Вяртанне

Здароў, Груган!

Ты — птах, я — чалавек.

Дзе крылы у цябе —

я маю рукі.

Ты не крыўдуй на гэты

несусветны здзек, —

Прабач, я выдумляю

ад пакутлівай дакукі.

Лунай, Груган!

Груган за неба паляліць.

Яму за небам хопіць месца.

А я радзіму буду сніць,

Яна мне кропелькай здаецца.

Ты пачакай мяне, Груган.

Мы разам палялім да неба.

Пачуем велічны арган,

Пабачым — крылы ці патрэбны.

І я здзіўлюся — звыкся сніць —

Воч не стае Радзіму ахапіць!