Я кінуў погляд на Лі Чына. Яна стаяла занадта далёка ад драбавіку, каб схапіць яго, перш чым ён зможа стрэліць у каго-небудзь з нас, каб дабрацца да яго. А яе маленькага дэррынжора нідзе не было відаць. Яна ўбачыла, што я гляджу на яе, і паціснула плячыма, як бы са шкадаваннем.



«Прабач, Картэр», - сказала яна. "Я ... ну ... ты ведаеш, чорт вазьмі, праўда ў тым, што я забылася ўзяць яго





з мяшка ".



"Выдатна", - змрочна сказаў я.



"Забыліся выняць яго з сумкі?" - сказаў чорны чалавек з прытворным здзіўленнем. «Забыўся выняць што з торбы? Ката?» Ён зноў пакруціў галавой. «Вы, хлопцы, мяне бянтэжыце.



Яго левая рука - тая, у якой не было стрэльбы - апусцілася да стала побач з ім у каюце за трукавай панэллю. Ён сунуў нешта ў рот і нетаропка жаваў, не зводзячы з нас вачэй ні на секунду.



"Цяпер я чакаю наведвальнікаў, будучы прыязным. І я вельмі цаню, што вы крыху пацешылі мяне, паколькі я адчуваў сябе крыху адзінокім, звольніўшы майго вартаўніка за тое, што ён больш адданы віну, чым Лэдзі Дэй. Яго левая рука зноў апусцілася і зноў нешта сунула яму ў рот.Гэта было падазрона падобна на кавалак шакаладу."Але, быўшы ў асноўным цікаўным катом, я напэўна зацікавіўся б, ведаючы мэта вашага візіту. Я маю на ўвазе, не маглі б вы расказаць пра мяне, што менавіта тут адбываецца? "



Я зірнуў на Лі Чына і злёгку паківаў галавой. Мы абодва маўчалі.



Мужчына зноў пакруціў галавой. Іншы шакалад - гэта вызначана было тое, што - з'ядалі моцныя на выгляд зубы.



"Што ж, мне шкада гэта чуць", - сказаў ён. “Я шчыра веру. Таму што гэта азначае, што мне давядзецца зрабіць невялікі візіт на бераг, ты разумееш? Прыйдзецца крыху пагаварыць з мясцовай паліцыяй».



Я ўсё яшчэ нічога не сказаў. Ён павольна зайшоў у каюту, дзе мы стаялі. Ён жэстам загадаў Лі Чыну адступіць яшчэ далей.



"Другарадныя думкі?" ён спытаў. "Я чую якія-небудзь іншыя думкі?"



Калі б ён мог чуць мае думкі, ён бы не размаўляў з намі. Ён быў спрабаваў разабрацца з Мішэль - якая спускалася па прыступках у каюту на каціных лапах, дэрынджэр Лі Чына быў накіраваны прама ў патыліцу чорнага чалавека.



«Як шкада, - сказаў ён. "Гэта сапраўды ..."



"Не рухайся!" - рэзка сказала Мішэль. Яна моцна стукнула руляй дэррынджэра па чэрапе мужчыны. Ён замёр. "Кінь драбавік!"



Ён не рушыў ні на дзюйм. Нават ягоныя вочныя яблыкі не паварушыліся. Але і яго рукі не аслабілі хваткі на драбавіку.



"Ну, цяпер", - павольна сказаў ён. “Я ня веру, што зраблю гэта. Я нібы прывязаны да гэтай стрэльбы, можна сказаць. І мой палец як бы дужа трымаецца на спускавым кручку, можна сказаць. Калі б куля прайшла мне ў галаву, гэты палец рэфлекторна сціснуў бы спускавы кручок, і два тваіх сябра апынуліся б якія ўпрыгожваюць сцяну”.



Мы ўсе замерлі ў цішыні, карціна са стрэльбаў, напругі і якія б'юцца сэрцаў.



Раптам, з неверагоднай хуткасцю для чалавека такога высокага і цыбатага, мужчына зваліўся і разгарнуўся. Прыклад стрэльбы патрапіў Мішэль у жывот. Яна смялася і ахнула. Дэррынджэр упаў, і праз паўсекунды чорны чалавек ужо трымаў яго ў левай руцэ. Але Лі Чын ужо быў у руху. Яе правая нага кінулася наперад, і ўсё яе цела слізганула наперад. Стрэльба вылецела з рук чарнаскурага і ўпала на пераборку. Праз некалькі секунд ён апынуўся ў маіх руках, накіраваны проста на яго.



Але дэрынджэр, зараз які знаходзіўся ў яго руцэ, прыціснуўся да шыі Мішэль, накіраваўшы ўверх, да яе чэрапа. І ён трымаў цела Мішэль паміж сабой і мной - і драбавіком і Вільгельмінай.



Ён усміхнуўся.



«Я веру, што гэта мексіканскае супрацьстаянне. Або як наконт афра-амерыканскага супрацьстаяння ў дадзеным выпадку. Ці, калі не грэбаваць маленькай лэдзі, кітайска-амерыканскае супрацьстаянне?»



Ён меў рацыю. Ён мог трымаць нас у нерухомасці, выкарыстоўваючы цела Мішэль у якасці шчыта, пакуль мог стаяць. Але ён таксама быў абезрухомлены. Каб выкарыстоўваць радыё "карабель-бераг", яму прыйшлося б вызваліць Мішэль, чаго ён не змог бы зрабіць, не паведаміўшы нам аб ім.



Я не збіраўся рызыкаваць, што Мішэль адарве чэрап.



І я не мог рызыкнуць выклікаць паліцыю Сан-Хуана.



І ўжо сапраўды не меркавалася, што я буду расстрэльваць ні ў чым не вінаватых амерыканскіх уладальнікаў яхт.



Я прыняў рашэньне.



"Давай пагаворым", - змрочна сказаў я.



«Выдатна, чувак, - сказаў ён. Дэррынджэр не ссунуўся ні на цалю.



"Я так разумею, вы Хантэр, уладальнік гэтай яхты", - сказаў я.



"Гэта я", - сказаў ён. «Роберт Ф. Хантэр. З Robert F. Hunter Enterprises. Але мае сябры называюць мяне Світс. Таму што я крыху заахвоціўся да салодкага».



"Добра, Хантэр", - сказаў я павольна і марудліва. «Я збіраюся пагадзіцца з вамі, таму што нам патрэбнае ваша супрацоўніцтва. Мяне клічуць Нік Картэр, і я працую ў агенцтве ўрада Злучаных Штатаў».



Зоркія вочы злёгку бліснулі.



"Цяпер ты б не стаў мяне падстаўляць, ці не так?" - працягнуў Хантэр. "Таму што я не думаю, што містэр Хоук ацаніў бы, каб нехта выдаваў сябе за чалавека нумар адзін". "Цяпер ты не будзеш






На гэты раз мае вочы бліснулі.



«Раскажы мне пра Ястраба». - запатрабаваў я.



«Ну, разумееш, прыяцель, у мяне ёсць невялікі бізнэс па імпарце-экспарце. Нараўне з невялікім бізнэсам з нерухомасцю, невялікім бізнэсам па рэкламе і парай іншых бізнэсаў. Яны нядрэнна спраўляюцца. , Я думаю, вы маглі б сказаць, што я накшталт як мільянер, што, на мой погляд, даволі крута. Але я не забыўся, што гэта былі старыя добрыя ЗША А. з усімі яго недахопамі. дала мне магчымасць спячы свой хлеб. Таму, калі стары містэр Хоук звязаўся са мной некалькі гадоў таму і папрасіў мяне скарыстацца паслугамі майго экспартна-імпартнага офіса ў Гане, каб аказаць яму і AX некалькі паслуг, я зусім не пярэчыў. Я нават не пярэчыў, калі містэра Ніка Картэра, агента Хоўка, які першапачаткова сказаў мне, што збіраюцца прыступіць да працы, адклікалі ў сувязі з надзвычайнай сітуацыяй недзе ў Паўднёва-Усходняй Азіі, і туды паслалі чалавека другога ўзроўню”.



Я ўспомніў пра працу. Гана была важная. Паўднёва-Усходняя Азія была важней. Я ніколі не быў у Гане. Макдональд, N5, быў адпраўлены замест мяне.



«Добра, - сказаў я. “Вы ведаеце, хто я. А зараз дазвольце мне сказаць вам, што мне трэба».



Раптам загаварыла Мішэль, якая стаяла з ашклянелымі вачыма і паралізаваная жахам, а таксама хваткай Хантэра.



«Калі ласка, калі ласка… пісталет…»



Хантэр зірнуў на яе і злёгку зняў дэрынджэр з яе галавы.



"Перш чым ты скажаш мне, што табе трэба, - сказаў ён мне, - як наконт таго, каб даць мне зірнуць на невялікую ідэнтыфікацыю".



Я моўчкі зняў гідракасцюм і паказаў яму татуіроўку на ўнутраным боку рукі. Ён уважліва паглядзеў на яе. Затым расплыўся ў шырокай усмешцы. Дэррынджэр нядбайна кінулі на ложак. Мішэль ўпала на падлогу, і я пачуў глыбокі ўздых палягчэння.



«Кілмайстар, - бурна сказаў Паляўнічы, - гэта сапраўднае задавальненне. Паляўнічы за прысмакамі і Дзень лэдзі ў тваім распараджэнні».



"Дзякуй", - коратка сказаў я. «Пазнаёмцеся з маімі таварышамі, Лі Чынам, адмыслоўцам па ўхіленні непаладак клана Чын, якія маюць сусветныя інтарэсы, і Мішэль Дюрош, дачкой французскага навукоўца Фернана Дюроша».



"Гэта вельмі прыемна, дамы", - сказаў Хантэр, кланяючыся кожнаму, затым залез у кішэню піжаме і вылез з яго з маленькай скрынкай, якую ён з імпрэзай працягнуў. «Паспрабуйце шакаладу. З густам апельсіна. Зроблена па маёй замове ў Перуджы, Італія».



Мішэль моўчкі паківала галавой. Лі Чын выцягнула шакаладку са скрынкі і сунула ў рот.



«Гэй, - сказала яна. "Не дрэнна."



«Дазвольце прапанаваць вам, хлопцы, крыху асвяжыцца», - сказаў Хантэр, ідучы да камбуза. «У мяне тут поўны фантанчык з содавай. Як наконт добрага марожанага з содавай або марожанага з гарачай памадкай?



Мы з Мішэль паківалі галовамі.



«Я вып'ю газіроўку», - сказаў Лі Чын. "Маліна, калі яна ў цябе ёсць, Хантэр".



«Клічце мяне Цукеркай», - сказаў ён. "Падыходзіць адна свежая малінавая газіроўка".



Світс важдаўся ля фантана з газіроўкай. Я зірнуў на Мішэль. Яна выглядала ўзрушанай, але паступова фарба вярнулася да яе твару. Ці Чын, як я і чакаў, не паварушылася.



«Прывітанне, чувак, - сказаў Світс, - табе не трэба даваць мне больш інфармацыі, чым ты хочаш, але я, верагодна, мог бы аказаць крыху больш дапамогі, калі б быў крыху больш дасведчаным у плане дадзеных, гэта значыць. "



Я ўжо прыняў рашэньне пра гэта. Мая інтуіцыя - а калі агент не можа часта прымаць паспешныя рашэнні на аснове сваёй інтуіцыі, ён мёртвы агент - падказвала мне, што Хантэр меў рацыю.



"Лічыце сябе членам каманды", - сказаў я. "А паколькі ў нас няма часу губляць дарма, вось гісторыя".



Я даў яму гэта, апусціўшы дэталі, якія ён не павінен быў ведаць, у той час як Лі Чын задаволена пацягвала газіроўку, а Світс сам капаўся ў сапраўды бананавым раскладзе.



"Дык вось і ўсё", - скончыла я. "Нам патрэбна ваша лодка для хуткага падарожжа на Марцініку".



"Вы атрымалі гэта", хутка сказаў Світс, злізваючы шакаладны сіроп з аднаго пальца. "Калі мы з'яжджаем?"



«Цяпер, - сказаў я. «Колькі людзей у камандзе трэба для «Дня лэдзі»?



"Ммм, - сказаў Світс, - хто-небудзь з вас калі-небудзь працаваў у камандзе?"



"Я спраўлюся", - сказаў я.



«Я крыху пагулялася ў яхт-клубе Ганконга», - нядбайна сказала Лі Чын, верагодна, маючы на ўвазе, што яна была капітанам пераможцы рэгаты.



«Я вырасла, праводзячы лета на лодцы майго бацькі на возеры Люцэрн», - адразу сказала Мішэль.



"Што ж, Карыбскае мора - гэта не зусім возера Люцэрн, - сказаў Світс, - але я думаю, што мы чацвёра справімся з гэтым нармальна".



"Карты?" - спытала Лі Чын, дапіваючы газіроўку.



"У іншай каюце", - сказаў Світс. "У іншай каюце", - сказаў Світс. Ён палез у скрыню. "Хто-небудзь пасля содавай мяты?





Я пакруціў галавой.



«Лі Чын, намалюйце курс на паўночны бок выспы, дзе-небудзь на ўзбярэжжа за Сен-П'ерам», - сказаў я. Затым да Світса: "Наколькі ціхі ў цябе рухавік?"



Ён усміхнуўся і ўстаў.



«Астынь, чувак, - сказаў ён. «Нават рыба не даведаецца, што мы ідзем. Пойдзем з гэтай гавані, перш чым вы паспееце сказаць "бу". А зараз дазвольце мне прынесці вам некалькі камбенізонаў. Гэтыя гидрокостюмы не занадта добрыя для вады».



Менш чым праз паўгадзіны мы выйшлі з гавані Сан-Хуана і накіраваліся на поўдзень, зараз ужо пад ветразямі і з выключаным рухавіком, да Марцініка.



У бок вулкана.




Дзесяты раздзел



Ад гавані Сан-Хуан да Марцінікі прыкладна 400 марскіх міль. Да раніцы мы пакінулі ззаду больш за сорак міль, абмінуўшы заходняе ўзбярэжжа Пуэрта-Рыка і выйшаўшы ў адкрытае Карыбскае мора. Па падліках Лі Чын, спатрэбіцца яшчэ дваццаць чатыры гадзіны, перш чым мы кінем якар дзе-небудзь на поўнач ад Сен-П'ера. Гэта азначала, што ў нас будзе ўсяго два дні, каб не дапусціць, каб ААС знішчыла нафтаперапрацоўчы завод на Кюрасаа. Гэта будзе складана. Я выдаткаваў большую частку свайго часу, праглядаючы кожную дэталь наяўнай інфармацыі ў сваёй галаве і распрацоўваючы падрабязны план.



Астатні час мы з Мішэль дзялілі ў далёкай каюце. Там было два ложкі, але нам патрэбна была толькі адна. Мы знайшлі гэтаму добрае прымяненне. Калі справа даходзіць да такіх рэчаў, я сам валодаю даволі багатым уяўленнем, але Мішэль паказала тое, што я павінен прызнаць, быў творчым геніем. Да таго часу, калі скончыліся першыя васемнаццаць гадзін на борце, я быў амаль гэтак жа знаёмы з кожным выгібам цела Мішэль і больш захапляўся ім, чым з працай Вільгельміны. Толькі бліжэй да вечара мне ўдалося вызваліцца з яе ўсё яшчэ жаданых рук, прыняць душ і надзела камбінезон, які нам пазычыў Світс.



"Куды ты ідзеш?" - спытала Мішэль, юрліва варушачыся ў ложку.



"На палубу", - сказаў я. «Я хачу пагаварыць са Світсам і Лі Чын. І я хачу, каб ты таксама быў там».



"Не хвалюйся. Я б не падумала аб тым, каб выпускаць цябе з поля зроку цяпер», - сказала Мішэль, неадкладна вылазячы з пасцелі і цягнуўшыся за парай камбінезона і футболкай, якія пры апрананні прымушалі яе выглядаць нават менш апранутай, чым калі яна была без адзення.



Я ўсміхнуўся ў адказ і пачаў падымацца па лесвіцы на палубу.



"Хай!" Я чуў. Затым якія стукаюць гукі, крактанне і зноў «Хай!»



На карме, пад гротам, Лі Чын і Світс займаліся нечым накшталт імправізаванага марскога додзё. Світс быў распрануты да пояса, яго чорная скура блішчала ад поту ў яркім сонечным святле Карыбскага мора. На Лі Чын быў гарнітур, які яе гаспадар, магчыма, не ўхваліў: бікіні было настолькі вузкім, што здавалася, быццам яно зроблена з вяроўкі. Але што было цікава, дык гэта тое, што майстэрства Лі Чына ў кунг-фу супрацьпастаўлена, відавочна, роўнаму майстэрству Світса ў караце. Каратэ вуглаватае, рэзкае, з выкарыстаннем засяроджаных усплёскаў сілы. Кунг-фу з'яўляецца лінейным, каб супернік не мог даведацца, адкуль вы. Я з захапленнем назіраў, як Лі Чын і Світс змагаліся, манеўравалі і пераўзыходзілі адзін аднаго да поўнага прыпынку. З гэтых дваіх я даў Лі Чыну невялікую перавагу. Але толькі нязначнае. Я вырашыў, што Sweets Hunter будзе каштоўным чальцом каманды як на сушы, так і на моры.



"Прывітанне, Картэр", - сказаў Лі Чын пасля таго, як яна і Світс урачыста пакланіліся адзін аднаму. "Падыхаць паветрам?"



«Дзеля эфіру і канферэнцыі», - сказаў я. «І гэта ўключае цябе. Прысмакі».



"Вядома, прыяцель", - сказаў Світс, выціраючы грудзі вялікім ручніком. "Проста дазволь мне праверыць аўтапілот".



Праз некалькі хвілін мы ўсе сабраліся на вечку люка, схіліўшыся над картай Марцінікі, якую Лі Чын знайшла ў добра абсталяваным куфры з картамі. Я паказаў на прыбярэжны гарадок Сен-П'ер.



