11-20 Зборнік дэтэктываў з серыі Кілмайстар пра Ніка Картэра,

Том Кі кіўнуў і развітаўся. Не час было спрачацца аб доўгім і стомным уздыме і спуску па крутой сцежцы да Цытадэлі. Лютыя ўспышкі гневу Цін-фу былі добра вядомыя ўсім, хто на яго працаваў. Ён накіраваўся да тунэля, названага Цін-фу двума тыднямі раней гаіцянскім правадніком, які памёр вельмі хутка пасля, відавочна, натуральнай прычынай, і выйшаў у пальмавы гай за межамі тэрыторыі Замка. Ён узяў прывязанага каня і пачаў доўгі шлях уніз з узгорка.

Цін-фу крочыў яшчэ па адным праходзе ў лабірынце пад Цытадэллю. Яго скура прыемна паколвала ад нецярпення. Ён доўга цярпеў зняволенага.

занадта доўга. Ён хуткім крокам прайшоў міма камор, накіраваўшы прамень ліхтарыка па калідоры ў бок камер. Той каземат, які ён абраў для зняволенага, ідэальна падыходзіў для допытаў. У адрозненне ад некаторых іншых, у ім не было нават самых маленькіх закратаваных вокнаў, і ў ім была пярэдні пакой, дзе Шанг мог спаць - ці што б там ні адбывалася, калі істота была ў адзіноце, - пакуль ён не спатрэбіцца.

Ён увайшоў у пярэдні пакой, і ў куце заварушылася вялізная постаць.

"Шан?" прамармытаў ён.

"Майстар."

"Вы выканалі мае загады?"

"Ды Майстар."

"Добра. Ваша цярпенне будзе ўзнагароджана. Вельмі хутка. Магчыма, на працягу гадзіны.

У цемры пачуўся ціхі задаволены рык.

«Пачакай тут, пакуль я не пазваню», - загадаў Цін-фу і ўсміхнуўся сам сабе, адсоўваючы цяжкую засаўку ўнутранай камеры. Яму гэта спадабаецца.

Ён ступіў у апраметную цемру малюсенькага пакоя і накіраваў прамень ліхтарыка на каменны ложак і яго насельніка. Канешне, усё яшчэ там. Выйсця не было. Ліхтар некрануты вісеў на кручку высока на сцяне, хоць ён запальваў яго толькі тады, калі хацеў. Нават гэта было ў пустой камеры толькі апошнія некалькі дзён, пасля таго як ён пераканаўся, што вязень занадта слабы, каб дацягнуцца да яго. Цін-фу запаліў яго і паглядзеў на дзяўчыну з нечым накшталт захаплення. Яна абуральна глядзела на яго, яе вочы гарэлі ліхаманкай на змардаваным твары. Голад, смага і амаль вечная цемра не прымусілі яе казаць. Наркотыкі, якія не давалі ёй заснуць, наркотыкі, якія прымушаюць яе балбатаць, наркотыкі, якія выклікаюць у яе млоснасць і выварочваюць яе цела навыварат - усё гэта зрабіла ўсё, што ад іх чакалася, акрамя як прымусіла яе сказаць праўду. На яе руках не было пазногцяў, а на целе засталіся апёкі ад цыгарэт. Але хутка ён зразумеў, што яны не дзейнічаюць на яе. О, часам яна крычала і выплёўвала яму словы, але кожнае слова было хлуснёй.

І ў яго больш не было часу правяраць яе хлусню адну за адной.

"Добры дзень, Эвіта", - сказаў ён прыемна. "Вы ведалі, што гэта было днём?"

"Адкуль я магла ведаць?" прашаптала яна. Яе голас быў сухім і хрыплым.

Ён усміхнуўся.

"Можа быць, вы хочаце піць?"

Яна павярнулася тварам да сцяны.

"Не, не, не", - мякка сказаў Цін-фу. “Хутка ў вас будзе вада. Думаю, нам гэтага дастаткова. Сёння адбылося нешта, што некалькі мяняе становішча рэчаў. Ваш знаёмы даў нам шмат карыснай інфармацыі. Вы памятаеце Алонза?

Ён убачыў дрыгаценне яе век і лёгкае паторгванне асабовай мышцы.

"Не", - прашаптала яна.

“Як шкада. Тым не менш, я думаю, яго можна пераканаць дапамагчы вам. Цяпер справа толькі ў тым, каб вы пацвердзілі яго гісторыю.

"Якая гісторыя?"

«Ах! Але для вас гэта будзе занадта лёгка, ці не так? «Яму было б нашмат лягчэй, - змрочна падумаў ён, - калі б ён меў хоць найменшае ўяўленне аб тым, чым магла быць гісторыя Алонза. Ён узяў пачак тонкіх цыгар і пачаў гуляць з ёй. «Не, вы яшчэ раз раскажаце мне сваю гісторыю, і тады мы абмяркуем невялікія недакладнасці. На гэты раз я мушу вас папярэдзіць, што калі я не пачую праўду, наступствы будуць вельмі жудаснымі. Скажы мне, чаго я хачу, і ты вольны. Але салгі яшчэ раз, і я даведаюся, таму што, як я ўжо сказаў, мне трэба толькі пацверджанне. А потым… - Яго ўсмешка была вельмі далікатнай і поўнай спагады. «І тады ты сутыкнешся з нечым, што нават ты, мая дарагая, не зможаш вынесці. А зараз пачні, калі ласка.

Яна ляжала на месцы і гаварыла хрыплым голасам, у якім не было выразу.

«Мяне клічуць Эвіта Месіна. Я нарадзілася і вырасла ў Санта-Дамінга. Мой муж быў палітычным ворагам Трухільё і памёр у турме. Потым яны прыйшлі і забралі...

"Так, так, я ведаю ўсё, што праўда", - з далікатным цярпеннем сказаў Цін-фу. «Мы згодныя з тым, што дзесьці на востраве ёсць схаваная схованка з каштоўнымі камянямі і золатам. І мы абодва ведаем, што многія людзі хацелі б займець яго. Але мы яго яшчэ не знайшлі, ці не так? Не, Трухільё добра гэта хаваў. Так! Усё гэта ўзгоднена. Раскажы мне яшчэ раз пра Падылу і пра сябе.

Жанчына ўздыхнула. «Я сустрэла яго выпадкова і зусім выпадкова выявіла, што ён быў чальцом адмысловага штата Трухільё. Ён быў п'яны і крыху выхваляўся. Ён нешта сказаў аб адным з ключоў ад скарбніцы. Я была поўная рашучасці даведацца больш. І так... я... іграла на ім... і мы...

«Сталі палюбоўнікамі. Так." Губы Цін-фу былі вільготнымі. Ён чуў запісы сэксуальных прыгод Германа Падылы з Эвітай Месінай і атрымаў ад іх велізарнае задавальненне. Крыкі, уздыхі, рыпанне ложка, слабыя гукі болю, удары плоці па плоці даставілі яму задавальненне, якое даходзіла да экстазу. Тысяча праклёнаў на дурняў, якія ўварваліся занадта рана, мінулай ноччу!

«І падчас тваіх заняткаў каханнем, - сказаў ён хрыпла, праглынуўшы сліну, - што

вы даведаліся пра гэты так званы ключ? »

«Я ж казала табе», - знежывела сказала яна. «Гэта не сапраўдны ключ, а свайго роду ключ да разгадкі. Падзілля сказаў, што такіх ключоў некалькі. Гэта была ідэя Трухільё аб гульні. Кожнаму з некалькіх чалавек ён даў толькі адну частку галаваломкі. Падзілля быў адным з іх. Толькі сам Трухільё ведаў іх усіх. Прынамсі, так сказаў Падыла.

- А ключ Падылы?

“Вы таксама гэта ведаеце. Толькі незвязаная фраза - "Замак чорных". Мне заўсёды падавалася, што ён ведае больш. Але я не змагла даведацца. Як вы памятаеце, нас перапынілі. Яна сказала гэта з горыччу.

Ён успомніў, добра. Два слухачы, якія сядзелі ля магнітафона, накінуліся на закаханых у іх безабаронным стане; зусім упэўненыя, што яны маглі схапіць абодвух жывымі і вырваць у іх усю праўду. Яны памыляліся. Вунь Лунг быў вымушаны спыніць кідок Падылы куляй у спіну. І дзяўчына настойвала, што яна не ведала нічога больш, чым яны чулі.

Соты раз Цін-фу абдумваў гэтую фразу. "Замак чорных". Гэта быў код? Гэта была анаграма? Ён думаў, што не. Гэта павінна было быць месца. І з усіх месцаў, гэтая велізарная Цытадэль, пабудаваная каралём Гаіці Анры Крыстафам для абароны свайго чорнага каралеўства ад французскага нападу, ідэальна падыходзіла пад гэтую назву - ключ да разгадкі. Праўда, гэта было не ў Дамініканскай рэспубліцы… але гэта было не надта далёка. А схаваць частку скрадзеных мільёнаў сярод яго ненавісных ворагаў, гаіцян, было б тыпова хітрым ходам, падобным на Трухільё. Але дзе ж ва ўсім гэтым вялізным комплексе каменнага мура мог знаходзіцца скарб? А хто мог захоўваць іншыя доказы? Падзілля, відаць, ведаў.

«Ён сказаў табе яшчэ сёе-тое», - рэзка сказаў Цін-фу.

"Не!"

“Вядома, ведаў. Не забывайце, што зараз у мяне ёсць інфармацыя ад Алонза».

"Тады скарыстайся гэтым", - плюнула яна яму, вярнуўшыся да свайго ранейшага жыцця. "Калі ён так шмат ведае, выкарыстоўвайце яго!"

«Ах! Значыць, вы яго ведаеце?

"Не, я не." Яна зноў апусцілася на цвёрды каменны ложак, змучаны. "Гэта ты назваў яго імя, а не я".

"Але ён згадаў тваю", - сказаў Цін-фу, гледзячы на яе. Канешне, гэта было няпраўдай. У першыя дні іх «супрацоўніцтва» Алонза папярэджваў яго аб бандзе дамініканскіх злачынцаў па імі Жудасныя, якія таксама палявалі за скарбамі Трухільё, але гэта ўсё, што Алонза калі-небудзь казаў яму. "Ён згадаў тваю", - паўтарыў Цын-фу. «Гэта ваш апошні шанец аблегчыць сабе жыццё. А цяпер раскажы мне сваімі словамі - як ты звязаны з Грознымі?

"Я нічога пра іх не ведаю". Яе голас зноў стаў бясколерным.

«О так, гэта так. Гэта для іх вы шукаеце гэты скарб, ці не так? »

"Гэта для мяне!"

"Чаму?" Слова абрынулася на яе.

"Я казаў табе! Паколькі Трухільё забраў усё, што ў нас было, і забіў майго мужа, я хачу гэтага! Я хачу гэта для сябе! »

"Ты хлусіш! Ты раскажаш мне пра Грозных, перш чым я выйду з гэтага пакоя сёння! »

Яе твар павярнуўся да сцяны. «Я іх не ведаю», - знежывела сказала яна.

Доктар Цін-фу ўздыхнуў. «Які жаль, - сказаў ён. Але яго пульс пачашчаўся. Прайшло шмат часу з тых часоў, як ён у апошні раз задавальняў свой адмысловы запал. «Магчыма, мой памагаты зможа абудзіць тваю памяць», - прамармытаў ён ветліва.

Ён павярнуў галаву да дзвярэй і крыкнуў. "Шан!"

Дзверы расчыніліся ўнутр.

"Ды Майстар."

«Увайдзіце», - дабрадушна сказаў Цін-фу. "Паглядзі на яе. А ты, мая маленькая Эвіта, паглядзі на майго сябра Шанга. Ён вельмі хацеў прыехаць сюды, каб пазнаёміцца з вамі. Толькі праявіўшы лімітавае цярпенне, ён змог стрымаць сябе, за што зараз будзе ўзнагароджаны. Падыдзі да яе бліжэй, Шан. І паглядзі на яго, жанчына!»

Велізарная постаць пракульгала ў святле ліхтара і нязграбна пакрочыла да ложка. Цін-фу глядзеў, як галава дзяўчыны павярнулася, і атрымліваў асалоду ад яе міжвольным уздыхам.

«Шан можа не выглядаць як мужчына, - сказаў ён у размове, - але ў яго ёсць мужчынскія жаданні. Аднак мушу вас папярэдзіць, што ён некалькі нетрадыцыйны ў сваім падыходзе. Я нават чуў, што ён быў жорсткім. Пабачым. Ён вольны рабіць з вамі ўсё, што яму заманецца. Дакраніся да яе, Шан. Паглядзі, як ёй гэта падабаецца».

Дзяўчына прыціснулася да сцяны і захныкала. Упершыню яна ясна ўбачыла істоту, якая пільнавала дзверы яе камеры, і ўся яе істота перапаўнялася жахам і агідай.

Шан быў гарылаю без валасоў, чалавечай гарылаю з вялізным целам змагара сумо і падобнымі на іклы зубамі нейкай вялізнай драпежнай жывёлы. Ён узвышаўся над ёй, рыкаючы, сліна капала з яго адкрытага рота, пот блішчаў, як алей, на яго аголенай верхняй частцы цела. Тлушч змяшаўся з мускуламі, а мускулы з тлушчам, і абодва яны тырчалі і згіналіся разам, калі ён працягнуў адну масіўную руку і разарваў яе тонкую блузку да таліі. Палец памерам з банан прыціснуўся да грудзей Эвіты.

"Ах не!" яна прастагнала.

"О так! "

- сказаў Цін-фу, захоплена дрыжучы ў чаканні сэксуальнай сутычкі. "Калі вы не хочаце раздумацца і сказаць мне, пра што я прашу?"

"Я нічога не ведаю", - выдыхнула яна. «Прыбяры яго ад мяне. Аб Божа!"

"Бог дапамагае тым, хто дапамагае сабе сам", - ханжаскі прамармытаў Цін-фу. "Вы будзеце казаць?"

"Не!"

Шан зароў і зноў ірвануў.

«Дакладна, Шан», - ухваліў Цін-фу. Ён зручна прыхінуўся да сцяны, адкуль адкрываўся лепшы выгляд, і дрыготкімі пальцамі закурыў цыгарылу. Ах, гэтага варта было чакаць! Глядзець і чуць было нашмат больш узбуджальна, чым нязграбная грубасць дзеяння.

"Вы ўпэўненыя, што не хочаце размаўляць?" - Выказаў здагадку ён, амаль спадзеючыся, што яна гэтага не зробіць - пакуль.

"Я нічога не ведаю!" яна закрычала. "Нічога!"

„Так. Ну тады. Спачатку асьцярожна, мой Шан. Магчыма, нам давядзецца выратаваць яе для паўторнага выступу».

У яго перахапіла дыханне ад чыстага задавальнення, калі Шанг зароў і сеў на ложак. Дзяўчына шалёна піналася. Добра! Добра!

Жахлівае цела Шана ахутвала стройную, слабую постаць на ложку.

Дзень адчыненых дзвярэй у замку

«Цяпер вы стаіце на вышыні 3140 футаў, - спяваў голас правадыра, - на вале абароны караля Анры Крыштафа ад французскіх захопнікаў. Дзвесце тысяч чалавек, якія былі рабамі, цягнулі жалеза, камень і гармату па сцежцы, каб пабудаваць гэты будынак. Дваццаць тысяч з іх загінулі. Каменная падлога гэтай цытадэлі - адзінага гарнізона замка, калі-небудзь пабудаванага чорнымі людзьмі - знаходзіцца на вышыні 3000 футаў над узроўнем мора. Падзямелля, вядома, знаходзяцца на меншай глыбіні, а вышыня сцен 140 футаў. У падставы яны маюць таўшчыню дванаццаць футаў, і нават тут, на парапеце, дзе мы стаім, гледзячы на Атлантычны акіян, іх таўшчыня складае шэсць футаў. У ста сарака футах ніжэй за нас ляжаць склады, спальныя памяшканні і склады боепрыпасаў — дастаткова, каб забяспечыць атрад у 15 000 чалавек…».

Сонца было нізка над морам. Гэта быў апошні тур дня.

Нік глядзеў паверх парапета. Ён і дзяўчына стаялі крыху ў баку ад астатняй групы, і абодва змянілі свае касцюмы напярэдадні вечарам. На ёй былі турыстычныя штаны і яркая блузка, якая ідэальна падыходзіла ёй, а на ім быў паўсядзённы гарнітур пажылога мужчыны, які яму запазычыў сябар Паўлы Жак Леклерк. Яго цёмная скура мінулай ночы цяпер стала пляміста-ружовай, як у чалавека, які звыкся да добрага жыцця, а яго барада была пасівелай і акуратнай. Ён мог бы быць старэючым лацінаамерыканцам, якія вандруюць па Гаіці са сваёй пляменніцай. Але гэта было ня так. Ён быў Кілмайстрам, які выконваў невыканальную місію.

"Добра, давай яшчэ раз разгледзім гэта", - ціха сказаў ён. На заднім плане спяваў голас правадыра. "Мне гэта зусім не падабаецца, але, падобна, гэта адзінае, што можна зрабіць, так што я думаю, нам давядзецца гэта зрабіць".

Яна павярнулася да яго гнуткім, хуткім рухам, грацыёзнай, як котка, і зусім жаноцкай ў кожным выгіне і жэсце.

“Мне гэта таксама не падабаецца. Пасылаць аднаго чалавека было недарэчна! Я сказаў табе ў пачатку ...

"Ды вы сказалі. Адзін ці два разы часцей, - цвёрда сказаў Нік. «Ці павінен я паслаць за ротай марскіх пяхотнікаў і штурмаваць умацаванні?»

Яна нецярпліва пстрыкнула і адвярнулася, каб паглядзець уніз, у густы гай чырвонага дрэва далёка ўнізе за вонкавай заходняй сцяной.

"І не глядзі туды, як быццам ты нешта шукаеш", - рэзка сказаў Нік. “Вы можаце проста кагосьці зацікавіць. У цяперашні час. Вы можаце давяраць Жаку, што там будуць коні?

«Вядома, я магу давяраць Жаку! Хіба ён не даў нам прытулак, адзенне, карту? »

«Не кусайся. Я з табой, а не супраць цябе. І ты ўпэўнены, што гід не будзе лічыць галавы, калі мы пойдзем? "

Паўла паківала галавой. Яе валасы мядовага колеру мякка раздзімаліся на ветры.

