"Не спрабуй", - папярэдзіў я яго таварыша, які пачаў цягнуцца за пісталетам побач з ім на ложку. Я не быў упэўнены, што ён разумее па-ангельску, але яму, відаць, не было цяжка інтэрпрэтаваць тон майго голасу ці мае намеры, таму што яго рукі выгіналіся назад і ўверх да столі.



«У гэтым не было неабходнасці, містэр Картэр, - холадна сказаў Абдул. «Ён бы не страляў у цябе. Гэта не ўваходзіла ў мой план".



"Сёння ён без ваганняў выкарыстаў гэтую штуку", - нагадаў я Мечу. "Ці забойства гэтых траіх было часткай твайго плана?"



"Гэта было неабходна", - адказаў Абдул. «Мне амаль нетутэйша час прыехаць сюды - і яны занадта ўважліва сачылі за мной, каб зрабіць гэта, не расчыняючы, дзе мае людзі трымаюць Яе Высокасць». Апошняе было сказана з насмешкай, калі ён злёгку павярнуўся да Шэрымы. «Ці былі яны добрай кампаніяй, мілэдзі?» Ён сказаў гэтыя апошнія словы тонам, які прымусіў іх здавацца больш бруднымі, чым усё, што ён ці два яго галаварэзы маглі зрабіць з прыгожай звязанай палонніцай, і чырвань, які расцякаўся з яе твару па голым горле і ўздымаюцца грудзей, сказаў мне, што яна выпрабаванне было як разумовым, так і фізічным.



Шэрыма ўсё яшчэ не размаўляла з таго часу, як я адчыніў сакрэтныя дзверы і ўвайшоў у патаемны пакой. У мяне было адчуванне, што яна была ў шоку ці проста выйшла з яго. Ці, магчыма, яе напампавалі наркотыкамі, апроч транквілізатараў, якія ёй давала Кенда, і толькі зараз яна пачала цалкам кантраляваць свае пачуцці.



"Добра, Абдул, ці я павінен сказаць Сеіф Алах?" Я сказаў. Яго рэакцыяй на тое, што я выкарыстаў арабскае слова для абазначэння мяча Алаха, было проста злёгку пакланіцца. - Зніміце гэтыя ланцугі з Яе Высокасці. Хутка."



"У гэтым не будзе неабходнасці, Абдул", - раздаўся голас.







Я сказаў. «Кінь пісталет, Нік, і падымі рукі».



"Прывітанне, Кенда", - сказаў я, не паварочваючыся. «Што стрымлівала вас? Я чакаў, што вы далучыцца да нас тут. Калі б вы прыбылі на пару хвілін раней, вы маглі б выратаваць жыцьцё аднаму са сваіх прыяцеляў».



Шок ад таго, што яе даўні сябар і кампаньён трымае пісталет на чалавеку, які прыйшоў выратаваць яе, прымусіў Шэрыму цалкам прачнуцца. "Цукеркі! Што робіш? Нік прыйшоў забраць мяне адсюль! »



Калі я сказаў ёй, што Кенда Найт была адзінай, хто зрабіў магчымым захоп яе ў палон, для былой Каралевы гэта адкрыццё было занадта вялікім. Яна расплакалася. Знікла каралеўская годнасць, якая адважна падтрымлівала яе перад тварам катаў. Яна была жанчынай, якую здрадзіў нехта, каго яна кахала як сястру, і яна плакала зноў і зноў: «Чаму, Кенда? Чаму?"

Кіраўнік 11





Я ўсё яшчэ не выпусціў пісталет і не падняў рукі, але Абдул пакінуў Шэрыму і падышоў, каб забраць у мяне "люгер". У той момант я мала што мог зрабіць, апроч як дазволіць яму ўзяць гэта. Калі Кенда націсне на цынгель на мне, не застанецца ніякай надзеі для рыдаючай жанчыны, галава якой упала на грудзі. Яе свет раскалоўся на мільярд частак, і для яе забыліся аб фізічным болі. Грубыя зморшчыны, урэзаныя вяроўкамі на яе запясцях і растапыраныя шчыкалаткі, больш не былі такімі жорсткімі, як працэс распаду яе жыцця - працэс, які пачаўся, калі яна была змушаная пакінуць мужчыну, якога кахала, і сваіх дзяцей.



"Цяпер, калі вы проста падыдзеце да сцяны, містэр Картэр", - сказаў Абдул, паказваючы маім пісталетам, куды ён хацеў, каб я пайшоў.



Каб выйграць час, я спытаўся ў яго: «Чаму ты не дазволіш Кенда распавесці Шэрым, чаму яна прадала яе? Табе зараз няма чаго губляць.



"Нічога, акрамя часу", - сказаў ён, паварочваючыся, каб загадаць баявіку на ложку прыйсці і ахоўваць мяне. Калі мужчына ўзяў аўтамат і накіраваўся да мяне, ён спыніўся, каб паглядзець на свайго мёртвага таварыша. Лютасць прамільгнула ў яго на твары, ён пагрозліва падняў вінтоўку і накіраваў яе на мяне.



"Стоп!" - скамандаваў Абдул, усё яшчэ размаўляючы з ім па-арабску. “Яго нельга забіваць гэтай зброяй. Калі ўсё будзе гатова, можаш выкарыстоўваць пісталет, якім карысталіся тыя, хто наверсе.



Шэрыма падняла галаву і запытальна паглядзела на мяне. Мяркуючы па ўсім, яе трымалі звонку, пакуль людзі Меча не пазбавіліся пастаянных агентаў ЦРУ. «Наверсе мёртвая «мілая маладая пара», - сказаў я ёй. «Прынамсі, суседка ахарактарызавала іх як добрых».



«Яны былі шпіёнамі вашага імперыялістычнага ЦРУ», - прарычэў мне Абдул. «Мы ведалі пра гэты дом нейкі час, містэр Картэр. Тут Сялім, - працягнуў ён, ківаючы ў бок чалавека за сталом, які вярнуўся да сваіх дакументаў пасля таго, як мяне абяззброілі, - у гэтым плане вельмі дапамог. Ён прымацаваны да службы бяспекі ў пасольстве, і аднойчы яму прыйшлося суправаджаць Шаха Хасана тут, калі наш славуты манарх быў у Вашынгтоне, каб атрымаць загады ад сваіх гаспадароў з ЦРУ. Гэтая сустрэча доўжылася амаль шэсць гадзін, і ў Селіма было дастаткова магчымасцяў запомніць планіроўку дома. Для шпіёнаў яны былі не вельмі разумныя; Селіму нават дазволілі пастаяць на варце каля сакрэтных дзвярэй у гэты пакой і паглядзець, як яна працуе, пакуль ён чакаў Хасана».



"Шах ніколі ні ад каго не падпарадкоўваўся!" - Раўнула Шэрыма свайму былому целаахоўніку. «Я памятаю, як ён расказваў мне пра гэтую сустрэчу, калі вярнуўся ў Сідзі Хасан. ЦРУ інфармавала яго аб тым, што адбывалася на астатняй частцы Блізкага Усходу, каб ён мог абараніць сябе ад тых, хто прыкідваўся нашымі сябрамі, пакуль яны будавалі планы адабраць у яго трон».



"Хто, акрамя вас і Хасана, верыць у гэтую выдумку?" - самаздаволена сказаў Абдул. «Да таго часу, калі мы скончым, кожны ў арабскім свеце даведваецца пра яго здраду і пра тое, як ён дазволіў імперыялістычным падпальшчыкам вайны выкарыстоўваць сябе і свой народ. І як ён стаў іх беглым сабакам дзякуючы табе »



Калі на прыгожым твары Шэрымы з'явіўся вялікі пытальнік, Абдул злараднічаў. «О так, мілэдзі, - сказаў ён, вяртаючыся да яе, - хіба вы не ведалі? Вы той, хто настолькі затуманіў прытомнасць Хасана, што ён не мог вызначыць, што лепш для яго краіны. Ты выкарыстаў гэтае сваё злое цела, каб запаліць яго запалам, каб ён не мог бачыць, хто яго сапраўдныя сябры». Каб падкрэсліць свой пункт гледжання, Абдул працягнуў руку і непрыстойна пагладзіў Шэрыму па грудзях і сцёгнах, пакуль яна спрабавала ўхіліцца ад яго пакутлівых ласак; боль ад яе грубай сувязі і млоснасць ад яго варварскага дотыку адбіліся на яе твары адначасова.



«Затым, калі вы зрабілі Хасана сваім рабом кахання, - працягнуў Абдул, - вы пачалі перадаваць яму загады сваіх гаспадароў тут, у Вашынгтоне».



"Гэта хлусня!" - Сказала Шэрыма, яе твар зноў пачырванеў, на гэты раз ад гневу, а не ад збянтэжанасці з-за таго, што яе былы слуга рабіў з яе целам. «Хасан думаў толькі аб тым, што лепш для яго народа. І ты ведаеш, што гэта праўда, Абдул. Ён давяраў табе як сябру і часта давяраў табе з таго дня, як ты выратаваў яму жыццё».







Вядома, я ведаю гэта, Ваша Высокасць, - прызнаў Абдул. «Але хто паверыць, што, калі свет убачыць доказы, якія Селім рыхтуе тут, - доказы, якія ўжо чакаюць, каб іх перадалі магутнаму шаху, калі мы паведамім аб вашай смерці ад рук ЦРУ».



Шэрыма ахнула. «Вы збіраецеся забіць мяне і абвінаваціць у гэтым ЦРУ? Чаму шах павінен верыць гэтай хлусні? Асабліва, калі вы зьбіраецеся намякнуць, што я працаваў на ЦРУ».



Абдул павярнуўся да мяне і сказаў: «Скажыце ёй, містэр Картэр. Я ўпэўнены, што вы ўжо высветлілі мой план.



Я не хацеў раскрываць, наколькі добра AX ведаў аб змове Мяча, таму я проста сказаў: «Што ж, яны могуць паспрабаваць пераканаць шаха, што вы былі забітыя, таму што вы вырашылі раскрыць аперацыі ЦРУ ў Адабі Хасан і Астатні свет."



"Цалкам дакладна, містэр Картэр!" Абдул сказаў. «Я бачу, што ў вас, супрацоўнікаў Службы выканаўчай абароны, таксама ёсць мазгі. Мы меркавалі, што вы ня больш чым праслаўленыя целаахоўнікі, прыдатныя ні на што большае, чым стаяць ля амбасадаў і консульстваў».



Меч не ведаў гэтага, але ён адказаў на вялікае пытанне, якое было ў мяне ў галаве з таго часу, як ён упершыню сказаў, што чакае мяне на канспіратыўнай кватэры ЦРУ. Ён відавочна не ведаў ні пра AX, ні пра тое, хто я насамрэч. Я паглядзеў на Кенда, якая моўчкі стаяла, усё яшчэ трымаючы ў руцэ маленькі пісталет на працягу ўсёй размовы паміж Абдулам і Шарымай.



«Думаю, я павінен цябе падзякаваць за тое, што ты сказаў яму, хто я, мілы, - сказаў я. Яе твар быў задзірлівым, калі я працягнуў: «Ты даволі добра выкарыстоўваеш сваё цела, каб атрымаць патрэбную інфармацыю. Дзякуючы."



Яна не адказала, але Абдул усміхнуўся і сказаў: "Так, містэр Картэр, яна добра выкарыстоўвае сваё цела". Па тым, як ён кпіў, калі казаў, я зразумеў, што ён таксама адчуў любаты любоўных гульняў Кенда. «Але ў вашым выпадку, - працягваў ён, - на яе паўплываў не некантралюемы запал. Табе як мне ў гасцях частавалі яе задавальненнямі - па маіх указаннях. Мне трэба было ведаць, дзе вы ўпісваецеся ў карціну, і як толькі яна выявіла, што вы таксама працуеце ва ўрада капіталістаў, я вырашыў уключыць вас у свае планы».



«Мне было прыемна», - сказаў я, звяртаючыся да Кенда, а не да Абдула. «Скажы мне, Кенда, чалавек на балконе Шэрымы - гэта быў няшчасны выпадак, калі ты ўбіла мой нож яму ў горла? Ці ты баяўся, што ён збіраўся пагаварыць і сказаць мне, што Меч таксама быў на даху Уотэргейта, кіруючы спробай выкрадання Шэрымы? »



Вялікія карыя вочы адмаўляліся глядзець на мяне, а Кенда па-ранейшаму маўчала. Аднак Абдул не быў гэтак стрыманы. Задаволены тым, што яго змова па знішчэнні Шаха Хасана увянчаецца поспехам і што нішто не перашкаджае яму, ён, здавалася, амаль гатовы абмяркоўваць усе аспекты аперацыі.



"Гэта было вельмі разумна з яе боку, ці не так, містэр Картэр?" - паблажліва сказаў ён. «Я пачуў пра гэта, калі спусціўся ў пакой Шэрымы, каб паглядзець, што пайшло не так. Менавіта тады я сказаў ёй, каб яна займала вас усю астатнюю ноч, пакуль мы збягаем з Яе Высокасцю… прабачце, Яе былая Высокасць. Уявіце сабе, гэты стары дурань з гасцінічнага дэтэктыва думаў, што зможа нас спыніць. Ён падышоў ушчыльную і хацеў ведаць, што я раблю каля дзвярэй нумара ў гэты час, выстаўляючы напаказ свой значок гатэля, як быццам я выглядаю разарваным. Ён не дадаў відавочнага - што яму не прыйшлося б забіваць старога - у рэшце рэшт, Абдул быў прызнаны афіцыйным целаахоўнікам Шэрымы.



"Да няшчасця для яго, магчыма, ён так і думаў", - сказаў я. "Ён сапраўды не разумеў, што адбываецца, толькі тое, што ён павінен быў абараніць жанчыну ад турботы". Я прызнаў сабе, што гэта была наша памылка.



Шэрыма, напалоханая ўсім, што яна пачула за апошнія некалькі хвілін, яшчэ раз спытала ў сваёй старой школьнай сяброўкі: «Чаму, Кенда? Як ты мог так зрабіць са мной? Вы ведаеце, што мы з Яго Высокасцю любілі вас. Чаму?"



Пытанне нарэшце дайшло да Кенда. Бліснуўшы вачыма, яна грэбліва сказала: «Вядома, Хасан любіў мяне. Вось чаму ён забіў майго бацьку! "



"Твой бацька!" - Усклікнула Шэрыма. «Кенды, ты ж ведаеш, што твой бацька быў забіты тым жа чалавекам, які спрабаваў забіць шаха. Ваш бацька выратаваў жыццё Хасана, ахвяраваўшы сваёй уласнай. А зараз зробіш гэта са мной і зь ім».



«Мой бацька не ахвяраваў сваім жыццём!» Кенда амаль крычала і плакала адначасова. «Хасан забіў яго! Ён выцягнуў майго бацьку перад сабой, каб выратаваць сваё паршывае жыццё, калі на яго напаў забойца. Я пакляўся, што звяжуся з Хасанам, калі даведаюся пра гэта, і зараз я збіраюся гэта зрабіць»



«Гэта няпраўда, Кенда, - горача сказала ёй Шэрыма. «Хасан быў такі здзіўлены, калі гэты чалавек уварваўся ў прыёмную палаца і пайшоў за ім, што проста спыніўся. Ваш бацька скокнуў перад ім і атрымаў нажавое раненне. Затым Абдул забіў забойцу».



"Адкуль вы ведаеце?" Кенда адказала ёй. "Вы былі там?"



"Не", - прызнала Шэрыма. “Вы ведаеце, я быў з вамі ў той час. Але Хасан расказаў мне пра гэта пазней. Ён адчуваў адказнасць за смерць вашага бацькі, і







тое, што адказвае за вас"



«Ён быў адказны! Ён быў баязліўцам, і мой бацька памёр з-за гэтага! Ён проста не мог змірыцца з тым, каб сказаць вам праўду, таму што тады вы б ведалі, што ён таксама быў баязліўцам”.



«Кенды, - маліла яе Шэрыма, - мой бацька сказаў мне тое ж самае. І ён бы не стаў хлусіць аб нечым падобным. Ён быў лепшым сябрам твайго бацькі і ...



Кенда не слухала. Зноў перапыніўшы Шэрыму, яна закрычала: «Твой бацька быў такім жа, як мой. Спачатку чалавек кампаніі. І нафтавая кампанія не магла дазволіць, каб яго людзі ведалі, што Хасан баязлівец, інакш яны не падтрымалі б яго. Тады каштоўную кампанію выкінулі б з краіны. Хасан зманіў, і ўсе, хто працаваў у нафтавай кампаніі, яго падтрымалі».



Я назіраў за Мечом, пакуль дзве дзяўчыны спрачаліся, і ўхмылка на яго твары выклікала ў мяне ў галаве пытанне. «Кенды не падобная на сябе, - падумаў я. Гэта было амаль так, як калі б яна паўтарала гісторыю, якую ёй расказвалі зноў і зноў. Я ўмяшаўся, каб задаць сваё пытанне. «Кенды, хто расказаў табе пра тое, што адбылося ў той дзень?»



Яна зноў павярнулася да мяне тварам. «Абдул. І ён адзіны, хто быў там, каму не было чаго губляць, сказаўшы мне праўду. У той дзень ён таксама ледзьве не быў забіты гэтым чалавекам. Але ён не быў баязліўцам. Ён падышоў да гэтага вар'ята забойцы і застрэліў яго. Хасану проста пашанцавала, што Абдул быў там, інакш гэты чалавек забраў бы яго адразу пасля майго бацькі».



"Калі ён табе пра гэта расказаў?" Я спытаў.



«У тую ж ноч. Ён падышоў да мяне і паспрабаваў суцешыць. Ён проста выпадкова абмовіўся аб тым, што адбылося насамрэч, і я вырваў у яго ўсё астатняе. Ён прымусіў мяне паабяцаць нікому не расказваць аб тым, што зрабіў шах. Ён сказаў, што ў той час для краіны было б дрэнна, калі б усе ведалі, што шах баязлівец. Гэта быў наш сакрэт. Я ж казаў, што ва ўсіх ёсць сакрэты, Мік.