«Цяпер гэта проста сонная рыбацкая вёсачка», - сказаў я ім траім. «Мала заселены. Нічога не здараецца. Але за ім, за некалькі міляў ад нас, знаходзіцца наш вулкан, Мон-Пеле».



"Занадта блізка для камфорту, калі б ён быў актыўным", - заўважыў Світс; разгортваючы шакаладную карамель.



Я кіўнуў.



Прыкладна на рубяжы стагоддзяў ён быў актыўны. У той час Сен-П'ер быў не проста соннай вёсачкай. Гэта быў самы вялікі горад на востраве. І адзін з самых ажыўленых і сучасных гарадоў Карыбскага басейна. Фактычна, яны назвалі яго Парыжам Вест-Індыі. Затым узарваўся Мон-Пеле. Сен-П'ер быў цалкам разбураны. Было знішчана больш за сорак тысяч чалавек - усё насельніцтва горада, акрамя аднаго асуджанага, які знаходзіцца ў падземнай турме. Нават сёння можна ўбачыць разваліны будынкаў, залітыя лавай.



"Але зараз ён заціх, ці не так?" - сказала Мішэль.



"Верагодна, заціх, магчыма, толькі бяздзейны", - адказаў я. "Спіць. Можа зноў падарвацца, улічваючы акалічнасці.





З вулканамі мала што. Справа ў тым, што калі вы збіраецеся вырабляць і захоўваць выбуханебяспечныя прылады, кратэр Мон-Пеле, які велізарны, быў бы добрым месцам для гэтага. Бо любы, хто думае напасьці на вас, будзе вагацца з-за страху выклікаць вулкан”.



«І калі б гэтыя выбуховыя прылады былі загружаныя на лодкі, маленькая сонная рыбацкая вёсачка, такая як Сен-П'ер, была б добрым, ненадакучлівым месцам для гэтага», - заўважыў Лі Чын.



"Добра", - пагадзіўся я. "Такім чынам, мы будзем шукаць прыкметы незвычайнай актыўнасці як унутры вулкана, так і вакол яго, а таксама на Сен-П'еры. Пасля таго, як мы знойдзем месца, каб кінуць якар, дзе нас не заўважаць, мы падзеліцеся на каманды па два чалавекі". Мы з Мішэль прадставім сябе турыстамі і агледзім Мон-Пеле. Ці Чын, вы і Світс можаце прыкінуцца тубыльцамі. Вы сапраўды кажаце па-французску?"



"Не вельмі добра", - сказала Лі Чын. «Я даволі свабодна размаўляю па-французску, але мой акцэнт - Паўднёва-Усходняя Азія. Лепш прытрымлівацца іспанскай і сказаць, што я эмігрант з Кубы. Там шмат кітайцаў».



"І шмат неграў", - заўважыў Світс, разгортваючы яшчэ адну карамель. «Мы маглі б прыехаць на Марцініку ў якасці працоўных на плантацыях. У мяне недзе ёсць выдатнае маленькае мачэтэ».



"Добра", - сказаў я. «Тады вы двое зайдзіце на верасні-П'ер».



"Што нам рабіць, калі мы нешта знойдзем?" - спытала Мішэль.



«У сталіцы ёсць рэстаран. Форт-дэ-Франс, які называецца La Reine de la Caribe. Мы сустрэнемся там і аб'яднаем сілы для дзеянняў у канцы дня».



Світс выглядаў крыху ўстрывожаным.



"Што за рэстаран, чувак?" ён спытаў. «Я крыху пераборлівы ў сваёй ежы».



«На Марцініцы лепшая ежа на Карыбах, - сказала Мішэль. "Чаго яшчэ можна чакаць ад французскай выспы?"



"Добрыя дэсерты?" запатрабаваў Цукеркі.



"Лепшае", - адказала Мішэль з відавочным адценнем шавінізму.



"Я не ведаю пра гэта", - сказала Лі Чын, устаючы і прымаючы немагчымыя паставы. «Мяркуючы па тым, што я чула пра французскую кухню, вы зноў прагаладаецеся праз паўгадзіны пасля таго, як скончылі есці».



Мішэль кінула на яе востры погляд, пачала нешта казаць, затым, відавочна усвядоміўшы іронію заўвагі Лі Чын, сціснула вусны і адвярнулася.



«Паслухайце, - рэзка сказаў я, - вы двое будзеце працаваць разам у гэтай камандзе, таму вы будзеце супрацоўнічаць і не варожа ставіцца сябар да сябра, падабаецца вам гэта ці не. Я не збіраюся казаць гэта зноў. А цяпер давайце паямо, а потым крыху паспім. Я вазьму першую варту».



«А я, - сказала Мішэль, асцярожна не гледзячы на Лі Чына, - буду рыхтаваць. На балазе ўсіх нас».



Ежа Мішэль была добрай. Лепш, чым добрай. Нават Лі Чын пагадзіўся з гэтым. Але я не думаю, што нехта з нас спаў лепш, чым неспакойна, калі мы былі па-за дзяжурствам. Калі развіднела, мы ўсе чацвёра стаялі каля парэнчаў, гледзячы на скалісты, гарысты, але пышна-зялёны профіль выспы Марцініка, акрэслены на фоне ўсходняга неба. Каля паўночнага ўскрайка выспы гара Мон-Пеле крута і злавесна ўздымалася да шырокага тупога краю свайго кратэра.



«Непрыемны выгляд мурашніка, ці не так, - заўважыў Світс, перадаўшы кола штурвала Лі Чын.



"Не так страшна, як тое, што можа быць унутры", - адказаў я. "У вас ёсць агнявая моц, якую вы можаце несці?"



Салодкі ўхмыльнуўся. Ён выцягнуў з кішэні кашулі абгорнутую фальгой вішаньку ў шакаладзе, разгарнуў яе і сунуў у рот цалкам.



"Хочаце зірнуць на арсенал?" спытаў ён.



Праз паўгадзіны мы выйшлі на палубу, якраз у той момант, калі Лі Чын кінула якар у ізаляванай бухце, схаванай ад мора касой і акружанай густой расліннасцю джунгляў, якая хавала б Дзень лэдзі ад наземных дарог. З уражлівай скрыні са зброяй Світс абраў 50-міліметровы Walther, востры, як брытва, гравітацыйны нож, які ён трымаў за поясам у паясніцы, і пятнаццаць магутных міні-гранат, замаскіраваных пад каралі, якія ён насіў ланцуг на шыі. З яго ірванымі штанамі, трапяткім кашуляй і патрапаным саламяным капелюшом, а таксама з зношаным, але вострым мачэтэ, які ён насіў на скураных папружках, ніхто не прыняў бы яго ні завошта, акрамя працоўнага цукровай плантацыі. У паўсядзённых, але дарагіх спартовых кашулях і штанах, якія ён абставіў для Мішэль і мяне, мы былі б прыняты за заможных турыстаў. Лі Чын у камбінезоне, зношанай футболцы, саламяным капелюшы, з кошыкам для сняданку і досыць сціплым выглядам выглядала паслухмянай жонкай, якая несла абед свайго працуючага мужа.



Світс прыдумаў і сёе-тое яшчэ: двухтактны міні-байк Honda, якога ледзь хапіла б на дваіх. У цішыні, кожны з нас думаў пра свае думкі, мы перакінулі яе цераз борт у лодку. Усё яшчэ ў цішыні, чуючы хрыплы віск птушак джунгляў вакол нас і адчуваючы пачатак ранішняга сонца.





Каб разагрэцца да пякучага ўдару апоўдні, мы веславалі да берага. Джунглі раслі перад намі, як непраходная сцяна, але пасля таго, як мы надзейна прывязалі лодку да плантацыйнага дрэва і паднялі «Хонду» на бераг, Світс агаліў свой мачэтэ і ўзяўся за працу. Мы павольна ішлі за ім, пакуль ён расчышчаў нам шлях. Амаль праз паўгадзіны мы стаялі на краі паляны. Праз поле, за некалькі тысяч ярдаў ад нас, гладка выбрукаваная дарога вілася да Сен-П'ера на поўдні, а на паўночным усходзе стаяў Мон-Пеле.



"Глядзі", - сказала Мішэль. «Бачыце гэтыя яры шырынёй у сотні футаў, якія ідуць ад кратэра вулкана на поўдзень, дзе нічога не расце? Гэта былі сцежкі лавы, якія вядуць да Сен-П'ера».



Гэта было неверагоднае відовішча. І выгляд, які ён выклікаў ва ўяўленні, быў яшчэ больш жахлівы - тысячы тон каменя знесла ў неба, распаленыя рэкі лавы з'елі ўсё на сваім шляху, раптоўны лівень вулканічнага попелу ператварыў людзей і жывёл у закамянеласці, пакуль яны стаялі. Але мне не было калі гуляць турыста па-сапраўднаму.



"Зберажы агляд славутасцяў на потым", - сказаў я. «Тут мы і раздзяліліся. Мы з Мішэль паедзем на «Хондзе», каб агледзець кратэр вулкана і падыходы да яго. Сладс, вам і Лі Чын прыйдзецца прагуляцца на верасні-П'ер. Але гэта невялікая выспа, і табе засталося не больш пары міль”.



"Выдатна", - лёгка сказаў Світс. "Я ўсё роўна мог бы выкарыстоўваць гэта практыкаванне".



«Я заўсёды магу несці яго, калі ён стоміцца, - сказаў Лі Чын.



Світс усміхнуўся, папраўляючы свой "Вальтар" і гравітацыйны нож.



Я зрабіў знак Мішэль, схапіў "Хонду" за руль і пачаў гнаць па полі.



«Спатканне сёння ў сем, Рэйн-дэ-ла-Карыб, недалёка ад галоўнай плошчы Фор-дэ-Франс», - крыкнуў я праз плячо.



Світс і Лі Чын кіўнулі, памахалі і рушылі ў процілеглым напрамку. Праз некалькі хвілін Мішэль сядзела ззаду мяне на «Хондзе», і мы павольна ехалі на падыходзе да кратара Мон-Пеле.




Адзінаццаты раздзел



Праз сем гадзін мы даведаліся два факты. Гэта былі сем гадзін язды па пыльных грунтавых дарогах пад яркім сонечным святлом, пот прамакаў нашы целы, пыл забівала раты, сонца сляпіла вочы. Сем гадзін спрэчак з паліцыяй, загадзя ілжывыя ўказанні палявых працоўных, панурыя адмовы ад інфармацыі ад гарадскіх уладаў. Сем гадзін хады па зарасніках і вулканічных палях, а затым лежачы на жываце ў тых жа каменных палях, спрабуючы ўбачыць, што адбываецца ў некалькіх сотнях ярдаў ад нас.



Усё гэта таго каштавала.



Як мы даведаліся, кратэр вулкана быў зачынены для публічнага доступу. Дзве афіцыйна абазначаныя сцежкі ад базы да кратэра, рэкамендаваныя турыстам для прыемнага двухгадзіннага паходу, былі перагароджаны высокімі драўлянымі перашкодамі. У кожнага бар'ера была брама, за якой стаяў ахоўнік ва ўніформе, які ветліва, але рашуча адмаўляў у доступе, кажучы, што шляхі да кратара «зачыненыя на рамонтныя працы».



Два іншыя шляхі да кратара таксама былі зачыненыя для публікі. І гэта не былі сцежкі. Гэта былі дарогі з добрым пакрыццём, якія відавочна выйшлі са строю за апошнія паўгода ці каля таго. Яны знаходзіліся на ўсходнім баку вулкана і былі добра схаваныя ад грамадскіх дарог вакол падставы вулкана, злучаных з гэтымі дарогамі грунтавымі дарогамі, кожная з якіх была зачынена цяжкай драўлянай брамай - ізноў жа, з аховай у форме.



Калі вы пройдзеце доўгі шлях пешшу, вобмацкам прабіраючыся скрозь зараснікі джунгляў вакол падставы вулкана, затым праз кусты і вулканічныя пароды, вы зможаце ўбачыць, што рухалася па гэтых дарогах да кратара.



Грузавыя аўтамабілі. Прынамсі, адзін раз у пятнаццаць хвілін. Цяжкія тэнтаваныя грузавікі з пад'ёмнымі варотамі. Пустыя. Яны ішлі з поўдня, з атлантычнага боку вострава, і набліжаліся хутка. Яны выйшлі з кратэра, вяртаючыся на поўдзень, цяжкія, марудныя, нізкія.



У задняй частцы кожнага грузавіка можна было ўбачыць двух ахоўнікаў. Яны былі апрануты ў поўную баявую форму, і ў іх была аўтаматычная зброя.



"Магу я растлумачыць гэта вам?" Я спытаў Світса і Лі Чына, расказаўшы ім усю гісторыю ў той вечар.



"Не трэба тлумачыць гэта гэтаму чуваку", - сказаў Світс. «Літары - ААС, вышыня ў мілю. І ў ваенізаванай аперацыі шырынёй у мілю. І гэтак жа відавочна».



"Гэта адна з прычын, па якой яны зрабілі Марцініку сваёй аперацыйнай базай", - сказаў Лі Чын. "У іх тут ёсць сябры з французскай адміністрацыі, якія гатовы заплюшчваць вочы на ўсё гэта".



«Да таго ж, - дадала Мішэль, - гэта, безумоўна, ідэальнае месца для нападу на нафтаперапрацоўчы завод у Кюрасаа».



Я згодна кіўнуў і зрабіў яшчэ глыток свайго напою.




Мы сядзелі за столікам у рэстаране Reine de la Caribe і пілі ў высокіх марозных шклянках мясцовы ромавы пунш. Гэта было добра, і я спадзяваўся, што лангуст - карыбская версія лобстара, якую мы замовілі на потым, будзе не горш. І сытна. У мяне было адчуванне, што нам спатрэбіцца шмат запасаў энергіі ў наступныя 24 гадзіны. Світс і Лі Чын, якім удалося падабраць на рынку больш рэспектабельнае адзенне, выглядалі такімі ж стомленымі, як і Мішэль і я.



«Што ж, – сказаў Світс, дадаючы яшчэ дзве лыжкі цукру ў свой пунш, – у цябе быў напружаны дзень, Картэр. Але я і мой сябар тут, афра-азіяцкі альянс, як гэта можна назваць, здолелі адкапаць крыху што адбываецца ў нас саміх”.



"Такія як?" - запатрабаваў я.



«Напрыклад, Сен-П'ер мёртвы Усходняй Пеорыі ў нядзелю ўвечары ў лютым пасля завеі», - сказаў Лі Чын. «Рыба, рыба і яшчэ рыба. І рыбакі. Рыбалка. Вось і ўсё".



"Цяпер мы не маем нічога супраць рыбы", - сказаў Світс. «Насамрэч, у нас быў вельмі смачны абед у кісла-салодкім соўсе. Але…»



«Ён мае на ўвазе салодкі і салодкі», - сказала Лі Чын. «Упершыню я еў дэсерт у якасці асноўнай стравы. І яшчэ скумбрыю».



«У любым выпадку, - працягваў Світс з усмешкай, - мы вырашылі, што, як вы і сказалі, гэта была невялікая выспа, таму мы селі ў адзін з гэтых маршрутаў, гэтыя грамадскія таксі, і зладзілі нам невялікую экскурсію па выспе на поўдзень. марскі бераг."



«Дзе», - перапыніў яго Лі Чын, прымушаючы іх дваіх моцна нагадваць дзеянне Матта і Джэфа, - «мы знайшлі дзеянне. Калі вы хочаце дзеянні, паспрабуйце Ларэна і Марыга».



"Рыбацкія вёсачкі на паўднёвым узбярэжжы", - сказаў я.



«Там, дзе адбываецца праклятая рыбалка», - сказаў Світс, збіраючы цукар са дна асушанай шклянкі. "Ніколі ў сваім жыцці я не бачыў гэтулькі рыбацкіх лодак, вялікіх і маленькіх, якія сядзяць без справы і не ловяць рыбу ў добрае рыбнае надвор'е. І грузавікі, якія прыязджаюць у гавань, каб везці ім нейкую тэхніку, калі мне гэта здаецца ў шматлікіх з іх нават няма рухавікоў”.



"Яхты?" Я спытаў.



"Яхты, катэры, шлюпы, брыганціны, яхты - усё, ад лодкі да шхуны", - сказаў Лі Чын.



Некаторы час мы ўсе сядзелі моўчкі. Падышоў афіцыянт і паставіў кошыкі з хлебам і булачкамі. Звонку на галоўнай плошчы даносіліся музыка і смех, крыкі мясцовых галасоў. Натоўпы. Гэта пачалося некаторы час таму і неўзаметку нарастала, пакуль мы сядзелі за напоямі. Я ўбачыў, як Світс кінуўся да акна.



"Што там адбываецца?" - ляніва спытаў ён афіцыянта. Да майго здзіўлення, ён гаварыў не па-французску ці па-ангельску, а на беглай крэольскай мове, роднай для французскіх Антыльскіх астравоў.



«Карнавал, мсье», - сказаў афіцыянт, шырока ўсміхаючыся. «Гэта Мардзі Гра, апошні дзень свята перад Вялікім пастом. У нас ёсць парады, гарнітуры, танцы. Тут шмат весялосці».



«Гучыць весела, - сказаў Світс. "Шкада, што мы ..."



"Няма нічога пацешнага для мяне з маім бацькам, дзе ён знаходзіцца", - рэзка ўмяшалася Мішэль. Яна павярнулася да мяне. "Нік, што мы будзем рабіць?"



Я зрабіў глыток свайго напою. Шум натоўпу рабіўся ўсё гучнейшы, бліжэй. Я мог чуць вадкую калыханне сталёвага барабаннага аркестра, верагодна, прывезенага з Трынідада, і запамінальны рытм мясцовай бягініі Марцінікэ, сыгранай на валторнах.



