Вялікія падвойныя дзверы ў канцы пакоя вялі ў далёкі канец, на камяністую сцежку, якая спускалася да пляжу, да прахалоднага свежага паветра, да ціхага месца, дзе сінявата-чорны акіян без усялякай дапамогі сустракаўся з пяшчаным берагам. Сонні, твой гаспадар на выходных.



Па меры таго як вечар падыходзіў да канца, некаторыя з тусоўшчыкаў сышлі. Тыя, каму пашанцавала, пайшлі рука ў руку, мужчына разаслаў куртку на пяску для дзяўчыны. Няшчасныя выйшлі адны. Падумаць аб тым, чаму ім так не павезла; падумаць аб выдаткаваных грошах і які пайшоў адпачынку ці падыхаць свежым паветрам, перш чым паўтарыць спробу. А некаторыя проста выйшлі паглядзець на зоркі перад тым, як адправіцца дадому ў кватэры ў Штатах, у гарады, у якіх больш няма зорак.



Ніхто не заўважыў высокага чалавека ў куртцы Кардэна, які ішоў да далёкага канца пляжа. Ён ішоў хутка з ліхтарыкам, ішоў з сабакам ад дарагога гатэля на Багаме ўніз, туды, дзе пляж быў самым цёмным і ціхім. Аднойчы ён зірнуў на праходзілых міма адзінокіх. Погляд, які можна было інтэрпрэтаваць як раздражненне. Але ніхто гэтага не заўважыў.



Верталёт таксама ніхто не заўважыў. Толькі калі ён апусціўся так нізка, што вы падумалі, што ён ляціць прама на вас, і калі ён не прызямліцца хутка, ён вылеціць праз вялікія шкляныя дзверы і прызямліцца пасярод зіхоткай бальнай залы.



З верталёта вываліліся трое мужчын у капюшонах. У іх была зброя. Мужчына ў пінжаку Кардэна, як і ўсе астатнія, падняў вочы ў ціхім здзіўленні. Ён сказаў: «Якога чорта! А потым яны схапілі яго і хутка, груба падштурхнулі да верталёта. Людзі на беразе стаялі нерухома, нерухома, як пальмы на пляжы, варожачы, ці было тое, што яны бачаць, было сном, а затым маленькі чалавек з Брукліна крыкнуў: "Спыніце іх!" Нешта абарвалася ў ціхім натоўпе, натоўпе мітуслівых няўдачнікаў з вялікага горада, і некаторыя з іх пабеглі насустрач мары, каб пазмагацца, магчыма, упершыню ў сваім жыцці. людзі ў капюшонах усміхаліся, паднімалі пісталеты-кулямёты і пакрывалі пляж кулямі і крыкамі, і пад грукат гармат, слабое шыпенне фосфарнай гранаты, а затым агонь - хутка які распаўсюджваецца агонь, які пажыраў набытыя сукенкі. з нагоды, і маленькія прыдатныя швэдры, і ўзятыя напракат смокінгі, і маленькі чалавечак з Брукліна, і настаўнік з Баёны.



Чатырнаццаць забітых, дваццаць два параненыя.



А чалавека з сабакам узялі на верталёт.







Першы раздзел.






Я ляжаў голы на сонейку. Я не варушыў ні мускулам больш за гадзіну. Мне гэта пачынала падабацца. Я пачаў думаць аб тым, каб больш ніколі не варушыць цягліцамі. Я падумаў, калі вы праляжыце на сонца пустыні дастаткова доўга, ці зможа запал ператварыць вас у статую? Ці помнік? Можа, я мог бы стаць помнікам. Тут ляжыць Нік Картэр. Б'юся аб заклад, я б зрабіўся статуяй турыста



Прыцягненне. Сям'і наведвалі мяне па чатырохдзённых выходных, і дзеткі стаялі і курчылі рожы - як яны гэта робяць з ахоўнікамі Букінгемскага палаца - спрабуючы прымусіць мяне паварушыцца. Толькі я б не стаў. Можа быць, мне атрымаецца патрапіць у Кнігу рэкордаў Гінэса: «Рэкорд па адсутнасці руху цягліц - 48 гадоў і дванаццаць хвілін, усталяваны Нікам Картэрам у Тусоне, штат Арызона».



Я прыжмурыўся, гледзячы на доўгі гарызонт, на цьмяна-блакітныя горы, якія атачаюць пустыню, і глыбока ўдыхнула паветра, настолькі чыстае, што мне здалося, што мае лёгкія - гэта трушчобы.



Я паглядзеў на сваю нагу. Яна зноў стаў выглядаць як частка мяне. Прынамсі, яна стала такой жа цёмна-карычневай, як і астатняя частка майго цела, больш падобныя не на шланг пыласоса, а на сапраўдную чалавечую нагу.



Гаворачы аб тым, каб не рухаць мышцамі, шэсць тыдняў таму гэта было далікатнай тэмай. Шэсць тыдняў таму гіпс усё яшчэ быў на маёй назе, і доктар Шылхаус выдаваў кудахтанне і абмяркоўваў маё акрыянне ў «калі» замест «калі». Куля, з якой пашчасціла вырадачку Джэнінгсу, раскалола костку, а аскепкі ўрэзаліся ў мышцы, нервы ці нешта яшчэ, што прымушае нагу рабіць сваю справу, і мы не жартавалі, калі больш не рухаемся.



Я зноў паглядзеў на выгляд. У бязмежным свеце пяску, шалвеі і сонцы, удалечыні - самотны вершнік на бронзавай кабыле. Я заплюшчыў вочы і паплыў прэч.



Бі!



Яна стукнула мяне згорнутай паперай і разбудзіла мяне ад сноў катэгорыі "Х". Яна сказала: «Картэр, ты безнадзейны. Я пакіну цябе на гадзіну, а ты пойдзеш».



Я расплюшчыў вока. Мілі. Прыгожая. Нават у гэтай бязглуздай белай уніформе медсёстры. Вялікі пучок сакавітых бялявых валасоў, залаціста-плацінавыя і жоўта-ружовыя валасы, вялікія карыя вочы, бліскучы загар і мяккі поўны рот, а затым рухаючыся ўніз і чытаючы злева направа, дзве самыя выдатныя грудзей у свеце, багатыя і высокія, і круглыя, а потым - чорт вазьмі, я паварушыў мускулам.



Я застагнаў і перавярнуўся. «Давай, - сказала яна. "Вярнуцца да працы." Праца азначала фізіятэрапію маёй нагі. Мілі была фізіятэрапеўтам. Для маёй нагі. Усё астатняе было неафіцыйным.



Я ўзяў ручнік і абгарнуў яго вакол сябе. Я ляжаў на брызентавым кілімку на масажным стале на балконе прыватнай спальні ў вялікім іспанскім асабняку ў місіянерскім стылі прыкладна ў трыццаці пяці мілях на паўднёвы захад ад Тусона. Прытулак цёткі Цілі Ці, як яго менш ласкава называюць, ATR AX тэрапія і рэабілітацыя. Дом-інтэрнат для ветэранаў "халодных войнаў".



Я быў там дзякуючы ветлівасці Гаральда («Хэпі») Джэнінгса, былога бутлегера, былога зняволенага, экспатрыянта, уладальніка малюсенькай гасцініцы на выспах Кайкас, прама насупраць Гаіці. Гасцініца Хэпі аказалася разліковай палатай для групы фрылансераў пад назвай Blood And Vengeance. Яго агульнапрызнанай мэтай было атрымаць кроў і адпомсціць абранай групе амерыканскіх навукоўцаў. Рух фінансаваўся багатым амерыканскім экс-нацыстам, які рабіў усё гэта годным Хэпі. Кроў і адплата засталіся ў мінулым, але я заплаціў за перамогу двухтыднёвай комай і зламанай нагой. У абмен на гэта AX падаў мне два месяцы сонечных і аднаўленчых практыкаванняў і Мілі Барнс.



Мілі Барнс схапіла маю левую нагу і прымацавала да яе металічны груз. «І пацягнуцца, - сказала яна, - і сагнуцца… і сагнуцца… і пацягнуцца, два-тры - гэй! Гэта нядрэнна. Іду ў заклад, на наступным тыдні ты будзеш хадзіць без мыліц». Я паглядзеў на яе з сумневам. Яна паціснула плячыма. "Я не сказала бегаць".



Я ўсміхнуўся. «Гэта таксама нармальна. Я проста вырашыў, што мне не вельмі спяшацца. Я ляжаў тут, думаючы, што жыццё кароткае, і занадта шмат часу марнуецца на бег».



Яна падняла бровы. "Гэта не падобна на рэпліку Killmaster".



Я паціснуў плячыма. “Так што, магчыма, гэта ня так. Можа, я падумваю аб тым, каб кінуць AX. Валяцца. Рабіць тое, што робяць сапраўдныя людзі». Я пакасіўся на яе. "Што робяць сапраўдныя людзі?"



"Ляжы, жадаючы, каб яны былі Нікам Картэрам".



"З усіх сіл."



"Працягвай рухаць нагой".



"Кім ты хацеў бы быць?"



Яна падарыла мне адкрытую дзявоцкую ўсмешку. "Калі я з табой, я шчаслівая быць Мілі Барнс".



"А калі я пайду?"



«Ах! Калі ты пойдзеш, я запрус у гэтым самым пакоі са сваімі ўспамінамі, маімі слязамі і маімі зборнікамі вершаў». Яна падціснула вусны. "Гэта той адказ, які вы хацелі пачуць?"



"Я хацеў ведаць, чаго ты хочаш ад жыцця".



Яна стаяла злева ад мяне, каля парэнчаў балкона, скрыжаваўшы рукі на грудзях, сонца свяціла жоўтымі зоркамі ў яе валасах. Яна паціснула плячыма. "Я не думаў аб жаданні чагосьці гадамі".



«… Сказаў бабулі Барнс у дзень яе дзевяностагоддзя. Давай, дзетка. Гэта не думка для маладой жанчыны.



Яна пашырыла вочы. Мне дваццаць восем”.



"Гэты стары, а?"



"Працягвай выцягваць нагу"



Я працягнуў нагу. Яна працягнула руку і падняла яе яшчэ вышэй, хістаючыся, і вітаючы сонца. Яна прыбрала рукі, і я падняў іх уверх, нашмат вышэй, чым я думаў. "У наступны раз падштурхні сябе так высока". Я згінаўся, нахіляўся і штурхаўся так высока.



"Мілі... Калі б я пайшоў..."



«Глупства, Нік! Тое, праз што ты праходзіш, - тыповае мысленне дванаццатага тыдня».



"Я ўкушу. Што гэта?"



Яна ўздыхнула. . «Гэта проста першы месяц вы, хлопцы, правядуць тут, вы ўсё ў палаючым спяшаецеся выйсці Другі месяц вы засяродзіцца на працу цяжка трэці месяц. - Я не ведаю, - вашы змены метабалізму абвыкаюць да ўсёй гэтай хлусні. Вы пачынаеце філасофстваваць, пачынаеце цытаваць Амара Хаяма. У вас затуманены вочы, калі вы глядзіце The Waltons”. Яна паківала галавой.



"Дык што ж будзе далей?"



Яна ўсміхнулася. «Вось убачыш. Проста працягвай згінаць гэтую нагу. Яна табе спатрэбіцца».



У маім пакоі зазваніў тэлефон. Мілі пайшла адказаць. Я назіраў, як у мяне на назе дрыжаць мышцы. Усё вярталася. Верагодна, яна мела рацыю. На наступным тыдні я магу выкінуць мыліцы. Я падтрымлівала астатнюю частку свайго цела ў форме з дапамогай гантэлей і скакалак і працяглага штодзённага плавання, і я ўсё яшчэ важыла плоскія 165. Адзінае, што я дадаў за час свайго знаходжання ў цёткі Цілі, было выдатнымі, недарэчнымі пірацкімі вусамі. Мілі сказала, што гэта прымусіла мяне выглядаць сапраўды злым. Я думаў, што выглядаю як Амар Шарыф. Мілі сказала, што гэта тое самае.



Яна вярнулася да балконных дзвярэй. «Ці магу я давяраць табе на гэты раз працягнуць працу? Новае паступленне…»



Я паглядзеў на яе і забурчаў. «Выдатны раман. Спачатку ты пакінеш мяне на абед, а зараз яшчэ адзін мужчына. Хто гэты хлопец?



«Некта па імі Дан».



"Дан з Берліна?"



"Тое ж самае".



“Хм. Улічваючы ўсе абставіны, я больш зайздрошчу абеду».



"Уч!" - Сказала яна, падышла і пацалавала мяне. Яна хацела, каб гэта было светла. Невялікі пацалунак жартам. Нейкім чынам гэта ператварылася ў нешта іншае. Нарэшце яна ўздыхнула і адсунулася.



Я сказаў: «Перадай мне гэтую газету, перш чым ідзеш. Думаю, сітавіна і мне зноў патрэніраваць свой мозг».



Яна кінула мне газету і ўцякла. Я склаў яго назад на першую старонку.



Леанарда Фокса выкралі.



Або, кажучы словамі Tucson Sun:



Мільярдэр, цар гатэляў Леанарда Фокса, быў выкрадзены са свайго сховішча на Гранд Багама пад градам куль і гранат.



Карлтан Варн, казначэй холдынгавай кампаніі Фокса, атрымаў сёння раніцай запіску аб выкупе з патрабаваннем 100 мільёнаў долараў. Цыдулка была падпісана "Аль-Шайтан", што ў перакладзе з арабскага азначае "д'ябал".



Гэта першы тэрарыстычны акт групы, якая лічыцца асколкам "Чорнага верасня", палестынскага спецпрызна, адказнага за забойствы на Алімпійскіх гульнях у Мюнхене і масавыя забойствы ў аэрапортах Рыма і Афін.



Калі яго спыталі, як ён плануе сабраць грошы, Варн сказаў, што кампаніі давядзецца скінуць акцыі і прадаць холдынгі «са значнымі стратамі. Але, - дадаў ён, - зараз не час думаць аб грошах. У рэшце рэшт, на коне жыцьцё мужчыны”.



Ясір Арафат, галоўны прадстаўнік PLO (Арганізацыя вызвалення Палестыны, кіруючы камітэт усіх сіл федаінаў) прапанаваў сваё звычайнае «Без каментароў».





У гэтым была нейкая дзікая іронія. Фокс з'ехаў на Багамы ў першую чаргу, каб захаваць сваю свабоду і стан. Федэралы рыхтаваліся кінуць у яго кнігу. Special Edition у скураной вокладцы з гравіроўкай золата; той, які пералічвае толькі злачынствы на мільён долараў - махлярства з каштоўнымі паперамі, махлярства з выкарыстаннем электронных сродкаў, змову, падатковае махлярства. Але Фоксу ўдалося збегчы. У бяспечную юрыдычную гавань Вялікіх Багамскіх астравоў.



А зараз іронія нумар два: нават калі Варн заплаціць выкуп, лепшая надзея Фокса застацца ў жывых была, калі федэральныя агенты выкралі яго назад. Гэта быў канчатковы прыклад старой ідэі аб тым, што д'ябал, якога вы ведаеце, лепш д'ябла - ці Аль-Шайтан - вы не ведаеце.



Вашынгтон возьмецца за справу, добра. Не з кахання да Леанарда Фокса. Нават не толькі з-за задзейнічанага прынцыпа. Мы былі б на гэтым па простым чынніку з меркаванняў самаабароны, каб сотні мільёнаў даляраў амерыканскіх грошай не патрапілі ў рукі тэрарыстаў.



Я пачаў задавацца пытаннем, ці быў замяшаны ў гэтым AX. А хто ў AX. І які быў план. Я паглядзеў на заліты сонцам пейзаж і раптам адчуў патрэбу ў ледзяных тратуарах, прахалодных думках і халоднай цвёрдай зброі ў маёй руцэ.



Мілі мела рацыю.



Дванаццаты тыдзень скончыўся.







Другі раздзел.






Леанард Фокс быў мёртвы.



Мёртвы, але яго не забіў Аль-Шайтан. Ён проста памёр. Або, як кажа мой сябар, "яго сэрца стукнула".



«Правядучы два тыдні ў лагеры тэрарыстаў, шчасна прызямліўшыся ў аэрапорце Лукая, пасля таго як павітаўся з тэлекамерамі, заплаціўшы сто мільёнаў даляраў, каб жыць - Леанард Фокс памёр. Тры гадзіны дома і пфф!



Калі ёсць такая рэч, як Лёс, пагадзіцеся, у яе змрочнае пачуццё гумару.



Джэнс паглядзеў на свае карты. "Я за капейкі".



Кэмпбэл выцягнуў адну і закусіў. Ферэлі сказаў: "Палка". Я кінуў дзесяць цэнтаў і падняў пятак. Мы зрабілі выдатную групу гульцоў. Сабраліся вакол бальнічнага ложка. Джэнс, прыціснуўшы ногі да столі ў гэтай велікадушнай катаванні, вядомай як цяга, Кэмпбэл з павязкай на адным воку і Фэрэлі з тоўстай чорнай чатырохмесячнай барадой, які сядзіць у інвалідным крэсле, апраўляючыся ад усяго, што адбываецца, калі кулі банды трапляюць вам у кішачнік. Што тычыцца мяне, я прайшоў мілю раніцай і ў параўнанні з іншымі, я адчуваў сябе здаровым.



Я павярнуўся да Джэнс. Наш чалавек у Дамаску. Прынамсі, тыдзень таму. Ён быў пачаткоўцам у AX, але ведаў Блізкі Усход. "Дык што, як вы думаеце, яны будуць рабіць з грашыма?"



"Адпавядае вам, што пятак." Ён кінуў пятак на ложак. «Чорт, я не ведаю. Ваша здагадка гэтак жа добра, як і маё». Ён адарваўся ад карт. "Якое ваша здагадка?"



Я паціснуў плячыма. "Я не ведаю. Але я сумняваюся, што яны скарыстаюцца ім для запасу кансерваў, так што, думаю, мы толькі што накуплялі сабе кучу жаху.