"Хопіць пра гэта", - рэзка сказаў Абдул. «Нам яшчэ шмат чаго трэба зрабіць. Селім, як паступяць дакументы? Вы амаль скончылі? »



"Яшчэ пяць хвілін". З таго часу, як я ўвайшоў у пакой, афіцыйны прадстаўнік амбасады загаварыў упершыню. «Я выкарыстаў кодавую кнігу, якую мы знайшлі наверсе, каб падрыхтаваць справаздачу, у якой пазначана, што Яе Высокасць - былая каралева - паведаміла свайму начальству, што яна больш не верыць, што тое, што ЦРУ зрабіла ў Адабі, правільна, і што яна шкадуе аб тым, што дапамагала ім усім. у гэты раз. Яна прыгразіла выкрыць ЦРУ Яго Высокасьці і сусьветнай прэсе».



"Нешта яшчэ?" - запатрабаваў адказу Абдул.



«Папера, якую я зараз завяршаю, уяўляе сабой закадаванае паведамленне, у якім людзям у хаце загадваюць пазбавіцца ад Шэрымы, калі яны не могуць раздумацца. Па магчымасці яны павінны зрабіць так, каб гэта выглядала як аварыя. У адваротным выпадку яе варта застрэліць, а яе цела утылізаваць такім чынам, каб яго ніколі не знайшлі. У гэтым выпадку, гаворыцца ў паведамленні, будзе выпушчана прыкрыццё, у якім гаворыцца, што лічыцца, што яна знікла, таму што яна баіцца, што рух Чорнага верасня забярэ яе жыццё. Іншая папера таксама гатовая».



Я павінен быў прызнаць, што "Меч" распрацаваў схему, якая напэўна паставіць ЦРУ - і тым самым урад Злучаных Штатаў - на адну кропку з Шахам Хасанам і мірам у цэлым. Я думаў аб магчымых адгалінаваннях схемы, калі Кенда раптам спытала мяне:



«Нік, ты сказаў, што чакаеш мяне. Адкуль ты ведаеш? Як я выдаў сябе? »



«Па дарозе сюды я ўспомніла дзве рэчы, - сказаў я ёй. «Па-першае, тое, што паведаміў адзін з мужчын, якія ішлі за вамі і Абдулам у Патамак сёння раніцай. Ён глядзеў, як Абдул спыніўся на запраўцы, і вы абодва выкарыстоўвалі тэлефон. Гэта нагадала мне, што я спытаў вас, ці была ў вас магчымасць пачуць, каму тэлефанаваў Абдул, ці паглядзець, які нумар ён набірае, калі вы пазней патэлефанавалі мне ва Ўотэргейт. І вы сказалі, што не хадзілі з ім у пастарунак. Але ў цябе было, мая дарагая. Толькі вы ня ведалі, што нехта бачыў, як вы гэта робіце, і паведаміў пра гэта».



«Значыць, гэта былі людзі са Службы выканаўчай аховы, якія рухаліся за намі, містэр Картэр, - сказаў Абдул. «Я задумаўся пра гэта, але ў мяне не было дастатковага досведу ў гэтай краіне, каб быць у стане пазнаць усіх розных таемных аператараў. Але я не думаў, што нехта з іх рызыкнуў падысці так блізка, каб назіраць за намі на станцыі. Я думаў, яны пачакалі за паваротам, пакуль ня ўбачаць, як мы зноў выяжджаем на дарогу».



«Дзе вы ехалі дастаткова павольна, каб вашыя людзі ў аўтафургоне дасягнулі кропкі засады», - дадаў я.



"Дакладна."



"Ты зрабіў два званкі, Абдул", - сказаў я яму, і ён згодна кіўнуў. «Я ведаю, што гэта было з мужчынамі ў гэтым доме, якія трымалі Шэрыму ў палоне - пасля забойства мужчыны і жанчыны. Хто быў іншым званком... Селіму? »



- Яшчэ раз дакладна, містэр Картэр. Я павінен быў сказаць яму, што хутка забяру яго. Пасля таго, як мы з міс Найт разыгралі нашу маленькую шараду ў Джорджтаўне на вашу карысць, каб вас можна было прывабіць прама сюды.



"Значыць, ты павінен быў патэлефанаваць у таксапарку", - сказаў я, гледзячы на Кенда. «Вы павінны былі замовіць таксі проста ў буціку, каб






ты мог бы хутка выйсці і абавязкова пайсці, пакуль гэтая дзяўчына не рушыла ўслед за табой на вуліцу, каб задаць якія-небудзь пытанні».



"Верна яшчэ раз", - сказаў Абдул, не даючы Кенда адказаць мне. Ён хацеў быць упэўненым, што атрымаў усю заслугу за планаванне ўсёй устаноўкі. «І гэта спрацавала, містэр Картэр. Вы тут, як і плянавалі».



Я хацеў крыху выпусціць з яго паветра, таму сказаў: «Насамрэч, менавіта гэтая гісторыя з таксі прымусіла мяне задумацца пра Кенда і мноства супадзенняў, у якіх яна ўдзельнічала. Толькі ў фільмах нехта выбягае з будынка і адразу ж садзіцца ў таксі. Як быццам герой заўсёды знаходзіць месца для паркоўкі менавіта тамака, дзе яму трэба. Так ці інакш, я ўспомніў, што гэта была ідэя Кенда здзейсніць той невялікі шпацыр па Джорджтаўне і што яна настаяла на тым, каб правесці ўчора ноч са мной, пакуль Шэрыма была выкрадзена. Потым узгадаў тэлефонныя званкі на запраўцы, і ўсё ўстала на свае месцы».



«Баюся, занадта позна, містэр Картэр, - сказаў Абдул. Ён павярнуўся да чалавека за сталом, які пачаў збіраць яго паперы і засоўваць нешта - кодавую кнігу ЦРУ, як я здагадаўся - у кішэню. «Ты гатовы, Селім?»



"Так." Ён працягнуў Мечу некалькі лісткоў паперы, над якімі працаваў, і сказаў: "Гэта тыя, якія можна знайсці ў доме". Яго лідэр узяў іх, затым зноў працягнуў руку. Сялім на імгненне зірнуў на яго, затым нясмела дастаў з кішэні кодавую кнігу. "Я проста падумаў, што павінен паклапаціцца пра гэта", - папрасіў прабачэння ён. "Заўсёды ёсць шанец, што, калі прыедзе паліцыя, яны могуць абшукаць вас, і было б неразумна мець яе ў вашым распараджэнні".



"Вядома, мой сябар", - сказаў Абдул, абдымаючы яго за плячо. «Было добра з вашага боку падумаць аб маёй бяспецы. Але я буду турбавацца аб гэтым і ў той жа час устараню з вашага шляху любую спакусу. Ёсць тыя, хто заплаціў бы шмат, каб займець гэтую маленькую кнігу, і лепш за ўсё, каб грошы паступалі непасрэдна мне і нашаму слаўнаму руху Silver Scimitar. Хіба гэта не так, Селім? »



Маленькі фальшываманетчык з амбасады хутка кіўнуў у знак згоды і, здавалася, адчуў палёгку, калі Меч прыслабіў мядзведжыя абдымкі, якія ён абдымаў за плячо чалавека. "Цяпер вы ведаеце, што вам рабіць?"



«Я пайду проста ў амбасаду, а пасля…» Ён рэзка спыніўся, выглядаў здзіўленым і спытаў: «Якую машыну я павінен быў выкарыстоўваць? А Мухамед, хто павінен быў прывесці сюды гэтага Картэра? Што з ім здарылася?



Абдул павярнуўся да мяне. «Ах, містэр Картэр. Я хацеў спытаць вас пра Мухамед. Я мяркую, што яго напаткаў той жа лёс, што і нашых сяброў з Чорнага вызваленчага войска ў Джорджтаўне. І інш."



Я якраз збіраўся адказаць яму, калі ўбачыў запытальны выраз Кенда і вырашыў, што яна нічога не ведае пра «іншых». Успамінаючы трыо японцаў, якія чакалі нас у Грэйт-Фолс, я атрымаў яшчэ адно адкрыццё і адклаў гэтую ідэю для выкарыстання ў будучыні. «Калі Мухамед - гэта чалавек, які чакаў каля майго пакоя, ён быў затрыманы. Ён папрасіў мяне сказаць вам, што ён спазніцца. Вельмі позна. Насамрэч, я ня думаю, што ён увогуле выжыве».



Абдул кіўнуў. "Я падазраваў гэта", - сказаў ён.



«Кенды, ты глядзела, калі містэр Картэр прыбыў, як я табе сказаў? Як ён сюды патрапіў? »



"Я бачыла, як ён выходзіў з машыны, якую прыпаркаваў за вуглом", - сказала яна. "Гэта была Вега".



"Зноў жа, як я і падазраваў", - сказаў Абдул, пакланіўшыся мне. «Падобна, мы павінны за шматлікае адплаціць вам, містэр Картэр, уключаючы прывезці сюды нашу машыну, каб Сялім мог вярнуцца ў амбасаду». Ён працягнуў руку. «Можна мне ключы? Дацягніся да іх вельмі асцярожна». Ён паказаў на забойцу з аўтаматам, і я ўбачыў, як яго палец злёгку самкнуўся на спускавым гапліку.



Я вывудзіў кольца для ключоў з кішэні і пачаў кідаць яго чалавеку з вінтоўкай. «Не! Для мяне, - хутка сказаў Абдул, гатовы да любых падазроных дзеянняў з майго боку. Я зрабіў, як ён сказаў, затым ён уручыў ключы ад машыны свайму чалавеку Селіму, сказаўшы: «Працягвайце выконваць свае інструкцыі».



«У амбасадзе я буду чакаць вашага званка. Калі гэта прыходзіць, я тэлефаную ў паліцыю і кажу, што вы патэлефанавалі мне з гэтага адраса і сказалі, што знайшлі Яе Высокасць забітай. Затым я перадаю па радыё Яго Высокасьці, што адбылося».



"І як я патрапіў па гэтым адрасе?"



«Я паслаў вас сюды, калі высветлілася, што Яе Высокасць знікла. Я ўспомніў, што аднойчы Яго Каралеўская Высокасць папрасіў мяне адвезці яго ў гэты дом, каб сустрэцца з некаторымі амерыканцамі, і падумаў, што, магчыма, Яе Высокасць прыехала сюды, каб наведаць сваіх амерыканскіх сяброў. І я больш нічога не ведаю пра тое, чыя гэта хата, ці нешта ў гэтым родзе.



"Добра. Не забывай ні слова з таго, што я табе сказаў, Селім, - сказаў Абдул, паляпваючы яго па спіне. «Ідзі і дачакайся майго званка. Мустафа Бі забярэ машыну пазней і верне яе ў агенцтва па пракаце. Прыпаркуйце яго на стаянцы каля амбасады і скажыце дзяжурнаму, што нехта прыйдзе па ключы". Калі Абдул пстрыкнуў перамыкачом унутры сховішча, падобным на той, што быў на слупе звонку, цяжкія дзверы зноў расчыніліся. Ён сказаў апошняе слова свайму чалавеку пасля таго, як паглядзеў на гадзіннік. "Цяпер шэсць гадзін. Вы павінны быць







у пасольстве праз паўгадзіны, і да таго часу мы павінны скончыць тут. Чакайце майго званка паміж шасцю трыццаццю і шасцю сорак пяццю. Алах з табой».



«І з табой, Сеіф Алах», - сказаў здрадлівы адабскі чыноўнік, калі бетонная панэль зноў зачынілася, запячатваючы нас у гуканепранікальным пакоі, а мы з Шарымай глядзелі ў вочы дакладнай смерці.

Кіраўнік 12





Як толькі Сялім сышоў, Абдул заняўся размяшчэннем сваіх падробленых цыдулак ЦРУ. Мустафа-бі з сярдзітым тварам трымаў пісталет нацэленым на мяне, толькі зрэдку пераводзячы погляд на імгненне, каб кінуць погляд на аголенае цела сваёй былой каралевы. Нейкім чынам я ведаў, што гэта ён чапляўся да яе, калі яна вісела на вяроўках, якія трымалі яе рукі і ногі рассунутымі. Я таксама быў упэўнены, што ён і яго цяпер мёртвы таварыш, верагодна, атрымалі строгі загад ад Меча не гвалтаваць іх палонніцу. Любы падобны сэксуальны гвалт выявіўся б пры выкрыцці, і я не думаў, што Меч хацеў такога роду ўскладненняў. Забойства павінна было быць акуратным, як калі б яно было здзейснена прафесіяналамі ЦРУ.



Я не зусім зразумеў, як Меч растлумачыць розніцу ў часе смерці паміж трупамі наверсе і Шэрымам. Потым мяне ахінула, што гэтых тэл у хаце не знайсці. Усё, што яму трэба было зрабіць, гэта сказаць, што ён уварваўся і выявіў, што сакрэтныя дзверы адчыненыя, а цела Шэрымы ляжыць у патаемным пакоі. Ён таксама мог сказаць, што бачыў, як адзін ці два чалавекі з'ехалі, калі ён прыехаў на лімузіне. Або ён мог адкрыць багажнік "Мустанга" у гаражы, а затым сказаць паліцыі, што нехта збег, калі ён пад'ехаў. Лагічным меркаваннем было б, што забойца збіраўся панесці цела Шэрымы, калі яе целаахоўнік прыбыў туды і напалохаў яго.



Мне было цікава, дзе я ўпісаўся ў ягоны план. Тады я зразумеў, што стану тым мерцвяком, які дапаможа зрабіць гісторыю Абдула яшчэ больш непранікальнай, і я зразумеў, чаму мяне не павінны забіць з аўтаматычнай вінтоўкі. Я павінен быў памерці ад кулі з таго ж пісталета, што забіў Шэрыму. Абдул мог сказаць, што ён прывёў мяне да дома, каб шукаць яе, і чалавек, які ўцёк з гаража, калі мы прыехалі, зрабіў яшчэ адзін стрэл, перш чым уцёк, што ўразіла мяне. Абдул прыкінуўся, што не ведаў, што я са Службы выканаўчай абароны (як ён цяпер думаў, што я быў), і растлумачыў, што я быў проста чалавекам, які быў прыязны з Шарымай, да якой ён прасіў дапамогі.



Яго гісторыя, канешне, не вытрымае крытыкі ў рамках афіцыйнага расследавання. Але ці зможа ўрад пераканаць Шаха Хасана ў тым, што нашая гісторыя не з'яўляецца прыкрыццём датычнасці ЦРУ да яе забойства? І любое расчыненне маёй сапраўднай асобы як агента AX толькі зрабіла б усю сітуацыю яшчэ больш складанай і падазронай. У рэшце рэшт, я быў даволі блізка да былой каралевы амаль з моманту яе прыезду ў Вашынгтон. Як гэта можна растлумачыць мужчыну, які яе кахаў?



Пакуль я думаў аб складанасці сюжэту, я назіраў за Кенда. Яна села на ложак і, здавалася, пазбягала глядзець на мяне ці Шэрыму. Не думаю, што яна чакала ўбачыць свайго былога сябра распранутым і жорстка звязаным. Я зразумеў, што сляды вяроўкі на яе запясцях і шчыкалатках павінны былі быць выдадзены як частка катаванняў ЦРУ, каб паспрабаваць прымусіць былую каралеву змяніць сваё меркаванне аб тым, каб праліць святло на яе меркаваную змову на Адабі.



Да таго часу Абдул скончыў хаваць фальшывыя банкноты. Ён падышоў да маёй аховы і пачаў аддаваць загады на арабскай мове. «Падыміцеся наверх і аднясіце два целы да бакавых дзвярэй. Затым падыдзіце да лімузіна як мага бліжэй да дзвярэй. Адкрыйце багажнік і загрузіце іх. Упэўніцеся, што ніхто не бачыць, што вы гэта робіце. Тады вяртайся сюды за Карымам. Нажаль, ён павінен ехаць з капіталістычнымі свіннямі. У багажніку будзе яшчэ адзін пасажыр, таму пераканайцеся, што там ёсьць месца».



Я быў адзіным, хто мог чуць, што Меч казаў свайму чалавеку, і яго словы мелі на ўвазе тое, пра што я не думаў да гэтага моманту. Калі нас з Шарымай знойдуць мёртвымі на месцы здарэння, то адзіным пасажырам багажніка павінна быць Кенда! І я здагадаўся, што было на «іншай паперы», якую скончыў фальсіфікатар Селім, і пра змест якой ён пазбягаў згадкі. Я быў упэўнены, што ў ім Кенда намаляваная як злучнае звяно ЦРУ з Шэрымам і, такім чынам, з Шахам Хасанам. Гэтая частка плана Абдула была ўзмоцнена тым фактам, што яе знікненне падчас смерці Шэрымы выглядала б яшчэ больш падазрона, калі б ЦРУ не змагло прад'явіць яе, каб абвергнуць доказы, сфабрыкаваныя Мечом.



Калі Мустафа пайшоў і масіўныя дзверы зноў заглухлі, я сказаў: «Кенды, скажы мне што-небудзь. Калі вы прымусілі Абдула далучыцца да вас у імкненні адпомсціць Шаху Хасану? »



"Чаму? Што гэта значыць?" Яна паглядзела на мяне, каб адказаць, але зноў адвярнулася.



«Я мяркую, гэта было прыкладна ў той час, калі стала вядома аб разводзе і вяртанні Шэрымы ў Штаты, праўда?»



Карыя вочы пільна паглядзелі на мой твар, і яна нарэшце кіўнула, а затым сказала:







гэта было прыкладна тады. Чаму?"



Абдул нічога не сказаў, але яго чорныя ястрабіныя вочы кінуліся ад яе да мяне, пакуль я працягваў гаварыць, спадзеючыся, што пры гэтым ён быў занадта напружаны, каб заўважыць, што я больш ніколі не падымаў рукі пасля таго, як кінуў ключы ад машыны ў яму.



