Вяртанне

Забі пярун мяне, — я чую

Выразна сумны голас твой!

Наперадзе чарот сцяной.

Праз чараты на кліч прастую,

Бо голас — ТВОЙ!

Хаваюць неба чараціны.

Хапаюцца за ногі балаціны.

А голас кліча, мкне чароўны

І працінае мне душу.

Марудна як! Хай парашут

Мяне на голас выкіроўваў.

Я захліснуў бы парашут!

Сцяну апошнюю патрушчыў.

Насупраць — праз лагчыну — пушча,

Дзе пад кашлатаю ялінай

Дзмуў паляўнічы ў чараціну.