Я не падману: вершы, песні, балады

Несла я сваю Бяду

Па вясноваму ільду…

Абламаўся лёд — душа абарвалася!

Камнем я пад лёд пайшла,

А Бяда, хоць зараўла,

Ды за вострыя краі прытрымалася.

І Бяда ад тых вось дней

Рышча ў пошуках мяне.

Чуткі ходзяць разам зь ёй — з Крыватолкамі.

А што сьмерць я не знайшла —

Мабыць, ведала скала

Ды яшчэ — цецерукі зь перапёлкамі.

Хто ж данёс тады яму,

Уладальніку майму?

Толькі ж выдалі мяне, збалбатнуліся.

І ад жарсьці сам ня свой

Скіраваўся ён за мной.

А за ім — Бяда з Гавэндаю крануліся.

Ён дагнаў мяне, абняў,

Цалаваў, на рукі ўзьняў…

Побач шастала Бяда, ухмылялася.

Ды застацца ён ня мог,

Быў са мной адзін дзянёк…

А Бяда — на цэлы век затрымалася…