Вяртанне

Натоўп рухаецца па шляху, брукаваным

жывымі чалавечымі галовамі.

На адзіным дрэве

ўскрай бясконцай людской плыні

пугачом

сядзіць вірлавокі дзядзька.

— Хадынка нібыта, Хадынка нібыта… —

бесперапынна мармыча ён.

Ці ён папярэджвае, ці ён пытаецца?

Натоўп моўчкі абмінае дзівака.

Каб неяк прыхаваць пачатак і канец,

масянжовы месяц спрабуе захінуць

залатое сонца. Але сонца паглынае

цемру, і натоўп —

як на далоні. Толькі дзе той пачатак,

дзе той канец? Углядайся да зьнямогі,

а калі стомішся, то шлях, брукаваны

чалавечымі галовамі, здзівіць

бязлюддзем.