Я не падману: вершы, песні, балады

Запальвае мне сьвечкі кожны вечар,

І вобраз твой абвалакае дым.

Ня веру я, што час нібыта лечыць,

Што ўсё мінае разам зь ім.

Я болей не пазбаўлюся спакою:

Бо, што было ў душы на цэлы год,

Узяла незнарок яна з сабою —

Спачатку ў порт, пасьля ж і ў самалёт.

Запальвае мне сьвечкі кожны вечар,

І вобраз твой абвалакае дым.

Ня веру я, што час нібыта лечыць,

Што ўсё мінае разам зь ім.

Душа мая — пустэльная пустыня!

Ну што пасталі над пустой маёй душой?!

Абрыўкі песень там і павуціньне, —

Усё ж астатняе яна вязе з сабой.

Цяпер запальвае мне вечар сьвечкі,

І вобраз твой абвалакае дым.

Ня веру я, што час нібыта лечыць,

Што ўсё мінае разам зь ім.

Ў маёй душы ўсё мэты без дарогі.

Пашнарце ў ёй — дастанеце са дна

Паўфразы дзьве і два паўдыялогі,

Далей жа — Францыя, Парыж, Яна…

Няхай запальвае мне вечар сьвечкі,

І вобраз твой абвалакае дым.

Ня хочу ведаць я, што час залечыць,

Што ўсё мінае разам зь ім.