Вяртанне

Ты ўвайшла нечакана, ікліва.

Я пісаў і нічога не чуў:

Ад гранёнага слова шчаслівы,

І ад роспачы слёзы ўваччу.

Ты ўвайшла і як сябру сказала:

— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!

Ты прабач, на хвілінку з вакзала…

Ну як справы? Відаць, ужо ас?!

Прыгадала было здарэнне,

Толькі ў ім я сябе не пазнаў.

— Вось прывезла літроўку варэння,

Гэта вішні, як ты заказаў.

І пайшла, і як воблака знікла,

Нават дзверы не рыпнулі ўслед.

Толькі білі гадзіннікі звыкла

Ды літроўку разглядваў буфет.

Хто яна, таямнічая госьця?

Я не ўспомню, не ўспомню ніяк!

Гэта сон, гэта мне падалося…

Слоік вішняў — пакутлівы знак.