Выкраданне Чарадзея

18

— Ведаеце, — сказаў Кін вечарам, калі падрыхтоўка да пераходу скончылася, — давайце глянем на горад яшчэ раз, час жа ёсць. Калі даведаемся, дзе ён хавае сваю лабараторыю, зможам спрасціць версію.

Шар завіс над скопішчам саламяных стрэх.

— Дзе ж хаваецца наш алхімік? — сказаў Кін.

— Трэба пачынаць з церама, — вымавіў Жуль.

— З церама? А чаму б не з церама?

Кін павёў шар над вуліцай у цэнтр горада, да сабора. На вуліцы было бойка і ажыўлена. У лаўках — столькі малых, што дваім не размінуцца, — гандлявалі адзеннем, жалезным і гліняным таварам, людзі глядзелі, але не куплялі. Натоўп народу сабраўся толькі каля нізенькіх дзвярэй, з якіх рыжы мужчына выносіў бохан хлеба. Пэўна, голаду ў горадзе не было — асада пачалася нядаўна. Некалькі ратнікаў валаклі да гарадской сцяны вялікі медны кацёл, за імі ішоў дзед у высокім шлеме, згорбіўшыся пад вязанкай дроў. Коннік на вараным жарабцы махнуў нагайкаю, прабіваючыся цераз натоўп, з-пад жывата ў каня вёртка выскачыў карлік — князеў блазан, выскаліўся, прыціснуўся да плота, пастрашыў кулаком ездака і тут жа праціснуўся ў лаўку, набітую гаршкамі і міскамі.

Кін хуценька прабегся шарам па верхніх пакоях, а ў іх — як венікам усіх вымелі — толькі нейкія нахлебнікі, сонныя служкі, дзеўка з балеяй, старая з кульбаю… запусценне, цішыня…

— Эвакуіраваліся яны, ці што? — спытаўся Жуль, адхіліўшыся на імгненне ад пульта, які стрымана падморгваў, бурчаў, нібыта Жуль вёў касмічны карабель.

— Вы да зорак лятаеце? — спыталася Ганна.

— Дзіўна, — не звярнуў увагі на пытанне Кін. У невялікім кутнім пакоі, які меў такі выгляд, быццам сюды ў спешцы панакідалі розных рэчаў — куфроў, цюкоў, кашоў, нарэшце пашанцавала знайсці знаёмых. На невысокім драўляным крэсле з высокаю простаю спінкаю сядзела пажылая пані, накрыўшы ногі мядзведжай шкурай. Гатычная прыгажуня ў закрытай, апушанай вавёрчыным футрам малінавай сукенцы з сярэбранымі вытканымі кветкамі стаяла каля невялікага акенца, гледзячы на царкву.

Пажылая дама гаварыла штосьці, і Жуль правёў пальцамі над пультам, рэгулюючы гучнасць. Кін спытаўся: — Якая мова?

— Старажытнапольская, — адказаў Жуль.

— Гора, гора, за грахі нашы кара, — гаварыла, сплюшчыўшы павекі, пажылая пані. — Гора, гора…

— Супакойцеся, цётка, — адклікнулася з акна дзяўчынка.

Нафарбаваны твар пажылой жанчыны быў нерухомы.

— Казаў жа твой бацька пачакаць да восені. Як жа так, як жа так, мяне, старую, у думках пакалечыла. Абдзяліў мяне божа сваёй мудрасцю… А дзе ж наша дружына ды верныя слугі… Млосна, млосна…

— Магло быць горш… — Дзяўчына дакранулася доўгімі пальцамі да размаляванай прасніцы, што стаяла побач, і задумліва пацягнула касмык воўны. — Магло быць горш…

— Ты пра што думаеш? — спыталася старая, не расплюшчваючы вачэй. — Усхваляваў ён цябе, рыжы д'ябал. Грэх у цябе ў галаве.

— Ён князь, ён храбры віцязь, — сказала дзяўчына. — Дый няма граху ў маіх думках.

— Грэшыш, грэшыш… Дасць бог, дабяруся да Смаленска, упрашу брата, каб пакараў ён разбойнікаў. Колькі гадоў я дома не была…

— Ці хутка служба скончыцца? — спыталася дзяўчына. — У русінаў такія доўгія службы.

