Я не падману: вершы, песні, балады

Побач зь ярам, па-над безданьню, ля самага ля краю

Коней я сваіх нагайкаю сьцябаю, паганяю…

Нешта мне паветра мала — вецер п'ю, туман глытаю!

Чую з гіблым захапленьнем: прападаю! прападаю!

Не сьпяшайце, мае коні! Хоць са сьвістам я

Пугай б'ю. Ой, ня трэба ляцець!

Але ж дасталіся мне коні наравістыя —

І дажыць не пасьпеў, і дапець не пасьпець.

Коней я напаю. І куплет дапяю, —

Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю…

Згіну я — мяне пушынкай ураган зьмяце з далоні,

І галопам мяне ў санях павязуць па сьнезе ўранку.

Вы на крок ды нетаропкі перайдзіце, мае коні!

Хоць крыху падоўжце шлях мой да апошняга прыстанку…

Памарудзьце, коні шпаркія, агністыя!

Хай бізун будзе марна трымцець!

Але ж вось трапілі мне коні наравістыя —

І дажыць не пасьпеў, і дапець не пасьпець.

Коней я напаю. І куплет дапяю, —

Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю…

Я пасьпеў: да Бога ў госьці не спазьняюцца ніколі.

Што ж анёлы там пяюць такімі злымі галасамі?!

Ці званочак так заліў сваім рыданьнем навакольле,

Ці то коням я крычу, каб не цяглі так хутка сані?!

Не сьпяшайце мае коні — ветры шквальныя!

Я малю вас наўскач не ляцець!

Ды толькі ж коні ў мяне неўтамавальныя…

Раз дажыць не пасьпеў, дык хаця б вось — дапець!

Коней я напаю і куплет дапяю, —

Хоць імгненьне яшчэ на краі пастаю…