«Базавая ўстаноўка відавочная, - павольна сказаў я. «У ААС ёсць свайго роду штаб-кватэра ў кратары Мон-Пеле. Было б лёгка выразаць сетку тунэляў і камер з вулканічнай пароды - калі б вы не ўлічвалі небяспеку паўторнага выбуху вулкана. І я думаю ААС гатовы скарыстацца нават такім шанцам, заключыўшы з імі здзелку”.



"І вы думаеце, што майго бацьку трымаюць там?" - з трывогай спытала Мішэль.



Я кіўнуў.



«Я думаю, што якія б падводныя выбуховыя прыстасаванні ні вырабляла ААС, яно вырабляецца там. Затым яго перавозяць грузавікамі ў два порты для пагрузкі на лодкі».



"Маленькія лодкі?" - сказаў Світс з лёгкім недаверам. «Малюсенькія лодкі? Звычайныя рыбацкія лодкі?



"Вось чаго я яшчэ не разумею", - прызнаўся я. Я выявіў, што мне трэба гаварыць гучней, каб мяне чулі праз вулічныя гукі карнавалу. Парад, мусіць, зараз зусім побач з рэстаранам. «Як можна запусціць падводную прыладу з падводным рухавіком з невялікай лодкі? І калі яно не прыводзіцца ў рух, як можа нават нявінна якая выглядае рыбацкая лодка патрапіць унутр усталяванага ў моры кардона бяспекі, які да цяперашняга часу будзе ўсталяваны вакол Кюрасаа. нафтаперапрацоўчы завод? Але мы ведаем, што ААС нешта загружае на гэтыя лодкі, і мы павінны меркаваць, што гэта выбуховыя прылады. Што падводзіць нас да нашай праблемы».



За акном пачуўся хрыплы ражок. Я мімаходам убачыў усмешлівыя, крыклівыя, якія спяваюць твары, якія праходзяць міма, што трымаюць нейкі сцяг.





«Праблема, - працягнуў я, - у тым, што калі мы стукнем па рыбацкіх лодках і зможам вывесці з ладу выбухныя прылады, штаб усярэдзіне вулкана будзе своечасова папярэджаны аб эвакуацыі. Нават калі не ўся тэхніка, прынамсі, персанал трэба было пабудаваць яго зноў у іншы час і ў іншым месцы. І гэта ўключае бацьку Мішэль, які з'яўляецца ключом да ўсёй аперацыі ".



Шум звонку перайшоў у роў. Вуліцы па тым боку акна былі забітыя. Я ўбачыў выбліск колеру, а затым яшчэ адну. Вялізныя маскі з пап'е-машэ з птушкамі, рыбкамі, дзіўнымі істотамі з карыбскіх легенд, карыкатуры на людзей, усё ярка маляўніча і з перабольшанымі характарыстыкамі, маршыравалі міма, разгойдваючыся з боку ў бок. Некаторыя з фігур былі ў натуральную велічыню, а людзі ўнутры іх былі поўнасцю схаваны ад вачэй. А калі яны не ішлі маршам, яны танчылі пад ліслівы рытм уцекачы.



"З іншага боку, - працягнуў я, перагнуўшыся праз стол, каб мяне было чуваць для іншых, - калі мы спачатку стукнем па вулкане, штаб зможа перадаць лодкам загад адплысці". гавані, гэтыя рыбацкія лодкі будуць страчаныя сярод дзясяткаў тысяч іншых у Карыбскім басейне. З выбуховымі прыстасаваннямі ўжо на борце”.



«І я б даў даволі добрую здагадку, - сказаў Лі Чын, - што так блізка да зваротнага адліку нападу на Кюрасаа, яны, верагодна, ужо ўзброеныя».



«Мы павінныя выказаць здагадку, што гэта так, - пагадзіўся я. «Так што нам застаецца зрабіць толькі адно. Гэта не вялікі шанец, але гэта наш адзіны шанец».



Звонку раздалася яшчэ больш гучная музыка. Адно з шыбаў уваходных дзвярэй разбілася. Я пачуў, як афіцыянт раздражнёна вылаяўся і кінуўся да ўваходных дзвярэй. Ён расхінуў яе і пачаў пярэчыць удзельнікам парада. З вуліцы пачуўся смех і крыкі.



"Калі я капаю цябе правільна, прыяцель, - павольна сказаў Світс, - нам давядзецца атакаваць лодкі і вулкан адначасова".



"Немагчыма!" - Прашыпела Мішэль.



«Неверагодна, - суха сказаў я, - але не немагчыма. І, як я толькі што сказаў, наш адзіны шанц. Світс і Лі Чын будуць кіраваць лодкамі. Мішэль, мы з табой зробім невялікі візіт у Мон-Пеле».



Каля дзвярэй раптам успыхнуў колер. Адзін з парадэраў, усё яго цела было пакрыта ярка-зялёна-чырвоным касцюмам рыбы, адштурхнуў афіцыянта і зараз стаяў у дзвярах. Ён махаў рукой, пакрытай плаўніком, сваім сябрам на вуліцы, падклікаючы іх, нягледзячы на пратэсты абуранага афіцыянта.



«Прывітанне, дружа, - сказаў Світс. “У мяне ёсць яшчэ адна невялікая ідэя. Чаму б ...»



"Глядзіце!" - сказаў Лі Чын. «Яны ідуць! Вау! Якая вар'яцкая сцэна!



Парадэры раптам накрылі афіцыянта, як прыліўная хваля, з зялёнымі і чырвонымі рыбамі ў іх галовах. Былі гіганцкія папугаі, акулы з выскаленымі ротамі і зіготкімі зубамі, гіганцкая вугальна-чорная гратэскавая постаць атрымалавечка-напаўптушкі з легенды Карыбскага вуду, ярка-ружовая свіння з велізарнай пысай і, здавалася, дзясяткі бліскучыя рыбіны галавы. Цяпер яны шалёна танцавалі па рэстаране, крычалі, разгойдваліся з боку ў бок. Там, дзе раней у пакоі было ціха і спакойна, цяпер панаваў хаос людзей, рухаў і хрыплы шум.



Ты сёе-тое ведаеш. Картэр, - сказаў мне Лі Чын, калі танцоры падышлі да нашага століка, - гэта можа быць вельмі весела. І, можа, гэта ўсё. Але з нейкай прычыны мне гэта не падабаецца. "



Я таксама. І я не мог сказаць чаму, як і Лі Чын. Менавіта гэтае шостае пачуццё папярэджвае любога добрага агента аб небяспецы там, дзе нішто іншае не можа. Я хацеў неадкладна вывесці нас чацвярых з гэтага пакоя далей ад натоўпу. Але гэта было немагчыма. Фігуры з пап'е-машэ акружалі цяпер наш стол, шалёна танцуючы вакол нас пад музыку з вуліц.



"Дансез!" яны пачалі плакаць. "Дансез!"



Раптам рукі працягнуліся, і Лі Чын і Мішэль падняліся на ногі, калі галасы падахвочвалі іх далучыцца да танца. Я бачыў, як Лі Чын пачала скручваць руку і рэгуляваць сваю вагу ў інстынктыўнай рэакцыі кунг-фу, затым, як маланка, рука Світс вылецела, каб утрымаць яе.



"Астудзіць іх!" - скамандаваў ён. «Гэтыя людзі далікатныя, ветлівыя і прыязныя па сваёй прыродзе, але абражае іх гасціннасць - уключаючы запрашэнне на танец - і могуць стаць пачварнымі!»



Мішэль, усё яшчэ супраціўляючыся пацягнуўшыся да яе рук, пацягнула яе і спалохана зірнула на мяне.



«Цукеркі - гэта правільна». Я сказаў. «Іх нашмат больш, чым нас, і апошняе, чаго мы жадаем, - гэта бойка, у якую ўцягнутая паліцыя».



Імгненне праз дзве жанчыны падняліся на ногі і пабеглі трушком.




«Прытрымвайцеся Лі Чын», - кінуў я Світсу. «Не выпускайце яе з поля зроку. Я вазьму Мішэль».



Мы абодва ўскочылі на ногі і ўціснуліся ў натоўп, які хутка выносіла дзвюх жанчын ад стала. Я праслізнуў паміж двума рыбамі з фальгі і адштурхнуў локцем чорна-бела-чырвонага пеўня, дзіка пляскаючы крыламі ў такт музыцы, каб ён падышоў да Мішэль. Ружовая свіння кружыла яе галавакружнымі кругамі, яе велізарная пыса дакраналася яе асобы.



"Бувез!" - раптам закрычаў голас. Напой! І крык разнёсся па ўсім пакоі. "Бувез! Бувез!"



Рашуча спрабуючы трымацца побач з Мішэль, я ўбачыў, як на стойку шпурляюць грошы і хапаюць бутэлькі. Іх падкідвалі ў паветры праз пакой, выцягвалі коркі і пераходзілі з рук у рукі.



"Бувез!" - крыкнуў мне ў вуха голас, напалову аглушыўшы мяне. "Voici! Buvez!"



Перш чым я зразумеў гэта, мне ў руку сунулі бутэльку і прыціснулі да рота. Каб скончыць з гэтым, я паднесла яго да вуснаў і хутка зрабіла глыток. Гэта быў чысты новы ром з трысняговых палёў, тлусты і салодкі, і ён абпальваў мне горла, як серная кіслата. Падавіўшы жаданне заткнуць рот, мне ўдалося ўхмыльнуцца і перадаць бутэльку яе ўладальніку, серабрыста-шэрай чайцы з доўгім завостраным гаплікам замест дзюбы. Ён вярнуў яго мне ў рукі. Я паднёс яго да рота, прыкінуўся, што раблю яшчэ адзін глыток, і перадаў яго нецярплівым рукам усмешлівай зубастай акулы.



Затым я азірнуўся ў бок Мішэль, і яна пайшла.



Я люта праціскаўся ў натоўп, выкарыстоўваючы свае плечы і локці, пракладваючы шлях праз кашмарнае мноства фігур жывёл, птушак і рыб.



"Мішэль!" Я патэлефанаваў. «Мішэль! Адкажы мне!"



"Вось!" Я пачуў яе слабы голас. "Тут!"



Раптам я ўбачыў яе. Яна стаяла каля дзвярэй, на гэты раз у абдымках гіганцкага пеўня. І цягнуў яе за дзверы. Потым гэтак жа раптоўна я адчуў, што мяне штурхаюць да дзвярэй. Увесь кірунак натоўпу змяніўся. Гэтак жа, як яны ўварваліся ў рэстаран, як прыліўная хваля, зараз яны зноў выносяцца прэч. Я дазволіў сабе несці сябе сярод целаў, якія штурхалі, адчуваючы густы пах поту, мае вушы заглушаны хрыплымі крыкамі, крыкамі смеху і ровам медных рагоў. Наперадзе я мог бачыць доўгія чорныя валасы Мішэль, калі яе пампаваў з боку ў бок яе партнёр, ці то жывёла, ці то птушка, ці то рыба.



"Бувез!" - крыкнулі мне ў вуха голас. "Бувез!"



На гэты раз я адсунуў бутэльку ўбок. Цяпер мы былі на вуліцы, і я не мог рызыкаваць страціць з-пад увагі Мішэль нават на імгненне. Прысмакі і Лі Чына нідзе не было відаць.



Раптоўны залп выбухаў разнёсся па музыцы. Я напружыўся. Затым неба азарылася ўспышкамі і палосамі святла. Чырвоны, белы, зялёны, сіні - фантаны святла, вадаспады колеру. Феерверк. Па вялікім рахунку. Яны на імгненне асляпілі мяне. Затым мой зрок праясніўся, і ва ўсім маім целе зазвінеў трывожны звон.



Натоўп падзяліўся. Вялікая частка ішла прама, але адгалінаванне ператварыла кут у завулак. І Мішэль была сярод гэтага адгалінавання.



Я прабіраўся скрозь натоўп, як бык па высокай траве. Калі я завярнуў за рог, я апынуўся на вузкай вуліцы, якая была крыху лепш за завулка. Мішэль была ў цэнтры групы ў канцы, і пакуль я глядзеў, праклінаючы, я ўбачыў, як яе выносяць за іншы кут. Я праціскалася локцямі і плячыма скрозь натоўп гуляк, многія з якіх пілі з бутэлек? разбіваючы бутэлькі аб брук. Па меры таго, як я ішоў, вуліца рабілася ўсё цямнейшай і ўжо, пакуль, нарэшце, адзінай крыніцай святла не сталі зруйнавальныя выбухі святла высока ў небе. Яны адкідалі жудасныя цені на ляпныя сцены будынкаў, на кованые рашоткі вокнаў. Я дайшоў да кута і павярнуў, але апынуўся на яшчэ адной цёмнай вуліцы, падобнай на завулак.



У шоку я зразумеў, што там пуста.



Мішэль не было відаць.



Затым раптоўна ён больш не быў пустым. Быў паток цел, дзіўных масак, і я быў акружаны вакол рыбіных галоў з фальгі.



Момант абсалютнай цішыні раптоўна скончыўся выбухам кола іскраў у небе над галавой.



У руках навакольных фігур я мог бачыць цьмяны бляск лёзаў мачэтэ, завостраных да ляза брытвы.



"А, мсье, - сказаў адзін з персанажаў, - падобна, рыба злавіла рыбака".



"Рыбу, - павольна і настойліва сказаў я, - яе можна будзе з'есці на абед, калі яна не будзе стаяць у баку ад рыбака".



«Рыба, - зароў галава, - зараз вытрыбушыць рыбака».



Лязо мачэтэ ўспыхнула ў яго руцэ, і яго рука ўдарыла наперад. Але ён быў павольней маёй рукі з Вільгельмінай у ёй. Трэск кулі рэхам разнёсся па завулку амаль адразу пасля таго, як ён рушыў з месца, і ён упаў, кроў хлынула праз адтуліну ў яго абгорнутай фальгой грудзей і сачылася з рота.




Двое мужчын ззаду яго рушылі па абодва бакі ад мяне. Другая куля ад Вільгельміны патрапіла таму, што злева ад мяне, у яго жывот, і ён закрычаў ад болю і жаху, калі мая правая нага стукнула нагой па пахвіне іншага, прымусіўшы яго імгненна зваліцца ў становішча зародка.



Я ледзь паспеў павярнуцца, каб убачыць у гратэскавым святле выбухаючай над галавой рымскай свечкі яркае мігаценне ляза мачэтэ, якое шыпела ў паветры. Я павярнуўся і ступіў у бок, і яно бясшкодна лязгнула па бруку ззаду мяне. Вільгельміна зноў плюнула, і яшчэ адна фігура рыбы ўпала, яго чэрап імгненна ператварыўся ў вывяржэнне чырвонай крыві, шэрага рэчыва мозгу і белых аскепкаў костак.



Але мае дзеяньні выявілі сёе-тое яшчэ. У іншым канцы завулка да мяне павольна набліжалася іншая група фігурак рыб. На мяне нападалі абапал, і ўсе шляхі да ўцёкаў былі заблакаваныя.



Акрамя таго, я раптам усвядоміў, як яшчэ адна рымская свечка ўзарвалася ў небе і асвятліла завулак у адзін бок. Уверх.



Тры постаці рыб адлучаліся ад натоўпу перада мной, асцярожна набліжаючыся да мяне, расстаўленыя настолькі далёка, наколькі дазваляла алея. Азірнуўшыся праз плячо, я зразумеў, што тры постаці ззаду мяне робяць тое ж самае. Яны рухаліся павольна, у нейкім рытме, нібы выконвалі нейкі смертаносны рытуальны танец. З натоўпу ззаду іх пачуліся гукі спевы. У яго быў глыбокі тон забойства, які ледзяне кроў.



"Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."



Забіць... Забіць... Забіць... Забіць...



Я чакаў, рухаючыся наперад і крыху ў бок, ацэньваючы іх прасоўванне. Цяпер яны былі дастаткова блізка, так што я мог бачыць вочы, бліскучыя за рыбінымі галовамі з фальгі. Ненатуральна шырока расчыненыя вочы, якія закочваюцца, узбуджаныя. Горача забіць. Тым не менш, я чакаў.



"Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."



Танец забойства набліжаўся. Я амаль адчуваў на твары смяротнае дыханне. Мачэтэ пачалі паднімацца. Я чакаў, хаваючы Вільгельміна, мае мускулы напружыліся ў гатоўнасці.



"Туэц... Туэц... Туэц... Туэц..."



У цяперашні час!



Я ўскочыў уверх высока, выкарыстоўваючы ўсе свае сілы. Мае працягнутыя рукі ўхапіліся за каваныя парэнчы гаўбца над галавой, у той час як мае ногі, сціснутыя разам, як дзве дубінкі, разгойдваліся па злавеснай дузе ківача. Раздаўся змоклы стук, калі мае туфлі ўрэзаліся ў чэрап, а затым яшчэ адзін, калі яны адкінуліся назад.



Затым я перабраўся праз парэнчы на балкон. Лязо мачэтэ лязгала аб парэнчы, кінутае празмеру нецярплівымі, расчараванымі рукамі, а затым яшчэ адно. Праз некалькі секунд Х'юга быў у мяне ў руцэ, я ўдарыў мяне ўніз, адарваўшы чатыры пальцы ад рукі чалавека, які спрабуе ўзлезці на балкон. Яго крык разрываў вушы.



Затым я зноў скокнуў уверх, ухапіўшыся за парэнчы балкона нада мной. Спевы ўнізе ператварыліся ў хаос лютых крыкаў, змяшаных са стогнамі і лямантамі тых, каго я параніў. Рыбныя гарнітуры зрывалі ў бок, каб нападнікі маглі забрацца на балконы, як я. Але да таго часу, як я дабраўся да даху, толькі аднаму ўдалося патрапіць на самы ніжні балкон. Я пераскочыў цераз выступ і прысеў, прыжмурыўшыся, у цёмную цемру дахаў вакол мяне.



Потым я ахнуў.



Усе дамы па абодва бакі ад мяне злучаліся дахамі на адным узроўні. А на даху самага далёкага дома сабраўся натоўп касцюміраваных фігур.