«Яна прыгожая па-свойму, - неахвотна падумаў Нік.

«Яны ніколі не лічаць, - сказала яна. «Менш за ўсё ў апошняй паездцы дня. Так сказаў Жак, і ён іх ведае».

Так. «Заўсёды які дапамагае Жак», - падумаў Нік. Але яму прыйшлося даверыцца гэтаму чалавеку. Жак і яго жонка Мары былі сябрамі Паўлы шмат гадоў. Менавіта Жак паслаў Паўле паведамленне аб тым, што кітайскія незнаёмцы былі заўважаны недалёка ад Кап-Аіцьена, і Жак, які шпіёніў і бачыў, як яны рыюцца ў кустах каля Цытадэлі некалькі цёмных начэй запар, цягнучы з сабой скрыні дзіўнай формы. . Жак прыме больш пільную ўвагу, калі ў яго будзе час.

«Добра, калі Жак так гаворыць. Цяпер я хачу гэта дакладна зразумець. Ты застанешся з канямі. Вы не паедзеце са мной».

«Давайце разбяромся па-мойму, - холадна сказала яна. «Я бачыў цябе ў баі толькі аднойчы - супраць сабакі. Пакуль я не ведаю, чаго вы стаіце, я аддаю загады. Ты не я іду з табой».

Голас экскурсавода прагучаў бойка. «Цяпер, дамы і спадары, мы паднімемся па лесвіцы на ніжнюю гарматную галерэю. Вы рушыце ўслед за мной, калі ласка, і хутчэй, калі не пярэчыце, таму што ўжо позна.

Раздаўся гук шквала, і атрад адышоў ад сцяны. Нік глядзеў, як апошні мужчына спусціўся ўніз з-пад увагі, пачакаў хвіліну, а затым павярнуўся да Паўле.

"Паўла, выкарыстоўвай сваю галаву", - мякка сказаў ён. «Ты будзеш толькі перашкаджаць. У адзіноце будзе даволі складана мацаць у цемры; гэта будзе немагчыма, калі мне давядзецца цягнуць цябе з сабой. Вы хочаце прымусіць мяне вывесці вас са строю? » Ён хутка агледзеўся, каб пераканацца, што яны адны. Яны былі. «Гэта дастаткова проста. Як гэта!"

Яго рукі вокамгненна ўзняліся. Адна злавіла яе рукі і сціснула іх за запясці. Іншая працягнулася да яе горла і знайшла адчувальную кропку ціску. І сціснула.

Ён гэтак жа раптоўна адпусціў: "Бачыш, як лёгка?"

Яна дакранулася да свайго горла і праглынула. "Я бачу. Вы выказалі свой пункт гледжання. Але, як вы кажаце, вы будзеце тамака адны. Вам можа спатрэбіцца дапамога. Як гэта!"

Яе рукі ўзляцелі з хуткасцю, якая не саступае яго ўласным. Хуткім, умелым рыўком яна скінула яго з ног і перакінула праз плячо. Ён стукнуўся аб сцяну парапета і адскочыў назад, як мяч, і лёгка прызямліўся побач з ёй, калі яна павярнулася, каб паглядзець на сваю працу.

«Ганьба табе, што ты так абыходзішся са старым», - дакорліва сказаў ён. "Што, калі б я пералацеў праз парапет?"

"Я б памахала рукой на развітанне", - рашуча адказала яна. "Але вы добра прызямліліся, я рады бачыць".

Нік утаропіўся на яе. «У вас цяжкі выпадак, ці не так? Добра, ты таксама выказаў свой пункт гледжання. Але я думаю, мне цябе крыху шкада. Давай пайшлі."

Ён хутка ўдарыў яе па срацы і штурхнуў да каменнай лесвіцы. Яго гонар быў пахіснуцца. Але ён думаў, што яна ўсё ж можа быць карыснай.

* * *

«Шан! Д'ябальскі вырадак! Няўжо я не казаў табе, што яна нам яшчэ можа спатрэбіцца? Высокае цела Цын-фу Шу дрыжала ад ярасці. Усё было занадта хутка, занадта хутка! "Свіння, цябе за гэта пакараюць!"

Да яго павярнуўся безвалосы чалавек-малпа. На твары Шана вывучалі жывёла здзіўленне.

"Я нічога не зрабіў. Майстар. Я дакранаўся толькі яе, і яна дужалася са мной. Вы бачылі - вы, павінна быць, бачылі. Я нічога ёй не зрабіў, Майстар.

Цін-фу люта тузануў цыгарылу і падышоў да маўклівай фігуры на каменным ложы. Ён пацягнуўся да тонкіх плеч і злосна страсянуў іх. Цела дзяўчыны было млявым і не супраціўлялася; яна была падобная на анучную ляльку, у якой не засталося паловы набівання. Яе галава разгойдвалася з боку ў бок, як быццам у яе зламалася шыя.

Ён памацаў яе пульс. Ён быў слабым, але моцна біўся.

«Прэч, Шан», - прарычэў ён. "Вяртайся на сваё месца".

Цін-фу пачуў ззаду нізкае рык, калі палез у кішэню за маленькім чамаданам з бурбалкамі і падскурнымі ін'екцыямі. Яго цела папаўзло. Ён ведаў грубую сілу свайго каханага монстра і паважаў яе. Ён таксама ведаў гнеў Шана, значна больш жорсткі, чым яго ўласная, і бачыў звера ў дзеянні з яго зруйнавальным захопамі і смяротнымі ўдарамі каратэ. Шан быў практычна яго ўласным творам… але ніхто ніколі не ведаў, калі напалову прыручаны звер павернецца.

Ён зрабіў свой голас далікатным, набіваючы іголку.

"У цябе будзе шанец, мой Шан", - сказаў ён. «Гэта будзе пазней, вось і ўсё. Цяпер ідзі."

Ён пачуў, як крокі Шана выдаляюцца, пакуль ён шукаў вену і знайшоў яе.

Яна была б добрая па меншай меры для наступнага раунда, гэтая дзяўчына. І наступным разам ён будзе асцярожней.

* * *

Ніхто з турыстаў не заўважыў, як Нік і Паўла адсталі ад астатняй групы і пракраліся ў гай. Жак меў рацыю; не было ніякага спосабу дабрацца да моцна загароджаных унутраных ніш замка знутры, так што ім прыйшлося б зноў увайсці звонку. Але, прынамсі, у іх было добрае ўяўленне пра агульны план, які адпавядаў старым фатаграфіям і схеме.

Коні чакалі ў гаі, як і абяцаў Жак. У глыбокім цені чырвонага дрэва Нік хутка пераапрануўся ў цёмна-зялёнае адзенне мінулай ночы і строс шэры пыл са сваёй барады. У разрэджаным вячэрнім паветры ён пачуў гукі групы, якая грымела дадому па сцежцы ў паўмілі або каля таго. Спуск быў доўгім, і апошнія промні сонца памруць да таго часу, калі яны дасягнуць Мілота ля падножжа схілу.

Паўла ўсё яшчэ пераапраналася пад прыкрыццём галіны, якая нізка вісела.

Было час забіць, пакуль не сцямнела дастаткова, каб можна было прыступіць да працы; занадта шмат часу для нецярплівага чалавека Ніка. А Паула, якая па чарзе замкнулася або злая, была не з тых жанчын, якія дапамагаюць яму прабавіць змрочны гадзіннік так, як ён выбірае.

Нік уздыхнуў. Шкада было яе. Такая халодная, такая негаваркая, такая прыгожая ў сваёй паджары і кацінай манеры, такая непрыступная...

Ён ціха падышоў да краю гаю з чырвонага дрэва і агледзеўся, візуалізуючы старую карту, паказаную яму Жакам, і падганяючы сцэну да карцін, якія ён бачыў. Цытадэль узвышалася над ім,

шырокая і непрыступная. Злева ад яго, за краем стойкі з чырвонага дрэва, ляжаў пальмавы гай. Справа ад яго гранаты, а за імі сцежка, якая вядзе ў горад. Амаль проста перад ім, паміж ім і высокімі абабітымі жалезам знешнімі сценамі, быў узгорак з каменя, увянчаны густым хмызняком. Нейкі час ён стаяў і прыслухоўваўся, нерухомы і маўклівы, як ствол чырвонага дрэва, выглядаючы ўсё, што магло выдаць іншую прысутнасць. Затым ён рушыў павольна і незаўважна, як пантэра на паляванні.

Яму спатрэбілася некалькі хвілін, каб знайсці адтуліну ў канале і ачысціць яго ад зараснікаў, але ён быў задаволены тым, што ўбачыў, калі адкрыў яго. Ім прыйдзецца паўзці, але калі ўсярэдзіне не будзе які ўпаў каменнага мура або якой-небудзь іншай перашкоды, тамака будзе досыць месцы для любога, хто рухаецца прысядаючы.

Нік слізгануў назад да сховішча з чырвонага дрэва і сеў на ўпалае бервяно. Праз дрэвы ён убачыў смутныя абрысы коней і жанчыны, якія стаялі нерухома і чакалі.

Ён двойчы чырыкнуў у малюсенькія мікрафоны пад кашуляй і пачуў зваротнае чырыканне.

"AX J-20", - прашаптаў з яго падпахі нягучны голас. "Дзе ты, N?"

- За межамі Цытадэлі, - прамармытаў Нік. "З жанчынай, Паўла".

Ён пачуў ціхі смяшок. «Але натуральна, - сказаў Жан П'ер. «Картэр прызямляецца, як звычайна, азадкам у алеі. Значыць, усе Грозныя - жанчыны, так? Ястраб у лютасьці! Думаю, ён думае, што вы ўсё так і спланавалі. Але як вы рухаецеся? »

«Дзіўным і хітрым спосабам», - прамармытаў Нік, не адрываючы вачэй ад любога руху ў лесе або каля яго. «Заткніся і слухай, і збаў мяне ад хітрых думак. Я сустрэў жанчыну, як вы чулі. Я да гэтага часу нічога не ведаю пра кубінскім характары, але думаю, што Паўла ад мяне што тое хавае. Так ці інакш, у нас адбыўся невялікі інцыдэнт з гаіцянскі сабачым патрулём, і мы пакінулі пячору ў некаторай спешцы. Яна адвяла мяне ў вёску пад назвай Бамбара, дзе ў яе ёсць сябры, імя Жак і Мары ЛеСьерк. Праверце іх, калі зможаце. Мы правялі з імі ноч і большую частку дня. Выглядае, што Жак - мясцовы лідэр паўстанцаў - плануе калі-небудзь паўстанне супраць папы Дока Дзювалье. Нічога агульнага з гэтай місіяй, акрамя таго, што ён падтрымлівае сувязь з Полай і абменьваецца інфармацыяй».

«Дык? Навошта яму? - спытаў тонкі голас Жан-П'ера.

«Бо ён і Тоніа Мартэла, нябожчык муж Паулы, былі сябрамі на ўсё жыццё. Бо яны абодва па-свойму мяцежнікі. І таму, што Жак любіць кітайцаў ня больш за нас — прынамсі, ён так кажа».

"Кітайцы? Значыць, яны там?

«Ён так гаворыць. Сцвярджае, што ў іх у гарах ёсць схованка з боепрыпасамі, кажа, што ён і пары сяброў назіралі за імі на працягу некалькіх тыдняў. Невялікая група, прыкладна шэсць чалавек, відавочна, нічога не рабіла, акрамя аховы харчоў. Ён таксама кажа, што бачыў іх на невялікіх манеўрах партызанскага тыпу, нібыта яны рыхтаваліся да нечага. Ці заставацца на трэніроўках, каб яны маглі навучаць іншых».

«Як вы думаеце, аперацыя « Выбух »?»

Можа быць. Так думаюць Жак і Паўла. Нік спыніўся на імгненне, каб прыслухацца. Цвыркуны і птушкі ціўкалі яму ў адказ, а конь ціхенька заржаў адтуль, дзе чакала Паула. Усё было ў парадку; гук каня быў тут досыць звычайнай з'явай. нічога не варушылася, але цені даўжэлі, і хутка трэба было рухацца.

"Ён кажа, што Чынкі пераехалі каля двух тыдняў таму", - мякка працягнуў ён. «Пачалі пракладаць сабе шлях у Цытадэль і вазіць туды ўсе свае харчы. Рабілі гэта ўсё па начах, каб Жак і сябры не маглі бачыць столькі, колькі ім хацелася б. Але ў іх склалася ўражанне, што да першапачатковай групы далучыліся тры ці чатыры пачаткоўцы, і ўсе яны пераязджалі ў Цытадэль, боепрыпасы і ўсё такое. У той жа час Паула выявіла, што знікла адна з яе ўласнай банды жанчын-мсціўцаў, а з Санта-Дамінга зніклі некалькі знаёмых кітайскіх асоб. Так што яна занепакоілася».

Ён коратка распавёў астатнюю частку гісторыі, як ён, Пола і Леклеркі сядзелі за грубым кухонным сталом у вёсцы Бамбара, абмяркоўваючы мінулыя падзеі і будуючы планы.

Тоўсты цёмны палец Жака правёў па табліцы ў патрапанай старой кнізе.

«Патрапіць у Цытадэль немагчыма, - сказаў ён. «Вось, ці бачыце, некалькі каналаў, па якіх вада з горнага ручая трапляла ў замак. Яны высахлі ўжо шмат гадоў, але, як бачыце, даволі шырокія. Тунэль, які выкарыстоўваюць кітайцы, тут не адзначаны, але мяне гэта не здзіўляе. Стары кароль Крыстаф хацеў бы сакрэтнае выйсце. Думаю, для вашых мэт лепш падыдзе адзін з каналаў. Яны не могуць усіх іх ахоўваць. І ўсё ж гэта будзе няпроста. Але вы разумееце, што я магу дапамагчы вам толькі з падрыхтоўкай; Я сам не магу пайсьці з табой». Яго вадкія карыя вочы умольна глядзелі на Ніка. "Мая свабода перамяшчэння не павінна пакутаваць з-за гэтага скарбу".

«Гэта не толькі скарб,

- рэзка сказала Паўла. “Мы павінны высветліць, што здарылася з Эвітай. Відавочна, яна нешта даведалася ад Падылы, і яны нейкім чынам выйшлі на яе. Калі яна там ...

"Паўла, Паўла". Жак сумна паківаў галавой. «Яны забілі Падзілу; чаму не яе? »

"Не!" Паула стукнулася аб стальніцу, так што кубкі з кавы задрыжалі. Мары ціхенька кудахтала на заднім плане. «Яны заб'юць яе толькі пасля таго, як яна загаворыць, і яна не стане казаць!»

"Але, магчыма, яны ўжо даведаліся пра ўсё, што ім было патрэбна ад Падылы...".

Размова ператварылася ў буру, а затым, нарэшце, перайшла ў больш аргументаванае абмеркаванне таго, як адкрыць Цытадэль. Але прынамсі Нік даведаўся некалькі асноўных фактаў. "Жудасныя" - гэта група жанчын, чые блізкія былі забітыя па палітычных матывах былым дыктатарам Трухільё. Паўла Мартэла была іх лідэрам. Разам яны спрабавалі знайсці схованку са скарбамі, якую Трухільё меў намер адправіць у Еўропу, але так і не атрымаў магчымасці. Ён усё яшчэ быў схаваны недзе на востраве, які падзяляе Гаіці і Дамініканская рэспубліка. Кітайцы даведаліся аб яго прысутнасці і спрабавалі знайсці, калі ва ўласных мэтах, нешта звязанае з праектам пад назвай Operation Blast. Існавалі пэўныя ключы да разгадкі месцазнаходжання скарбу, і Эвіта Месіна знайшла дамініканца, які ведаў аднаго з іх. Цяпер кітайцы былі на Гаіці, а Эвіта знікла. Бліжэйшая місія: праверыць прысутнасць кітайцаў і знайсці Эвіту.

"Дык вось і ўся гісторыя", - ціха скончыў Нік. “Ужо амаль цёмна. Мы хутка пойдзем. А як наконт твайго канца… Хоўк чуў што-небудзь яшчэ пра аперацыю «Выбух»?

"Нічога. Не больш за тое, чым першы слых. Ваша Паўла была нашым адзіным пацвярджэннем на сённяшні дзень, што такая аперацыя існуе. Яна нешта яшчэ пра гэта сказала?"

"Яшчэ не." Нік нахмурыўся ў густым змроку. - Па нейкай прычыне яна стрымліваецца. Але я ад яе пазбавлюся.

Рушыў услед ціхі смяшок. «Трымаю ў заклад, што ты будзеш, mon ami. Што тычыцца жанчын ...

«З цябе хопіць, прыяцель. Я ўжо ў дарозе. Прывітанне Хоўку».

Ён хутка скончыў і яшчэ раз хутка агледзеў мясцовасць. Цяпер цемра; па-ранейшаму цішыня; усё яшчэ няма месяца. Нік падышоў да Паўлы і коней, амаль нябачны паміж дрэвамі. Ён ціха свіснуў, і яна адразу падышла да яго.

"Ты знайшоў гэта?" - спытала яна яго амаль бязгучна.

"Так. Ён будзе чорным, як дзірка ў пекле, але пастарайся адсачыць, куды мы ідзем. На ўсякі выпадак трэба спяшацца. Сюды." Ён злёгку дакрануўся да яе рукі і павёў праз дрэвы да ўзгорка і вонкавай адтуліне вадавода.

"Дыхай, пакуль ёсць магчымасць", - прамармытаў ён і слізгануў на жывот. Яна падышла да яго з асцярожнасцю, як котка з джунгляў.

Паветра было разрэджанае і затхлае ад часу, але яно было прыдатнае для дыхання. Нік спыніўся і намацаў. Канал быў добрых трох футаў у дыяметры, а падлога была пакрыта мёртвым мохам і грубым каменем. Гэта не было ідэальным месцам для нявіннай вячэрняй прагулкі, але цалкам падыходзіла для пары начных валацуг.

Ён падлічыў, што ім заставалася прайсці каля ста футаў згодна з планам будынка са старой кнігі Жака. Нік паскорыў крок і рушыў далей у задушлівай цемры, чуючы мяккія рухі дзяўчыны, якая ішла за ім.

* * *

Аплявуха!

Сухая рука Цін-фу Шу адхапілася і зноў ударыла, на гэты раз па другой яе шчацэ.

