Я не падману: вершы, песні, балады

Шлях ці труна? Ізгой ці небыцьцё?

Так, выбар небагаты перад намі.

Даруюць нам маруднае жыцьцё.

Мы зь ім скаваны моцна кайданамі.

А нехта ўсё ж і выбраў наўздагад

Зь бязглуздай верай, як зачараваны.

Але ж ці то жыцьцё — што ў ланцугах?

Хіба ж то выбар — калі ты скаваны?

Каварная спагада нам такая,

Як зельле ведзьмы ці як міражы.

Сьмерць ад сваіх выглядвае з-за камня.

І ззаду — сьмерць, але ўжо ад чужых.

Здраньцьвела цела, ссохлася душа,

І мы маўчым, як падстаўныя пешкі.

А ў лабавым шкле бачна не шаша,

А ганьбы выскал і крывыя ўсьмешкі.

Калі б аковы тыя разарваць,

То й горла перагрызьці не замнога

Таму, хто здагадаўся прыкаваць

Нас ланцугамі да жыцьця такога.

Няўжо мы спадзяемся шчэ на штосьці?

Ці, можа, нам ланцуг не па зубах?

Чаму ж у браму раю аж да млосьці

Мы стукаем па кованых скабах?

Канчаць вайну?! — Якое адкрыцьцё!

Але ж цану якую закруцілі!

Нам прапануюць доўгае жыцьцё

Ў віне, брыдоце, здрадзе, ганьбе, гнілі.

Ці ж вартае жыцьцё такой цаны?

Дарозе не канец яшчэ — спакойна!

Паўзбоч тае — Вялікае — вайны

Яшчэ магчыма паміраць прыстойна!

І рана зьмешваць нас з балотнай тваньню!

Мы гнёздаў сабе ў гнілі не саўём!

Мы не памром пакутным існаваньнем!

Мы лепш надзейнай сьмерцю ажывём!