Я не падману: вершы, песні, балады

Прапалі ты мне лазьню, спадарынька!

Распалю я сябе, расьпяку.

На палку — разамлелы, распараны, —

Я сумненьні свае адсяку.

Задымлю, як вясною праталіна.

Коўш халоднай — і ўсё адымчыць.

І наколка часоў культа Сталіна

Засінее на левым плячы.

Прапалі ты мне лазьню па-беламу —

Я ад белага неяк адвык.

Ашалею — і мне, ашалеламу,

Пар гарачы разьвяжа язык.

Колькі веры і лесу павалена!

Колькі зьведана гора і трас!

А на левым плячы — профіль Сталіна,

А на правым — Марынка анфас.

Эх, за веру маю безаглядную

Колькі год я ў раі перавёў!

Прамяняў на жыцьцё непрагляднае

Несусьветнае глупства сваё!

Прапалі ты мне лазьню па-беламу —

Я ад белага неяк адвык.

Ашалею — і мне, ашалеламу,

Пар гарачы разьвяжа язык.

Не забыць мне, як ранкам цудоўненькім

Брату крыкнуць пасьпеў «Забяры!»,

Як мяне два прыгожых ахоўнікі

Дастаўлялі зь Сібіру ў Сібір.

А затым у бараку пад кроквамі,

Наглытаўшыся сьлёз і дзярма,

Каля сэрцаў калолі мы профілі,

Каб ён слухаў, як сэрцы грымяць.

Не палі ты мне лазьню па-беламу —

Я ад белага дужа адвык.

Ашалею — і мне, ашалеламу,

Пар гарачы разьвяжа язык.

Зябну я, успамінамі змучаны,

Пар мне думкі зьмяшаў-паламаў.

І з туману халоднай мінуўшчыны

Выплываю ў гарачы туман.

Зацурчэлі мне думкі пад цемечкам:

Што ж, дарма я плячо ім змарыў?

І лупцую бярозавым венічкам

Я па спадчыне змрочнай пары.

Прапалі ты мне лазьню па-беламу —

Я ад белага страх як адвык!

Ашалею — і мне, ашалеламу,

Коўш халоднай разьвяжа язык.

Прапалі!..

Не палі!..

Прапалі!..