Кэмпбэл падумваў згуляць у капейку. «Можа, яны набудуць яшчэ некалькі ракет SAM-7. Патрап у некалькі самалётаў, якія заходзяць на пасадку. Гэй, а калі сезон палявання на Боінг 747?



Ферэлі сказаў: "У любы месяц з чацвёркай"



"Пацешна", - сказаў я. "Мы гуляем у карты?"



Кэмпбэл вырашыў выкласці капейкі. Ведаючы Кэмпбэла, у яго была добрая рука. "Горш за ўсё, - звярнуўся ён да Ферэлі, - які б тэрор яны ні вырашылі купіць, яны будуць купляць яго на старыя добрыя амерыканскія грошы".



“Папраўка. На грошы Леанарда Фокса». Ферэлі ўсміхнуўся і пагладзіў бараду. "Мемарыяльны тэрор Леанарда Фокса".



Кэмпбэл кіўнуў. "І я не думаю, што Фокс губляе шмат сну".



"Ты здзекуешся?" Ферэлі скінуў карты. «Там, дзе зараз Фокс, яны не спяць. Агонь і сера не даюць заснуць. Чувак, я чуў, што гэта была адна дрэнная душа».



Джэнс паглядзеў на Ферэлі. У Джынса быў твар брытанскага афіцэра. Пустынны загар, выбеленыя на сонцы светлыя валасы; ідэальная фальга для ледзяных блакітных вачэй. Джэнс усміхнуўся. "Мне здаецца, я ўлоўліваю зялёны гук рэўнасці".



Я нахмурыўся. «Хто мог бы зайздросціць нябожчыку Леанарду Фоксу? Я маю на ўвазе, каму спатрэбяцца пару мільярдаў долараў, замак у Іспаніі, віла ў Грэцыі, прыватны самалёт, стомятровая яхта і пара сусветных... сябровак вядомых кіназорак? Чорт! У Ферэлі лепшыя каштоўнасці, ці не так, Ферэлі? "



Ферэлі кіўнуў. “Вядома. Падобныя рэчы могуць разбурыць тваю душу».



«Дакладна, - сказаў я. Лепшае ў жыцці - гэта сонца і месяц і печыва Oreo».



"І маё здароўе", - сказаў Ферэлі. "Я атрымаў сваё здароўе".



"Не атрымаеш, калі не вернешся ў ложак". Мілі стаяла ў дзвярах. Яна падышла да акна і шырока яго адчыніла. «Божа мой, - сказала яна, - што вы палілі? Гэта падобна на сапраўдны задымлены пакой». Яна павярнулася да мяне. «Доктар Шылхаус хоча бачыць цябе праз пятнаццаць хвілін, Нік». Яна прачысціла горла. "Ён таксама хоча бачыць Ферэлі ў ложку і Кэмпбэла ў спартзале".



"А Джэнс?" - сказаў Ферэлі. "У чым бы ён хацеў бачыць Джэнса?"



«У перацягванні», - прапанаваў Кэмпбэл.



"У даўгах", – сказаў Ферэлі.



«Вар'яцтвы, - сказаў Кэмпбэл.



"У…"



"Ідзіце!" - сказала Мілі.



Яны пайшлі.



Мілі села ў чорнае пластыкавае крэсла. «Гэта даволі цікавая гісторыя пра Леанарда Фокса. Я не мог паверыць у гэта, калі пачуў навіны. Які дзікі фінал».



Я пакруціў галавой. «Гэта далёка не канец, пупсік. Гэта можа быць канец Леанарда Фокса, але гэта толькі пачатак нечага іншага. Якія б хітрыкі яны ні планавалі з грашыма».



Мілі ўздыхнула. «Я ведаю, якія каперсы я б задаволіла. Ну, спытаеце мяне, хлопцы, норкавыя каперсы».



Джэнс павярнуўся і кінуў на яе ледзяны погляд. "Вы б сапраўды?" Ён раптоўна стаў вельмі сур'ёзным. Яго лоб выразаўся глыбокімі маршчынамі. "Я маю на ўвазе - гэтыя рэчы важныя для вас?"



Яна спынілася на імгненне, і яе вочы змяніліся. Як быццам яна прачытала нешта паміж радкоў. "Не", - павольна адказала яна. «Не, Тэд. Зусім не". Яна рэзка пераключыла тон. "Дык вы думаеце, што Аль-Шайтан выдаткуе грошы на тэрор".



Джэнс таксама перамясціўся. "Калі мы не знойдзем іх першымі".



Мілі хутка перавяла погляд з Джэнса на мяне на Джэнса зноў. "Да слова "мы ", я мяркую



вы маеце на ўвазе AX? "



Ён паглядзеў на сваю нагу, якая цягнулася да столі. «Ну, скажам так - я не маю на ўвазе мяне. Дзякуючы гэтаму тупому п'янаму ідыёту. Ведаеце, аднойчы арабскі цыган сказаў мне, што аўторак - мой няўдалы дзень. Так што кожны панядзелак увечар я прыбіраю свой пісталет, і я ніколі не ўладкоўваю цёмныя справы на аўторак. Дык што ж адбываецца? Я іду па вуліцы з нявінным даручэннем, і забіты камянямі турыст збівае мяне на сваёй машыне. Калі? "



"Ў пятніцу?"



Джэнс праігнараваў мяне. "І я б аддаў сваю правую нагу, каб апынуцца ў Сірыі зараз".



Я паглядзеў на яго нагу. Я сказаў: "Ніхто гэтага не возьме".



Ён працягваў ігнараваць мяне і паглядзеў на Мілі. «У любым выпадку, адказваючы на тваё пытанне, дарагая, ты можаш трымаць заклад, што многія хлопцы зараз шукаюць Шайтана». Цяпер ён павярнуўся да мяне. «Божа, у іх было больш за два тыдні - цэлы свет гарачых агентаў - і яны не маглі прыдумаць ні чорта».



«А потым Фокс сыходзіць і памірае, не паспеўшы загаварыць. Б'юся аб заклад, Вашынгтон сапраўды ашалеў». Я пакасіўся на Джэнса. "Вы думаеце, што там быў AX?" Ён пачаў паціскаць плячыма.



Мілі хутка сказала: «Наконт Аль-Шайтана - якія дзеянні, на вашую думку, яны плануюць? Я маю на ўвазе, супраць каго?»



Джэнс зноў паціснуў плячыма. «Гэта залежыць ад таго, хто такі Аль Шайтан. У федаінаў ёсць дзясяткі фракцый, і ўсе яны маюць некалькі розныя мэты і крыху іншы спіс ворагаў ».



Мілі нахмурылася. "Не маглі б вы растлумачыць?"



Ён падміргнуў ёй. “Я люблю тлумачыць. Гэта прымушае мяне адчуваць сябе разумным. Паслухайце: у вас ёсць пара экстрэмісцкіх груп, якія не толькі жадаюць сцерці Ізраіль з твару зямлі, але і жадаюць зрынуць арабскія рэжымы - пачаць цэлую рэвалюцыю. І калі Ал Шайтан з'яўляецца часткай гэтай банды, спіс "супраць каго" можа быць даволі доўгім. З іншага боку, ёсць Аль-Фатх, самая вялікая група. Яны больш-менш прытрымліваюцца кампрамісу, што можа быць лухтой. Таму што Блэк Верасень – самыя крывавыя хлопцы ва ўсёй ААП – павінны стаць часткай ФАТХ». Ён пляснуў рукамі. "Такім чынам, вы спрабуеце зразумець гэта".



"Але ў газеце гаварылася, што Шайтан можа быць часткай Чорнага верасня". Мілі паглядзела на мяне. "Што гэта кажа пра іх?"



Я пакруціў галавой. «Абсалютна нічога. Паслухайце, у іх так шмат фракцый, бо ў кожнага свае ідэі. Такім чынам, яны ўтвараюць групу, і даволі хутка гурт пачынае распадацца на групы, і даволі хутка аскепкі распадаюцца на групы, і наколькі мы ведаем, Шайтан мог быць шасцю дурнымі хлопцамі, якім не падабалася тое, што яны атрымлівалі на вячэру». Я павярнуўся да Джэнс. “Як гэта для тэорыі? Купка звар'яцелых на ўлады вегетарыянцаў?»



Джэнс паглядзеў на мяне вельмі дзіўна.



Я нахмурыўся. «Гэта - на выпадак, калі вы не зразумелі - гэта быў жарт».



Ён працягваў глядзець на мяне вельмі дзіўна. "Магчыма, ты маеш рацыю."



Я павярнуўся да Мілі. "Я думаю, яму патрэбен укол".



"Я ў парадку". Ён усё яшчэ выглядаў дзіўна. «Я спрабую сказаць вам, што, магчыма, вы маеце рацыю. Аль-Шайтан можа быць кім заўгодна. Можа ўвогуле што заўгодна. Выкажам здагадку, што іх было ўсяго шэсць хлопцаў - вам не спатрэбіцца больш, каб ажыццявіць набег на Фокс…»



"Так?"



«Дык… так што, магчыма, яны самі па сабе. Можа, у іх сапраўды ёсць свая вар'ятка схема».



«Можа, яны жадаюць узаконіць моркву?»



«Ці, магчыма, яны хочуць узарваць свет».



Мы раптам абмяняліся доўгім ціхім позіркам. Мы прыдумалі страшэнна брудную ідэю. Калі б Шайтан быў на шэсць вар'ятаў у адзіночку, ім было б нашмат цяжэй перагледзець свае здагадкі. Іх хады і планы могуць быць чым заўгодна. Абсалютна чым заўгодна.



Я думаў пра гэта праз некалькі хвілін, калі Шылхаус правяраў мяне, штурхаў мяне ў нагу і лепш за мяне вымаўляў. «Нашмат лепш, N3. Амаль на сто працэнтаў», - усміхнуўся ён.







* * *




Мілі ўсміхалася. "Нашмат лепей."



Я пляснуў яе па яе голай прыгожай задніцы. "Нерамантычная сука", - сказаў я. «Гаворачы пра маю нагу ў такі час…»



«Ну што ж, - хітра сказала яна, - я не магла не заўважыць…»



«Вы ўвогуле не павінны нічога заўважаць. Вы павінны быць занадта занятыя, гледзячы на каляровыя агні».



«Ох ужо гэтыя, - сказала яна, вельмі павольна праводзячы пальцам па маёй спіне, па ўсёй спіне. "Вы маеце на ўвазе тыя чырвона-сінія мігатлівыя рэчы, якія адбываюцца, калі тэлефануюць званы…?"



Я паглядзеў на яе. "Табе проста пашанцавала, - сказаў я, прыцягваючы яе да сябе, - што J любіць разумных жанчын". Мае рукі трымалі чару вакол яе грудзей, і мая чара была перапоўнена яе сакавітай жаноцкасцю.



"Дарагі?" яна сказала вельмі мякка: «Для пратакола» - яна пацалавала мяне ў вуха, - «вы цэлае відовішчнае святлогукавое шоў».



"І ты б...



- Я пацалаваў яе ў грудзі: - "Хочаце зноў сыграць гэтую пласцінку?"







* * *




Мілі не спала. Я адчуў, як яе вейкі слізганулі па маім плячы. Яна прыкінулася спячай, і я аказаў ёй паслугу, зрабіўшы выгляд, што веру ёй. Калі жанчына гуляе ў гэтую гульню, у яе звычайна ёсць даволі важкі чыннік. І Мілі не гуляла ў бессэнсоўныя гульні.



У пакоі было ціха і цёмна, за выключэннем месячнага святла, якое прабівалася скрозь жалюзі, утвараючы ўзор з палос на столі. Ноч была прахалоднай, і пышнае карычневае цела, якое было абгорнута вакол мяне, было накрыта цёмна-сіняй коўдрай, мне не трэба было яго бачыць. Ён плыў у маёй галаве, танчыў паміж палоскамі месяца на столі.



Мілі была парадоксам. Складана простая дзяўчына. У яе была непахісная дзелавітасць. Мілі нічога не турбавала. Яна магла глядзець табе ў вочы, нават калі б палова твайго твару была ўзарвана. І ў гэтым поглядзе не было ні жалю, ні страху. І вы б ведалі, што яна не гуляла.



Усё, што было з Мілі, было звычайнай справай, у тым ліку нас. Гэта было добрае, глыбокае сяброўства, якая ўключае сэкс, але не любоўны раман. Аднойчы ў Мілі была адна любоўная сувязь - Сэм, але Сэм памёр.



Толькі карціна была няправільнай. Ніхто ніколі "больш не любіць". Калі б Джульета не выйшла з сябе, чатыры гады праз яна выйшла б замуж за іншага, а за пяць вы атрымаеце дзесяць, яна выйшла б замуж па каханні. Можа, не зусім такое каханне, але каханне сапраўды такое ж. Таму што кахаць - гэта як любы іншы талент. Калі вы нешта робіце добра, вам трэба зрабіць гэта зноў. У Мілі быў талент. Яна проста баялася яго выкарыстоўваць.



Яна паварушылася ў мяне за плячом. "Якая зараз гадзіна?" яна спытала.



Было адзінаццаць гадзін.



Я выцягнуў нагу і ўключыў тэлевізар пальцамі ног. Яна сказала: «Спыніце вылузвацца» і асцярожна пазяхнула.



Тэлевізар уключыўся, і жанчына аб'явіла соннай Амерыцы, што яе не турбуе пах падпах. Мілі прыкрыла твар падушкай. «Калі вы гледзіце фільм, я раскажу вам, чым ён скончыцца. Амерыканцы, каўбоі і паліцыянты заўсёды перамагаюць».



Я сказаў: "Не хачу вам казаць, але я планую паглядзець навіны".



«Той самы фінал. Амерыканцы, каўбоі і копы заўсёды перамагаюць».



Дыктар сказаў: "Тэрор зноў зноў у загалоўках". Я села прама. Мілі перакочвалася ў мае абдымкі.



«Праз тры дні пасля смерці Леанарда Фокса - яшчэ адно выкраданне смельчака. На гэты раз на Італьянскай Рыўеры, калі амерыканскі мільянер Харлоу Уілтс быў выкрадзены са сваёй прыватнай загараднай вілы. Уілтс, якому належыць кантрольны пакет акцый сеткі матэляў Cottage, толькі што прыбыў у Італію абмеркаваць планы па куплі гатэля «Роналдзі»». (Кадр, на якім Уілтс прыбывае ў Італію.) «Крыс Уокер з Мінесоты размаўляў са сваёй жонкай…»



Камера паказвала раскошную гасціную ў мільянерскім прыгарадзе Somewhere, Мінесота, дзе плачучая місіс Уілтс расказвала тую ж самую халодную гісторыю. Выкрадальнікам патрабавалася сто мільёнаў долараў. За два тыдні. Наяўнымі. Яны назвалі сябе Аль-Шайтан. Д'ябал.



Што б яны ні планавалі купіць на гэтыя грошы, зараз цана даходзіла да двухсот мільёнаў. І калі хтосьці не выратуе Уілтса, прыйдзецца заплаціць Д'яблу.



Я заплюшчыў вочы. Якраз тое, што зараз трэба свету. Тэрор на дзвесце мільёнаў долараў.



Мілі пацягнулася і выключыла тэлевізар. "Абдымі мяне", - сказала яна. "Проста патрымай мяне, добра?"



Я абняў яе. Яна была сапраўды хісткай. Я сказаў: «Дарагая, гэй! Што гэта такое? Слухай, за табой ніхто не гоніцца».



“Ммм, я ведаю. Але ў мяне жахлівае прадчуванне, што нехта пераследуе цябе. Што гэта апошняя ноч, калі мы будзем разам».



Я нахмурыўся. “Давай. Хто пераследуе мяне? Хто ўвогуле ведае, што я тут?»



«ТОПАР», - ціха сказала яна. "AX ведае, што вы тут".



Мы вельмі доўга глядзелі сябар на сябра. І раптам гэта перастала быць пустым гукам. Раптам гэта стала нашмат больш, чым проста прыязнасць.



"Ведаеш ..." - пачала яна.



Я пацалаваў яе. "Я ведаю.'"



Я прыцягнуў яе бліжэй, як мага бліжэй, і пасля гэтага нічога не змянілася.



Фактычна, гэта мела значэньне.



На наступную раніцу Хоук патэлефанаваў з AX у Вашынгтоне, і да вечара я ляцеў на Блізкі Усход. Заданне: знайсці і спыніць Д'ябла.







Трэці раздзел.






Рэхаў Дызенгоф - гэта Брадвей Тэль-Авіва. Або, калі быць больш дакладным, гэта плошча Пікадзілі, Сансет-Стрып і Маямі-Колінз-авеню ў адной асобе. Гэта кафэ, крамы, бары, бары, брыльянты, джынсавая тканіна, музыка, тэатры, святло, шум, аўтамабілі, натоўпы і новыя пластыкавыя стойкі для піцы.



Я сядзеў за сталом у



кафэ пад адкрытым небам, дзе я п'ю трэцяе піва Gold Star і назіраю за заходам над горадам. Гэта было падобна на тоўсты чырвоны пляжны мяч, павольна куляецца па аранжавым небе.



Я быў тут, таму што Джэксан Робі быў мёртвы. Робі жыў у Тэль-Авіве. Але ён памыліўся. Яго віза вызначала яго як амерыканскага журналіста, карэспандэнта часопіса World па Блізкім Усходзе. Загаловак дазваляў яму задаваць мноства пытанняў і адпраўляць тэлеграмы, загадкавыя і іншыя, у Amalgamated Press and Wire Service. Якраз так атрымалася, што Вашынгтон Эйкс. Яго сапраўдным заняткам быў назіральнік AX.



Праца назіральніка вельмі падобная да таго, на што гэта падобна. Назіраць. Каб ведаць, што адбываецца ў ягонай частцы свету. Гэта азначае, сярод іншага, ведаць, хто такія інфарматары, нанятыя мускулы і мясцовыя бандыты, а таксама высветліць, хто тыя хлопцы, якія могуць пазычыць вам лодку, даць вам сховішча або выразаць кулю. Робі быў добры. Лепш чым добры. Робі быў мысліцелем. У яго быў адзін з тых аналітычных розумаў шахматнага майстра. Ён прапрацаваў на гэтай працы больш за тры гады і яшчэ не назваў нас няправільным стралком. Таму, калі Робі тэлеграфаваў чатырохзоркавым кодам: «Знайшоў д'ябла. Адпраўце войскі », заставалася задаць толькі адно пытанне: ці ёсць на гары Рашмор месца для асобы Робі?



