* * *

Алесю Гаруну

Паэт з такімі сумнымі вачыма,

Аб чым ты мусіў гаварыць?

Куды нас мусіў клікаць ты? —

У край любові, дабрыні? —

Магчыма.

Паэт з такімі сумнымі вачыма,

Што аб любові ведаў ты?

Дзе дабрыня, дзе бруд людзкі

Ты сэрцам адчуваў сваім? —

Магчыма.

Паэт з такімі сумнымі вачыма,

Як здолеў папярэдзіць з нематы,

Што пустазелле на любоў

Няздатна?

Я чую спеў твой, як і ты

Заўсёды чуў святы матыў, —

Дакладна!

Загрузка...