Вяртанне

Я заплюшчваю вочы і бачу ваўка.

Ведаю: ён мой вораг.

— Каб ты спарахнеў! — крычу што ёсць моцы. —

Каб ты захлынуўся крывёю сваіх ахвяраў!

Я паслабляю павекі — гляджу.

Воўк не зьнік, але, нібыта спужаўшыся,

адбег на бяспечную адлегласць.

— Каб ты спарахнеў! — крычу яшчэ мацней

і, раз’ятраны, подбегам набліжаюся да яго.

Я трызню помстай!

Я вар’яцею ад злосці!

Воўк валюхаста пабег мне насустрач.

Ад гэтага я раз’юшваюся ўдвая.

Я сам раблюся падобным да ваўка.

Няхай! Няхай да д’ябла! Няхай да ваўкалака!

Бо шэры — мой вораг! Я трызьню помстай!

Яшчэ імгненне — і я пашкамутаю гэтую погань!

Побач прабег куртаты сабачка.

Цяжка дыхаючы, я спыняюся, заплюшчваю вочы

і бачу Ваўка.