"Што ён сказаў?" Я спытаўся, а затым адказаў на сваё пытанне. «Трымаю ў заклад, гэта было нешта накшталт таго, што ён нарэшце зразумеў, што ты маеш рацыю. Гэты Хасан быў дрэнным чалавекам, які насамрэч не дапамагаў свайму народу, а проста назапашваў багацце для сябе і раздаваў некалькі школ і лякарняў, каб людзі маўчалі».



Яе твар казаў мне, што я трапіў у мэту, але яна не была гатова прызнацца ў гэтым нават самой сабе. «Абдул паказаў мне доказ гэтага! Ён паказаў мне запісы са швейцарскага банка. Вы ведаеце, што стары добры філантроп Хасан паклаў туды больш за сто мільёнаў долараў? Як табе дапамагчы сабе, а не сваёй краіне? "



Шэрыма зноў ажыла і слухала нашу размову. У чарговы раз яна паспрабавала пераканаць Кенда, што яна памылялася наконт свайго былога мужа. «Гэта не так, Кенда, - ціха сказала яна. «Адзіныя грошы, якія Хасан калі-небудзь адпраўляў з Адабі, - гэта аплата абсталявання, у якім меў патрэбу наш народ. Гэта і грошы, якія ён паклаў у Цюрыху для нас з вамі.



«Вось як шмат ты ведаеш аб сваім каштоўным Хасане», - крыкнула ёй Кенда. "Абдул паказаў мне запісы, і тады ён прапанаваў, як мы можам знішчыць яго, выкарыстоўваючы вас".



"Запісы маглі быць падробленыя, Кенда", - сказаў я. «Вы бачылі сёння ўвечары, які эксперт Селім ў падобных рэчах. Банкаўскія дакументы было б нашмат прасцей стварыць, чым закадаваныя банкноты ЦРУ».



Кенда перавяла погляд з мяне на Абдула, але не знайшла палёгкі ад сумневаў, якія я выклікаў яму. "Абдул не стаў бы гэтага рабіць", - рэзка сказала яна. "Ён дапамог мне, таму што любіў мяне, калі хочаце ведаць!"



Я пакруціў галавой. «Падумай пра гэта, Кенда. Няўжо мужчына, які кахаў вас, дазволіў бы вам легчы ў пасцелю з кім-небудзь іншым - загадаў бы вам зрабіць гэта - як вы? »



"Гэта было неабходна, ці не так, Абдул?" - сказала Кенда, амаль плачучы, калі яна звярнулася да яго за дапамогай. «Раскажы яму, як ты патлумачыў, што яго трэба трымаць занятым на ноч, каб ты мог забраць Шэрыму, што ёсць толькі адзін спосаб заняць такога чалавека, як ён. Скажы яму, Абдул». Апошнія тры словы былі просьбай аб дапамозе, якая засталася без адказу, паколькі Абдул нічога не сказаў. На яго твары застыла жорсткая ўсмешка; ён ведаў, што я спрабую зрабіць, і яму было ўсё роўна, таму што ён адчуваў, што ўжо занадта позна штосьці мяняць.



«Я не магу гэта купіць, Кенда», - сказаў я, зноў павольна ківаючы галавой. «Не забывайся, ты ўжо ведаў, што я за чалавек. Мы з табой былі разам яшчэ да таго, як Абдул даведаўся пра мяне. Ён з'ехаў у Александрыю з Шарымай да таго, як я сустрэў цябе ў тую першую ноч. Вы ж памятаеце тую ноч, ці не так? "



"Гэта было проста таму, што мне было так самотна!" Цяпер яна плакала, дзіка гледзячы на Абдула. Мяркуючы па ўсім, яна не ўсё расказала яму аб сваёй першай сустрэчы са мной. «У нас з Абдулам не было магчымасці быць разам некалькі месяцаў. Было так шмат спраў, каб падрыхтавацца да ад'езду з Сідзі Хасана. А потым увесь час, пакуль мы былі ў Лондане, мне даводзілася быць з Шэрымам, таму што яна паводзіла сябе як дзіця. Абдул, у тую першую ноч з ім нічога не было. Вы павінны мне паверыць. Проста мне нехта патрэбен. Вы ведаеце, які я».



Яна пабегла да яго, але ён падаўся назад, каб не спускаць са мной вачэй. "Заставайся там, мая дарагая", - рэзка сказаў ён, спыняючы яе. "Не ўставай паміж містэрам Картэрам і маім сябрам". Ён махнуў пісталетам. "Гэта менавіта тое, што ён хоча ад вас".



«Тады ўсё ў парадку? Вы разумееце, Абдул? » Яна змахнула слёзы. "Скажы мне, што ўсё ў парадку, дарагая".



«Так, Абдул, - падштурхоўваў я яго, - раскажы ёй усё.



Раскажы ёй усё аб Сярэбраным Ятагане і аб тым, што ты - Меч Алаха, які ўзначальваў самую жорсткую зграю забойцаў у свеце. Раскажыце ёй пра ўсіх нявінных людзей-2, якімі вы ахвяравалі, каб паспрабаваць узяць пад свой кантроль увесь Блізкі Усход. І абавязкова раскажы ёй, як яна будзе наступнай ахвярай.



«Дастаткова, містэр Картэр», - холадна сказаў ён, у той час як Кенда спытала: «Пра што ён кажа, Абдул? А як наконт Сярэбранага Ятагана і як наконт мяне, калі я стану наступнай ахвярай? »



"Пазней, мая дарагая", - сказаў ён, пільна гледзячы на мяне. «Я ўсё растлумачу, як толькі Мустафа вернецца. Нам яшчэ шмат чаго трэба зрабіць».



"Верна, Кенда", - рэзка сказаў я. «Вы даведаецеся, калі Мустафа вернецца. Прама зараз ён загружае багажнік кадылаку целамі двух чалавек наверсе. Затым ён павінен вярнуцца за Карымам на падлозе. І яшчэ ён эканоміць месца для вас у багажніку. Так, Абдул? Ці ты аддаеш перавагу Меч Алаха зараз, калі момант тваёй перамогі так блізкі? »



«Так, містэр Картэр, думаю, ведаю, - сказаў ён. Затым ён злёгку павярнуўся да Кенда, чые рукі ў жаху прыціснуліся да майго твару. Яна недаверліва паглядзела на яго, калі ён павярнуўся да яе і працягнуў ледзяным жорсткім тонам: «На жаль, мой дарагі, містэр Картэр вельмі мае рацыю. Твае







пачуццё да мяне скончылася, як толькі вы далі мне магчымасць зрабіць былую каралеву маёй палонніцай і прывабілі сюды містэра Картэра. Што тычыцца вас, містэр Картэр, - працягнуў ён, зноў звяртаючыся да мяне, - я думаю, вы сказалі дастаткова. А цяпер, калі ласка, прамаўчы, ці я буду вымушаны выкарыстоўваць гэтую вінтоўку, нават калі гэта пацягне за сабой зьмену маіх плянаў».



Паведамленне аб тым, што я меў рацыю ў дачыненні да намеру Меча выкарыстоўваць мой труп у якасці лепшага доказу ў падтрымку яго гісторыі - што ён і я спрабавалі выратаваць Шэрыму - зрабіла мяне крыху больш смелым перад тварам аўтаматычнай зброі. Ён будзе страляць у мяне толькі ў крайнім выпадку, вырашыў я, і пакуль не прымушаў яго да гэтага. Я хацеў працягнуць размову з Кенда, нягледзячы на яго пагрозы, таму сказаў:



«Ці бачыш, Кенда, ёсць людзі, якія займаюцца каханнем дзеля ўзаемнага задавальнення, такія як ты і я, і ёсць людзі, падобныя Абдулу, тут, якія займаюцца каханнем з нянавісці для дасягнення сваіх мэт. Абдул стаў тваім палюбоўнікам, калі быў гатовы выкарыстоўваць цябе, а не раней, як я разумею».



Яна падняла заплаканы твар і паглядзела на мяне, не бачачы. «Да таго часу мы былі проста сябрамі. Ён прыходзіў, і мы казалі аб маім бацьку і аб тым, як жудасна для Хасана быць адказным за яго смерць, каб выратаваць сваё прагнае жыццё. Затым, нарэшце, ён сказаў мне, што любіў мяне доўгі час і ... і я быў так асцярожны на працягу такога доўгага часу, і ... - Яна раптам усвядоміла, што яна расказвала пра сябе, і вінавата паглядзела на Шэрыму, а затым назад . мне.



Я падазраваў, што даўным-даўно яна расказала свайму старому сябру аб інтэнсіўным пошуку задавальнення, які калісьці вёў яе ад мужчыны да мужчыны. Але яна не ведала, што я ведаю пра яе німфаманію. Цяпер было відавочна, што, пачаўшы прызнавацца ў гэтым пры мне, яна сумелася. Што яшчэ больш важна, я ўсведамляў, як праходзіць час і Мустафа хутка вернецца ва ўтоены пакой. Я павінен быў зрабіць ход да гэтага, і дазволіць Кенда ўдзельнічаць у абмеркаванні яе рамана з Абдулам нічога не значыла, акрамя як выдаткаваць каштоўныя хвіліны.



Рызыкнуўшы, што хітрая арабская змова сышла ў мінулае, я спытаўся ў яе: «Абдул калі-небудзь казаў вам, што ён быў тым, хто планаваў замах, у якім загінуў ваш бацька? Або што забойца ніколі не павінен быў дабрацца да шаха. Ці не так? Я падштурхнуў яго, у той час як Кенда і Шэрыма разявілі рот ад шоку і недаверу. - Вы ведалі, што выратаванне жыцця шаха заваюе яго давер, раз ужо ён быў такім чалавекам.Мала таго, калі б Хасан быў забіты тады, яго людзі знішчылі б усіх, хто меў дачыненне да забойства, і, верагодна, гэта азначала б канец вашага руху Сярэбранага Ятагана.Вы былі недастаткова моцныя, каб прасіць дапамогі ў астатняга арабскага свету».



Меч не адказаў, але я бачыў, як яго палец зноў сціскаў спускавы кручок. Я быў амаль упэўнены, што адгадаў, але я не ведаў, як далёка я змагу зайсці, перш чым гэтыя кулі пачнуць вывяргацца ў мяне. Мне прыйшлося зрабіць яшчэ адзін крок, каб паспрабаваць падштурхнуць Кенда да дзеянняў.



«Бачыш, як зараз ціха вялікі чалавек, Кенда?» Я сказаў. «Я правы, і ён не прызнае гэтага, але на самой справе ён вінаваты ў смерці твайго бацькі, і, больш за тое…»



«Нік, ты маеш рацыю!» - Усклікнула Шэрыма, перарываючы мяне. Абдул на імгненне адарваў позірк ад мяне, каб зірнуць у яе бок, але халодны позірк вярнуўся на мяне перш, чым паспеў кінуцца на яго.



Голасам, поўным узрушанасці, Шэрыма працягвала казаць: «Я толькі што ўспомніла тое, што сказаў Хасан, калі распавядаў мне аб замаху на яго жыццё. Тады гэта не было зарэгістравана, але тое, што вы толькі што сказалі, нагадвае гэта - лагічна адпавядае. Ён сказаў, што вельмі дрэнна, што Абдул Бядаві падумаў, што яму давялося сутыкнуць містэра Найта перад забойцам, перш чым ён яго застрэліў. Што Абдул ужо дастаў пісталет і, верагодна, мог бы стрэліць у яго, не спрабуючы адцягнуць увагу, штурхнуўшы містэра Найта. Гэта Абдул прынёс у ахвяру твайго бацькі, Кенда, а не Яго Высокасць! »



Меч не мог назіраць за ўсімі намі траімі. Па зразумелых прычынах ён засяродзіўся на Шэрыме і яе гісторыі, а таксама на мне. Калі б Кенда не ўскрыкнула ад болю і лютасьці, калі павярнулася, каб схапіць пісталет на ложку, ён бы не нацэліўся на яе дастаткова хутка. Ледзь яна падняла маленькі пісталет да пояса, як цяжкія кулі пачалі пракладаць сабе шлях па яе грудзях, а затым назад па яе твары, калі Абдул павярнуў напрамак свайго кулявога пісталета. Мініятурныя фантаны крыві лінулі з незлічоных дзірак у яе прыгожых грудзях і вырваліся з карых вачэй, якія больш не звужаліся ад страсці, калі яна дражніла свайго палюбоўніка да бясконцай кульмінацыі.



Адна з першых куль Абдула выбіла пісталет Кенда з яе рукі і прымусіла яе закруціцца па падлозе. Я кінуўся да яго, а ён працягваў стрымліваць спускавы кручок вінтоўкі, злосна пускаючы паток куль, у







мішэнь, якая тузалася і выгіналася ад удару, нават калі некалі прыгожую рудую галаву адкідалі назад на ложак.



Я якраз збіраўся ўзяць пісталет Кенда - "Берэта мадэль 20" 25 калібра, калі мае рухі відавочна прыцягнулі яго ўвагу. Цяжкая вінтоўка выгнулася ў мой бок. Трыумф бліснуў у яго вачах, і я ўбачыў, што вар'яцтва і смага ўлады смелі ўсе думкі аб яго патрэбнасці ў маім трупе пазней. Нетутэйша час, і на яго твары з'явілася ўсмешка, калі ён наўмысна прыцэліўся руляй у мой пахвіну.



"Ніколі больш, містэр Картэр", - сказаў ён, яго палец на спускавым кручку збялеў ад ціску, калі ён цягнуў яго ўсё далей і далей, пакуль ён не перастаў рухацца. Яго твар раптам збялеў, калі ён з жахам усвядоміў, у той жа момант, што і я, што абойма была пустая, а яе смяротны змесціва выкарыстоўвалася ў жудасным зносінах з трупам.



Мне давялося пасмяяцца над ягоным ненаўмысным выкарыстаннем міжнароднага габрэйскага лозунгу, які пратэставаў супраць таго, што жах, які аднойчы ахапіў еўрапейскіх яўрэяў, ніколі не паўторыцца. "За такія словы цябе маглі выкінуць з Лігі арабскіх дзяржаў", - сказаў я яму, калі схапіў "Беретту" і накіраваў яго яму ў жывот.



Смерць Кенда відавочна не наталіла якая ахапіла яго лютасьць; розум знік з яго галавы, калі ён вылаяўся і кінуў у мяне вінтоўку. Я ухіліўся ад яго і даў яму час, каб адшмаргнуць сваю аблягае куртку і выцягнуць пісталет, які, як я так даўно ведаў, ляжаў у кабуры. Затым надышла мая чарга націснуць на цынгель. Мадэль 20 вядомая сваёй дакладнасцю, і куля зламала яму запясце, як я і чакаў.



Ён зноў вылаяўся, гледзячы на якія паторгваюцца пальцы, якія не маглі ўтрымаць пісталет. Ён упаў на падлогу пад вуглом, і мы абодва назіралі, на імгненне нерухомыя і зачараваныя, як ён ненадоўга закруціўся ля яго ног. Ён быў першым, хто рушыў, і я зноў чакаў, пакуль яго левая рука схапілася за цяжкі аўтамат. Калі ён падняўся амаль да пояса, Берэта Кенда забрахала другі раз, і ў яго было яшчэ адно зламанае запясце; аўтамат зноў паваліўся на падлогу.



Меч наступіў на мяне, нібы звар'яцелы чалавек, яго рукі бескарысна пляскалі па канцах масіўных рук, якія цягнуліся, каб заключыць мяне ў абдымкі, якія, як я ведаў, будуць скрышальнымі мядзведжымі абдымкамі. Я не збіраўся рызыкаваць, што ён дойдзе да мяне. Другі трэск "Берэты" прагучаў як рэха рэзкага адказу, які папярэднічаў яму на секунду.



Абдул закрычаў двойчы, калі кулі ўвайшлі ў яго каленныя кубачкі, затым яшчэ адзін крык вырваўся з яго горла, калі ён рэзка ўпаў наперад і прызямліўся на калені, якія ўжо пасылалі па ім вострыя як нож палосы болю. Кіраваны мозгам, які больш не функцыянаваў лагічна, ён прыўзняўся на локцях і павольна рушыў да мяне па плітцы лінолеўма. Непрыстойнасці ліліся з яго скручаных вуснаў, як жоўць, пакуль ён, нарэшце, не расцягнуўся ля маіх ног, неразборліва мармычучы.



Я адвярнуўся і падышоў да Шэрымы, раптам усвядоміўшы, што яе крыкі, якія пачаліся, калі кулі Меча разарвалі Кенда на часткі, перайшлі ў глыбокія хрыплыя рыданні. Пераставіўшы рукі са зброяй, каб быць гатовым на выпадак, калі сакрэтныя дзверы пачне адчыняцца, я агаліў свой штылет і разрэзаў першы з яе ланцугоў. Калі яе знежывелая рука апусцілася на бок, яна заўважыла маю прысутнасць і падняла схіленую галаву. Яна паглядзела на мяне, затым на стогне ад болю Меч на падлозе, і я ўбачыў, як напружваюцца мускулы яе горла, стрымліваючы рэфлекс кляп.



"Добрая дзяўчынка", - сказаў я, пакуль яна змагалася з ванітамі. "Я цябе праз хвіліну адпушчу".



Яна здрыганулася і міжвольна пачала глядзець у бок ложка. Я рушыў перад ёй, каб не бачыць акрываўленую жанчыну, якую яна любіла, як сястру, калі мой клінок вызваліў яе іншую руку. Яна ўпала мне на грудзі, яе верхавіна ледзь кранула майго падбародка, і выдыхнула: "О, Нік ... Кенда ... Кенда ... Гэта мая віна ... Гэта мая віна ..."



