Адкрыццё

1

Збуялі

ў гушчарах часоў

Вякі!

А сойдзе

дзень —

I сэрца жалем поўна...

Хто на зямлі прыдумаў склон такі,

Склон прагі існавання. Склон назоўны.

Найпершы склон.

Імя...

Мясціна...

Год...

Паэзія, душы маёй анкета!

Калі шыбуе сонца на ўзыход,

Не трэба жалю,

Слоў няма пра гэта!

Ёсць шчасце ўпасці тварам у траву.

Падкінуць на далоні яблык росны.

Назоўны склон...

Жыццё.

I склон ускосны

Вясёлую

Не скосіць галаву!

Канца няма.

З балючых ран зямлі,

З жалезных нетраў

Поля даўніх бітваў

Ідзе пачатак — стромы колас жытні.

Назоўны склон.

Асколкі не ўзышлі.

2

Лунай, зялёны грай!.. Ідуць вякі...

Плывуць вачэй асветленыя поўні...

Шпакі павытыкалі дзюб цвікі

У шчыліны пахіленай шпакоўні.

Глядзяць дубы сівыя з-пад рукі

На небасхіл, на лістабой птушыны...

Жывыя зоркі неба — жаўрукі

Спрадвечнай песняй клічуць у вышыні.