Гэта роспач пісала, не я,
Гэты ліст напаўзмрочнай парою.
Гэта вецер віхурнага дня
Ліст прыбіў да магілы героя.
Хто яму прачытаў гэты ліст?
І няўжо тыя словы кранулі?
Бо ён жыў невядома калі,
Ў час далёкі: між дзідай і куляй.
Бо сплыло столькі рознай вады,
Неспакойна і сёння герою…
Мне прыходзяць сівыя лісты,
Ды атрамант бярэцца крывёю.