Вяртанне

Вандроўнік маўчаў,

ён быў дзіўны вандроўнік,

Сядзеў і маўчаў, як нямко.

На вуліцы халепа смеціла слотай —

Найбольш пад акном у святло.

Які ж ты вандроўнік —

мармоль засцянковы,

Калі назапасіць гісторый не змог.

Праз халепу месяц сляпіўся замовай

Як новы вандроўнік ступіў на парог.

А потым яшчэ і яшчэ, як навала,

І цесна зрабілася ў хаце

са шкла і металу.

Гарбатай усіх частаваў —

і чатыры фаеркі няспынна

Выключна займаліся вырабам кіпеню…

— Ты дзіўна падобны на Анцева сына, —

Прамовіў з гасцей нехта ў спіну мне.

І болей ні гуку, у цішу закуты.

Я сціснуў далонямі вушы — пакута.