Я не падману: вершы, песні, балады

Калі вада Сусьветнага патопу

Вярталася да межаў берагоў,

То зь пены ўжо лагоднага патоку

Бруілася Каханьне — хмель вякоў.

Разносіліся ветрам тыя токі

Да часу — аж на сорак саракоў.

І дзівакі — яшчэ такія ёсьць —

На поўныя п'юць грудзі тую млосьць.

І — што ім слава! Што ім пакараньні!

Мяркуючы, што дышуць проста так,

Яны трапляюць незнарок у такт

Такога ж ненармальнага дыханьня.

Закаханым поле пасьцілаю —

Хай яны ў чароўных снах плывуць!..

Я дышу, і значыць — я кахаю!

Я кахаю, значыць — я жыву!

І будзе шмат дарог і вандраваньняў —

Вялікая Каханьня старана!

І з рыцараў сваіх выпрабаваньняў

Шчэ большых будзе вымагаць яна —

Прымусіць да разлук, да разьвітаньняў,

Ня дасьць спакою, не пакіне ў снах…

Але назад вар'ятаў не ўпрасіць!

Яны ўжо нават згодныя плаціць

Любой цаной — жыцьцём бы рызыкнулі! —

Каб захаваць, ня даць перапыніць

Нябачную чароўніцкую ніць,

Якую паміж імі працягнулі.

Сьвежы вецер душы ўваскрашаў,

Сэрцы рухаў, галаву кружыў…

А калі ніколі не кахаў,

Значыць, і ня дыхаў, і ня жыў!