Адкрыццё

Расстацца без жалю зусім, што было.

Вясёлаю памяццю жыць у наступным!

А ўспомніць — дык толькі:

Як неба плыло

У тым азярцы, крышку болыпым ад студні.

У тым азярцы, дзе на беразе бор

Шаптаў таямніча, маўчаў захавана,

Дзе час вызначаўся не позна ці рана,

А бляскам у возеры сонца ці зор.

Дзе я быў пазбаўлены катаргі слоў,

Дзе жыў я прасторна,—

I перад сусветам

Любоў да зямлі, да маленькай планеты,

Была найгалоўнейшай з вечных высноў.