"Так табе не спадабаўся мой Шан, а?" Аплявуху! «Але я бачу, што вы амаль гатовы да наступнай сустрэчы. Добра!» Ён зноў ударыў і глядзеў, як яе вочы адчыняюцца. «Калі толькі вы не ўпадабаеце пагаварыць са мной замест гэтага?»

Эвіта адхіснулася ад яго, вочы пашырыліся ад страху і жаху.

«Не… гэта… жывёла…» прашаптала яна. "Казаць. Але… вада…"

Яе словы гучалі як шолах сухога лісця на перасохлых вуснах. Цін-фу ледзь мог іх разгледзець, але бачыў, як ліхаманкава працуе апухлая мова.

"Спачатку невялікая размова", - пераканаўча сказаў ён. «Тады твая ўзнагарода. Скажыце, на каго вы працуеце. Гэта будзе добры пачатак».

Яе рот заварушыўся, і выйшаў ціхі гук.

Цін-фу нахіліўся бліжэй.

"Якая?"

«Fi-fidelistas… і гук верш у задушанае карканне.

"Якая!" Цын-фу люта патрос яе. "Хто? Хто?"

Яе рот напружана працаваў, але якія выдаюцца гукі не былі словамі. Нават Цін-фу было відавочна, што яна не здольная казаць.

«Шан! Шан! » - зароў ён. Эвіта адскочыла і здрыганулася.

З прыхожай пачуўся нізкі рык. "Майстар?"

«Прынясіце ваду!»

Эвіта ўздыхнула і закрыла вочы.

«Твая ўзнагарода», - ласкава сказаў ёй Цін-фу. "Тады поўная гісторыя, так?"

Яна кіўнула, усё яшчэ закрываючы вочы.

Пакуль чакаў, доктар Цін-фу прыгатаваў яшчэ адну іголку. На гэты раз ён збіраўся даведацца праўду. Вядома, яна ўсё роўна паспрабуе зманіць.

У сваю чаргу, у яго ўсё яшчэ заставаўся ў запасе Шан. І ён не збіраўся ашукваць сябе ў гэтым.

* * *

Нік уключыў алоўкавы ліхтарык на досыць доўгі час, каб убачыць, што яны апынуліся ў каменным склепе, поўным павуціння і мёртвага лісця. Зламанае драўлянае вядро ляжала пад абарванай вяроўкай побач з лесвіцай, якая вядзе да люка. Ён быў зачынены знутры. Але завесы расхісталіся і заржавелі ад часу. Ён пагасіў святло і ўключыў свой "Асобы замак".

"Я нешта чую там, наверсе", - прашаптала Паўла. Б'юць камяні. Капаюць.

- Я таксама, - прамармытаў Нік у адказ. «Але не побач з намі. Але калі мы ўвойдзем у пакой, поўны людзей...

"Я ведаю", - сказала яна. "Ты сказаў мне. Паспяшайцеся, калі ласка! »

"Спяшацца!" - прамармытаў Нік. "Два тыдні яны тут, і цяпер мне трэба спяшацца".

Ён амаль бачыў, як яе губы сціснуліся ў цемры.

«Я пачуў пра гэта толькі тады, калі паведамленне Жака…»

«Я ведаю, - сказаў ён. "Ты сказаў мне. І спыні жаночую балбатню, калі не пярэчыш.

Яе маўчанне было амаль гучным. Нік усміхнуўся пра сябе і працягнуў працу.

Старажытныя завесы адарваліся ад сваіх падстаў.

* * *

Том Кі падняўся па схіле на сваім скакуне. Гэта быў павольны галоп, больш падобны на рашучы крок, але ён набліжаў яго. У яго былі навіны для Цін-фу Шу. Кубінскія таварышы не адпраўлялі Алонса на Гаіці. Як яны маглі? Яны нават не ведалі, што Цін-фу і яго людзі былі там. Па іх словах, Алонза, відаць, зрабіў гэта сам. Яны паняцця не мелі, хто мог яго забіць.

Усходні розум Тома Кі ўсё старанна прадумваў. Ён паверыў іх гісторыі; кубінцы не паслалі Алонза, і яны былі шчыра збянтэжаныя. Дык вось - навошта ён прыйшоў і хто яго забіў? Том Кі стукнуў свайго скакуна, каб паскорыць яго. Наперадзе была доўгая дарога, і нешта падказвала яму, што трэба спяшацца.

«Сядай, ты! Сядай! » Цін-фу чуў істэрычную лютасьць ва ўласным голасе, але яму было ўсё роўна. Ён плюхнуў ёй у твар кубкам вады і паківаў галавой з боку ў бок, але павекі не адкрываліся, і не было ні найменшага стогну. Яна зрабіла гэта зноў! Ён дзіка вылаяўся на ўсіх мовах, якія ведаў, і ўдарыў яе кулаком па галаве. На імгненне, толькі на імгненне, ён адвёў вочы, каб узяць у Шана кубак з вадой, і ў гэты момант яна стукнулася галавой аб сцяну, і цяпер яна ляжала моўчкі, як магіла. Цяпер, клянуся Богам, ён звяжа яе, і наступным разам…!

Ён кінуў кружку на падлогу і закрычаў, патрабуючы вяроўкі. Некаторы час яна магла адпачыць, звязаная, як кураня, а потым ён вернецца. Ён глядзеў, як Шан звязаў яе, а затым сышоў. О так, ён вернецца.

* * *

Люк быў няшчыльным прыкрыццём дзіркі, і яны знаходзіліся ў каменным пакоі, прыслухоўваючыся да аддаленых удараў. Поўная цемра ціснула на іх, як вечка дамавіны. Нік дазволіў прайсці некалькі хвілін, пакуль ён, як шчупальцы, адправіў свае пачуцці ў цемру і паглядзеў на свой разумовы малюнак карты. Потым ён дакрануўся да рукі Паўлы і рушыў па калідоры да гуку.

* * *

Том Кі стукнуў стомленага каня. У ім расло пачуццё тэрміновасці. Кожны яго інстынкт падказваў яму, што ў паветры лунае небяспека.

Ён прымусіў нязграбнага звера паспяшацца.

Другі шанец Шана

У канцы тунэля цемры было прыглушанае ззянне святла. Нік намацаў яго, падобны на прывід у сваёй цёмнай форме і спецыяльных чаравіках, якія называлі «паўзучымі». Паўла ішла за ім, як цень у красоўках.

Пры любых іншых абставінах Нік пазбягаў бы святла, як пасткі, якая магла б апынуцца. Але яго галоўнай мэтай было праверыць прысутнасць кітайцаў і паглядзець, што яны намышляюць, таму адзіным сэнсам было накіравацца туды, дзе адбывалася дзеянне. Таксама была дзяўчынка Эвіта. Калі б яна была тут і была б яшчэ жывая, вялікая верагоднасць, што яна была б недзе побач з цэнтрам іх дзейнасці, а не схавалася б у якой-небудзь аддаленай частцы Цытадэлі.

Таму ён рушыў да святла і гуку, чакаючы на імгненне з галавой пайсці ў бяду.

Гэта пачалося нават раней, чым ён чакаў.

Раптам яркая лужынка плюхнулася на каменнай падлозе ў ярдах наперад і рэзка нахілялася да яго, як калі б чалавек з ліхтарыкам згарнуў з аднаго праходу ў гэты. Нік чуў глухі тупат надыходзячых цяжкіх ног, калі набліжаўся пучок святла.

Ён адштурхнуў Паўлу адной рукой і раскінуў рукі ўздоўж сцяны ў слабой надзеі знайсці дзверы. У межах дасяжнасці нікога не было; нават нішы. Засталося толькі адно. Атака.

Ён працягваў ісці да прамяня ліхтара, адна рука была паднята, каб прыкрыць вочы і твар ад святла, а іншая рука была напалову сціснутая побач з сабой, рыхтуючыся да сустрэчы з Х'юга. Ён угледзеўся ў прывідную постаць за межамі святла і раздражнёна ўздыхнуў. Ён спалохана выклікнуў, і

Прамень ліхтарыка слізгануў па яго целе.

«Зменш святло, дурань!» - прашыпеў ён па-кітайску, спадзеючыся, што выбраў правільную мову, каб шыпець. - А там шум ад капання! Гэта разбудзіць мёртвых». Кажучы гэта, ён дазволіў Х'юга сцячы яму па рукаве і працягваў рухацца, яго вочы ўсё яшчэ былі схаваныя ад святла, пакуль ён не апынуўся ў некалькіх цалях ад іншага. Дзе твой камандзір? У мяне важнае паведамленьне».

"Камандаванне…?"

Нік ударыў. Яго правая рука гайданулася з боку ў бок і ўпала на горла з кітайскім голасам. Х'юга, з вострымі бакамі і тонкім лязом, прарэзаў голас і разрэзаў яго на сярэдзіне склада, затым лёгка рушыў далей, нібы праз алей, і разрэзаў яремную вену. Нік схапіў падальны ліхтарык і зноў ударыў па горле мужчыны, праціснуўшы тонкую даўжыню Х'юга праз шыю і зноў. Цела перакулілася павольна; ён злавіў яго вагу і апусціў на падлогу.

Некаторы час ён прыслухоўваўся, не чуючы нічога, акрамя слабога дыхання Паўлы і гукаў удараў і капання з-за сцен калідора. Ніякіх праблем. Але зараз яму трэба будзе знайсці месца, каб пакласці цела. Ён накіраваў прамень ліхтарыка па калідоры і ўбачыў паглыбленне ў некалькіх футах наперадзе. Не кажучы ні слова, ён працягнуў святло Паўлу і закінуў абмяклае цела сабе на плечы. Ім давядзецца скарыстацца шанцам на святло на імгненне і яшчэ адным шанцам, што ў гэтай цёмнай нішы ў сцяне нікога няма.

Яна апусціла прамень нізка, далей ад Ніка і яго ношы, і накіравала святло на адтуліну. Ён вёў у пусты пакой, гнілыя паліцы якога былі адарваныя ад сцен і складзеныя на падлозе, як быццам хтосьці спрабаваў вырваць у іх сакрэт. Нік зацягнуў сваю ношу ў кут і з мяккім стукам выпусціў яе.

"Уключы святло яму ў твар", - прашаптаў ён. "Адзін хуткі погляд, потым пагасі".

Яна накінула прамень на цела і дазволіла яму затрымацца на галаве. Кроў абвівала шыю, як барвовую пятлю ката, і рысы твару былі страшэнна скажоныя. Але нават у смяротнай агоніі твар відавочна быў кітайскім. Гэтак жа была і працоўная форма з ушытымі ў тканіну маленькімі выцвілымі знакамі адрознення. Твар Ніка было змрочным, калі Паўла пстрыкнула выключальнікам і пакінула іх у цемры з трупам. Ён ведаў, што гэта за малюсенькі значок, сімвал высокаспецыялізаванай кампаніі кітайскіх агнтаў і шныпароў, галоўнай задачай якой было пазбавіць краіну яе здабычы і падрыхтаваць шлях для прапагандыстаў і ваенных тактыкаў. Звычайна гэта азначала, як гэта азначала ў Тыбеце, што кітайцы планавалі перабрацца ў краіну для захопу ўлады альбо адкрыта, альбо за кулісамі з марыянеткай, якая іх абараняе. Але тут, проста пад носам у ААД і дзядзькі Сэма?

Нік нахмурыўся і папоўз назад у калідор. Паўла Маўклівая слізгала за ім. Яны зноў накіраваліся да святла.

Гэта было амаль лёгка. Праход разгаліноўваўся налева і направа. Злева была цемра, справа - святло. Ён струменіўся праз адчынены дзвярны праём, а побач з дзвярыма было нізкае акно з кратамі. Нік прыгнуўся, каб паглядзець скрозь яго. Чатыры мужчыны, усе кітайцы, метадычна разбіралі вялізны каменны пакой. Да адной са сцен была прыхіленая прылада, якую ён пазнаў як металашукальнік. У дадзены момант ім ніхто не карыстаўся; у яго быў чакальны погляд, як быццам яго аператар мог часова адсутнічаць. Дзе? - падумаў ён. Але ён убачыў дастаткова, каб пацвердзіць апавяданне Паўлы пра кітайскае паляванне за скарбамі і нейкі схаваны матыў, значна большы, чым простая прага здабычы.

Цяпер пра дзяўчыну. Ён зноў паказаў іх становішча на сваёй разумовай мапе. Праход справа павінен весці прама да той часткі падзямелляў, якая адчынена для турыстаў. Яны наўрад ці трымаюць яе там. Значыць, налева. Ён падштурхнуў Паўлу, і яны слізганулі ў цёмны левы калідор.

Цін-фу сеў на складанае крэсла ў пакоі, які назваў сваім офісам. Ён добра паеў са свайго невялікага асабістага запасу і адчуваў сябе нашмат лепш. Апошнія некалькі дзён справы ішлі не вельмі добра, але цяпер ён быў перакананы, што даб'ецца большага ад дзяўчыны і, магчыма, нават ад сваіх упартых паплечнікаў, Фідэлістаў. The Fidelistas…. Ён задумаўся. Няўжо дзяўчына зноў зманіла, калі прахрыпела імя? Ці яны маглі весці з ім падвойную гульню? Яго тонкі рот сцяўся пры гэтай думцы.

Ён зірнуў на свой гадзіннік, зроблены ў Пекіне. Ён даваў ёй яшчэ гадзіну, каб абдумаць свае думкі, а затым разарваў яе на часткі ... спачатку яе розум, затым яе цела. Шан чакаў яе.

* * *

Шан чакаў. Ён спаў, але яго жывёлы пачуцці ляжалі блізка да яго тоўстай паверхні, і ён прачынаўся ад крокаў доктара. Побач з яго вялізным ляжачым целам гарэў ліхтар. Нават яму часам хацелася святла ў клетцы. Шан зароў у сне, яму сніліся жывёлы, якія мараць аб запале, якія трэба задаволіць, і іншыя істоты

Яшчэ не, Шан, яшчэ не. Шан, ты д'ябальскі вырадак! Пачакайце! Ён чакаў, нават калі спаў. Але доўга чакаць ён не стаў.

* * *

«Паўла. Гэта безнадзейна, - прашаптаў Нік згустку цемры побач з ім. «Мы не можам блукаць па гэтым лабірынце ўсю ноч. Мне трэба будзе знайсці спосаб пазбавіцца ад іх, а затым вярнуцца ...

“Калі ласка няма! Калі ласка, дазвольце нам працягнуць пошукі». Упершыню яна прагучала як умольная жанчына. «Калі мы сыйдзем і яны знойдуць цела гэтага мужчыны, як вы думаеце, што яны з ёй зробяць? Мы павінны працягваць пошукі!»

Нік маўчаў. Яна мела рацыю наконт цела. Але ён таксама ведаў, што іх поспех не можа доўжыцца вечна. Яны прыціскаліся да сцен незлічоную колькасць разоў, калі мужчыны ішлі міма іх па папярочным калідоры, і яны залазілі ў бясконцыя цёмныя скляпы, каб рызыкнуць ліхтарыкам і выпрабаваннем. Гэта была дурная задума. Яго мозг падахвочваў яго спыніць гэтае глупства і сысці.

"Добра, яшчэ адна спроба", - сказаў ён. "Гэта значыць. Я ня думаю, што мы там былі. Я не ўпэўнены, але я так не думаю”. Яны прайшлі яшчэ адзін калідор. Нік прымусіў свой мозг працаваць над аднаўленнем карты. Ён паняцця не меў, чорт вазьмі, дзе яны. Не, пачакай - яны ўжо рабілі гэта раней. Ён даведаўся выгін і грубы камень.Цяпер яны выходзілі на нязведаную тэрыторыю.Але прынамсі ён ведаў, дзе яны былі ў адносінах да трубаправода.

Праход зноў разгалінаваўся. Нік застагнаў пра сябе, і Паўла ўздыхнула побач з ім.

"Ты возьмеш адну, а я - іншую", - прашаптала яна.

«Не! Мы застаемся разам. Я таксама не хачу паляваць на цябе. Паспрабуем ісці проста?

Некаторы час яна маўчала. Затым яна сказала: «Вы маеце рацыю. Гэта бескарысна. Нам патрэбная дадатковая дапамога. Я казаў табе-"

- Ой, чорт вазьмі, забудзьцеся гэта, - стомлена сказаў Нік. "Пойдзем адсюль і..." Ён замоўк. Яго пачуцці здрыгануліся, і яго цела напружылася. Паўла застыла побач з ім.

"Што гэта такое?"

"Слухаць!"

Яны абодва слухалі.

Гук раздаўся зноў. Гэта быў доўгі, нізкі, сапячы храп. Рыканне. Цішыня. І зноў храп.

«Мы паглядзім», - мякка сказаў Нік і заслізгаў наперад. Дыханне Паўлы пачасцілася, калі яна пайшла за ім.

Ззаду іх, у канцы адгалінавання, Цін-фу сузіраў дым сваёй цыгарылы і планаваў свой маючы адбыцца сеанс з Эвітай.

А звонку, пад бязмесячным небам, стомлены конь Тома Кі імчаўся да канца сцежкі.

Шан заварушыўся ў сваёй прыёмнай. Ён яшчэ не зусім прачнуўся, але пачуў крокі. Ён прамармытаў у сне.

Нік прайшоў па выгібу праходу ў напрамку гуку і рэзка спыніўся. Мяккае святло лілося з пакоя з прыадчыненымі дзвярыма, а за гэтымі дзвярыма хтосьці соп у сне. А таксама за дзвярыма… былі яшчэ адны дзверы. Ён мог бачыць гэта з таго месца, дзе стаяў, масіўныя зачыненыя дзверы з завалай упоперак яе. Яго пульс пачасціўся. Ні адна з іншых дзвярэй не была зачыненая. І ні адну з іншых дзвярэй не ахоўваў захропшага мужчына.

Ён зірнуў на Паўлу ў яркім святле. Яна глядзела на зачыненыя дзверы, і яе вусны прыадчыніліся. Цяпер у яе твары не было нічога цвёрдага; толькі свайго роду "О, Божа, Калі ласка, Божа, погляд", які раптам прымусіў яго пакахаць яе нашмат больш. Ён стрымліва падняў руку і выцягнуў Вільгельміну са спецыяльнай кабуры, вільгельміны, зробленай доўгай і нязграбнай з-за глушыцеля, якім ён так рэдка карыстаўся.

Нік пракраўся ў камеру, падобную на камеру, і тут вылілася пекла.