Усяго праз гадзіну Робі памёр. Ён атрымаў нажавое раненне ў спіну ў іерусалімскім завулку. Калі гэта здарылася, Фокс усё яшчэ быў палонным, але калі Робі сапраўды ведаў, дзе знаходзіцца мільянер, у яго не было часу расказаць пра гэта камусьці яшчэ. Прынамсі, у яго не было часу распавесці аб гэтым AX.



Мая праца заключалася ў тым, каб паспрабаваць аднавіць абмеркаванне. Прайсці па следзе Робі да прытулку Аль-Шайтан і выратаваць новую ахвяру, Харлоу Уілтс. Я вырашыў пачаць у Тэль-Авіве, таму што менавіта там пачынаў Джэксан Робі. Тое, што ён даведаўся ў Тэль-Авіве, адправіла яго па сцежцы ў Іерусалім.



Можа быць.



Можа, гэта лепшае, што ў цябе ёсць. Праца агента складаецца з гары верагоднасцяў, гіганцкага стагу верагоднасцяў. І вы заўсёды гуляеце ў "знайдзі іголку" і заўсёды гуляеце супраць часу.



Я паглядзеў на гадзіннік. Час было ісці. Я спыніў афіцыянта і запатрабаваў чэк, у той час як неба зрабіла на свет ружы, а затым пачырванела да цёмна-пурпурно-ружовага колеру, як калі б яно пачула пстрычкі ўсіх камер і заспела сябе ніякавата з нагоды ўсяго гэтага.



Я накіраваўся скрозь натоўп да Аленбі-стрыт, назіраючы за дзяўчынамі ў джынсах з нізкай пасадкай і мяккіх, свабодных вышытых кашулях, якія намякаюць на круглае багацце без бюстгальтара. Я назіраў, як хлопчыкі глядзяць на дзяўчынак, а турысткі ў баваўняных сукенках глядзяць аднолькава палкімі вачыма на выставу выпечкі на калясках у кафэ.



Я знайшоў таксі і даў няправільны адрас у Яффо, старым арабскім горадзе, які знаходзіўся ў некалькіх мілях на поўдзень і на пару стагоддзяў таму. Вернемся да вузкіх звілістых вулачак, скляпеністым каменным завулкам і лабірынтам у стылі Касба. Вернемся да сапраўднага Блізкага Усходу і прэч ад Універсальнага Мадэрна, які, здаецца, ператварае кожны горад у свеце ў любы іншы горад у свеце.



Я заплаціў кіроўцу і прайшоў чатыры кварталы да Рэхаў Шышыма, да прысадзістага будынка з тоўстымі сценамі і чырвоным дахам. Праз каменны двор і на адзін пралёт угару.



Я тройчы пастукаў у цяжкія драўляныя дзверы.



"А?" сказаў голас. Ён быў рэзкім і глыбокім.



"Glidat vanil", - адказаў я фальцэтам.



"Хаём хар?" Ён пачаў смяяцца.



"Ло", - сапрана сказаў я. "Ёрад гешам".



Адзін пераклад гэтага быў бы: "Што?" "Ванільнае марожанае." "Халодна?" "Не, ідзе снег". Іншы пераклад палягаў у тым, што за мной не сачылі.



Дзверы адчыніліся. Беньямін усміхаўся. Ён паказаў мне на цёмную ўтульную бязладзіцу ў пакоі. «Кожны раз, калі мне даводзіцца выкарыстоўваць адзін з гэтых кодаў, я адчуваю сябе праклятым агентам коміксаў. Жадаеш каньяку?»



Я сказаў, што хачу.



Ён пайшоў на кухню і наліў дзве шклянкі. Давід Беньямін быў агентам першага рангу ізраільскай разведкі Шым Бэт. Я працаваў з ім каля дзесяці гадоў таму і быў тут, таму што Робі мог працаваць з ім таксама. Самотны назіральнік AX у сяброўскай краіне абавязаны супрацоўнічаць з мясцовымі агентамі. І калі б ён не быў на сувязі з Беньямінам, то, магчыма, Беньямін ведаў бы, з кім ён кантактаваў.



Ён вярнуўся з акулярамі і бутэлькай і паставіў сваё нязграбнае шасціфутавае цела на пацёртую карычневую скураную канапу. Падняўшы келіх, ён сказаў: «Ле хаім. Рады цябе бачыць, Картэр». Ён паставіў ногі на пакрыты шрамамі стол.



Беньямін змяніўся. Ён страціў бліскучы погляд маладога воіна з яго прахалодным здагадкай аб неўміручасці. Цяпер ён выглядаў як сапраўдны ваяр. І цвярдзей, і мякчэй, чым той хлопчык, якім ён быў. Твар быў выразаны да асноўных кутоў, а блакітныя вочы апраўленыя касымі лініямі. На ім быў швэдар швэдар



і джынсы.



Я закурыў. «Я сказаў Вадзіму, чаму я хацеў цябе бачыць. Так што, мяркую, мне не трэба пачынаць зверху».



Ён пакруціў галавой. «Не. Я разумею, у чым праблема. Праблема ў тым, што нашаму агульнаму сябру не хапала духу супрацоўніцтва. О так, вядома, - ён паціснуў плячыма і адкінуўся назад, - калі мне патрэбна інфармацыя, калі яна ў яго ёсць, ён скажа мяне. Калі б я спытаўся ў яго. Ён сапраўды не быў добраахвотнікам”.



Я паглядзеў на яго і ўсміхнуўся. "Скажыце мне, - сказаў я, - калі б вы ведалі, дзе хаваецца Шайтан, вы б кінуліся да тэлефоннай будкі і патэлефанавалі ў AX?"



Беньямін зарагатаў. «Добра, - сказаў ён. "Так што гэта ўраўнаважвае нас. Калі б я ведаў, я б пайшоў туды са сваімі людзьмі і прыняў бы іх для большай славы Ізраіля. Але калі б я ведаў, і вы спыталі мяне, я быў бы абавязаны сказаць вам . І паколькі я так разумею, вы пытаецеся – не.Ён нічога не сказаў мне пра тое, дзе можа быць Аль-Шайтан».



"Ведаеш каго-небудзь яшчэ, што ён мог бы сказаць?"



«У Шын Бэт? Не. Калі б ён сказаў каму-небудзь, што гэта быў бы я. Я крыху пакапаўся для вас. Прыдумаў нешта, што можа нічога не значыць, ці гэта можа быць месца для пачатку. Якраз перад Робі выехаўшы з Тэль-Авіва ў Іерусалім, ён атрымаў каля дванаццаці тысяч фунтаў са свайго фонду».



«Тры тысячы долараў».



"Так."



"Выплата каму-небудзь?"



«Так што я ўяўляю. І тое, што я ведаю пра Джэксана Робі. Ён ніколі не плаціў, пакуль не праверыў інфармацыю. Так што вы павінны вылічыць, што за тры тысячы даляраў нехта сказаў яму вялікую праўду».



"Застаецца пытанне: ці былі грошы для кагосьці тут, у Тэль-Авіве, або для кагосьці, з кім ён збіраўся сустрэцца ў Іерусаліме?"



Беньямін усміхнуўся. "Гэта пакідае пытанне". Ён наліў яшчэ адну порцыю злёгку саладкаватага каньяку. «І зноў - калі б я ведаў адказ, я б сказаў табе. І зноў - я не ведаю», - ён зрабіў хуткі глыток і скрывіўся. «Паслухайце, - сказаў ён, - гэтая шайтанская банда таксама нас непакоіць. Божа мой, мы тыя, каго яны сапраўды пераследуюць. Калі яны атрымаюць у свае рукі гэтыя чатырыста мільёнаў…»



«Пачакай секунду! Чатыры? Адкуль я, адзін плюс адзін - два. Фокс і Уілтс. Дзвесце мільёнаў».



«І Джэферсан і Майлз. Чатырыста мільёнаў». Ён перасек пакой і ўзяў газету «Джэрузалем пост». "Вось.".



Ён кінуў мне газету. Я прачытаў справаздачу Роджэра Р. Джэферсана, старшыні праўлення National Motors. Тургуд Майлз, спадчыннік сабачага корму, які зарабляе некалькі мільёнаў даляраў. Абодва былі выкрадзеныя напярэдадні ўвечар, выкрадзеныя з бяспечных хат у Штатах. Цяпер мне прыйшлося ратаваць траіх хлопцаў. Я адкладаю газэту.



"Гэты Шайтан гучыць занадта хітра, каб быць праўдай".



Беньямін кіўнуў. "Але не яны". Ён змрочна ўсміхнуўся. "І міф аб неэфектыўнасці арабаў разгортваецца ў прах"



Я вывучыў яго і ўздыхнуў. "Вы казалі, што Шын Бэт таксама хвалюецца…"



“Вядома. Хтосьці працуе над гэтым». Ён пакруціў галавой. «Але хто? Дзе? Я гэтак жа ў няведанні, як і вы. Адзінае, што мы можам з упэўненасцю выказаць здагадку, - гэта тое, што база Шайтана знаходзіцца не ў Ізраілі. Гэта пакідае шмат іншых варыянтаў. Лівія? Ліван? Сірыя? Ірак? Партызаны разрастаюцца».



«Добра, значыць, мы ведаем, што гэта Блізкі Усход - і першая зачэпка Робі прыйшла з Тэль-Авіва».



«Або Ерусалім. Слухай, Вадзім ведае, навошта ты тут. Ты гаварыў з ім сёння. Вадзім мой бос, як Ястраб твой. Так што, калі ён табе нічога не сказаў, ты можаш падумаць, што ён нічога не ведае... ці ён нешта ведае і не хоча вам расказваць. Я, я тут па іншай справе. Лепшае, што я магу зрабіць, гэта паказаць вам у правільным кірунку і сказаць, што калі вас калі-небудзь прыціснулі ў завулку спіной да сцяны і шасцю пісталетамі на жываце – калі вы зможаце дабрацца да тэлефоннай будкі, патэлефануйце, і я прыйду».



«Дзякуй, Дэвід. Ты сапраўдны персік».



Ён усміхнуўся. «Яны не падыходзяць лепш за мяне. Вам патрэбны зачэпкі?»



"Я павінен адказаць?"



«Я б параіў вам пашукаць Сару Лаві. Аленбі-стрыт тут, у Тэль-Авіве. Амерыканская рэпатрыянтка. Я думаю, настаўніца. Яны з Робі ... трэсла. Гэтае слова?»



"Траска", - засмяяўся я. "Але гэта тое ж самае".



Ён падумаў пра гэта з хвіліну і ўсміхнуўся. Пасля ён пачаў смяяцца. Нізкі, поўны гук, які коціцца. Гэта нагадала мне даўнія вечары. Дэвід і яго дзяўчына. Я спытаў, як яна.



Яго вочы пасівелі. "Дафна мёртвая". Ён пацягнуўся за цыгарэтай, яго твар быў каменным. Я ведаў дастаткова, каб не сказаць нікчэмнае «даруй». Ён працягваў роўна. "У мяне ёсць яшчэ адна здагадка, якой вы, магчыма, захочаце рушыць услед". Яго вочы ўмольвалі мяне не прымушаць яго адчуваць.



"Страляй", - сказаў я.



"Рэстаран на вуліцы Эль-Джаззар. І калі вы хочаце намякнуць аб раёне, Эль-Джаззар - гэта арабскае слова, якое азначае галаварэз. У любым выпадку, мы



наглядзелі за гэтым месцам, і аднойчы бачылі, як Робі ўваходзіў туды. Можа, у яго там быў кантакт”.



Можа, яшчэ сорак да аднаго.



Ён шырока паціснуў плячыма. «Я ведаю, што гэта няшмат, але гэта ўсё, пра што я магу думаць». Ён адкінуўся назад і сустрэўся са мной позіркам. "Мае ўласныя крыніцы нічога карыснага не ведаюць".



"А калі б яны зрабілі?"



Ён прачысціў горла: "Я б сказаў вам".



"Сумленнае слова?"



"Ідзі да чорта."



Я ўстаў. "Ня я. Я іду ў рай. За мае чыстыя думкі і добрыя справы». Я зрабіў апошні глыток каньяку.



Ён працягнуў руку. "Удачы", - сказаў ён. «І я сур'ёзна, Нік. Калі табе спатрэбіцца дапамога, можаш разлічваць на мяне».



"Я ведаю", - усміхнуўся я. "Пакуль у мяне ёсць дзесяць цэнтаў за тэлефон".







Чацвёрты раздзел.






Пагаворым аб пекле. Усярэдзіне Club El Jazzar выглядаў як Сёмы круг Дантэ. Месца, якое яны пакідаюць для забойцаў. Гэта быў натоўп толькі для мужчын, і мужчыну здавалася, што яны хутчэй заб'юць цябе, чым вып'юць.



Пакой быў маленькі, шматлюдны і цёмны, пафарбаваны ў глыбокі пурпурны колер. Ятаганы звісалі на шнурах з пэндзлікамі, і змеі дыму ўзбіраліся па сценах, накіроўваючыся да нізкай стракатай столі, дзе чорныя крылы веера адбівалі іх назад у бессэнсоўныя аблокі. Аднекуль з глыбіні даносіўся гук вуда і звон бубна.



Калі я ўвайшоў у дзверы, усё спынілася. Сорак пар вачэй пранесліся па паветры; восемдзесят вачэй рухаліся ў адно і тое ж імгненне. Вы амаль маглі чуць, як яны ўсё круцяцца. Затым размова пачалася зноў. Ніжэй. Бурчанне. І бубен.



Маленькі смуглы мужчына ў мокрай ад поту кашулі падышоў і кінуў на мяне лёгкі змрочны позірк. Ён скрыжаваў рукі і ўтаропіўся на мяне, занадта коратка, каб яго мачо добра працаваў. Ён плюнуў на падлогу. Ад майго чаравіка на паўцалі.



Я ўсміхнуўся. "І табе таксама добры вечар".



Ён схіліў галаву. "Амерыкані?"



«Дакладна. Амерыканец. Галодны амерыканец. Мой сябар з Міра парэкамендаваў табе месца». Я сказаў гэта гучна.



Ён перамясціў сваю вагу; сцёр, а затым зноў нахмурыўся. "Вы прыйшлі па ежу?"



Я кіўнуў. "І піць."



Ён кіўнуў. «Ява. Мы дамо табе дабро». У мяне ўжо была пякотка ад паху яго дыхання, і, мяркуючы па тым, як ён сказаў: "Мы дамо табе дабро", я вырашыў, што гэта добрая ідэя, і вырашыў купіць бутэльку драўнянага вугалю. Актываваны вугаль - па-чартоўску добрае проціяддзе практычна ад любога яду ці лекі, якое хтосьці можа падмяшаць у ваш напой. Або нашпігаваць у рагу. Сталовая лыжка ў шклянцы вады, і вы, верагодна, дажывяце, каб расказаць гэтую гісторыю.



Ён правёў мяне ўздоўж перапоўненага пакоя, міма хору свісцячых вачэй, у другі пакой ззаду. Прывялі мяне да пластыкавай будкі віннага колеру, якая, здавалася, была ў рынга невялікай сцэны. Двое маладых хуліганаў у чорных атласных кашулях стаялі каля сцэны і брынкалі музыку, а трэці, у струменістым белым бурнусе, рассеяна трос бубнам.



Я паняцця не меў, у пекле, дзе я быў. Я ступіў на нечую тэрыторыю. Бандыцкае логава. Але якая банда?



Да стала падышоў буйны, шырокі хлопец. Ён быў асмуглым, энергічным арабам. Ён узяў мой пачак цыгарэт, узяў адну, закурыў, пацягнуў, сеў і агледзеў золата на кончыку муштука. "Амерыканец?" Ён гаварыў з лёгкім акцэнтам.



"Я так. Цыгарэты - не».



"Турэцкі?"



«Так. Правільна. Турэцкі». Я чакаў, што ён пяройдзе да справы. Або, прынамсі, да таго, што я спадзяваўся, было сутнасцю. Мой план быў просты. Тупа, але проста. Я разыгрываў два майбы супраць сярэдзіны. Можа быць, нумар адзін быў падвойным шанцам на тое, што, магчыма, інфарматар Робі быў тут і, магчыма, ён паспрабаваў бы ўсталяваць кантакт, спадзеючыся хутка зарабіць яшчэ тры тысячы. Магчыма, нумар два быў у тым, што, магчыма, тут быў забойца Робі. Гэта таксама магло б зэканоміць мне шмат часу. Самы хуткі спосаб даведацца, хто ваш вораг, - гэта пайсці ў завулак і паглядзець, хто спрабуе вас забіць.



Я вывучаў мужчыну праз стол. Ён быў цвёрдым, з квадратнай сківіцай і мускуламі. Пад аблягае зялёнай баваўнянай футболкай. Пад выпнутымі джынсамі пацьмянелі. Прыйшоў афіцыянт. Заказаў арак. Бутэлька. Дзве шклянкі.



Чалавек праз стол сказаў: «Вы трушчэбіцеся?»



"Трушчобы?"



Ён звузіць вочы ў дэманстратыўным выкліку. «Калі вы не заўважылі, гэта трушчобы. Ніякіх вялікіх гатэляў з відам на акіян. Ніякіх сонечных пакояў з асобнымі ваннымі пакоямі».



Я цяжка ўздыхнуў. «Дык да чаго гэта нас вядзе? Да рыторыкі ці бойкі ў завулку?» Я пакруціў галавой. «Паслухай, дружа мой, я ўсё гэта чуў. Я асвятляю сцэны для часопіса World Magazine». Я дазволіў гэтаму ўсвядоміць, перш чым працягнуць. "І я чуў усе словы, я бачыў усе войны, і прама зараз я проста хацеў бы



сядзець і піць і не трапляць ні ў якія гарачыя клопаты ".



