Адкрыццё

Заходзь у мой дом, чалавек!

Знаёмы ці проста прахожы.

Не бойся мяне патрывожыць,

Заходзь у мой дом, чалавек.

Нараніцы, днём і ўначы,

Заходзь у хвіліну любую;

Як ёсць што сказаць — памяркуем,

Няма што сказаць — памаўчым.

Заходзь, чалавек, да мяне,

З бядою заходзь і турботай,

I проста, калі захлыне

Ў натоўпе людскім адзінота.

Заходзь, чалавек, у мой дом!

Мы нешта прыдумаем разам,

Быць добрымі — н аш абавязак,

Заходзь, чалавек, у мой дом.

Так в е рш я скляпаў. Неблагі...

Не горшы з усіх маіх вершаў.

Ды гэта, як кажуць, АКТ ПЕРШЫ.

А вось АКТ ДРУГІ.

Стук у дзверы.

— Хто там?

— Незнаёмы. Адчыніце...

— Хто вы?

— Незнаёмы.

— Што вам трэба?

— Мне ад вас?.. Нічога.

— Ну т а ды ідзіце сабе з богам.

— Як жа так... Някляеў вы?

— Някляеў.

— Ведаеце хто я?

— Не ўяўляю.

— Я чытач. Я верш у вас знайшоў,

Вы там напісалі:

Днём і ноччу,

Хто захоча і калі захоча,

Хай ідзе да вас.

Вось я прыйшоў.

— Кіньце жарты.

Ноч.

Не адчыню.

— То навошта верш вы напісалі?

— Вы вар'ят!

— Дык вы пажартаваді?

— Слухайце, я зараз пазваню,

Каб па вас з міліцыі прыслалі!

— Вось як... То бывайце... Я дарма

Кожнай кропцы ў вершы вашым верыў...

«Што ж рабіць?» Я адчыняю дзверы,

Толькі т ам нікога ўжо няма.

Мо здалося ўсё мне?

Я стаяў,

Думаў пра кароткую размову.

Нехта ж быў... I нехта майму слову

Верыць перастаў.