Не паспеў ён убачыць неверагодна гару і падняў «Люгер», як вялізная постаць узнялася з фантастычнай хуткасцю і скокнула на яго з ценю. Яго галава стукнулася аб сцяну, і Вільгельміна вылецела з яго рук. Велізарная босая ступня стукнулася яму па горле, калі ён расцягнуўся на смяротна халодным камені і ўбачыў танцуючыя агні там, дзе ён цьмяна ведаў, што іх няма. За расколатымі агнямі і чырвонай смугой ён убачыў Паўлу, нацэленую са свайго малюсенькага пісталета на вялізны клубок тлушчу, а затым убачыў, як істота павярнулася і выбіла пісталет з яе рукі. Нік глынуў паветра і паківаў галавой. Істота абдымала яе рукамі і сціскала яе з жахлівым задавальненнем, прыціскаючы яе стройнае цела да яго ўласных рулонах тлушчу і мускулаў і крактала ад жудаснага захаплення. Нік няўпэўнена падняўся на ногі і выцягнуў Х'юга з похваў. Ён ударыў па тоўстай спіне, штурхнуўшы Х'юга перад сабой, як малюсенькі штык, і ўсадзіў яго глыбока ў рулон плоці. Вялізны чалавек-монстар вызваліў адну тоўстую руку ад Паўлы і ўдарыў Ніка кулаком па твары. Нік прыгнуўся і намацаў Х'юга, усё яшчэ дрыготкага ў целе вялікага чалавека, і рэзка увагнаў штылет у глыбокую рану на спіне.

Пачвара імгненна павярнулася да яго і працягнула руку, пераўтвораную ў лязо сякеры. Ён слізгануў па лапатцы Ніка, калі ён ухіліўся, але Нік ведаў што

Гэта было тое, што было - удар каратэ, прызначаны для імгненнага забойства. Ён крутануўся на падушачках ступні і жорсткім ударам выкінуў правую нагу, якая патрапіла тоўстаму пад падбародак і спыніла яго на адзін глыбокі ўдых. Х'юга зваліўся са сваёй тоўстай пасцелі і паваліўся на падлогу. Нік рынуўся да яго.

"Ах не!" Ствол дрэва нагой адкінуў яго ў бок. Ён злавіў нагу і рэзка тузануў. Ён падкінуў яго ў паветра і адкінуў назад да сцяны. Але на гэты раз ён быў гатовы да падзення. Ён перакаціўся на сцягна і рэзка ўскінуў абедзве нагі на навіслы над ім гмах. Істота падалася назад, але засталася на нагах.

«Ах, не, - сказаў ён зноў. “Ты не робіш гэтага са мной. Я Шан! Ты не робіш гэтага з Шанам».

«Як пажываеш, Шан», - сардэчна сказаў Нік і скокнуў на яго, працягнуўшы руку, як сталёвы клін. Ён упіўся ў горла Шангу і вярнуўся на яго бумерангам.

Бог Усемагутны! - Падумаў Нік, адхістаючыся. Тоўстая свіння ведае ўсе хітрыкі каратэ і яшчэ парачку.

Шан зноў набліжаўся да яго. Не, ён рабіў паўзу. Велізарная рука падняла Паўлу з падлогі там, дзе яна цягнулася за пісталетам, і шпурнула яе ўбок. Яна прызямлілася пакамячанай кучай. Нік зноў скокнуў, вырабіўшы жорсткі ўдар у скронь, а іншы - у тоўстую кішку. Шан хмыкнуў і пляснуў Ніка вялікай далонню па галаве. Нік цяжка паваліўся, адзін раз перавярнуўся і, цяжка дыхаючы, падняўся. Шан стаяў над ім, раскінуўшы рукі, і чакаў.

* * *

Цін-фу нахмурыўся. Ён даў дакладны загад, каб мужчыны не размаўлялі падчас працы, але зараз ён чуў іх галасы. А ён? Ён уважліва слухаў. Няма нічога. Тым не менш, прыйшоў час праверыць іх і паглядзець, што яны робяць. Нетутэйша час вярнуцца Тому Кі. Ён пагасіў цыгарылу і пацягнуўся за ліхтарыкам.

* * *

Нік зноў перакаціўся і ўскочыў на ногі. Шан ухмыльнуўся, як малпа, і махнуў яму вялізнай лапай. Нік ухіліўся і адчуў, як паўтон прабіў яго рэбры. Ён падаўся назад і нанёс удар нагой, які трапіў прама ў далікатную мэту паміж яго падобнымі на тулава нагамі. Іншы мужчына сагнуўся б напалову і закрычаў. Шан ўскрыкнуў і прысеў, выцягнуўшы тоўстыя рукі, каб абняць Ніка вакол каленаў. Ён злавіў толькі адно з іх; іншае стукнула пад яго падбародкам і гайданула яго назад, як які падскоквае паветраны шар.

Шан нягучна засмяяўся. «Ты казурка», - ціха зароў ён.

Нік адчуваў сябе такім. Ён зноў укусіў яго грудным ударам, які ўвайшоў у пласт тлушчу і зноў рассмяшыў велікана.

«Хо, глядзі! Я выкарыстоўваю дубінку для цябе, - прарычэў ён. Ён хутка працягнуў руку і схапіў Паўлу за шчыкалатку. Яна была менш чым у напаўпрытомным стане, і яе слабыя звіліны нічога для яго не значылі; ён пару разоў ударыў яе, як бейсбольнай бітай, набраў абароты і ўдарыў Ніка яе бездапаможным целам - неандэрталец, які выкарыстоўвае жанчыну як дубінку. Ён адпусціў удар і ўсміхнуўся сам сабе.

Нік паглынаў большую частку вагі і імпульсу сваімі выцягнутымі рукамі, змякчаючы ўдар для іх абодвух. Але ён не змог утрымаць раўнавагу і апусціўся пад яе, ціха лаючыся. Безвалосая малпа напала на яго, як краб, калі ён адкаціўся на волю, размахваючы вялізнай нагой у бакавым удары, які ў выпадку траплення мог бы разбіць мозг Ніка як сырое яйка. Ён не прызямліўся. Нік адвярнуўся і ўбачыў, што нага гіганта ніякавата апусцілася, трохі страціла раўнавагу, і люта нанёс удар сваімі нагамі. Адна ступня моцна стукнулася аб галёнку з мяккай падшэўкай; іншы павярнуўся за другой тоўстай нагой і моцна тузануўся. Чалавек-монстар з глухім стукам упаў і паспрабаваў падняцца. Нік стукнуў нагой у пахвіну і падскочыў, размахваючы нагой у чаравіку, нават калі скокнуў. На гэты раз удар чаравіка трапіў па бакавіцы тоўстага чэрапа, і галава Шана тузанулася, як баксёрская груша.

Гэта ўжо не былі коткі-мышкі. Шан больш не гуляў, і які сячэ ўдар ледзь яго ашаламіў. Але гэта памагло. Шан шырока ўчапіўся ўверх сваёй здаровай рукой і прамахнуўся на некалькі цаляў. Нік падаўся, калі Шанг пачаў паднімацца, і ён зноў скокнуў так высока, як толькі мог, а затым упаў усёй сваёй вагай на выпуклы жывот. Ён пачуў трэск рэбраў і зноў скокнуў, глыбока уціраючы ступні ў тлушч, рэбры і кішкі. Дыханне з хрыпам і хрыпам вылятала з распухлага цела пад ім.

«Не падобна на крыкет», - сказаў сабе Нік і зноў паваліўся на зямлю ўсёй сваёй вагай. Яго пяткі апусціліся ў пульсавалым руху, люта ўразаючыся ў нагруднік, у сэрца, у мускулісты жывот. Рукі Шана слізганулі міма яго ног і беспаспяхова спрабавалі схапіць іх.

Раздаўся агідны цяжкі хрып. Шан ляжаў нерухома.

Нік адскочыў ад свайго чалавечага батута. Краем вока ён заўважыў, што Паула стаіць на нагах і няўпэўнена рухаецца да дзвярэй.

ён замкнуў унутраныя дзверы. паглядзеў на жахлівую бязладзіцу, які ён зладзіў з жахлівым чалавекам, і адчуў млоснасць. Шан быў мёртвы, і ён памёр пакутліва. Нік падабраў Х'юга і ўпалі пісталеты і рушыў услед за Полай у цёмную камеру. Яна накіравала прамень ліхтарыка ў кут.

На каменным ложку, скаваная вяроўкай, ляжала, скруціўшыся ад жаху, жанчына, змардаваны твар і дзіўна апухлыя вусны.

Паўла падбегла да спеваў, як маці, якая знайшла даўно страчанае дзіця.

«Эвіта, Эвіта! Гэта Паўла! Не бойся. Мы выцягнем цябе адсюль.

«Паўла! О, Паўла...” Гэта быў надламаны шэпт, які ператварыўся ў рыданне.

Нік дазволіў ім на імгненне напяваць разам, пакуль ён аглядаў камеру і прыслухоўваўся да іншых гукаў. Выйсця не было, акрамя таго шляху, якім яны прыйшлі, і не было ні гуку аб набліжэнні. Яшчэ. Ён палез ва ўнутраную насцегнавую кішэню і падышоў да жанчын.

«Вось», - сказаў ён, адкаркоўваючы пляшку. «Выпі, і мы пойдзем». Паўла ўзяла ў яго шклянку і паднесла да перасохлых вуснаў Эвіты.

Яе вочы ўсё яшчэ былі ўражаны, але яна паслухмяна піла. Нік перарэзаў вяроўкі, якія звязвалі яе, і намацаў яе пульс. Яна была ў дрэннай форме. Але яна зробіць гэта, калі яны паспяшаюцца. Ён убачыў апёкі і іншыя сляды катаванняў і пакляўся сабе, што выцягне яе адсюль, нягледзячы ні на што.

"Ведаеш дарогу назад, Паўла?" ён прашаптаў.

Яна паглядзела на яго і павольна паківала галавой.

"Мне шкада. Я не ўпэўнены. Вы?"

Ён кіўнуў. "Я думаю так. Я панясу яе. Трымайцеся блізка і будзьце напагатове. Эвіта? Ён далікатна дакрануўся да дзяўчыны. «Проста трымайся за мяне. Гэта ўсё, што табе трэба зрабіць.

"Стамілася", прашаптала яна. «Можа не выжыць. Спачатку скажу... Паўла, паслухай. Слухайце! Падказка Падзілы... Замак чорных. Але ён таксама сказаў, што гэта недалёка ад Дамінга. Кітайцы памыляюцца. Гэта не на Гаіці. Зразумець? Не на Гаіці. І яшчэ ён сказаў… »Яна ўздыхнула і ўпала без сіл.

Паўла прастагнала ад болю. "Яна памерла!" прашаптала яна.

"Яна не." Нік хутка нахіліўся і ўзяў Эвіту на рукі, як калі б яна была дзіцем. «Згубіла прытомнасць. Пагасі ліхтар і ідзі за мной. Не губляйце мяне - але калі нешта здарыцца, гэта два левыя і правыя, яшчэ адзін левы і правы, і бяжы як чорт. Калі ўзнікнуць праблемы, не чакай мяне. Я не буду цябе чакаць. Зразумела? Паехалі."

Ён аднёс сваю ношу ў пярэдні пакой, пераступіў цераз падобныя на хобаты ногі скалечанага Шана і ненадоўга пачакаў у дзвярным праёме, пакуль Паула гасіць святло. Затым ён імкліва ступіў у калідор, даследуючы цемру вачыма свайго розуму і трымаючыся блізка да сцяны. Задняя частка яго шыі натапырылася ад папярэджанняў, але ў яго не было выбару. Гэта было "ісці і працягваць", і ўсё, пакуль нешта іх не спыніла.

* * *

Доктар Цін-фу Шу стаяў у цемры ў куце калідора, які вёў у свой кабінет. Ён нешта чуў; ён быў у гэтым упэўнены. І мужчыны не неслі адказнасці. Яны працавалі ў сваім звычайным абыякавым маўчанні, малацілі і капалі, але не размаўлялі.

Шан? Немагчыма. Тым не менш…

там было слова "фідэлісты". Ён працягваў шаптаць у яго галаве, і рэха надламанага голасу дзяўчыны. Fidelistas…?

Цяпер, прама зараз, ён атрымае ад яе праўду.

Яго думкі былі поўныя думак аб Фідэліста, калі ён уключыў свой ліхтарык і накіраваў яго прамень у калідор наперадзе, які вядзе да яе камеры. Ён мімаволі ахнуў.

Шырокі прамень святла перасёк і знік у цені за ім высокі барадаты мужчына ў форме Кастра - нёс дзяўчыну!

Крык абурэння і трывогі падняўся ў яго горле, калі ён скокнуў наперад і схапіўся за пісталет, якім так рэдка даводзілася карыстацца.

* * *

Твар Ніка азарыла святло. Ён ссунуў вагу дзяўчыны ў бок і злёгку разгарнуўся на падушачках ног, каб ударыць бокам па постаці за святлом. Яго ступня злучылася з схаванай галёнкай, і ў той жа час ён пачуў бавоўна! гуку і святло згасла. Крык лютасьці спусціўся ўніз, на падлогу, а затым рушыў услед яшчэ адзін гук і глухі ўдар. «Паўла страляе гэтым маленькім пісталетам з глушыцелем», - падумаў ён са змрочным задавальненнем і спыніўся, каб пхнуць цёмную постаць нагой. Ён ляжаў нерухома.

"Ды добра!" - настойліва прашаптаў ён і рушыў далей.

Паула на імгненне павагалася, а затым рушыла ўслед за ім.

Гукі капання спыніліся. Нехта крычаў. з калідора побач. Нік хутка павярнуў налева, пабег далей, зрабіў яшчэ адзін паварот.

"Паўла?" - прашыпеў ён.

"Хутка!"

Ён павярнуў направа. За ім пачуліся бягучыя крокі, і гэта была не толькі Паўла. Яны былі блізка - занадта блізка. Ён зрабіў наступны паварот налева, і яны зніклі, усё, акрамя Паўлы. Дзяўчына рабілася цяжкай. Нік прыслабіў хватку і зрабіў апошні паварот направа. Крокі зноў былі гучнымі, і іншы голас крычаў

Ён на поўным ходзе ўрэзаўся ў каменны кут дзвярнога праёму. Дзяўчына застагнала, а Нік вылаяўся. Паўла прайшла міма яго, і ён пачуў, як яна адчыніла люк, які яны адчынілі гадзіну ці дзве назад.

«Апусціце яе да мяне!» - Выдыхнула яна. «Пусці яе - я спушчу яе па лесвіцы».

Пастка была шырока адчыненая, і дзяўчына была на паўдарогі, калі двое мужчын уварваліся ў склеп. Нік нырнуў у яму і кінуўся на Вільгельміну. Святло цалкам упала яму ў твар і асляпіла яго, але ён накіраваў «Люгер» справа ад адбівальніка і над ім і зрабіў тры стрэлы запар. Кулі хвасталі па камені вакол яго, а адна праляцела міма яго вуха. Залп у адказ Вільгельміны раскалоў ліхтарык. Другі мужчына трымаў агонь. Ззаду яго Нік чуў, як Паўла спускае змучаную дзяўчыну па вузкай лесвіцы. Стрэл працяў яго рукаў, і ён стрэліў у маленькі язычок полымя, а затым зноў і зноў туды, дзе, як ён думаў, павінна быць галава і грудзі. Нешта ўпала, і ён крыху пачакаў. У праходах за імі глуха грымелі крокі. Але ў пакоі з ім стаяла цішыня. Ён хутка спусціўся па лесвіцы і зачыніў люк над галавой.

Ён уключыў свой алоўкавы ліхтарык роўна на столькі, каб убачыць, як Паўла змагаецца ў калідоры з нізкай столлю з мёртвай вагой дзяўчыны.

"Я вазьму яе", - выдыхнуў ён. «Ідзі і адвяжы гэтых кляч. Толькі хутка!» Ён як мага далікатней схапіў абмяклае цела Эвіты і накінуў яе на спіну. Затым ён папоўз - поўз з хуткасцю, з якой мужчына можа поўзаць па падлозе з высмаглага моху і сцёртых камянёў, з нізкай столлю над галавой і напаўжывой жанчынай, якая яго гняла, перад сабой ён чуў, як Пола скрабе па грубай падлозе і накіроўваецца да выхаду з вадаправода, а за ім запанавала дабраславёная цішыня.

* * *

Цін-фу з цяжкасцю падняўся на ногі і схапіўся за ныючы галаву. Яго рука стала ліпкай ад крыві. Яго ашаломлены розум не мог адразу зразумець, што адбылося, але ён ведаў, што гэта катастрофа. Ён адкрыў рот, каб закрычаць, але не выдаў ні гуку. Яго рукі намацалі падлогу побач з ім і знайшлі зламаны ліхтарык. Потым пісталет. Ён схапіў яго, знайшоў спускавы кручок і стрэліў. Гук ударыў па сценах. Затым ён зноў страціў прытомнасць. Але перш чым заслона апусцілася на яго розум, ён пачуў, як нехта бяжыць да яго, і крык па-кітайску. Паспяшайся, свіння! - Смутна падумаў ён і пагрузіўся ў кашмар уцёкаў ад Фідэліста.

* * *

Том Кі спешыўся ў пальмавым гаі і паспяшаўся да ўваходу ў тунэль. І спыніўся. У падножжы чырвонага дрэва нешта варушылася. Ён застыў на месцы, чуючы шолах лісця ў зацішнай ночы і мяккі тупат коней, якіх тут быць не павінна, і павярнуўся да высокіх дрэў. На імгненне ён зусім забыўся аб тэрміновасці свайго паслання Цін-фу і неабходнасці дапамогі адмыслоўца з металашукальнікам. Усё, пра што ён мог думаць, гэта тое, што ў гаі чырвонага дрэва, у небяспечнай блізкасці ад замка, быў рух. Ён прабег праз дрэвы і спыніўся, каб паглядзець у цемру.

Дзве фігуры дапамагалі трэцяй сесці на каня. Адзін з іх сеў на таго ж каня і моцна абняў бязвольную постаць. Затым другая села на другога каня, і два коні ціха рушылі скрозь дрэвы да сцежкі пад гару.

Месяца не было, але было крыху зорнага святла. І калі два коні рухаліся праз вузкую паляну да сцежкі, Том Кі мімаходам убачыў дзяўчыну Эвіту. Ён таксама ўбачыў двух вершнікаў да таго, як галіны схавалі іх, і, хоць ён не пазнаў іх, ён ведаў, што гэта не людзі Цін-фу.

