Адкрыццё

Высокімі гурбамі

У снежні снягі засінелі...

Якія завеі, любая,

Якія завеі!

Наскрозь праінелі —

Да сонца, да першай адлігі —

Дамы, што ўцалелі

На нітачцы

Чуйнай Нямігі.

Там цесны пакойчык,

Пакінуты намі, забыты...

Цяпер там паўночна —

I дзверы

Цвікамі забіты.

I клямку пакратаць,

Ашчэрыўшы пашчу забойцы,

Паўзе экскаватар,

Як помста

Часоў мезазойскіх...

Там лета шалела.

Спякотнае,

Сумнае лета,

Як жоўты квадрат на шпалерах

На месцы партрэта.

I так рагатала

Каменнае рэха на скронях,

Вы войска скакала

На сытых

Узмыленых конях...

Завейныя веі...

Пад неба завеі, пад месяц!

Чаму мы не ўмеем

Святочнае

Лашчыць і песціць?

Будзённасць атуліць,

Няміга заб'ецца галінкай.

Там лета было,

Ты адтуль мне

Махаеш хусцінкай.

I рукі ламае,

Званамі завулкаў трапеча

Няміга старая,

Нібыта

Склікае на веча.