Вяртанне

Купка хлопцаў растала таемна

Адвячоркам ля ног вербалоза.

Як у кніжках Станіслава Лема,

Адбывалася метамарфоза.

Тая сцежка, дзе хлопцы пасталі,

Ваўкалакаў не ведала, пэўна:

Як анёлы, там людзі ляталі

І саюз ашчаджалі крэўны.

Ўсё квітнела, спявала, бруіла…

Кожны гмах — як стварэнне прыроды.

Дабрыню невядомая сіла

Выкрасала паміж электродаў.

Колькі цудаў яны прыкмячалі:

Трактар жвавенька рухалі промні!

Каб не лыпаць дарэмна вачамі,

Падзялілі — каму што запомніць.

Як будуюць — цікавіўся першы.

Як лятаюць — наступнага клопат.

Я складаў іншамоўныя вершы,

Пераймаў цудадзейны вопыт.