Капыты злёгку пстрыкнулі па следзе і набралі хуткасць. Ён павярнуўся, памчаўся назад да свайго каня і павёў яго на сцяжынку. Затым ён рушыў услед за ім, спачатку на адлегласці, таму што вакол было крыху іншых вершнікаў, а затым бліжэй, калі ён пачаў сустракаць пешаходаў і сялянскія вазы далей па схіле. Час ад часу ён стрымліваўся і з'язджаў на абочыну дарогі, каб гук яго капытоў не быў такім пастаянным, каб коннікі наперадзе яго заўважылі. Яму здалося, што ён бачыў, як адзін з іх час ад часу павярнуўся, каб азірнуцца цераз плячо, але яны працягвалі ехаць роўным крокам. Цяпер яны скакалі. Том Кі нізка стуліўся на кані, схіліўшы галаву, і таксама кінуўся галопам.

«Ёсць запасны ложак, Жак?» Нік ступіў са сваёй ношай, і Паўла хутка зачыніла за імі дзверы кухні.

"Ты знайшоў яе!" Вочы Жака ззялі ад задавальнення на яго смуглявым твары. «Але mon Dieu! З ёй абыходзіліся жудасна! Неадкладна прывядзіце яе сюды. Мары! »

Яго прыгожая маладая жонка з'явілася ў дзвярным праёме і адразу ацаніла сітуацыю. "Ложак гатова", - рашуча сказала яна. «Прынясіце

ёй сюды, калі ласка. Паула, вы дапамажыце мне распрануць яе, і мы спачатку паглядзім, што ёй трэба. Жак, запальвай печ. Месье, пакладзіце яе проста сюды. Гэтак. А зараз сыходзь, калі ласка.

Нік пакінуў дзяўчыну на чыстых прасцінах і мяккіх падушках, усміхнуўся Паўле і вярнуўся да Жаку.

"Суп? Кава? Напой?" - прапанаваў Жак.

«Усё, дзякуй, але крыху пазней», - сказаў Нік, і яго вочы занепакоіліся. «Тут за намі сачылі, Жак. Адзін чалавек на кані, які праехаў міма, калі мы спыніліся тут. Наколькі ў бяспецы мы - і вы? »

Жак весела паціснуў плячыма. «Супраць аднаго чалавека, непераможнага. Мяркую, гэта быў не гаіцянскі афіцэр?

Нік пакруціў галавой. «Кітайцы, я таксама ўпэўнены. Я спрабаваў стрэсці яго, але з дзяўчынай гэта было немагчыма. І мы з Паўлам з'язджаем незадоўга да світання. Я спадзяюся, што ён зноў паспрабуе рушыць услед за намі, і спадзяюся, што ў наступны раз я яго злаўлю. Але калі не, то лепш сцеражыцеся рэпрэсій. І прыбяры дзяўчыну адсюль, як толькі зможаш, каб яе прысутнасць не скампраметаваў цябе.

Крэол усміхнуўся і ткнуў пальцам у зачыненыя ўнутраныя дзверы. “Там поўна зброі і боепрыпасаў. Мяне атачаюць сябры, якія бягуць да мяне на дапамогу пры найменшай прыкмеце непрыемнасцяў - датуль, пакуль ім не прыйдзецца мець справу з Тонтон Макуце, таемнай паліцыяй. Ёсць падвойныя замкі і цяжкія аканіцы. Як бачыце, усё зачыненыя, і на ўсіх фіранкі. Так што нас нават не чуюць, не гаворачы ўжо аб нападзе. І хоць сама хата ўсяго толькі з дрэва і гліны, ён зроблены з самага трывалага дрэва і гліны. Не мой сябар. Нам няма пра што турбавацца».

"Тым не менш, я думаю, што пагляджу на вуліцу", - сказаў Нік. "Выключыце святло на імгненне, добра?"

Жак кіўнуў і пстрыкнуў перамыкачом на кухні. Нік прачыніў дзверы і выйшаў на вуліцу. Ён крадком абышоў дом і ўтаропіўся ў цені. У радыусе ста ярдаў ад бліжэйшага суседскага саду не было сховішча для мужчын, за выключэннем хлява і стойлаў для коней. Ён даследаваў і нікога не знайшоў. Барабаны ўсё яшчэ грымелі ўдалечыні, і па вясковай вуліцы даносіліся слабыя гукі, гукі балбатні і смеху людзей. Але не было ні следу каня або які слухае чалавека.

Нік вярнуўся ў дом і ўзяў пачастунак, прапанаваны яму Жакам. Праз некалькі хвілін да яго далучылася Паўла і паведаміла, што Эвіта камфортна адпачывае.

«Яна крыху паела і вельмі сонная», - сказала яна Ніку. «Але яна хоча паразмаўляць з намі перад сном. І яна дзякуе табе. Ніку здалося, што тон Паўлы стаў нашмат больш прыязным, і ён быў гэтаму рады.

"Яна павінна дзякаваць цябе, а не мне", - сказаў ён, удзячна пацягваючы каньяк Жака. «Вы, Грозныя, - купка адважных дзяўчын, судзячы па тым, што я бачыла. Думаеш, зараз яна зможа з намі пагаварыць?

Паўла кіўнула. «Гэта павінна быць зараз, таму што я думаю, што мы павінны хутка з'ехаць. Мары дасць нам пяць хвілін, не больш. Яна надарыла яго прывіднай усмешкай, якая варухнула куткамі яе вуснаў і паказала след ямачкі на шчацэ. "Хоць, паводле яе слоў, ты стаіш цэлага атрада марской пяхоты".

"Ой, чорт вазьмі!" - Жартаўліва сказаў Нік і шаркаў нагамі. «Добра, давай паслухаем, Эвіта адпачне». Ён устаў і рушыў услед за Паўлай у маленькі пакой, якую Мары ператварыла ў спальню для Эвіты. Жак хутка праверыў дзвярныя і аконныя замкі і ўвайшоў за імі.

Была амаль поўнач. У вёсцы было ціха.

* * *

Ноч была прахалоднай, і Том Кі адубеў. Але гукі, якія даносіліся з навушнікаў, не давалі яму спакою. З бакавой сцяны дома на адлегласці больш за дзвесце ярдаў, але амаль прама насупраць Леклеркаў ён мог чуць кожнае сказанае слова. Яго конь быў прывязаны да дрэва ў невялікі паркавай гаю паблізу, а сам ён быў у цені цёмнага дома. Маленькая транзістарная прылада, падобная на тэлескоп, у яго руках была накіравана прама ў акно ў тым месцы, за якім ён назіраў. Гэта была адна з выкрутаў яго прафесіі, і ён добра ёю карыстаўся. Ён змрочна ўсміхнуўся і паправіў маленькі цыферблат. Галасы даходзілі да яго гучна і выразна. Голас дзяўчыны быў перарывістым і шэптам, але кожнае слова было чуваць.

* * *

«… Гэта не мела для мяне сэнсу, - прашаптала яна, - але ён сказаў так. Яго ключ да разгадкі быў - Замак чорных. Ён сказаў мне, калі мы… калі мы… - яна адвярнулася ад іх і закрыла вочы. «Ён сказаў мне, калі мы былі разам у ложку, усяго за некалькі хвілін да таго, як мужчыны ўварваліся і напалі на нас. Ён паспрабаваў сысці праз акно, але яму стрэлілі ў спіну. Потым яны, відаць, ударылі мяне, таму што... таму што наступнае, што я зразумеў, я апынуўся ў нейкім доме і на мне была вопратка. Пахла ежай - шмат ежы, як быццам унізе рэстаран. А потым гэты чалавек… - Яна цяжка ўздыхнула. Мары дала ёй глыток гарбаты з ромам і з дакорам паглядзела на астатніх.

«Толькі сутнасць

, Эвіта, - хутка сказаў Нік. «Вы яго ведалі? Ён што-небудзь раздаў? Вы яму што-небудзь расказвалі?

Эвіта адсунула кубак і кіўнула. “Я ведаў яго. Мы пажартавалі над ім, Паўла, і клікалі яго Фу Маньчжу. Гаспадар кітайскага дракона ў Санта-Дамінга. Той, які, як мы заўсёды думалі, ішоў па тых жа слядах, што і мы, у пошуках скарбаў».

"Цын-фу Шу", - мякка сказала Паўла. "Я падумаў, што гэта можа быць ён там, у цемры".

"І… і была істота". Эвіта здрыганулася і ўцягнула паветра. «Але гэта было пазней. Ён працягваў сачыць за мной і спрабаваў высветліць, ці ведаю я што-небудзь яшчэ. Я сказаў яму, што нічога не ведаю. Пасля ён пагаварыў з іншым чалавекам, якога я не мог бачыць… і яны вырашылі, што Замак Чорных павінен быць Цытадэллю. А потым ён уторкнуў у мяне іголку і… і я прачнуўся ў той камеры. З гэтай пачварай, якая ахоўвае дзверы.

«Гэта Падыла, - сказаў Нік. «Вы сказалі, што ён сказаў вам яшчэ сёе-тое. Што гэта было?"

"Гэта была наша першая сустрэча", - прашаптала Эвіта. «Раней мы пайшлі ў ягоную кватэру. Я прымусіў яго сказаць мне сёе-тое раней... Я пагадзіўся пайсці. І ён сказаў, што гэта было ў нас ва ўсіх пад носам, калі б мы толькі ведалі, дзе шукаць. Ён не ведаў дзе, а то сам быў бы там. Але ён ведаў, што да Санта-Дамінга ўсяго некалькі хвілін язды. І Трухільё засмяяўся, калі сказаў яму. Ён сказаў - сказаў жартам, што гэта будзе на La Trinitaria. І ён паўтарыў гэта некалькі разоў, сказаў Падылля. У La Trinitaria было нешта вельмі забаўнае.

"La Trinitaria!" Твар Паулы раптам збялеў і збялеў. «Так называецца група супраціву, да якой належалі ўсе нашыя людзі! Што гэта за жарт, калі ўсе мужчыны мёртвыя? »

«Паўла, я думаю, ён нават не зразумеў сябе, Падыла. Але я лічу, што гэта быў не проста жарт. Я думаю, гэта можа нешта значыць для нас. Я не ведаю што." Эвіта стомлена ўздыхнула і аблізнула вусны. «Цяпер хопіць!» - рэзка сказала Мары."Яна павінна адпачыць". "Яшчэ сёе-тое", - выдыхнула Эвіта. "Гэты кітаец, Цін-фу.... Ён увесь час казаў нешта пра Алонза, што ён бачыў Алонза. Ён сказаў, што Алонза даў яму інфармацыю.Пра нас.Думаю, ён мала што ведаў, але ўвесь час нешта казаў пра Алонза.І было нешта ў яго манеры казаць, што прымусіла мяне падумаць, што ён нейкім чынам працаваў з фідэлістамі і што ён прыйшоў у іх сумнявацца". Нік кінуў погляд на Паўлу. "Мой кубінец?" прамармытаў ён. Цяпер яе твар стаў яшчэ бялейшым. Мы думалі, што ён наш сябар. Асабліва аднаго з нас. Мы мусім неадкладна вярнуцца. Мары? Ты паклапоцішся пра Эвіце?

«Але так, вядома, вядома! А зараз скончыце гаварыць дзе-небудзь у іншым месцы».

Яна хутка выгнала іх з пакоя і паставіла на кухні з кафейнікам.

«Лодка заўсёды побач, - сказаў Жак, калі Мары пакінула іх. «У закінутым лодачным хляве ў Туры. Паўла ведае. Анры Дюкло адвязе вас туды і назад. Па дамоўленасці ён бывае там а другой гадзіне раніцы, так што хутка будзе. Але калі хочаш, у цябе ёсць крыху часу, каб адпачыць.

Нік пакруціў галавой. «Чым раней мы адсюль паедзем, тым лепей для ўсіх. Мы можам прайсці туды праз гадзіну, ці не так? " Жак кіўнуў. «Тады мы можам пакінуць коней тут», - сказаў Нік, зірнуўшы на гадзіннік. «Так будзе цішэй. З табой усё ў парадку, Паўла?

"Так." Яна рэзка паднялася з-за стала. "Я думаю, што мы зараз наперадзе, і мы павінны заставацца наперадзе".

"Жак". Голас Ніка быў ціхім, але пераканаўчым. „Беражы сябе. Я ўсё яшчэ думаю, што за намі сачылі. І калі яны не зловяць мяне і Паўлу, яны могуць пайсці за табой. Не дазваляйце ім дацягнуцца да вас».

Жак паляпаў яго па плячы. «Не буду, дружа мой, - ціха сказаў ён.

* * *

Том Кі апынуўся ў цяжкім становішчы. Было жыццёва важна, каб ён паведаміў Цін-фу Шу, але не менш важна было спыніць гэтых людзей. Усе яны. Не толькі тыя двое, якія накіроўваліся да лодачнай прыстані ў Туры, але і тыя, што засталіся. Яны занадта шмат ведалі. Ён усё яшчэ думаў, што рабіць, калі яго слухаўкі ўлавілі апошнія развітанні і гук адкрыванай задняй дзверы. Дзверы ціха зачыніліся, і засаўка слізганула на месца. Пасля ён нічога не чуў. Але ён смутна бачыў, як дзве невыразныя постаці імчаліся праз адкрытую прастору паміж дамамі насупраць і знікалі ў цені.

"Калі не", - вырашыў ён. Да таго часу, як ён перадасць паведамленне Цін-фу, будзе ўжо занадта позна. Ён павінен дзейнічаць сам і хутка. Знутры дома даносіліся ціхія гукі людзей, якія рыхтуюцца да сну. Ён усміхнуўся сам сабе ў цемры, здымаючы навушнікі. У яго рукаве было два ці тры тузы, якія, калі б ён іх правільна згуляў, узляцелі б у кошце ў Пекіне. Па-першае, ён ведаў дарогу ў Туры, і яго не трэба было весці. Па-другое, мужчына і жанчына ішлі, і гэта дало яму час. І, нарэшце, у сядзельнай сумцы ў яго быў пэўны рыштунак, які, як ён заўсёды ведаў, калі-небудзь спатрэбіцца.

Ён пацягнуўся

да седлавой сумкі і выцягнуў тое, што яму было патрэбна, праверыў гэта ў цемры сваімі ўмелымі пальцамі, затым счакаў у цішыні цэлых дзесяць хвілін, перш чым зрабіць наступны крок. Затым ён сеў на каня і павольна і амаль бясшумна накіраваў яе да дома Леклеркаў. Праз шчыльна завешанае акно свяцілася слабое святло, і гэта было выдатнай мэтай.

Том Кі падняў правую руку і накіраваў прыладу, вельмі падобнае на сігнальны пісталет. Ён гэтак жа дзейнічаў, але яго полымя ўтрымлівалася ў мініятурнай ракеце, а яго зарад быў смяротны. Ён націснуў на спускавы кручок і ўрэзаў другі снарад у ствол. Першы прызямліўся на тоўсты саламяны дах і ўпіўся ў яго, як куля, перш чым раскалоцца і выкінуць языкі распаленага дабяла полымя. Другі паляцеў проста да акна. Ён глядзеў, як яна ўварвалася ўнутр, у той час як ён зачыніў трэці за ім, а затым яшчэ адзін па саламянай карнізе над ўваходнай дзвярыма. Палаючы тэрмітны склад струменіўся і разліваўся ў рэкі агню, прагна драпаючы сэрца таго, на каго нападала. Серыя невялікіх выбухаў разарвала цішыню, калі полымя ўварвалася ў склад боепрыпасаў Жака Леклерка, невялікі арсенал, які павінен быў абараніць іх ад любых нападаў. Цяпер гэта толькі пагоршыла становішча.

Том Кі апусціў гранатамёт і схапіў павады спалоханага каня. Ён адчуў цёплае ззянне ўрачыстасці і задавальнення. Яго маленькія цацкі былі неверагодна эфектыўнымі. Праз некалькі секунд гэты дом з гліны, дрэва і саломы ператварыўся ў пекла, якое палае невыносным запалам і пякучым полымем. Гэта было як напалм на высушанай на сонцы драўніне, як гіганцкі агнямёт на сметніку бензіну. Заслона агню накрыла сцены ад аднаго канца да другога.

Ніхто з крыкам не выходзіў з дому. Пасля першага ж моманту ніхто не закрычаў. Полымя прагна ўяўлялася ў саламяны дах і драўляныя вырабы і люта драпала, шукаючы яшчэ.

Том Кі пусціў свайго канца, які гарцуе, рыссю, а затым і галопам. Неба за яго спіной было чырвоным.

Ён усё яшчэ мог апярэдзіць і пільнаваць іх у Туры. У гэтай маленькай рыбацкай вёсачцы не магло быць шмат закінутых лодак.

І таму мы развітваемся

Старадаўні Ford прайшоў паварот, як гоншчык у Ле-Мане.

"Колькі яшчэ?" - Закрычаў Нік, перакрываючы гук уласнай хуткасці.

"Прыкладна трыццаць секунд, зыходзячы з тваёй хуткасці", - крыкнула ў адказ Паўла. “Я вас зусім не разумею. Спачатку вы хочаце прагуляцца, таму што там цішэй, а затым вы зганяеце машыну ў нейкага нікчэмнага земляроба з пяццю бананавымі дрэвамі і закладной на яго халупу. Павольней, добра? Ты пройдзеш міма вёскі! Вось Туры, унізе па схіле справа.

Нік замарудзіў крок і паглядзеў на малюсенькую групу дамоў, якія збіліся ў кучу каля ватэрлініі. Ён праехаў некалькі сотняў ярдаў і рэзка павярнуў на грубую пад'язную дарожку да невялікай кававай плантацыі. Ён зірнуў на свой гадзіннік у святле прыборнай панэлі, перш чым пацягнуць за правады, якія ён перасёк некалькі хвілін таму, калі падбіраўся да прыпаркаванай машыны. Дванаццаць сорак пяць. Не дрэнна. Дваццаць хвілін, каб здзейсніць хуткі і бясшумны шпацыр, сагнаць старадаўнюю каляску і прыпаркавацца ў двух хвілінах хадзьбы ад лодачнага прычала ў Туры.

