Я не падману: вершы, песні, балады

Ня верыў я ніколі ў міражы,

У новы рай ня складваў чамадана.

Настаўнікаў пажэрла мора лжы

І выплюнула дзесь ля Магадана.

Між невукаў і я, у рэшце рэшт,

Калі і выдзяляўся — вельмі мала.

Ні стрэмкі не пакінуў Будапешт

І Прага сэрца мне не разарвала.

А мы ў жыцьці шумелі і на сцэне:

Мы блытанікі шчэ, мы хлапчукі!

Ды хутка нас заўважаць і ацэняць!

Гэй! Супраць хто? Намнём яму бакі!

Але мы адчувалі небясьпеку

Задоўга, як пачнуцца халады.

Прыходзіла прасьветленасьць аднекуль

І душы замыкала на гады.

І нас хаця расстрэлы не касілі,

Жылі мы — дзе праз сорам, дзе праз боль.

І ў нас, дзяцей той жудаснай Расеі,

Ўлівала ліхалецьце алькаголь.