Пасярод натоўпу, шчыльна акружаная целамі, была Мішэль.



А да натоўпу з запаленага петардамі неба спускаўся верталёт.



Вільгельміна скокнула мне ў руку, і я кінуўся наперад, хутка прыгнуўшыся. Я пераадолеў першы парапет, скокнуў на наступны дах і спыніўся, каб стрэліць. Гіганцкае ружовае парася з вялізнай мордай разгарнулася, прыціснула рукі да твару і, упаўшы, закрычала, паліваючы горла пырскамі крыві.



"Нік!" Я пачуў крык Мішэль, калі яна ўбачыла мяне. Затым: «Назад, Нік! Назад! Яны цябе заб'юць! У іх аўтамат…»



Я ўляцеў у дах якраз своечасова. Жорсткі стук пісталета Сцяна прарэзаў ноч, і кулі выбілі аскепкі цэглы з трубы прама за маёй спіной. Я падняў галаву і стрэліў. Яшчэ адна постаць упала, але стук пісталета Сцяна працягваўся. Верталёт быў проста над дахам, павольна сядаючы на пасадку. Я сціснуў зубы і вырашыў рызыкнуць. Праз хвіліну было б позна; Мішэль возьмуць на борт верталёта.



Мае мышцы напружыліся, і я скокнуў наперад.





Я адчайна бег зігзагамі, пераадольваючы парапеты даху, як зорка трэка. Перад сабой я мог бачыць смяротныя ўспышкі стрэлу з пісталета Сцяна і верталёт, які садзіўся на дах, яго дзверы адчыняліся знутры.



Потым мой чэрап узарваўся, як сам Мон-Пеле, мой мозг загарэўся, і я адчуў, што кідаюся наперад.



Чарната.



Цішыня.



Нічога.




Дванаццаты раздзел.



Нешта недзе гнала мяне ідэяй. Гэта не было яснай ідэяй, але я ведаў, што гэта было вельмі непрыемна. Я стараўся пазбягаць гэтага як мага даўжэй. Але ён працягваў ныць. Нарэшце мне давялося прызнаць, што я ведаў, што гэта было.



"Вочы", - сказаў ён. Вы павінны адкрыць вочы.



Я зрабіў. Я не хацеў, але хацеў.



Знаёмыя вочы з падвойнымі стагоддзямі на знаёмым усходнім твары глядзелі на мяне зверху ўніз. Яны міргнулі, а затым вусны выгнуліся ў іскрыстай усмешцы палягчэння. Яшчэ адзін твар, на гэты раз чорны і такі ж знаёмы, з'явіўся перад вачыма. Таксама ўсміхаецца.



«Прывітанне, Картэр, - сказала ўсходняя фізіяномія, - ты заўсёды кладзешся спаць так рана ўвечар? Я маю на ўвазе, мы яшчэ нават не вячэралі».



Я падняў галаву і застагнаў. Боль пранізваў мой чэрап, пакуль я не падумаў, што мае вочныя яблыкі вось-вось выліцца. Я асцярожна, няўпэўнена дакрануўся рукой да чэрапа. Ён знайшоў вялікую павязку.



"Я адчуваю сябе", - сказаў я з цяжкасцю, - "як чалавек, чый скальп быў рассечаны куляй з пісталета Сцяна".



"Верагодна, таму што вы мужчына, у якога толькі што адарвалася галава ад кулі з пісталета Сцяна", - выказаў меркаванне Лі Чын.



"Гэй, прыяцель, - мякка сказаў Світс, - хіба ніхто ніколі не казаў табе, што напад на чалавека, які страляе з аўтаматычнай зброі, можа прывесці да стрэлу?"



«Яны зацягнулі Мішэль у верталёт», - сказаў я, усаджваючыся. "Я павінен быў паспрабаваць спыніць іх".



«Што ж, гэта была добрая спроба», - сказала Лі Чын. «Я маю на ўвазе, я ніколі раней не бачыла, каб хоць адзін чалавек спрабаваў атакаваць войска. Асабліва войска, апранутую як свінні, пеўні і рыбы. І страляла з пісталета Сцяна. Калі мы са Світсам убачылі, што верталёт прызямляецца, і прыляцелі падняўся на гэты дах і мімаходам убачыў, як ты набіраеш нумар Лёгкай Брыгады, я спачатку не паверыла сваім вачам».



«Як толькі яна паверыла сваім вачам, - сказаў Світс, - яна стала даволі хуткай дыбачкай з павязкай».



«Гэта проста гуз, Нік, - сказаў Лі Чын. «Усё будзе ў парадку, калі не лічыць галаўнога болю памерам з Вялікую Кітайскую сцяну».



«Тым часам, - сказаў я, - яны схапілі Мішэль. І яны сышлі».



"Няёмка", - уздыхнуў Світс. "Сапраўдны нязручны час для гэтага".



"Горшае", - пагадзіўся я. І гэта было горш за ўсё. Па факце…



Недзе ў глыбіні душы пачалі круціцца колы.



"Вы ўсё яшчэ не думаеце аб спробе адначасова атакаваць лодкі і вулкан, ці не так?" - спытала Лі Чын. «Таму што, улічваючы ўсе абставіны, я б хацела пражыць яшчэ крыху. А калі…"



Я жэстам загадаў ёй замаўчаць. Абапёршыся на локаць, я палез у кішэню кашулі за цыгарэтамі, выцягнуў змятую і закурыў. Некаторы час я курыў моўчкі. І падумаў. І чым даўжэй я думаў, тым больш пераконваўся, што ясна бачу рэчы для першай мелодыі.



Мне не спадабалася, як яны выглядалі.



Але ў мяне была адна перавага. Я быў амаль упэўнены, што ворагі не ведалі, што ведаў.



Я збіраўся выкарыстоўваць гэтую перавагу з усіх сіл.



Я зноў павярнуўся да Лі Чына і Світса, адначасова выцягваючы Вільгельміну для перазарадкі.



«План, - сказаў я ім, - змяніўся. Мы ўсе трапім у вулкан».



Яны кіўнулі.



"Гэта іх штаб", - сказаў ён. "Мне здаецца, менавіта туды яны ўзялі Мішэль".



«Мне здаецца, што яны таксама так думалі, - уставіў Лі Чын.



"Цалкам дакладна", - сказаў я. «І я, канешне, не хацеў бы іх расчароўваць. Але ў якасці дадатковага бонуса мы дадамо невялікі інгрэдыент, якога яны не чакаюць».



Бровы Світса і Лі Чына падняліся адначасова. Я зноў накрыў Вільгельміну, спрабуючы не звяртаць увагі на галавакружны боль, і пачаў казаць. Калі я скончыў, яны абодва нейкі час моўчкі глядзелі на мяне. Затым Світс павольна ўсміхнуўся. Ён вывудзіў з кішэні шакаладную карамель, разгарнуў яе і сунуў у рот.



"Я думаю", - сказаў ён. «Гэта сапраўдная жывая драма. І я заўсёды хацеў быць выканаўцам».



"Так, але ты заўсёды хацеў скончыць маленькімі кавалачкамі?" - спытала Лі Чын. Затым мне: «Паслухай, Картэр, я прыхільнік смелых дзеянняў і драмы, але я думаю, што могуць узнікнуць некаторыя ўскладненні, Калі мы ў канчатковым выніку ўзарвём усю выспу да нябёсаў, у нас можа ўзнікнуць некалькі пярэчанняў. І ёсць даволі вялікая імавернасць, што мы гэта зробім. Ня кажучы ўжо пра тое, што мы б узляцелі да нябёсаў».




».



«Гэта, вядома, гульня, - сказаў я. "Але ў нас засталося ўсяго некалькі гадзін, і гэта наш адзіны шанц".



Ці Чын моўчкі задумалася.



«Ну што ж, - сказала яна нарэшце, - мне заўсёды было цікава, якое гэта - гуляць у маджонг з TNT. І мне ўсё роўна больш няма чаго рабіць сёння ўвечары. Лічы мяне».



«Дакладна, - сказаў я. «Пойдзем. Нельга губляць час».



Вярнуўшыся на вуліцу, прабіраючыся скрозь буйныя натоўпы вясёлых карнавалаў, мы знайшлі грамадскае таксі, якое ехала з Форт-дэ-Франс праз Сен-П'ер і далей у Морн-Руж, горад, бліжэйшы да вулкана. Шчодрымі чаявымі я пераканаў кіроўцу ехаць у Морн Руж, пакінуўшы толькі нас траіх пасажыраў. Мы ехалі моўчкі, кожны з нас быў занураны ў свае думкі.



У «Морн Руж» мы выйшлі. Мы з Лі Чын моўчкі паціснулі адзін аднаму рукі Світсу, нашы вочы сустрэліся і сустрэліся. Затым мы рушылі па дарозе да таго месца, дзе быў схаваны Дзень лэдзі. Ён пайшоў другой дарогай. У бок Мон-Пеле.



Цяпер у Лі Чына была толькі адна завушніца.



У Світса была апранутая іншая.



У радыёрубцы "Дня лэдзі" я звязаўся з Гансалесам і даў яму свае інструкцыі, падкрэсліўшы іх тэрміновасць. Затым мы чакалі гадзіны дзве. Гэта былі самыя цяжкія дзве гадзіны за ўсю аперацыю. Але нам трэба было даць Сьвітсу час папрацаваць. І мне трэба было атрымаць вестку ад Гансалеса. Калі я гэта зрабіў і пачуў, што ён сказаў, адрэналін хлынуў па маім целе. Я выключыў радыё і павярнуўся да Лі Чын.



«Нулявы час», - сказаў я. "Паехалі."



Праз паўгадзіны мы ўжо ляжалі на жываце, прабіраючыся скрозь невысокія хмызнякі, якія абрамлялі падыходы да кратара Мон-Пеле. Апроч маёй звычайнай сям'і Вільгельміны, Х'юга і П'ера, у мяне быў ізраільскі MKR Sten. Гэта адно з самых выдатных аўтаматычных прылад, але зробленае з-за яго высокай дакладнасці, нізкай магчымасці паломкі і, што самае выдатнае, глушыцеля, які не змяншае дакладнасць ці хуткастрэльнасць у колькі-небудзь прыкметнай ступені. Лі Чын несла яго блізнюка, абодва з вялікай зброевай скрыні Світса.



"Пачакай", - раптам прашаптала я, паказваючы на Лі Чын.



Менш чым за сто ярдаў ад нас на фоне начнога неба вылучаўся край кратэра Мон-Пеле. Я паднёс бінокль Світса да вачэй і праглядзеў яго. Я ўжо ведаў з нашай вытворчай паездкі ў той дзень, што кольца з наэлектрызаванага дроту вышынёй сем футаў праходзіць праз увесь дыяметр кольца. Тое, што я шукаў зараз, было іншым. Калі я знайшоў яго, я перадаў бінокль Лі Чын і жэстам паказаў ёй паглядзець.



"Пражэктары", - сказаў я коратка. «Усталяваны ўдвая, звернутыя ў супрацьлеглыя бакі, на кожнай апорнай стойкі плота.»



«Угу, - сказала Лі Чын, прыкрыўшы вочы біноклем, - і калі нешта тычыцца плота, яны працягваюцца».



«Дакладна, - сказаў я. «А цяпер давайце даведаемся крыху больш».



Я намацаў хмызняк і знайшоў цяжкі палку, затым прапоўз яшчэ ярдаў пяцьдзесят, Лі Чын ззаду мяне. Потым кінуў палку. Раздаўся гук груку, калі ён стукнуўся аб провад, патрэскванне электрычнасці, калі ток працякаў праз расу па ім, і запаліліся два пражэктары. Толькі два.



"Угу", - сказаў Лі Чын. «Пражэктары не толькі асвятляюць, але і вызначаюць крыніцу перашкод на плоце».



«За гэтым рушыла ўслед, - сказаў я, расплюшчваючы сябе, як Лі Чын, - і з'явілася ўзброеная ахова».



Як па камандзе, на фоне неба з'явіліся два ахоўнікі з вінтоўкамі. Мы глядзелі, апусціўшы галовы, як яны свяцілі ліхтарыкамі ўніз па схіле і вакол плота, а затым, відаць, вырашыўшы, што парушэнне было створана жывёлай, зніклі.



Я павярнуўся да Лі Чын.



"Як твая акрабатыка сёння ўвечары?"



Яна запытальна паглядзела на мяне. Я сапраўды сказаў ёй, што мы збіраемся рабіць. Яна кіўнула, не разважаючы, і мы патрацілі яшчэ пяць хвілін, поўзаючы ўздоўж плота, каб сысці ад участку, за якім зараз маглі назіраць ахоўнікі, перш чым мы павярнуліся і папаўзлі прама да яго. Калі мы былі за некалькі футаў ад мяне, я павярнуўся і кіўнуў ёй. Мы ўсталі хутка і адначасова.



"Hoop-la!" - рэзка прашаптаў я.



Яе правая нага была ў маіх стуленых руках, яе цела выслізнула з іх, і яна кулянулася ў паветры і пералятала праз плот, як хуткі, амаль нябачны цень. Гэтак жа хутка яна кацілася па зямлі знутры, як і я на жываце з другога боку. Усё гэта заняло не больш за тры секунды. На чацвёртым я ўжо намацваў побач іншую палку. Знайшоўшы яго, я зірнуў на гадзіннік і пачакаў пакінутыя трыццаць секунд, аб якіх мы дамовіліся. Потым кінуў.



Уключыліся пражэктары.



Я падняў Сцен сабе на плячо, пераключыў на адзінарнае дзеянне і двойчы націснуў на курок.



Па шкле пачуліся дзве слабыя расколіны, затым трэск і зноў цемра.



Калі з'явіліся сілуэты ахоўнікаў, яны спыніліся, пасвяціўшы ліхтарыкамі на пражэктары, якія так невытлумачальна загарэліся, а затым патухлі.



Я зноў націснуў на спускавы кручок Сцяна.



Левы ахоўнік упаў, ад стрэлу ў галаву. І паколькі я выкарыстоўваў адзіночны, а не бесперапынны агонь, ён упаў наперад, на плот. Амаль - з-за адсутнасці гуку з маёй зброі - як быццам ён раптам нахіліўся, каб агледзець яго. Але ахоўнік справа ведаў лепш, і яго вінтоўка ўжо паднімалася да яго пляча, паварочваючыся, каб вызначыць крыніцу кулі, калі з цемры пачуўся рэзкі шэпт Лі Чына.



"Пачакай!" - кінула яна па-французску. «Не рухайся! Я ззаду цябе, а перад табой мужчына. У нас абодвух ёсць аўтаматычная зброя. Калі хочаш жыць, рабі, што я кажу».



Нават у цьмяным святле я бачыў жах на твары мужчыны. Ён апусціў вінтоўку і чакаў, відавочна дрыжучы.



«Пакліч чалавека ў блоку кіравання, - сказаў Лі Чын. «Скажыце яму, што ваш напарнік упаў на плот. Скажыце яму выключыць ток. І гучыце пераканаўча засмучаным!»



Мужчына неадкладна падпарадкаваўся.



"Арман!" - закрычаў ён, паварочваючыся і крычучы ў кратэр. «Дзеля бога, адключыце ток на плоце! Марсэль упаў! »



Яго жудасны тон быў пераканаўчым нават для мяне, відаць, таму, што ён быў шчыра напалоханы. Праз некалькі секунд слабы гул, які зыходзіў ад электрыфікаванага провада, спыніўся. Ноч была ціхай, калі не лічыць трэска казурак, а затым далёкага крыку з кратэра.



«Ток адключаны, - сказаў ахоўнік. Ён усё яшчэ дрыжаў.



«Дзеля цябе, я спадзяюся, што гэта так», - пачуў я шэпт Лі Чына. «Бо цяпер ты збіраешся дакрануцца да яго. Спачатку ніжняя пасму. Трымай яе ўсёй рукой прама побач з тычкай».



"Не!" - сказаў мужчына. «Калі ласка! Магчымая памылка…»



"Зрабі гэта!" - адрэзаў Лі Чын.



Дрыжучы некантралюемай, яго дыханне было такім абцяжараным, што я мог ясна чуць яго, мужчына падышоў да плота. Я трымаў свой пісталет нацэленым на яго, але нават пры тым, што цяпер ён быў усяго ў некалькіх футах ад мяне, ён амаль не заўважыў, як павольна, яго твар скажаўся ў скажонай агоніі страху, ён працягнуў руку ўніз да самага ніжняга провада.



"Вазьмі гэта!" - пачуўся пагрозлівы загад Лі Чын.



Мужчына памарудзіў яшчэ імгненне, затым, як плывец, які нырае ў халодную ваду, схапіўся за дрот.



Нічога не здарылася. Твар ахоўніка крыху расслабіўся. Я бачыў, як з яго падбародка капае пот!



"Трымай яго, пакуль я не загадаю табе спыніцца", - загадаў я яму.



Ён кіўнуў з выразам здранцвення. Я прайшоў яшчэ некалькі футаў, пакуль не дацягнуўся да дроту, і выцягнуў з задняй кішэні пару кусачкоў. Затым, на некалькі дзюймаў далей ад рукі ахоўніка, каб, калі б ток зноў уключылі, пакуль я працаваў, ён зазямляў бы яго сваім целам - і сваім жыццём - я перарэзаў ніжнюю пасму.



"А цяпер абдымі наступную пасму", - загадаў я яму.



Ён падпарадкаваўся. Я адрэзаў наступную пасму і сказаў яму перамясціць руку да наступнай. Я паўтараў гэтую працэдуру да таго часу, пакуль усе пасмы не былі абрэзаны, затым сказаў ахоўніку адысці і пераступіў цераз агароджу, выкарыстоўваючы цела ахоўніка, каб абараніць мяне ад погляду любога, хто глядзіць уверх з варонкі.



"Там нікога не відаць", - ціха сказаў Лі Чын.