"World Magazine", - спакойна сказаў ён.



Я сказаў: "Ага" і закурыў. Прыйшоў арак.



Ён сказаў: "Як цябе клічуць?"



Я сказаў: «Макензі».



"Я ў гэтым сумняваюся."



Я сказаў: "А што ў вас?"



"Юсэф", - сказаў ён мне. «Абу Абдэльхір Шукаір Юсэф».



«Добра, - сказаў я. "Я не сумняваюся ў гэтым"



Яркае святло прарэзала дым на сцэну, і тамбурын закрычаў: «Наам! Наам!» і ўвайшоў у паралізаванае вар'яцтва Jangles. Свіст пачуўся яшчэ да таго, як яна выйшла; асмуглая дзяўчына ў мігатлівым серабрыстым кавалку топа і спадніцы, якія спадалі, як фіранка з пацерак, са стужкі, якая пачыналася нашмат ніжэй таліі. Струмені цёмных валасоў спадалі ёй на спіну, апраўляючы далікатнае, прыгожае твар, амаль цалкам пазбаўленае макіяжу.



Зайграла музыка, безгустоўная, амаль гіпнатычная ў сваёй манатоннасці. І дзяўчына пачала павольна. Хвалепадобна, плаўна, пакуль яе цела не стала здавацца якія складаюцца з вадкасці, і агні адбіваліся ад срэбра яе сукенкі, як зоркі ў хвалістым фантастычным небе, і яе цела працягвала плавіцца, гэта неверагоднае цела.



Дазвольце расказаць вам пра танцы жывата. Звычайна яны поўныя, тоўстыя бабы з чатырма тонамі макіяжу і чатырма жыватамі. І калі такія дамы пачынаюць раскідваць яго, вы сядзіце і спадзяецеся, што гэта не чапляе. Гэтая дзяўчына была нечым іншым. Вы ніколі не марылі лепш. Нават у самых смелых і шалёных марах.



Танец, калі так можна сказаць, скончыўся. Я павярнуўся да Юсэфа. Ён пайшоў. Замест гэтага спатнелы гаспадар схіліўся над будкай, яго твар скажаўся іржавай усмешкай. Я вырашыў, што ён мне больш падабаецца, калі ён нахмурыўся. "Ежа", - сказаў ён. "Вы кажаце, што хочаце ежы?" Я сказаў, што зрабіў. Яго ўсмешка стала шырэй. "Мы даем вам дабро". Атрымалася шкала сыходных нот. Бубен зазвінеў.



Ён пайшоў. Я адпіў свой арак, востры напой, крыху падобны на вуза або турэцкую ракію. Тры бандыты з бара прайшлі міма стала, трыа нейлонавых кашуль з прынтам, адчыненых да таліі, агаляючых мускулаў і майстэрска ўпрыгожаных медальёнаў. Прыйшоў пануры афіцыянт з ежай. Хуткія вочы акідваюць мяне поглядам. Ежа выглядала нармальна, а гэта значыць, што мне не спатрэбяцца цудадзейныя лекі. Брома, так. Вугаль, не. Я пачаў есці.



Трыо вярнулася, прыняло мяне, падлічваючы рост, вага і сілу. Яны вярнуліся ў бар і даклалі аб сваіх высновах астатнім. У банду.



Якая банда?



Які б ні была іх гульня, гэта не было тонкасцю. Трое іншых хлопчыкаў з бара прагуляліся. A-one, a-two, a-three і a – крокі, прымеркаваныя да рытму Jangling. Яны прайшлі міма мяне, павярнуліся і паплылі назад. Сярэдні рост: пяць футаў дзесяць цаляў; сярэдні ўзрост: 21 год. Яны падышлі да майго століка і селі ў будку вакол мяне. Я працягваў есці. Яны глядзелі. Той, хто быў у фіялетава-аранжавай кашулі, абапёрся на стол і нахіліўся наперад. У яго былі доўгія валасы і мясісты, надзьмуты твар крутога хлопца. "Такім чынам, - сказаў ён па-ангельску, - ты кахаеш шашлык?"



Паехалі, падумаў я. Гэта будзе такая сцэна. Канфрантацыя ў стылі каптура 1950-х гадоў, састарэлая «разумная тупень».



"Не я сказаў. «Я замовіў камароў. Але ў жыцці я навучыўся браць тое, што атрымліваю. Як вы, хлопцы, напрыклад». Я працягваў есці.



Пурпурна-аранжавы ператварыўся ў чырвоныя палосы. "Разумна", - сказаў ён. "Амерыканец разумны".



"Разумна", - сказаў Чырвоны Паласаты, які быў недастаткова разумны, каб прыдумаць нешта яшчэ.



"Дык вось, я не ведаю…" Гэта былі Зялёныя Кветкі з шырокай ухмылкай. "Я не думаю, што ён настолькі разумны".



З Новым годам, 53-м, сказаў я сабе. Я ведаў, што яны не былі ўзброены. Вузкія бліскучыя кашулі і вузкія бліскучыя штаны былі пашыты так блізка да іх нервовых целаў, што яны не маглі схаваць нават нажніцы для кутікулы. Я мог бы надзець іх усіх і пайсці, усміхаючыся. Але яны гэтага не ведалі, ці ім было ўсё роўна. Яны былі маладыя, злыя і ўмольвалі аб бойцы.



"Не так разумна", - сказаў Пурпурна-Аранжавы. Я лічыў, што ён быў лідэрам зграі. (Які пакет?) «Не так разумна, каб прыйсці ў Эль-Джаззар. Вы ведаеце, што азначае Эль-Джаззар?»



Я ўздыхнуў. "Паслухайце, хлопцы. Я думаю, што гэта выдатна, што вы прыходзьце сюды. Я маю на ўвазе, не многія людзі будуць браць тайм-аўт толькі для таго, каб падбадзёрыць самотнага незнаёмца. Так што я хачу, каб вы ведалі, што я кажу гэта з вялікай падзякай і высокай ацэнкай. Вы зараз – прэч”.



Была невялікая канферэнцыя, прысвечаная значэнню слова "прэч". Я паклаў правую руку сабе на калені на выпадак, калі мне давядзецца дацягнуцца да свайго люгера. Успышка Вільгельміны іх адпудзіць. У адзіночку з імі не ўзнікне праблем, але як толькі тут пачнецца кулачны бой, я буду біцца з усёй кліентурай. І шэсцьдзесят да аднаго - не лепшыя мае шанцы.



Яны расшыфравалі " прэч" і зрабілі свой першы крок пагрозлівыя асобы, устаючы



Я трымаў далонь на прыкладзе пісталета, але на дапамогу прыйшла не прыклад Вільгельміны. На сцэну вярнулася выканаўца танца жывата. «Джэнтльмены, - сказала яна па-арабску, - я хачу дапамогі ў адмысловым танцы. Хто мне дапамагае?» Яна агледзела пакой. "Ты!" - хутка сказала яна Пурпурна-Аранжаваму. Яна сагнула палец у знак прывітання. "Пойдзем", - угаварыла яна.



Ён вагаўся. Напалову раздражнёны, напалову задаволены. "Пойдзем", - зноў сказала яна. «Ці ты саромеешся? Ах, саромеешся? Ах, як дрэнна! Яна падціснула вусны і паварушыла сцёгнамі. "Вялікі чалавек баіцца такой маленькай дзяўчынкі?"



У пакоі засмяяліся. Вось і пурпурна-аранжавы скокнуў на сцэну. Яна правяла рукой па яго доўгім чорным валасам. «Магчыма, вам спатрэбяцца сябры, каб абараніць вас. Хадземце, сябры». Яна паглядзела ў свет і паклікала пальцам. «Прыйдзі, абарані яго».



Яна зрабіла шышку. Зноў гарачы смех з задымленага пакоя. І праз некалькі секунд на сцэну выйшлі чырвоныя палосы і зялёныя кветкі.



Музыка пачалася. Яе цела здрыганулася. Пляценне і плаванне вакол траіх мужчын. Рукі апускаюцца, махаюць, дражняць; выгінанне спіны, выпростванне сцёгнаў. Па сярэднеўсходніх стандартах яна была худой. Дужы і гнуткі, з найлёгкім уздуццем жывата. Вузкая стан. Круглыя, шыкоўныя, дынныя грудзі.



Яна глядзела на мяне.



Яна ўсё яшчэ шукала.



Яна рэзка махнула галавой. Праз секунду яна зрабіла гэта зноў, паглядзела мне ў вочы і паківала галавой; перавяла погляд у бок дзвярэй. Міжнародная мова для Scram.



Я рушыў услед яе парадзе. Яна прыбрала дзяцей з маёй спіны. А можа, гэта не супадзенне. Акрамя таго, я скончыў у Эль-Джаззары. Я паказаў свой твар і падсунуў прынаду. Слова будзе распаўсюджвацца. Калі б нехта хацеў мяне знайсці, ён бы гэта зрабіў. І можа быць прычына, каб сысці зараз. Можа, нехта хацеў са мной пазнаёміцца. А можа, нехта хацеў мяне забіць. Я кінуў грошы і сышоў.



Няма праблем выбрацца праз бар. Ні ў кога нават не свісталі вочы. Гэта павінна было быць маім першым намёкам.



Я выйшаў на вуліцу. Перад клубам я закурыў. Я прыслухоўваўся да гукаў, якія маглі быць гукамі шоргату чаравік па вуліцы з бітага каменя, выскоквання ляза нажа з панцыра або доўгага ўдыху перад скачком. Але я нічога не чуў.



Я пайшоў. Вуліца была не больш за дванаццаць футаў шырынёй; сцяна да сцяны шырынёй дванаццаць футаў. Будынкі нахіліліся. Мае крокі раздаваліся рэхам. Па-ранейшаму ніякіх гукаў, толькі вузкія звілістыя вулачкі, каціны крык, святло месяца.



Блам! Ён выскачыў з аркі акна, туша чалавека ўрэзалася ў мяне, пасярэдзіне пляча, захапляючы мяне з сабой у доўгую паездку па спіралі назад. Удар пранёс нас абодвух па паветры і перакаціў да выхаду з завулка.



Яны чакалі, шасцёра, ірвануліся да выхаду. І гэта не былі нецярплівыя, неахайныя дзеці. Гэта былі дарослыя, і яны ведалі сваю справу. Ствол саскочыў, і я ўскочыў, сунуўшы Х'юга, мой штылет, мне ў далонь. Але гэта было безнадзейна. Яшчэ два хлопцы выскачылі ззаду, схапіўшы мяне за рукі, згарнуўшы шыю.



Я ўдарыў нагой па першым выступоўцы пахвіны і паспрабаваў выйсці з турмы дзюдо. Ні за што. Адзінае, з чым я змагалася за апошнія чатырнаццаць тыдняў, - гэта баксёрская груша ў цёткі Цілі. І баксёрскія грушы не даюць адказу. Ад майго часу смярдзела. Яны былі на мне паўсюль, бадаючы мяне ў жывот, выбухаючы сківіцу, і чыйсьці бот упіўся ў маю галёнку, маю нядаўна адчаканеную левую галёнку, і калі вы хочаце ведаць, што адбылося пасля гэтага, лепш спытаеце іх. Мяне не было.







Пятая глава.






Першае, што я ўбачыў, было чорнае мора. Потым павольна паказаліся зоркі. І паўмесяц. Я лічыў, што я не памёр і не патрапіў у рай, таму што мяркую, калі ты мёртвы, твая сківіца не падобная на выцятую дыню, а нага не пасылае табе паведамлення азбукі Морзэ з болем.



Мае вочы прыстасаваліся. Я глядзеў праз акно ў даху, лежачы на кушэтцы ў вялікім пакоі. Студыя. Майстэрня мастака. Яго асвятлялі свечкі на высокіх стэндах, і яны адкідалі рэзкія цені на голыя драўляныя падлогі і палотны, складзеныя на дарожцы.



У канцы пакоя, прыкладна за трыццаць футаў ад мяне, на крэсле сядзеў Абу Абдэльхір Шукаір Юсэф, вывучаючы мой пісталет.



Я заплюшчыў вочы і падумаў пра гэта. Добра, я паехаў у Эль-Джаззар, бязмозгі і іржавы, які просіць непрыемнасцяў, і мудрагелісты джын выканаў маё жаданне. Тры дурныя хады за адзін кароткі вечар. Пабіць сусветны рэкорд па дурасці. Хутка. Патэлефануйце ў Guinness. Я ведаў, што рана ці позна патраплю ў яго кнігу рэкордаў.



Па-першае, мяне падставіла тухлая баба, якая танчыць на жываце; па-другое, мяне збіла банда галаварэзаў у завулку; па-трэцяе, самы дурны з усіх, я думаў, што я разумнае нахабства, вось гэтае слова. Больш смеласці, чым разумнага сэнсу.



І зараз я затрымаўся ў гульні.



Я спрабаваў устаць. Маё цела не лічыла гэта такой добрай ідэяй. Фактычна, гэта прымусіла маю галаву ўзляцець. Мая галава падпарадкавалася - круглая і круглая.



Юсэф пачаў перасякаць пакой. Пісталет у руцэ - Люгер Вільгельміна.



Ён сказаў: «Здаецца, вы крыху пасварыліся».



Ён не здаваўся такім маленькім”.



Ён засмяяўся без гумару. "Тут - калі вы перажывеце барацьбу, мы лічым яе нязначнай". Ён апусціўся на падлогу і працягнуў мне пісталет. "Я думаю, ты страціш гэта". Ён выцягнуў мой штылет. "А таксама гэта".



«Ну, будзь я пракляты». Я ўзяў люгер, засунуў яго за пояс і засунуў штылет назад у ножны. Я паглядзеў на Юсэфа. Ён страціў змрочны бязлітасны погляд і глядзеў на мяне з ціхай ацэнкай.



"Як я сюды патрапіў?"



«Я думаў, ты спытаеш. Я знайшоў цябе ў завулку».



Я ўздрыгнуў ад гэтай фразы. Гэта прымусіла мяне адчуць сябе апельсінавай скарынкай або пакетам падцякаючай кававай гушчы. Рэчы, якія можна знайсці ў завулках.



“Я таксама знайшоў твой пісталет за калонай. Яны нядрэнна з табой папрацавалі».



"Добра" залежыць ад таго, дзе вы сядзіце. Я сустрэўся з ім позіркам. "Дзе вы сядзіце?"



"Можна сказаць, што я дрэнны сябар банды".



Зараз жа. Урэшце. "Якая банда?"



"Вы хочаце піць?"



"Якая банда?"



Ён устаў і знайшоў бутэльку гарэлкі. «Для пачатку, - сказаў ён праз пакой, - яны называюць сябе Бнай Мегіда. Па-ангельску: Сыны Армагедона. І калі вы ўзгадаеце сваю Біблію...»



«Армагедон - гэта канец свету».



«Вы блізкія. Тут яны ваююць у апошняй вайне».



«Мая галава там, дзе яны ваявалі ў апошняй вайне. Хто гэтыя хлопцы? І што ў іх ёсць супраць маёй галавы?



Ён працягнуў мне бутэльку. Я зняў з яе корак і ўважліва вывучыў яго твар. Вялікі кашчавы твар з выгнутым носам. Коратка абстрыжаныя валасы. Разумна-сумныя вочы. Цяпер яны мігацелі ад лёгкай весялосці. "Можа, яны толькі хацелі цябе абрабаваць… а можа, яны разумеюць, хто ты".



Хто? Я? Макензі з Міра?»



Ён пакруціў галавой. «І я кароль Фейсал. Не думаю, што Мегіда ведае, хто вы, але я ведаю. Вы працавалі з Робі, і я таксама. А рэпарцёры не носяць люгеры і штылет на шпільцы. Цяпер вы хочаце пагаварыць аб бізнэсе ці не? "



"Колькі гэта каштуе?"



"Пяцьсот даляраў тваімі грашыма".



"Што Робі плаціў?"



«Так. Зусім дакладна. Я дарую выратаванне твайго жыцця».



Я зрабіў яшчэ глыток. “Як наконт гарэлкі? Гэта ў доме?»



Ён адкінуўся назад і холадна пільна паглядзеў на мяне. “Ах так. Вы крыўдуеце на мяне за абвінавачанне. Чыста думаючы, прынцыповы амерыканец і гідкі, клапатлівы, амаральны араб».



Я пакруціў галавой. «Эээ. Няправільна. І пакуль мы прытрымліваемся стэрэатыпаў, я абураюся, што мяне лічаць чыстым розумам». Я працягнуў яму бутэльку. «Але ў адным ты маеш рацыю. Я з падазрэннем стаўлюся да хлопцаў, якія прадаюць навіны, таму што навіны - гэта тое, што можна прадаць двойчы. Па адным разе ў кожны бок. Чысты падвойны прыбытак».



Яго рука сціснула бутэльку. Яго вочы рассякалі мае. "Гэта не адносіцца".



Нашы вочы дужаліся яшчэ некалькі секунд. «Добра, - сказаў я, - я думаю, што куплю гэта. Для пачатку, скажыце мне - як вы патрапілі ў газетную гульню?»



«Для пачаткоўцаў, - паўтарыў ён, запісваючы фразу, - я друз. Вы разумееце?"



Я зразумеў. Друзы - невялікая ісламская секта, якая пераследуецца ў большасці арабскіх краін. Каля 40 000 зь іх жывуць у Ізраілі і жывуць нашмат лепш, чым пры арабах. Я дазволіў яму працягнуць.



«Родам я з Галанскіх вышынь. Зямля, якую Ізраіль заваяваў у 1967 годзе. Але я не агароднік. І я не бізун кошыкаў». Я зірнуў на стосы палатна. Моцныя, камяністыя, чорныя пейзажы. "Такім чынам, - проста сказаў ён, - я прыехаў у Тэль-Авіў".



«Я так разумею, без кахання да сірыйцаў».