"Не, гэта не так", - сказаў я, спрабуючы суцешыць яе, у той жа час падтрымліваючы яе адной рукой і прысядаючы, каб перарэзаць вяроўкі вакол яе лодыжак. Разарваўшы апошнюю жорсткую сувязь, я адступіў і прыціснуў яе да сябе, заспакаяльна кажучы: «Гэта ні ў чым не вінаваты. Кенда нічога не магла з сабой зрабіць. Абдул пераканаў яе, што Хасан вінаваты ...



«Не! Не! Не! Ты не разумееш, - усхліпнула яна, адкінуўшыся назад, каб стукаць сваімі малюсенькімі сціснутымі кулакамі мне ў грудзі. «Гэта мая віна, што яна мёртвая. Калі б я не сказаў гэтай хлусні пра тое, што ўспомніў, што сказаў Хасан, яна б не спрабавала забіць Абдула, і… і гэтага ніколі б не адбылося». Яна прымусіла сябе зірнуць на жахлівую залітую крывёю постаць, якая расцягнулася на ложку.



"Гэта была хлусня?" - недаверліва спытаў я. Але я ўпэўнены, што менавіта гэта і адбылося. Абдул зрабіў менавіта так, — я паказаў Берэтай на Меч, які ляжаў нерухома. Я не мог сказаць, страціў ён прытомнасць ці не. Калі не, то ён не даў зразумець, што чуў тое, што мне казала Шэрыма. "Што прымусіла цябе сказаць гэта, калі гэтага ніколі не было?"



«Я бачыў, што вы спрабавалі падняць







яго ці адцягнуць, каб, магчыма, скокнуць на яго і забраць яго пісталет. Я падумаў, што калі я скажу тое, што зрабіў, ён можа паглядзець у мой бок ці, можа, пойдзе за мной, і ў вас будзе свой шанец. Ніколі не думаў, што Кенда будзе. Яе цела зноў скаланулася ад жудасных рыданняў, але ў мяне не было часу супакойваць яе. Праз гук яе плачу я пачуў яшчэ сёе-тое, гудзенне электрарухавіка, і мой мозг закруціўся разам з ім, успамінаючы шум, які быў адзначаны ў першы раз, калі я адчыніў дзверы ў прытулак ЦРУ.



Некалі было быць далікатным. Я падштурхнуў Шэрыму да стала і спадзяваўся, што ў яе нагах аднавілася дастаткова кровазвароту, каб утрымліваць яе. Калі я павярнуўся да адтуліны, я краем вока ўбачыў, што яна часткова хавалася за сховішча, якое я меў намер узяць.



Менавіта тады я выявіў, што Меч сімуляваў несвядомае стан. Перш чым масіўны бетонны бар'ер быў адкрыты дастаткова далёка, каб яго чалавек мог увайсці ў пакой, ён зноў стаў на локці і выгукнуў папярэджанне па-арабску:



«Мустафа-бі! Небяспека! У Картэра ёсць пісталет! Асцярожна!"



Я кінула погляд у яго бок, калі ён зноў паваліўся на плітку. Спроба папярэдзіць свайго бандыта адняла ў яго апошнія сілы, якія сыходзілі з яго ран, калі кроў сачылася. Напружаная, я чакала, калі забойца ўвойдзе ў дзвярны праём. Аднак ён не з'явіўся, і рухавік, які прыводзіў у дзеянне цяжкую панэль, завяршыў свой цыкл, калі дзверы зноў пачала зачыняцца. Свіст паветра сказаў мне, калі ён запячатаў прытулак. Унутры мы былі ў бяспецы, але я ведаў, што павінен выбрацца вонкі. Я паглядзеў на гадзіннік. Шэсць дваццаць. Цяжка паверыць, што столькі ўсяго адбылося з шасці гадзін, калі Меч адправіў свайго паслугача Селіма назад у пасольства. Яшчэ цяжэй было паверыць у тое, што мне трэба было выцягнуць адтуль Шэрыму і даставіць яе да дзяржсакратара ўсяго за дзевяноста хвілін.



Я ведаў, што Селім атрымаў інструкцыі не звязвацца са сваімі кагортамі ў Сідзі Хасане, пакуль ён не атрымае вестку ад Меча. Я, вядома, адтэрмінаваў гэтую частку плана, але ніяк не мог перашкодзіць шаху чакаць галасы Шэрымы па радыё. І гатовы перашкодзіць мне займець яе, быў прафесійны забойца. У мяне была яго аўтаматычная вінтоўка, але ўсё ж прапаў без вестак глушыцель 38-га калібра, які вельмі эфектыўна збіў двух агентаў ЦРУ трапнымі стрэламі. Я пераважыў яго агнявой моцай, гэтак жа як і мой «Люгер», але ў яго была тая перавага, што ён мог чакаць, пакуль я выйду праз адзінае выйсце з патаемнага пакоя. Акрамя таго, у мяне быў крайні тэрмін, а ў яго не.



Мне трэба было чакаць звонку - людзі Ястраба, відаць, ужо прыбылі, - але ім будзе дадзены загад не ўмешвацца, калі толькі не будзе відавочна, што мне патрэбна дапамога. І не было магчымасці мець зносіны з імі з гукаізаляванага пакоя.



Маё разважанне аб шанцах, якія стаяць перада мной, было раптам перапынена дрыготкім голасам ззаду мяне: "Нік, зараз усё ў парадку?"



Я забыўся былую каралеву, якую груба штурхнуў на падлогу. «Так, ваша высокасць», - сказаў я ёй, пасмейваючыся. «І дзеля Піта, знайдзі сваё адзенне. У мяне дастаткова думак, каб не адцягвацца на тваю прыгажосць.



Пасля таго, як я сказаў гэта, мне было шкада, што я выкарыстаў слова цудоўны.



Гэта выклікала ўспаміны аб прыгожай жанчыне, якая смяялася і кахала мяне, і якая зараз ператварылася ў зарэзаны куляй кавалак мяса ў куце. Надышла мая чарга стрымліваць цясніну, якая падымаецца ўнутры мяне.

Кіраўнік 13





Шэрыма знайшла негліжэй, у якім яна была, калі яе знеслі, але не норкавае футра. Мы вырашылі, што, мусіць, хтосьці забраў яе пасля таго, як перавялі яе ў склеп. Яна не магла ўспомніць шмат з таго, што адбылося, верагодна, таму, што транквілізатары, якія ёй дала Кенда, былі значна больш эфектыўнымі, чым яна меркавала.



Цяжка было ўтрымаць мае вочы ад асалоды залатымі выгінамі мініяцюрнай фігуры Шэрымы пад тонкай ніжняй бялізнай, калі яна паспешна распавяла мне, што яна цьмяна ўспомніла, як яе раптам разбудзіў Абдул, які распавёў ёй нешта пра тое, што хтосьці спрабаваў прычыніць ёй шкоду, і што ён павінен быў забраць яе, відавочна, што ніхто пра гэта не ведаў. Адзін з яго людзей, мабыць, быў з ім, таму што яна памятала, як два чалавекі падтрымлівалі яе, калі яна садзілася ў лімузін.



Больш яна нічога не памятала, акрамя як прачнуўшыся пазней і выявіўшы, што прывязана да сцяны, аголеная. Той, чыё імя, якое мы цяпер ведалі, было Мустафа, праводзіў рукамі па яе целе. Яна, відавочна, не хацела казаць аб гэтай частцы свайго выпрабавання і хутка праігнаравала гэта, працягваючы тлумачыць, што Абдул у рэшце рэшт прыбыў з Селімам з пасольства. Яе былы целаахоўнік не знайшоў час адказаць на яе пытанні і проста засмяяўся, калі яна загадала яму вызваліць яе.



«Ён проста сказаў, што хутка мне больш не будзе пра што хвалявацца, - з уздрыгам успамінала Шэрыма, - і я ведала, што ён меў на ўвазе».



Пакуль яна казала, я даследаваў Меч і выявіў, што ён усё яшчэ халодны. Я парваў палоску







неглиже Шэрымы і перавязаў яго раны, каб спыніць кроў, якая ўсё яшчэ сачылася з іх. Ён быў бы жывы, калі б я мог хутчэй выцягнуць яго адтуль і атрымаць медыцынскую дапамогу. Але было відавочна, што ён больш не зможа шмат рабіць рукамі, нават калі яго запясці будуць адноўлены. І спатрэбілася б шырокая аперацыя, каб ператварыць гэтыя разбітыя каленныя кубачкі ў нешта, што магло б дазволіць яму нават валачыся як калека.



Я не ведаў, як доўга Мустафа будзе чакаць знадворку, ведаючы, што ягоны лідэр стаў маім палонным. Я падумаў, калі б ён быў такім жа фанатыкам, як большасць людзей Меча, ён бы не паступіў разумна і не збег. Яго адзіныя два дзеянні - альбо паспрабаваць патрапіць унутр і выратаваць Абдула, альбо сядзець і чакаць, пакуль я паспрабую абрацца.



Я выслізнуў з курткі і сказаў Шарыме: «Зноў сядай за гэты стол. Я збіраюся адчыніць дзверы і паглядзець, што зробіць наш сябар. Ён можа проста страляць, а ты зараз стаіш проста на лініі агню.



Калі яна схавалася з-пад увагі, я пстрыкнуў выключальнікам, які рухаў бетонную панэль. Некалькі секунд, якія спатрэбіліся, каб адкрыцца, здаліся мне гадзінамі, і я застаўся прыціснутым да сцяны, мой Люгер быў напагатове. Аднак нічога не адбылося, і мне трэба было высветліць, ці хаваецца ўсё яшчэ забойца ў вонкавым склепе.



Накінуўшы куртку на ствол пустой аўтаматычнай вінтоўкі, я пракраўся да дзвярной касы, калі яна зноў пачала захлопвацца. Прасунуўшы куртку ў звужаючую адтуліну, я назіраў, як яна адрываецца ад рулі вінтоўкі, у той жа час я чуў звонку два маленькія бавоўны. Я адшмаргнуў вінтоўку, перш чым цяжкія дзверы зноў замкнулі нас.



«Што ж, ён усё яшчэ там, і падобна, што ён не ўвойдзе», - сказаў я сабе больш, чым хто іншы. Шэрыма пачула мяне і высунула галаву з-за краю стала.



«Што мы будзем рабіць, Нік?» спытала яна. "Мы не можам заставацца тут, ці не так?"



Яна не ведала, наколькі неабходна было выбрацца адтуль як мага хутчэй; Я не знайшла часу, каб расказаць пра яе былога мужа і тэрміны яго падачы па радыё.



"Мы выберамся, не хвалюйся", - запэўніла я яе, не ведаючы, як мы збіраемся гэта зрабіць.



Разумны чалавек, яна маўчала, пакуль я абдумваў свой наступны крок. Я візуалізаваў частку склепа, якая ляжыць за дзвярным праёмам. Камбінацыя пральна-сушыльнай машыны знаходзілася занадта далёка ад дзвярэй, каб схавацца, калі я рызыкну зламацца. Алейная гарэлка стаяла каля дальняй сцяны, каля лесвіцы. Я меркаваў, што Мустафа, відаць, схаваўся пад прыступкамі. Адтуль ён мог трымаць дзвярны праём зачыненым і заставацца па-за полем зроку ў выпадку раптоўнага нападу зверху.



Я агледзела прытулак ЦРУ, спадзеючыся знайсці што-небудзь, што магло б мне дапамагчы. Адзін кут вялікага пакоя быў адгароджаны сцяной, утвараючы маленькую кабінку з уласнымі дзвярыма. Раней я меркаваў, што гэта, відаць, ванная; Падышоўшы да дзвярэй, я адкрыў яе і выявіў, што меў рацыю. У ім знаходзіліся ракавіна, унітаз, люстраная аптэчка і душавая кабіна з пластыкавай фіранкай папярок яе. Жыллё было простым, але большасць гасцей ЦРУ былі кароткатэрміновымі і, верагодна, не чакалі, што апартаменты будуць сапернічаць з гасцямі ва Уотэргейце.



Не чакаючы знайсці што-небудзь каштоўнае для мяне, я аўтаматычна праверыў аптэчку. Калі сховішча выкарыстоўвала мужчыну, яно было добра абсталяванае. На трайных паліцах ляжалі туалетныя прыналежнасці - бяспечная брытва, аэразольны балончык крэму для галення, бутэлька ласьёна Old Spice, бандаіды і клейкая стужка, а таксама набор таблетак ад прастуды і антацыдаў, падобных тым, што ёсць на паліцах у ванным пакоі. выкарыстоўваўся мёртвым агентам наверсе. Зрабіце гэта ў багажніку лімузіна звонку, бо паслугач Меча відавочна скончыў гуляць трунар наверсе.



Я пачаў выходзіць з ваннай, але павярнуў назад, калі мяне ахінула ідэя. У ліхаманкавай працы я зрабіў некалькі пераходаў паміж ваннай і сакрэтным дзвярным праёмам, склаўшы ўсё неабходнае на падлозе побач з ім. Калі я быў гатовы, я выклікаў Шэрыму з яе хованкі і праінфармаваў яе аб тым, што яна павінна рабіць, а затым падштурхнуў стол праз пліткавую падлогу да месца побач з выключальнікам, які прыводзіў у дзеянне дзверы.



"Добра, вось і ўсё", - сказаў я, і яна села побач са сталом. "Вы ведаеце, як гэта выкарыстоўваць?" Я працягнуў ёй маленькі пісталет Кенда.



Яна кіўнула. "Хасан настаяў, каб я навучылася страляць пасля другога нападу на яго жыццё", - сказала яна. "Я таксама нядрэнна навучыўся, асабліва з маім пісталетам". Яе падрыхтоўка здалася, калі яна праверыла, ці зараджаны пісталет. «Гэта было сапраўды гэтак жа. Хасан даў мне адну і яе блізнюка, гэтага, Кенда. Ён навучыў і яе страляць. Ён ніколі не чакаў, што калі-небудзь ... Яе вочы напоўніліся слязамі, і яна замоўкла.



"Цяпер няма для гэтага часу, Шэрыма", - сказаў я.



Яна ўдыхнула слёзы і кіўнула, затым нахілілася і падняла пеньюар, каб сцерці іх. У любы іншы момант я быў бы ўдзячны







Я агледзеўся, але зараз я павярнуўся, каб прыгатавацца да нашай спробе ўцёкаў.



Узяўшы балончык з пенай для галення, я зняў верх і націснуў на асадку ў бок, каб пераканацца, што ў балончыку вялікі ціск. Свіст вывяргаецца пены сказаў мне, што гэта была новая.



Затым прыйшла фіранка для душа. Абгарнуўшы кантэйнер з крэмам для галення таннай пластыкавай плёнкай, я зрабіў тампон памерам o? баскетбольны мяч, затым злёгку замацаваў яго палоскамі ліпкай стужкі, пераканаўшыся, што ён не занадта шчыльна запакаваная, таму што я хацеў, каб паветра трапляла паміж зморшчынамі фіранкі. Узяўшы яго ў правую руку, я вырашыў, што ім дастаткова кіраваць для маіх мэт.



«А зараз», - сказаў я, працягваючы Шэрымэ правую руку.



Яна ўзяла адзін з двух запасных рулонаў туалетнай паперы, якія я прыбраў з паліцы ў ваннай, і, пакуль я трымаў яго на месцы, пачала абмотваць яго ліпкай стужкай, прымацоўваючы яе да ўнутранага боку маёй правай рукі крыху вышэй запясці. . Калі ён здаваўся надзейна замацаваным, яна прарабіла тое ж самае з другім рулонам, замацаваўшы яго на маёй руцэ крыху вышэй за іншага. Да таго часу, калі яна скончыла, у мяне было каля чатырох цаляў імправізаванай пракладкі ўздоўж усёй унутранай часткі маёй рукі ад запясця да локця. Я ведаў, што недастаткова, каб спыніць кулю, але, спадзяюся, такой таўшчыні, якая магла б адхіліць кулю ці значна паменшыць яе сілу.



"Думаю, гэта ўсё", - сказаў я ёй, азіраючыся, каб пераканацца, што іншае маё абсталяванне было пад рукой. Раптам я спыніўся, уражаны ўласнай блізарукасцю. «Запалкі», - сказаў я, бездапаможна гледзячы на ??яе.



Я ведаў, што ў кішэнях іх няма, таму падбег да мёртвага Карыма і абшукаў яго вольнай левай рукой. Няма супадзенняў. Тое ж самае было і з Абдулам, які застагнаў, калі я перакаціў яго, каб пакратаць яго кішэні.



"Нік! Вось!"



Я павярнуўся да Шэрыме, якая рылася ў скрынях стала. Яна працягвала адну з гэтых аднаразовых запальнічак. "Гэта працуе?" Я спытаў.



Яна шчоўкнула колам; калі нічога не адбылося, яна застагнала ад расчаравання, а не ад болю.



«У той жа час ты павінен утрымліваць гэты маленькі выкрут», - сказаў я, падбягаючы да яе, паколькі зразумеў, што яна, верагодна, не бачыла шмат такіх запальнічак у Адабі. Яна паспрабавала яшчэ раз, але нічога не выйшла. Я ўзяў яго ў яе і пстрыкнуў колцам. Полымя ажыло, і я дабраславіў невядомага курца, які забыўся сваю запальнічку.



Я пацалаваў Шэрыму ў шчаку на поспех і сказаў: "Пойдзем адсюль". Яна пацягнулася да дзвярнога перамыкача, калі я вярнуўся на сваё месца, падняўшы баскетбольную бомбу ў правай руцэ і трымаючы запальніцу ў іншай.



"У цяперашні час!"



Яна націснула выключальнік, а затым упала на падлогу за сталом, сціскаючы пісталет у кулаку. Я дачакаўся, калі пачнецца завіхрэнне матора, і калі гэта адбылося, пстрыкнуў запальнічкай. Калі дзверы пачала расхінацца, я дакранулася полымем да пластыкавага пакета ў руцэ. Ён адразу загарэўся, і да таго часу, калі дзверы былі прыадчынены, у руцэ ў мяне ўжо быў палаючы шар. Падышоўшы да кропкі ўнутры дзвярнога вушака, я абхапіў адтуліну рукой і накіраваў палаючы шар да таго месца, дзе, як я думаў, павінен быў быць схаваны Мустафа.



