Выкраданне Чарадзея

17

— Разумеецца, Жуль, — сказаў Кін, — пачынай рыхтаваць апаратуру да пераходу. І паведамі дамоў, што мы гатовыя. Аб'ект апазнаны.

Кін дастаў з апарата шарык і пайшоў да дзвярэй.

— Я з вамі? — сказала Ганна, пра якую ўсе забыліся.

— Як вы сабе хочаце, — адказаў Кін абыякава. Ён хутка выйшаў у вялікі пакой. Там было занадта светла. Мухі кружыліся над вазачкай з цукеркамі. У адчыненае акно ўліваўся вецярок, матляючы фіранку. Ганна падышла да акна і выглянула, амаль гатовая да таго, каб убачыць каля ручая шатры мечаносцаў. Аднак там гулялі ў футбол хлапчукі, а далёка на ўскрайку лесу, адкуль учора выйшаў злашчасны статак, лапатаў маленькі трактар.

— Гэта партрэт епіскапа? — спыталася Ганна, гледзячы, як Кінавы пальцы ператвараюць шарык у пласцінку. — Не, памятаеце жоўты аркуш паперы, што паказваў рыцарам епіскап? Гэта першы ў Эўропе друкарскі адбітак. — Ён нахіліўся над сталом, чытаючы тэкст.

— Чытайце ўголас, — папрасіла Ганна.

— Варварская латынь, — сказаў Кін. — Алхімічны тэкст. Бяспечна ёй было б надрукаваць што-небудзь рэлігійнае. Навошта дражніць сабак?.. «Каб зрабіць эліксір мудрацоў, вазьмі, мой брат, філасафічнай ртуці і падагравай, пакуль яна не ператворыцца ў зялёнага льва… пасля гэтага разагравай мацней, і яна стане львом чырвоным…»

Трактар спыніўся, з яго выскачыў трактарыст і пачаў корпацца ў рухавіку. Нізка праляцеў маленькі самалёцік По-2…

— «Кіпяці чырвонага льва на раскаленым пяску ў кіслым вінаградным спірце, выпары вадаасць, і ртуць ператворыцца ў камедзь, якую можна рэзаць нажом. Пакладзі гэта ў замазаную глінай рэторту і ачысці…»

— Зноў ртуць — маці металаў? — спыталася Ганна.

— Не, — сказаў Кін, — гэта другое. «…Кімварыйскія цені акрыюць рэторту цёмным пакрывалам, і ты знойдзеш унутры яе сапраўднага дракона, які пажырае свой хвост…» Не, гэта не ртуць, — паўтарыў Кін. — Хутчэй гэта аб ператварэннях свінцу. Зялёны леў — вокіс свінцу, чырвоны леў — сурык… камедзь — воцатна-свінцовая соль… Так, здаецца, так…

— Вы самі маглі б працаваць алхімікам, — сказала Ганна.

— Мог бы, мне давялося прачытаць шмат абракадабры. Але ў ёй часам праблісквалі такія знаходкі!..

— Вы цяпер пойдзеце туды?

— Вечарам. Я там мушу быць як мага менш.

— Але калі вас пазнаюць, падумаюць, што вы шпіён.

— Цяпер у крэпасці шмат людзей з бліжэйшых паселішчаў, якія хаваюцца там. Ёсць і іншыя варыянты.

Кін пакінуў пласцінку на стале і вярнуўся ў сенцы, дзе стаяў куфар з адзеннем. Ён выцягнуў адтуль боты, шэрую кашулю з тонкай вышыўкай каля каўняра, потым спытаўся ў Жуля:

— Ну што? Калі пададуць энергію?

— Пасля семнаццаці.