«Цалкам без кахання. А я сірыец». Ён утаропіўся на бутэльку, якую трымаў у руцэ. «Але спачатку я мужчына. А па-другое, друза». Ён пачаў усміхацца. «Пацешна, як чалавек прывязваецца да сваіх ярлыкоў. Па праўдзе кажучы, я мяркую, што я атэіст, але яны называюць мяне друзам. Яны пераследуюць мяне як сябра. І таму я ганарліва кажу, што я сябр».



Ён зрабіў вялікі глыток і паставіў бутэльку. «І гэтая гісторыя таксама «у доме». Цяпер мы абмяркоўваем Бнай Мэгідо».



Юсэф сказаў мне, што Бнай Мегіда быў натхнёны групай пад назвай Мацпен. Пераклад: Компас. Яны думаюць, што паказваюць у правільным кірунку. Яны паказваюць крайні левы напрамак.



У Мацпені каля васьмідзесяці членаў, як арабаў, так і яўрэяў, і большасць з іх студэнты. Яны хочуць, каб дзяржава Ізраіль была распушчана і заменена камуністычнай.



Такая форма праўлення. Па гэтай ідэі яны выставілі хлопца ў парламент і ні да чаго не прывяло. Той факт, што іх кандыдат у той час знаходзіўся ў турме па абвінавачанні ў шпіянажы на карысць сірыйскай разведкі, не моцна павялічваў іх шанцы.



Аднак тэрор - не іх стыль. Ня так далёка. У асноўным яны публікуюцца ў палестынскіх газетах, далучаючыся да «камуністаў паўсюль», у тым ліку і палестынскім камандас. У той час як яны балатаваліся на пасады і спрабавалі вызваліць свайго кандыдата, яны хадзілі па мясцовых барах, наносячы ўдары па такіх месцах, як вуліца Эль-Джаззар, дзе жыць цяжка, і песня сірэны іх маніфесту можа гучаць як прынада Крысолава. .



І наступнае, што вы ведаеце, гэта Бнай Мегіда. Купка расчараваных угневаных дзяцей, якія думаюць, што "камунізм" азначае "нешта дарма". І не толькі гэта. Гэта таксама спосаб выпусціць пару, разбіць некалькі вокнаў, зламаць некалькі сківіц і такім чынам усталяваць лепшы шлях.



Калі ўжо мы загаварылі пра гэта, давайце абмяркуем лепшы шлях. Павінен быць адзін. Павінен быць спосаб выключыць беднасць і тупіковыя трушчобы, нянавісць, прымхі і ўсе іншыя векавыя заганы. Але камуністычныя сістэмы - з іх чысткамі, працоўнымі лагерамі і рэгламентацыяй, з іх уласнай нелагічнай дарогай з жоўтай цэглы, з іх жорсткім прыгнечаннем і іх каралеўскімі дзяржавамі - не з'яўляюцца, калі вы спытаеце мяне, лепшым шляхам.



"А як яны звязаны з Аль-Шайтанам?"



Юсэф пакруціў галавой. «Бнай Мэгідо? Я ня ўпэўнены, што гэта яны. Прынамсі, пакуль. Дазвольце мне пачаць з самага пачатку. Я жыву ў некалькіх кварталах ад Эль-Джаззара, таму мне лёгка бываць тамака часта. Я Сірыец, мастак. Цалкам верагодна, што я таксама буду рэвалюцыянерам. Так што я кажу пра партыйную лінію, і яны таксама гавораць са мной. Ва ўсякім разе, за некалькі дзён да выкрадання Фокса адзін з хлопцаў там гучна казаў. Ён хацеў Мегіда, каб купіць шмат зброі, сказаў, што можа купіць аўтаматы Калашнікава за тысячу дзвесце фунтаў. Гэта трыста долараў. Усе вельмі ўзрадаваліся.



«Справа ў тым, што гэты хлопец таксама штурхае гашыш. У палове выпадкаў ён вышэй аблокаў, таму я падумаў, што гэта, магчыма, адно з яго нязбытных летуценняў. Я сказаў:« Гэтыя грошы ўпадуць з дрэў? Ці вы плануеце абрабаваць сховішчы гатэля Hilton? "Ён сказаў мне, што не, у яго ёсць крыніца вялікіх грошай".



"І гэта зрабіў ён?"



"Хто ведае? Гэта было падобна на вялікі кавалак пірага ў небе. Ён пачаў гаварыць пра свайго брата, у якога быў сябар, які раптоўна разбагацеў. Ягоны брат, паводле яго слоў, спытаў сябра, дзе ён узяў грошы, і той сказаў, што ў яго праца была ўзгодненая. Праца ўключала план выкрадання, і, паводле яго слоў, адплата была б вялізнай”.



"І Мегіда быў замяшаны?"



"Не спяшайцеся з высновамі. Наколькі я ведаю, ніхто не ўдзельнічаў. Ніхто ніколі не бачыў брата ці яго сябра. Яны жывуць у Сірыі. У вёсцы пад назвай Бейт-Нама. Усяго ў некалькіх мілях ад выступу. Калі я кажу вам, што гэта прагучала як пірог у небе, я меў на ўвазе, што ўсё гэта было лесвіцай «калі». Калі брат трапляў на працу, то ён даваў Мегіда некаторую працу. А калі Мегіда выконваў гэтую працу, то ў іх былі б грошы на зброю”.



"І?"



«І я не бачыў грошай, я не бачыў зброі, і ніхто ў Мегіда не выхваляўся выкраданнем».



"А хлопец, які казаў табе пра гэта?"



«Так. Хлопца забілі».



Мы абодва на імгненне замоўклі, за выключэннем таго, што ў нас у галаве шчоўкалі колцы.



«І вы распавялі гэтую гісторыю аб выкраданні Робі».



Ён кіўнуў. «Так. Як толькі я гэта пачуў».



"А калі быў забіты вялікі рот?"



Юсэф пакасіўся на кропку ў паветры. "Пачакайце, і я скажу вам дакладна". Паветраны каляндар перайшоў на дату. Ён пстрыкнуў пальцамі. «Дваццаць пятае. За два дні да забойства Робі. За чатыры дні да вяртання Леанарда Фокса. Але не - адказваючы на ваша наступнае пытанне - я не ведаю, ці была сувязь. Я не ведаю, ці сачыў Робі за гэтым. "



Я ўспомніў, што Бэньямін сказаў пра Робі. Што ён ніколі не расплачваўся, пакуль не праверыў інфармацыю. "Але ён заплаціў вам?"



“Вядома. У той дзень, калі ён з'ехаў з горада».



«Хоць, наколькі вы ведаеце, не было ніякіх гарантый, што датычны да гэтага гурт быў Аль-Шайтанам або што ахвярай выкрадання павінен быў быць Леанард Фокс».



Ён пакруціў галавой. «Я кажу Робі праўду. Ці карысная гэта праўда, яго справа, а не мая».



Так што Робі мог яму заплаціць у любым выпадку. Добрасумленнасць. Добразычлівасць.



"Вы ведаеце, чаму Робі паехаў у Іерусалім?"



Юсэф усміхнуўся. “Вы не разумееце. Я падаў Робі інфармацыю. Не наадварот».



Я ўсміхнуўся ў адказ. «Варта паспрабаваць». Нешта мяне непакоіла. «Сябар брата, які міргаў грашыма…»



"Так. Што з ім?



"Перад выкраданнем ён высвечваў грошы".



Юсэф прыжмурыўся. "Так?"



«Так што найманаму галаварэзу не плацяць да пачатку акцыі. Прынамсі, нічога асаблівага».



Цяпер мы абодва глядзелі на кропкі з паветра.



Я павярнуўся да Юсэфа. "Як клікалі забітага хлопца?"



"Мансур", - адказаў ён. «Халі Мансур. Брата, як мне здаецца, клічуць Алі».



"А брат усё яшчэ жыве ў Бейт-Наме?"



Ён паціснуў плячыма. "Калі брат яшчэ жывы".



«Так, - сказаў я, - я разумею, што вы маеце на ўвазе. Часам смерць можа быць заразнай».



Мы арганізавалі для мяне месца, дзе я мог бы адправіць грошы, і Юсэф патэлефанаваў сябру, у якога быў разбіты грузавік, каб ён прыехаў і забраў мяне.



Сябар быў сірыйцам, але не мастаком. Дакладней кажучы, ён быў свайго роду старызнік - у сэнсе слова "барахло" у дзевятнаццатым стагоддзі - і грузавік быў забіты старым адзеннем, пакамячанымі чыгунамі і вялікім, запэцканым плямамі матрацам у сінюю палоску, які ўвесь час гайдаўся на зямлю. на яго плячах, калі ён вёў машыну. Ён паварочваўся, праклінаў яго, адбіваў яго і працягваў весці машыну іншай рукой. Яго звалі Рафі, і калі ён высадзіў мяне па адрасе, які я яму даў, я пажадаў яму ўдачы яго сёмаму сыну.



Ён уздыхнуў і сказаў мне, што ў яго восем дачок.







Шосты раздзел.






"Ці хочаце вы кавы?" Гэта была доўгая ноч. Кава, верагодна, была добрай ідэяй. Я сказаў, што буду, і яна знікла, пакінуўшы мяне аднаго ў звычайнай гасцінай Universal Modern. Карычневая паласатая канапа, шкляныя столікі, копія крэсла Барселона.



Сара Лаві бездакорна патэлефанавала ў дзверы апоўначы. Насамрэч, у мяне было адчуванне, што яна вітала ўварванне. Падобна, яна не спрабавала заснуць у гэтыя ночы. Святло гарэў па ўсёй кватэры, і вялікая незавершаная навалачка з лязом іголкі ляжала ў падставы крэсла разам з клубкамі яркай поўсці. Іграла музыка, якая пульсуе боса-нова.



Яна вярнулася з гаршком і кубкамі. «Я не пыталася - вы бераце да кавы вяршкі і цукар?»



"Цукар, калі ён у цябе ёсць".



Яна знікла ў віры спадніц. Каларытны чалавек Сара Лаві. Усё ў сялянскай спадніцы і ў сялянскай блузцы, з гіганцкімі залатымі абручамі ў вушах. Гэты ўбор нагадаў мне аб краме фарбаў у Сіэтле. Той, што з неонавай шыльдай у акне: "Калі ў нас няма колеру, яго не існуе". У яе былі цёмныя, амаль чорныя валасы, моцна зачасаныя назад, што ішло ёй добра - яны адцянялі светлы твар з высокімі скуламі і вялізныя, вейкавыя, амаль чорныя вочы. Ёй было каля трыццаці, і яна была блізкая да таго, што яны называюць сапраўднай жанчынай.



«Такім чынам, Мір паслаў цябе заняць месца Джэка». Яна працягнула мне міску з цукрам і лыжку.



"Праца не дробная, наколькі мне вядома, я чуў, што ён быў добры".



Невялікае маўчанне.



"Ёсць яшчэ адна прычына, па якой яны даслалі мяне, - сказаў я, - мы хацелі б даведацца больш пра… чаму ён памёр".



Яе вочы ціха адарваліся ад мяне. Яна бездапаможна паціснула плячыма і зноў пагрузілася ў далёкую цішыню.



Я сказаў: “Я хацеў бы задаць вам некалькі пытанняў. Мне… мне вельмі шкада».



Яна зноў паглядзела мне ў вочы. "Мне вельмі шкада", - сказала яна. «Я не хацеў паводзіць сябе як далікатная кветка. Працягвайце. Задавайце свае пытанні».



“Добра. Перш за ўсё - ты ведаеш, над якой гісторыяй ён працаваў? Прыйшлося падыгрываць вокладцы Робі. Дзяўчына альбо ведала, альбо не ведала праўды. Хутчэй за ўсё, і тое, і другое. Яна ведала і не ведала. У такіх рэчах жанчыны прафесіяналы. Яны ведаюць і не ведаюць, калі іх мужы змяняюць. Яны ведаюць і не ведаюць, калі вы хлусіце.



Яна пахітала галавой. «Ён ніколі не расказваў мне пра сваю працу…» Невялікі ўздым у канцы сказа, які ператварае яго ў несвядомае пытанне: раскажыце мне пра яго працу».



Я праігнараваў падтэкст. «Ці можаце вы расказаць мне што-небудзь пра тое, што ён рабіў. У агульным. Скажам, за тыдзень да яго ад'езду».



Яна зноў выглядала пустой. «Былі дзве ночы, калі ён заставаўся адзін на вячэру. Не вярнуўся да... ну, можа, да поўначы. Вы гэта маеце на ўвазе?



Я сказаў, што гэта было. Я спытаўся ў яе, ці ведае яна, куды ён хадзіў у тыя ночы. Яна гэтага не зрабіла. Яна сказала, што ніколі не ведала. Яна ніколі не пыталася. Яна крыху пачырванела, і я падумаў, што ведаю чаму.



"Сумняваюся, што гэта была іншая жанчына", - сказаў я ёй.



Яна паглядзела на мяне з крывой выразам твару. «Гэта не мае значэння, - сказала яна. "Сапраўды." Ёй прыйшлося адарваць погляд ад "сапраўды".



Яна адпіла каву і паставіла кубак. «Баюся, вы знойдзеце ўва мне даволі расчаравальную крыніцу інфармацыі. Я так мала ведаў пра астатнюю частку жыцця Джэка. І гэта было часткай нашай… ну, «угоды», якую я ніколі не спрабаваў пазнаць». Яна правяла пальцам па малюнку на кубку.



Яна зрабіла гэта яшчэ раз, а затым павольна сказала: "Думаю, я заўсёды ведала, што гэта ненадоўга".



Апошняе было запрашэннем да размовы.



Я спытаў, што яна мела на ўвазе.



“Я маю на ўвазе, што ў мяне гэта ня надта добра атрымлівалася. Я ведаў яго правілы і прытрымліваўся яго правілаў, але мне заўсёды было цікава, чаму існуюць правілы? Яе вочы былі падобныя на бліскучыя пражэктары на маім твары. Нічога не знайшлі. Яны адступілі да чары. Яна паціснула плячыма, вопытны і хупавы няўдачнік. «Я ніколі не была ўпэўненая. Я ніколі ні ў чым не была ўпэўнена. І Джэк быў вельмі ўпэўнены ў сабе». Яна выцягнула завушню і зноў крыва ўсміхнулася. "Жанчына ніколі не можа быць упэўнена ў мужчыне, які ўпэўнены ў сабе".



"Твая маці навучыла цябе гэтаму?"



«Не. Я сам усё даведалася. Але я ўпэўнена, што вы тут не для таго, каб даведвацца аб тым, што я даведалася пра мужчын. Так што задавайце свае пытанні, містэр Макензі».



Я спыніўся, каб закурыць. Даведвацца пра дзяўчыну мёртвага агента - гэта першае, што я даведаўся. Ці дастаткова яна разумная, каб быць варожым агентам? Дастаткова амбіцыйная, каб прадаць яго? Дастаткова дурная, каб выдаць яго? Ці дастаткова зла? Я сумняваўся, што Сара была нечым з гэтага, але яна не была ўпэўнена ў ім. І гэта выклікала ў яе цікаўнасць насуперак ёй самой. А калі жанчына цікавая, яна таксама можа быць неасцярожнай. Нягледзячы на сябе.



«Мы казалі аб яго мінулым тыдні тут. Вы ведаеце што-небудзь, што ён зрабіў - з кім ён казаў?



Яна пачала казаць няма. «Ну… пачакай. Ён сапраўды шмат тэлефанаваў па міжгароднім. Я ведаю, таму што мы… таму што я толькі што атрымаў рахунак».



"Можна мне паглядзець?"



Яна падышла да стала, пашнарыла і вярнулася з тэлефонным рахункам. Я хутка паглядзеў на яго. Званкі былі дэталізаваны. Бейрут. Дамаск. Былі пералічаны лікі. Я сказаў, што хачу пакінуць яго сабе, і сунуў у кішэню. "Яго тэлефонная кніга", - сказаў я. "Вы атрымалі гэта?" Гэта была адна з рэчаў, па якія я прыйшоў. Кніга магла б даць мне лінію на ягоныя кантакты. Без гэтага радка я б працаваў у цемры.



"Н-не", - сказала яна. "Гэта было ў скрынцы з іншымі рэчамі".



"Якая скрынка?" Я сказаў. "З якімі іншымі рэчамі".



«Са сваімі запісамі і паперамі. Ён трымаў іх у шафе ў замкнёнай скрыні».



"А што здарылася са скрынкай?" - павольна сказаў я.



"О. Іншы амерыканец узяў гэта".



"Іншы амерыканец?"



"Іншы рэпарцёр".



"З Міру?"



"З Міра".



Я пачаў гэты раунд з пачуццём замірання. Адчуванне было зараз у падвале.



"Вы выпадкова не ведаеце яго імя?"



Яна пільна паглядзела на мяне. “Вядома. Я б не аддала рэчы Джэка незнаёмцу».



"Бо яго звалі?"



"Джэнс", - сказала яна. "Тэд Джэнс".



Я апошні раз зацягнуўся цыгарэтай і павольна, павольна затушыў яе ў попельніцы. "А калі гэта быў… Тэд Джэнс тут?"



Яна запытальна глядзела на мяне. "Тры ці чатыры дні таму. Чаму?"



"Няма прычын", - хутка сказаў я. «Мне было проста цікава. Калі Джэнс прыйдзе зноў, дайце мне ведаць, добра? Я б хацеў у яго сёе-тое спытаць».



Яе твар расслабіўся. “Вядома. Але я сумняваюся, што чорт вазьмі. Ён у офісе ў Дамаску, ты ж ведаеш».



Я сказаў: "Я ведаю".



Я вырашыў пайсці іншым шляхам. «Акрамя папер, якія ўзяў Джэнс, ці ёсць яшчэ што-небудзь ад Джэка, якое ўсё яшчэ тут? Як наконт рэчаў, якія ў яго былі з сабой у Іерусаліме?



“Былі. Насамрэч, яны прыбылі сёння. Іх даслала гасцініца. У мяне зараз чамадан у спальні. Я не адчыняла яго. Я… я не была гатова. Але калі вы думаеце, што гэта дапаможа… "



Я рушыў услед за ёй у спальню. Гэта быў вялікі прасторны пакой з закінутым ложкам. Яна пачала папраўляць ложак. «Вунь там», - яна паказала падбародкам на пацёрты скураны чамадан.



Я сказаў. "Ключы?"



Яна пахітала галавой. «Камбінацыя. Лічбы 4-11. Мой дзень нараджэння".



"Твой дзень нараджэння?"



«Гэта мой чамадан. Чамадан Джэка разваліўся».



Я апрацаваў камбінацыю і адкрыў торбу. Яна скончыла з ложкам. "Пакладзі гэта сюды".



Я падняў чамадан і паклаў яго на ложак. Яна села побач з ім. Я б хацеў сказаць ёй, каб яна выйшла з пакоя. Не толькі для таго, каб яна не была мне праз плячо, але і таму, што яна была страшэнна прывабнай жанчынай. А зараз жанчына, якую трэба ўтрымліваць. Я пачаў перабіраць рэчы Робі.



Ніякіх папер. Няма пісталета. На падкладцы сумкі нічога не выслізнула. Якая пакінула адзенне. Джынсы. Чынасы. Пару талстовок. Цёмна-карычневы гарнітур. Пінжак. Боты.



Боты. Цяжкія чаравікі. Для горада Ерусаліма? Я ўзяў адзін і ўважліва паглядзеў на яго, перавярнуўшы. Да падэшвы прыліп аранжавы пыл. Я пачухаў яго пальцам. Аранжавы пыл.



І на нізе штаноў чынос, апельсінавы пыл. Робі быў не ў горадзе, а недзе яшчэ. Ён быў на раўніне. Раўніна з крэйдавымі скаламі ржавага колеру.



Сара глядзела на мяне з азадачанай насцярожанасцю.



«Вы атрымлівалі звесткі ад Джэка, пакуль яго не было? Вы не ведаеце, ці з'язджаў ён куды-небудзь з Іерусаліма?



«Так, так, - сказала яна. «Як ты даведаўся? Ён паехаў у Іерусалім прама адсюль. Ён спыняўся ў гатэлі American Colony. Я ведаю, што ён пайшоў туды першым, бо ён патэлефанаваў мне ў тую ноч. А потым праз дзве ночы… не, тры, гэта было дваццаць пяць. пятае. Ён зноў патэлефанаваў мне і сказаў, што з'яжджае на некалькі дзён, і мне не варта хвалявацца, калі я не змагу з ім звязацца». У яе заявах зноў стаялі пытанні. Я не стаў пытацца, ці ведае яна, куды ён сышоў.



Такім чынам, усё, што я ведаў, гэта тое, што Робі з'ехаў з Ерусаліма ў X і назад у Іерусалім. Куды б ён ні пайшоў, ён вярнуўся б адтуль жывым. Яго забілі ў Іерусаліме. Дваццаць сёмага.



Я працягваў вывучаць вопратку Робі. На вачах у Сары я адчуваў сябе сцярвятнікам. Халаднакроўная птушка, якая сілкуецца астанкамі. У кішэні пінжака я знайшоў пачак запалак. Я засунуў яго ў сваю кішэню. Магу паглядзець пазней.



І гэта былі апошнія эфекты Джэксана Робі.



А як наконт машыны? Яна ўсё яшчэ ў Ерусаліме?



Яна пахітала галавой. «Ён не ўзяў машыну. Ён пакінуў яе мне».



"Кашалёк, ключы, грошы?"



Яна зноў паківала галавой. «Той, хто забіў яго, забраў усё. Яго гадзіннік таксама. Вось чаму я была ўпэўнена, што гэта… ну, як сказала паліцыя, - рабаванне. Прынамсі… я была ўпэўненая да сённяшняга вечара» Іншае пытанне.



Я адказаў ёй. У адказ яна б паверыла і не паверыла б. "Верагодна, гэта было рабаванне", - сказаў я.



Я зачыніў чамадан.



Яна засталася на ложку.



Музыка даносілася з іншага пакоя. Сэксуальны біт боса-новы.



"Добра", - сказала яна. «Калі ты скончыў…» Але яна не рушыла з месца. Яе здзівіла тое, што яна не рухалася. Але яна ўсё яшчэ не рухалася. Я таксама. Я глядзеў на яе плечы. Плыўныя выгібы пераходзілі да яе шыі, а доўгая шаўкавістая шыя ператварылася ў невялікі кірпаты падбародак, а падбародак пераходзіў да мяккіх збянтэжаных вуснаў.



"Так", - сказаў я. "Думаю, я скончыў".



Праз тыдзень пасля таго, як нехта стукнуў мяне нажом у завулку, я не хачу, каб нейкі іншы хлопец песціўся з маёй дзяўчынай. Я падумаў, магчыма, Робі адчуваў тое ж самае.



Я пажадаў дабранач і пайшоў.







Сёмы раздзел.






Гэта быў вялікі нядзельны сняданак з чатырох страў, і абслугоўванне нумароў паставіла стол на балконе. Было позна, 10.30. Я спаў глыбокім, павучым сном, і яго ніткі ўсё яшчэ мучылі мой мозг.



Надвор'е было мяккім, сонца свяціла, а балкон выходзіў на Міжземнае мора. Гук марскіх птушак. Усплёск хваль. Дзень быў падобны на мілую ўсмешлівую Мату Хары, якая спрабавала адвесці мяне ад абавязку.



Я наліў яшчэ каву, закурыў цыгарэту і пацягнуўся за газетай, якую замовіў са сняданкам. Невялікі артыкул паведаміў мне дрэнныя навіны.



Быў выкрадзены Харысан Стол, уладальнік і рэдактар папулярнага штомесячнага часопіса Public Report. Зноў Аль Шайтан. Зноў жа, за сто мільёнаў долараў.



А чатыры і адзін - пяцьсот мільёнаў. Паўмільярда долараў.



Для чаго?



Я яшчэ спрабаваў сёе-тое. Я прагледзеў спіс ахвяр выкраданьня. Мой розум аўтаматычна знайшоў узор. Не было ніякіх прычын для існавання пра шаблон, але мой розум настроены на пошук шаблонаў.



Леанард Фокс, цар гатэляў. Вялікія шкляныя гатэлі ў кожным горадзе свету. Гіганцкія бутэлькі з-пад кока-колы раскіданыя па гарызонце. У Фокса былі праблемы. Вялікая праблема. Апроч іншага, гэта былі праблемы з грашыма. Прыватны пазоў аб пакрыцці шкоды на дзвесце мільёнаў; зараз дадайце, што ўрад мог атрымаць. Пара мільёнаў нявыплачаных падаткаў, плюс штрафы сама меней па дзясятку выпадкаў махлярства. Фокс жыў на Багамах, але ў Foxx Hotels Inc. было хісткае становішча.



Роджэр Р. Джэферсан: National Motors. Аўтамабільны бізнэс найнізкай лігі, галаўныя болі вышэйшай лігі. Продажы аўтамабіляў падалі ва ўсёй галіне па цэлым шэрагу прычын - энергетычнаму крызісу, росту коштаў і вынаходству аўтамабіля з выдаткам восем міль на галон. National Motors закрыла два заводы і ў цяперашні час наносіць удар па трэцім. Джэферсан быў звычайным чалавекам з заробкам (200 000 даляраў у год). Як бы там ні было, ён не мог падняць выкуп. Патрабаванне было прад'яўлена самой кампаніі National.



Харлоў Ўілтс: Катэджныя матэлі. Паўднёва-заходняя сетка тураў на адну ноч. Матальны бізнес таксама працуе на бензіне, і людзі двойчы задумваюцца аб тым, каб узяць водпуск, калі гамбургер каштуе пяцьдзесят долараў за фунт. А Ўілтс быў ужо занадта расцягнуты ў сваіх планах купіць італьянскі гатэль.



Харыс



на Штоле: тое, што яны называлі «рэдактарам-крыжаком». Паштовая і паліграфічная дзейнасць дасягнула такога высокага ўзроўню, што ён падтрымліваў "Публічную справаздачу", патрабуючы дадатковых укладаў.



Так што да гэтага часу была заканамернасць. Ва ўсіх былі праблемы з грашыма. Што гэта азначала? Гэта азначала, што банкі не будуць выдаваць пазыкі ў сотні мільёнаў долараў. Гэта азначала, што кампаніям давядзецца прадаць свае актывы, яны збанкрутуюць. Што ўсё гэта значыла? Нічога. Чаму Аль-Шайтану павінна быць справа да банкруцтва?



І яшчэ быў выпадак з Тургудам Майлзам, каб ускладніць схему. Майлз з Doggie Bag Dog Food плюс школы-інтэрнаты, салоны прыгажосці, крамы адзення, сувенірныя крамы, бальніцы, гатэлі і пахавальныя капліцы - усё для сабак. І ўсё гэта прыносіць прыбытак, які можа ўразіць уяўленне. Тэргуд Майлз: парушальнік шаблонаў.



І не было ніякіх прычын для існавання пра шаблон.



Тэлефон зазваніў. Я адказаў на дадатковы нумар на балконе. На мой званок адказаў Дэвід Беньямін.



Я спытаўся ў яго, ці не праверыць ён нумары тэлефонаў. Даведайцеся, каму тэлефанаваў Робі ў Бейрут і Дамаск за тыдзень да сваёй смерці.



Ён запісаў лікі. "Вы даведаліся што-небудзь яшчэ важнае?" Ён здаваўся ўніклівым. Быццам ён ведаў, што я нешта ведаю.



"Нічога асаблівага".



"Хммм. Ты ўпэўнены?"



"Вядома, я ўпэўнены". Я глядзеў на пляж, дакладней, на канкрэтнае чырвонае бікіні на пляжы.



«Дык якія твае планы? Ты застанешся ў горадзе?»



Я адарваў вочы ад бікіні. "Не", - сказаў я яму. «Я еду ў Іерусалім».



«Што ж, калі вы плануеце арандаваць машыну, паспрабуйце Копель на вуліцы Яркон. Вы можаце ўзяць сабе Fiat 124 і памяняць яго ў Іерусаліме на джып… калі ён вам спатрэбіцца».



Я зрабіў паўзу. «Навошта мне патрэбен джып у Іерусаліме?»



"Вам не спатрэбіцца джып, - сказаў ён, - у Іерусаліме".



"Ці ёсць іншыя карысныя прапановы?"



«Ешце ліставую гародніну і шмат адпачывайце»



Я параіў яму сёе-тое зрабіць.



Я арандаваў Fiat 124 у кампаніі Kopel Rent-A-Car на вуліцы Яркон. Дзевяць баксаў у дзень плюс дзесяць цэнтаў за кіламетр. Яны сказалі, што я магу абмяняць яго на джып у Іерусаліме.



Я накіраваўся на паўднёвы ўсход па чатырохпалоснай шашы, якая працягнулася на семдзесят кіламетраў. Каля сарака чатырох міль. Я уключыў радыё. Амерыканскі рок Панэльная дыскусія па ўгнаеннях. Я выключыў радыё.



Я не зусім зманіў Беньяміну, калі сказаў яму, што не знайшоў нічога важнага. Насамрэч гэта, верагодна, было да болю праўдай. За пяцьсот даляраў мне купілі імя брата трупа ў Бэйт-Наме. Вось і ўсё, і, мусіць, нічога.



А што да пяцісот даляраў, то, калі гэта ўсё, што Робі заплаціў Юсэфу, заставалася яшчэ дзьве тысячы пяцьсот даляраў. Недзе ў будучыні ён дабіўся большага.



Каму ён заплаціў?



Без ягонага спісу кантактаў я паняцця не меў.



І без якіх-небудзь падказак пяць хлопцаў маглі страціць пяцьсот мільёнаў. А можа і іхняга жыцця.



Гэта падводзіць мяне да пытання: у каго былі падказкі? Хто забраў рэчы Робі? Гэта было лёгка. Джэймс. Але ён быў у Арызоне прывязаным да ложка. У пачатак. Іх узяў "амерыканец". Агент? Шпіён? Сябар? Вораг?



Я зноў уключыў радыё і пацягнуўся за цыгарэтай, калі ўспомніў.



Запалкавы карабок. Той, што ад курткі Робі.



Ванны Шанда



Вуліца Амара 78



Ерусалім





На ўнутраным баку вокладкі напісана ад рукі імя Хаім.



І зноў жа, магчыма, гэта нічога не значыла.







Восьмая частка.






Карта Ізраіля чытаецца як паказальнік да Бібліі. Вы можаце пачаць з Кнігі Быцця і прайсці праз Копі Саламона, Грабніцу Давіда, Віфлеем і Назарэт і скончыць Армагедонам. Калі хочаце кароткую версію, прыязджайце ў Іерусалім.



Горад захоплівае дух з кожным крокам. Таму што вы стаіце там, дзе Саламон трымаў сваіх коней, і зараз вы ідзяце па Віа Далороза, па вуліцы, па якой ішоў Хрыстос з крыжом. І там Мухамед падняўся на нябёсы. І магільня Авэсалома. І магіла Марыі. Сцяна Плачу. Залаты купал мячэці Амара; вітражны пакой Тайнай вячэры. Гэта ўсё ёсць. І ўсё выглядае прыкладна так, як тады.



У Іерусаліме 200 000 яўрэяў, 75 000 мусульман і 15 000 хрысціян; ёсць таксама напружанасць, але не больш, чым зараз, калі горад быў падзелены і арабы жылі пад уладай арабаў без вадаправода і каналізацыі.



Частка горада пад назвай "Усходні Іерусалім" належала Іарданіі да вайны 1967 года. Гэтак жа як гара Скопус і Елеонская гара.



Такім чынам, "Усходні Іерусалім" мае арабскі характар.



"Арабскі па характары" можна няправільна зразумець. Паколькі арабскі персанаж разумеецца няправільна, прынамсі, большасцю з нас, заходніх арабаў, у заходняй свядомасці ён застаецца апошнім праўдзівым варварам-экзотыкам. Шэйхі з чатырма жонкамі, з законамі Шарыяту, сумнеўнай мараллю і дрэннымі зубамі. Збеглыя гандляры, якія прададуць вам «сапраўдны старадаўні дыван» і спытаюць за сваю дачку на два піястра даражэй. Дрэнныя хлопцы, якія мучаць добрых хлопцаў у кіно і не намышляюць нічога добрага з таго дня, як памёр Рудольф Валянціна. Тэрарысты іміджу не дапамаглі. Фактычна яны нават сталі іміджам. І гэта даволі недарэчна.



Усе арабы не больш жорсткія тэрарысты, чым усе арабы шэйхі. Калі мне трэба зрабіць абагульненне аб арабах - а ў цэлым я ненавіджу абагульнення - я б сказаў, што ў іх выдатны склад розуму, шырокі гумар, цудоўныя манеры і прыязнасць, якое часта мяжуе з празмерным.



Амерыканская калонія знаходзіцца ва Усходнім Іерусаліме. Калісьці гэта быў палац пашы. Пазалочаны пліткавы купал для задавальненняў. Цяпер пакоі каштуюць дваццаць даляраў у дзень. Велізарныя пакоі з потолочными бэлькамі і ўсходнімі ўзорамі на сценах.



Я зарэгістраваўся, як Макензі з Міра, і выйшаў на заліты сонцам двор паабедаць. Ежа французская, а таксама блізкаўсходняя. Я заказаў французскую ежу і ізраільскае віно. Было позна да абеду, і большасць кафляных сталоў былі пустыя. Праз градку квітнеючай герані закідалі камянямі чатырох мясцовых бізнесменаў. Побач са мной загарэлая, дарагая на выгляд пара глядзела на срэбны кафейнік для эспрэса, чакаючы, пакуль кава пачарнее на свой густ. Мужчына ўздыхнуў. Ён не хацеў, каб яго прымушалі чакаць.



Падышло маё віно, і мужчына выцягнуў шыю, каб убачыць этыкетку. Я дазволіў яму паспрабаваць. Я падумаў, што калі я яму скажу, у наступныя паўгадзіны мы будзем рабіць спробы віна. Затым ён захоча пагаварыць аб рэстаранах у Францыі і лепшым вытворцу кашуль на Сэвіл-Роў. Так што я дазволіў яму выпіць.



Ён прачысціў горла. «Прабачце, - сказаў ён. Амерыканец. "Мне проста цікава ..."



«Міквэ Ісраэль».



"Прашу прабачэння?"



"Віно." Я раскруціў бутэльку. «Міквэ Ісраэль».



"Ой." Ён прачытаў этыкетку. «Міквэ Ісраэль».



Ён быў апрануты ў гарнітур коштам шэсцьсот даляраў - карычневы гарнітур, асмуглая кашуля, асмуглая скура і карычневыя валасы. Тое, што можна назваць адчувальным посьпехам. Дама побач з ім завяршыла выяву. Бландынка Грэйс Кэлі з бледна-блакітнага шоўку.



"Я падумала раней, што ты выглядаеш знаёмым". Яна казала мелодыямі. Акцэнт, французская. "Але зараз я ведаю, каго вы мне нагадваеце". Погляд быў фліртуючым. Класна, але горача. Яна звярнулася да рэкламы ласьёна для загару. "Хто ты думаеш, Боб?"



Боб маўчаў. Мая ежа прыбыла. Яна нахілілася да афіцыянта і ўзяла мяне за руку. "Амар Шарыф!" Афіцыянт падміргнуў мне і пайшоў. Яна нахілілася наперад. "Вы не ... ці не так?"



«Амар Шарыф. Эээ. Прабач». Я затушыў цыгарэту і ўзяўся за ланч. Боб глядзеў на мае цыгарэты. Праз хвіліну ён папросіць паказаць пачак. Ён прачысціў горла.



«Я Боб Ламот. А гэта Жаклін Рэйн».



Я здаўся. «Макензі». Мы ўсё паціснулі адзін аднаму рукі.



"Вы тут у адпачынку?" - спытаў Боб.



Я сказаў, што працую ў World Magazine. Я гэтак часта казаў гэта, што пачынаў верыць у гэта.



Ён сказаў мне, што працаваў у Fresco Oil. Я сказаў "Ой" і працягнуў есці. Не "Ой?" Проста "Ой". Яго не павінна было палохаць.



"Як пірог з заварным крэмам?"