Ён выключыў святло ў склепе, каб святлом знутры асвятліць любога, хто праходзіць праз дзверы. Замест гэтага гэты ход спрацаваў на яго карысць; калі ў цемры раптам з'явіўся палаючы кавалак пластыка, ён на час асляпіў яго настолькі, што ён не змог прыцэліцца, калі ён стрэліў у маю руку.



Адна з кулі 38-га калібра адарвалася ад рулона туалетнай паперы, найблізкага да майго запясця. Другі трапіў у бочку бліжэй да майго локця, быў крыху адхілены і прабіў там мясістую частку маёй рукі. Я адхапіла руку, калі з сярдзітай парэзы на маёй руцэ пацякла кроў.



Я не мог спыніцца, каб спыніць яго. Схапіўшы аўтамат, прыхінуты да сцяны, я заціснуў яго паміж дзвярной скрынкай і самай масіўнай панэллю. Я разлічваў, што дзверы будуць акуратна ўраўнаважаны, так што вінтоўка будзе дастаткова трывалай, каб яна не зачынілася.



Не было часу паглядзець, ці спрацуе гэта. Прыйшлося ажыццявіць наступную частку майго плана. Паколькі я не збіраўся сунуць галаву ў дзвярны вушак, каб паглядзець, наколькі эфектыўны быў мой удар вогненным шарам, я выкарыстаў люстраныя дзверы, якую дастаў з аптэчкі ў ваннай. Абгарнуўшы яго вакол рамы і чакаючы, што мой імправізаваны перыскоп разаб'ецца наступнай куляй Мустафы, я агледзеў сцэну звонку.



Я не патрапіў у мэту - нішу за ўсходамі ў склеп. Замест гэтага самаробны агністы шар упаў побач з алейнай гарэлкай. Пакуль я глядзеў, Мустафа, відавочна баючыся, што вялікі абагравальнік можа выбухнуць, выскачыў са свайго сховішча і абедзвюма рукамі схапіў усё яшчэ палаючы скрутак, трымаючы яго на адлегласці выцягнутай рукі, каб полымя не апаліла яго. Гэта азначала, што ён або выкінуў пісталет, або сунуў яго назад за пояс. Я больш не чакаў, каб убачыць. Кінуўшы люстэрка, я выцягнуў свой Люгер і выйшаў на вуліцу, разумеючы, што







Я думаю, што мой клін з вінтоўкі не дазволіў зачыніцца бетоннай дзверы.



Мустафа ўсё яшчэ трымаў агністы шар, адчайна аглядаючы склеп у пошуках месца, куды б яго кінуць. Затым ён заўважыў мяне, які стаяў перад ім з прыцэленым пісталетам, і яго ўжо спалоханыя вочы пашырыліся яшчэ больш. Я мог сказаць, што ён збіраўся кінуць у мяне палаючы пачак, таму націснуў на спускавы кручок. У мяне не было магчымасці ўбачыць, ці ўдарыў я яго.



Расколіна майго люгера згубілася ў выніку выбуху, які ахапіў саўдзельніка Меча. Я не ведаю, ці ўзарвала мая куля балончык з крэмам для галення пад ціскам або бомбу адбіўся жар ад палаючага пластыка. Магчыма, гэта была камбінацыя таго і другога. Мустафа падняў скрутак, каб кінуць яго мне, і выбух трапіў яму проста ў твар. Паваліўшыся на калені сілай выбуху, я назіраў, як яго рысы распадаліся. Як толькі падвал зноў пацямнеў - выбух пагасіў полымя, - мне здалося, быццам вочы забойцы ператварыліся ў вадкасць і цяклі па яго шчоках.



Узрушаны, але цэлы, я ўскочыў на ногі і пачуў крыкі Шэрымы ў пакоі, якая незадоўга да гэтага была яе камерай катаванняў.



"Нік! Нік! З табой усё ўпарадку? Што здарылася?"



Я адступіў у дзвярны праём, каб яна магла мяне бачыць.



"Набяры два ачкі нашай камандзе", - сказаў я. «А зараз дапамажы мне зняць гэта з маёй рукі. Усё будзе добра.

Кіраўнік 14





Стужка, якая ўтрымлівала прасякнутыя крывёю рулоны туалетнай паперы да маёй рукі, таксама ўтрымлівала мой штылет на месцы. Мне прыйшлося пачакаць, пакуль Шарыма знойдзе нажніцы ў скрыні стала, перш чым яна зможа адрэзаць малінавай тканіну. Яшчэ палоскі яе чыстага негліжэ сталі для мяне павязкамі, і да таго часу, калі яна спыніла кроў, якая кілася са зморшчыны ад кулі, ад таго, што калісьці было дарагім прадметам ніжняй бялізны, амаль не засталося.



"Ты сапраўды будзеш сенсацыяй сёння за вячэрай", - сказала я, захапляючыся маленькай пругкай грудзьмі, якая прыціскалася да мяккай тканіны, калі яна працавала з маёй рукой. Маё паспешнае тлумачэнне яе прызначэння ў доме дзяржсакратара менш чым праз гадзіну выклікала, я быў рады бачыць, тыпова жаночую рэакцыю: "Нік", - ахнула яна. "Я не магу так ісці!"



«Баюся, табе давядзецца гэта зрабіць. Няма часу вяртацца да Уотэргейта і да васьмі гадзін усё яшчэ трымаць вас на радыё. А зараз паехалі адсюль.



Яна адступіла назад, павярнуўшыся, каб паглядзець спачатку на цела Кенда на ложку, затым на Меч, раскладзены на падлозе. «Нік, а што наконт Кенда? Мы ня можам пакінуць яе ў такім стане».



«Я папрашу каго-небудзь паклапаціцца пра яе, Шэрыма. І Абдул таксама. Але паверце мне, зараз самае важнае - гэта даць вам магчымасць пагаварыць па радыё з ...



«УВАГА Уніз. ГЭТЫ ДОМ Акружаны! ВЫХОДЗІЦЕ З ПАДНЯТЫМІ РУКАМІ! УВАГА Уніз. ГЭТЫ ДОМ Акружаны. ВЫХОДЗІЦЕ, СВАЕ рукі ўверх».



Мегафон зноў адгукнуўся рэхам, затым замоўк. Дапамога прыйшла. Людзі Ястраба, мусіць, напалі на хату, калі пачулі, як выбухнула бомба з крэмам для галення, і, верагодна, правялі ператрус па пакоях на верхніх паверхах, перш чым прыняць рашэнне адвесці ляманту да дзвярэй склепа. Хутчэй за ўсё, яны былі вельмі здзіўлены, калі адкрылі яе і на іх пракацілася з'едлівая смуга ад патушанага пластыкавага полымя.



Я падышоў да бетоннага дзвярнога праёму і крыкнуў: "Гэта Нік Картэр", а затым прадставіўся кіраўніком нафтавай кампаніі, якая меркавана наняла мяне. Я яшчэ шмат чаго не растлумачыў Шэрым, а сёе-тое ёй ніколі не скажуць. На дадзены момант мне падалося, што лепш за ўсё вярнуцца да таго, як яна мяне ведала першапачаткова.



«Я тут з… з міс Ліз Чэнлі. Нам патрэбна дапамога. І хуткая дапамога».



«ПРАЙДЗІЦЕ Ў ДВЯРНАЙ ПРАХОД, СВАЕ рукі ўверх».



Я падпарадкаваўся інструкцыям мегафона. Адзін з агентаў AX наверсе пазнаў мяне, і склеп хутка запоўніўся людзьмі Ястраба. Мне спатрэбілася некалькі каштоўных хвілін, каб праінструктаваць лідэра гурта аб тым, што трэба рабіць дома, а затым я сказаў: "Мне патрэбна машына".



Ён аддаў свае ключы і сказаў мне, дзе прыпаркавана яго машына. "Табе патрэбен хто-небудзь, хто цябе адвязе?"



«Не. Мы зробім гэта. Я павярнуўся да Шэрыме і працягнуў ёй руку, сказаўшы: "Хадзем, Ваша Высокасць?"



Ізноў Каралева, нягледзячы на тое, што надзела каралеўскую сукенку, разарваную да сярэдзіны яе сцёгнаў і пакінулае мала месца для ўяўлення, узяла мяне за руку. "Мы рады выйсці на пенсію, містэр Картэр".



"Так, мэм", - сказаў я і правёў яе міма збітых з панталыку агентаў AX, якія ўжо працавалі над Мячамі. Яны спрабавалі вярнуць яго ў прытомнасць да таго, як прыедзе хуткая дапамога, якая адвязе яго ў невялікую прыватную лякарню, якую Хоук шчодра вылучыў на сродкі агенцтва, так што яму была забяспечана спецыяльная палата для пацыентаў, у якіх ён быў зацікаўлены. Шэрыма спынілася каля дзвярэй, калі яна зноў пачула яго стогн, і павярнулася, калі яго вочы адкрыліся, і ён утаропіўся на яе.



"Абдул, цябе звольнілі", - сказала яна велічна, затым вылецела з сховішча і паднялася па лесвіцы наперадзе мяне.



Як сакрэт








З-за дзвярэй бібліятэкі, абабітай багатымі панэлямі, з'явіліся сакратар Дзяржавы і Ястраб, я падняўся на ногі. Крэсла ношчыка з балдахінам было зручным, і я амаль задрамаў. Сакратар коратка пагаварыў са Старым, затым вярнуўся ў пакой, дзе знаходзіўся яго магутны перадатчык. Хоук падышоў да мяне.



"Мы хацелі даць ёй пару хвілін адзіноты па радыё з ім", - сказаў ён. «Прынамсі, такая канфідэнцыяльнасць, якая толькі магчымая, з абсталяваннем для маніторынгу, якое ёсць сёння».



"Як прайшло?" Я спытаў.



- Усё было даволі фармальна, - сказаў ён, і ветліва спытаў: "Як справы?" і "Усё ў парадку?"



Мне было цікава, наколькі фармальнай выглядала б гэтая карціна для яго, калі б я не праверыў кладоўку ў холе, калі мы выходзілі з канспіратыўнага дома ЦРУ і не знайшоў там норкавае футра Шэрымы. Сакратарка прапанавала дапамагчы ёй з гэтым, калі мы прыехалі, але Шэрыма трымала яго ў руках, патлумачыўшы, што па шляху туды яна застудзілася і будзе трымаць яго некаторы час, а затым рушыла ўслед за сакратаром у бібліятэку як дзядуля. гадзіннік у яго вестыбюлі прабілі восем разоў.



За час, які мінуў з тых часоў, я распавёў Хоуку, што адбылося ў хаце на Ваеннай дарозе. Ён некалькі разоў размаўляў па тэлефоне, аддаючы інструкцыі і ўдакладняючы справаздачы з розных падраздзяленняў, якім ён даручыў асаблівыя задачы пасля таго, як я скончыў сваё апавяданне. У сакратара была лінія шыфравання, якая наўпрост злучалася з офісам Хоўка, і інструкцыі Старога перадаваліся па ёй праз нашу камунікацыйную сетку.



Хоук пайшоў яшчэ раз патэлефанаваць, і я зноў адкінуўся ў вялікім старадаўнім плеценым крэсле. Калі ён вярнуўся, я мог сказаць, што навіны былі добрымі, таму што прысутнічала лёгкая ўсмешка, якой ён выказваў вялікае задавальненне.



"З мячом усё будзе ў парадку", - сказаў Хоук. «Мы збіраемся паставіць яго на ногі, а затым адправіць яго Шаху Хасану ў знак нашага ўзаемнага сяброўства».



"Што мы атрымліваем наўзамен?" - Спытала я, падазрона ставячыся да такой шчодрасці з боку майго боса.



«Ну, N3, мы вырашылі прапанаваць, што было б нядрэнна, калі б шах проста вярнуў некаторыя з тых маленькіх падарункаў, якія хлопчыкі з Пентагона падсоўвалі яму, калі ніхто не глядзеў».



"Ён пагодзіцца з гэтым?"



"Я думаю так. Мяркуючы па тым, што я толькі што пачуў у бібліятэцы, я думаю, шах хутка адмовіцца ад свайго трона. Гэта азначае, што яго брат возьме верх, і я не думаю, што Хасан хоча, каб нехта яшчэ трымаў палец на спускавым кручку гэтых цацак.Я так разумею, яшчэ адзін развод таксама не за гарамі, і ...



Ён павярнуўся на гук адчыняных дзвярэй бібліятэкі. Выйшла Шэрыма, за ёй дзяржсакратар, які сказаў: «Ну, мая дарагая, я думаю, мы можам нарэшце пайсці паабедаць. Мне ў сталовай дадалі цяпла, так што я ўпэўнены, што паліто табе зараз не спатрэбіцца.



Калі ён працягнуў руку, каб узяць яе, я засмяяўся. Шэрыма надарыла мяне ўсмешкай і падміргнула, затым павярнулася, каб выслізнуць з норкі. Збянтэжаны, Хоук падштурхнуў мяне і дакорліва сказаў сабе пад нос: «Што ты хіхікаеш, N3? Яны цябе пачуюць.



“Гэта сакрэт, сэр. Ва ўсіх ёсць адзін.



Калі доўгае паліто сышло з плячэй Шэрымы, здавалася, быццам Сярэбраны сокал скінуў крылы. Калі яна царска ішла да сталовай, асветленай свечкамі, мой сакрэт расчыніўся. І яе таксама.




Канец.







Картэр Нік



Ацтэкскі помсьнік






Нік Картэр



Ацтэкскі помсьнік



пераклад Льва Шклоўскага




Першы раздзел.



Некалькі месяцаў таму са мной здарылася тое, што псіхолаг назваў бы крызісам ідэнтычнасці. Сімптомы было лёгка вызначыць. Спачатку я пачаў губляць цікавасць да сваёй працы. Затым гэта ператварылася ў пакутлівую незадаволенасць і, нарэшце, у прамую непрыязнасць да таго, што я рабіў. У мяне з'явілася адчуванне, што я ў пастцы, і я сутыкнуўся з тым фактам, што я знаходжуся ў добрым жыцці і чаго, чорт вазьмі, я дасягнуў?



Я задаў сабе ключавое пытанне.



"Хто ты?"



І адказ быў: "Я забойца".



Мне не спадабаўся адказ.



Так што я сышоў з AX, з Хока, з Дзюпон-Серкл у Вашынгтоне, акруга Калумбія, і пакляўся, што ніколі не буду выконваць для іх іншую працу, пакуль жывы.



Вільгельміна, калібр 9 мм. Люгер, які быў амаль як працяг маёй правай рукі, быў спакаваны разам з Гюго і П'ерам. Я далікатна правёў пальцамі па смяротнай, заменчанай сталі штылета, перш чым паклаў яго і загарнуў пісталет, нож і малюсенькую газавую бомбу ў замшавую падшэўку. Усе трое пайшлі ў маё сейфавае вочка. На наступны дзень мяне не было,



З тых часоў я хаваўся ў паўтузіне краін пад удвая вялікай колькасцю выдуманых імёнаў. Я хацеў цішыні і спакою. Я хацеў, каб мяне пакінулі ў спакоі, каб я быў упэўнены, што буду пражываць кожны дзень, каб атрымліваць асалоду ад наступнага.



У мяне было роўна шэсць месяцаў і два дні, перш чым у маім гасцінічным нумары зазваніў тэлефон. А дзевятай трыццаць раніцы.



Я не чакаў тэлефоннага званка. Я думаў, што ніхто не ведаў, што я быў у Эль-Паса. Званок у званочак азначаў, што нехта ведае пра мяне нешта такое, чаго ім не трэба ведаць. Мне гэтая ідэя страшэнна не спадабалася, таму што гэта азначала, што я стаў нядбайным, а нядбайнасць магла забіць мяне.



Тэлефон на начным століку каля майго ложка настойліва завішчаў. Я працягнуў руку і ўзяў трубку.



"Так?"



«Ваша таксі тут, містэр Стэфанс», - сказаў празмерна ветлівы голас парцье.



Я не заказваў таксі. Нехта даваў мне ведаць, што ён ведае, што я ў горадзе, і што ён таксама ведае псеўданім, пад якім я зарэгістраваўся.



Бескарысна варажыць, хто гэта быў. Быў толькі адзін спосаб пазнаць.



"Скажы яму, што я буду праз некалькі хвілін", - сказаў я і павесіў трубку.



Я спецыяльна не спяшаўся. Я ляжаў расцягнуўшыся на вялікім двухспальным ложку, падпёршы галаву складзенымі падушкамі, калі зазваніў тэлефон. Я закінуў рукі за галаву і ўтаропіўся праз увесь пакой на сваё адлюстраванне ў вялікім шэрагу непаўналетніх над доўгім, абабітым арэхавым шпонам, трайной камодай.



Я ўбачыў худое, гнуткае цела з тварам няпэўнага ўзросту. Гэты твар проста сумаваў па прыгажосці, але не ў гэтым справа. Гэта быў твар, які адлюстроўваў холад вачыма, якія занадта шмат бачылі за адно жыццё. Занадта шмат смерці. Занадта шмат забойстваў. Занадта шмат катаванняў, калецтва і больш кровапраліцця, чым павінен бачыць любы мужчына.



Я ўспомніў, як аднойчы, некалькі гадоў таму, у пакоі невялікага пансіёну ў не занадта элегантным раёне Рыма на мяне ўспыхнула дзяўчына і назвала напышлівым стрыманым сучыным сынам.



«Табе проста напляваць! Ні пра мяне, ні пра што-небудзь! » Яна крычала на мяне. «У цябе няма ніякіх пачуццяў! Я думаў, што нешта значу для цябе, але памыляўся! Ты проста сволач! Для цябе гэта нічога не значыць - чым мы займаліся апошнюю гадзіну? »



У мяне не было адказу. Я ляжаў голы на змятым ложку і глядзеў, як яна заканчвае апранацца, без ценю эмоцый на маім твары.