"Калі мы з'язджалі, за намі не сачылі", - сказаў ён. “Але я ведаю, што за намі сачылі раней. У гэтым няма сэнсу. Чаму за намі не рушылі ўслед зноў, калі мы пакінулі LeClerqs? Бо нехта ўжо ведаў, куды мы ідзём? »

"Гэта немагчыма", - холадна сказала Паўла. «Хто мог ведаць? І не кажы мне, пра Мары і Жаку.

"Я не буду. Правядзіце мяне да лодкі, мы пачакаем і паглядзім, хто прыйдзе. Калі, вядома, яе нас не нападуць.

Ён выслізнуў з машыны, злёгку прычыніў дзверы і пачакаў, пакуль да яго далучыцца Паула. Яна была не з тых жанчын, якім падабаецца, калі для яе адчыняюцца дзверы.

Яна правяла яго па схіле ўзгорка міма задніх дзвярэй спячай вёскі да правіслай дашчанай насцілу ў абзы вады. З цэнтра яго паўразбураны прычал выступаў у моры, а па абодва бакі ад берагавога канца дока знаходзілася некалькі падстрэшкаў у рознай ступені аварыйнага стану. У кожнага з падстрэшкаў было па дзве дзверы: адна вяла ў тыл з дашчанага насцілу, а другая, амаль шырынёй з сама навес, выходзіла ў мора. Некаторыя адрыны былі адчыненыя і пустыя. Адзін ці два з іх былі занадта трухлявымі для выкарыстання.

Паўла правяла яго за падстрэшкі і міма выступоўцы прычала да далёкага канца праменаду. Дошкі рыпелі пад нагамі. Вільгельміна чакала ў руцэ Ніка, гатовая сустрэць кампанію. Адрына на далёкім канцы дарожкі вар'яцка нахіліўся бокам у мякка якая плёскалася ваду. Яны накіраваліся да яго. Абедзве яго дзверы былі зачынены. Паўла спынілася каля задніх дзвярэй і падняла ключ да замка.

Нік злёгку паклаў руку ёй на плячо. "Пачакайце." Ён кінуў хуткі погляд на хлеў побач з ім. Ён быў адкрыты на ноч і ў дастаткова добрым стане. І

ён стаяў паміж іх адрынай і ўсімі, хто мог прайсці па праменаду.

"Тут", - прашаптаў ён. «У кут, далей ад дзвярэй. Ах! » Яго абмацвальныя рукі знайшлі тое, што шукалі. «Забярыцеся пад гэты брызент і заставайцеся там, пакуль Дюкло не прыедзе».

"Я нічога такога не зраблю!" - злосна прашыпела яна. "Мы можам пачакаць у хляве Генры…"

«Ты хоць раз маўчыш і зробіш, як табе кажуць», - прагыркаў Нік, і ў яго голасе прагучала ледзяная ўлада. "Ідзі на зямлю і маўчы". Ён вытрас брызент на выпадак, калі хаваліся пацукі, і засунуў яе пад яго. Прыглушаны голас сказаў: "Чорт цябе пабяры!" а затым палатно асёл.

Нік выглянуў з хлява і паплёўся па тратуары да зачыненага, дзе іх лодка павінна была чакаць. Ён асцярожна абышоў яго, хутчэй адчуваючы, чым бачачы расхістаныя дошкі і раскрытыя дзіркі гніення. «Замок - гэта смех», - падумаў ён. Любы, хто хацеў, мог прабіцца туды цягам трох хвілін. Ён знайшоў касую шчыліну амаль у фут вышынёй і некалькі цаляў шырынёй. З асцярожнасцю, якая падтрымлівала яго жыццё на працягу многіх гадоў палявання і пераследу, ён уторкнуў нос алоўка ў шчыліну, нізка прысеў і пстрыкнуў выключальнікам. Ён убачыў, як малюсенькі прамень прарэзаў густую цемру ўнутры. Але ніякай рэакцыі знутры не было. Ён збіраўся зазірнуць унутр, калі пачуў ціхі стук конскіх капытоў па дарозе над вёскай. Гук спыніўся амаль адразу. Гэта мог быць вясковы жыхар. Але ён у гэтым сумняваўся.

Уздоўж унутранага краю старажытнага тратуара раслі нізкія трыснёгі. Нік намацаў іх і выявіў, што па шчыкалатку ў слоты, але даволі добра схаваны.

Прайшло некалькі хвілін. Потым зарыпеў дашчаны насціл. Калі гэта быў лодачнік Анры Дюкло, то ён спазніўся больш за на гадзіну.

І Анры не трэба было ўключаць і выключаць ліхтарык, каб аглядаць кожную патрапаную лодку.

Святло падала на адрыну, дзе Паўла ляжала пад брызентам. Здавалася, што ён тамака затрымаецца. Нік напружыўся, спадзеючыся на Бога, што зламыснік не заўважыў падэшву туфлі або пасму валасоў, якая тырчыць з-пад палатна.

Ён гэтага не зрабіў. Ён пакінуў другую апошнюю адрыну, і яго святло асвятліла апошнюю адрыну ў чарзе. Прамень на імгненне сфакусаваўся на дзверы і затым патух. Мужчына слізгануў да дзвярэй і пачаў важдацца з замкам з нечым, што не было падобна на ключ.

Палец Ніка чухаўся на спускавым кручку Вільгельміны. Але чарнільная чарнота рабіла немагчымым дакладную стральбу нават з блізкай адлегласці, і зараз ён хутчэй будзе сумнявацца, чым забіваць. Таксама ён аддаваў перавагу бачыць твар чалавека, перш чым стрэліць у яго.

Ён падняўся з чароту з лёгкім шоргатам і скокнуў у цёмную спіну, узмахнуўшы адной рукой за крук камандас на шыі, і Вільгельміна была гатова ўдарыць па рэбрах. Але слых у гэтага мужчыны, павінна быць, быў такім жа вострым, як у Ніка, таму што ён паварочваўся, нават калі Нік скокнуў, і ён круціўся, як вугор, калі мускулістая рука абхапіла яго горла. Ён ударыў ліхтарыкам па галаве Ніка і ўдарыў яго вострай нагой. Абодва ўдары былі лёгкімі і слізкімі і нічога не значылі б, калі б двое мужчын былі на цвёрдай зямлі, але гэта не так - ашалёўка пахіснулася пад іх агульнай вагай, і яны абодва страцілі раўнавагу. Нік міжвольна сціснуў хватку і адступіў на дошку, якая нахілілася пад яго нагамі. Гнілое дрэва раптам раскалолася пад ім, і ён адчуў, як яго правая нага рэзка ўпала паміж раздробненымі дошкамі ў бездань халоднай вады. Іншы мужчына, усё яшчэ ў яго руках, цяжка расцягнуўся на ім; Ніка стукнулася локцем аб дашчаны насціл, і Вільхеміна ўзляцела. Ліхтарык з грукатам спыніўся і асвятліў іх заблытаныя фігуры.

Том Кі люта павярнуўся і напалову вызваліўся, прасунуўшы адну руку ў пінжак і паспрабаваўшы падняцца. Нік убачыў яго твар з прыжмуранымі вачыма і яго хуткі рух адначасова. Адной рукой ён сціснуў горла, а іншы выцягнуў вонкі, каб сціснуць ціскамі тонкае запясце кітайца. Том Кі прарэзліва завішчаў.

«Здраднік Фідэліст!» ён цяжка дыхаў і спрабаваў вырвацца. Нік быў не ў настроі крытыкаваць кампліменты. Яго сцягно было шчыльна заціснута паміж гнілымі дошкамі, і яго вага размяркоўвалася няёмка нязручным чынам. Ён трымаўся за Тома Кі з усіх сіл, што мог, і круціў руку, пакуль плячо не нахілілася да яго. Затым ён злосна тузануўся. Нешта трэснула з гукам, падобным на стрэл з пісталета. Кітаец крычаў і адчайна сек Ніка ў скроні. Нік пахіснуўся ўбок і адчуў, як яго пальцы паслабіліся на горле іншага мужчыны. Том Кі ўчапіўся ў іх з адчайнай сілай і вырваўся прэч. Ён ускочыў на ногі і ўдарыў Ніка нагой па твары. Нік прыгнуўся, злавіў слізгальны ўдар па галаве і смутна ўбачыў, як здаровая рука кітайца зноў сунула руку ў пінжак.

.

Нік схапіўся за дошку і падняуся уверх. Вострыя аскепкі дашчанага насцілу ўпіліся ў штаніну яго штаноў і ўпіліся ў скуру, як зубцы пасткі для жывёл. Рука Тома Кі працягнулася да яго, паказваючы. Нік вырваўся на волю, калі малюсенькі язычок полымя плюнуў у цемру і упіўся яму ў руку. Ён скокнуў у бок, а затым нырнуў наперад, выцягнуўшы рукі і пацягнуўшыся да зброі. Быў яшчэ адзін выбух! гуку, і ён трымаў Тома Кі за руку і за галаву, перш чым ён адчуў ўкус. Кітаец стукнуўся галавой аб дашчаны насціл, і Нік пайшоў за ім. Ён цяжка прызямліўся, стукнуўшы каленам у спіну, і яго рука тузанулася пад падбародкам. Раздаўся яшчэ адзін трэск, на гэты раз яшчэ больш рэзкі, і Том Кі ляжаў скамечаным у цішыні смерці. Нік устаў і цяжка ўздыхнуў. Вось і ўсё аб гульні ў пытанні і адказы. Ён ведаў, што гэты хлопец - кітаец, але гэта было ўсё, што ён ведаў.

"З табой усё ў парадку?" Ён уздрыгнуў ад голасу. На імгненне ён зусім забыўся на Паўла. Пасля ён узрадаваўся яе голасу ў цемры. "Так. Хапай святло і давай зірнем на яго. Яна накіравала святло на ляжалую постаць, калі Нік перавярнуў цела.

"Ён адзін з іх", - ціха сказала яна. «Я бачыў яго ў Санта-Дамінга з Цін-фу».

Але на яго целе не было нічога, што магло б расказаць ім пра яго нешта яшчэ.

Нік пацягнуў Тома Кі да краю тратуара і сунуў яго паміж гнілымі дошкамі і якія ўздыхаюць чаротамі. Затым ён вярнуўся ў арандаваны элінгу з Паўлам побач з ім.

"Я хацела дапамагчы табе", - сказала Паўла, калі яны разам селі на брызент. "Але я так мала бачыла ў цемры і баялася цябе стукнуць".

«Баюся» - не тое слова для цябе, Паўла, - ціха сказаў Нік. "Ты зрабіў правільна. За выключэннем таго, - дадаў ён, - што вы павінны былі заставацца пад брызентам.

Яна ціхенька засмяялася. "Цяпер ты ведаеш, што для мяне гэта было немагчыма!" Яе рука злёгку ляжала на яго руцэ, і ён паскуб ад яе дотыку. "Табе балюча", - мякка сказала яна. «Калі ласка, дазвольце нам сысці ў лодку да прыходу Анры. Я ведаю, што на борце ёсьць мэдыкамэнты».

"Яны застануцца", - сказаў Нік. «Я аддаю перавагу заставацца на месцы і даглядаць новых наведвальнікаў».

Некаторы час яна маўчала. Нік утаропіўся на дашчаны насціл і зноў задумаўся аб сваіх сябрах Мары і Жаку. Жак ведаў, што яны едуць у замак, Жак ведаў, што яны едуць сюды… Яму было цікава, ці сапраўды яны могуць давяраць Анры Дюкло.

"Вы ведаеце, - сказала Паўла, - што вы нават не назвалі мне сваё імя?"

Ён глядзеў на яе ў цемры. Гэта праўда. Жак нават не хацеў ведаць - так ён сказаў, так бяспечней, - і гэты выпадак, здавалася, ніколі не ўзнікаў з Паўлам. Канешне, у яго было прыкрыццё і суправаджальныя дакументы. Але зараз ён быў упэўнены ў Паўле, калі ні ў чым іншым.

«Мае сябры клічуць мяне Нік», - сказаў ён.

"Нік. Мне падабаецца, што." Яе рука лёгенька кранула яго барадатай шчакі. "Цікава, як ты выглядаеш на самой справе". Яна адхапіла руку.

- Па-чартоўску выродліва, - весела сказаў Нік. «Без падбародка і пакрыты бародаўкамі».

Яна зноў засмяялася. Гэта быў прыемны гук; не дзявочае хіхіканне, а жаночы смех. - А ваша цела - я мяркую, гэта таксама фасад?

«Ах, не», - сказаў Нік, раптам вельмі ўсведамляючы сваё цела і яго блізкасць да яе. «Не, гэта ўсё мяне моцна, за выключэннем мяккіх плячэй і нарошчанага абутку».

"Спачатку ты мне не спадабаўся", - рэзка сказала яна.

"Гэта было маё ўражанне", - прамармытаў Нік.

«Ці бачыш, я чакала...»

"Я ведаю, Паўла". Нік усміхнуўся. «Атрад мужчын. Вы сказалі мне адзін ці два разы. Але паглядзім на гэта па-нашаму. Зноў і зноў Злучаныя Штаты пасылалі атрады людзей у краіну, каб дапамагчы, і зноў і зноў палова свету звярталася супраць нас і бурчэла наконт амерыканскага ўмяшання. У апошні час пэўныя групы пачалі здабываць выгаду з гэтага, пасылаючы фальшывыя крыкі аб дапамозе, а затым крычучы ўсім свеце, што дзядзька Сэм зрабіў гэта зноў. Мы сапраўды ведаем, што патрапілі ў пару наўмысных пастак. Гэта ўсяго толькі прапагандысцкі гамбіт, але кожны раз ён расплачваецца за іх нянавісцю да нас. Такім чынам, ніякага атрада. Няма марской пяхоты. Менш за ўсё ў Санта-Дамінга, дзе ў нас ужо плююць. Мы ўжо крыху стаміліся ад пляўкоў. Вось чаму вам давялося здавольвацца адным чалавекам, а не гуртом».

“Я павінна была гэта зразумець. Я прашу прабачэння." Яна зрабіла паўзу, а затым сказала: «Але я рада, што ты адзіны мужчына. Было няправільна з майго боку быць такой няўдзячнай. Вы хочаце, каб я зараз расказала вам пра Алонза?»

«Было б нядрэнна», - суха сказаў Нік і праверыў радыевы цыферблат сваіх кубінскіх вайсковых гадзін. Гадзіна пятнаццаць. На вуліцы ўсё яшчэ было цёмна, як у вугальнай шахце, і ціха, як у магіле.

«Ён член спецыяльнага атрада кубінцаў, у якіх ёсць лагер на ўзгорках на захад ад Санта-Дамінга. Я ведаю, што вам, амерыканцам, цяжка гэта зразумець, але шмат хто

з нас у Дамініканскай Рэспубліцы не могуць думаць аб іх як аб ворагах. Яны прапагандысты, шныпары, саветнікі - называйце іх як хочаце. Канешне, яны камуністы. Але яны нясуць з сабой свайго роду рэвалюцыйны дух, які патрэбен нашай краіне, надзею на тое, што калі-небудзь у нас будзе лідэр, які не будзе ні дурнем, ні фашыстам. Мы не працуем з імі, але і не перашкаджаем ім, і яны не перашкаджаюць нам. Прынамсі, я так думаў. Ва ўсякім разе, адзін ці два з іх сталі нашымі сябрамі. Алонса Эскабар быў вельмі зачараваны маленькай Лус, адной з маіх Жудасных. Ён часта яе бачыў».

«І ці ведала яна, куды вы збіраліся, калі з'яжджалі з Санта-Дамінга?»

"Так." Паўла ўздыхнула. «Кожны раз, калі хтосьці з нас кудысьці ідзе, мы заўсёды расказваем тром іншым. Гэтае правіла, і яно часта дапамагала нам выходзіць з непрыемнасцяў. На гэты раз, здаецца, нам гэта нашкодзіла. Відавочна, яна павінна была сказаць яму, дзе вы павінны ўстаць. Цікава, ці чакаў ён узвод?

Але яна адзіная, хто мог сказаць яму, і я не магу зразумець, чаму яна гэта зрабіла. Ён не такі ўжо і спрытны, як мужчына. Спадзяюся, яна не перайшла да Фідэлістаў».

"Спадзяюся, што не", - задуменна сказаў Нік. "Я мяркую, было б зразумела, калі б яна гэта зрабіла". Але яго думкі моцна адрозніваліся ад яго слоў. Ён ужо бачыў адну моцна закатаваную дзяўчыну і ў яго ўзнікла непрыемнае адчуванне, што недзе можа быць іншая.

"Што ты думаеш?" - спытала Паўла крыху рэзка.

«Сказаць па праўдзе, - зманіў ён, - мне было цікава, чаму ты такая бландынка, даўганогая і амаль ангелька. О, я, вядома, ухваляю. Але я не магу не задацца пытаннем.

"Ой. Я амаль англічанка. Толькі мой бацька быў напалову іспанцам. Ён памёр вельмі-вельмі даўно… »

Яна нечакана расказвала яму пра жыццё пры Трухільё і пра свайго мужа, Тоніа Мартэла, які шэсць гадоў таму памёр ад кулі ў галаву за тое, што быў сябрам палітычнай арганізацыі, якая выступае супраць дыктатара. Ён быў больш, чым член, ён быў яе лідэрам. Ён назваў свой гурт La Trinitaria у гонар змагароў за незалежнасць мінулага стагоддзя. Але кожны апошні член яго групы альбо памёр у турме, альбо быў застрэлены пасля фарсавага працэсу, і ўсе іх сем'і былі пазбаўлены ўсёй маёмасці, у той час як Трухільё выхваляўся скрадзенымі мільёнамі, якія чакалі яго на банках Швейцарыі. І паколькі ён быў хвалько, ён прагаварыўся пра схованку з золатам і каштоўнымі камянямі, які ён яшчэ не адправіў. Сто мільёнаў долараў. Сто мільёнаў долараў залатымі ўпрыгожваннямі і манетамі, каштоўнымі камянямі і напаўкаштоўнымі камянямі, рубінамі, сапфірамі, смарагдамі, чорнымі жэмчугамі… усё скрадзена. Некаторыя з іх знялі з удоў яго ахвяр, і казалі, што гэта даставіла яму найвялікае задавальненне.

З яго смерцю чуткі распаўсюдзіліся, як лясны пажар, пакуль у іх не было столькі фантазій, што праўда здавалася зусім згубленай. Мінулі гады, а аповяд аб скарбах заставаўся бяздзейным. Але і жонкі загінуўшых не забыліся. Пад кіраўніцтвам Паўлы яны сфарміравалі групу, якая прысвяціла сябе выпраўленню старых памылак і пошуку скарбаў. І яны былі надзвычай зацікаўлены, калі новая гісторыя знайшла шлях да іх праз падполле, гісторыя кітайскага палявання за скарбамі і розных ключоў, якія вядуць да схованкі. Была таксама прапанова аб асаблівым выкарыстанні кітайцамі лёгка прадаецца золата і каштоўнасцяў у іх уласным праекце пад назвай Operation Blast. Ніхто не ведаў, што такое Blast.

"Пачакай хвілінку!" - нечакана прашаптаў Нік. Ён быў зачараваны гісторыяй Паўлы, але ўсё яшчэ быў настроены на навакольны свет. І ён пачуў далёкі гук ног, якія беглі. Для Дюкло было яшчэ рана.

Дашчаны насціл грукатаў і рыпеў, крокі запавольваліся да хуткай хады. Хтосьці падышоў да іх, цяжка насвістваючы і робячы паўзу паміж нотамі, каб задыхацца ад напругі. Святло ўспыхнула і згасла тры разы.

"Гэта Анры!" Паўла ўздыхнула, ускокваючы на ногі.

"Асцярожна!" Нік быў побач з ёй каля дзвярэй.

Яе святло тройчы ўспыхнула на цёмным твары, вочы якога міргнулі ад яркага святла.

«Паўла! Дзякуй богу, вы прыйшлі рана! Хто... хто гэта з табой? Рука мільганула на наплечную кабуру.

«Усё ў парадку, Анры. Ён - сябар." Паула ішла да яго сваімі доўгімі хуткімі крокамі. "У чым справа - за табой хтосьці палюе?"

"Не няма!" - выдыхнуў ён, усё яшчэ спрабуючы адсапціся, каб загаварыць. «Ва ўсякім разе, я так не думаю. Але адбылася жахлівая трагедыя, жахлівая! »

"Што гэта такое?" яна прачытала рэп.

"Жак". Анры правёў рукой па дрыготкім твары і шумна праглынуў. «Жак, Мары, увесь дом у агні! Ён згарэў за хвіліны, усяго за некалькі хвілін, проста да зямлі. Паліцыя, усе тоўпяцца навокал, ніхто нічога не можа зрабіць. Невыносная спякота, белае полымя пажырае ўсё, усё прапала! »

"Не!" Паўла

плакала. Гэта быў крык агоніі і няверы.

«Так, так, мне вельмі шкада. Бачыць Бог, мне вельмі шкада. Гавораць, запальніцы. Наўмысны падпал, жудасна».

"Эвіта таксама", - прашаптала Паўла. Нік схапіў яе за плечы і адчуў, як яна моцна дрыжыць. "О Божа. Згарэў жыўцом! »

«Эвіта! Я не ведаю Эвіту, - паспешна сказаў Анры. Але яны памерлі за секунды, усяго за секунды. Вядома, гэта было наўмысна. Хтосьці пачуў выбухі, які выязджае з сяла каня і выглянуў. Коні больш не было, але дом ператварыўся ў адну вялікую агністую паласу. Катастрофа! Мы не можам паехаць сёння ўвечары, Паўла. Тантоны Макута паўсюль задаюць пытанні. Хто-небудзь прапаў, жахлівая праблема. Замест гэтага заўтра, можа, нават не тады. Акрамя таго, зараз яны думаюць, што справа з джубай было забойствам, і палююць за мужчынам. Усе павінны быць прыцягнуты да адказнасці, інакш сям'я – вы ведаеце, што яны робяць з сям'ёй зніклага без вестак».

Паўла павольна кіўнула. «Але мы не можам туды вярнуцца, - ціха сказала яна. "Мы павінны сысці".

«Не, не, мы не можам ісці. Вам давядзецца хавацца! »

"Нам трэба ісці, Анры", - цвёрда сказаў Нік. «І мы пойдзем. Але ў гэтым няма патрэбы. Я заплачу за лодку колькі ты пажадаеш, але сёння ўвечары я забяру яе адсюль.

Анры ўтаропіўся на яго. "Паўла - мой сябар", - нарэшце сказаў ён. «Плата за лодку не спаганяецца. Пакіньце яго ў бухце Сан-Хорхе, дзе Паула вам пакажа. Калі я змагу яе забраць, я гэта зраблю. Калі не… - ён паціснуў плячыма.

«Дзякуй, Анры, - сказаў Нік. "Пакажы мне лодку".

* * *

Праз дзесяць хвілін яны ўжо былі ў заліве. Гэта была невялікая лодка з малюсенькім маторам і лацінскім ветразем; няма на што глядзець, але гэта прывядзе іх туды, куды яны збіраюцца. На борце былі медыкаменты, рыбалоўныя снасці, грубае рыбацкае адзенне, крыху ежы.

Лёгкі ветрык дзьмуў іх у бок мора. Нік бачыў агні іншых невялікіх лодак, усеваючых мора. Паўла сядзела на карме і ні ў што не глядзела.

"Мы рана, не трэба спяшацца", - сказала яна бязгучна. “Калі яны шукаюць нас, яны ня знойдуць нас тут. Але мы павінны пачакаць, каб адправіцца ў Сан-Хорхе з астатнімі рыбацкімі лодкамі, інакш нас могуць спыніць, калі мы туды дабяромся. Калі хочаце, кіньце сетку і ловіце рыбу. У нас ёсць час. І будзе лепш».

Нік разгарнуў сетку і падлічыў, колькі ў іх часу. «Шмат, - вырашыў ён. Яны маглі дрэйфаваць пару гадзін, перш чым адправіцца прама ў Сан-Хорхе. Абодва яны маглі выкарыстоўваць астатняе. Невялікі імгненны туман лінуў на іх, і ён апусціў лацінавы ветразь на рангоўт, каб ён мог служыць хованкай. Затым ён знайшоў марскі якар і кінуў яго за борт, каб яны не сышлі занадта далёка ў мора. Паула нават не заўважыла, як ён адкрыў аптэчку і наклаў грубыя пластыры на дзве драпіны ад куль, нанесеныя Томам Кі.

Скончыўшы, ён паглядзеў на яе ў цьмяным святле іх бартавой лямпы. Яе твар быў невыразным, але шчокі былі вільготнымі. Ён ведаў, што гэта не з-за дажджу.

"Паўла".

Няма адказу.

«Паўла. Патрапіць пад ветразь. Я ведаю, што вы думаеце, але не ведаю. У нас ёсць яшчэ больш прычын узяць сябе ў рукі і працягнуць працу». Ён ведаў, што гэта, відаць, прагучала недарэчна, але былі часы, калі нават у яго не хапала таго, што сказаць. "Ідзіце сюды."

Ён асцярожна пацягнуўся да яе і захапіў пад парусінавы сховішча. Затым ён абхапіў яе твар далонямі і пяшчотна пацалаваў.

І раптам яна апынулася ў ягоных абдымках.

У цемры перад світанкам

Ён трымаў яе, пакуль яна ціхенька плакала ў яго на грудзях, і працягваў трымаць яе, калі рыданні аціхлі. Яна прыціснулася да яго, нібы хацела патануць без яго сілы, каб выратаваць яе.

«Прабач, даруй», - выдыхнула яна. «Гэта самае… не жаночае ўва мне».

«Гэта вельмі па-жаноцку з твайго боку», - цвёрда сказаў ён і пяшчотна пагладзіў яе па валасах. Дужыя грудзі, дзіўна поўныя і саспелыя пад грубай, вольнай кашуляй, прыціснуліся да яго грудзей, а яе пальцы ўціснуліся ў яго спіну. Яго дыханне раптам паскорылася, нягледзячы на ўсе гады заняткаў ёгай.

"Паўла..." ён прашаптаў. Ён зноў дакрануўся да яе вуснаў сваімі і дазволіў ім затрымацца з нудой, а калі яна не адсунулася, ён прыцягнуў яе яшчэ бліжэй і пацалаваў яе з нарастаючым жарам. Яе рот злёгку прыадкрыўся, і яна адказала з такой настойлівасцю, што яго пульс пачасціўся. Яе рукі перамясціліся да яго патыліцы і сціснулі яе з нейкім адчаем, так што іх раты горача сціснуліся, і ён наўрад ці мог павярнуць галаву, нават калі б захацеў. Яго рука слізганула па яе баку і па сцягне, але яна ўсё яшчэ не пярэчыла. Пацалунак разгарэўся яшчэ ярчэй.

Нарэшце яна адвярнула галаву.

"Табе не абавязкова гэтага рабіць", - выдыхнула яна. "Я не хачу спагады".

«Я ведаю, - сказаў ён. «Я не прапаную гэта табе. Ты так думаеш? "

Ён зноў пацалаваў яе, на гэты раз амаль люта, і ўзяў яе грудзі далонню. Яна надзьмулася пад тканінай, і ён лашчыў

пакуль яго мова сустрэлася з яе мовай. Яна прагна пацалавалася ў адказ, і яе напружанае цела паступова расслабілася. Калі яны разышліся, у іх перахапіла дыханне.

Калі яна загаварыла, яна здавалася амаль фармальнай.

«Я не думала пра каханне з таго часу, як памёр Тоніа», - сказала яна. "Я не хацеў, каб мужчына тычыўся мяне". Яна пачала расшпільваць грубую кашулю. "Ты мяне чуў? Я сказаў: "Рухайся".

"Я чуў цябе", - сказаў Нік, і ў яго ў скроні біўся пульс. І не толькі ў яго храме. Ён дакрануўся да гладкай скуры пад яе грудзьмі, калі яе кашуля саслізнула. Яна злавіла яго руку і прыціснула да сябе.

"Я ведала, што ты лічыш мяне цяжкім", - прашаптала яна. "Ты ўсё яшчэ так думаеш?"

«Не», - прамармытаў ён, абдымаючы яе і расшпільваючы маленечкую зашчапку. «Мяккі, прыгожы, мяккі. Вы ўсе такія? "

«Чаму я табе павінен гаварыць? Табе так складана гэта даведацца? »

Гэта было не так ужо і складана. Ён выявіў гэта, калі дапамог ёй скончыць распрананне, а яна дапамагла яму скончыць яго. Уся яе скура была мяккай, як пялёсткі, а пад ёй ляжала цудоўная постаць, якая была тугой там, дзе яна павінна была быць нацягнутай, і падатлівай там, дзе яна павінна была падаць. Нік зрабіў коўдру з іх адзення, і яны разам ляглі на яго, нецярпліва дакранаючыся адзін аднаго, пакуль клаліся, і збліжаліся яшчэ да таго, як іх галовы кранулі тонкай падушкі. Іх губы зноў сустрэліся ў доўгім выбухным пацалунку, а затым яны даследавалі адзін аднаго сваімі рухамі і рукамі. Нік адчуў, як дрыжаць яе сцягна побач з ім, калі ён пацалаваў яе ідэальныя соску і прымусіў іх падняцца малюсенькімі вяршынямі. Ён прымусіў свае рукі павольна слізгаць па яе целе, хоць запал была ў ім ужо настолькі моцная, што ён ведаў, што яна таксама павінна гэта ведаць. Яна злёгку дакранулася да яго ў тым месцы, дзе ён хварэў больш за ўсё, і ён з задавальненнем уздыхнуў. Ён пагладзіў яе цудоўны плоскі жывот, пакрываючы яго пацалункамі, і рушыў уніз. Яе ногі крыху рассунуліся, ён адчуў яе цяпло і мяккасць, адчуў яе запал. Яго зандаванне было далікатным, кахаючым, хоць яго пацалункі станавіліся неадкладнымі.

"Ах мой дарагі!" яна ахнула раптоўна. «Не зарана, не зарана! Абнімі мяне крыху».

Ён імгненна спыніўся і прыціснуў яе так блізка, што яна была амаль яго часткай. Хутка яна стане яго часткай, але не раней, чым яна гэтага захоча. Яна павольна прыціснулася сцёгнамі да яго і пацалавала яго з такім далікатным запалам, што яго жаданне да яе ператварылася ў нешта большае, чым смага гнуткага цела. Гэта было крыху больш з таго часу, як ён улавіў слабое дыханне яе духаў і адчуў мяккасць яе вуснаў там, у пячоры, але цяпер гэта перарасло ў нешта такое, што ён рэдка дазваляў сабе адчуваць. Нік Картэр, Killmaster з AX, быў блізкі да чагосьці накшталт сапраўднага кахання.

Нік пяшчотна яе лашчыў, Паўла расслаблялася, як котка, але, як котка, яна была гатовая рэагаваць на кожнае дакрананне, і, як котка, яна кусала ласкаю яе. Яе сцягна злёгку пагойдваліся, стымулюючы яго, і яе пальцы ўчапіліся ў яго з усёй сваёй гнуткасцю. Яна не была ўсходняй гуры, не псеўдаспрактыкаванай студэнткай каледжа, не суккубам, які пазбавіў яго жыцця і пакінуў яго пустым і нездаволеным. Яна прагнула кахання, і ён таксама, і яны падыходзілі адзін аднаму, як калі б яны былі народжаныя, каб сабрацца разам. Нік параўнаў яе з сабой, пакуль яны ляжалі разам, і не знайшоў нічога лішняга. Упершыню ён змог цалкам ацаніць хараство, якое хавалася за яе працоўным адзеннем. Яго цела і рукі адкрылі тое, чаго яго вочы ніколі не бачылі - ідэальную форму, жаноцкае цела ў лепшай праяве, абцякальную выдатную рэч, якая была поўная энергіі і разам з тым выдатна кіраваная. І ў ёй была сіла, якая надзвычай хвалявала яго, гнуткая сіла, якая кідала выклік і ўсё ж умольвала, каб яе падавілі.

Лодка мякка пагойдвалася, пакуль яны каціліся разам, каб падняцца наверх. Нік падвёў яе пад сябе і лёгенька апусціўся на яе, у яе, а затым маленькая лодка пахіснулася ў рытме, які не меў нічога агульнага з ветрам або морам.

"Ты была мне патрэбна", - прашаптала Паўла. «Ты так меў патрэбу ў табе. О, кахай мяне… кахай мяне».

«Я хацеў цябе», - прамармытаў ён, спрабуючы саладосць яе грудзей і адчуваючы, як яна вібруе пад ім. «Цікава, ці захочаш ты мяне калі-небудзь? Жадаў цябе ў пячоры, у кустах, у вязніцы, усюды. Жадаў, каб ты ляжаў у сене, каб катацца з табой вось так. Ён прадэманстраваў, і яна застагнала ад задавальнення ад скрыгату. "Хачу цябе зараз ... больш, чым калі-небудзь".

Іх раты зліліся разам, а целы выгіналіся і выгіналіся ў вытанчанай акрабатыцы кахання. Яна вярнула яму ўсё, што ён даваў, падражніваючы яго цела і спакушаючы яго, павольна і абуральна паварочваючыся, як быццам расслабіўшыся, і затым раптам пульсавала гальванічнымі рухамі, ад якіх у Ніка перахапіла дыханне і ён застагнаў ад экстазу. Кожнае імгненне здавалася апошнім, але кожнае імгненне вяло да іншага, яшчэ больш гарачага. Кожны яе рух

быў зарад электрычнасці, які адразу ж знясіліў і ўмацаваў яго, прымушаючы змагацца за кантроль, але аддаючы ёй яшчэ больш сябе. Адчуванні накладваліся адно на другое, ствараючы свайго роду сімфонію пачуццёвасці. Два цудоўныя целы сутыкнуліся і разышліся, зноў сутыкнуліся і перапляліся адзін з адным. Яна была гарачай і настойлівай, але ведала ўсе тонкасці і нюансы і атрымлівала асалоду ад кожным з іх. Нік глыбока пагрузіўся ў яе цуды, страчаны ў пакутлівым задавальненні падаўжаць кожную гульню свайго цела, каб яны абодва маглі атрымліваць асалоду ад ёю ў поўнай меры. Але ўнутры яго нарастала бура страсці, і ён выгнуўся, дазваляючы ёй выліцца.

Яго мова глыбока пракралася паміж яе прыадчыненымі вуснамі, і яго цела курчылася ад адчайнага запатрабавання.

Ён раптам застагнаў і пачуў яе стогн разам з ім. Яе ногі схапіліся за яго і прыціснулі іх да сябе, а яе сцягна выгнулася, каб захапіць яго цела сваім. Цягліцы напружыліся і гулялі адзін з адным, пакуль трэнне не ператварылася ў вадкае полымя. Сцёгны моцна задрыжалі, а затым скалануліся, калі бура ўнутры Ніка вылілася і стала яе часткай. Лодка моцна разгойдвалася, пырскі пырснулі ў сховішча, але агонь не згас. Ён гарэў доўгімі, неверагоднымі момантамі поўнага экстазу, калі мужчына і жанчына разам уздыхнулі і ляжалі, гойдаючыся, як адна істота. Асляпляльнае ўзбуджэнне змацоўвала іх густым туманам, засланяе ўсё, акрамя іх узаемных адчуванняў. Павольна, вельмі павольна, яна пачала ачышчацца.

Нік адкінуўся назад і пяшчотна абняў яе. Яе сэрца ўсё яшчэ білася, як трыфамер, і яго сэрца, і яе ахвяраванне было поўным. Але ў яе паралізаваным целе не было нічога паралізаванага. Нік далікатна пацалаваў яе і прыўзняў яе галаву, так што безуважлівы прамень святла ад бартавой лямпы асвятліў яе твар. Вочы Паўлы былі яркія, але спакойныя, і на яе вуснах была ўсмешка. У ёй была новая прыгажосць і выраз задавальнення, якое не мела нічога агульнага з насычэннем.

"Ты прыгожая, Паўла", - мякка сказаў Нік. "Вельмі, вельмі прыгожа ... ва ўсіх адносінах". Ён прыбраў пасму мядовых валасоў з яе ілба і дакрануўся да вуснамі яе вачэй. А потым яе шчокі. А потым яе рот. А потым зноў яе грудзей, зараз мяккія і круглыя. Ён адчуваў сябе бадзёрым і свежым.

"Ты зманіў мне", - прамармытала яна.

"Што я зрабіў?" Нік здзіўлена падняў вочы.

"Ты схлусіў. Ніякіх мяккіх плячэй, ніякага нарошчанага абутку. Гэта ўсё вы, усе вы. І ўсё… усё цудоўна». Яна зноў усміхнулася і прыціснулася яго вуснамі да сваіх.