"Хм?"



Ён паказаў на маю талерку. "Кіш. Як гэта?"



"Выдатна."



«Не такі добры, як у мадам Дзіт, іду ў заклад. Вы калі-небудзь былі ў мадам Дзіт у Парыжы? Лепшы пірог з заварным крэмам у свеце, без выключэнняў».



"Я запомню гэта"



"Ты тут адзін?"



“Ммм. Ага».



"Добра," сказала Жаклін. «У такім разе, магчыма…» Погляд, які яна кінула на Боба, чытаўся як карты тэлесуфлера. Боб зразумеў яго рэпліку.



"О так. Можа, ты хочаш білет на канцэрт сёння ўвечары? У мяне сустрэча, дзелавая сустрэча, і, ну, Жаклін сюды хоча пайсці, але ёй, ну, даволі ніякавата ісці адной. Так што эээ. … »



Жаклін доўга і павольна глядзела на мяне. Погляд «чаму-я-котка-прочкі-чаго-ён-не-ведае-не-нашкодзіць». Яе вочы былі зялёнымі і абсыпанымі золатам.



Я сказаў: «Госпадзе, прабач, але ў мяне іншыя планы».



Такія людзі, як Ламотт, прымушаюць мяне казаць нешта накшталт "чорт вазьмі". А такія жанчыны, як Жаклін, шкодныя для душы. Вы можаце пачуць, як іх колы пстрыкаюць, калі яны плануюць зачапіць вас, але тонкі водар, шаўкавістыя валасы, лёгкая рука на вашай руцэ, затым выслізгвае… і наступнае, што вы ведаеце, вы скокнулі на кручок. І наступнае, што вы ведаеце пасля гэтага, вы зноў у акіяне.



"Можа быць, у іншы раз?" Яны сказалі гэта разам, а потым абодва засмяяліся.



"Магчыма", - сказаў я, пакуль яны смяяліся.



Я запатрабаваў чэк, заплаціў і пайшоў.







* * *




Ёсць турэцкія лазні і ёсць турэцкія лазні.



А яшчэ ёсць Shanda.



Аўтэнтычныя турэцкія і аўтэнтычныя лазні. Ніякай лухты. Выбірайце - паравы нагрэў ці сухі жар, гарачы басейн, халодны басейн або сярэдне-цёплы. Шанда размяшчаецца ў іншым былым палацы. Вітражы, мазаічныя падлогі, высокія пазалочаныя купальныя столі.



І кім, у імя Алаха, быў Хаім? Хаім мог тут працаваць ці проста тырчаць. Хаім мог прыйсці хоць раз, каб сустрэцца з Робі. Хаіма тут увогуле не магло быць. Або Робі таксама. Можа, ён проста знайшоў пачак запалак. Прабачце, міс, у вас ёсць святло? Канечне. Тут. Усё ў парадку. Трымаць іх.



Я падышоў да стала. Патрапаны пісьмовы стол у стылі офіса 1910 года пасярод вестыбюля ў стылі пашы. На таблічцы было напісана: "Прыём IL 5. $ 1,15". Я заплаціў касіру. Ён быў падобны на мае ўспаміны аб С.З. Сакелл - індычка з алейнымі шарыкамі ў ачках.



Я склаў рэшту і падумаў хвіліну.



"Так?" ён сказаў па-ангельску, "так у чым справа?"



Я сказаў: "Я выглядаю так, быццам нешта здарылася?"



«Вы калі-небудзь бачылі, каб у некага нічога не здарылася? Ва ўсіх ёсць нешта сваё. Дык чаму ж вы розныя?»



Я ўсміхнуўся. "Я не."



Ён паціснуў плячыма. "Так?"



Дык чаму не. Я сказаў: "Хаім тут?"



Ён сказаў: "Хаім хто?"



"Я не ведаю. Хто ў цябе?



Ён пахітаў падбародкам. "Тут няма Хаіма". Ён схіліў галаву. "Дык чаму ты пытаешся?"



"Нехта сказаў мне спытаць Хаіма".



Ён зноў пакруціў падбародкам. "Тут няма Хаіма".



"Добра. Добра. Дзе шафку?"



"Калі вы сказалі, што вас паслаў Хаім, гэта нешта іншае".



"Што небудзь яшчэ?"



«Калі вы сказалі, што вас паслаў Хаім, я тэлефаную босу. Калі я тэлефаную босу, вы атрымаеце адмысловы зварот».



Я пачухаў у патыліцы. "Не маглі б вы патэлефанаваць босу?"



«Патэлефанаваўшы босу, я быў бы шчаслівы і ўзрадаваны. Ёсць толькі адна праблема. Хаім цябе не даслаў».



«Паслухайце, дапусцім, мы пачнем спачатку. Добры дзень. Добры дзень. Мяне паслаў Хаім».



Ён усміхнуўся. "Так?"



Я ўсміхнуўся. "Так. Вы патэлефануеце босу?"



«Калі б я патэлефанаваў босу, я быў бы шчаслівы і шчаслівы. Ёсць толькі адна праблема. Боса тут няма»



Я заплюшчыў вочы.



Ён сказаў: Раскажы, што ты ідзеш у апарню. Я прышлю боса пазней ".







* * *




Набор для апарні быў у Феліні. Круглы і высокі, як невялікі Калізей, акружаны круглымі белымі каменнымі плітамі, якія, як трыбуны, паднімаліся да высокай купалападобнай столі з каляровага шкла. З парай гэта было падобна на сон сюррэаліста аб Пампеі. Целы, якія раскінуліся на каменных прыступках, з'явіліся ў паветры, але якраз своечасова, каб прадухіліць сутыкненне. Бачнасць была амаль нулявая.



Я знайшоў шафку і ўзяў напракат вялікі ручнік з персідскім малюнкам і кудзелісты скрабок, які яны завуць вяхоткай. Я не ведаў, як бос мог мяне знайсці. Я нават не мог устаць на ногі.



Я залез на пліту прыкладна на вышыні дваццаці футаў. Паднімаецца пара. Было добра і горача. Я думаў, што змагу вылечыць увагнутасці ад папярэдняй ночы. Паслабіць хворыя мышцы. Я заплюшчыў вочы. Можа, Джэксан Робі прыйшоў сюды проста расслабіцца. Можа, ён прыйшоў за парай, у басейн і па спецыяльнае лячэнне, якое паслаў мяне Хаім.



Я павінен быў прызнаць, што зварот быў асаблівым. Аднекуль з пампейскіх туманоў хутка прыляцела пара рук. Яны схапілі мяне малатком і вырвалі мяне з раўнавагі. Было так страшэнна горача, што я яго не бачыў. Але я ведаю, як зняць удар з малатка. Я магу гэта зрабіць, як той казаў, заклаўшы рукі за спіну.



Я адказаў ударам па дзюдо, і хлопец адляцеў ад мяне, зноў і зноў, і знік у клубах пары.



Не доўга.



Ён ударыў мяне прыкладам па рэбрах (вам патрэбен радар, каб ваяваць там), і я паслізнуўся на камені. Ручнік паляцеў, і я быў голым, а затым ён зноў накіраваўся на мяне, вялікая безаблічная кропля, пачынаючы ныраць бомбай, каб забіць.



Я пачакаў, пакуль другая нага адарвецца ад зямлі і перавернецца! Я скаціўся на прыступку ніжэй, і яго цела ўрэзалася ў пусты камень. Я быў на ім перш, чым ён паспеў сказаць "уф"! Я ўдарыў яго па горле бокам рукі, але ён заблакаваў мяне рукой таўшчынёй з ствол дрэва. Ён быў пабудаваны, як Кінг-Конг, і погляд на яго твар не змяніў майго меркавання. Мы займаліся практычна індыйскай барацьбой, пакуль ён не крэкнуў, і не здрыгануўся, і мы абодва перакочваліся зноў і зноў, і раптам я ўпаў на прыступку,



а ён стукнуўся галавой аб камень.



Прыкладна тады я мог скарыстацца дапамогай Вільгельміны. Але, вядома, я не браў свой Люгер у апарню, але я ўзяў Х'юга, свой дакладны штылет. На жаль, я схаваў яго за пояс ручніка, і ён паляцеў, калі ручнік паляцеў, і я недзе страціў яго ў гэтай пары.



Але, як нехта сказаў, шукай і знойдзеш. Я адчуў, як нешта вострае паколвае маю спіну. У гэтым блокбастары мяне цьвікамі прыбілі, як муху, і я спрабаваў зрабіць з галавы сечаную печань, а мой уласны нож пачаў калоць мяне ў спіну.



Я атрымаў дастаткова рычагоў, каб зрабіць ход. Я схапіўся за прыступку нада мной і адштурхнуў, і мы абодва перакочваліся туды-сюды, уніз - і цяпер у мяне быў штылет. Але цяпер у яго была мая рука з нажом, і мы зноў перавярнуліся, пхаючы нож, толькі зараз ён быў зверху і прыціскаў мае рукі. Я падняў калена, і яго вочы пачалі вылупляцца, і мы зноў падышлі да яго. Я пачуў, як нешта хруснула, яго дыханне стала свісцячым, а рука расслабілася. Я набліжаўся і зразумеў, што пхаю нож у труп.



Я павольна падняўся, гледзячы на таго, хто нападаў. Яго шыя зламалася аб кут прыступкі, а галава звісала з краю. Я ўстаў, цяжка дыхаючы. Яго цела павалілася. Ён пачаў каціцца. Зверху і ўніз праз трыбуны белых каменных прыступак, уніз праз узнімальныя пякельныя аблокі пары.



Я абышоў ратонду і спусціўся па прыступках. Я быў напалову за дзвярыма, калі пачуў, як нехта сказаў: "Як вы думаеце, пра што быў гэты шум?"



Яго таварыш адказаў: "Які шум?"



Я вырашыў наведаць боса. Я апрануўся і накіраваўся да дзвярэй з надпісам "Дырэктар". Ягоная сакратарка сказала мне, што яго няма. Я прайшоў міма яе стала і яе пратэстаў і адчыніў дзверы ў кабінет боса. Яго не было. Сакратарка стаяла ў мяне пад локцем; пульхная, касавокая жанчына сярэдніх гадоў, яе рукі былі скрыжаваны на грудзях. "Ёсць якое-небудзь паведамленне?" яна сказала. Саркасцічны.



"Ага", - сказаў я. «Скажы яму, што тут быў Хаім. І я апошні раз рэкамендую ягонае месца”.



Я спыніўся ля прыёмнай.



«Хаім шмат сяброў даслаў?»



«Не-а, - сказаў ён. «Першы - гэта ты. Бос сказаў мне толькі два дні таму. «Будзьце ўважлівыя, калі нехта кажа, што Хаім».



Два дні таму. Ён пачаў ствараць сваю ўласную зямлю сэнсу.



Можа быць.



"Так?" ён спытаў мяне. "Што-небудзь здарылася?"



"Не", - павольна сказаў я. "Усё ў парадку. Проста ў парадку».







Дзявятая частка.






Kopel Rent-A-Car мне не дапамог. І Avis таксама. У Hertz мне павезла. Так, містэр Робі арандаваў машыну. Дваццаць пятага. У сем раніцы. Ён спецыяльна замовіў Лэнд Ровер. Тэлефанаваў напярэдадні, каб зарэзерваваць.



"А калі ён яго вярнуў?"



Яна правяла пальцамі па пададзенай квітанцыі. Непрыгожая дзяўчына з дрэннай скурай. Яна надарыла мяне усмешкай, падобнай на наёмную. «Дваццаць сёмага. У адзінаццаць трыццаць».



Праз дваццаць хвілін ён тэлеграфаваў AX. Праз гадзіну пасля гэтага ён памёр у завулку.



Яна пачала зачыняць скрыню для файлаў.



"Вы можаце сказаць мне яшчэ сёе-тое?"



Таблічка на прылаўку абвяшчала, што яе клічуць міс Мангель.



"Ці можаце вы сказаць мне, колькі міль ён правёў на Роверы?"



Яна шпурнула свае калючая пазногці ў форме дзіды назад праз літару «Р», пакуль не падышла да Робі. «Пяцьсот сорак кіламетраў, сэр».



Я кладу на прылавак купюру ў пяцьдзесят фунтаў. "Што гэта, што для чаго?" - падазрона спытала яна.



«Гэта таму, што вы ніколі не чулі пра містэра Робі, і тут ніхто не пытаўся пра яго».



"Пра каго?" - сказала яна і ўзяла купюру.



Я ўзяў карту са стойкі і сышоў.



Быў заход, і я проста катаўся некаторы час, спрабуючы паслабіць свой розум і падрыхтавацца да наступнага сур'ёзнага прыступу разважанняў. Горад быў колеру ружовага золата, як гіганцкі бранзалет, кінуты паміж узгоркамі. Тэлефанавалі царкоўныя званы, а з пазалочаных мінарэтаў чуўся голас муэдзіна ў краіне. Ла ілаха іла Алах. Мусульманскі заклік да малітвы.



Сам горад быў падобным на свайго роду малітву. Арабскія жанчыны, экзатычныя ў вэлюмах, якія балансуюць на кошыках на сваіх каралях, зліваюцца з турыстамі ў абрэзаных джынсах і праваслаўнымі святарамі ў сваёй доўгай чорнай вопратцы і з доўгімі чорнымі валасамі, і мужчыны ў кафіях па шляху ў мячэць і хасідаў. Габрэі ідуць да Сцяны. Я задаваўся пытаннем, ці зможа калі-небудзь горад, названы Богам з трыма імёнамі, бліснуць з неба ў люстэрка і сказаць: «Паслухайце, хлопцы, так і павінна быць. Усе жывуць разам у свеце». Шалом-Алейхем, Салам-Алейкум. Мір вам.



Я вярнуўся ў свой пакой і замовіў гарэлку, затым наліў гарачай вады ў



ванну і ўзяў з сабой гарэлку ў ванну. За выключэннем месца на патыліцы, дзе мне было балюча расчэсваць валасы, маё цела забылася дзень. Не даруючы, проста забываючыся.



Тэлефон зазваніў. Я застагнаў. У маёй працы няма такой рэчы, як апосумская раскоша, якая дазваляе тэлефанаваць тэлефонам ці тэлефанаваць у дзверы. Альбо нехта хоча цябе дастаць, альбо нехта хоча цябе дастаць. І ніколі не ведаеш, што, пакуль не адкажаш.



Я вылаяўся і вылез з ванны, капаючы на тэлефон, пакідаючы сляды ад ног на ўсходнім дыване.



"Макензі?"



Беньямін. Я сказаў яму пачакаць. Я сказаў, што з'еў ванільнае марожанае. Я хацеў гэта атрымаць. Я думаў, ён растае. Код коміксу: Можа быць, нас праслухоўваюць. Я, вядома, праверыў пакой, але за тэлефонам камутатара можна сачыць адкуль заўгодна. І нехта ў Ерусаліме пераследваў мяне. Я паклаў слухаўку і налічыў дваццаць, і калі я падняў слухаўку, ён сказаў, што яму трэба ісці; яго дзвярны званок тэлефанаваў. Я сказаў, што ператэлефаную яму. Сказаў тэлефанаваць у дзесяць.



Я падумваў вярнуцца ў ванну, але гэта ўсё роўна, што разаграваць тосты - працы больш, чым таго варта. Я ўзяў ручнік, свой напой і карту і расцягнуўся на вялікім двухспальным ложку.



Робі праехаў 540 кіламетраў туды і назад. Дзвесце семдзесят у адзін бок. Пачынаючы з Іерусаліма. Я праверыў маштаб унізе карты. Сорак кіламетраў да цалі. Я адмераў 6 цаляў і накрэсліў круг вакол Ерусаліма; 270 кіламетраў у кожны бок. Усяго каля 168 міль.



Круг ішоў на поўнач і ахопліваў большую частку Лівана; усход-паўночна-усход, ён заехаў у Сірыю; Рухаючыся на паўднёвы ўсход, ён захапіў большую частку Іарданіі і пяцідзесяцімільны кавалак Саудаўскай Аравіі. На поўдні ён накрыў палову Сіная і на паўднёвым захадзе прызямліўся на ганку Порт-Саіда.



Дзесьці ў гэтым коле Робі знайшоў Шайтана.



Недзе ў гэтым коле я знайду Шайтана.



Недзе на раўніне з аранжавым пылам.



Перш-наперш. Іарданія - варожая тэрыторыя для камандас, а Егіпет хутка становіцца ненадзейным. Сінайскі паўвостраў - добрае месца, каб схавацца, але ён поўны ізраільцян і назіральнікаў ААН, а таксама егіпцян Садата, якім становіцца даволі камфортна са Злучанымі Штатамі. Адзначце гэта як "можа быць", але не як першы варыянт. Не было і Аравіі, якая пакінула частку Сірыі і большую частку Лівана, краіны з вялікім палестынскім кантынгентам. Сірыя, войска якой усё яшчэ змагалася з Ізраілем, усё яшчэ спадзяецца замацавацца, нягледзячы на мірныя перамовы. Ліван, вядомая база спецназаўцаў.



Такім чынам, фігура Шайтана была ў Ліване ці Сірыі.



Але ці засталіся яны там, дзе былі, калі іх знайшоў Робі? Ці яны вырашылі, што яны ў дастатковай бяспецы, каб проста застацца на месцы пасля забойства?



Ліван або Сірыя. Робі тэлефанаваў у Дамаск, Бейрут, Сірыю і Ліван.



Потым у маёй галаве пачалі з'яўляцца чуткі.



Можа быць, Беньямін адсачыў званкі.



Можа, у яго была неверагодная інфармацыя.



Можа, мне трэба апрануцца і пайсці паабедаць.







* * *




Рэстаран зваўся "Арабскія рыцары", сцены і столь былі пакрыты тканінай; пурпурны, чырвоны, жоўты і галавакружны. Гіганцкая птушыная клетка запаўняла цэнтр пакоя, і пурпурна-чырвона-жоўтая птушка злосна глядзела на наведвальнікаў пры свечках.