Я асцярожна выглянуў цераз плячо стражніка ў варонку. Гэта была, мякка кажучы, крэпасць. Лабірынт будынкаў з цэментных блокаў, сцены якіх, здавалася, былі таўшчынёй не менш за чатыры футаў, і нідзе без вокнаў. Такі ж магутны, як праславуты Furhrerbunker, у якім Адольф Гітлер правёў апошнія дні перад сваім самагубствам. У двух кропках пабудовы ўбудоўваліся ў кратэр самога вулкана. Было тры выхады, два з іх былі дзвярамі памерам з чалавека, якія вядуць да процілеглых бакоў знешняга кратэра, адзін з іх быў дастаткова вялікі для грузавіка. Да гэтых дзвярэй вяла вялікая дарога, якая ішла з-за краю кратэра.



Лі Чын меў рацыю. Нікога не было відаць.



Я ткнуў ахоўніка ў жывот сваім пісталетам.



"Дзе астатнія ахоўнікі?" - рэзка запатрабаваў я.



«Унутры», - сказаў ён, паказваючы на два крылы з выхадамі памерам з чалавека. "Сістэма відэаназірання скануе ўвесь кратэр".



"Як ён могуць дабрацца да краю, дзе мы знаходзімся?" - запатрабаваў я.



"Тут, наверсе, гэта іншая траса", - сказаў ён, пераконваючы мяне, што кажа праўду, жахам у яго вачах. "Сканары - гэта пражэктары, і актывуюцца, калі яны ўключаюцца".




Так што на дадзены момант мы былі па-за полем зроку. Але як толькі мы пачнем спускацца ў кратэр, нас ужо будзе вельмі добра бачна. Я задумаўся на імгненне, затым павярнуўся і прашаптаў некалькі кароткіх слоў Лі Чын, якая ляжала побач на жываце. Праз некалькі хвілін я зняў з забітага вартавога фуражку і куртку і надзеў іх на сябе.



«Пакліч чалавека ў дыспетчарскай», - сказаў я. ахоўніку. "Скажыце яму, што ваш партнёр паранены, і вы яго прывядзеце".



Ахоўнік павярнуўся і крыкнуў у кратэр. Цяпер я мог бачыць, як адкрылася адна з выходных дзвярэй і з'явілася постаць, апраўленая святлом знутры. Ён махнуў рукой і нешта выгукнуў у знак згоды.



"Добра, прыяцель", - сказаў я ахоўніку. «Цяпер ты збіраешся аднесці мяне ў гэтую дыспетчарскую. І павольна. За тваёй спіной з адлегласці ў некалькі футаў на працягу ўсёй паездкі будзе стаяць пісталет».



Я чуў, як ахоўнік праглынуў. Затым, выціраючы пот з вачэй, ён выпусціў вінтоўку, нахіліўся і падняў мяне на рукі. Я павярнуўся так, што мой ізраільскі маўклівы Сцен быў напагатове, а палец усё яшчэ быў на спускавым кручку. Але на гэты раз я б стрэліў аўтаматычна.



"Добра, выратавальнік", - сказаў я ахоўніку. “Пайшлі. І калі я скажу табе кінуць мяне, рабі гэта хутка».



Павольна ён пачаў спускацца па схіле ўнутры кратара. Я чуў, як Лі Чын паўзла на жываце ззаду нас. Унізе, праз адчыненыя дзверы, я мог бачыць фігуры, якія рухаліся ў дыспетчарскай. Я налічыў як мінімум тузін. Яшчэ я ўбачыў сёе-тое цікавае. Аказалася, што была толькі адна дзверы, якая вядзе з дыспетчарскай ва ўнутр комплексу будынкаў.



«Картар! Глядзі! Дарога!»



Я зірнуў у напрамку, які паказвала Лі Чын. Па краі вулкана па дарозе, якая вядзе да масіўных сталёвых гаражных варот, праехаў цяжкі грузавік са рыпучымі шасцярнямі, калі ён перамыкаўся на паніжаную перадачу на схіле. Ён спыніўся каля дзвярэй. Імгненне праз дзверы бязгучна расчыніліся, і грузавік увайшоў. Пры гэтым я мімаходам убачыў адчыненыя дзверы. Два ўзброеныя ахоўнікі, абодва белыя, абодва з аўтаматамі, і двое мясцовых працоўных, несумненна, нанятыя для пераноскі тэхнікі.



Не. Адзін мясцовы працоўны.



І адзін Паляўнічы за прысмакамі, апрануты, верагодна, у самае ўбогае адзенне, якое ён калі-небудзь насіў у сваім жыцці. Казаў і смяяўся на беглай гаворцы з Марцінікэ побач з ім, гледзячы на ўвесь свет, як чалавек, задаволены тым, што толькі што атрымаў працу, якая добра аплачваецца.



Плануйце дзеянні па графіку.



Наступны крок.



Цяпер мы былі менш чым за сто ярдаў ад адчыненых дзвярэй дыспетчарскай. Ахоўнік, які нёс мяне, цяжка дыхаў і пачынаў спатыкацца ад стомы. Добра.



"Гатовы, Лі Чын?" - Спытала я, сціскаючы рукі на Сцяне.



«Гатова», - пачуўся яе кароткі шэпт.



«Ахоўнік, пакліч сваіх сяброў, каб яны дапамаглі мне несці», - сказаў я яму. «Тады будзьце гатовыя кінуць мяне. І ніякіх трукаў. Памятайце пісталет, накіраваны вам у спіну».



Ён неўзаметку кіўнуў і зноў цяжка праглынуў.



"Прывітанне, сябры, а як наконт невялікай дапамогі?" - вяліка прароў ён. "Марсель быў паранены!"



Тры ці чатыры постаці ўвайшлі ў дзвярны праём і накіраваліся да нас. Яшчэ некалькі чалавек сабраліся за дзвярыма, з цікаўнасцю гледзячы вонкі. Ззаду мяне я пачуў лёгкую пстрычку, калі Лі Чын пераключыла сваю зброю на аўтаматычны агонь. Мае мускулы напружыліся ад гатоўнасці. Я чакаў. Лічбы павялічыліся. Цяпер яны былі ўсяго за трыццаць ярдаў. 20. 10.



У цяперашні час!



"Кідайце мяне!" - кінуў я ахоўніку. І праз некалькі імгненняў я каціўся па зямлі з-за лініі агню Лі Чын, прыклад Сцяна лёг мне пад падбародак, яго прыцэл нацэліўся на групу людзей перада мной, калі яны пачалі трапляць пад агонь Лі Чына. Яшчэ адзін упаў, круцячыся ад сілы куль, калі мая ўласная зброя пачала вывяргаць агонь. Гэта была імгненная бойня: чэрапы ператварыліся ў крывавыя масы з мазгоў і костак, твары адарваныя, канечнасці адарваліся ад тулава і ўпалі ў паветра. І з-за глушыцеляў на сценах усё адбывалася ў жудаснай цішыні, як у безназоўным балеце калецтва і смерці, ахвяр білі занадта хутка і занадта моцна, каб яны нават маглі крычаць ці плакаць. з.



"Дзверы!" - Раптам крыкнуў я. "Страляйце ў дзверы!"



Я навёў пісталет на целы мужчын перад намі і стрэліў у дзверы. Гэта было закрыццё. Потым я вылаяўся. Сцен быў пусты. Я выцягнуў пустую абойму і выцягнуў з кішэні яшчэ адну поўную, усадзілі яе ў пісталет, а Лі Чын за маёй спіной працягвала страляць. На імгненне дзверы перасталі рухацца, а затым павольна пачалі зачыняцца зноў, як быццам нехта за імі быў паранены, але адчайна спрабаваў закрыць лінію абароны. Я зрабіў яшчэ адзін стрэл і ўскочыў на ногі.






"Прыкрый мяне!" Я крыкнуў Лі Чын, адначасова пускаючы шэраг куль у аднаго з мужчын прама перада мной, які спрабаваў падняцца.



Затым я пабег, прыгнуўшыся, Стэн плюнуў перада мной сваім ціхім, але смяротным агнём. Я стукнуў дзверы плячом на поўнай хуткасці, затым разгарнуўся, абстрэльваючы пакой. Раздаўся аглушальны выбух разбіваецца шкла, і ўся сцяна экранаў тэлевізараў ператварылася ў нішто; затым злева ад мяне адзін стрэл з пісталета без глушыцеля. Я зноў разгарнуўся, Сцен бязгучна ўзарваўся. З-за дзвярэй адна-адзіная постаць ірванулася ўверх з сілай кулі, якая патрапіла яму ў грудзі, а затым павольна павалілася наперад.



"Картэр!" Я пачуў знадворку крык Лі Чын. «Іншыя дзверы! Больш ахоўнікаў!



Я скокнуў да дзвярэй праз знежывелыя целы, якія былі адзінымі насельнікамі пакоя. Мая рука знайшла і пстрыкнула выключальнікам, пагрузіўшы пакой у цемру. З-за вугла комплексу будынкаў, ад дзвярэй на другім баку кратэра, выйшла вялізная група ахоўнікаў, іх аўтаматычная зброя ўжо стукала. Тэлевізійныя маніторы сказалі ім усё, што ім трэба было ведаць - напад на вулкан!



"Унутр!" Я крыкнуў Лі Чыну, адказваючы на агонь ахоўнікаў. "Спяшайся!"



Кулі запырскалі цэментны блок побач з дзвярыма, падняўшы смяротны след пылу за пяткамі Лі Чын, калі яна люта кінулася да мяне. Я адчуў рэзкі боль у плячы і адхіснуўся на крок, затым убачыў, як Лі Чын выскачыла ў дзвярны праём, павярнулася і зачыніла за сабой сталёвыя дзверы, зачыніўшы цяжкія завалы. Моршчачыся ад болю ў плячы, я намацаў выключальнік. Праз імгненне я знайшоў яго, і пакой заліў святло. Лі Чын ўстала з дымлівым пісталетам і заклапочана паглядзела на мяне.



"Лепш табе пакажы мне гэтую рану, Картэр", - сказала яна.



Але я ўжо сам гэта бачыў. Куля толькі што закранула маю верхнюю частку біцэпса. Было балюча, але я ўсё яшчэ мог карыстацца рукой, і крыві было мала.



"Няма часу", - адрэзаў я. "Давай!"



Я рушыў да дзвярэй унутр комплексу, у той жа час выцягнуўшы са Сцяна пусты абойму на тры чвэрці і пратараніў яшчэ адну поўную. Ствол пісталета распаліўся, дыміўся, і я толькі спадзяваўся, што яно працягне працаваць.



"Куды мы пойдзем?" Я чуў, як Лі Чын сказаў ззаду мяне.



«Абодва крылы з выхадамі ў кратэр злучыліся ў адно цэнтральнае крыло, дзе яно было ўбудавана проста ў цела вулканічнай пароды. Там яны захоўвалі самую каштоўную зброю і размясцілі свае майстэрні».



"І менавіта туды яны і чакалі, што мы паедзем", - нагадаў Лі Чын.



"Добра", - сказаў я, павярнуўшыся да яе і ўсміхнуўшыся. "І мы не жадаем іх расчароўваць, ці не так?"



«О, не», - сказала Лі Чын, урачыста ківаючы галавой. «Нябёсы Бэтсі, не».



Я павольна адчыніў унутраныя дзверы левай рукой, у правай - Сцен напагатове. Яна вёў у доўгі вузкі калідор, голы, калі не лічыць люмінесцэнтных трубак уздоўж столі. Тоўстыя сцены з цэментных блокаў заглушалі ўсе гукі звонку, але на гукі знутры комплексу ён дзейнічаў як гіганцкая рэха-камера. І гукі, якія я тады пачуў, былі менавіта такія, як я чакаў. Удалечыні даносіцца тупат ног у цяжкіх баявых чаравіках. Шмат людзей, якія ідуць з двух бакоў.



Я павярнуўся і сустрэўся вачыма з Лі Чын. Гэта павінна было быць самай складанай часткай усёй аперацыі.



Я сказаў. "Цяпер"



Мы беглі па калідоры бок аб бок, бегам. Стук ног, якія беглі, быў гучней, бліжэй. Ён зыходзіў як ад усходаў у канцы калідора, так і ад калідора, які вядзе налева. Мы былі менш чым за дваццаць футаў ад лесвіцы, калі з'явіліся дзве галавы, якія хутка падымаліся па лесвіцы.



Я закрычаў. "Уніз!"



Мы ўпалі на падлогу адначасова, нашы Сцены адначасова ляглі нам на плечы, і з іх ротаў вылецела смяротная лінія куль. Два целы былі адкінутыя назад, нібы ад удару гіганцкімі кулакамі, кроў хлынула ўверх, калі яны зніклі ўніз па лесвіцы. Мужчыны ўнізе, відаць, улавілі ідэю. Ніякіх іншых галоў не было. Але я мог чуць галасы, якія даносяцца з лесвіцы, па-за полем зроку. Шмат галасоў.



Я таксама мог чуць галасы, якія даносіліся з калідора злева.



"Давайце задаволім невялікую рыбалку", - сказаў я Лі Чыну.



Яна кіўнула. Побач мы паўзлі па калідоры на жыватах, усё яшчэ трымаючы пальцы на спускавых гапліках Сцяноў. Калі мы дасягнулі павароту калідора, усяго за некалькі футаў ад лесвіцы наперадзе нас, я зняў капялюш, які зняў з мёртвага ахоўніка, і выцягнуў яго перад сабой, за паварот.



Раздаліся аглушальныя стрэлы. Капялюш быў разарваны на стужачкі.





"Ну і справы", - сказаў Лі Чын. «Войскі злева ад нас. Войскі перад намі. Войскі ззаду нас. Я пачынаю адчуваць сапраўдную клаўстрафобію».



"Гэта будзе нядоўга", - сказаў я. "Яны ведаюць, што злавілі нас у пастку".



І гэта было нядоўга. Калі пачуўся голас, ён быў злы, раз'юшаны. Мы забілі не менш за 20 салдат ААС. Але голас таксама кантраляваўся.



"Картэр!" - крыкнуў ён, і гук рэхам разнёсся па калідоры з цэментных блокаў. "Вы чуеце мяне?"



"Не!" - крыкнуў я ў адказ. «Я чытаю па вуснах. Табе давядзецца выходзіць туды, дзе я цябе бачу».



Лі Чын ўсміхнулася побач са мной.



"Спыні глупства!" - зароў голас, адгукнуўшыся рэхам мацней, чым калі-небудзь. «Мы атачылі цябе! Якім бы ты ні быў, мы можам разнесці цябе на кавалкі! Я заклікаю цябе і дзяўчыну здацца! Зараз жа!"



"Вы маеце на ўвазе, што калі мы зрушымся, вы разнясеце нас на кавалкі, але калі мы здадзімся, вы толькі зварыце нас жыўцом у алеі?" - крыкнуў я ў адказ.



Мяркуючы па прыглушаным рыканні, якое рушыла ўслед за гэтым, я быў упэўнены, што гэта менавіта тое, што ён хацеў бы зрабіць. І больш. Але зноў аратар узяў сябе ў рукі.



"Не", - крыкнуў ён. «Вам і дзяўчыне гарантаваная ваша бяспека. Але толькі калі вы здасцеся зараз. Вы дарма марнуеце наш час».



"Дарма марнуюць час?" - прамармытаў Лі Чын.



Я зноў крыкнуў: "Як я магу табе верыць?"



"Даю вам слова як афіцэр і джэнтльмен!" голас вярнуўся. "Акрамя таго, дазвольце мне нагадаць вам, што ў вас мала выбару".



"Ну, Лі Чын, - мякка сказаў я, - мы паверым яму на слова як афіцэру і джэнтльмену?"



«Што ж, Картэр, - сказаў Лі Чын, - у мяне ёсць смутнае падазрэнне, што ён радавы і нягоднік. Але якога д'ябла. Мне заўсёды было цікава, якое гэта быць зварыўшымся жыўцом у алеі».



"Якога чорта", - пагадзіўся я. Затым з крыкам: «Добра, я веру табе на слова. Мы выкінем нашу аўтаматычную зброю ў калідор».



Мы зрабілі гэта. Не вельмі добра, але мы зладзіліся.



"Très bien", - раздаўся голас. «А зараз выходзь туды, дзе мы зможам цябе ўбачыць. Павольна. Склаўшы рукі над галавой».



Нам гэта таксама не спадабалася. Але мы зрабілі гэта. Момант, калі мы рушылі, безабаронныя, навідавоку і ў межах дасяжнасці, прайшоў як вечнасць, вечнасць, у якой мы чакалі, каб даведацца, ці разарвуць нас на часткі кулі ці дазволяць жыць яшчэ крыху.



Потым момант прайшоў, і мы засталіся жывыя, акружаныя людзьмі ў форме французскіх парашутыстаў. У гэтых мужчын, аднак, былі павязкі на рукавах з ініцыяламі OAS. І смяротныя аўтаматычныя БАРЫ, нацэленыя на нашы целы з адлегласці ў некалькі футаў. Двое з іх хутка і жорстка абшукалі кожнага з нас, забраўшы дэрынджэр Лі Чына, Вільгельміну і Х'юга, але не дзякуючы яго хованцы, П'ера.



"Бон", - сказаў чалавек, які, відавочна, быў іх лідэрам і чый голас вёў перамовы. «Я лейтэнант Рэнэ Дорсан, і мне зусім не прыемна знаёміцца з вамі. Але ў мяне ёсць загад. Вы паедзеце са мной».



Ён паказаў уніз па лесвіцы перад намі з пісталетам 45 калібра ў руцэ. Ствалы вінтовак тыцнулі нас ззаду, і мы пачалі спускацца па прыступках, лейтэнант ішоў наперадзе нас. Унізе быў яшчэ адзін голы калідор з люмінесцэнтным асвятленнем на столі. Мы ішлі ў мёртвай цішыні, якую парушаў толькі тупат вайсковых чаравік па цэменце. У канцы калідора было дзве дзверы. Дорсан паказаў на тую, што злева.



"Увайдзіце", - сказаў ён. «І памятай, на цябе заўсёды будуць нацэлены аўтаматы».