— Наш абрад візантыйскі, урачысты, — сказала старая. — Я вось памяняла веру, а часам пакутую. А ты выйдзеш за княжыча, пяройдзеш у яго веру, мае грахі замаліць…

— Ах, пустая размова, цётка. Вы, русіны, легкаверныя. Ну хто вас ратаваць будзе, калі ўсе думаюць, што мы ў палоне ў летаў. Захопяць нас мечаносцы, горад спаляць…

— Не дай божа, не дай божа! Жахлівы будзе гнеў караля Лешкі.

— Нам жа будзе ўсё роўна.

— Хто гэтая Магда? — спыталася Ганна. — Усе пра яе гавораць.

— Хутчэй за ўсё сваячка, можа, дачка польскага караля Лешкі Белага. І ехала ў Смаленск… Давайце паглядзім, ці не ў царкве князь?

Перад расчыненымі дзвярыма сабора сядзелі калекі і жабракі.

Шар пранік цераз сцяну сабора, і Ганне здалося, што яна адчувае пах свечак і ладану. Ішла служба. Змрочнае святло дрыжала за сшною свяшчэнніка ў вышытай залатой рызе. Яго павялічаны цень пакалыхваўся, засцілаючы фрэскі — суровых чорнабародых старцаў, што глядзелі са сцен на людзей, якія напоўнілі невялікі сабор.

Раман стаяў поруч з князем, наперадзе, яны былі амаль аднолькавага росту. Губы ў чарадзея ледзь варушыліся.

— Вароты слабыя, — ціха гаварыў ён князю. — Могуць не вытрымаць. Ведаеш?

Князь зморшчыўся:

— На вуліцах біцца будзем, у лес уцячом.

— Не выйдзе. У іх на кожнага твайго дружынніка пяць чалавек. Кальчужных. Ты ж ведаеш.

— Таму што тады лепш бы і не пачынаць. Прадумай яшчэ што. Агнём іх спалі.

— Не магу. Запас скончыўся.

— Ты купі.

— Няма дзе. Мне сера патрэбна. А па яе ехаць трэба далёка.

— Тады чаруй. Ты чарадзей.

— Чарамі не дапаможаш. Не чарадзей я.

— Калі не чарадзей, то чаму цябе ў Смаленску палілі?

— Зайздросцілі. Папы зайздросцілі. І манахі. Думалі, што я золата раблю…

Абодва замаўчалі, прыслухоўваючыся да свяшчэнніка. Князь перахрысціўся, потым зірнуў на суседа.

— А што зоркі гавораць? Ці выстаім, пакуль літва прыйдзе?

— Баюся, не дачакаемся. Ордэн наўрад ці будзе адкладваць штурм.

— Выстаім, — сказаў князь. — Павінны выстаяць. А ты думай. Найперш з табою расправяцца. Ці спадзяешся на старую дружбу?

— Няма ў мяне з імі дружбы.

— Тады расправяцца. І яшчэ скажу. Ты на польскую князёўну вачэй не вылуплівай. Не па табе тавар.

— Я з княжага роду, брат.

— А яна каралеўскай крыві.

— Я сваё месца ведаю, брат, — сказаў Раман.

— Хітруеш. Ды бог з табою. Толькі не ўздумай бегчы. І чарадзейства не дапаможа. Яцвягаў за табою пашлю.

— Не пагражай, — сказаў Раман. — Мне пара ісці.

— Ты куды? Поп не закончыў.

— Я Акіплешу на торг пасылаў. Чакае ён мяне. Працаваць трэба.

— Ну ідзі, толькі непрыкметна.

Раман павярнуўся і стаў асцярожна праціскацца назад. Князь паглядзеў услед. Ён усміхнуўся, але ўсмешка была нядобрая. Раман знік у змроку.

Кін вывеў шар з сабора, і той завіс над цвінтаром, дзе чакалі канца службы, курчыліся пад змрочным мокрым небам калекі і жабракі. Раман хутка выйшаў з прачыненых дзвярэй. Паглядзеў на плошчу. Там кульгаў блазан, прыціскаючы да грудзей гліняную міску і ружовы абпалены гаршчок.

— Цябе па смерць пасылаць, — сказаў Раман.

— Не бі мяне, дзядзечка, — заверашчаў блазан, выскаляючыся. — Госці пазачынялі лаўкі — ворага чакаюць, прыйдзе немец, зноў гандляваць пачнуць. Што госцю? Мы на віселіцу, а ён — весяліцца.

