Адкрыццё

Густая вераснёўская раса.

Світання пошум над празрыстым садам...

Які ў душы спакой пад лістападам,

Якая невыказная краса!

Антонаўскія яблыкі ў траву

З галін цяжарных ападаюць глуха,

I светлы, нібы німб святога духа,

Асенні водар кружыць галаву...

Але, які ні доўгі гэты час,

Яго мне непазбежна не хапае.

I вось мяне жанчына сустракае,

I лістапад не закранае нас.

I я не разумею, што са мной.

Яна ў мяне ўглядаецца цнатліва:

— Ці ж гэта справядліва быць адной?..

— Вядома,— я кажу ,— несправядліва...

I рукі яе плачуць на плячах,

I валасы шапочуць збажыною...

I зноў я не згадаю, што са мною,

I толькі ўспамінаю па начах,

Як водарам кружыла галаву,

Як паступова росы халадалі,

Быў верасень, і глуха ападалі

Антонаўскія яблыкі ў траву.