Яна схапіла сумачку і павярнулася да дзвярэй.



"Што робіць цябе такім, які ты ёсць?" яна спытала мяне амаль жаласна. «Чаму з табой нельга зьвязацца? Гэта я? Няўжо я не маю для цябе ніякага значэння? Я для цябе абсалютна нічога?



«Я патэлефаную табе сёння ў сем», - коратка сказала я, ігнаруючы яе гнеўныя патрабаванні.



Яна рэзка разгарнулася і выйшла за дзверы, зачыніўшы яе за сабой, я глядзеў ёй услед, ведаючы, што да вечара яна ў адно імгненне даведаецца, што для мяне яна яшчэ не "абсалютна нішто". Я не дазваляў сваім пачуццям мець якое-небудзь значэнне, таму што з самага пачатку нашага рамана яна была адной з многіх, хто гуляў ролю ў маім заданні AX. Яе роля скончылася той ноччу. Яна даведалася занадта шмат, і ў сем вечара я апусціў яе апошнюю заслону сваім штылет.



Цяпер, праз некалькі гадоў, я ляжаў на другім ложку ў гасцінічным нумары ў Эль-Паса і разглядаў свой твар у люстэрка. Гэты твар абвінавачваў мяне ў тым, што я быў тым, кім яна мяне называла - стомленым, цынічным, напышлівым, халодным.



Я зразумеў, што магу ляжаць на гэтым ложку гадзінамі, але нехта чакаў мяне ў таксі, і ён нікуды не дзенецца. І калі я хацеў даведацца, хто пракраўся ў маю ананімнасць, быў толькі адзін спосаб зрабіць гэта. Спусьцецеся да яго тварам.



Так што я спусціў ногі з ложка, устаў, паправіў вопратку і выйшаў са свайго пакоя, жадаючы, каб бяспека ў выглядзе Вільгельміны была схавана пад маёй падпахай - ці нават халоднай смяротнасці тонкага, як аловак Х'юга, каб да маёй руцэ была прымацаваная загартаваная сталь.





У вестыбюлі я кіўнуў служачаму, праходзячы міма і выходзячы праз якія верцяцца дзверы. Пасля кандыцыянаванага холаду ў гатэлі вільготная спякота ранняй летняй раніцы Эль-Паса ахутала мяне вільготнымі абдымкамі. Таксі прастойвала ля абочыны. Я павольна падышоў да кабіны, аўтаматычна аглядаючы яе. Не было нічога падазронага ні ў ціхай вуліцы, ні ў тварах нямногіх людзей, якія выпадкова ходзяць па тратуары. Вадзіцель абышоў таксі з дальняга боку. "Г-н. Стэфанс? " Я кіўнуў. «Мяне клічуць Хіменэс, - сказаў ён. Я злавіў бляск белых зубоў на цёмным цвёрдым твары. Мужчына быў каржакаватым і моцна складзеным. На ім была спартовая кашуля з адчыненым каўняром па-над блакітнымі штанамі. Хіменэс адкрыў мне заднюю дзверы. Я бачыў, што ў таксоўцы больш нікога не было. Ён злавіў мой погляд. "Вы задаволены?" Я не адказаў яму. Я сеў ззаду, Хіменэс зачыніў дзверы і падышоў да кіроўчага месца. Ён праслізнуў на пярэдняе сядзенне і выцягнуў машыну ў лёгкі паток машын. Я прасунуўся далей налева, пакуль не сеў амаль проста за каржакаватым мужчынам. Пры гэтым я нахіліўся наперад, мае мышцы напружыліся, пальцы маёй правай рукі сагнуліся так, што суставы напружыліся, ператварыўшы мой кулак у смяротную зброю. Хіменэс паглядзеў у люстэрка задняга выгляду. "Чаму б табе не сесці і не расслабіцца?" - лёгка прапанаваў ён. “Нічога не адбудзецца. Ён проста хоча пагаварыць з табой». "Хто?" Хіменэс паціснуў магутнымі плячыма. "Я не ведаю. Усё, што я павінен вам сказаць, гэта тое, што Хок сказаў, што вы павінны прытрымлівацца інструкцыям. Што б гэта ні значыла. Гэта шмат значыла. Гэта азначала, што Хоук дазволіў мне крыху адпачыць. Гэта азначала, што Хоук заўсёды ведаў, як са мной звязацца.Гэта азначала, што я ўсё яшчэ працаваў на Хоука і на AX, звышсакрэтнае разведвальнае агенцтва Амерыкі."Добра, - стомлена сказаў я, - якія інструкцыі?" "Я павінен адвезці вас у аэрапорт", - сказаў Хіменэс. "Арэндуйце лёгкі самалёт. Пераканайцеся, што бакі поўныя. Як толькі вы паднімаецеся над мясцовасцю, пераходзіце на курс у шэсцьдзесят градусаў. І наладзьце сваё камунікацыйнае радыё на Unicom. Далейшыя інструкцыі вы атрымаеце у паветры". "Відавочна, я збіраюся сустрэцца з кімсьці", - сказаў я, спрабуючы атрымаць дадатковую інфармацыю. "Вы ведаеце, хто гэта?" Хіменэс кіўнуў: "Грэгорыус". Ён кінуў імя ў паветра паміж намі, як быццам скінуў бомбу. * * * Да паловы адзінаццатага я быў на вышыні 6500 футаў па курсе 60 ° з маёй радыёстанцыяй, настроенай на 122,8 мегагерц, што з'яўляецца частатой Unicom для гутаркі паміж самалётамі.Неба было чыстым, з невялікай плямай смугі ў гарызонту.Я трымаў Cessna 210 упэўнена на курсе ў павольным крэйсерскім рэжыме.Я працягваў глядзець з боку ў бок, аглядаючы неба вакол сябе.Я ўбачыў іншы самалёт, ідучы на перахоп калі ён быў яшчэ так далёка, што выглядаў як маленькая кропка, якая магла быць чым заўгодна, нават аптычнай ілюзіяй.Я яшчэ больш знізіў хуткасць свайго самалёта, адцягнуўшы дросель і вярнуўшы трымер.Праз некалькі хвілін іншы самалёт прыняў форму.Неўзабаве ён разгарнуўся па шырокай дузе, кружачыся, набліжаючыся да мяне, лятучы ад крыла да кончыка. Самалёт быў Bonanza. У ім быў толькі адзін мужчына. Пілот "Бонанзы" падняў мікрафон. Я пачуў у слухаўках грубы барытон. "Пяць… дзевяць … Альфа. Гэта ты, Картэр? Я ўзяў свой мікрафон. «Сцвярджальна». «Ідзі за мной», - сказаў ён, і Bonanza плаўна рушыў на поўнач, слізгануўшы наперадзе майго самалёта, трохі лявей і крыху вышэй за мяне, дзе я мог лёгка трымаць яго ў поле зроку. Я павярнуў Cessna 210, каб ісці за ім. , Штурхаючы дросель наперад, набіраючы хуткасць, каб трымаць яго ў поле зроку. Амаль гадзіну праз Bonanza зменшыў хуткасць, апусціў закрылкі і шасі і павярнуў на стромкім беразе, каб прызямліцца на паласе, пракладзенай бульдозерам у дне даліны. Ідучы за «Бананзай», я ўбачыў, што ў далёкім канцы ўзлётна-пасадачнай паласы прыпаркаваны «Лірджэт», і ведаў, што Грэгарыюс чакае мяне. Унутры шыкоўнага салона Лірджэта я сядзеў насупраць Грэгарыуса, амаль абцягнуты дарогай скурай крэсла. «Я ведаю, што ты раззлаваны», - спакойна сказаў Грэгарыус, яго голас быў роўным і вывастраным. «Аднак, калі ласка, не дазваляйце эмоцыям перашкаджаць вам думаць. Гэта было б зусім не падобна на цябе. «Я сказаў табе, што больш ніколі не буду выконваць для цябе іншую працу, Грэгарыюс. Я таксама сказаў гэта Хоўку. Я глядзеў на вялікага чалавека. «Дык ты і зрабіў», - прызнаў Грэгарыюс. Ён зрабіў глыток свайго напою. "Але ж нішто ў гэтым свеце ніколі не бывае канчатковым - акрамя смерці". Ён усміхнуўся мне вялікім гумовым тварам з буйнымі рысамі асобы. Вялікі рот, вялікія вочы, вытарашчаныя, як трэскі, пад густымі шэрымі бровамі, вялізны выпуклы нос з цяжкімі ноздрамі, грубыя пары на жоўтай скуры - твар Грэгарыуса быў падобны на грубую гліняную галаву скульптара, адлітую ў гераічныя памеры, каб адпавядаць . грубае цела. «Акрамя таго, - мякка сказаў ён, - Ястраб пазычыў цябе мне, так што ты сапраўды працуеш на яго, разумееш.







"Дакажыце гэта."



Грэгарыюс выцягнуў з кішэні складзены ліст тонкай скуры. Ён працягнуў руку і перадаў мне.



Паведамленне было ў кодзе. Не так ужо і складана расшыфраваць. Расшыфравана, яно абвяшчала проста: «N3 па ленд-лізе Грэгарыуса. Няма AX да завяршэння працы. Ястраб.



Я падняў галаву і холадна паглядзеў на Грэгарыуса.



"Гэта можа быць падробка", - сказаў я.



«Вось доказ таго, што ён сапраўдны, - адказаў ён і працягнуў мне пакет.



Я паглядзеў сабе ў рукі. Пакет быў загорнуты ў паперу, і калі я адарваў яе, я выявіў яшчэ адну ўпакоўку пад замшай. І ў замшы быў спавіты мой 9-міліметровы «Люгер», тонкі нож, які я насіў у ножнах, прывязаных да правага перадплечча, і П'ер, малюсенькая газавая бомба.



Я б прыбраў іх - бяспечна, - думаў я, - паўгода таму. Я ніколі не даведаюся, як Хоук знайшоў маё сейфавае вочка або атрымаў яе змесціва. Але тады Хоук змог зрабіць шмат, пра што ніхто не ведаў. Я кіўнуў.



«Вы даказалі свой пункт гледжання», - сказаў я Грэгарыюсу. «Паведамленне сапраўднае».



«Дык ты мяне зараз паслухаеш?»



«Давай, - сказаў я. "Я слухаю."



РАЗДЗЕЛ ДРУГІ



Я адхіліў прапанову Грэгарыуса паабедаць, але я выпіў кавы, пакуль ён адклаў вялікую ежу. Ён не размаўляў, пакуль еў, засяродзіўшыся на ежы з амаль поўнай самааддачай. Гэта дало мне магчымасць вывучыць яго, пакуль я паліў і піў каву.



Аляксандр Грэгарыус быў адным з самых багатых і ўтойлівых людзей у свеце. Думаю, я ведаў пра яго больш, чым хто іншы, таму што я стварыў яго неверагодную інфармацыйную сетку, калі Хоук перад гэтым аддаў мяне яму ў арэнду.



Як сказаў Хоук: «Мы можам выкарыстоўваць яго. Чалавек з ягонай уладай і грашыма можа нам вельмі дапамагчы. Табе трэба запомніць толькі адно, Мік. Што б ён ні ведаў, я таксама хачу ведаць.



Я стварыў фантастычную інфармацыйную сістэму, якая павінна была працаваць, для Грэгарыуса, а затым пратэставаў яе, замовіўшы інфармацыю, сабраную аб самім Грэгарыуса. Я перадаў гэтую інфармацыю ў файлы AXE.



Аб яго ранніх гадах было страшэнна мала дакладнай інфармацыі. Па большай частцы гэта не пацверджана. Хадзілі чуткі, што ён нарадзіўся недзе на Балканах ці ў Малой Азіі. Хадзілі чуткі, што ён быў часткова кіпрыётам, а часткова ліванцам. Або сірыец і турак. Нічога канчатковага не было.



Але я выявіў, што яго сапраўднае імя не Аляксандр Грэгарыюс, што ведалі вельмі нямногія. Але нават я не мог зразумець, адкуль ён сапраўды прыйшоў і чым займаўся ў першыя дваццаць пяць гадоў свайго жыцця.



Ён з'явіўся з ніадкуль адразу пасля Другой сусветнай вайны. У іміграцыйным дасье ў Афінах ён значыўся як які прыехаў з Анкары, але яго пашпарт быў ліванскі.



Да канца 50-х ён быў глыбока захоплены суднаходствам у Грэцыі, нафтай Кувейта і Саудаўскай Аравіі, ліванскай банкаўскай дзейнасцю, французскім імпартам-экспартам, паўднёваамерыканскай меддзю, марганцам, вальфрамам - што заўгодна. Было практычна немагчыма адсачыць усю яго дзейнасць нават з месца інсайдэра.



Для бухгалтара было б кашмарам раскрыць яго дакладныя дадзеныя. Ён хаваў іх, інкарпараваўшы Ліхтэнштэйн, Люксембург, Швейцарыю і Панаму - краіны, дзе карпаратыўная таямніца практычна непарушная. Гэта таму, што SA пасля назоваў кампаній з Еўропы і Паўднёвай Амерыкі азначае Societe Anonyme. Ніхто не ведае, хто акцыянеры.



Я не думаю, што нават сам Грэгарыюс мог дакладна вызначыць памер свайго багацця. Ён больш не вымяраў гэта ў далярах, а ў тэрмінах улады і ўплыву - і таго і іншага ў яго было шмат.



Тое, што я зрабіў для яго па гэтым першым заданні ад Хока, складалася ў стварэнні службы збору інфармацыі, якая складалася са страхавой кампаніі, арганізацыі па праверцы крэдытаздольнасці і навіннага часопіса з замежнымі бюро ў больш за трыццаці краінах і больш. сотня карэспандэнтаў і стрынгераў. Дадайце да гэтага фірму па электроннай апрацоўцы дадзеных і бізнэс па даследаванні рынка. Іх аб'яднаныя даследчыя рэсурсы былі ашаламляльнымі.



Я паказаў Грэгарыюсу, як мы можам сабраць усе гэтыя дадзеныя разам, склаўшы цалкам падрабязныя дасье на некалькі сотняў тысяч чалавек. Асабліва тых, хто працаваў у кампаніях, у якіх ён быў зацікаўлены ці якімі ён цалкам валодаў. Або хто працаваў на яго канкурэнтаў.



Інфармацыя паступала ад карэспандэнтаў, ад крэдытных экспертаў, са страхавых справаздач, ад спецыялістаў па маркетынгавых даследаваннях, з файлаў яго часопіса навін. Усё гэта было адпраўлена ў банк кампутараў IBM 360 кампаніі EDP, размешчанай у Дэнверы.



Менш чым за шэсцьдзесят секунд я мог бы атрымаць раздрукоўку на любым з гэтых людзей, напоўненую такой вычарпальнай інфармацыяй, што гэта магло б напалохаць іх да чорцікаў.



Ён будзе поўным з моманту іх нараджэння, школ, у якія яны ходзяць, адзнак, якія яны атрымліваюць, дакладнай заработнай платы на кожнай працы, якую яны калі-небудзь выконвалі, пазык, якія яны калі-небудзь бралі, і выплат, якія яны павінны рабіць. Ён нават можа разлічыць меркаваны гадавы падатак на прыбытак за кожны год працы.



Яму вядомы справы, якія ў іх былі ці былі. Адразу да імёнаў і дадамо клопаты іх палюбоўніц. І ў ім была інфармацыя аб іх сэксуальных схільнасцях і скрыўленнях






.



Ёсць таксама адна спецыяльная шпулька з плёнкай, якая змяшчае каля двух тысяч або больш дасье, з уводам і высновай, якую апрацоўваюць толькі некалькі старанна адабраных былых супрацоўнікаў ФБР. Гэта таму, што інфармацыя занадта сакрэтная і занадта небяспечная, каб яе маглі ўбачыць іншыя.



Любы акруговы пракурор ЗША прадаў бы сваю душу, каб займець сабраную шпульку дадзеных аб сем'ях мафіі і чальцах Сіндыката.



Толькі Грэгарыюс ці я маглі дазволіць раздрукоўку з гэтай спецыяльнай шпулькі.



* * *



Грэгарыюс нарэшце даеў абед. Ён адсунуў паднос і адкінуўся ў крэсле, прамакнуўшы вусны ільняной сурвэткай.



«Праблема ў Карміне Сточэлі», - рэзка сказаў ён. "Вы ведаеце, хто ён?"



Я кіўнуў. «Гэта ўсё роўна, што спытаць мяне, каму належыць Getty Oil. Кармін кіруе самай вялікай мафіёзнай сям'ёй у Нью-Ёрку. Лічбы і наркотыкі - яго спецыяльнасць. Як вы з ім сутыкнуліся? "



Грэгарыюс нахмурыўся. «Стачэлі спрабуе падключыцца да аднаго з маіх новых прадпрыемстваў. Я не хачу там яго мець».



"Раскажы мне падрабязнасці".



Пабудова шэрагу санаторыяў. Па аднаму ў кожнай з шасці краін. Уявіце сабе анклаў, які складаецца з раскошнага гатэля, некалькіх невысокіх жылых дамоў-кандамініюмаў, якія прымыкаюць да гатэля, і прыкладна 30-40 прыватных віл, якія атачаюць увесь комплекс».



Я ўсміхнуўся яму. - «І толькі мільянерам, праўда?»



"Правільна."



Я хутка прыкінуў у розуме. «Гэтае ўкладанне каля васьмісот мільёнаў даляраў», - заўважыў я. "Хто яго фінансуе?"



«Я, - сказаў Грэгарыус, - кожная ўкладзеная ў яго капейка - мае ўласныя грошы».



"Гэта памылка. Вы заўсёды выкарыстоўвалі пазыковыя грошы. Чаму на гэты раз яны твае?



«Таму што я да мяжы пазычыў пару нафтаздабываючых прадпрыемстваў», - сказаў Грэгарыюс. «Свідраванне ў Паўночным моры па-чартоўску дарагое задавальненне».



"Восемсот мільёнаў". Я падумаў аб гэтым хвіліну. «Ведаючы, як вы працуеце, Грэгарыюс, я б сказаў, што вы чакаеце вяртання на свае інвестыцыі прыкладна ў пяць-сем разоў больш, калі вы скончыце».



Грэгарыюс пільна паглядзеў на мяне. «Вельмі блізка да гэтага, Картэр. Я бачу, ты не страціў дотыку да тэмы. Праблема ў тым, што пакуль гэтыя праекты не будуць завершаны, я не змагу сабраць ні гроша».



- І Сточэлі хоча, каб яго пальцы былі ў тваім пірагу?



"Карацей, так".



"Як?"



«Стачэлі хоча адкрыць казіно на кожным з гэтых курортаў. Яго ігральнае казіно. Я б не ўдзельнічаў у гэтым».



"Скажы яму ісці да чорта".



Грэгарыус пакруціў галавой. "Гэта магло б каштаваць мне жыцця".



Я схіліў галаву і спытаўся ў яго, прыўзняўшы брыво.



"Ён можа гэта зрабіць", - сказаў Грэгарыус. "У яго ёсць людзі".



"Ён сказаў табе гэта?"



"Так."



"Калі?"



"У той час ён выклаў мне сваю прапанову".



«І вы чакаеце, што я выбаўлю вас ад Сточэлі?»



Грэгарыус кіўнуў. "Дакладна."



«Забіўшы яго?»



Ён пакруціў галавой. “Гэта быў бы просты спосаб. Але Сточэлі прама сказаў мне, што калі я паспрабую зрабіць што-небудзь такое глупае, яго людзі атрымаюць загад дастаць мяне любой цаной. Павінен быць іншы спосаб".



Я цынічна ўсміхнуўся. - «І мне трэба яго знайсці, ці не так?»



«Калі хтосьці можа, то толькі вы можаце», - сказаў Грэгарыюс. «Вось чаму я зноў спытаў пра цябе ў Хоўка».



На імгненне мне стала цікава, што магло прымусіць Хока пазычыць мяне. AX не працуе для прыватных асоб. AX працуе толькі на амерыканскі ўрад, нават калі дзевяноста дзевяць адсоткаў амерыканскага ўрада не ведалі аб яго існаванні.



Я спытаў. - "Ты сапраўды так упэўнены ў маіх здольнасцях?"



«Ястраб», - сказаў Грэгарыус, і на гэтым усё скончылася.



Я ўстаў. Мая галава амаль закранула столі кабіны Learjet.



«Гэта ўсё, Грэгарыюс?»



Грэгарыюс зірнуў на мяне. "Усе астатнія гавораць, што гэта так", - пракаментаваў ён.



"У тым, што ўсё?" - зноў спытаў я. Я паглядзеў на яго зверху ўніз. Холад, які я адчуў, непрыязнасць выйшла ў маім голасе.



«Я думаю, гэтага будзе дастаткова нават для цябе».



Я выбраўся з Лірджэта, спусціўся па прыступках да зямлі пустыні, адчуваючы раптоўную дзённую спякоту, амаль такую ​​ж моцную, як і гнеў, які пачаў назапашвацца ўва мне.



Якога чорта Хоук са мной рабіў? N3, killmaster-у, забаронена забіваць? Картэру супрацьстаяць высокапастаўленаму босу мафіі - і калі я дабраўся да яго, я не павінен быў яго чапаць?



Госпадзі, Хоук спрабаваў мяне забіць?



ТРЭЦЯЯ РАЗДЗЕЛ.



Да таго часу, як я прыляцеў на Cessna 210 назад у аэрапорт EI Paso, здаў ключ і аплаціў рахунак, наступіў поўдзень. Мне прыйшлося прайсці каля двухсот ярдаў ад лётнай будкі да галоўнага будынка аэравакзала.



У холе я накіраваўся проста да банка тэлефонаў. Я ўвайшоў у будку, зачыніў за сабой дзверы і высыпаў манеты на невялікую паліцу з нержавеючай сталі. Я ўставіў дзесяць цэнтаў у слот, набраў нуль, а затым набраў пакінуты нумар Дэнвера.



Увайшоў аператар.



"Атрымайце званок", - сказаў я ёй. "Мяне клічуць Картэр". Я мусіў растлумачыць ёй гэта.



Я нецярпліва чакаў, пакуль у маім вуху пульсуюць куранты, пакуль не пачуў тэлефонны званок.







Пасля трэцяга званка нехта адказаў.



"Міжнародныя дадзеныя".



Аператар сказаў: «Гэта аператар Эль-Паса. Мне тэлефануе містэр Картэр. Вы прымеце? »



"Адзін момант, калі ласка." Пачулася пстрычка, і праз імгненне раздаўся мужчынскі голас.



"Добра, прымі", - сказаў ён.



"Працягвайце, сэр". Я чакаў, пакуль не пачуў адключэнне аператара



«Картэр тут, - сказаў я. - Вы ўжо чулі ад Грэгарыуса?



"З вяртаннем", - сказаў Дэнвер. "Мы атрымалі слова".



"Я уключаны?"



«Ты ўключаны, і цябе запісваюць. Парадак."



"Мне патрэбна раздрукоўка аб Карміне Сточэлі", - сказаў я. «Усё, што ў вас ёсць на яго і яго арганізацыю. Спачатку асабістыя дадзеныя, у тым ліку нумар тэлефона, па якім я магу з ім звязацца ».



"Хутка", - сказаў Дэнвер. Рушыла ўслед яшчэ адна кароткая паўза. "Гатовы капіяваць?"



"Гатовы."



Дэнвер даў мне нумар тэлефона. «Ёсць яшчэ код, які трэба выкарыстоўваць, каб дабрацца да яго», - сказаў Дэнвер і растлумачыў мне яго.



Я павесіў трубку ў Дэнверы, затым набраў нумар Нью-Ёрка.



Тэлефон зазваніў толькі адзін раз, перш чым яго знялі.



"Да уж?"



«Мяне клічуць Картэр. Я хачу пагаварыць са Сточэлі».



“Ты памыліўся нумарам, хлопец. Тут нікога з такім прозвішчам няма.



"Скажы яму, што са мной можна звязацца па гэтым нумары", - сказаў я, ігнаруючы голас. Я прачытаў нумар тэлефоннай будкі ў Эль-Паса. «Гэта таксафон. Я хачу атрымаць вестку ад яго праз дзесяць хвілін».



- Адвалі, Чарлі, - прарычэў голас. "Я ж сказаў, што вы памыліліся нумарам". Ён павесіў трубку.



Я паклаў трубку на кручок і адкінуўся назад, спрабуючы ўладкавацца ямчэй у цеснаце. Я дастаў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам і закурыў. Час, здавалася, праляцеў незаўважна. Я гуляў з манетамі на паліцы. Я выкурыў цыгарэту амаль да фільтра, перш чым кінуць яе на падлогу і раздушыць чаравіком.



Тэлефон зазваніў. Я паглядзеў на гадзіннік і ўбачыў, што з таго моманту, як я павесіў трубку, прайшло ўсяго восем хвілін. Я ўзяў слухаўку і тут жа, не кажучы ні слова, паклаў яе на кручок. Я назіраў, як секундная стрэлка маіх наручных гадзін сутаргава цікае. Прайшло роўна дзве хвіліны, перш чым зноў зазваніў тэлефон. Праз дзесяць хвілін пасля таго, як я павесіў трубку ў Нью-Ёрку.



Я ўзяў слухаўку і сказаў: "Картэр, тут".



— Добра, — сказаў цяжкі хрыплы голас, у якім я пазнаў Сточэлі. "Я атрымаў Вашае паведамленне."



"Ты ведаеш хто я?"



«Грэгорыус сказаў мне чакаць ад цябе званка. Што ты хочаш?"



"Каб сустрэцца з вамі."



Быў доўгая паўза. «Грэгорыус пагодзіцца на маю прапанову?» - спытаў Сточэлі.



"Вось пра што я хачу пагаварыць з вамі", - сказаў я. "Дзе і калі мы можам сустрэцца?"



Сточэлі ўсміхнуўся. «Што ж, зараз вы на паўдарозе. Я сустрэнуся з табой заўтра ў Акапулька.



"Акапулька?"



„Ды ўжо. Я зараз у Манрэалі. Я зьбіраюся адсюль у Акапулька. Убачымся там унізе. Вы рэгіструецеся ў гатэлі «Матаморас». У цябе такое імя? Мае хлопчыкі зьвяжуцца з вамі, і мы сустрэнемся».



"Дастаткова добра."



Сточэлі завагаўся, а затым зароў: «Паслухай, Картэр, я сёе-тое чуў пра цябе. Дык вось, я вас папярэджваю. Не гуляй са мной у гульні! »



"Убачымся ў Акапулька", - сказаў я і павесіў трубку.



Я вывудзіў з кішэні яшчэ дзесяць цэнтаў і зноў патэлефанаваў у Дэнвер.



"Картэр", - сказаў я, уяўляючыся. «Мне патрэбная раздрукоўка аперацыі ў Акапулька. Хто там звязаны са Сточалі? Наколькі гэта вяліка? Як гэта працуе? Усё, што можна на іх дастаць. Імёны, месцы, даты».



"Зразумеў."



"Як шмат часу гэта зойме?"



«Да таго часу, як вы даберацеся да Акапулькі, у вас будзе інфармацыя, а таксама іншыя матэрыялы, якія вы прасілі. Гэта дастаткова хутка? Што небудзь яшчэ?"



“Ды ўжо. Я хачу, каб тэлефонны апарат даставілі мне па паветры ў гатэль Матаморас. І я хачу, каб ён чакаў мяне, калі я прыеду».



Дэнвер пачаў пратэставаць, але я перабіў яго. "Чорт вазьмі, арандуй невялікі самалёт, калі трэба", - рэзка сказаў я. «Не спрабуйце эканоміць ні капейкі. Гэта грошы Грэгарыуса, а не твае!



Я павесіў слухаўку і выйшаў на вуліцу, каб злавіць таксі. Наступным маім прыпынкам было Мексіканскае бюро па турызме для атрымання дазволу для наведвальнікаў, і адтуль я накіраваўся праз мяжу ў Хуарэс і аэрапорт. Я ледзь паспеў паспець на Aeromexico DC-9 да Чіуауа, Тарэона, Мехіка і Акапулька.



РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ



Дэнвер быў добрым хлопчыкам. Тэлекапіравальны апарат чакаў мяне ў маім нумары, калі я рэгістраваўся ў гатэлі Матаморас. Яшчэ не было часу для справаздачы, таму я спусціўся на шырокую тэрасу, выкладзеную пліткай, з выглядам на заліў, сеў у шырокае плеценае крэсла і заказаў шкляначку рома. Я павольна пацягваў яго, гледзячы праз заліў на агні горада, якія толькі што загарэліся, і на цёмныя невыразныя ўзгоркі, якія ўзвышаюцца над горадам на поўначы.



Я прасядзеў там доўга, атрымліваючы асалоду ад вечарам, цішынёй, агнямі горада і прахалоднай саладосцю рома.



Калі я нарэшце ўстаў, я ўвайшоў унутр, каб правесці доўгую марудлівую вячэру, так што толькі амаль да паўночы мне патэлефанавалі з Дэнвера. Узяў у сваім пакоі.



Я уключыў тэлекапіравальны апарат і ўставіў у яго трубку. Папера пачала выходзіць з апарата.



Я сканаваў яго, пакуль ён не выслізнуў, пакуль, нарэшце, у мяне не з'явілася маленькая пачак у выглядзе чаркі паперы перада мной.






Машына спынілася. Я зноў узяў слухаўку.



«Вось і ўсё, - сказаў Дэнвер. “Спадзяюся, гэта вам дапаможа. Што небудзь яшчэ?"



"Пакуль няма".



«Тады ў мяне ёсць сёе-тое для цябе. Мы толькі што атрымалі інфармацыю ад аднаго з нашых кантактных асоб у Нью-Ёрку. Учора ўвечары ў аэрапорце Кэнэдзі мытнікі забралі траіх французаў. Іх злавілі пры спробе пераправіць партыю гераіну. Іх клічуць Андрэ Мішо, Морыс Берцье і Эцьен Дзюпрэ. Даведаешся іх? »



"Так, - сказаў я, - яны звязаны са Сточэлі ў французскай частцы яго аперацый па барацьбе з наркотыкамі".



«Вы праглядалі справаздачу па меры яе паступлення», - абвінаваціў мяне Дэнвер.



Я задумаўся на імгненне, а потым сказаў: «У гэтым няма сэнсу. Гэтыя людзі занадта вялікія, каб самі несці тавар. Чаму яны не выкарыстоўвалі кур'ера? "



“Мы таксама не можам зразумець гэтага. Паводле атрыманага намі паведамлення, самалёт прыляцеў з Арлі. Мішо падабраў свае сумкі на паваротнай платформе і аднёс іх да стойкі мытні, як быццам яму не было чаго хаваць. Тры мяшкі, але адзін з іх быў набіты дзесяццю кілаграмамі чыстага гераіну».



"Колькі ты сказаў?" - Перабіў я.



“Вы мяне правільна пачулі. Дзесяць кілаграмаў. Ведаеце, колькі гэта каштуе? "



«Кошт вуліцы? Каля двух мільёнаў долараў. Аптовыя продажу? Гэта будзе каштаваць ад ста дзесяці да ста дваццаці тысяч для імпарцёра. Вось чаму ў гэта так цяжка паверыць».



«Табе лепш паверыць у гэта. А зараз самае смешнае. Міша сцвярджаў, што нічога не ведаў аб гераіні. Ён адмаўляў, што сумка была ягоная».



"Гэта было?"



«Ну, гэта быў кейс аташэ - адзін з самых вялікіх - і на ім былі выбітыя яго ініцыялы. І ягоная бірка зь імем была прымацаваная да ручкі».



"А што наконт двух іншых?"



„Тое ж самае. Бэрцье нёс дванаццаць кілаграмаў у начной сумцы, а Дзюпрэ – восем кілаграмаў. У суме атрымліваецца каля трыццаці кілаграмаў самага чыстага гераіну, які калі-небудзь сустракаўся мытняй».



"І ўсе яны кажуць адно і тое ж?"



“Ты адгадаў. Кожны кладзе сваю сумку на кантрольную стойку тлустым шрыфтам, як латунь, як быццам у ёй нічога няма, акрамя кашуль і шкарпэтак. Яны крычаць, што гэта падробка».



«Можа, - падумаў я, - акрамя аднаго. Вам не трэба марнаваць грошы на наркотыкі на 350 тысяч даляраў, каб стварыць фрэйм. Паўкілаграма - чорт, нават некалькі унцый - дастаткова.



"Так лічыць мытня".



"Ці было навядзенне?"



"Ні слова. Яны прайшлі поўную працэдуру ператрусу, таму што мытня ведае аб іх дзейнасці ў Марсэлі, і іх імёны ўнесены ў спецыяльны спіс. І гэта робіць гэта яшчэ больш дзіўным. Яны ведалі, што патрапілі ў гэты спіс. Яны ведалі, што іх старанна праверыць мытня, бо яны маглі разлічваць, што гэта сыдзе з рук?"



Я не стаў каментаваць. Дэнвер працягнуў. «Вы знойдзеце гэта яшчэ цікавейшым, калі злучыце яго з іншым фрагментам інфармацыі ў файле, які мы толькі што перадалі вам. На мінулым тыдні Сточэлі быў у Марсэлі. Угадай, з кім ён сустракаўся, пакуль быў там? »



«Мішо, Берцье і Дзюпрэ», - сказаў я. "Разумны малы." Я на імгненне прамаўчаў: "Думаеш, гэта супадзенне?" - спытаў Дэнвер. "Я не веру ў супадзенні", - катэгарычна сказаў я. "Мы таксама".



"У тым, што ўсё?" - Я спытаў, і Дэнвер сказаў "так", пажадаў мне ўдачы і павесіў трубку. Я спусціўся і выпіў яшчэ.



Праз дзве гадзіны я вярнуўся ў свой пакой, распранаючыся, калі зноў зазваніў тэлефон.



«Я спрабаваў звязацца з вамі ўжо пару гадзін, - сказаў Дэнвер з ноткай раздражнення ў голасе.



"Што адбываецца?"



«Гэта ўразіла фанатаў», - сказаў Дэнвер. “Мы ўвесь дзень атрымліваем справаздачы ад нашых людзей. Пакуль што на рахунку Даттуа, Торрегросса, Віньяль, Гамбетта, Максі Кляйн і Солі Уэбер! »



Я здзіўлена свіснуў, што Дэнвер толькі што назваў шасцярых з галоўных наркадзялкоў, звязаных са Сточэлі ў яго аперацыях на Усходнім узбярэжжы. "Раскажы мне падрабязнасці".



Дэнвер глыбока ўздыхнуў. «Сёння раніцай у аэрапорце Ла-Гуардыя арыштаваны ФБР Раймон Датуа Датуа прыляцеў рэйсам з Манрэаля. Даттуа абшукалі, і ў кішэні яго паліто знайшлі ключ ад шафкі аэрапорта. У чамадане ў шафцы было дваццаць кіляграмаў чыстага гераіну».



"Працягваць."



«Сёння раніцай Віні Торрегросса атрымаў скрынку ў сваім доме ў Вестчэстэры. Яго даставілі на звычайным фургоне United Parcel Service. Ён ледзь паспеў адкрыць яго, як на яго напалі агенты Бюро па наркотыках і небяспечных леках, якія дзейнічалі па навядзенні. У каробцы было пятнаццаць кілаграмаў гераіну!



«Гамбетта і Віньяль былі арыштаваныя гэтым вечарам каля сямі гадзін вечара паліцыі Нью-Ёрка, - працягнуў ён.



«Іх папярэдзілі па тэлефоне. Яны падабралі гэтых дваіх у машыне Гамбетты ў цэнтры Манхэтэна і выявілі дваццаць два кілаграмы гераіну, упакаваных у адсек для запасных шын у багажніку».



