У неба яблыкі ўзляталі,
А з неба падалі каменні.
І людзі з боскім утрапеннем
Глыжы ў садах сваіх збіралі.
Яны дзівіліся, як дзеці,
Яны былі на сёмым небе:
— Гніляк няхай бы трапіў дзесьці…
— Відаць, падзейнічаў малебен.
Зімой дзівіліся нанова:
— Вось гэта, браткі, захаванне,
А што цвярдыя для ўжывання —
То яблык спее адмыслова.
Чакаюць людзі — як умеюць, —
Калі ўжо яблыкі паспеюць.