Выкраданне Чарадзея

20

Выхад у мінулае ледзь быў не сарваўся. Яны ўсе стаялі ў сенцах над чамаданамі і скрынкамі. І зноў пачуўся стук у дзверы.

— Хто? — спыталася Ганна.

— У цябе ўсё ў парадку? — запытаў дзед Генадзь.

— А што?

— Галасы чую, — сказаў дзед.

Кін кінуўся ў кухню. Жуль зачыніўся ў тыльным пакоі. Ганна марудзіла з засаўкай.

— У мяне радыё, — сказала яна. — Радыё я слухала. Я ўжо зноў легла.

— Спаць легла, а святло не тушыш, — прабурчаў дзед. — Я табе анальгіну прынёс.

— Навошта мне анальгін?

— Ад галавы, вядома. Хіба не скардзілася?

Прыйшлося адчыніць. На вуліцы павяваў вільготны вецярок. Яркі месяц асвятляў дзедаў капялюш. Дзед імкнуўся заглянуць Ганне за спіну, але ў сенцах было цёмна. Пачак таблетак быў цёплы, нагрэўся ў дзедавай жмені.

— Турбуюся я за цябе, — сказаў ён. — Увогуле ў нас мясціны цііхя, бандытаў, зразумела, няма, чым ім цікавіцца, але нейкае да цябе ёсць небяспечнае прыцяжэнне.

— Я не баюся. Дзякую за лекі. Дабранач.

Ганна хуценька зачыніла дзверы, падумаўшы, што, калі дзед пакрыўдзіўся, у яе будзе даволі часу з ім зладзіць… Дзед яшчэ пастаяў на ганку, паўздыхаў, потым зарыпелі прыступкі. Кі падышоў да акна ў сенцах — дзед паціху ішоў па сцежцы.

— Дзякуй, Ганна, не ведаю, што б мы без цябе рабілі, — сказаў Кін.

— Не крывіце душой. Ён прыходзіць менавіта таму, што я тут. Не было б мяне, ён бы і не западозрыў.

— Ваша праўда, — сказаў Кін.

Ён прайшоў, мякка ступаючы, у халодны пакой. Кін уключыў шар і павёў яго з святліцы польскай князёўны, цяпер цёмнай, на двор, цераз залітую дажджом плошчу, мінаючы конавязь, дзе пераміналіся мокрыя коні, мінаючы калодзеж, у закутак, да Раманавай хаты. За плотам, у двары шар апусціўся да зямлі і спыніўся. Кін выпрастаў рукі са століка, перайшоў у другі куток пакоя, дзе стаяла тонкая металічная рама, пад ёю блішчала платформачка, падобная на падлогавыя вагі. Паветра ў раме ледзь варушылася.

— Давай напругу, — сказаў Кін.

— Адну хвілінку, — сказаў Жуль. — Дай я прыму рэчы, а то потым не будзе калі адхінуцца.

За спіной у Ганны зашапацела, пстрыкнула. Яна павярнулася і ўбачыла, як знік адзін чамадан — з лішняй вопраткай, потым другі, з пультам. Сенцы апусцелі. Кін ступіў у раму. Жуль падсунуў табурэцік бліжэй да шара і нацягнуў на левую руку пальчатку.

— Пачынаецца ювелірная праца, — сказаў ён.

Кін зірнуў на Ганну, як ёй здалося, дзіўна — ён быццам не зразумеў, з кім размаўляе Жуль.

— Увага, — сказаў ён.

Шар быў скіраваны ў пусты двор. Пад невялікаю паветкай ля веснічак скурчыўся, відаць, драмаў, стражнік, падобны да Кіна.

— Крыху бліжэй пад хлеў, — сказаў Кін.

— Асцярожна, — сказаў Жуль, — жадаю шчасця.

Кін падняў руку. Пачулася моцнае гудзенне, нібыта ў пакой заляцеў пчаліны рой. І Кін знік.