Я нічога не сказаў, пакуль Дэнвер працягваў свой канцэрт.



«Каля дзесяці гадзін вечара федэралы ўвайшлі ў гасцінічны пентхаус Максі Кляйн у Маямі-Біч. Кляйн і яго партнёр Уэбер толькі што скончылі абедаць. Агенты знайшлі пятнаццаць кіло гераіну ў адсеку абедзеннага стала, які афіцыянт прынёс з абедам менш за гадзіну таму.






Дэнвер спыніўся, чакаючы, што я што-небудзь скажу.



"Цалкам відавочна, што яны былі падстаўлены", - разважаў я.



"Вядома", - пагадзіўся Дэнвер. «Ведомыя не толькі федэралы і мясцовая паліцыя, але і газеты. У нас быў адзін з рэпарцёраў нашага інфармацыйнага бюро на кожнай з гэтых сустрэч. Заўтра гэтая гісторыя будзе займаць першае месца ў кожнай газеце краіны. Гэта ўжо ў эфіры”.



«Арышты застануцца?



«Думаю, так», - сказаў Дэнвер, крыху падумаўшы. «Яны ўсё крычаць пра фальсіфікацыі, але федэралы і мясцовыя паліцыянты« доўга чакалі, каб прыбіць гэтых хлопцаў. Так, я думаю, яны прымусяць гэта прызнаць».



Я крыху палічыў у розуме. «Гэта ўсяго сто два кілаграмы гераіну, - сказаў я, - калі ўлічыць тое, што яны ўзялі ў Міша Берцье і Дзюпрэ два дні таму».



«Прама па носе», - сказаў Дэнвер. «З улікам таго, што тавар мае вулічны кошт ад двухсот да двухсот дваццаці тысяч долараў за кілаграм, у суме атрымліваецца больш за дваццаць адзін мільён долараў. Чорт вазьмі, нават па кошце ад дзесяці да дванаццаці тысяч даляраў за кілаграм Стокелі, калі ён імпартуе яго з Марсэля, гэта больш за мільён сто тысяч даляраў



"Нехта пацярпеў", - пракаментаваў я.



"Хочаце паслухаць астатняе?"



"Так."



«Вы ведалі, што Сточэлі ўчора быў у Манрэалі?»



„Так. Я размаўляў зь ім там».



«Вы ведалі, што ён сустракаўся з Раймонам Датуа, калі быў там?»



"Не" Але з інфармацыяй, якую мне толькі што даў Дэнвер, я не знайшоў гэта занадта дзіўным.



«Або што за дзень да сустрэчы з Даттуа Сточэлі быў у Маямі-Біч, сустракаўся з Максі Кляйн і Солі Уэберам?»



"Не"



«Або што праз тыдзень пасля таго, як ён вярнуўся з Францыі, ён сустрэўся як з Тарэгрэса ў Вестчэстэры, так і з Віньялам і Гамбетай у Брукліне?»



“Я спытаў. - Адкуль, чорт вазьмі, вы ўсё гэта ведаеце пра Сточалі?»



«Грэгорыюс прымусіў нас высачыць Сточэлі каля трох тыдняў таму, - растлумачыў Дэнвер. "З таго часу ў нас былі каманды з двух і трох чалавек, якія сачылі за ім дваццаць чатыры гадзіны ў суткі". Ён усміхнуўся. «Я магу сказаць вам, колькі разоў у дзень ён хадзіў у прыбіральню і колькі лістоў паперы выкарыстаў».



«Перастань выхваляцца», - сказаў я яму. "Я ведаю, наколькі добрая інфармацыйная служба".



«Добра, - сказаў Дэнвер. «А зараз вось яшчэ факт, які я захаваў для вас. Незадоўга да таго, як яго схапілі федэралы, Максі Кляйн размаўляў з Х'юга Данаты ў Кліўлендзе. Максі папрасіў Камісію заключыць кантракт на Сточэлі. Яму сказалі, што гэта ўжо ў распрацоўцы».



"Чаму?"



«Таму што Максі хваляваўся, што Сточэлі падставіў Мішо, Берцье і Дзюпрэ. Ён чуў па радыё аб Тарэгрэсе, Віньяле і Гамбеце. Ён падумаў, што іх падставіў Сточэлі і што ён наступны».



З лагодным сарказмам я сказаў: "Мяркую, Максі Кляйн патэлефанаваў і распавёў вам асабіста, што ён сказаў Донаці?"



«Вось-вось, - сказаў Дэнвер са смехам. «З таго часу, як Максі сустрэўся са Сточэлі, мы праслухоўвалі яго тэлефоны».



"Максі не настолькі дурны, каб выкарыстоўваць тэлефоны ў сваім нумары гатэля для такога званка", – заўважыў я. "Ён бы скарыстаўся б будкай на вуліцы".



«Так, - сказаў Дэнвер, - але ён дастаткова бестурботны, каб выкарыстоўваць адну і тую ж будку больш за адзін раз. Мы ўсталявалі праслухоўку на паўтузіна будак, якія, як мы выявілі, ён увесь час выкарыстоўваў у апошнія пару дзён. Сёньня ўвечары гэта акупілася».



Я не мог вінаваціць Дэнвера за самаздаволенасць. Яго людзі прарабілі страшэнна добрую працу.



Я спытаў: "Як вы гэта разумееце?" "Вы думаеце, што Сточэлі падставіў сваіх партнёраў?"



«Гэта сапраўды так выглядае, ці не так? І Камісія, здаецца, таксама так думае, бо яны заключылі з ім кантракт. Стачалі мёртвы.



"Можа быць", - сказаў я ўнікліва. «Ён таксама ўзначальвае адну з самых вялікіх сем'яў у краіне. Ім будзе няпроста дабрацца да яго. Што небудзь яшчэ?"



"Хіба гэтага недастаткова?"



"Думаю, так", - сказаў я. "Калі што-небудзь яшчэ зламаецца, дайце мне ведаць".



Я задуменна паклаў слухаўку і сеў у крэсла на маленькім балконе за акном. Я закурыў цыгарэту, гледзячы ў цемру мяккай мексіканскай ночы і праглядаючы інфармацыю, якая так раптоўна ўразіла мяне.



Калі тое, што сказаў Дэнвер, было праўдай - калі на Сточэлі быў падпісаны кантракт - тады ў яго былі б занятыя яшчэ некалькі месяцаў. Настолькі, што ў яго не было часу турбаваць Грэгарыуса. У гэтым выпадку мая праца была зроблена.



І ўсё ж гэта здавалася занадта простым, занадта выпадковым вырашэннем праблемы Грэгарыуса.



Я зноў прагледзеў факты. І ў галаву сталі закрадвацца сумневы.



Калі б Сточэлі сапраўды ўсталяваў падставы, ён бы ведаў, што яго ўласнае жыццё ў небяспецы. Ён ведаў, што яму давядзецца легчы на дно, пакуль не сціхне спякота. Канешне, ён ніколі не прыязджаў бы ў Акапулька так адкрыта.



У гэтым не было сэнсу.



Пытанне: Куды б ён пайшоў, каб здабыць сто два кілаграмы? Гэта шмат гераіну. Ён не атрымаў бы яго ад сваіх марсельскіх сяброў - калі б ён збіраўся выкарыстоўваць яго, каб падставіць іх. А калі б ён звярнуўся да іншых крыніц, я чуў бы пра такую вялікую пакупку.






Пытанне: Дзе ён мог бы атрымаць больш за мільён даляраў гатоўкай, каб здзейсніць куплю? Нават у злачынным свеце мафіі і сіндыката такія грошы цяжка атрымаць адначасова і невялікімі, не адсочванымі рахункамі. Ніхто не бярэ чэкі і не прапануе крэдыт!



Пытанне: Дзе б ён захоўваў рэчы? Чаму не было ні слова пра гэты матэрыял, перш чым ён быў падкладзены? Інтэрпол, французскае бюро па дужанні з наркотыкамі - L'Office Central Pour la Suppression du Traffic des Stupefiants - наша ўласнае міністэрства па наркотыках і небяспечным наркотыкам ЗША - усё павінны былі ведаць пра гэта загадзя са сваіх шырокіх сетак платных інфарматараў.



Іншая думка: калі Сточэлі мог спісаць такую вялікую колькасць гераіну, ці азначала гэта, што ён мог займець яшчэ большыя колькасці?



Вось што сапраўды магло выклікаць дрыжыкі ў чалавека.



Гэтыя пытанні і іх шматлікія магчымыя адказы круціліся ў маёй галаве, як карусель без вершнікаў з драўлянымі канямі, якія скачуць уверх і ўніз на сваіх сталёвых тычках, і як толькі я дасягаў адной ідэі, з'яўлялася іншая, якая здавалася больш лагічнай. .



Я нарэшце згубіўся ў лабірынце расчаравання.



Самае вялікае пытанне было ў тым, чаму Хоук пазычыў мяне Грэгарыуса? Ключ да разгадкі ляжыць у фразе "ленд-ліз". Мяне давалі ў пазыку, і Хоук збіраўся атрымаць што-небудзь наўзамен маіх паслуг. Што?



І больш за тое. "Не AX" азначала, што я не мог звяртацца да вытворчых аб'ектаў або персаналу AX. Гэта было асабліва прыватнае прадпрыемства. Хоук казаў мне, што я сам па сабе!



Добра. Я мог зразумець гэта. AX – звышсакрэтнае агенцтва ўрада ЗША, і гэта вызначана не было дзяржаўнай працай. Такім чынам, ніякіх званкоў у Вашынгтон. Ніякіх запасных. Няма каму прыбіраць за мной беспарадак.



Толькі я, Вільгельміна, Гюго і, вядома ж, П'ер.



Я нарэшце сказаў, што да д'ябла ўсё гэта, і спусціўся ўніз, каб выпіць апошні прыемны напой на тэрасе, перш чым адправіцца спаць.



РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ



Я прачнуўся ў цемры свайго пакоя ад нейкага атавістычнага, першапачатковага адчування небяспекі. Аголены пад лёгкай коўдрай і прасціною, я ляжаў, не рухаючыся, стараючыся не расплюшчваць вочы і не паказваць якім-небудзь чынам на тое, што я прачнуўся. Я нават працягваў дыхаць марудным, рэгулярным сном. Я ўсведамляў, што нешта разбудзіла мяне, гук, які не належаў пакою, дакрануўся да майго спячага розуму і штурхнуў мяне ў стан няспання.



Я настроіў свае вушы, каб улоўліваць усё, што адрознівалася ад звычайных начных гукаў. Я пачуў лёгкі шолах штор на ветры кандыцыянера. Я пачуў слабое ціканне будзільніка маленькага вандроўцы, які я паставіў на тумбачцы побач з маім ложкам. Я нават чуў, як з крана ў ваннай упала кропля вады. Ніводзін з гэтых гукаў не вырваў мяне са сну.



Усё, што было іншым, было для мяне небяспечна. Прайшла бясконцая хвіліна, перш чым я зноў пачуў гэта - павольнае, асцярожнае слізгаценне абутку па ворсе дывана, за якім рушыў услед тонкі выдых, які быў занадта моцна затрыманы.



Па-ранейшаму не рухаючыся і не змяняючы рытму свайго дыхання, я расплюшчыў вочы наўскасяк, назіраючы за ценямі ў пакоі куткамі вачэй. Было тры чужыя. Двое з іх падышлі да майго ложка.



Нягледзячы на ??кожны імпульс, я прымушаў сябе заставацца нерухомым. Я ведаў, што ў імгненне вока не застанецца часу на наўмысна спланаваныя дзеянні. Выжыванне будзе залежаць ад хуткасці маёй інстынктыўнай фізічнай рэакцыі.



Цені наблізіліся. Яны падзяліліся, па адным з кожнага боку майго ложка.



Калі яны схіліліся нада мной, я ўзарваўся. Мой тулава рэзка выпрастаўся, мае рукі ўзняліся і схапілі іх за шыі, каб разбіць галовы разам.



Я быў занадта марудны на долю секунды. Мая правая рука схапіла аднаго мужчыну, але іншая вырвалася з маёй хваткі.



Ён выдаў сярдзіты гук і апусціў руку. Удар патрапіў мне ў левы бок шыі ў плячо. Ён ударыў мяне не толькі кулаком; Я ледзь не страціў прытомнасць ад раптоўнага болю.



Я спрабаваў кінуцца з ложка. Я дабраўся да падлогі, калі трэці цень накінуўся на мяне, стукнуўшы мяне спіной аб ложак. Я збіў яго каленам, моцна стукнуўшы яго ў пахвіну. Ён закрычаў і сагнуўся напалову, і я ўсадзіў пальцы яму ў твар, не заўважыўшы яго вачэй.



На імгненне я быў вольны. Левая рука анямела ад удару па ключыцы. Я паспрабаваў не звяртаць на гэта ўвагі, упаўшы на падлогу ў прысядзе роўна настолькі, каб рычаг падскокваў у паветры. Мая правая нага рэзка стукнула па гарызанталі. Яна патрапіла аднаму з мужчын высока ў грудзі, адкінуўшы яго ў сцяну. Ён выдыхнуў ад болю.



Я павярнулася да трэцяга мужчыны, і край маёй рукі ўзмахнуў да яго кароткім ударам бокам, які павінен быў зламаць яму шыю.



Я быў недастаткова хуткі. Я памятаю, як пачаў наносіць удар і ўбачыў, як яго рука замахваецца на мяне, і зразумеў, у тую долю секунды, што я не змагу адбіць гэта своечасова.







Я меў рацыю. Усё прайшло адразу. Я ўпаў у самую глыбокую і самую чорную дзірку, у якой калі-небудзь быў. Мне спатрэбілася цэлая вечнасць, каб зваліцца і зваліцца на падлогу. А потым доўга не было прытомнасці.



* * *



Я ачуўся і выявіў, што ляжу на ложку. Святло было ўключана. Двое мужчын сядзелі ў крэслах каля акна. Трэці мужчына стаяў ля ног майго ложка. Ён трымаў у руцэ вялікі аўтаматычны пісталет Gabilondo Llama калібра 45-га калібра іспанскай вытворчасці, накіраваны на мяне. Адзін з мужчын у крэслах трымаў у руцэ кольт 38-га калібра з двухцалевым ствалом. Іншы пастукаў гумавай дубінкай у далонь левай рукі.



Галава балела. У мяне хварэлі шыя і плячо. Я пераводзіў позірк з аднаго на другога. Нарэшце, я спытаў: "Што, чорт вазьмі, усё гэта?"



Вялікі мужчына ля ног майго ложка сказаў: «Стачэлі хоча цябе бачыць. Ён паслаў нас прывезьці цябе».



"Тэлефонны званок зрабіў бы гэта", – кісла пракаментаваў я.



Ён абыякава паціснуў плячыма. "Ты мог бы збегчы".



«Навошта мне бегчы? Я прыехаў сюды, каб сустрэцца зь ім».



Няма адказу. Толькі поціск мясістага пляча.



"Дзе зараз Сточэлі?"



«Наверсе ў пентхаусе. Апранайся."



Стомлена я ўстаў з ложка. Яны ўважліва назіралі за мной, пакуль я нацягваў адзенне. Кожны раз, калі я цягнуўся левай рукой, цягліцы пляча хварэлі. Я вылаяўся сабе пад нос. Шэсць месяцаў, якія я правёў удалечыні ад AX, зрабілі сваю справу. Я не паспяваў выконваць свае штодзённыя практыкаванні ёгі. Я дазволіў свайму целу паслабіцца. Не вельмі, але гэта крыху мела значэнне. Мае рэакцыі ўжо не былі такімі хуткімі, як раней. Тром галаварэзам Сточэлі хапіла долі секунды затрымкі. Перш за я змог бы злавіць іх дваіх, якія схіліліся над маім ложкам, і разбіць іх галовы разам. Трэці ніколі б не ўстаў з падлогі пасля таго, як я яго ўдарыў.



"Пойдзем", - сказаў я, паціраючы ныючыя ключыцу. "Мы ж не хочам прымушаць Карміне Сточэлі чакаць, ці не так?"



* * *



Карміне Сточэлі сядзеў у нізкім скураным крэсле з мяккай абіўкай у далёкім канцы велізарнай гасцінай свайго пентхауса. Яго мажная постаць была захутаная ў расслабляльную шаўковую мантыю.



Калі мы ўвайшлі, ён піў каву. Ён паставіў кубак і ўважліва агледзеў мяне. Яго маленькія вочкі выглядалі з круглага твару з цёмнымі падбародкамі, напоўненага варожасцю і падазрэннем.



Сточалі было пад пяцьдзесят. Яго галава была амаль лысай, калі не лічыць манаскага пострыгу з масляністых чорных валасоў, якія ён адгадаваў і зачасаў беднымі пасмамі па паліраваным голым чэрапе. Калі ён глядзеў на мяне з галавы да ног, ад яго зыходзіла аўра бязлітаснай сілы з такой сілай, што я мог гэта адчуць.



"Сядзь", - прарычэў ён. Я сеў на кушэтку насупраць яго, паціраючы хворае плячо.



Ён падняў вочы і ўбачыў трох сваіх хлопчыкаў, якія стаяць паблізу. Яго твар нахмурыўся.



"Вунь!" - адрэзаў ён, паказваючы вялікім пальцам. "Ты мне зараз больш не патрэбен".



"Ты будзеш у парадку?" спытаў вялікі.



Сточэлі паглядзеў на мяне. Я кіўнуў.



"Ага", - сказаў ён. “Я буду ў парадку. Адваліце."



Яны пакінулі нас. Сточэлі зноў паглядзеў на мяне і паківаў галавой.



«Я здзіўлены, што цябе так лёгка ўдалося адолець, Картэр, - сказаў ён. "Я чуў, ты быў нашмат больш жорсткім".



Я сустрэў яго позірк. «Не верце ўсяму, што чуеце, - сказаў я. «Я проста дазволіў сабе стаць крыху нядбайным».

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги