня могучы стаяць,

У шаленстве, лютасьці, азарце,

І пускаюць пену, як і я!

У трыбун жакей мой у цане —

Здатны майстра верхавой язды!

Ох, як бегаў я б у табуне

Без сядла, аброці і нуды!

Не, ня будуць залатымі горы!

Я апошнім цэль перасяку!

Я яму прыпомню тыя шпоры!

Запсую! Адстану на скаку!

Звон-сігнал! — Жакей ужо на мне.

Хмыліцца, ня чуючы бяды…

Ах, як бегаў я б у табуне

Без сядла, аброці і нуды!

Што са мною? Што раблю?! Што чую?!!

Што ж я?! Зноў яму дапамагу?!

Я сабою проста не кірую!

Я прыйсьці ня першым не магу!!

Што ж рабіць тут застаецца мне?

Вышпурнуць наезьніка свайго!

І пабегчы, нібы ў табуне,

Хоць і пад сядлом, ды безь яго!

Я прыйшоў, а ён сапе пад сонцам

Па камнях, па лужах, па расе…

Першы раз ня быў я інаходцам!

Я імкнуўся выйграць, як усе!