Я ўзяў стол і замовіў гарэлку і страву з бараніны, арэхаў, нута, рысу, спецый і кунжуту. Я сказаў: "Я хачу адкрыць насенне кунжуту". Афіцыянт ласкава пакланіўся і падаўся назад.



Праз некалькі хвілін ён вярнуўся з напоем, а праз некалькі хвілін вярнуўся з Жаклін Рэйн.



"Я думала, гэта ты ў куце. Ты хочаш пабыць адзін, ці ...



Мы спыніліся на "ці", і яна села. Яна была апранута ў Парыж, і ад яе пахла Парыжам, і светлыя валасы былі сабраны на яе галаве і падалі маленькімі завіткамі на шыю. Дыяменты хітра зіхацелі ў яе ў вушах, а нешта яшчэ хітра блішчала ў яе вачах.



Яна апусціла іх і сказала: "Я табе не падабаюся, так?"



Я сказаў: "Я вас не ведаю".



Яна крыху груба засмяялася. «Ці ёсць выраз «упрошваць задаць пытанне? »Я думаю, вы толькі што задалі гэтае пытанне. Я задаю яго зноў. Чаму я вам не падабаюся?»



"Чаму ты хочаш, каб я гэта зрабіў?"



Яна падціснула чырвоныя вусны і схіліла галаву. "Для мужчыны настолькі прывабнага, што гэта даволі наіўна",



"Для такой прывабнай жанчыны, - я спрабаваў прачытаць гэтыя бляскі ў яе вачах, - табе не трэба ганяцца за мужчынамі, якім ты не падабаешся".



Яна кіўнула і ўсміхнулася. «Тушэй. А зараз - ты купіш мне выпіць ці адправіш мяне дадому спаць без вячэры?»



Я паказаў афіцыянту і замовіў



чырвоны ёй выпіць. Яна глядзела на птушку. «Я спадзявалася, што мы зможам быць добрымі адно з адным. Я спадзявалася…» - яе голас замёр і замоўк.



"Вы спадзяваліся?"



Яна паказала мне свае зялёна-залатыя вочы. «Я спадзяваўся, што ты возьмеш мяне з сабой, калі пойдзеш. Далей адсюль».



"Ад каго?"



Яна надзьмулася і правяла пальцам па ёй. "Мне не падабаецца тое, што ён са мной робіць". Я паглядзеў на ззяючыя на яе вушах дыяменты і падумаў, што яму падабаецца тое, што яна з ім робіць. Яна адзначыла мой погляд. "О так. Ёсць грошы. Грошай шмат. Але грошы, я лічу, гэта яшчэ не ўсё. Ёсць пяшчота і адвага... і…» - яна паглядзела на мяне доўгім растаючым позіркам. "І многае, многае іншае". Яна прыадчыніла вусны.



Вазьмі і раздрукуй. Гэта была дрэнная сцэна з дрэннага фільма. У яе быў клас, але яна не магла гуляць. І хоць я прызнаю, што быў адважным і далікатным, і выглядаў як Амар Шарыф і ўсё такое, усё, што ззяла ў яе вачах, не было каханнем. Гэта нават не было добрай чыстай юрлівасцю. Гэта было нешта яшчэ, але я не мог яго прачытаць.



Я пакруціў галавой. «Не той пэтсі. Але не здавайся. Як наконт таго высокага хлопца?» Я паказаў на прыгожага арабскага афіцыянта. "Грошай не так шмат, але іду ў заклад, што ў яго іх значна больш".



Яна паставіла шклянку і рэзка ўстала. У яе вачах стаялі слёзы. Сапраўдныя слёзы. «Мне вельмі шкада, - сказала яна. «Я выставіла сябе дурніцай. Я думала - усё роўна, што я думала». Сапраўдныя слёзы сапраўды цяклі па яе твары, і яна выцірала іх дрыготкімі пальцамі. «Проста я ... я ў такой роспачы, я-о!» Яна здрыганулася. "Дабранач, містэр Картэр".



Яна павярнулася і напалову выбегла з пакоя. Я сядзеў у здзіўленні. Я не чакаў такога канца.



Я таксама не сказаў ёй, што мяне клічуць Картэр.



Я дапіў каву да дзесяці, падышоў да тэлефоннай будкі і патэлефанаваў Беньяміну.



"Хтосьці заводзіць спякоту, а?"



У якасці адказу я расказаў яму гісторыю ў парнай.



"Цікава."



"Ці не так? Як ты думаеш, у цябе ёсць час, каб праверыць гэтае месца? Асабліва боса? Хаім, я мяркую, быў усяго толькі падказкай».



"Хаім азначае жыццё".



"Так я ведаю. Маё жыццё забірае мяне ў мноства дзіўных мясцін».



Паўза. Я чуў, як ён чыркнуў запалкай і зацягнуўся цыгарэтай. "Як вы думаеце, што Робі рабіў са запалкавай скрынкай?"



Я сказаў: «Давай, Дэвід. Што гэта? Праверка інтэлекту на першым курсе? Запалкавая скрынка была раслінай толькі для маіх вачэй. Нехта паклаў яго ў багаж Робі, ведаючы, што нехта накшталт мяне знойдзе яго. І прасачыць за ім. Што я Больш за ўсё ў гэтай ідэі мне не падабаецца тое, што ўсё, што я зараз знайду, можа быць раслінай”.



Ён пасмяяўся. "Выдатна."



"Хм?"



«На цесцю. Ці, прынамсі, я прыйшоў да таго ж адказу. Што-небудзь яшчэ, чым вы хацелі б падзяліцца?



«У дадзены момант няма. Але ты тэлефанаваў мне».



«Тэлефонныя званкі Робі. Я прасачыў нумары».



Я дастаў кнігу і аловак. "Гавары."



«Нумар у Бейруце - гэта гатэль «Фокс». Робі тэлефанаваў ад станцыі да станцыі, таму няма ніякіх запісаў аб тым, каму ён тэлефанаваў».



"Як наконт Дамаска?"



"Так. Зразумела. Тэлефон, не занесены ў спіс. Прыватная хата. Тэадор Джэнс. Што-небудзь значыць?"



Ой ой. У мяне быў з сабой тэлефонны рахунак Сары. Я праверыў даты званкоў Робі. Я гуляў у покер з Джэнсам у Арызоне, калі ён меркавана размаўляў з Робі.



Што азначала што?



Што няшчасны выпадак, у выніку якога Джэнс апынуўся ў цёткі Цілі, быў уладкованы. Гэты Робі размаўляў з самазванцам Джэнса. Што нейкі старонні пракраўся ў AX. І той жа старонні мог крануць Робі. Пакуль не...



"Не я сказаў. «Для мяне нічога не значыць».



"Хочаш, каб я гэта праверыў?"



"Я дам Вам ведаць."



Яшчэ адна паўза. "Вы б сталі гнілы кібуцнік, разумееце?"



"Сэнс?"



«Няма духу супрацоўніцтва - як Робі».



«Так. Ты праў. У школе я бегаў на трэку замест таго, каб гуляць у футбол. І адзінае, пра што я калі-небудзь шкадаваў, гэта тое, што табе не дастаецца чырлідэрш на трэк. і таварышаў па камандзе ".



"Дарэчы, я паслаў табе таварыша па камандзе".



"Што вы даслалі мне?"



"Не хвалюйцеся. Гэта была не мая ідэя. Я, як кажуць, падпарадкоўваўся».



"Вадзім?"



«Ястраб. Ад вашага боса да майго босу. Ад мяне да вас».



"Якога чорта?"



"За тое, што паедзеце ў Сірыю - ці ў Ліван - ці куды-небудзь яшчэ, пра што вы мне не скажаце".



"Што прымушае вас думаць, што я еду?"



"Давай, Картэр. Я толькі што адсачыў гэтыя лікі да Дамаска і Бейрута. І акрамя таго, я не думаю, што



Шайтан хавае пецярых амерыканцаў, у цэнтры Ізраілю. Раптам ты думаеш, што я дурань? "



«Раптам мне патрэбен прыяцель? Што гэта, чорт вазьмі?»



«Гэй, маўчы. Загады ёсць загады. Гэты "сябар", якога я паслаў табе, араб. Не зусім агент, але той, хто вам быў карысны. І перш чым вы адкруціце нос, я думаю, вам спатрэбіцца дапамога. І араб з паперамі. Я адправіў вам іх таксама. Паспрабуйце перабрацца праз гэтыя межы як нядаўна які з'явіўся амерыканскі журналіст, і вы маглі б проста сказаць ім, што вы шпіён ".



Я ўздыхнуў. “Добра. Я хупавы няўдачнік».



«Як у пекле. Я чую, як ты гарыш».



"Так?"



"Так што гэта твой ход".



“Добра. Я пазваню табе праз дзень ці два. Адкуль бы я ні быў. Каб даведацца, што ты даведаўся пра ванны Шанда». Я зрабіў паўзу. "Я веру, што ваш верны не зусім агент будзе трымаць вас у курсе пра мяне".



Ён пасмяяўся. «І ты сказаў, што быў прыгожым няўдачнікам».







* * *




Я заплаціў па чэку, атрымаў шмат рэшты і паехаў у гатэль «Інтэркантыненталь». Я знайшоў тэлефонную будку і ўладкаваўся ў ёй.



Перш-наперш. Асцярожна. Я павінен быў зрабіць гэта напярэдадні вечарам, але я не хацеў уключаць будзільнік.



"Прывітанне?" Яшчэ адна боса-новая на заднім плане.



«Сара? Гэта Макензі».



"Макензі!" яна сказала. "Я доўга думала пра цябе".



"Ў вас ёсць?"



"У мяне ёсць."



Яна зрабіла паўзу для адпачынку з двума барамі. "Я думаю, што была дурная".



Яшчэ два бары боса-новы.



«Напярэдадні ўвечар, калі ты сыходзіў, я падышла да акна і стаў глядзець, як ты сыходзіш. Няважна чаму. У любым выпадку, благая звычка, калі тваё таксі ад'ехала, з пад'язной дарожкі выехала машына праз дарогу. Чорны Рэно, І раптам я зразумела, што гэтая машына стаяла там два дні і заўсёды з кімсьці была. Два дні - ты мяне чуеш, Макензі? "



"Я чую цябе, Сара".



«Машына з'ехала пасля таго, як вы з'ехалі. І яе не было».



Кім бы яны ні былі, яны не былі тупымі. Яны ведалі, што хтосьці з AX рушыць услед за Робі, і засталі яго месца, каб даведацца, хто. Гэта азначала, што яны не ведалі, хто я, пакуль я не паехаў наведаць Сару. Так што яны не ведалі, што я сустракаўся з Юсэфам ці бачыў Беньяміна.



Можа быць.



"Вы бачылі хлопца ўнутры?" Я спытаў.



“Іх было двое. Я бачыў толькі кіроўцу. Тыпу Джэка Армстранга. Усеамерыканскі хлопчык».



"Вы маеце на ўвазе вялікі і бялявы?"



"Ці ёсць іншы выгляд?"



"Так цяпер скажы мне, чаму ўсё гэта робіць цябе дурной".



Яна зноў спынілася. «Мяркую, усё гэта зрабіла мяне разумным. Дурным я была ўвесь гэты час. Цяпер я ведаю, МакКензі. Наконт працы Джэка. І… і тваёй, мусіць. Я заўсёды ведала, праўда. Я ведала. і я проста не хацела ведаць. Гэта было занадта страшна, каб сапраўды ведаць. Калі б я ведала, мне б прыйшлося хвалявацца кожны раз, калі ён выходзіў з дому». У яе голасе гучала гнеўнае самаабвінавачанне. «Ты разумееш, Макензі? Было лягчэй турбавацца аб «іншых жанчынах» ці пра сябе. Мілыя маленькія, бяспечныя маленькія, дзявочыя клопаты».



"Лягчэй, Сара".



Яна ўзяла мае словы і раскруціла іх. “Гэта было нялёгка. Нам абодвум было цяжка». Голас яе быў горкім. «О, вядома. Я ніколі не турбавала яго. Я ніколі не задавала яму пытанняў. Я проста зрабіла сябе гераіняй. «Бачыш, як я не задаю табе пытанні? » А часам я проста вярталася. Нырнула ў цішыню. О, гэта мусіла зрабіць яго вельмі шчаслівым». Мой голас быў роўным. “Я ўпэўнены, што вы зрабілі яго вельмі шчаслівым. Што да астатняга, ён зразумеў. Ён павінен быў. Вы думаеце, што ён не ведаў, праз што вы праходзіце? Мы ведаем, Сара. І тое, як вы гэта гулялі, проста аб адзіным спосабе гуляць у гэта ".



Некаторы час яна маўчала. Дарагая, доўгая, міжгародняя цішыня.



Я парушыў цішыню. "Я патэлефанаваў, каб задаць пытанне".



Яна выйшла з трансу, дастаткова, каб засмяяцца над сабой. "Вы маеце на ўвазе, што не тэлефанавалі, каб выслухаць мае праблемы?"



«Не турбуйцеся аб гэтым. Я рады, што вы пагаварылі са мной. Цяпер я хачу пагаварыць аб Тэдзе Джэнсе».



"Чалавек з Міра?"



Я не адказаў. Яна сказала павольна, нерашуча, пакутліва: "Оооо".



"Як ён выглядае?"



«Божа мой, я…»



«Адкуль ты мог ведаць? Давай. Раскажы мне. Як ён выглядаў».



«Ну, пясочныя валасы, блакітныя вочы. У яго быў даволі моцны загар».



"Вышыня?"



"Сярэдняга, сярэдняга целаскладу".



Пакуль што яна апісвала Тэда Джэнса.



"Што небудзь яшчэ?"



«Ммм… прыгожы, я б сказаў. І добра апрануты».



"Ён паказаў вам якое-небудзь пасведчанне асобы?"



«Так. Прэс-картка з часопіса World Magazine».



World Magazine хіба



прыкрыццё Джынса.



Я ўздыхнуў. «Ён задаваў вам якія-небудзь пытанні? І вы яму адказвалі?



«Ну, ён пытаўся тое ж самае, што і ты. Па іншаму. Але ў асноўным ён хацеў ведаць, што я ведаю аб працы Джэка і яго сябрах. І я сказаў яму праўду. Тое, што я сказаў табе. Гэтага я не ведала. штосьці."



Я сказаў ёй быць асцярожнай, але не губляць сон. Я сумняваўся, што яны болей будуць яе непакоіць. Яна выканала сваю функцыю - сувязь са мной.



У мяне сканчаліся рэшты, і мне трэба было зрабіць яшчэ адзін званок.



Я пажадаў Сары Лаві дабранач.



Я скорміў аўтамату яшчэ некалькі манет і набраў нумар Жака Кэлі дома ў Бейруце. «Жак Кэлі» апісвае Жака Кэлі. Дзікі француз-ірландзец. Бельмандо пераймае Эралу Фліну. Келі таксама быў нашым чалавекам у Бейруце.



Ён таксама быў у ложку, калі я патэлефанаваў. Мяркуючы па невыразнасці ў яго голасе, я не перашкаджаў ні добраму начному сну, ні Late Show у Ліване.



Я сказаў, што зраблю гэта хутка, і вельмі пастараўся. Я папрасіў яго зайсці ў "Фокс Бейрут", каб атрымаць спіс гасцей на тыя дні, калі тэлефанаваў Робі. Я таксама сказаў яму, што ў Тэда Джэнса ёсць двайнік. Я сказаў яму перадаць гэтую навіну па тэлеграфе Хоўку і пераканацца, што нехта не абышоў Дамаск. AX паслаў бы замену Джэнсу, але я не рызыкаваў, давяраючы замену. Не, калі я не ведаў, хто ён, а я не ведаў.



"Як наконт самога Джэнса?" ён параіў. «Можа быць, нам варта правесці пра яго перадгісторыю. Высветліць, на носе яго лодкі цячэ вада».



«Так. Гэта наступнае. І скажы Хоўку, што я прапаную яму выкарыстоўваць Мілі Барнс».



"Што?"



«Мілі Барнс. Дзяўчына, якая зможа задаваць пытанні Джэнсу».



Кэлі зрабіла каламбур, які не варта паўтараць.



Я паклаў слухаўку і сеў у будку. Я зразумеў, што быў злы. Я закурыў цыгарэту і ў гневе зацягнуўся. Раптам я пачаў смяяцца. За два дні мяне падманулі, злавілі, двойчы збілі, пераследвалі, больш за верагодна праслухоўвалі, і ў цэлым я служыў тэлефоннай станцыяй для ўваходных і выходных дрэнных навін. Але што мяне ў рэшце рэшт раззлавала?



Сэкс-каламбур Кэлі пра Мілі.



Паспрабуйце зразумець гэта.







Дзесяты раздзел.






Ісламская культура.



14:00 заўтра ў бальнай зале



Запрошаны лектар: д-р Джаміль Раад





"Ваша рэшта?"



Я паглядзеў уніз з шыльды і зноў на дзяўчыну за прылаўкам цыгарэт. Яна ўручыла мне манету ў пяцьдзесят агорот і мой пачак эксцэнтрычных цыгарэт. Толькі на Блізкім Усходзе і ў некаторых частках Парыжа маю вар'ятку марку з залатымі наканечнікамі прадаюць на звычайных тытунёвых прылаўках гатэляў. Я мог бы абысціся без залатога наканечніка. Да мяне звяртаюцца не толькі матроны сярэдняга ўзросту ў дызайнерскім адзенні і маладыя дзяўчыны-хіпі з нафарбаванымі ў зялёны колер пазногцямі («Дзе вы ўзялі гэтыя мілыя / класныя цыгарэты?»), але і мне трэба глядзець, што я раблю з недакуркамі. . Яны чытаюцца як таблічка з надпісам "Картэр быў тут".



Я спыніўся каля стала, каб праверыць паведамленні. Клерк захіхікаў. Ён працягваў глядзець на мяне сарамліва і разумела. Калі я папрасіў, каб мяне разбудзілі ў сем раніцы, каб "хутчэй пачаць", вы, магчыма, падумалі б, што я Роберт Бэнчлі, які зрывае адну з лепшых сцэн. Я пачухаў у патыліцы і патэлефанаваў у ліфт.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги