Адкрыццё

Дай, маё сэрца, боль ч у ж ы

Уведаць так, як боль уласны,

Каб радасці, якімі жыў,

Навек не гаслі.

Дай кожны дзень, нібы знава,

Каб з ім ніколі не звыкаўся,

Каб — гром грыміць! расце трава! —

Навек здзіўляўся.

Дай быць вышэйшым ад «ідэй»

Прарокаў цьмяных і шумлівых,

Каб углядацца у людзей

Навек цнатліва.

I — доўга буду жыць ці не —

Прашу аб найвялікшым: сэрца!

Дай разуменне часу мне

Раней, чым — смерці.