СІВЫЯ ЛІСТЫ

Гэта роспач пісала, не я,

Гэты ліст напаўзмрочнай парою.

Гэта вецер віхурнага дня

Ліст прыбіў да магілы героя.

Хто яму прачытаў гэты ліст?

І няўжо тыя словы кранулі?

Бо ён жыў невядома калі,

Ў час далёкі: між дзідай і куляй.

Бо сплыло столькі рознай вады,

Неспакойна і сёння герою…

Мне прыходзяць сівыя лісты,

Ды атрамант бярэцца крывёю.

Загрузка...