Мы ўвайшлі. Гэта быў вялікі пакой з паліраванымі панэлямі з арэхавага дрэва на сценах з цэментных блокаў. Падлога была пакрыта тоўстымі іранскімі дыванамі. Мэбля была сапраўднай Louis Quatorze. На маленькіх століках перад канапамі стаялі крыштальныя кубкі з залатымі абадамі. Прыглушанае святло зыходзіла ад лямпаў на сталах і ўстаўлялася ў панэлі. За старанна прадуманым сталом семнаццатага стагоддзя сядзеў яшчэ адзін чалавек у форме ААС. Ён быў старэйшы за Дорсана, з белымі валасамі, тонкімі, як аловак, белымі вусамі і хударлявым арыстакратычным тварам. Калі мы з Лі Чын увайшлі ў пакой, ён спакойна падняў вочы і ўстаў.



«Ах, - сказаў ён. «Містэр Картэр. Міс Чын. Рада пазнаёміцца з вамі».



Але я яго амаль не чуў і не бачыў. Мой погляд быў прыкаваны да іншай фігуры ў пакоі, якая сядзіць на канапе і пацягвае з крыштальнага куфля брэндзі.



«Дазвольце прадставіцца», - сказаў чалавек за сталом. «Я генерал Рауль Дзясцін, камандуючы заходнімі войскамі арганізацыі «Сакрэтнай арміі». Што тычыцца майго чароўнага таварыша, я думаю, вы ўжо знаёмыя».



Мой погляд не адрываўся ад жанчыны на канапе.



"Так", - павольна сказаў я. "Я думаю, што так. Прывітанне, Мішэль».



Яна ўсміхнулася і зрабіла глыток брэндзі.





"Bon soir, Нік", - мякка сказала яна. "Сардэчна запрашаем у нашу штаб-кватэру".





Трынаццаты раздзел.



Рушыла ўслед доўгае маўчанне. Нарэшце, Лі Чын зламала яго.



"Бачыш, Картэр?" яна сказала. “Мы павінны былі ведаць. Ніколі не давярайце жанчыне, якая занадта шмат ведае пра французскую кухню».



Вочы Мішэль загарэліся. Яна кіўнула генералу.



"Я хачу пазбавіцца ад гэтай дзяўчыны!" - злосна сказала яна. "Цяпер! І балюча!"



Генерал падняў руку і выдаў дакорлівы гук.



«А цяпер, мая дарагая, - сказаў ён на ангельскай мове з оксфардскім акцэнтам, - гэта ці наўрад будзе гасцінна. Не. Насамрэч, я думаю, нам вельмі павезла, што міс Чын стала нашым госцем. Яна, у рэшце рэшт, прадстаўнік буйнога і ўплывовага камерцыйнага канцэрна. Канцэрн, які мае шмат інтарэсаў у нафтавай сферы. Яны наўрад ці захочуць, каб гэтыя інтарэсы былі зьнішчаныя. Так што я ўпэўнены, што яна палічыць выгадным супрацоўнічаць з намі».



"Для чалавека, які толькі што страціў каля дваццаці салдат, ты даволі дабрадушны", - сказаў я.



"Не турбуйцеся аб гэтым", - спакойна сказаў генерал. «Яны былі некампетэнтныя, таму яны загінулі. Гэта адна з рызык салдат у любым войску».



Ён павярнуўся да лейтэнанта.



"Я так разумею, вы пераканаліся, што яны бяззбройныя?"



Лейтэнант бойка адсалютаваў.



«Уі, генерал. Іх старанна абшукалі».



Генерал махнуў рукой у бок дзвярэй.



“У такім выпадку, пакіньце нас. Нам трэба абмеркаваць справы».



Лейтэнант рэзка разгарнуўся і ўвайшоў у дзвярны праём, забраўшы з сабой сваіх людзей. Дзверы ціха зачыніліся.



«Калі ласка, містэр Картэр, міс Чын, - сказаў генерал, - сядайце. Ці не хочаце вы далучыцца да нас за каньяком? Гэта нядрэнна. Сорак гадоў у бочцы. Мой асабісты запас».



"Запраўлены сінільнай кіслатой?" - сказала Лі Чын.



Генерал усміхнуўся.



«Вы абодва значна больш каштоўныя для мяне жывымі, чым мёртвымі», - сказаў ён, наліваючы каньяк у два крыштальныя куфлі і працягваючы іх нам, калі мы селі на канапу насупраць Мішэль. "Але, магчыма, мне пара сёе-тое вам растлумачыць".



"Я ўвесь у вушах", - суха сказаў я.



Генерал адкінуўся на спінку крэсла і павольна зрабіў глыток каньяку.



«Як вы, верагодна, ужо зразумелі, - сказаў ён, - ні прэзідэнту дэ Голю, ні яго пераемнікам так і не ўдалося цалкам знішчыць ААС, нават пасля правалу нашых спробаў забойства яго і прымусовага выгнання большасці нашых военачальнікаў. Сапраўды, гэтае прымусовае выгнанне проста прывяло да поўнай змены нашай тактыкі. Мы вырашылі стварыць нашу арганізацыю за межамі мацерыковай Францыі, а калі мы зноў дзейнічалі, каб атакаваць звонку. Тым часам мы працягвалі павялічваць колькасць падпольных тых, хто спачувае ва ўрадзе, і павялічыць колькасць актыўных членаў за межамі Францыі. Гэтыя дзеянні дасягнулі апагею некаторы час таму з набыццём Мон-Пеле ў якасці нашай базы і з набыццём Фернана Дзюраша ў якасці нашага - скажам так. , тэхнічнага кансультанта?"



"Набыццё Фернана Дзюраша?" - суха паўтарыў я.



Генерал зірнуў на Мішэль. Яна паціснула плячыма.



«Скажы яму», - нядбайна сказала яна. "Цяпер гэта не мае значэння".



«Баюся, што м-сье Дзюраш быў, - сказаў генерал, - выкрадзены. Мішэль доўгі час таемна падтрымлівала нашу справу. М-сье Дзюраш быў катэгарычна супраць нас. Неабходна было рэквізаваць яго паслугі пад прымусам. . "



"А лісты, якія ён вам пісаў, якія вы паказвалі Рэмі Сен-П'еру - фальшыўкі", - сказаў я, а не спытаў.



"Так", - сказала Мішэль. «Як і лісты, якія мой бацька атрымаў ад мяне, калі быў у палоне. Лісты, у якіх я сказала, што я таксама быў выкрадзена, і буду закатавана да смерці, калі ён не зробіць так, як яго прасілі».



"Вау, - сказаў Лі Чын, - гэтае дзіця - кахаючая дачка".



«Ёсць рэчы важнейшыя, чым сямейная сувязь», - холадна сказала Мішэль.



"Сапраўды, ёсць", - пагадзіўся генерал. «І з неахвотнай дапамогай Фернана Дзюраша мы збіраемся дасягнуць гэтых мэт. Але дапусцім, я дазволю м-сье Дзюрашу асабіста растлумачыць, як мы гэтага даб'емся».



Генерал узяў тэлефон на сваім стале, націснуў на кнопку і аддаў у яго загад. Ён паставіў шклянку і адпіў каньяку. Ніхто не казаў. Я крадком зірнуў на гадзіннік. Праз імгненне дзверы адчыніліся, і ў пакой увайшоў мужчына. Я кажу ступіў. Я б сказаў, прывалокся. Ён упаў, як быццам цалкам пераможаны, яго вочы глядзелі ў падлогу. Я не мог не думаць аб тым, наколькі іранічным насамрэч было яго старое імя, доктар Смерць.



«Дзюраш, - сказаў генерал, як бы звяртаючыся да ніжэйшага саслоўя слуг, - гэта Нік Картэр, агент амерыканскай выведкі, і міс Лі Чын, дарадца буйнога фінансавага канцэрна. Падыдзі сюды і раскажы ім як гэта ўладкована.”. Ім цікава даведацца, што вы для нас распрацавалі і як гэта працуе. Падыдзі сюды і раскажы ім”.



Дзюраш, не кажучы ні слова, прайшоў наперад і спыніўся пасярод пакоя тварам да нас.



"Гавары!" - загадаў генерал.



Дзюраш падняў галаву. Яго вочы сустрэліся з вачыма Мішэль. Яна холадна паглядзела на яго. Выраз болю прамільгнуў на яго твары, затым знік. Ён злёгку расправіў плечы.



«Дзякуючы жанчыне, якую я лічыў сваёй дачкой, - сказаў ён дрыготкім голасам, але выразна вымавіў ягонае апавяданне, - але якая замест гэтага з'яўляецца здраднікам і свайго бацькі, і сваёй краіны, мяне шантажавалі і прымусілі працаваць на гэтых падонкаў. Я са сорамам прызнаю, што вырабілі для іх унікальная падводная рухальная прылада. Яно не больш за пяць футаў у даўжыню і аднаго фута ў дыяметры і змяшчае больш за трыццаць фунтаў трацілу. Яго не трэба запускаць з труб, але яго можна ўзяць праз борт любога карабля і яно становіцца самаходным, калі дасягае глыбіні 100 футаў. Тым часам аўтаномны кампутар, запраграмаваны для мэты, адпраўляе яе на выпадковы курс да мэты. Яго курс запраграмаваны не толькі быць выпадковым, але і пазбягаць перашкод і прылад пераследу.



Дзюраш паглядзеў на мяне.



«Як толькі гэта прылада запушчана, - сказаў ён, - яго немагчыма спыніць. Паколькі ягоны курс з'яўляецца выпадковым, яго немагчыма прадказаць. Паколькі яно можа пазбягаць перашкод і праследавацеляў, яго немагчыма паспяхова атакаваць. Кампутар адпраўляе яго на свой кампутар. мэта кожны раз. "



"Гэта было праверана", - сказаў генерал. "Праверана шмат разоў".



Дзюраша незадаволена кіўнуў.



«Такім чынам, разумееце, Картэр, - сказаў генерал, шырока размахваючы чаркай з каньяком, - вы нічога не можаце зрабіць, каб спыніць нас. Менш чым праз дзве гадзіны некалькі дзясяткаў лодак усіх памераў і тыпаў пакінуць Марцініку. Яны пакінуць яго. Будуць раскіданы па Карыбскім басейне і Паўднёвай Атлантыцы. У некаторых выпадках яны перададуць нашу зброю іншым лодкам. Тады яны згубяцца сярод вялізнага насельніцтва мораў, якія жывуць на невялікіх лодках. Вы не зможаце больш знайсці іх за год, не кажучы ўжо з тыдзень ці каля таго – не кажучы ўжо пра тое, каб мы ўдарым па Кюрасаа праз восем гадзін, – чым вы маглі б знайсці некалькі дзясяткаў канкрэтных пясчынак на вялікім пляжы».



Ён зрабіў паўзу для эфэкту.



«Пазбягайце драматызму, генерал, - сказаў я. "Выкажыце свой пункт гледжання".



Ён злёгку пачырванеў, затым паправіўся.



«Я хачу сказаць, - сказаў ён, - што нафтаперапрацоўчы завод на Кюрасаа для ўсіх практычных мэт з'яўляецца развалінай. Гэта для таго, каб паказаць вам, што мы можам зрабіць. І што мы будзем рабіць, калі Злучаныя Штаты, скажам так, ня будуць супрацоўнічаць”.



«Справа ў тым, генерал, - сказаў я. "Бліжэй да справы. Што за шантаж?"



Ён зноў пачырванеў.



«Шантаж - гэта не тое слова, якое можна выкарыстоўваць у дачыненні да салдат, якія змагаюцца за сваю справу. Тым не менш. Умовы такія: Злучаныя Штаты праз два дні прызнаюць Марцініку больш не часткай Францыі, а незалежнай рэспублікай».



«Без сумневу, з табой і тваімі лёкаямі».



«Зноў жа, я пярэчу супраць вашай тэрміналогіі. Але ўсё роўна. Так, ААС будзе кіраваць Марцінікай. Яна будзе абаронена як Злучанымі Штатамі, так і іх становішчам у якасці незалежнай краіны ў Арганізацыі Аб'яднаных Нацый».



"І, вядома, вы застанецеся задаволены Марцінікай", - саркастычна сказаў я.



Генерал усміхнуўся.



«Як незалежная краіна, Марцініка дашле дыпламатычнага прадстаўніка ў Францыю. Упершыню наша радзіма будзе вымушана паводзіць сябе з ААС на роўных. І неўзабаве - неўзабаве пасля гэтага ўзнікне сітуацыя, аналагічная паўстанню генералісімуса Франка. супраць Іспанскай рэспублікі”.



«Французскія вайскоўцы пяройдуць на бок ААС, штаб-кватэра якой знаходзіцца на Марцініцы, і захопяць Францыю», - сказаў я.



«Цалкам дакладна. А пасля гэтага - ну, не толькі французы спачуваюць нашай справе і нашай філасофіі. Некаторыя іншыя…»



"Несумненна, некалькі нацыстаў, якія засталіся пасля Другой сусветнай вайны?"



І зноў генерал усміхнуўся.



"Многія паклёпленыя людзі, якія падзяляюць наша імкненне да дысцыплінаванага свету, свету без парушальнікаў спакою, свету, у якім вышэйшыя ад прыроды займаюць сваё натуральнае месца ў якасці лідэраў".



«Сёння Марцініка, заўтра - увесь свет», - з агідай сказала Лі Чын.



"Так!" - люта выклікнула Мішэль. "Светам кіруюць арыстакраты прыроды, па-сапраўднаму разумныя, якія скажуць дурным масам, што для іх добра, і ўхіляць тых, хто створыць праблемы!"



"Зіг Хайль", - мякка сказаў я.



Генерал праігнараваў мяне. А можа, яму проста спадабалася гучанне слоў.



Такім чынам, містэр Картэр, мы падышлі да вашай асабістай часткі нашага плана. Да той часткі, дзеля якой мы да гэтага часу пакідалі вас у жывых».




«Пацешна, - сказала Лі Чын. "Мне ўвесь час здавалася, што ты захаваў яму жыццё, таму што не змог яго забіць".



Генерал зноў пачырванеў. У яго была такая светлая скура, якая вельмі хутка і відавочна чырванее. Напэўна, гэта яго збянтэжыла, і мне гэта спадабалася.



«Некалькі разоў вы падыходзілі занадта блізка, занадта хутка. Гэта была няўдача Мішэль. Яна павінна была ўбачыць, што гэтага не адбылося да прыдатнага моманту».



Надышла чарга Мішэль праявіць збянтэжанасць, але яна зрабіла гэта, кіўнуўшы галавой.



«Я казаў табе. Гэтыя ідыёты-пракажоныя не справіліся са сваім заданнем. Да таго часу, калі я даведалася, што адбылося, ён працаваў з кітаянкай, і ў мяне не было магчымасці сабраць іх разам да Карнавалу. Калі гэта не ўдалося…»



Генерал махнуў рукой.



"Гэта больш не мае значэння. Важна тое, што нам удалося падманам прымусіць вас атакаваць вулкан у надзеі выратаваць Мішэль, а зараз захапілі вас і абясшкодзілі. Мы будзем трымаць вас тут, пакуль не будзе разбураны нафтаперапрацоўчы завод Кюрасаа, а наша зброя знаходзіцца ў адкрытым" мора і не можа быць выяўлена.Затым вы будзеце дзейнічаць у якасці злучнага звяна, каб паінфармаваць свой урад аб нашых патрабаваннях і аб нашым цвёрдым графіку іх прыняцця.У чым складалася ваша роля з самага пачатку, з Мішэль, сачыльнай за тым, каб вы прыбылі , Калі мы пажадаем, а не калі вы гэта зрабілі. "



Я адчуў, як у мяне закіпае гнеў. Гэтыя нацысцкія хуліганы чакалі, што я буду іх пасыльным? Я з цяжкасцю стрымліваў голас.



"Ёсць толькі адна праблема, генерал", - сказаў я. “Я прыбыў сюды сам. І на сваіх умовах».



Ён замахаў рукамі.



«Паводле агульнага прызнання, вашае прыбыццё было больш жорсткім, чым я мог бы пажадаць. Але, як я ўжо сказаў, гэта больш не мае значэння».



«Думаю, так, - сказаў я. Затым, павярнуўшыся: «Лі Чын? Як тэлефон працуе?»



Лі Чын ўсміхнуўся.



«Званы звіняць. Тэлефануюць апошнія тры хвіліны».



"Тэлефон?" сказаў генерал.



Мішэль ахнула.



"Яе завушніца!" яна сказала. «Гэта трансівер! А ў яе толькі адна!»



Генерал ускочыў і перасек пакой з дзіўнай хуткасцю для чалавека яго ўзросту. Ён узмахнуў рукой і сарваў завушню з мочкі вуха Лі Чына. Я паморшчыўся. Яе вушы былі праколатыя, і ён літаральна вырваў завушню з яе цела. На яе мочку адразу з'явілася шырокая пляма крыві.



"Ой", - спакойна сказала яна.



"Дзе іншая завушніца?" запатрабаваў генерал. Тон ветлай гасціннасці поўнасцю знік з яго голасу.



«Я пазычыў яго свайму сябру, - сказаў Лі Чын. «Хлопец па імені Світс. Нам падабаецца падтрымліваць сувязь».



На гэты раз Мішэль уздыхнула яшчэ больш рэзка.



"Чорны чалавек!" яна сказала. «Паляўнічы! Напэўна, ён заходзіў у вулкан асобна!»



Генерал кінуў на яе позірк, затым зноў паглядзеў на прыёмаперадатчык завушніц.



«Усё роўна, - сказаў ён. «Калі ён знаходзіцца ў кратары, нашыя тэлевізійныя маніторы знойдуць яго. І зараз я знішчу гэты чароўны маленькі інструмент, каб перапыніць ваш кантакт з ім».



«Я б не стаў гэтага рабіць, генерал, - сказаў я. «Перарвіце нашу сувязь з ім, і ўся выспа можа быць вынесены ветрам на паўдарогі да Францыі».