Раман шпарка пайшоў цераз плошчу. Блазан за ім, пакульгваючы, горбячыся. Мінулі калодзеж, конавязь, павярнулі ў вузкі, дваім не размінуцца, завулак. У канцы яго, каля вала, у плоце былі нізкія вароты. Раман пастукаў тры разы кулаком. Адкрылася вочка. Потым павольна расчыніліся дзверы. Там стаяў стражнік у кароткай кальчузе, скураной шапцы і доўгіх портках. Ён адступіў убок, прапускаючы Рамана. Цесны двор, зарослы травою, некалькі валуноў, якія ляжалі вакол выпаленай ямы… Раман на драўляных мастках перасек двор, падняўся на ганак прыземістага дома з бярвенняў на падмурку. Адчыніў дзверы, тузануў за колца, якое было ўстаўлена льву ў мызу.

У святліцы Раман шпурнуў плашч у рукі прыгожаму чарнаброваму хлопцу, які падбег да яго.

— Ты чаго чакаеш? — спытаўся ён у блазна. Блазан паставіў на падлогу міску, узяўся за клямку ў падлозе, пацягнуў на сябе века люка, адчыніўся лаз у падвал. Раман спусціўся першы. За ім блазан і чарнабровы хлопец.

Сутарэнне было прасторнае, асвятлялася з акенцаў пад самаю столлю. На палічках стаялі запаленыя каганцы з тлушчам. Агеньчыкі адлюстроўваліся ад рэтортаў, слаёў з мутнага, грубага шкла, ад гліняных місак, медных сасудаў, злучаных металічнымі і шклянымі трубкамі… У нізкай з вялікай пашчай печы гарэў агонь, каля яе стаяў голы да пояса жылісты мужчына ў скураным фартуху. Пачуўшы крокі, ён аглянуўся.

— Студзі патроху, — сказаў Раман, зазірнуўшы ў печ.

Блазан зірнуў у печ з-пад локця чарадзея і сказаў:

— Даўно пара студзіць.

— Ведаем, — сказаў мужчына. У яго былі доўгія вусы, чорныя, блізка пасаджаныя вочы. Рэдкія валасы спадалі на лоб, і ён увесь час адгортваў іх за вушы.

— Хутка ордэн на штурм пойдзе, — сказаў Раман.

— Астудзіць не паспеем, — адказаў той. — А шкада.

— Студзі, — сказаў Раман. — Невядома, як лёс паверне. У мяне няма сілы каторы раз усё збіраць і будаваць.

— А ты, дзядзечка, епіскапу ў ногі пакланіся, — сказаў блазан. — Абяцай лёс даведацца, золата здабыць. Ён і пашкадуе.

— Нікчэмнасць і ўбоства думкі, — сказаў Раман.

— Па-мойму, што ўбоства думкі, што яе празмернасць — усё бязглуздзіца, розумам чыніць — розуму не трэба, — сказаў блазан. Падышоў да доўгага стала, пераліў з адной шклянкі ў другую — пайшоў едкі дым.

Раман адмахнуўся, зморшчыўся. Жылісты мужчына адступіў да печы.

— Ты што, — абурыўся Ранан. — Атравіць нас хочаш?

— А можа, так і трэба? Ты дзяўчыну пакахаў, а табе не дазволена, я шклянку пераліў, а мне не дазволена, князь епіскапу пярэчыць, а яму не дазволена. Вось бы вас усіх і адправіць на той свет?

— Маўчы, дурань, — сказаў Раман стомлена, — лепш бы прываротнага зелля накапаў, чым лайдачыць.

— Не, — крыкнуў блазан, падбягаючы да стала і задзіраючы галаву, каб зблізку паглядзець на Рамана. — Не разумею цябе, дзядзечка, і разумны ты ў нас, і слаўны на ўсю Эўропу — навошта табе князёўна? Наша справа — берагчы горад, золата здабываць, месца знаць.

— Маўчы, смерд, — сказаў Раман. — Маё месца сярод каралёў і князёў. І паводле роду, і па ўладзе, і па розуме!

Хлопец глядзеў на Рамана.

— Зробленае, перадуманае не магу кінуць. Ува мне вялікія тайны жывуць — недагавораныя, недакончаныя. — Раман шырокім жэстам абвёў сутарэнне.

— Значыць, так, — сказаў блазан, падскочыўшы, пасмейваючыся і размахваючы бутэлечкай, бессаромны і нахабны, — значыць, ты ад дзяўчыны адмаўляешся, дзядзечка, дзеля гэтых бутэлечак? Будзем дома сядзець, чарапкі берагчы. Пакуль ландмайстар з мячом не прыйдзе.

— Але як усё зберагчы, — прашаптаў Раман, абапёршыся кулаком на стол. — Скажы, як выратаваць? Як адцягнуць час?

— Не атрымаецца, дзядзечка. Адзін асёл хацеў з дзвюх кармушак жэрці, як эліны казалі, ды з голаду здох, не прыдумаў, з якой пачаць.

Раман дастаў з палічкі бутэлечку.

— Ты ўсё памятаеш?

— Калі дзяўчыне даць выпіць тры каплі, на край свету пойдзе. Дай сам адап'ю. Рамана палюблю, ногі яму цалаваць буду, замуж за яго пайду…

Хлопец зарагатаў і тут жа збянтэжыўся пад Раманавым позіркам.

— Хопіць, чортава насенне! — выбухнуў чарадзей. — Забыўся, што я цябе з гнілой ямы выкупіў?

— Памятаю, дзядзечка, — сказаў блазан. — Ой як памятаю!

— Усё-такі ён падобны на малпу, — сказала Ганна. — На злосную малпу. У ім ёсць штосьці здрадніцкае.

— Баярын! — сказаў жылісты мужчына. — А што з вогненным гаршком рабіць?

— Гэта цяпер не патрэбна, Мажэй, — адказаў Раман.

— Ты казаў, што мяне пашлеш, — вымавіў Мажэй. — Божыя дваране ўвесь мой род выразалі. Не магу забыць. Ты абяцаў.

— Божа! — Раман сеў на лаву, стукнуўся локцямі аб стальніцу, абхапіў галаву рукамі. — Глупства гэта ўсё, нікчэмнасць!

— Шаноўны, — сказаў Мажэй з тупой настойлівасцю, — ты абяцаў мне. Я пайду і заб'ю епіскапа.

— Няўжо не разумееш, — амаль крычаў Раман, — нічым мы горад не выратуем! Не спалохаюцца яны, не адступяць, іх у пяць разоў больш, у іх сіла, ордэн. Эўропа, Магдэбург, папа… Конрад Мазавецкі ім войска дасць, дацкі кароль чакае не дачакаецца. Вы ж цёмныя, вам здаецца, што ўвесь свет вакол нашага гарадка сышоўся! Я і вежу паліць не хацеў… Вячка мяне прыціснуў. Лепш змірыцца, ордэну кроў не патрэбна, ордэн бы князю горад пакінуў… Хіба вам крыві мала!

— Ты загаварыў інакш, баярын, — сказаў Мажэй. — Я з табою заўсёды быў, таму што верыў. Можа, я іншых гарадоў не бачыў — нашыя жамойцкія гарадкі па лясах раскіданы, але пакуль ордэн на нашай зямлі, мне не жыць. Мы ордэн не клікалі.

— Змагацца таксама трэба з розумам, — стукнуў кулаком па стале Раман. — Сёння ноччу яны на прыступ пойдуць. Возьмуць горад, могуць не злітавацца. Калі мы паднімем руку на Альберта — яны ўсіх нас выражуць. І дзяцей, і жанчын, і цябе, блазан, і мяне…

— Я заб'ю епіскапа, — сказаў Мажэй.

— А я, дзядзечка, — сказаў блазан, — з табою не згодны. Авечкі добрыя, а авечак ваўкі ядуць.

— Маўчы, раб! — узлаваўся Раман. — Я цябе дзесяты год кармлю і ратую ад бед. Калі б не я, цябе ўжо тройчы павесілі б.

— Правільна, дзядзечка, — раптам засмяяўся блазан. — Часам я глупства скажу, затое разумныя не здагадаюцца. Рабом я быў, рабом памру, затое сумленне мучыць не будзе.

— Чым балбатаць, лепей пайдзі да князёўны, — сказаў Раман жорстка. — Дасі ёй прываротнага зелля. Так, каб старая не заўважыла.

— І гэта геній, — уздыхнула Ганна.

— А што? — спытаўся Кін.

— Верыць у прываротнае зелле…

— Чаму ж не? І ў дваццатым стагоддзі вераць.

— Іду, — сказаў блазан, — толькі ты да немцаў не збяжы.

— Заб'ю. Ты даўно гэтага заслугоўваеш.

— Заб'еш, ды не сёння. Сёння я яшчэ патрэбны. Толькі дарма ты епіскапа беражэш. Ён табе дзякуй не скажа.

Блазан падхапіў бутэлечку і лоўка ўскараскаўся наверх. Мажэй вярнуўся да печы, памяшаў там качаргою, доўга маўчаў. Раман прайшоўся па пакоі.

— Не, — сказаў ён сам сабе. — Усё не так. Як я змарыўся ад глупства чалавечага.

Хлопец прысеў каля сцяны на кукішкі. Раман вярнуўся назад да стала.

— Можа, паглядзець за блазнам? — спыталася Ганна.

— Мне цяпер важней Раман, — сказаў Кін.

— Падыдзі сюды, Глузд, — сказаў Раман, аглядаючыся.

Хлопец лёгка ўстаў, зрабіў крок і тут жа азірнуўся.

Раман рэзка ўзняў галаву, паглядзеў туды ж. Ускочыў з-за стала. Мажэя ў пакоі не было. Раман тут жа кінуўся за печку. Там былі нізкія масіўныя дзверы. Яны былі прачыненыя. — Глузд, куды глядзеў? Мажэй збег!

— Куды збег? — не зразумеў хлопец.

— Ён жа з гаршком збег. Ён жа епіскапа забіць хоча! — Раман штурхнуў дзверы, зазірнуў усярэдзіну, ляпнуў сабе па баку, дзе вісеў кароткі меч, выхапіў яго з ножнаў і знік у праёме.

Хлопец застаўся звонку, заглянуў у ход, і Ганна ўбачыла, што яго спіна расце, запаўняе экран. Стала цёмна — шар працяў хлопца, пранёсся ў цемры, і яна здавалася бясконцай, як здаецца бясконцым чыгуначны тунель, а потым наступіў бэзавы дажджлівы вечар. Яны былі на метраў сто ад крапаснога вала ў нізіне, парослай хмызняком. Паміж нізінай і крэпасцю паволі ехалі верхам два нямецкія ратнікі, паглядваючы на гарадскую сцяну. На вуглавой вежы пагойдваліся шлемы стражнікаў.

Раптам у схіле нізіны ўтварылася чорная дзірка — адкінуліся ўбок дзверы, укрытыя звонку дзёрнам. У дзвярах стаяў Раман. Ён уважліва агледзеўся. Дождж памацнеў і мутнаю сеткаю засланяў яго твар. Нікога не ўбачыўшы, Раман адступіў, зачыніўшы за сабою дзверы. Перад вачыма быў парослы хмызняком схіл. І ніякіх слядоў ад дзвярэй.

Кін вярнуў шар у падвал, на імгненне абагнаўшы Рамана.

Хлопец, які так і стаяў у дзвярах падземнага хода, адляцеў убок — Раман адштурхнуў яго, кінуўся да стала. Хлопец падышоў, спыніўся ззаду. Раман ірвануў да сябе ліст пергаменту і хутка пачаў пісаць.

— Стукаюць, — сказаў Кін. — Ганна, чуеш?

У дзверы стукалі.

Раман згарнуў ліст у трубку, падаў хлопцу.

Ганна зрабіла намаганне, каб вярнуцца ў дваццатае стагоддзе.

— Зачыні дзверы, — хуткім шэптам сказаў Кін. — І хоць памры, каб ніхто сюды не ўвайшоў. Мы не можам перапыніць працу. Праз паўгадзіны я адыходжу ў мінулае.

— Ёсць, капітан, — сказала Ганна таксама шэптам. Каля дзвярэй яна аглянулася. Кін сачыў за шарам, Жуль — за прыборамі. Яны спадзяваліся на Ганну. Хлопец Глузд узяў трубку пергаменту, слухаў, што гаварыў яму Раман.

За дзвярыма стаяў дзед Генадзь. Гэтага Ганна і баялася.

— Ты чаго замыкаешся? — сказаў ён. — Па тэлевізары французскі фільм паказваюць пра сярэдневяковае жыццё. Я па цябе.

— Ой, у мяне галава баліць! — сказала Ганна. — Зусім не магу з хаты выйсці. Легла ўжо.

— Як легла, — здзівіўся Генадзь. — Паветра ў нас свежае, ад яго і баліць. Хочаш, гарчычнікі пастаўлю?

— Ды я ж не прастудзілася. У мяне галава баліць, стамілася.

— А можа, па чарачцы? — спытаўся дзед Генадзь.

Ганна не магла ўпусціць дзеда ў сені, дзе на падлозе былі відаць сляды Жулевай працы.

— Не, дзякуй, не хочацца.

— Ну тады я пайшоў, — сказаў дзед, не робячы ні кроку. — А то французскі фільм пачынаецца. А гэтыя не вярталіся? Рэстаўратары?

— Не, яны ўжо на станцыю паехалі.

— А «газіка» такі спачатку не было, а потым узяўся. Дзіва. Тут хіба «газік» пройдзе?

— Яны з пагорка прыехалі.

— Я і кажу, што не праедзе. Але людзі прыемныя,

адукаваныя. Вывучаюць нашае мінулае.

— Я пайду лягу. Можна?

— Ідзі, вядома, хіба я трымаю, а то фільм пачынаецца. Калі хочаш, то прыходзь, я глядзець буду.

Нарэшце дзед пайшоў. Ганна не стала чакаць, пакуль ён міне веснічкі, — кінулася назад у халодную святліцу. За час яе адсутнасці сцэна ў шары памянялася. Яна ўяўляла сабой верхні паверх церама, у кутнім пакоі была толькі польская князёўна Магда. Ганна не адразу ўбачыла, што на падлозе, склаўшы накрыж ногі, сядзіць блазан.

— Я чула шум, — сказала Магда. — Пачаўся прыступ?

— А што ім рабіць? Прыйшлі на абед, значыць, лыжку падавай. А калі талерка пустая ды яны галодныя…

— Ты дзе навучыўся польскай мове, дурань?

— Жыццё прымусіла. Сёння тут, а заўтра там, — ухмыльнуўся блазан.

— Гэта праўда, што твой гаспадар спаліў ордэнскую вежу?

— Ён і дзесяць вежаў спаліць можа. Было б што паліць.

— Ён чарадзей?

— А што вам, бабам, да чарадзеяў? Дзе горача — туды пальчыкі цягнеце. Апечацеся.

— Скрозь агонь, — сказала князёўна. Яна раптам падышла да блазна, села побач з ім на дыван. І Ганна зразумела, што князёўна вельмі маладая, ёй гадоў васемнаццаць.

— Я ў Смаленск ехаць не хацела, — сказала яна. — У мяне дома кацяня засталося.

— Чорнае? — спытаўся блазан.

— Шэрае, такое пушыстае. І ласкавае. А потым нас леты захапілі. Пана Тадэвуша забілі. Чаму яны на нас напалі?

— Баярын кажа, што іх немцы паслалі.

— Мой бацька ліст епіскапу пісаў. Мы ж не ў дзікіх мясцінах жывём. А ў Смаленску сцены моцныя?

— Смаленск ніхто не зачэпіць. Смаленск — вялікі горад, — сказаў блазан. — Нас з баярынам Раманам адтуль так гналі, што мы нават паперы забраць не паспелі. І друкарскі варштат наш спалілі.

— Які варштат?

— Каб малітвы друкаваць.

— Баярын Раман з д'яблам знаецца?

— Куды яму! Калі б д'ябал за яго быў, хіба ён дапусціў бы, каб манахі нас у Смаленску папалілі?

— Д'ябал хітры, — сказала князёўна.

— Не без таго, — сказаў блазан. — Любы табе наш баярын?

— Так нельга казаць. Я ў Смаленск еду, там мяне замуж аддадуць. За князевага сына. Ізяслава Ўладзіміравіча.

— Калі даедзеш, — сказаў блазан.

— Не кажы так. Мой бацька рыцарам сябар. Ён ім зямлю даў.

— А ноччу хто разбярэцца?

— Князь Вячка іх у горад не пусціць. Ён смелы віцязь.

— Дзіця ты, ну проста дзіця. — Блазан устаў і падышоў да стала. — Гэта квас у цябе?

— Мне таксама дай напіцца, — сказала, лёгка ўстаючы з дывана, дзяўчына.

Блазан раптам рэзка азірнуўся, паглядзеў на дзверы.

— Піць, кажаш, хочаш?

— Ану ж, — сказаў Кін і скіраваў шар да дзвярэй, пранізаў іх, і ў вузкім калідоры Ганна ўбачыла ссутуленага ў кутку Рамана.

— Ён яе кахае, — сказала Ганна.

— Гэтага нам яшчэ не хапала. — сказаў Жуль.

— А цётка на яе сварылася, што горнецца да князя, памятаеце?

— Памятаю, — сказаў Кін, вяртаючы шар у пакой. Якраз у той момант, калі блазан, лоўка, як фокуснік, лінуў з бутэлечкі ў кубак прываротнага зелля. Падаў дзяўчыне.

— Дзякуй. Ты не ідзі, Акіплеша. Мне страшна адной.

— Усё, — сказаў Кін. — Пара збірацца.