Гэта быў доўгі, павольны пяшчотны пацалунак, які скончыўся толькі тады, калі яны леглі назад на пакамячанае адзенне і спляліся разам. Некаторы час яны адпачывалі ў абдымках адзін аднаго, і іх наступны пацалунак не быў далікатным. Гэта было горача, выбуханебяспечна, патрабавала больш пацалункаў і значна больш, чым пацалункаў. Кончыкі пальцаў Паўлы слізгалі па целе Ніка, затрымліваючыся на плямах тынкоўкі і робячы лёгкія далікатныя рухі, падобныя на мяккія словы спагады.

Неўзабаве зноў пачалася рытмічная клісцяніка. Смутак, які дапамог пачаць усё гэта, быў сцёрты на працягу доўгіх шалёных момантаў кахання паміж двума людзьмі, якія абодва ведалі, як задаволіць і атрымліваць асалоду ад.

«Ах, зараз нават лепш…» - прамармытала Паўла і прашаптала рэчы, якія распальваюць гарачыя вуглі жадання Ніка. Ён цалаваў патайныя месцы і захапляўся саладосцю і пругкасцю яе цела. Такая крутая, яна здавалася такой адхіленай у сваім каціным самавалоданні. Але за прахалодай хавалася дзіўная жывёльная жыццяздольнасць і рызыка, якія выклікалі ў яго зваротную радасць. Яна прымусіла яго адчуць сябе шырокім і моцным - дзесяці футаў ростам з такой магутнай сілай. Ён хацеў перш за ўсё прывесці яе да вышынь выбуховага запалу, якіх яна ніколі раней не ведала, і ён гуляў на ёй з усім сваім значным майстэрствам, каб даць ёй вышэйшыя фізічныя адчуванні.

Яе доўгія ногі атачалі яго, а яе грудзей прыціскаліся да яго грудзей. Нечым яна адрознівалася ад усіх многіх іншых жанчын, якіх ён ведаў, і ён паспрабаваў зафіксаваць гэтае адрозненне, прыціскаючы яе пад сабой да грубай палубы падкіданай лодкі. Пах мора і вільготная смуга ахутвалі іх, калі яны дужаліся ў пачуццёвых абдымках кахання, змешваючыся з цёплым, салодкім водарам яе свежага цела.

Яна належала да прыроды; яна была такой жа натуральнай і спакойнай, як вецер і мора вакол іх. І яна была адзіночкай, як і ён сам, якая звыкнулася прымаць уласныя няпростыя рашэнні і дзейнічаць у адпаведнасці з імі. У яго, прынамсі, была Сякера ў цэнтры яго міру. Ёй заставалася толькі самой назваць сваё жыцьцё. У нейкім сэнсе яна была створана для гэтага са сваім жаноцкім цвёрдым целам і сваёй упэўненасцю ў сабе, і ўсё ж ні адной такой гнуткай і прыгожай жанчыне не трэба было б жыць у адзіноце. Яна адрознівалася ад іншых, таму што была вельмі падобная да яго, але ўсё ж была жанчынай пад маскай.

Але зараз маска была знята, і яна стала дзікай і свабоднай. Разам яны зрабілі захоплены, раскаваны

Ён шаптаў бессэнсоўныя словы, якія пераходзілі ў стогны вытанчанага задавальнення. Пад дакрананнем Ніка яе цела расцвіло і стала для яго раем, у які ён юрліва пагрузіўся праз аксамітны праход. Іх целы зліваліся, успыхвалі, люта дрыжалі і пажыралі адзін аднаго. Паўла адкінула галаву і закрыла вочы. Яе вусны прыадчыніліся, і з іх вырваўся лёгкі стогн. Нават яе раптоўны гальванічны рывок да яго меў грацыю руху, якая ўзмацняла момант выбуху. Думкі Ніка закруціліся ў чырвонай імзе, калі ён цалкам аддаўся іх сумеснаму жаданню. Цяпер яна была на піку, на піку страсці, да якога ён давёў яе сваім імклівым целам. Паміж імі цякла расплаўленая лава. Раптам яны разам праваліліся ў космас, хапаючыся сябар за сябра і задыхаючыся ад палягчэння.

На гэты раз, калі ўсё скончылася, яны былі млявымі і знясіленымі. Абодва задаволена ўздыхнулі і ляглі спаць. Яны ляжалі побач, трымаючыся адзін за аднаго, але не размаўлялі, і калі, нарэшце, яны загаварылі, гаворка ішла пра рэчы, якія не мелі нічога агульнага з тым, чаму яны тут. Яны былі там, і на нейкі час гэтага было дастаткова.

Саляныя пырскі аблізвалі іх целы і нагадвалі ім, што ноч на вуліцы была прахалоднай. Гэта таксама нагадала Ніку, што апроч кахання ёсць і іншыя справы.

"У нас скончыўся час", - сказаў ён са шкадаваннем і пацалаваў яе яшчэ раз, перш чым падняўся і пачаў нацягваць вопратку. Паўла спалохана ўсклікнула.

"Я забыўся!" сказала яна, поўная самаўгаворвання. "Як я мог забыць?"

- Спадзяюся, лёгка, - прамармытаў ён. "Але не забывай сёння ўвечары".

Яна надарыла яго хуткай і прамяністай усмешкай. "Ніколі. Яшчэ адзін…"

Яны зноў пацалаваліся, а потым ён дапамог ёй апрануцца.

Яны паспешліва ўзялі сябе ў рукі і паднялі ветразь. Нават з дапаможным рухавіком гэта было б гонкай, каб далучыцца да рыбацкіх лодак, якія заходзяць у Сан-Хорху з іх начным уловам.

Яны ўвайшлі апошнімі, разам смеючыся над некалькімі рыбкамі, якія ім нейкім чынам удалося злавіць у сетку. Але іх прызямленне было прынята без пытанняў, і гэта было ўсё, што на дадзены момант мела значэнне.

Паула прывяла яго да пашарпанага джыпа, прыпаркаванага ў завулку рыбацкага мястэчка, і, калі сонца адкідала свае доўгія ранішнія цені на пагоркі, яны адправіліся ў доўгі шлях да горада Санта-Дамінга.

Нік ехаў з галавакружнай хуткасцю, пакуль Паўла кіравала. Зноў яны падзялялі расце пачуццё неадкладнасці, але зараз гэта было не для сэксуальнага задавальнення. Чаканне світання дало ім адно аднаго, але запатрабавала і каштоўнага часу.

- Гэтая дзяўчына Люз, - рэзка сказаў Нік. "Што яна магла б сказаць, калі б яе дапыталі?"

Рот Паўлы раптам сцяўся ў ранейшую жорсткую лінію.

«Яна магла б сказаць, што ў горадзе ёсць сотня жанчын, якія называюць сябе жудаснымі, што ў дзевяці чалавек, з якіх яна адна, ёсць прытулак у горадзе. Што мы шукаем скарб Трухільё, і што Эвіта працавала над Падылай у пошуках падказкі. Што ёсць і іншыя мужчыны з падобнымі падказкамі. Што амэрыканцы дасылаюць дапамогу». Яна кінула на яго хуткі позірк. "Відаць, яна ўжо згадвала пра гэта".

- Як вы думаеце, пад прымусам? - ціха сказаў Нік.

Паўла ўтаропілася на яго. «Я так не думаю, - павольна сказала яна. «Яна заўсёды высокага меркавання аб кубінцах Кастра і нізкага - аб амерыканцах. Я думаю, яна магла б лёгка сказаць што-небудзь Алонза без прымусу. Але толькі з нагоды вашага прыезду, не больш за тое. Нічога аб Грозных. І ўвогуле нічога нікому”.

«Я думаю, таварышы Алонза будуць цікавіцца, дзе ён, - сказаў Нік. "Яны ведаюць, што ён бачыў яе?"

Паўла затаіла дыханне. “Я думаў пра гэта. Але кубінцы нам не ворагі! »

"Яны ведалі?" - настойваў Нік.

"Так. Яны ведаюць." Дзве маршчынкі турботы ссунулі яе бровы. “Але яны не ведалі, дзе яе знайсці. Калі, вядома, яны яе не пазнаюць. І ўсе мы большую частку дня высочваем патэнцыйных кліентаў. Яе маглі б убачыць.

Нік не пярэчыў. Бескарысна было крычаць аб тым, што магло б здарыцца з Луз, калі б яе злавілі. Ён змяніў тэму.

"Ты хоць уяўляеш, што такое Замак чорных?"

Яна пахітала галавой. «Я таксама здагадаўся б, што гэта «Цытадэль». Я не магу ўспомніць ніводнага месца побач з Санта-Дамінга, якое падыходзіла б пад гэтую назву. Але, прынамсі, мы ведаем, што гэта недзе недалёка ад горада».

"Гэта яшчэ не ўсё, што мы ведаем", - сказаў Нік. “У нас ёсць яшчэ адна падказка. "La Trinitaria". Бо я ўпэўнены, што гэта павінна было быць ключом да разгадкі.

«Гэта быў танны жарт пра Трухільё, - злосна сказала Паўла. «Тыпова для яго здзекавацца з змагароў за свабоду. Вядома, для яго гэта павінна быць жартам - выкрасці ўсю іх маёмасць і ведаць, што мёртвыя ніколі іх не знойдуць.

«Не, гэта павінна быць нешта большае. Можа, жарт, але жарт з сэнсам. Падзілля так думаў, памятаеш?

Яна кіўнула

без лішніх намаганняў. Нік ведаў, што яна думала аб Эвіце і аб тым, што ператварылася ў яе сцэну на смяротным ложы.

«Вы, мусіць, ведалі, што рызыкуеце, калі распачалі гэтае паляванне», - унікліва сказаў ён. "Лепшае, што вы маглі б зрабіць, - гэта кінуць усю гэтую справу і цалкам распусціць".

- Я не буду рабіць нічога падобнага, пакуль ... - горача пачала яна, і Нік хутка ўмяшаўся.

"Пакуль ты не знойдзеш яго і не падзелішся багаццем", - скончыў ён за яе. “Я ведаю. Я і сам так сябе адчуваў. Але наконт «La Trinitaria». Ці было якое-небудзь месца, якое яны рэгулярна сустракалі, нейкае месца, якое мела для іх нейкае асаблівае значэнне, пра якое Трухільё мог даведацца?

«Яны маглі б ведаць, і ён мог бы даведацца, але яны не распавялі пра гэта сваім жонкам», - з горыччу сказала яна.

"Але як вы думаеце, яны гэта зрабілі?" ён настойваў.

«Я думаю, што яны мусілі гэта зрабіць, але я паняцця не маю, дзе гэта магло быць. Кажу вам, яны нам нічога не сказалі! »

"Вельмі мудра", - пракаментаваў ён, праляцеўшы міма цяжкага грузавіка падчас мадэрнізацыі і спусціўшыся з іншага боку ўзгорка. «Але неяк непрыемна для нас. Тым не менш, гэта не магло быць далёка ад Дамінга, ці не так?

Яна паглядзела на яго са слабай надзеяй. "Нет не можа".

«Добра, ці было ў іх такое месца ці не, у нас усё яшчэ ёсць тры справы: Замак чорных, нешта звязанае з La Trinitaria, што крыху больш, чым жарт, і месца недалёка ад Санта-Дамінга. Усё магло быць і горш. Зь іншага боку, я думаю, мы можам быць упэўненыя, што кубінцы не дапамогуць нам больш, чым кітайцы». Ён засяродзіўся на дарозе на імгненне і плаўна скінуў педаль тормазу. «Хутка перакрыжаванне - куды мне згарнуць?»

Яна расказала яму, і яны рэзка павярнулі налева па прыбярэжнай дарозе ў сталіцу.

Яны пагаварылі яшчэ крыху, а затым замоўклі.

Нік раптам паглядзеў на Паўлу і ўсміхнуўся. Апошнія некалькі хвілін ён адчуваў яе ацэньваючы позірк.

"Зазіраць пад бараду, ці ёсць у мяне падбародак?" - паддражніў ён.

Яна злёгку пачырванела. «Не. Я ведаю ўжо, што ў вас ёсць. Мне было цікава, ці даказаў я вам, што я сапраўды жанчына».

"Вы гэта даказалі", - горача сказаў ён. «О, як ты гэта даказаў, малы Паола!»

* * *

Сонца адкідала вячэрнія цені, калі яны выйшлі з джыпа і слізгалі па закутках Санта-Дамінга. Разбітыя вокны і кулявыя ямы сведчылі пра нядаўнія вулічныя баі, і салдаты стаялі на варце ў розных месцах, але Паўла ведала, як іх абыходзіць, і беспамылкова выбірала іх маршрут.

Яны ішлі амаль паўгадзіны, перш чым яна дакранулася да яго рукі і паказала на бязлюдную вуліцу. «Вось, - сказала яна. «Мы выбралі абыходны шлях, але так больш бяспечна. Гэтае месца — нашая штаб-кватэра».

Ён паглядзеў і не ўбачыў нічога, акрамя руін. Увесь квартал здаваўся паўразбураным і закінутым. Яна паказала на пару відавочна непрыдатных для жыцця абломкаў. Адно было вельмі старымі развалінамі, зарослымі вінаграднай лазой і лістотай, а другое, яго бліжэйшы сусед, уяўляла сабой вялікі правіслы дом, шнары якога, магчыма, датуюцца часам Трухільё. Перад ім на разбітым тратуары ляжала друзлая цэгла, прыступак у яго не было, сад ператварыўся ў джунглі. Дзверы і вокны былі забітыя, і ад гэтага зыходзіла адчуванне поўнага запусцення.

"Які з?" - збянтэжана спытаў Нік.

"І тое і іншае. Выконвайце за мной."

Яна кінула насцярожаны погляд на вуліцу і хутка ступіла ў блытаніну цаглянага мура і вінаградных лоз. Ён рушыў услед за ёй пад падстрэшкам лістоты і праз шчыліну паміж двума якія крышацца грудамі зношанага каменя. Прамежак ператварыўся ў праход са сцяной з аднаго боку і заслонай са старой цэглы і лістоты з другога. Над галавой навісла ідэя разбуранага даху. Паўла пераступіла цераз упалую калону, відаць, рэшткі абрынуўшагася порціка, і апынулася ў памяшканні, якое выглядала як даўно закінутая гасцёўня са столлю з лісця і неба. Затым яны апынуліся ў іншым калідоры, кароткім, волкім і цёмным, з цэлым дахам. У канцы была глухая каменная сцяна.

"Гэтая частка - наша ўласная праца", - мякка сказала Паўла. «Тут дах, які мы замаскіравалі звонку вінаграднай лазой, і дзверы. Вы бачыце дзверы? »

«Не, - прызнаў ён.

"Добра. Ты будзеш, калі ён адкрыецца.

Наколькі ён мог бачыць, яна нічога не зрабіла, каб адкрыць яго, але пакуль ён глядзеў, невялікая панэль адсунулася, і на іх утаропілася белая пляма асобы.

"Аўтаматычны папераджальны сігнал", - сказала Паўла. "Мы наступілі на гэта".

«Усё вельмі геніяльна, - сказаў сабе Нік. Дзіўна, на што здольна аўтаматызацыя. Апроч іншага, гэта пакідала шмат месца для чалавечай памылкі. Яго рука сціснула зад Вільгельміны.

Паўла гаварыла з тварам за адтулінай.

"Адкрыць", - сказала яна. "Усё добра. Ён - сябар."

- Тады ўвайдзіце. Тут усё добра».

Цяжкія каменныя дзверы расчыніліся ўнутр. Паўла паспяшалася

і захапіла за сабой Ніка.

"Луз!" - радасна сказала яна, калі маленькая цёмнавалосая дзяўчына ў фае зачыніла за імі вялікія дзверы. - Значыць, ты ў бяспецы?

"Вядома." Дзяўчына перасунула завалу праз дзверы і павярнулася да іх тварам. Нік падумаў, што яна выглядае нездарова бледнай, і на яе верхняй губе выступілі кропелькі поту. "Чаму мне не быць?"

«Мы пагаворым пра гэта крыху пазней», - сказала Паўла. «Яна даволі дзіўна глядзіць на дзяўчыну, - падумаў Нік. «Прыйшла чарга Альвы па абавязку службы, ці не так? Чаму ты ля дзвярэй? »

«Яна вельмі позна прыйшла, - сказала Луз, гледзячы ў падлогу, - і вельмі стамілася. Таму я сказаў, што вазьму яе першыя дзьве гадзіны».

"Ой." Паўла ўсё яшчэ глядзела на яе. "Вы ўпэўненыя, што ўсё ў парадку?"

"Так так!" - сказаў Луз.

Але яна ківала галавой з боку ў бок, і яе вочы пашырыліся ад страху.

Дапытлівыя кубінцы

Картэр рухаўся хутка, але недастаткова хутка. Ён напружыўся ад гатоўнасці па сігнале Луз, але адна справа - быць гатовым, а іншая - прыкрыць усе цёмныя куткі незнаёмага месца. Ён разгарнуўся да руху ў цені і хутка стрэліў у каменную сцяну. Каменная сцяна, здавалася, страляла ў яго з зайздроснай дакладнасцю, таму што ад яе зыходзіў малюсенькі ўсплёск полымя, і Вільгельміна з гучным жаласным ляскам паляцела ад яго. Ён прыгнуўся і намацаў Х'юга, калі свісцячы гук даляцеў да яго вуха і разнёсся па яго чэрапе.

Нік упаў на калені ва ўспышцы святла, якая была ў яго ў галаве. Імгненні расцягнуліся, калі ён з усяе сілы спрабаваў устаць, і ён пачуў раптоўны стогн болю ад Паўлы і нізкае кудахтанне чалавечага гуку.

«Ах, пампаваць галавой было непаслухмяна, мая маленькая Лус», - сказаў прыемны барытон па-іспанску. «Я ведаю, што Алонза не ўхваліць. Тч! » Затым нешта ўпіліся ў жывот Ніка, як таран, і ператварыла яго ў стогне, ірвуцца кучу. Ён вырваў рукі і знайшоў нагу ў штанах, якую тузануў з усіх сіл. Раздаўся гучны праклён, і на яго расцягнулася цяжкае мужчынскае цела.

- Ты, бестурботны, Эрнэста, - вымавіў прыемны голас, і зноў у галаве ў Ніка раздаўся шум і выбух. Але на гэты раз бліскучыя агні ўнутры яго чэрапа ператварыліся ў адзін пакутлівы ліст болю, а затым згас зусім.