Генерал утаропіўся на мяне, затым, з відавочным намаганнем, расслабіў свой твар у недаверлівай усмешцы.



"Я лічу, што вы блефуеце, містэр Картэр", - сказаў ён.



Я зірнуў на гадзіннік.



"Калі Світс Хантэр не атрымае сігнал на сваім трансіверы роўна праз дзве хвіліны трыццаць адну секунду, ва ўсіх нас будзе шанец даведацца", – спакойна сказаў я.



«За гэты час шмат што можа здарыцца», - сказаў генерал. Ён падышоў да свайго стала, зняў слухаўку і аддаў некалькі загадаў. Агульнае папярэджанне. Знайдзіце Паляўнічага. Неадкладна прывядзіце яго сюды.



“Гэта бескарысна. Генерал, - сказаў я. "Гэты сігнал азначаў, што Світс ужо знайшоў тое, што шукаў".



"Што?" спытаў генерал.



«Адно з двух, - сказаў я. "Або ўзбраенне для вашай зброі, або іх кампутары".



«Кампутары», - сказаў Фернан Дзюраш, перш чым генерал паспеў прымусіць яго замаўчаць.



«Дзюраш, - сказаў генерал, сцяўшы зубы ад ярасці, - яшчэ адно слова, і я выкарыстоўваю пісталет, каб назаўсёды закрыць табе рот».



"Гэта не мае значэння, генерал, павінна было быць адно ці іншае", - сказаў я. "Я ведаў, што вы пачакаеце да апошняй хвіліны, каб дадаць хаця б адзін жыццёва важны элемент да сваёй зброі, каб пераканацца, што яна не была захоплена некранутымі падчас раптоўнага налёту на лодкі. І кампутары, якія з'яўляюцца самым важным элементам, верагодней за ўсё, варта пакінуць напрыканцы”,



Генерал нічога не сказаў, але яго вочы звузіліся. Я ведаў, што трапіў у цэль.



«Ці бачыце, генерал, - сказаў я, - «выкраданне» Мішэль гэтым вечарам адбылося ў занадта зручны час. Зручна для яе і вас, калі вы працавалі разам.




. Зручна для яе і для вас, калі б вы працавалі разам. Калі б вы ведалі, што мы тут, на Марцініцы, вы б ведалі, што мы знаходзімся ў Пуэрта-Рыка, і яе маглі выкрасці значна раней. Калі б яна не працавала на вас, вядома. Паколькі яна працавала на вас, было зручна дазволіць ёй суправаджаць нас, пакуль яна не даведаецца, што ў нашых планах было напасці на вас. Затым яе зручна «выкралі», каб паспець расказаць вам усё».



Я палез у кішэню, знайшоў цыгарэты і закурыў.



«Як толькі я зразумеў, - працягнуў я, - я змяніў нашы планы. Мы з Лі Чын прыйшлі сюды, каб зрабіць вам невялікі візіт. Мы ведалі, што гэта не стане сюрпрызам, але мы не хацелі, каб вы даведаліся, што мы гэта ведалі. Вось чаму мы замаскіравалі наш візыт у форме нападу, а затым дазволілі вам захапіць нас».



Цяпер погляд генерала быў прыкаваны да майго твару. Ён адмовіўся ад усялякіх прэтэнзій на тое, што мы блефуем.



«Ці бачыце, калі б мы проста ўвайшлі і сказалі, што хочам паразмаўляць з вамі, Паляўнічы за Прысмакамі не змог бы зрабіць свой невялікі візіт іншым спосабам. паколькі было б бессэнсоўна, калі б адзін чалавек у адзіночку спрабаваў атакаваць звонку ў кратары, ён павінен быць усярэдзіне. Унутры, у сховішча вашага кампутара. Дзе ён зараз».



"Патуа!" - раптам сказала Мішэль. «Ён гаворыць на партугальскай! Яго маглі наняць як аднаго з мясцовых працоўных для грузавікоў!»



Вочы генерала ўзмацніліся жорсткасць. Яго рука мільганула ў бок тэлефона. Але перш чым ён паспеў падняць слухаўку, ён зазваніў. Яго рука на імгненне замерла, а затым схапіла трубку.



"Куі?" - коратка сказаў ён. Пасля яго косткі пальцаў на інструменце пабялелі, і ён некалькі імгненняў слухаў моўчкі.



"Нічога не рабі", - нарэшце сказаў ён. "Я вазьму на сябе адказнасць".



Ён паклаў слухаўку і павярнуўся да мяне.



«Нашыя ахоўнікі кажуць, што высокі худы цемнаскуры мужчына забіў дваіх з іх, адабраў іх аўтаматычную зброю і забарыкадаваўся ў кампутарным сховішчы. Ён пагражае ўзарваць кампутары, калі мы атакуем».



"Гэта, - сказаў я, - агульная ідэя".



"Немагчыма", - сказаў генерал, вывучаючы мой твар у пошуках рэакцыі. «Можна замаскіравацца пад працоўнага, каб патрапіць унутр, так, але немагчыма пранесці выбухоўку. Усе працоўныя праходзяць ператрус».



«Што, калі выбухоўка - гэта гранаты з высокай ударнай сілай, замаскіраваныя пад каралі з караляў?» Я спытаў.



"Я вам не веру", - катэгарычна сказаў генерал.



"Вы зробіце гэта, - сказаў я, зірнуўшы на гадзіннік, - роўна праз тры секунды".



«Зваротны адлік», - сказаў Лі Чын. «Тры… два… адзін… нуль!»



Выбух адбыўся сапраўды па графіку, як мы дамовіліся са Світсам. Гэта быў не зусім фунт трацілу ці нават такі ж вялікі, як у стандартнай гранаты, але ў межах бункера з цэментных блокаў, у якім знаходзілася ўся сіла выбуху, гэта гучала гіганцку. Шум быў аглушальным. І нават так далёка мы маглі адчуваць ударныя хвалі. Але больш за ўсё ўзрушыў твар генерала.



"Mon Dieu!" ён ахнуў. «Гэта вар'яцтва…»



"Гэта толькі пачатак, генерал", - спакойна сказаў я. «Калі Світс не атрымае ад нас гудка на сваім трансіверы яшчэ праз дзве хвіліны, ён запусціць яшчэ адну міні-гранату. Яны не вялікія, але дастаткова вялікія, каб падарваць пару вашых кампутараў».



"Вы не можаце!" - выклікнула Мішэль. Яе твар быў белым. «Нельга! Не ўнутры вулкана! Гэта…»



"Гэта вар'яцтва!" сказаў генерал. «Любы выбух тут можа выклікаць ударныя хвалі, якія ажывяць вулкан! Можа адбыцца моцнае вывяржэнне, якое разбурыць усю выспу! Нават калі мы выкапалі нашу штаб-кватэру ў вулканічнай пародзе, мы не выкарыстоўвалі выбухоўку, мы выкарыстоўвалі спецыяльна мяккія свердзелы”.



"Адзін стрэл кожныя дзве хвіліны, генерал, калі толькі..."



"Калі толькі?"



«Калі толькі вы і ўсе вашыя людзі не складзеце зброю, не пакінеце вулкан і не здасцеся ўладам Форт-дэ-Франс. Уладам, я мог бы дадаць, якія былі спецыяльна абраныя бюро Deuxieme, каб не сімпатызаваць ААС».



Генерал скрывіў вусны ва ўсмешцы.



"Абсурд!" ён сказаў. «Чаму мы мусім здавацца? Нават калі вы знішчыце тут усе кампутары, як вы даведаецеся, што мы ўжо не абсталявалі частку зброі на гатовых да адплыцця лодках?



"Не ведаю", - сказаў я. "Вось чаму спецыяльная эскадрылля амерыканскіх самалётаў з базы ў Пуэрта-Рыка кружыць над гавані Лорэна і Марыга. Калі хаця б адна з лодак у гэтай гавані паспрабуе перамясціцца ў ваду на дастаткова вялікую глыбіню, каб запусціць адну з вашых гармат, гэтыя самалёты будуць узрываць іх у вадзе”.



"Я не веру!" - сказаў генерал. "Гэта было б варожым актам ЗША ў адносінах да Францыі".




"Гэта будзе акт, ухвалены асабіста прэзідэнтам Францыі ў якасці надзвычайнай меры".



Генерал маўчаў. Ён закусіў губу і прыкусіў яе.



«Вы скончылі, генерал, - сказаў я. «Вы і ААС. Здавайцеся. Калі вы гэтага не зробіце, будзе адзін выбух кожныя дзве хвіліны, пакуль не будуць знішчаны ўсе гэтыя кампутары – і, магчыма, усе мы разам з імі. Гэта рызыка, на якую мы гатовы пайсці. ты?"



"Містэр Картэр?"



Я павярнуўся. Фернан Дзюраш выглядаў занепакоеным.



"Містэр Картэр, - сказаў ён, - вы павінны зразумець, што адзін з ..."



Генерал быў хуткі, але я быў хутчэйшы. Яго рука не дацягнулася да кабуры на сцягне, пакуль я не кінуўся на яго з разбегу. Маё левае плячо люта ўрэзалася яму ў грудзі, і ён адляцеў назад на крэсле. Калі яго галава стукнулася аб падлогу, мой кулак закрануў яго падбародка. Краем вока я ўбачыў, як Мішэль паднялася, у яе руцэ раптам успыхнуў нож. Я зноў ударыў генерала кулаком па падбародку, адчуў, як ён абмяк, і намацаў у яго на сцягне патрон 45-га калібра.



"Стоп!" Мішэль закрычала. "Стой, ці я перарэжу яму горла!"



Я стаў на адно калена, трымаючы пісталет 45 у правай руцэ, і ўбачыў гэтую кахаючую дачку з лязом нажа, прыціснутым да яремной вены ў горле яе бацькі. Лі Чын стаяў за некалькі футаў ад іх, асцярожна калыхаючыся, шукаючы шчыліну.



"Кінь гэта!" - зароў Мішэль. «Кінь пісталет, ці я заб'ю твайго каштоўнага доктара Смерць!»



А потым згасла святло.




Раздзел чатырнаццаць.



Цемра была абсалютнай, абсалютнай. У безаконнай прасторы комплексу будынкаў з цэментных блокаў ніводны прамень святла не мог пракрасціся звонку нават апоўдні. Адразу ж мой слых стаў вастрэй, дакладней. Я мог улавіць амаль гартаннае дыханне Мішэль, спалоханыя задушлівыя гукі яе бацькі і нешта накшталт напалову які пляскае, напалову слізгальнага шуму, калі Лі Чын набліжаўся да яе. І раптам голас Лі Чын:



«Картар! Яна ідзе да дзвярэй!



Я павярнуўся вакол стала з пісталетам напагатове і накіраваўся да дзвярэй. Я быў амаль у мэты, калі мая рука дакранулася да рукі.



"Адыдзі!" - Прашыпела Мішэль у некалькіх цалях ад майго вуха. "Не падыходзь, ці ..."



Дзверы адчыніліся без папярэджання, і прамень ліхтарыка ўрэзаўся ў пакой.



"Генеральны!" - закрычаў рэзкі мужчынскі голас. "З табой усё ў парадку? Там было…»



Я націснуў на спускавы кручок сарака пяці. Раздаўся гулкі стрэл, і ліхтарык упаў на падлогу. Я падняў яго і накіраваў прамень у калідор. Мішэль ужо прайшла праз дзверы і пабегла. Я падняў 45-й калібр і прыцэліўся, калі з іншага канца залы раздаўся аглушальны стрэл аўтаматаў. Кулі ўрэзаліся ў цэментны блок каля маёй асобы. Я вярнуўся ў пакой, адштурхнуў цела салдата, якога толькі што забіў, і зачыніў і замкнуў дзверы.



"Дзюраш!" - Раўнуў я. "Ты там?"



"Ён тут", - раздаўся голас Лі Чына. "Ён у парадку. Я выбіла нож з яе рукі».



Я накіраваў прамень ліхтарыка на фігуры Лі Чына і Дурашы. Дзюраш дрыжаў; яго вузкі твар быў белы, але вочы былі насцярожаныя.



"Вы можаце сказаць нам, дзе знаходзіцца камп'ютарнае сховішча?" Я спытаў.



"Вядома", - сказаў ён. «Але вы заўважылі, што паветра тут ужо робіцца кепскім? Сістэма вентыляцыі адключана. Нехта, відаць, адключыў галоўны выключальнік харчавання. Калі мы не пакінем комплекс будынкаў у бліжэйшы час…»



Ён меў рацыю. У пакоі ўжо было душна. Станавілася душна, душна.



"Яшчэ не", - сказаў я. "Які шлях у кампутарную камору?"



"Адсюль ёсць прамы праход у лабараторыі, а далей у складскія памяшканні", - сказаў Дураша, паказваючы на дзверы ў далёкім канцы пакоя. "Ён выкарыстоўваецца толькі генералам і яго вышэйшым штабам".



Я нахіліўся, узяў у забітага салдата 45-й калібр і працягнуў Лі Чын.



"Пойдзем", - сказаў я.



Я асцярожна адчыніў дзверы, на якія паказаў Дураш. Калідор за ім быў такім жа чорным, як пакой і вонкавая зала. Я скіраваў прамень ліхтарыка па ўсёй даўжыні. Ён быў бязлюдны.



"Картэр!" - сказаў Лі Чын. "Слухай!"



Серыя гучных удараў з іншага калідора. Яны спрабавалі выламаць дзверы ў пакой. У той жа час з боку камп'ютарнага сховішча раздаўся яшчэ адзін выбух. Цукеркі ўсё яшчэ быў за гэтым. Я жэстам запрасіў Лі Чын і Дзюраша ісці за мной, і мы пайшлі рыссю па праходзе з ліхтарыкамі ў адной руцэ і 45 - у іншай. Я чуў крыкі, стрэлы і беганіну з найбліжэйшых залаў і пакояў.



"Ваш сябар павінен спыніць выбухі!" Я пачуў ззаду сябе крык Дзюраша. «Небяспека ўзрастае з кожным!»





- крыкнуў Ард Дзюраша ззаду мяне. «Небяспека ўзрастае з кожным!»



Яшчэ адзін выбух. Мне здавалася, што на гэты раз я адчуваю, як будынак дрыжыць. А паветра было горш: шчыльнае, цеснае. Дыхаць было цяжэй.



"Колькі яшчэ?" - Крыкнуў я Дзюрашу.



"Там! У канцы калідора!"



Як толькі ён гэта сказаў, дзверы ў канцы калідора адчыніліся, і праз яе нырнула высокая постаць. У яго была аўтаматычная вінтоўка, і ён хутка страляў у тым напрамку, адкуль прыйшоў. Патрон 45 у маёй руцэ аўтаматычна падняўся, а затым упаў.



"Саладосці!" Я закрычаў.



Галава фігуры ненадоўга павярнулася ў наш бок.



"Гэй, прыяцель, - пачуў я крык Світса, нават калі ён аднавіў стральбу, - сардэчна запрашаем на вечарынку!"



Мы прабеглі астатнюю частку калідора і плюхнуліся побач са Світсам. Ён перавярнуў цяжкі лабараторны стол перад сабой і страляў у групу салдат, якія хаваліся за іншым сталом у далёкім канцы лабараторыі.



"Кампутары", - сказала я, цяжка дыхаючы, спрабуючы дыхаць.



"Разбіў да чорта і сышоў", - сказаў Світс, робячы паўзу, каб атрымаць пустую абойму і ўставіць поўную. «Той апошні выбух, які вы чулі, дабіў іх. Мне атрымалася атрымаць галоўны выключальнік сілкавання з дапамогай гэтага зручнага маленькага Бару, якое я запазычыў у кагосьці, каму ён больш не патрэбен. у той каморы і вырашыў падзяліцца”.



Дзюраш пацягнуў мяне за плячо, паказваючы на пакой у канцы калідора, пакой, з якога мы выйшлі. Два промні ліхтарыка прарэзалі цемру. Дзверы, відаць, расчыніліся.



"Я думаю, - змрочна сказаў я, - нам усім пара расстацца".



Світс зрабіў яшчэ адзін выбух у лабараторыі.



"У цябе ёсць ідэі, як?" - спытаў ён амаль нядбайна.



Промні ліхтарыкаў прарэзалі праход. Я вырваў адну з міні-гранат Світса з яго караляў і шпурнуў яе прама ў калідор. Яна ўляцела ў пакой, і праз імгненне будынак скалануў яшчэ адным выбухам, ледзь не збіўшы нас з ног. Прамянёй ліхтароў больш не было.



"Mon Dieu!" ахнуў Дзюраша. "Вулкан…"



Я праігнараваў яго, паказваючы ўверх ліхтарыкам.



"Вось гэтая шахта", - сказаў я. "Што гэта? Куды гэта вядзе?



«Вентыляцыйная шахта», - сказаў Дзюраш. “Гэта вядзе на дах. Калі б мы маглі…»



"Мы збіраемся", - адрэзаў я. "Лі Чын?"



"Зноў час акрабатыкі, а?" Цяпер яна цяжка дыхала, як і ўсе мы.



Не кажучы ні слова, я заняў пазіцыю пад адтулінай вентыляцыйнай шахты. Імгненне праз Лі Чын стаяў у мяне на плячах і здымаў краты з шахты. Я працягнуў ёй свой ліхтарык і ўбачыў, як яна свеціць ім уверх. За некалькі футаў ад яе Світс працягваў страляць па лабараторыі.



"Гэта нядрэнны ўзровень нахілу", - сказаў Лі Чын. "Я думаю, мы зможам гэта зрабіць".



"Ці можаце вы зачыніць краты, калі мы ўвойдзем унутр?" Я спытаў.



"Вядома."



"Тады наперад."



Я даў ёй яшчэ адзін штуршок рукамі, і Лі Чын знікла ў шахце.



«Добра, Дзюраш», - сказаў я, задыхаючыся, - «цяпер ты».



З цяжкасцю Дзюраша ўзлез спачатку на мае счэпленыя рукі, затым на плечы. Рука Лі Чына высунулася з шахты, і павольна, Дураш, крэкчучы ад намаганняў, змог падняцца ўнутр.



"Саладосці, - сказаў я, хапаючы ротам паветра, - ты гатовы?"



"Чаму б і не?" ён сказаў.



Ён зрабіў апошні стрэл у лабараторыю, хутка выкаціўся з дзвярнога праёму і кінуўся да мяне, пстрыкнуўшы Бару, калі скончыў. Я падрыхтаваўся. Ён ускочыў мне на плечы, як вялікая котка, а затым імкліва падняўся ў шахту. Я нацэліў БАР на дзверы лабараторыі і націснуў на спускавы кручок, калі двое мужчын увайшлі ў яе. Іх целы былі выбітыя назад у лабараторыю. Я чуў крык аднаго з іх. Я зірнуў угору і перадаў Бару ў чакаючыя рукі Світса, калі прамень ліхтарыка асвятліў калідор з пакоя, у якім мы былі.



"Хутчэй!" Прысмакі настойваў. "Давай, мужык!"



Я сагнуўся ў каленях, хапаючы ротам паветра, мая галава закружылася, і я з усёй сілай падскочыў уверх. Я адчуў, як абедзве рукі Світса сціснулі мае і пацягнулі, якраз у той момант, калі прамень ліхтарыка асвятліў мае ногі. Я падняўся, з усяе сілы, кожны мускул майго цела крычаў ад намагання. Раздаўся смяротны грукат BAR-агню, і я адчуў металічны разрэз у штанах. Потым я апынуўся ўсярэдзіне шахт.



"Грыль", - адразу выдыхнуў я. "Дай гэта мне!"



Нечыя рукі ўклалі краты ў маю. Я ўставіў яго ў раму, пакінуўшы адзін бок адкрытай, спрабуючы расшпіліць рамень.



Я сказаў астатнім. "Пачніце лезці!"



"Што ў цябе там?" спытаў Світс калі ён павярнуўся.




Я выцягнуў П'ера з яго хованкі і ўключыў пяцісекундны засцерагальнік.



«Проста маленькі развітальны падарунак нашым сябрам унізе», - сказаў я і кінуў П'ера ў калідор, адразу ж паставіўшы рашотку на месца і шчыльна зачыніўшы яе аканіцы. «І будзем спадзявацца, што яны тугія», - змрочна падумаў я, калі павярнуўся і пачаў караскацца па шахце ўслед за астатнімі.



Калі П'ер пайшоў, я падняўся прыкладна на пяць футаў. Выбух быў не такім магутным, як міні-гранаты Світса, але праз імгненне я мог пачуць крыкі, якія перайшлі ў задушаны кашаль, хрыпенне горла, жахлівыя гукі смерці чалавека за чалавекам, забітага смяротным газам П'ера.



Аканіцы на рашотцы, павінна быць, былі такімі ж шчыльнымі, як я спадзяваўся, таму што паветра ў шахце станавіўся ўсё лепш, калі мы падымаліся ўверх, і ні адна часціца з газаў ад Х'юга не патрапіла ў яе.



Праз тры хвіліны мы ўсе ляжалі на даху з цэментных блокаў, усмоктваючы ў лёгкія свежае, прыгожае, чыстае начное паветра.



"Гэй, паглядзі", - раптам сказаў Лі Чын. Яна паказвала ўніз. «Выхады. Ніхто імі не карыстаецца».



Дзюраш кіўнуў.



«Калі генерал разаслаў папярэджанне аб затрыманні тут вашага сябра, выхады былі заблакаваныя электронікай, каб ён не змог уцячы. Пасля таго, як спрацавала газавая бомба містэра Картэра…»



Мы паглядзелі адзін на аднаго са змрочным разуменнем. Дзверы, якія былі зачыненыя электронікай, каб прадухіліць уцёкі Світса, не дазволілі сілам ААД уцячы ад П'ера. Паколькі вентылятары не працавалі, газ П'ера зараз са смяротнай эфектыўнасцю распаўсюджваўся па ўсім комплексе будынкаў.



Штаб-кватэра ААД была пераўтвораная ў склеп, кашмарную смяротную пастку, гэтак жа эфектыўную і надзейную, як і газавыя камеры, якія нацысты выкарыстоўвалі ў сваіх канцэнтрацыйных лагерах.



«Яны, мусіць, выклікалі ўсіх у будынкі, каб пазмагацца са Світсам», - сказаў Лі Чын. "Я не бачу нікога звонку ў кратары".



Я паглядзеў уніз, прабягаючы вачыма ўнутраную частку кратэра і яго край. Ніхто. Акрамя ўезду ў гараж…



Я ўбачыў яе ў той жа момант, што і Дзюраш.



"Мішэль!" ён ахнуў. «Глядзі! Туды! Ва ўезду ў гараж!»



Да ўезду ў гараж пад'ехалі два грузавікі. Яго дзверы былі шчыльна зачыненыя, але я падазраваў, што Мішэль хацела пайсці не ў гараж. Яна размаўляла з двума ўзброенымі ахоўнікамі з аднаго з грузавікоў, якія суправаджалі яго на шляху да кратара, жэстыкулюючы люта, амаль істэрычна.



"Як яна магла выбрацца?" запатрабаваў Цукеркі.



«Аварыйнае выйсце», - сказаў Дзюраш, пільна гледзячы на сваю дачку, і выраз яго твару раздзіраўся паміж відавочнай радасцю ад таго, што яна жывая, і ўсведамленнем таго, што яна здрадзіла і яго, і сваю краіну. «Сакрэтнае выйсце, вядомае толькі генералу і некалькім вышэйшым супрацоўнікам. Яна, відаць, таксама ведала».



"Яна ніколі не сыдзе з выспы", - сказаў я. "Нават калі яна гэта зробіць, без распрацаванай вамі зброі або чарцяжоў для яго з ААС будзе скончана".



Дзюраш павярнуўся да мяне і схапіў мяне за плячо.



"Вы не разумееце, містэр Картэр", - сказаў ён усхвалявана. Гэта тое, што я збіраўся вам сказаць, калі генерал спрабаваў мяне застрэліць. Не ўсе кампутары былі знішчаныя».



"Якія?" - Агрызнуўся я. "Што вы маеце на ўвазе?"



«Адна з прылад ужо абсталявана кампутарам і гатова да запуску. Гэта было аварыйнае. І зараз яно знаходзіцца на маленькай лодцы ў гавані Сен-П'ера. Не ў Ларэне або Марыга, дзе вашыя самалёты нясуць вахту. . Але ў верасні-П'ер ".



Калі ён сказаў апошнія словы, як па камандзе, Мішэль і двое ўзброеных ахоўнікаў забраліся ў кабіну грузавіка. Ён разгарнуўся, а затым пачаў рабіць разварот, каб выйсці з кратэра. Я моўчкі выхапіў Бару ў Світса, накіраваў яго на кабіну грузавіка і націснуў на спускавы кручок.



Нічога.



Я выцягнуў пустую абойму і паглядзеў на Світса. Ён сумна паківаў галавой.



«Больш не, чувак. Вось і ўсё".



Я кінуў БАРУ і ўстаў, калі грузавік з Мішэль у ім паскорыўся, выехаўшы з кратэра і знік за вобадам. Мой рот быў сціснуты.



«Саладосці, - сказаў я, - я спадзяюся, што Дзень лэдзі пройдзе так хутка, як вы кажаце. Таму што, калі мы не зможам апярэдзіць Мішэль у вусці гавані Сен-П'ер, у Кюрасаа стане на адзін нафтаперапрацоўчы завод менш. . "



"Давай паспрабуем", - сказаў Світс.



Затым мы караскаліся праз дах да гаража і грузавіку, які застаўся перад ім, двое ашаломленых ахоўнікаў паднялі вочы якраз своечасова, каб іх грудзей ператварыліся ў крывавыя варонкі з-за стрэлаў з правай рукі.




Пятнаццаты раздзел



«Дзень лэдзі» абмінуў вусце гавані Сен-П'ер, Світс у руля, з хуткасцю, якая прымусіла мяне задумацца, яхта гэта ці гідраплан. Стоячы побач са мной на носе, пакуль я змагаўся з аквалангам, Лі Чын абвёў гавань з парай магутных бінокляў Світса.






"Глядзіце!" - раптам сказала яна, паказваючы.



Я ўзяў бінокль і паглядзеў у яго. У гавані рухалася толькі адна лодка. Невялікая ветразная лодка, не вышэй пятнаццаці футаў і, відаць, не абсталяваная рухавіком, яна павольна рухалася пад лёгкім ветрыкам да выхаду ў гавань.



«У іх ніколі не атрымаецца, - сказаў Лі Чын. "Мы дагонім іх праз хвіліну".



«Гэта занадта проста», - прамармытаў я, не зводзячы вачэй з лодкі. “Яна павінна зразумець, што мы іх дагонім. У яе павінна быць іншая ідэя».



Тады мы былі дастаткова блізка, каб я мог адрозніць фігуры, якія рухаюцца па палубе лодкі. Адной з фігур была Мішэль. На ёй было акваланг, і я мог бачыць, як яна люта жэстыкулюе двум ахоўнікам. Яны неслі па палубе доўгую тонкую трубку.



"Што адбываецца?" - з цікаўнасцю спытаў Лі Чын.



Я павярнуўся да напружанай, пакутлівай постаці Фернана Дзюраша.



"Наколькі цяжка ваша падводнае зброю?"



"Прыкладна пяцьдзесят фунтаў", - сказаў ён. «Але якое гэта мае значэнне? Яны не могуць запусціць яго адсюль. Ён проста ўпадзе на дно і застанецца там. Ім давядзецца выбрацца за межы гавані, каб скінуць яго хаця б на глыбіню ста футаў, перш чым яно само-актывуецца і пачне прасоўваць сябе. "



"І мы дагонім іх задоўга да таго, як яны дойдуць да ўваходу ў гавань", - сказаў Лі Чын.



«Мішэль гэта разумее, - сказаў я. «Вось чаму яна ў аквалангу. Яна паспрабуе спусціць зброю на глыбіню да ста футаў».



У Лі Чын адвісла сківіца.



«Гэта не так немагчыма, як здаецца», - сказаў я, папраўляючы два астатнія балоны з паветрам на спіне. «Яна добрая пад вадой, памятаеш? А пяцьдзесят фунтаў пад вадой - гэта нешта іншае, як пяцьдзесят фунтаў па-за вадой. Я здагадваўся, што яна можа паспрабаваць нешта накшталт гэтага».



Я паправіў нож на поясе, узяў стрэльбу Світса і павярнуўся, каб даць яму інструкцыі. Але ён бачыў, што адбываецца, і апярэдзіў мяне. Ён выключыў рухавікі «Дня лэдзі» і слізгануў па яе носе на адлегласці не больш за пяцьдзесят футаў.



Я перабраўся цераз борт гэтак жа, як гэта зрабіла Мішэль, з тарпедай Дзюрашэ ў яе руках.



Вада была чорнай, каламутнай. На імгненне я нічога не ўбачыў. Затым, увесь час працуючы плаўнікамі, рассякаючы ваду, я заўважыў неглыбокі кіль ветразніка. Я павярнуўся, павярнуўся і стаў шукаць Мішэль, спадзеючыся ўбачыць прыкметы кантрольных бурбалак з яе маскі. Нікуды.



Затым, у пятнаццаці футах ніжэй за мяне і крыху наперадзе, на дне, я ўбачыў тарпеду Дурашка. У адзіноцтве. Няма нідзе Мішэль.



Я выгнуўся і адчайна павярнуўся, раптам сцяміўшы, што будзе далей. І яно прыйшло - доўгая смертаносная дзіда рассекла ваду за некалькі дзюймаў ад майго твару. Ззаду мяне я мімаходам убачыў Мішэль, слізгальную за патанулым караблём старажытнага ветразнага карабля.



Яна збіралася пазбавіцца ад мяне, перш чым выплыць з тарпедай на вялікую глыбіню. Калі толькі я не пазбавлюся ад яе першым.



У мяне не было выбару. Я пайшоў за ёю.



Стрэльба напагатове, я павольна абышоў патанулы карабель. З гнілых бакоў небяспечна выступалі вышчэрбленыя драўляныя ланжэроны. На маім шляху праляцела зграя рыбак. Я спыніўся, трымаючыся за зламаную мачту, затым падняўся на некалькі футаў і паглядзеў уніз.



На гэты раз яна прыйшла знізу, нож у яе руцэ люта расьсек мой жывот, а затым, калі я саслізнуў у бок, мой твар. Я нарэзаў нажом прагнілае вечка люка, выраўнаваў сваю стрэльбу і стрэліў адным рухам. Стрэлка кінулася наперад і рассекла скуру пляча Мішэль. Я бачыў скрозь яе маску пакутлівае скрыўленне яе рота. Я таксама бачыў тонкі струменьчык крыві з яе пляча, якая афарбоўвае ваду.



Цяпер гэта трэба было скончыць хутка. Акулы могуць напасці на нас у любую хвіліну, пачуўшы кроў і галодныя.



Я выцягнуў нож з похваў і паволі паплыў наперад. Мішэль праткнула нажом рангоўт патанулага карабля і кінулася на мяне. Яе нож злосна ўрэзаўся мне ў галаву. Яна спрабавала перарэзаць маю кіслародную трубку. Я паплыў уніз, затым раптоўна павярнуў і сальта назад. Я раптам апынуўся на ёй зверху, і мая левая рука схапіла яе руку з нажом жалезнай хваткай. Яна з усіх сіл спрабавала вызваліцца, і на працягу некалькіх імгненняў мы разгойдваліся ўзад і наперад, уверх і ўніз у смяротным падводным балеце. Мы былі ад маскі да маскі, нашы твары былі ўсяго ў фуце адзін ад аднаго. Я бачыў, як яе рот скрывіўся ад намаганні і напружання.



І калі мой нож працяў яе ўверх, скрозь яе жывот і ў грудзі, я ўбачыў твар, які я так часта цалаваў, скажонае ў агоніі.





І цела, якое я столькі разоў займаўся каханнем, канвульсіўна курчыцца, уздрыгвае, а затым раптам абмякае ад наступлення смерці.



Я ўклаў нож у ножны, схапіў яе цела пад пахі і пачаў павольна плыць уверх. Калі я вынырнуў з вады, Лэдзі Дэй быў усяго ў некалькіх ярдаў ад мяне, і я ўбачыў, як Лі Чын спускае вяровачную лесвіцу, адчайна жэстыкулюючы і крычучы.



Потым я пачуў, што яна крычала: «Акулы, Картэр! Акулы!»



У мяне не было выбару. Я адпусціў цела Мішэль, сарваў рамяні кіслароднага балона са сваёй спіны і паплыў да "Дня лэдзі", як алімпійская зорка. Я схапіўся за вяровачную лесвіцу і выцягнуў сябе з вады за некалькі секунд да таго, як шэраг вострых як брытва зубоў сарваў палову аднаго з маіх плаўнікоў.



Затым я быў на палубе і ўбачыў двух ахоўнікаў з парусніка, якія сядзелі каля Світса, звязаных па руках і нагах, з панурымі тварамі ад паразы. І бачыць, як Фернан Дзюраш глядзіць праз парэнчы, шырока расплюшчанымі вачыма ад жаху, на кіпячую чырвоную мітусню, у якой акулы разрывалі цела Мішэль.



Я стомлена зняў ласты і падышоў да яго.



"Я ведаю, што гэта не вельмі зручна, - сказаў я, - але яна была мёртвая яшчэ да таго, як яе ўдарылі акулы".



Дзюраш павольна адвярнуўся. Яго плечы паніклі яшчэ больш. Ён пакруціў галавой.



«Магчыма, - сказаў ён перарывіста, - так лепей. Яе абвясцілі б здрадніцай - судзілі - адправілі ў турму...»



Я моўчкі кіўнуў.



«Картэр, - мякка сказаў Лі Чын, - ці павінны ўлады ведаць пра Мішэль? Я маю на ўвазе, якая розніца зараз?»



Я думаў пра гэта.



«Добра, Дзюраш», - сказаў я нарэшце, - «гэта адзінае, што я магу зрабіць для цябе. Наколькі вядома свету, твая дачка памерла гераіняй, змагаючыся за сваю свабоду і за сваю краіну супраць ААС. . "



Дзюраш паглядзеў угору. Падзяка на яго твары была амаль балючай.



"Дзякуй", - прашаптаў ён. "Дзякуй."



Павольна, стомлена, але з некаторай стомленай вартасцю ён пайшоў прэч і спыніўся на карме.



«Прывітанне, Картэр, - сказаў Світс з-за руля, - я толькі што атрымаў невялікае паведамленне для цябе па радыё. Ад ката па імі Гансалес. Ён кажа, што стары містэр Хоўк прылятае з Вашынгтона, каб распытаць цябе. французскі ўрад прыляцеў у складзе вайсковага палка, каб захапіць гэтыя караблі ў гаванях Ларэн і Марыга і пазбавіцца ад прыхільнікаў ААС у адміністрацыі Марцінікі ».



«Так, - сказаў Лі Чын. «Ён нават казаў нешта аб падзячным лісце ад французскага ўрада за тое, што ён зламаў хрыбет ААС і іх план паглынання».



Світс усміхнуўся і паказаў на двух звязаных ахоўнікаў.



«У гэтых людзей з ААС засталося не так ужо шмат жадання да барацьбы. Яны здаліся нам у тую хвіліну, калі Мішэль саскочыла з лодкі».



"Што здарылася з тарпедай?" - спытаў Лі Чын.



«Ён там, прыкладна ў дваццаці ярдаў, - сказаў я. «Пазней, калі акулы пакінуць гэты раён, мы зможам узняць гэта. А пакуль мы застаемся тут, каб упэўніцца, што ніхто іншы не зробіць гэтага».

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги