Вяртанне

Я ніколі не бачыў такога жыта:

як лес,

як мора,

як сусвет.

Яно разумнае жыта, яно жыве.

Чую — у жыце плача немаўля.

Я ўрываюся пад шаты калосся.

Бягу — і плач сцёгае па твары.

Спыняюся — і плач знікае.

Дарэмныя мае пошукі.

Марныя мае патугі.

Знямога дзьме сустрэчным вятрыскам.

Я знямогся ўшчэнт.

Ледзь жывы я падаю на дол.

Плач адразу знік.

«Ці не трызнілася мне?» —

зацеплілася думка,

і я спрабую супакоіць сябе.

Ды пошапт калосся свідруе душу.