Я ўзяў цыгарэту і нахіліўся, каб выцягнуць прыпальвальнік з яго нецярплівых пальцаў. Я не зусім разумеў, што яму трэба, але ён быў забаўны.



"Гэта былі самыя лепшыя рэфлексы, якія я калі-небудзь бачыў". Яго вочы ззялі ад хвалявання. «Вы знішчальнік ці нешта падобнае? Ці акрабат? Пілот?»



Прыйшлося смяяцца. "Не, я..." Паглядзім. Што, чорт вазьмі, я быў? Прама зараз я быў Нікам Картана, былым жыхаром Палерма, у апошні час чальцом Замежнага легіёна, у цяперашні час… у цяперашні час даступны.



"Не, я не з тых", - сказаў я, праціснуўшы натоўп, які сабраўся вакол разбітага таксі і ашаломленага кіроўцы, і пакрочыў па тратуары. Маленькі чалавечак паспяшаўся паспяшацца.



На паўдарозе ён працягнуў руку. «Я Луі Лазара», - сказаў ён. "Як вас завуць?"



Я без энтузіязму паціснуў яму руку, працягваючы ісці. «Нік Картана. Як жывяце?"



«Картана? Гэй, чувак, ты таксама італьянец?



Я пакруціў галавой. "Сіцыліяна".



«Гэй, выдатна! Я таксама сіцыліец. Ці… я маю на ўвазе, што мае бацькі былі з Сіцыліі. Я сапраўды амерыканец».



Гэта было няцяжка зразумець. Потым мяне ахінула думка, і я раптам стаў ветлівым. Гэта праўда, што не кожны амерыканец сіцылійскага паходжання ў Бейруце будзе мець сувязь з мафіяй, якую я шукаў, але ў роўнай ступені дакладна і тое, што амаль любы сіцыліец у Бейруце мог накіраваць мяне ў правільным кірунку, выпадкова ці наўмысна. . Было разумна меркаваць, што адзін сіцыліец мог прывесці да другога.



"Без жартаў!" Я адказаў сваёй лепшай усмешкай "паглядзі на мяне, я цудоўны хлопец". “Я сам жыў там доўгі час. Новы Арлеан. Прескотт, Арызона. Лос Анджэлес. Паўсюль».



"Выдатна выдатна!"



Гэты хлопец не мог быць сапраўдным.



"Божа!" ён сказаў. «Два сіцылійскія амерыканцы ў Бейруце, і мы сустракаемся прама пасярод вуліцы. Гэта маленькі пракляты свет, разумееце?



Я кіўнуў, ухмыляючыся. "Вядома". Я заўважыў Міжземнае мора, малюсенькае кафэ на рагу Альмендарэс і Фуад, і паказаў на ўпрыгожаны каралямі дзвярны праём. "Што ты скажаш, мы разам падзелім бутэльку віна?"



"Вялікі!" - усклікнуў ён. "Фактычна, я куплю".



«Добра, чувак, ты на сувязі», - адказаў я з прытворным энтузіязмам.



Кіраўнік 4





Я не зусім упэўнены, як мы падышлі да гэтай тэмы, але наступныя 20 хвілін або каля таго мы абмяркоўвалі Ерусалім. Луі толькі што вярнуўся адтуль, а Т. аднойчы правёў там два тыдні дзякуючы арганізацыі містэра Хоку.



Мы аб'ехалі горад у размове, агледзелі мячэць Амара і Сцяну Плачу, спыніліся ля Двара Пілата і каля студні Рут, прайшлі па хросных станцыях уверх па Віа Долор і ўвайшлі ў Храм Труны Гасподняй, які да гэтага часу захаваў выразаныя ініцыялы крыжакоў, якія пабудавалі. годзе. Нягледзячы на ўсю сваю эксцэнтрычнасць, Луі добра разбіраўся ў гісторыі, меў дастаткова праніклівы розум і даволі пагардлівае стаўленне да Маці-Царквы. Ён мне пачынаў падабацца.



Мне спатрэбіўся час, каб размова пайшла так, як я хацеў, але, нарэшце, мне гэта ўдалося. "Як доўга ты збіраешся быць у Бейруце, Луі?"



Ён пасмяяўся. Я пачаў разумець, што жыццё было для Луі ўсяго толькі забавай. «Я вярнуся напрыканцы гэтага тыдня. Думаю, у суботу. Хоць, вядома, было тут страшэнна весяла».



"Як доўга ты тут?"



«Усяго тры тыдні. Ведаеш… невялікі бізнэс, крыху весялосці». Ён шырока памахаў. "У асноўным весела".



Калі ён не пярэчыў адказваць на пытанні, я не пярэчыла іх задаць. "Які від бізнесу?"



"Аліўкавы алей. Імпарт аліўкавага алею. Аліўкавы алей Францыні. Вы калі-небудзь чулі пра яго?»



Я пакруціў галавой. «Не. Я сам ужываю брэндзі і содавую. Цярпець не магу аліўкавы алей».



Луі засмяяўся над маёй слабым жартам. Ён быў з тых, у каго дрэнны жарт заўсёды здаваўся вартай смеху. Добра для эга.



Я выцягнуў з кішэні кашулі змяты пачак «Галуаза» і закурыў адну, калі я з радасцю пачаў будаваць нечаканыя планы стаць сябрам Луі Лазара, які смяецца хлопчыка заходняга свету.



Я добра ведаў аліўкавы алей Франціні. Ці, прынамсі,






хто быў Джозэф Франціні. Джозэф Popeye Франціні. Многія ведалі, хто ён такі. У гэтыя дні ім быў Дон Джозэф, кіраўнік другой па велічыні сям'і мафіі ў Нью-Йорку.



Да таго, як Джозэф Франціні стаў донам Джозэфам, ён быў «Папаем» ва ўсім злачынным свеце на Усходнім узбярэжжы. "Папай" з'явіўся з яго вельмі законнага бізнэсу па імпарце і збыце аліўкавага алею. Яго паважалі за яго бязлітасную сумленнасць, рытуальную прыхільнасць мафіёзнаму закону памерлыя і эфектыўныя метады вядзення бізнесу.



Калі яму было трыццаць гадоў, Папай быў уражаны нейкай хваробай - я не мог успомніць, што менавіта - якая прымусіла яго сысці з вуліц і апынуцца ў адміністрацыйным становішчы з арганізаванай злачыннасцю. Там яго цудоўная дзелавая галава аказалася неацэннай, і за вельмі кароткі час ён змог дабіцца рэальнай улады ў азартных гульнях і ліхвярстве. Ён і два яго браты будавалі сваю арганізацыю старанна і трывала, валодаючы дзелавой хваткай. Цяпер ён быў Дон Джозэфам, старэння, бурклівым, раўнівыя правоў ён працаваў так цяжка дасягнуць.



Менавіта Папа Франціні - дон Джозэф Франціні - стаяў за спробай узмацніць амерыканскую арганізацыю маладой крывёй з Сіцыліі.



Я шукаў сабе выхад у сіцылійскія колы ў Бейруце, і гэта выглядала так, як быццам я сарваў джэкпот. Безумоўна, Бейрут быў лагічным месцам для спынення гандляра аліўкавым алеем. Значная частка сусветных паставак паступае з Лівана і яго суседзяў, Сірыі і Іарданіі.



Але прысутнасць Луі Лазара з Franzini Olive Oil у той час, калі мафія перакідвала сваіх навабранцаў праз Бейрут, занадта моцна павялічыла суадносіны супадзенняў.



У мяне таксама была іншая думка. Луі Лазара мог бы быць нечым большым, чым проста шчаслівым чалавекам, якім ён здаваўся. Любы, хто прадстаўляў Popeye Franzini, быў бы кампетэнтным і жорсткім, нават калі - мяркуючы па натхненні, з якім Луі атакаваў бутэльку - ён быў схільны піць занадта шмат.



Я адкінуўся на пятках маленькага крэсла з дроту, на якім сядзеў, і нахіліў шклянку над сваім новым аміка. «Гэй, Луі! Давай вып'ем яшчэ адну бутэльку віна»



Ён радасна зароў, пляснуўшы па стале плоскай далонню. «Чаму б і не, параўнайце! Давайце пакажам гэтым арабам, як яны гэта робяць у старой краіне». Кольца класа Калумбійскага ўніверсітэта на яго правай руцэ супярэчыла яго настальгічным успамінам, калі ён падаў знак афіцыянту.



* * *



Тры дні з Луі Лазара могуць быць стомнымі. Мы бачылі футбольны матч у Амерыканскім універсітэце, правялі дзень, наведаўшы старыя рымскія руіны ў Баальбеку; мы занадта шмат выпілі ў Black Cat Café і Illustrious Arab, і дабраліся амаль да любога іншага бістро ў горадзе.



За гэтыя тры неспакойныя дні я даволі шмат даведаўся пра Луі. Я думаў, што на ім была напісана мафія, і калі я выявіў, наколькі глыбока яна адлюстравана, усе званы зазванілі. Луі Лазара быў у Бейруце па працы з аліўкавым алеем Франціні, добра, прадстаўляючы свайго дзядзьку Папая. Калі Луі выпусціў бомбу на чацвёрты графін з віном, я падштурхнуў сваю затуманеную віном памяць да інфармацыі аб ім. Папа Франціні выгадаваў сына свайго брата, я ўспомніў са справаздачы, якую я калісьці чытаў. Гэта быў той пляменнік? Верагодна, так і было, і яго іншае прозвішча, хутчэй за ўсё, была малаважнай касметычнай зменай. Я не настойваў на тым, чаму яго клікалі Лазара, а не Франціні, мяркуючы, што калі гэта мае значэнне, я пазнаю досыць хутка.



Так што я фактычна патрапіў у рукі свайго квітка ў трубаправод Франціні. Мой вясёлы, жартаўлівы суразмоўца, які спачатку зрабіў уражанне мафіёзі з камедыйнай оперы, павінна быць, па-чартоўску праніклівы пад гэтай гаманкой, віннай манерай. Або гэта, або дзядзька Джозэф здолеў ахаваць свайго пляменніка ад агідных рэалій арганізаванай злачыннасці, шчасна адправіўшы яго ў законны канец сямейнай аперацыі.



Бліжэй да сярэдзіны дня на трэці дзень нашага гулянкі я распачаў спробу вызначыць ступень дачынення Луі Лазара да нелегальных спраў дзядзькі Джо.



Мы былі ў Чырвоным Фесе, кожны стол быў запраўлены ў сваю маленькую абнесеную сцяной нішу, што нагадвала стойла ў кароўніку. Луі расцягнуўся на крэсле, адна пасму чорных валасоў пачала звісаць з ілба. Я сядзеў прама, але спакойна, паклаўшы рукі на маленькі драўляны столік, і маляваў тое, што было падобна на маю саракавую галузу за дзень.



"Гэй, хлопец!" - Прамармытаў Луі. "Ты ў парадку." Ён зрабіў паўзу, разглядаючы свой гадзіннік, як гэта робяць людзі, калі ўсведамляюць час, нават калі яны думаюць днямі, тыднямі ці месяцамі, а не гадзінамі, хвілінамі ці секундамі. “Мы павінны зноў сабрацца разам у Штатах. Калі ты вернешся?"



Я паціснуў плячыма. "Ведаеш, дзе я магу атрымаць добры пашпарт?" - Нядбайна спытаў я.



Ён прыўзняў бровы, але ў яго вачах не было здзіўлення. Людзі з праблемамі з пашпартамі былі ладам жыцця Луі Лазара. "Хіба ў вас яго няма?"



Я, хмурачыся, адпіў віно. “Вядома. Але…» Няхай ён будзе






рабіць уласныя вывады.



Ён разумела ўсміхнуўся, адмахваючыся махнуўшы рукой. "Але вы ж прыехалі з Палерма, праўда?"



"Правільна."



"І вы выраслі ў Новым Арлеане?"



"Правільна."



"Чатыры гады ў французскім Замежным легіёне?"



"Дакладна. Што ты рабіў, Луі? Рабіў нататкі?"



Ён абяззбройна ўхмыльнуўся. «А, ты ведаеш. Проста пераканайся, што ў Т усё правільна».



«Дакладна, - сказаў я. Я ведаў, да чаго вядуць яго пытанні - прынамсі, я спадзяваўся, што ведаю - нават калі ён не хацеў адразу пераходзіць да сутнасці.



Ён узяў крыжаваны допыт, як любы добры пракурор. «І апошнія пару гадоў вы… эээ… бадзяліся па Бейруце?»



"Правільна." Я наліла яшчэ віна ў кожную з нашых шклянак.



"Добра." Ён выцягнуў яго з задуменным выглядам. «Я, мусіць, змагу гэта задаволіць, калі ты сапраўды жадаеш вярнуцца ў Штаты».



Я азірнуўся праз плячо проста для эфекту: "Я, чорт вазьмі, павінен прыбірацца адсюль".



Ён кіўнуў. "Можа, я змагу табе дапамагчы, але…"



"Але што?"



«Добра», - ён зноў усміхнуўся гэтай абяззбройваючай ухмылкай. «Насамрэч я мала што ведаю пра цябе, акрамя тваёй смеласці».



Я старанна ўзважыў сітуацыю. Я не хацеў занадта хутка разыгрываць свой козыр. З іншага боку, гэта магло быць маёй кропкай узлому, і я заўсёды мог - калі падзеі таго патрабавалі - ухіліць Луі.



Я выцягнуў металічны цюбік з-пад цыгары з кішэні кашулі і нядбайна кінуў на стол. Ён перавярнуўся і спыніўся. Я ўстаў і падштурхнуў сваё крэсла. "Мне трэба пайсці да Джона, Луі". Я паляпаў яго па плячы. "Я вярнуся."



Я сышоў, пакінуўшы на стале маленькую трубку коштам каля 65000 долараў.



Я не спяшаўся, але калі вярнуўся, Луі Лазара ўсё яшчэ быў там. Так быў гераін.



Па выразе яго асобы я ведала, што зрабіла правільны крок.



Кіраўнік 5





У пяць гадзін дня я сустрэў Луі ў холе свайго гатэля. На гэты раз шаўковы гарнітур быў сінім, амаль электрычным. Кашуля і гальштук былі свежымі, але ўсё яшчэ белымі на белым. Яго трывожная ўсмешка не змянілася.



На вуліцы мы спынілі таксі. «Сэн-Жорж», - сказаў Луі кіроўцу, затым самаздаволена адкінуўся на сядзенне.



Было ўсяго шэсць кварталаў, і мы маглі прайсці пешшу, але мяне непакоіла не гэта. Справа ў тым, што Сэнт-Джорджэс быў адзіным месцам у Бейруце, дзе я быў вядомы як Нік Картэр. Аднак верагоднасць таго, што клерк або менеджэр па паверсе можа павітаць мяне па імені, была нікчэмная. Празмернае знаёмства - гэта не лад жыцця ў Бейруце, калі вы відавочна амерыканец.



Мне няма пра што хвалявацца. Нават у маёй аблягае вопратцы ніхто не звярнуў на мяне ні найменшай увагі, паколькі Луі спачатку хутка патэлефанаваў па хатняму тэлефоне ў холе, а затым правёў мяне ў ліфт, нервова балбочучы.



«Гэта сапраўды прыгожая дама, чувак! Яна… яна сапраўды нешта іншае. Але яна таксама разумная. О, мама! Яна разумная!» Ён пстрыкнуў вялікім пальцам па пярэднім зубах. «Але ўсё, што вам трэба зрабіць, гэта проста адказаць на яе пытанні, разумееце? Проста гуляйце спакойна. Вось убачыце».



«Вядома, Луі», - запэўніла я яго. Ён ужо прайшоў праз гэтую працэдуру паўтузіна разоў.



Вельмі высокі хударлявы мужчына з блакітнымі невыразнымі вачыма адчыніў дзверы люкса на адзінаццатым паверсе і жэстам запрасіў нас увайсці. Ён адышоў у бок, калі Луі прайшоў, але калі я рушыў услед за ім, ён раптам схапіў мяне за правы локаць з унутранага боку падобнымі пальцамі і разгарнуўся. мяне таму. Нага ззаду маіх каленаў паваліла мяне на падлогу, калі ён павярнуўся, так што я стукнуўся аб тоўсты дыван на маім твары, мая рука вывярнулася высока за плечы, а кашчавае калена прыціснулася да паясніцы.



Ён быў добры. Аднак не так добра. Я мог бы зламаць яму каленны кубачак пяткай, калі ён зрабіў першы ход, але я быў там не дзеля гэтага. Я ляжаў і дазваляў яму выцягнуць Вільгельміну з кабуры.



Рука зрабіла збеглы агляд майго цела. Затым ціск на маю паясніцу аслабла. «У яго было вось гэта, - абвясціў ён.



Ён быў неасцярожны. Х'юга па-ранейшаму адпачываў у замшавых ножнах, прывязаных да майго перадплечча.



Ён штурхнуў мяне пальцам нагі, і я павольна падняўся на ногі. Ён заплаціць за гэта пазней.



Я адкінуў валасы назад адной рукой і ацаніў сітуацыю.



Я быў у гасцінай вялікага люкса, і ў яго вялі некалькі дзвярэй. Ён быў экстравагантна ўпрыгожаны - да раскошы. Цяжкі цёмна-сіні дыван быў дапоўнены тканкавымі драпіроўкі сіняга колеру. Два Klees і Modigliani ідэальна гарманавалі з чыстай дацкай мэбляй у стылі мадэрн.



Па баках дзвюх канап стаялі маленькія аніксавыя лямпы і храмаваныя попельніцы. Перад кожнай канапай стаялі цяжкія нізкія часопісныя столікі, вялікія прамавугольнікі з шэрага мармуру сядзелі, як бледныя астравы ў цёмна-сінім моры.



Перад ілюмінатарам стаяла прыгожая кітайская лялька, адна з самых прыгожых жанчын, якіх я калі-небудзь бачыў.



у маім жыцці. Яе чорныя валасы былі прамымі і чорнымі, амаль да таліі, апраўляючы тонкія высокія рысы асобы. Міндалепадобныя вочы на алебастравым твары змрочна глядзелі на мяне, поўныя вусны поўныя скептыцызму.



Я абыякава кіраваў сваёй асобай, пакуль мой розум пстрыкаў па файле памяці. Дзесяць дзён, якія я правёў у штаб-кватэры AX у мінулым годзе, робячы тое, што мы з горыччу завем хатнім заданнем , не мінулі дарма. Яе фатаграфія ў дасье ў файлавым пакоі B прымусіла мяне ахнуць, калі я ўпершыню яе ўбачыў. У плоці ўдар быў сторазовым.



Жанчынай у шэрай шаўковай вячэрняй сукенцы з высокім каўняром перада мной была Су Лао Лін, побач з Чу Чэн, самы высокапастаўлены агент разведкі, якога чырвоныя кітайцы падтрымлівалі на Блізкім Усходзе. З Чу Чэнам я сутыкаўся раней, як у Макао, так і ў Ганконгу; Су Лао Лін, пра які я толькі чуў.



Тое, што я чуў, было дастаткова - бязлітаснае, бліскучае, жорсткае, запальчывае, але скрупулёзнае ў яе планаванні. Падчас вайны ў В'етнаме яна працавала з трубаправодам, па якім гераін паступаў у Сайгон. Незлічоныя амерыканскія вайскоўцы маглі ўскласці адказнасць за сваю залежнасць на выдатныя ногі Су Лао Ліня.



Цяпер, відавочна, яна была ў іншым канвееры - накіроўваючы рэкрутаў мафіі ў Штаты. Гэта была няпростая аперацыя. Калі б дзядзька Луі і іншыя сябры Камісіі маглі дазволіць сабе Су Лао Ліня, гэта было б шматмільённае ўкладанне, якое, магчыма, таго каштавала, калі б яны маглі атрымаць - ці вярнуць - вялікую ўладу, якой яны валодалі ў буйных гарадах краіны. у іншы раз.



Гледзячы на Су Лао Ліня, мае мышцы жывата міжвольна напружыліся. Шэры шоўк, празрысты ў святле таршэра ззаду яе, толькі падкрэсліваў дасканаласць гэтага маленечкага цела: смелыя поўныя маленькія грудзі, тонкая талія, падкрэсленая гнуткасцю акуратна круглявых сцёгнаў, ногі, дзіўна доўгія для такой малюсенькай чалавека, ікры стройныя і гнуткія кантонцаў.



Пачуццё затрашчала паміж намі двума, як маланка. Што рабіў агент камуністычнага Кітая №2 на Блізкім Усходзе, звязаны з амерыкана-сіцылійскай мафіяй, было загадкай, але гэта была не адзіная прычына, па якой я хацеў займець яе.



Я дазволіў юрлівасці праявіцца ў маіх вачах, і я ўбачыў, што яна даведалася гэта. Але яна гэтага не прызнала. Яна, верагодна, бачыла тую ж самую юрлівасць у вачах паўтузіна мужчын кожны дзень свайго жыцця.



"Вы Нік Картана?" Яе голас быў мяккім, але дзелавым, усходняя невыразнасць цвёрдых зычных ледзь адрозная.



"Так", - сказала я, прабягаючы пальцамі па сваіх растрапаным валасам. Я паглядзеў на высокі каптур, які разбудзіў мяне, калі я ўвайшоў у дзверы. Ён стаяў злева ад мяне, прыкладна ў фуце ззаду мяне. Ён трымаў Вільгельміну ў правай руцэ, паказваючы ёй на падлогу.



Яна нядбайна жэстыкулявала, яе цёмна-чырвоныя лакаваныя пазногці зіхацелі ў святле лямпы. «Прабач за нязручнасці, калі ласка, але Гаральд адчувае, што павінен праверыць усіх, асабліва людзей з тваім…» Яна завагалася.



"Мая рэпутацыя?"



Вочы яе засціліся ад раздражнення. «Адсутнасць вашай рэпутацыі. Мы не змаглі знайсці нікога, хто калі-небудзь чуў пра вас, акрамя Луі».



Я паціснуў плячыма. "Мяркую, гэта азначае, што мяне не існуе?"



Яна злёгку паварушылася, і святло з акна за яе спіной лілося паміж яе ног, падкрэсліваючы гэты вытанчаны сілуэт. "Гэта азначае, што альбо ты фальшыўка, альбо…"



Гэтае ваганне ў сярэдзіне прапановы здавалася звычкай.



"Ці ж?"



"… Ці ты сапраўды вельмі добры". Прывід усмешкі прамільгнуў на злёгку прыадчыненых вуснах, і я ўсміхнуўся ў адказ. Яна хацела, каб я быў "сапраўды вельмі добрым". Яна хацела мяне, і кропка. Я адчуваў гэта. Адчуванне было ўзаемным, але нам яшчэ трэба было пагуляць у гульню.



"У маім бізнэсе мы не рэкламуем".



"Вядома, але ў маім бізнэсе мы звычайна можам прыцягнуць увагу да большасці людзей, якія знаходзяцца ў… можна сказаць… саюзных лініях?"



Я намацаў бліскучую трубку ад цыгары ў кішэні кашулі.



Яна кіўнула. «Я ведаю, - сказаў мне Луі. Але…»



Я не вінаваціў яе. У яе была рэпутацыя чалавека, які не рабіў памылак, і маім адзіным рэчавым доказам «цёмнага мінулага» былі восем унцый гераіну ў цюбіку. Гэта і той факт, што Луі відавочна рабіў для мяне падачу. Але Луі быў пляменнікам чалавека, які, хутчэй за ўсё, фінансаваў большую частку дзейнасці Су Лао Ліня. У рэшце рэшт, гэта павінна было стаць вырашальным фактарам. Яна не хацела б выклікаць незадаволенасць пляменніка Папая Франціні.



Ёй таксама не хацелася б засмучаць сябе. Я нахабна ўтаропіўся на яе. Яе вочы амаль неўзаметку пашырэлі. Яна правільна зразумела паведамленне. Я вырашыў зняць яе з кручка.



Я вывудзіў пачак "Галуаз" з кішэні і пастукаў адкрытым канцом па руцэ, каб дастаць цыгарэту. Я занадта моцна пастукаў па шторы, і адзін вылецеў цалкам і зваліўся на падлогу. Я нахіліўся, каб падняць яго.



Адначасова я сагнуў правае калена і ляснуў левай нагой назад. Ззаду мяне закрычаў Гаральд, яго каленная кубачак рассыпалася пад цвёрдым гумовым абцасам майго чаравіка, якая разбіваецца з кожнай унцыяй сілы, якую я мог укласці.



Я павярнуўся налева і сеў. Калі Гаральд рэзка нахіліўся наперад, хапаючыся за яго разбітае калена, я зачапіў два пальцы правай рукі глыбока пад яго падбародкам, зачапіўшы іх за сківіцу; Я перакацілася на плечы, акуратна перавярнуўшы яго.



Гэта было ўсё роўна, што выдраць рыбу з вады, кінуць яе наперад і на мяне, так што ён апісаў кароткую дугу ў паветры. Незадоўга да таго, як я страціў рычаг, я рэзка тузануўся ўніз, і яго твар урэзаўся ў падлогу, а за ім ляжала ўся вага яго цела. Было амаль чуваць, як ламаюцца косці яго носа.



Потым ён ляжаў нерухома. Ён быў альбо мёртвы з-за зламанай шыі, альбо проста страціў прытомнасць ад шоку і сілы ўдару па палубе.



Я забраў Вільгельміну і вярнуў яе ў наплечную кабуру, якой яна належала.



Толькі пасля гэтага я адной рукой прыгладзіў валасы назад і агледзеўся.



Ні Луі, ні кітаянка не рушылі з месца, але хваляванне дайшло да Су Лап Лін. Я бачыў гэта па лёгкім раздзіманні яе ноздраў, напружанасці вены, якая праходзіць па тыльным баку далоні, яркасці яе вачэй. Некаторыя людзі адчуваюць моцны сэксуальны запал у выніку фізічнага гвалту. Су Лао Лін цяжка дыхаў.



Яна з агідай паказала на тое, што засталося ад Гаральда на падлозе. «Прыбярыце яго, калі ласка», - загадала яна Луі. Яна дазволіла сабе лёгкую ўсмешку. «Я думаю, магчыма, ты маеш рацыю, Луі. Твой дзядзька мог бы скарыстаць тут такога чалавека, як містэр Картана, але я думаю, табе лепш прадставіцца самому. Вам абодвум лепш быць гатовымі да адлёту ранішнім рэйсам».



У яе тоне прагучала адпушчэнне, і Луі падышоў да Гаральда, каб пазмагацца. Су Лао Лін павярнуўся да мяне. «Заходзьце ў мой офіс, калі ласка», - холадна сказала яна.



Яе голас быў стрыманым, але празмеру мадуляваны тон выдаў яе. Хваляванне ўздрыгнула на яе вуснах. Цікава, ці адчуў гэта Луі?



Я рушыў услед за ёй праз дзверы ў добра абсталяваны офіс - вялікі сучасны стол з дзелавым які верціцца крэслам, абцякальны шэры металічны дыктафон, два прамых металічных крэсла, шэрая картатэка ў куце - добрае месца для працы.



Су Лао Лін падышла да стала, затым павярнулася і адкінулася на яго край тварам да мяне, яе малюсенькія пальцы напалову ўчапіліся за край стала, скрыжаваўшы лодыжкі.



Вусны растуліліся роўнымі зубамі, і малюсенькі язычок нервова высунуўся, панадліва.



Я зачапіў дзверы нагой і зачыніў іх за сабой.



Два доўгія крокі прывялі мяне да яе, і лёгкі стогн сарваўся з яе вуснаў, калі я прыціснуў яе да сябе, трымаючы адну руку пад яе падбародкам, нахіляючы яе ўверх, калі мой галодны рот намацваў яе. Яе рукі былі паднятыя ўверх, абвіліся вакол маёй шыі, калі яна прыціснулася сваім целам да майго.



Я заціснуў яе рот мовай, даследуючы, разбіваючы. Ніякай тонкасці. Су Лао Лін была неверагодна маленькай, але дзікай жанчынай яна курчылася, стагнала, доўгія пазногці рвалі маю спіну, ногі чапляліся за мае.



Мае пальцы намацалі зашпільку на высокім каўняры і расшпілілі яе. Здавалася, нябачная маланка саслізнула ўніз сама па сабе. Я абняў абедзвюма рукамі яе мініятурны стан і трымаў яе далей ад сябе ў паветры. Яна неахвотна зламалася, спрабуючы ўтрымаць рот на маім.



Я паклаў яе на стол. Гэта было ўсё роўна, што абыходзіцца з тонкім фарфорам, але гэты фарфор мог выгінацца.



Я адступіў, сцягваючы з яе шэрую шаўковую сукенку. Тады яна сядзела нерухома, адкінуўшыся на рукі, яе грудзей уздымаліся, соску тырчалі вонкі, малюсенькія ступні на стале, яе калені шырока расстаўлены. Па яе жываце цякла струменьчык поту.



Пад шэрым шаўковым сукенкай на ёй не было нічога. Я глядзеў, на імгненне ашаломлены, смакуючы алебастравую прыгажосць, якая сядзіць, як жывы аб'ект мастацтва, на голым металічным стале. Павольна, без запрашэння, мае пальцы намацалі гузікі на кашулі, важдаліся з чаравікамі і шкарпэткамі, расшпілілі рамень.



Я асцярожна падняў яе за ягадзіцы, на імгненне ўраўнаважыўшы яе, як кубак на сподак, і прыцягнуў да сябе, калі стаяў, расставіўшы ногі, перад сталом. Пры першым пранікненні яна гучна ахнула, затым нажніцамі рассекла мой стан сваімі нагамі, так што яна ехала на скатных сцёгнах.



Прыціснуўшыся да стала для падтрымкі, я адкінуўся назад, а Су Лао Лін ляжала на мне. Свет выбухнуў віхурай верцяцца адчуванняў. Выгінаючыся, кружачыся, мы курчыліся ў бедна абстаўленым кабінеце ў ліхаманкава істэрычным танцы. Двухцелы звер выпрастаўся, урэзаўся ў мэблю і прыхінаўся да сцяны. Нарэшце, з моцным дрыготкім спазмам мы паваліліся на падлогу, рухаючыся, б'ючы, штурхаючы ўсімі напружваюцца цягліцамі, пакуль раптам яна не закрычала двойчы, двума кароткімі пранізлівымі крыкамі, яе спіна выгнулася, нягледзячы на ??мая вага, які цісне на яе.



Я адхіліўся і перавярнуўся на падлозе на спіне, грудзі ўздымалася.



. З усімі спальнямі ў свеце мне нейкім чынам удалося апынуцца на падлозе ў офісе. Я ўсміхнуўся і пацягнуўся. Ёсць лёсы і горшыя.



Затым я заўважыў малюсенькую руку на маім сцягне. Вытанчанымі пальцамі на ўнутраным боку маёй нагі быў намаляваны філігранны ўзор. Было відавочна, што Су Лао Лін яшчэ не скончыла.



Насамрэч, перш чым яна наелася, прайшло некалькі гадзін.



Затым, калі мы вымыліся, апрануліся і з'елі абед, які я замовіў, яна стала займацца справай.



"Дай мне паглядзець твой пашпарт".



Я даў. Яна задуменна вывучыла яго за імгненне. "Ну, трэба купіць табе новы", - сказала яна. "Я думаю, на зусім іншае імя".



Я паціснуў плячыма і ў думках усміхнуўся. Падобна, маё жыццё як Ніка Картана сапраўды будзе вельмі кароткім - менш за тыдзень.



"Я хачу, каб ты пайшоў адсюль раніцай", - сказала яна.



«Чаму так хутка? Мне тут быццам падабаецца». Гэта было праўдай. Правільна таксама і тое, што я хацеў даведацца як мага больш аб завяршэнні аперацыі ў Бейруце, перш чым я з'еду ў Штаты.



Яна невыразна паглядзела на мяне, і гэта мне нагадала, што гэта была Су Лао Лін, агент чырвоных кітайцаў, якая адправіла столькі амерыканскіх салдат у пекла па Гераінавай дарозе, а не далікатная маленькая дзікая котка на падлозе офіса.



«Ну? Гэта быў цікавы вечар, пагадзіцеся».



«Гэта бізнэс», - холадна сказала яна. "Пакуль ты побач, я магу забыцца, што не магу сабе дазволіць…"



"Значыць, вы хочаце, каб я выбраўся адсюль ранішнім рэйсам", - скончыў я за яе. “Добра. Але ты можаш так хутка падрыхтаваць для мяне дакументы?



Я ведаў, што Чарлі Харкінс можа. Але я сумняваўся, што ў Бейруце бадзяецца яшчэ Чарлі.



Су Лао Лін зноў дазволіла сабе прывід усмешкі. "Я б прапанаваў гэта, калі б не змагла?" Яе логіку цяжка было вінаваціць. «Я хачу, каб ты сышоў, - сказала яна.



Я паглядзеў на гадзіннік. "Ужо дзесяць гадзін".



«Я ведаю, але гэта зойме некаторы час… ты павінен вярнуцца сюды, перш чым пайсці. Разумееш?» Зноў прывід усмешкі. Су Лао Лін узяла мяне за руку і павяла да дзвярэй.



Я ўсміхнуўся ёй. "Ты - бос", - прызнаў я. "Куды я іду?"



«Адзін-сем-тры Альмендарэс-стрыт. Гэта на ўскраіне Квартала. Убачыце чалавека па імі Чарльз Харкінс. Ён паклапоціцца пра вас. Проста скажыце яму, што я паслала вас. Ён на трэцім паверсе». Яна пяшчотна паляпала мяне па руцэ. Верагодна, гэта быў найбліжэйшы да яе далікатны жэст, які яна калі-небудзь магла зрабіць.



Я лаяў сябе як дурня, пакуль ішоў па калідоры і тэлефанаваў у ліфт. Я павінен быў ведаць, што яе агентам быў Чарлі Харкінс, а гэта азначала, што ў мяне праблемы. Чарлі ніяк не мог забяспечыць мяне новым наборам папер і не паведаміць Лэдзі-Дракону, што яна гуляе з палявым агентам № 1 AXE.



Вядома, было адно выйсце. Я адчуў падбадзёрвальны цяжар Вільгельміны ў сябе на грудзях, калі ўвайшоў у ліфт. На беднага старога Чарлі зноў збіраліся абаперціся, і на гэты раз ён павінен быў быць ладна смажаным.



Шосты раздзел.



Нумар 173 па вуліцы Альмендарэс. Чарлі адказаў на званок у дзверы амаль да таго, як я прыбраў палец з званка. Аднак, каго ён чакаў, дык гэта не мяне.



«Нік…! Што ты тут робіш?



Гэта было законнае пытанне. "Прывітанне, Чарлі", - бадзёра сказаў я, праціскаючыся міма яго ў пакой. Я сеў на адзін з канапаў перад часопісным столікам, выцягнуў Галуаз з напаўпустога пачка ў кішэні і запаліў яго багата упрыгожанай настольнай запальнічкай, якая выглядала так, быццам яна магла быць з Ганконга.



Чарлі нерваваўся, зачыняючы дзверы, і пасля некаторай нерашучасці сеў на крэсла насупраць мяне. "Што здарылася, Нік?"



Я ўсміхнуўся яму. "У мяне ёсць для цябе іншая праца, Чарлі, і я таксама хачу пагаварыць з табой".



Ён крыху ўсміхнуўся. Атрымалася не надта добра. «Я… эээ… я не магу шмат казаць аб справах, Нік», - узмаліўся ён. "Ты ведаеш што."



Вядома, ён меў рацыю. Палова немалой каштоўнасці Чарлі для міжнароднага злачыннага свету складалася ў яго выдатных талентах: ручка, фотаапарат, друкарскі станок, аэрограф і набор для ціснення. Іншая палова ляжала ў яго абсалютным маўчанні. Калі б ён калі-небудзь пра што-небудзь загаварыў, ён быў бы мёртвы. Занадта шмат людзей на Блізкім Усходзе будуць надта баяцца, што наступнымі, пра якіх ён будзе казаць, будуць яны. Так што маўчанне было часткай яго гандлю, і, час ад часу сустракаючыся з Чарлі, я ніколі не прасіў яго парушыць яго.



Але жыццё бывае цяжкім, падумаў я. На імгненне ў мяне было шкадаванне аб тым, што я збіраўся зрабіць, але я нагадаў сабе, што гэта была прэзідэнцкая місія. Чарлі Харкінсы ў гэтым свеце не маглі разлічваць на шматлікае.



"Табе трэба было сказаць мне, што ты працуеш на Лэдзі Дракона, Чарлі", - сказаў я спакойным тонам.



Ён нахмурыўся, нібы не ведаў, што гэта значыць.



"Што ты маеш на ўвазе ... эээ, Лэдзі Цмок?"



«Давай, Чарлі. Су Лао Лін».



«Су Лао Лін? Э… хто яна?» Страх гуляў у яго вачах.



"Як доўга ты працуеш на яе?"



"Я? Працую на каго?"



Я ўздыхнуў. У мяне не было ўсёй ночы, каб гуляць у гульні. "Чарлі", - сказаў я з раздражненнем. «Яна даслала мяне сюды. Мне патрэбен новы камплект папер. Я еду ў Штаты раніцай».



Ён утаропіўся на мяне, і яго нарэшце ахінула. Я назіраў за яго вачыма, пакуль ён абдумваў гэта ў розуме. Ён ведаў, што я агент AX. Калі Су Лао Лін паслаў мяне за новымі паперамі, гэта азначала, што я нейкім чынам уліўся ў канвеер. І калі б я ўключыўся ў канвеер, гэта азначала б, што гэты канвеер не будзе працаваць далей. Ён агледзеў пакой, нібы бачыў, як толькі што пафарбаваныя сцены, зялёны дыван і прыгожая мэбля знікаюць у яго на вачах.



Ён усё зразумеў правільна.



Ён спытаў. "Ты ўпэўнены?"



"Я ўпэўнены, Чарлі".



Ён глыбока ўздыхнуў. Лёс быў супраць Чарлі Харкінса, і ён ведаў гэта. Ён павінен быў паведаміць Су Лао Лін, што агент AX узламаў яе сістэму бяспекі. Але агент AX быў проста там, у пакоі з ім.



Я яму не зайздросціў.



Нарэшце ён прыняў рашэнне і зноў уздыхнуў. Ён пацягнуўся да тэлефона на кававым століку.



Я перагнуўся праз часопісны столік і моцна стукнуў яго далонню па пераноссі.



Слёзы навярнуліся на яго вачах, калі ён адскочыў. З левай ноздры цякла струменьчык крыві. «Я… павінен патэлефанаваць», - выдыхнуў ён. «Я мушу пацвердзіць, што яна вас паслала. Калі я гэтага не зраблю, яна даведаецца, што нешта не так. Гэта стандартная працэдура».



Несумненна, ён меў рацыю. Павінна была быць нейкая сістэма пацверджання, і тэлефон быў не горшы за іншых. Цяпер у мяне была ўласная дылема, з якой трэба было дужацца. Калі б Чарлі не патэлефанаваў Су Лао Ліню, яна б ведала, што недзе праблема. З іншага боку, менш за ўсё я хацеў у той момант, каб Чарлі размаўляў па тэлефоне з Су Лао Лін. Адной рукой я дастаў Вільгельміну з кабуры, а іншы працягнуў Чарлі тэлефонную трубку. «Вось. Патэлефануй ёй, як калі б я быў адным з тваіх звычайных кліентаў сіцылійцаў. Так?»



Ён спалохана кіўнуў. "Вядома, Нік".



Я памахаў пісталетам яму пад носам. “Я хачу, каб ты трымаў тэлефон так, каб я таксама мог яе чуць. І я не хачу, каб ты казаў тое, што я не ўхваляў бы. Зразумела?»



Харкінс змрочна кіўнуў. Ён набраў нумар, затым паднёс трубку да сярэдзіны стала, і мы абодва нахіліліся наперад, так што нашы галовы амаль сутыкнуліся.



Мяккая арыстакратычная шапялясьць Лэдзі Дракона даносілася з трубкі. "Так?"



Харкінс прачысціў горла. "Э ... міс Лао?"



"Так."



«Эээ… Гэта Чарлі Харкінс. У мяне тут хлопец, які кажа, што вы яго даслалі».



"Апішыце яго, калі ласка".



У некалькіх цалях ад мяне Чарлі закаціў вочы. «Ну, ён каля шасці футаў чатырох дзюймаў ростам, чорныя валасы зачасаны назад, квадратная сківіца і… э-э… ну, вельмі шырокія плечы».



Я ўсміхнуўся Чарлі і пагразіў яму кончыкам Вільгельміны.



«Яго клічуць Нік Картана», - працягнуў ён.



"Так, я яго паслала". Я мог чуць яе гучна і выразна. «Нам спатрэбіцца ўсё - дакументы, якія сведчаць асобу, пашпарт, дазвол на паездку. Ён з'яжджае раніцай».



"Так, мэм", - пакорліва адказаў Чарлі.



"Чарлі…" На іншым канцы провада была паўза. «Чарлі, ты калі-небудзь чуў пра гэта Картана? Я не змагла дабіцца ад яго дакладных звестак».



Я адчайна кіўнуў і падставіў морду Вільгельміны Чарлі за падбародак, каб падкрэсліць свой пункт гледжання.



"Э… вядома, міс Лао", - сказаў ён. «Думаю, я чуў пра яго крыху ў горадзе. Думаю, ён пабываў ва ўсім патроху».



"Добра." Яна была задаволеная.



Чарлі бескарысна глядзеў на тэлефон. Ён паглядзеў на мяне, страшэнна жадаючы выпаліць якое-небудзь папярэджанне.



Я зрабіў невялікі ход з Вільгельмінай.



«Да спаткання, міс Лао, - сказаў ён. Ён павесіў трубку дрыготкай рукой, і я зноў накрыў Вільгельміну.



Ён мог перадаць нейкае закадаванае папярэджанне або прапусціць пацвярджаючы код, але я ў гэтым сумняваўся. Сітуацыя, у якой ён знаходзіўся зараз, была занадта дзіўнай, каб яго частку аперацыі можна было чакаць з такой старанна прадуманай бяспекай.



Другі раз з моманту майго прыбыцця ў Бейрут я разам з Чарлі прайшоў працэдуру апрацоўкі запісаў. Ён быў добры, але жудасна марудлівы, і на гэты раз гэта заняло амаль тры гадзіны.



Я доўга разважаў, як мне ад яго пазбавіцца. Гэта была праблема. З жывым Чарлі я ніколі не дабяруся да аэрапорта, не кажучы ўжо пра тое, каб вярнуцца ў Штаты. Нават калі я пакіну яго звязаным і з вехцем ў роце, ён у рэшце рэшт вызваліцца, і мяне дастануць, дзе б я ні быў.



Адказ, відавочна, заключаўся ў тым, каб забіць яго. Але я не мог гэтага зрабіць. Я забіваў шмат разоў за сваю кар'еру, а Чарлі дакладна не быў жамчужынай чалавецтва.



Але я забіваў людзей, з якімі я змагаўся, ці пераследваў, ці пераследваў. Гэта адно. Але Чарлі зноў быў кімсьці іншым.



Падобна, іншага выйсця не было. Чарлі павінен быў сысці. З іншага боку, калі Харкінс апынецца мёртвым або зніклым без вестак адразу пасля таго, як сабраў мае дакументы, Лэдзі Цмок палічыць гэта сапраўды вельмі дзіўным. Гэта была невялікая дылема.



Аднак Чарлі вырашыў гэта за мяне.



Я вывучаў свой новы пакет дакументаў - на гэты раз для Ніка Канцанеры. Чарлі заўсёды любіў трымацца як мага бліжэй да сапраўднага імя. "Ратуе вас ад таго, каб часам не адказваць, калі трэба", - растлумачыў ён.



Усе паперы былі ў добрым стане. Быў пашпарт, у якім гаварылася, што Нік Канцанеры нарадзіўся ў маленькай калабрэсскай вёсачцы Фуцыо, дазвол на працу і правы кіроўцы з Мілана, фатаграфія неадрознага маладога чалавека і дзяўчыны, якія трымаюцца за рукі перад рымскімі развалінамі, і чатырох ліста ад маці Ніка Канцыёні.



Чарлі прарабіў добрую працу.



Затым, калі я схіліўся над часопісным столікам і перачытваў свае новыя паперы, ён узяў са стала лямпу і ўдарыў ёй мне па галаве.



Сіла ўдару збіла мяне з канапы на часопісны столік. Я адчуў, як ён раскалоўся пада мной, калі я паваліўся на падлогу, свет быў чырвонай смугой пранізлівага болю. Я не страціў прытомнасць з-за таго, што ўдарыла лямпа. Закон Шмітца: Распад аб'екта, які рухаецца, рассейвае яго сілу ўдару прама прапарцыйна хуткасці распаду.



Але мне было балюча.



Калі я паваліўся на падлогу, я інстынктыўна абапёрся на далоні і кінуўся ў бок у выглядзе перакату. Калі я гэта зрабіў, нешта яшчэ - верагодна, іншая лямпа - разбілася побач з маёй галавой, ледзь не закрануўшы мяне.



Цяпер я стаяў на карачках, ківаючы галавой, як паранены сабака, спрабуючы ачысціць свой мозг. Здавалася, што ўнутры яго ўзарвалася невялікая бомба.



Я ўсё яшчэ не мог добра бачыць. Але я не мог заставацца на адным месцы. Чарлі будзе ў атацы. Апусціўшы рукі і калені, я апусціў галаву на сагнутыя рукі і зрабіў перакат наперад. Мае ногі ўпалі на падлогу, і я перавярнуўся.



Я ўрэзаўся ў сцяну. Здавалася, штуршок дапамог. Калі я інстынктыўна прыгнуўся, каб працягнуць рух, мой зрок пачаў праясняцца. Я адчуваў, як па маім твары цячэ цёплая кроў. Я адскочыў убок. Я не адважваўся заставацца нерухомым, пакуль я не знайшоў свайго ворага. Любы рух, які я мог зрабіць, мог прывесці мяне проста да яго, але я не мог заставацца на месцы.



Потым я яго ўбачыў.



Ён ішоў за мной з-за вугла кушэткі, адна рука ляжала на спінцы кушэткі, а другая працягнулася са свайго боку. У ім быў жудасна выглядае выгнуты нож. Мабыць, ён выцягнуў яго з дэкаратыўных арабскіх похваў, якія я бачыў віслымі на сцяне.



Чарлі трымаў нож на ўзроўні пояса, цэлячыся мне ў жывот. Яго ногі былі шырока расстаўлены для раўнавагі. Ён паволі прасоўваўся.



Мае ваганні, магчыма, і выратавалі мне жыццё, але яны таксама пакінулі мяне ўціснутым у кут, з канапай уздоўж адной сцяны і цяжкім дубовым сталом уздоўж іншай.



Чарлі заступіў мне шлях да ўцёкаў.



Я прыціснуўся да сцяны, калі ён зрабіў яшчэ адзін крок наперад, усяго за чатыры футы ад мяне. Яго тонкія вусны шчыльна сціснуліся. Набліжаўся апошні выпад.



У мяне не было выйсця. Я інстынктыўна выхапіў Вільгельміну з наплечнай кабуры і стрэліў.



Куля патрапіла Чарлі прама ў горла, і ён стаяў на імгненне, спыніўшыся з-за ўдару куляй люгера. На яго твары з'явілася збянтэжанае здзіўленне, і ён, здавалася, глядзеў на мяне так, як быццам я быў чужым. Затым яго вочы пацьмянелі, і кроў хлынула з падставы яго горла. Ён упаў на спіну, усё яшчэ сціскаючы нож у руцэ.



Я асцярожна пераступіў праз яго цела і пайшоў у ванную, каб паглядзець, ці змагу я памыць свой твар. Прынамсі, халодная вада растлумачыла б маю галаву.



Мне спатрэбілася паўгадзіны над рукамыйніцай і яшчэ дваццаць хвілін на дзве дымлівыя кубкі чорнай кавы, якія я прыгатаваў на пліце Чарлі, перш чым я быў гатовы да працы. Затым я ўзяў свае паперы Ніка Канцанеры і накіраваўся назад у Сэнт-Джорджэс. Да таго, як я змог вылецець у Штаты, усё яшчэ былі "асаблівыя інструкцыі" ад Су Лао Ліня.



І ад яе таксама прыйшлося пазбавіцца, перш чым я з'ехаў з Бейрута. Я не мог пакінуць яе там, якая прапіхвае сіцылійскіх мафіёзі па транзіце да мафіі ў Нью-Ёрку. А паколькі я быў апошнім, каго яна паслала да Чарлі, яго смерць не выглядала б так добра для мяне.



Я ўздыхнуў, калі патэлефанаваў у ліфт багата упрыгожанага Сэнт-Джорджэс. Я не хацеў забіваць Лэдзі Цмок больш, чым хацеў забіць Чарлі, але я зрабіў адзін прыпынак паміж яго кватэрай у Квартале і гатэлем, і гэты прыпынак дапамагла мне выканаць гэтую частку працы.



Калі Су Лао Лін адкрыла мне дзверы, у яе вачах была мяккасць, але яна хутка звярнулася ў трывогу, калі яна паглядзела на мае пашкоджаныя рысы. У мяне была паласа ліпкай стужкі, якая праходзіла праз маю скронь над адным вокам, дзе лямпа Харкінса прарэзала хваравітую, але насамрэч павярхоўную выемку, і гэтае вока было апухлым, верагодна, ужо абясколераным.



"Нік!" усклікнула яна. "Што здарылася."



"Усё ў парадку", - запэўніў я яе, абдымаючы. Але яна адсунулася, каб паглядзець мне ў твар. Я ўспомніў тоўстага араба і тую самую маладую дзяўчыну, якую бачыў падчас маёй першай паездкі ў кватэру Чарлі. «Я толькі што ўстаў паміж арабам і яго шлюхай», - растлумачыў я. "Яна стукнула мяне лямпай замест яго".



Яна выглядала занепакоенай. "Ты павінен паклапаціцца пра сябе, Нік ... дзеля мяне".



Я паціснуў плячыма. "Я еду ў Штаты раніцай".



"Я ведаю, але ўбачымся там".



"Ой?" Гэта было ўзрушэннем. Я не ведаў, што яна збіраецца прыехаць у Амерыку.



Яе ўсмешка была блізкая да сціплай. Яна паклала галаву мне на грудзі. «Я проста вырашыў сёння ўвечары, пакуль цябе не было. Я буду там праз пару тыдняў. Проста наведаць. Я ўсё роўна хачу ўбачыць Франціні, і…» Зноў наступіла паўза ў сярэдзіне сказа.



"І…" - падказаў я.



«…І мы можам правесці яшчэ крыху часу разам». Яе рукі мацней абвіліся вакол маёй шыі. «Хочаш гэтага? Жадаеш заняцца са мной каханнем у Злучаных Штатах?»



"Я хацеў бы заняцца з табой любоўю дзе заўгодна".



Яна прыціснулася бліжэй. "Тады чаго ж вы чакаеце?" Нейкім чынам тая смарагдава-зялёная шыфонавая рэч, якую яна насіла, калі адчыняла дзверы, знікла. Яна прыціснулася да мяне сваім аголеным целам.



Я падняў яе і накіраваўся ў спальню. У нас наперадзе была большая частка ночы, і я не збіраўся праводзіць яе ў офісе.



Я не сказаў ёй, што яна ніколі не дабярэцца да Штатаў, і на наступную раніцу мне ўвесь час даводзілася нагадваць сабе аб амерыканскіх салдатах, якіх знішчыла яе наркасетку, перш чым я змог прымусіць сябе зрабіць тое, што павінен быў рабіць.



Я далікатна пацалаваў яе ў вусны, сыходзячы на наступную раніцу.



Пластыкавая бомба, якую я прымацаваў да выварату ложка, не спрацуе яшчэ паўтары гадзіны, і я быў упэўнены, што яна будзе спаць так доўга, магчыма, даўжэй, калі па нейкай прычыне кіслаце спатрэбіцца больш часу, каб пракрасціся ў дэтанатар. .



Я атрымаў бомбу па дарозе ў Сэнт-Джорджэс пасля таго, як пакінуў дом Харкінса. Калі вам калі-небудзь спатрэбіцца пластыкавая бомба ў чужым горадзе, то яе лепш за ўсё атрымаць у мясцовым ЦРУ ў агента па месцы жыхарства - і вы амаль заўсёды можаце знайсці CIA агента па месцы жыхарства, які паказвае з сябе мясцовага прадстаўніка Associated Press. У Бейруце гэта быў Ірвінг Фейн, маленькі круглы чалавек у акулярах у рагавой аправе, які горача любіў маляваць прамыя.



Мы сутыкаліся адзін з адным больш чым некалькі разоў на Блізкім Усходзе, але ён адмаўляўся даць мне выбухоўку, не ведаючы, каго я меў намер узарваць, і не параіўшыся папярэдне з яго босам. У рэшце рэшт ён пагадзіўся, калі я пераканаў яго, што гэта прамы загад Белага дома.



Вядома, на самой справе гэта было не так, і я мог бы сутыкнуцца з гэтым пазней, але, як я меркаваў, Су Лао Лін была варожым агентам, і яе трэба было знішчыць.



Яна таксама вельмі добра сябе адчувала ў ложку. Вось чаму я пацалаваў яе на развітанне перад ад'ездам.




Сёмы раздзел.




Луі сустрэў мяне ля выхаду з аэрапорта Trans World Airlines праз гадзіну. Ён размаўляў з двума асмуглымі мужчынамі ў недарагіх касцюмах ангельскага крою. Магчыма, яны былі гандлярамі аліўкавым алеем, але я чамусьці сумняваўся ў гэтым. Як толькі Луі заўважыў мяне, ён паспяшаўся да яго з працягнутай рукой.



«Рады цябе бачыць, Нік! Рады цябе бачыць!"



Мы ад душы паціснулі адно аднаму рукі. Луі ўсё рабіў ад душы. Затым ён пазнаёміў мяне з мужчынамі, з якімі размаўляў, Джына Маніці і Франка Локло. У Маніці быў нізкі лоб, які навіс над брывом, сучасны неандэрталец. Локла быў высокім і хударлявым, і скрозь яго напружана прыадчыненыя вусны я мімаходам убачыў жаўтлявую пару дрэнных зубоў. Ніводны з іх не казаў па-ангельску дастаткова, каб замовіць хот-дог на Коні-Айлендзе, але ў іх вачах была жывёльная цвёрдасць, а ў кутках рота я бачыў злосць.



Больш бруду для млына мафіі.



Апынуўшыся на борце вялікага авіялайнера, я сеў каля акна, а Луі на суседнім сядзенні. Двое пачаткоўцаў сям'і Франціні сядзелі прама ззаду нас. За ўвесь пералёт з Бейрута ў Нью-Ёрк я ні разу не чуў, каб нехта сказаў ні слова.



Для Луі гэта было больш, чым я мог сказаць. Ён закіпеў з таго моманту, як мы прышпілілі рамяні бяспекі.



«Прывітанне, Нік», - сказаў ён з ухмылкай. «Што ты рабіў учора ўвечары пасля таго, як я сышоў ад Су Лао Ліня? Мужык! Гэта нейкая дыбачка, так?» Ён засмяяўся, як маленькі хлопчык, які распавядае брудны жарт. "Ты добра правёў з ёй час, Нік?"



Я холадна паглядзеў на яго. «Мне прыйшлося пагаварыць з адным хлопцам наконт маіх дакументаў».



"О, так. Я забыўся. Гэта быў бы



Чарлі Харкінс, напэўна. Ён сапраўды добры чалавек. Думаю, найлепшы ў сваёй справе”.



Быў, падумаў я. "Ён добра папрацаваў для мяне", - унікліва сказаў я.



Луі яшчэ некалькі хвілін балбатаў аб Чарлі ў прыватнасці і аб добрых людзях у цэлым. Ён не сказаў мне шмат чаго, чаго я яшчэ не ведаў, але ён любіў пагаварыць. Затым ён змяніў тэму.



«Гэй, Нік, ты ж ведаеш, што ледзь не прыкончыў таго хлопца Гаральда ў кватэры Су Лао Ліня. Божа! Я ніколі не бачыў, каб хто-небудзь рухаўся так хутка!



Я ўсміхнуўся свайму сябру. Я таксама магу быць усцешаны. "Я не люблю, калі мяне заводзяць", - жорстка сказаў я. "Ён не павінен быў гэтага рабіць".



"Так так. Я сапраўды згодзен. Але, чорт вазьмі, ты ледзь не забіў гэтага хлопца!



"Калі вы не можаце стукнуць па мячы, вам не варта кідацца ў бітву".



«Так, вядома… чувак… Лекар у лякарні сказаў, што яго каленны кубачак практычна разбураны. Сказаў, што ён ніколі больш не будзе хадзіць. У яго таксама траўма хрыбетніка. Можа быць, паралізаваны на ўсё жыццё».



Я кіўнуў. Верагодна, з-за таго ўдару каратэ, які я даў яму па патыліцы. Часам ён так і дзейнічае, калі не забівае напавал.



Я глядзеў у акно на знікаючую берагавую лінію Лівана, сонца ззяла на блакітным Міжземным моры пад намі. Я папрацаваў крыху больш за суткі, і ўжо двое чалавек загінулі, а адзін стаў калекай на ўсё жыццё.



Прынамсі, павінна быць двое мёртвых. Я паглядзеў на гадзіннік: дзесяць пятнаццаць. Пластыкавая бомба пад ложкам Су Лао Ліня павінна была падарвацца паўгадзіны таму ...



Пакуль я зрабіў сваю працу. Было разбурана вусце транзіту ў Бейруце. Але гэта было толькі пачатак. Затым мне прыйшлося пазмагацца з мафіяй на яе радзіме. Я б меў справу з трывалай укаранёнай арганізацыяй, велізарнай індустрыяй, якая распаўсюдзілася па краіне, як падступная хвароба.



Я ўспомніў размову, якая ў мяне была з Джэкам Гурлі некалькі месяцаў таму, якраз перад тым, як мне далі заданне разрабіцца з галандцам і Хамідам Рашыдам. Мы пілі піва ў The Sixish на Восемдзесят восьмай вуліцы і Першай авеню ў Нью-Ёрку, і Джэк казаў аб сваёй каханай тэме - Сіндыкаце. Як рэпарцёр News, ён 20 гадоў асвятляў гісторыі пра мафію.



«Цяжка паверыць, Нік, - сказаў ён. «Я ведаю аднаго з гэтых ліхвяроў - кіраванага сям'ёй Руджэра, - у якой ёсць непагашаныя пазыкі на суму больш за восемдзесят мільёнаў даляраў, і працэнты па гэтых пазыках складаюць тры працэнты ў тыдзень. Гэта сто пяцьдзесят шэсць працэнтаў гадавых на восемдзесят мільёнаў.



"Але гэта толькі пачатковыя грошы", - працягнуў ён. "Яны ва ўсім".



"Як што?" Я шмат ведаў пра мафію, але заўсёды можна даведацца ў экспертаў. У гэтым выпадку Гурлі быў экспертам.



«Напэўна, самы буйны з іх - гэта грузавікі. Яшчэ ёсць цэнтр адзення. Прынамсі, дзве трэці яго кантралюецца мафіяй. Яны займаюцца пакаваннем мяса, яны кантралююць большасць гандлёвых аўтаматаў у горадзе, прыватныя вывазкі смецця, піцэрыі. , бары, пахавальныя бюро, будаўнічыя кампаніі, фірмы па нерухомасці, кейцерынгі, ювелірныя прадпрыемствы, прадпрыемствы па разліву напояў - што заўгодна ".



"Не падобна, каб у іх было шмат часу на сапраўдныя злачынствы".



«Не падманвайце сябе. Яны добра разбіраюцца ва ўгонах самалётаў, і ўсё, што яны захопліваюць, можна накіраваць у іх так званыя законныя гандлёвыя кропкі. Хлопец, які пашырае свой бізнэс па вытворчасці адзення на Сёмы авеню, верагодна, робіць гэта на грошы, атрыманыя ад наркотыкаў, хлопец, які адкрывае ланцужок гастранамічных крам у Квінс, верагодна, робяць гэта на грошы, якія прыйшлі ад парнаграфіі ў Манхэтэне”.



Гурлі таксама крыху расказаў мне пра Папу Франціні. Яму было шэсцьдзесят сем год, але да пенсіі яму далёка. Па словах Гурлі, ён узначальваў сям'ю з больш чым пяцісот ініцыяваных сяброў і прыкладна чатырнаццаці сотняў «асацыіраваных» сяброў. «З усіх старых «Мустачыо Пітоў», - сказаў Гурлі, - гэты стары сукін сын, безумоўна, самы ўстойлівы. Ён, верагодна, таксама лепш за ўсіх арганізаваны».



У самалёце, які ляцеў у бок Штатаў з Бейрута, я паглядзеў на свайго кампаньёна, пляменніка Францыні Луі. З тысячы дзевяцісот гангстэраў, якія складалі сям'ю Франціні, ён быў адзіным, каго я мог назваць сябрам. І я сумняваўся, што ён будзе вельмі карысны для чаго-небудзь, акрамя бесперапыннай размовы, калі ўсё стане дрэнна.



Я зноў выглянуў у акно і ўздыхнуў. Гэта было не тое заданне, якое мне падабалася. Я ўзяў раман Рычарда Галахера і пачаў яго чытаць, каб адцягнуцца ад маёй найбліжэйшай будучыні.



Праз тры гадзіны я скончыў, мы ўсё яшчэ былі ў паветры, бліжэйшая будучыня ўсё яшчэ выглядала змрочным, і Луі зноў загаварыў. Гэта быў нешчаслівы палёт.



У аэрапорце нас сустрэў Лары Спелман, асабісты целаахоўнік Франціні. Як я зразумеў, Луі карыстаўся даволі вялікай павагай у свайго дзядзькі.



Спелман быў як мінімум на дзюйм вышэй майго шасці футаў чатырох цаляў, але вузкі і кашчаў. У яго быў доўгі нос з высокай перамычкай і пранізлівыя шырока расстаўленыя блакітныя вочы і твар з чорнымі крапінкамі на доўгіх бакенбардах, але яму было ўсяго каля трыццаці пяці гадоў. Я ведаў яго па рэпутацыі: цвёрды, як цвік, фанатычна адданы Папе Франціні.



Ён выдаў дзіўна гучны смех, калі ён далікатна схапіў Луі за плечы. «Рады цябе бачыць, Луі! Стары паслаў мяне сюды, каб сустрэцца з табой сам».



Луі прадставіў Маніці, Локло і мяне, і мы паціснулі адзін аднаму рукі. Спелман з цікаўнасцю паглядзеў на мяне, яго блакітныя вочы не завагаліся. "Хіба я не ведаю цябе аднекуль?"



Ён страшэнна добра мог гэта зрабіць. Я мог успомніць любое з тузіна заданняў, у якіх мяне маглі б паказаць яму. Адным з фактараў поспеху арганізаванай злачыннасці ў гэтай краіне была яе цудоўная сістэма разведкі. Злачынны свет сочыць за дзяржаўнымі агентамі гэтак жа ўважліва, як і ўрад за дзеячамі злачыннага свету. Я ніколі не сустракаўся са Спелманам асабіста, але цалкам магчыма, што ён мяне пазнае.



Праклён! Я тут усяго пяць хвілін і ўжо ў бядзе. Але я гуляў гэта бестурботна і спадзяваўся, што глыбокі загар, які я набыў у Саудаўскай Аравіі, крыху яго заблытае. Клейкая стужка на маім ілбе таксама павінна была дапамагчы.



Я паціснуў плячыма. "Вы калі-небудзь былі ў Новым Арлеане?"



"Не. Не ў Новым Арлеане". Ён раздражнёна паківаў галавой. "Вы маеце якое-небудзь дачыненне да Тоні?"



Тоні?"



«Тоні Канцанеры, баец».



Чорт вазьмі зноў! Я забыўся, што мяне клічуць Канцанеры, нават пасля таго, як пачуў, як Луі прадставіў мяне такім чынам усяго хвіліну таму. Яшчэ некалькі такіх правалаў, і ў мяне сапраўды будуць праблемы.



"Ён мой стрыечны брат", - сказаў я. "Па бацькоўскай лініі".



"Вялікі баец!"



"Ага". У мяне было адчуванне, што Лары Спелман падтрымлівае размову, каб ён мог вывучаць мяне даўжэй. Мы гулялі ў пацешную гульню. Ён ведаў, што я толькі што прыехала ад мадам Су Лао Лін з Бейрута і што Канцанеры не будзе маім сапраўдным імем.



Я не любіў гэтую гульню. Рана ці позна ён успомніць, хто я, і ўся гэтая шарада ўзарвецца. Але цяпер я мала што мог з гэтым зрабіць. "Убачымся праз хвіліну", - сказаў я. "Я павінен пайсці ў туалет".



Я ўзяў з сабой сумку і, не выходзячы з кабінета мужчынскага туалета, хутка перанёс Вільгельміну і Гюго з валізкі ў іх звыклыя месцы: наплечную кабуру для Вільгельміны, подпружиненные замшавыя ножны для Х'юга. У Ліване зараз прыняты меры бяспекі, таму нельга садзіцца ў самалёты са зброяй. З іншага боку, туалетны набор, абабіты свінцовай фальгой, вельмі добрае падарожнічае з вамі ў валізцы і выглядае зусім бяскрыўдна і непранікальны для багажных рэнтгенаўскіх апаратаў. Любы мытны інспектар, вядома, можа вырашыць забраць яго і паглядзець, але жыццё поўнае шанцаў, і я чамусьці ніколі не бачыў, каб інспектар мытні правяраў туалетны набор. Яны будуць глядзець у шкарпэткі вашых тапачак і нюхаць мяшочак з тытунем, каб пераканацца, што гэта не марыхуана, але я ніколі не бачыў ніводнага погляду ў туалетны камплект.



Я выйшаў з мужчынскага туалета ў значна большай бяспецы.



* * *



Вялікі «крайслер», на якім Спелман ехаў назад у горад, быў запоўнены балбатнёй Луі. На гэты раз я ацаніў яго бясконцы які смяецца маналог. Я спадзяваўся, што гэта адцягне ад мяне думкі Спелмана.



Было крыху больш за 18:00. калі вялікая сіняя машына пад'ехала да вялікага несамавітага лофта на Прынс-стрыт, недалёка ад Брадвея. Я выйшаў з машыны апошнім і паглядзеў на патрапаны знак на фасадзе будынка: "Аліўкавы алей Франціні".



Лары Спелман правёў нас праз маленькія дзверы са шкленнем, а затым па адчыненым холе, абмінуўшы невялікі офіс, дзе чатыры жанчыны ўважліва працавалі над сваімі друкаванымі сталамі, заціснутымі паміж шэрымі шафамі для дакументаў і сцяной. Ніхто з іх не зірнуў, калі мы праходзілі міма; у некаторых кампаніях лепш не ведаць, хто ходзіць па офісе.



Мы падышлі да дзвярэй з матавага шкла, на якіх быў акуратна напісаны надпіс Джозэфа Францыні. Як быццам усе мы былі прызыўнікамі, якія толькі што прыбылі ў навучальны лагер, мы падабраліся і паставілі валізкі ў адной сцяны, а затым усталі вакол і выглядалі сарамлівымі. Толькі Луі быў неўспрымальны да палкавых нюансаў, якія меркавала група; ён пераскочыў цераз невялікія драўляныя парэнчы і, здавалася, абхапіў чапурыстую сакратарку, якая прыўзнялася з-за стала, калі ўбачыла, што ён увайшоў.



Яна завішчала. - "Луі!" "Калі вы вярнуліся?"



Ён задушыў яе пацалункамі. «Толькі зараз, Філаміна, толькі зараз. Гэй! Ты прыгожая, мілая, проста прыгожая! Ён меў рацыю. Калі яна з цяжкасцю вызвалілася з яго гарылападобных абдымкаў, я зразумеў гэта. Нягледзячы на ​​сваю знешнасць - акуляры без аправы, чорныя валасы, сабраныя ў тугі пучок, блузка з высокім каўняром - яна была сапраўднай італьянскай прыгажуняй, высокай, стройнай, але з цудоўнай грудзьмі, дзіўна тонкай таліяй і поўнымі круглявымі сцёгнамі. Яе авальнае твар, падкрэслены велізарнымі карымі вачыма і дзёрзкім дзёрзкім падбародкам, было наўпрост з Сіцыліі з



яе аліўкавай скурай, рэльефнымі рысамі асобы і цяжкімі пачуццёвымі вуснамі.



Яна сарамліва ўсміхнулася ў наш бок, адступіўшы з-за стала і папраўляючы спадніцу. На імгненне нашыя позіркі сустрэліся з другога боку пакоя. Сустрэліся і патрымалі, потым яна зноў занялася тым, што села, і момант прайшоў.



Спелман прайшоў да стала і знік у адчыненых дзвярах офіса ззаду і справа ад стала Філаміны. Луі ўладкаваўся на куце сакратарскага стала, ціха размаўляючы з ёй. Астатнія з нас знайшлі месцы на ярка афарбаваных пластыкавых крэслах прама ў дзвярэй.



Ізноў з'явіўся Лары Спелман, пхаючы храмаванае інваліднае крэсла, у якім сядзеў велізарны стары. Ён быў агідны, напаўняў велізарны інвалідны вазок і разліваўся па баках. Ён павінен быў важыць трыста фунтаў, магчыма, больш. З-пад узгорка тлушчу, які ўтварыў яго твар, блішчалі злавесныя чорныя вочы, дзіўна абрамленыя цёмнымі кругамі, класічны прыклад сіндрому месяцовага асобы, звычайна звязаны з лячэннем корцізонам.



Менавіта тады я ўспомніў тое, што прачытаў шмат гадоў таму: Джозэф Франціні быў ахвярай безуважлівага склерозу. Ён быў у гэтай інваліднай калясцы трыццаць сем гадоў - праніклівы, дзёрзкі, бязлітасны, бліскучы, моцны і скалечаны дзіўным неўралагічным захворваннем, якое дзівіць цэнтральную нервовую сістэму. Ён скажае ці парушае рухальныя імпульсы, так што ахвяра можа пакутаваць ад страты зроку, парушэнні каардынацыі, паралічу канечнасцяў, дысфункцыі кішачніка і мачавой бурбалкі і іншых праблем. Рассеяны склероз не забівае, ён проста мучыць.



Я ведаў, што ад безуважлівага склерозу няма лекаў, няма прэвентыўнага і нават эфектыўнага лячэння. Як і большасць пацыентаў з безуважлівым склерозам, Францыні захварэў на гэтую хваробу, калі ён быў малады, ва ўзросце трыццаці гадоў.



Гледзячы на ??яго, я задаваўся пытаннем, як ён гэта зрабіў. За выключэннем некалькіх кароткіх перыядаў спантаннай рэмісіі, Францыні з тых часоў быў прыкаваны да гэтай інваліднай калясцы, становячыся тоўстым і пульхным з-за недахопу фізічных практыкаванняў і сваёй любові да паядання італьянскай пасты. Тым не менш, ён узначальваў адну з самых уплывовых мафіёзных сем'яў у свеце з дзелавой хваткай і рэпутацыяй у колах злачыннага свету, якая саступае толькі Гаэтана Руджэра.



Гэта быў чалавек, на якога я прыехаў у Нью-Йорк папрацаваць і знішчыць, калі гэта магчыма.



"Луі!" Ён раўнуў рыпучым, але на здзіўленне гучным голасам. "Добра, што ты вярнуўся". Ён злосна паглядзеў на астатніх з нас. "Хто гэтыя людзі?"



Луі паспяшаўся ўявіць. Ён зрабіў жэст. «Гэта Джына Маніці».



"Bon giorno, дон Джозэф". Неандэрталец напалову пакланіўся скалечанаму гіганту.



"Джорна". Францыні паглядзеў на Франка Локла.



У голасе Локла прагучала дрыготка страху. «Франка Локла», - сказаў ён. Затым яго твар праяснілася. "З Кастэльмара", - дадаў ён.



Франціні хмыкнуў і павярнуўся да мяне. Я сустрэў яго пільны позірк, але гэта было нялёгка. У гэтых чорных вачах гарэла нянавісць, але я бачыў нянавісць раней. Гэта было іншае, што Папа Франціні ненавідзеў з запалам, з якой я ніколі раней не сутыкаўся.



Раптам я зразумеў. Нянавісць Францыні была такой зласлівай, таму што яна не была накіравана супраць аднаго чалавека ці групы людзей, ці супраць краіны ці ідэі. Франціні ненавідзеў сябе. Ён ненавідзеў сваё хворае цела і, ненавідзячы сябе, ненавідзеў Бога, якога стварыў па сваёй уласнай выяве.



Голас Луі перапыніў мае думкі. «Гэта Нік Канцанеры, дзядзька Джо. Ён мой сябар. Я сустрэў яго ў Бейруце».



Я кіўнуў старому, не зусім пакланіўшыся.



Ён прыўзняў адну белую брыво, або паспрабаваў. Вынікам стала больш маніякальная грымаса, калі адзін бок яго рота адкрылася, а галава нахілілася набок ад намагання. "Сябар?" - прахрыпеў ён. «Цябе паслалі не заводзіць сяброў. Ха!»



Луі паспяшаўся яго супакоіць. «Ён таксама адзін з нас, дзядзька Джо. Пачакай, я раскажу табе, што ён аднойчы зрабіў».



Здавалася дзіўным чуць, як дарослы мужчына называе іншага "дзядзькам Джо", але я мяркую, што ўсё гэта было часткай некалькі юнацкага падыходу Луі да жыцця. А што да таго, што ён мог расказаць пра тое, што я аднойчы зрабіў, ён і паловы не ведаў.



Я ўсміхнуўся Францыні настолькі шчыра, наколькі мог, але я сапраўды не мог прыдумаць, што сказаць, таму проста паціснуў плячыма. Гэта цудоўнае італьянскае выйсце з любой сітуацыі.



Некаторы час стары пільна глядзеў у адказ, а затым хуткім рухам рукі напалову павярнуў інваліднае крэсла так, каб ён глядзеў на Луі. Гэта быў выдатны ход для чалавека, якому хвіліну таму было цяжка прыўзняць брыво.



«Забранюйце гэтых хлопцаў у «Мэні», - загадаў ён. "Аддайце ім заўтра, а потым скажы, каб яны з'явіліся да Рыкі". Ён паглядзеў на нас цераз плячо. "Чорт пабяры!" ён сказаў. «Трымаю ў заклад, яны нават не гавораць па-ангельску».



Ён паглядзеў на Луі. «Заўтра ўвечары ў нас вечарынка ў Тоні-Гардэнс. Сёння дзень нараджэння тваёй кузіны Філаміны. Будзьце там».



Луі шчасліва ўсміхнуўся. "Вядома, дзядзька Джо".



Яго стрыечная сястра Філаміну міла пачырванела.



Стары спрытна зняў інвалідную каляску і сваім ходам накіраваўся назад у офіс. Спелман холадна паглядзеў на мяне яшчэ раз, а затым рушыў услед за сваім босам. Калі б ён калі-небудзь ведаў, хто я, аднойчы ён успомніў бы.



Калі Маніці, Локло і я рушылі ўслед за Луі з офіса ў калідор, у мяне ўзнікла вельмі непрыемнае пачуццё з нагоды Лары Спелмана.




Восьмая частка.




У Мэнні быў Chalfont Plaza, адзін з вялікіх старых гатэляў на ўсходнім баку цэнтральнай часткі Манхэтэна. На працягу сваёй доўгай гісторыі Chalfont Plaza прымаў у якасці госця не аднаго чальца каралеўскай сям'і Еўропы. Гэта па-ранейшаму адна са стандартных прыпынкаў для загарадных бізнесменаў, якія наведваюць Нью-Ёрк.



Некалькі гадоў таму група вядомых бізнесменаў купіла Chalfont Plaza ў яе першапачатковых уладальнікаў у якасці інвестыцыі ў бізнес, а затым прадала Эмануілу Пэрыні, маладому амбіцыйнаму бізнесмену з вялікім капіталам.



На шыльдзе на фасадзе ўсё яшчэ напісана "Chalfont Plaza", але мафія, з-за свайго вечнага эга, называе яго "Мэні".



"Хочаш спыніцца і выпіць, Нік?" - Спытаў Луі перад тым, як я ўвайшоў у ліфт пасля рэгістрацыі.



«Не, дзякуй, Луі», - прастагнаў я. "Я змардаваны."



"Добра", - весела пагадзіўся ён. «Я патэлефаную вам заўтра днём і паведамлю, што адбываецца».



"Добра." Я адлюстраваў апошнюю прыязную ўсмешку і памахаў на развітанне, калі дзверы ліфта зачыніліся. Стаміўся? Не толькі з-за змены гадзінных паясоў я забыўся абкласці Вільгельміну пад падушку перад сном. Замест гэтага я кінуў яе ў кабуру паверх кучы вопраткі, якую пакінуў ляжаць на падлозе, калі распрануўся.



Калі я прачнуўся, яна была ўсяго за чатыры дзюймы ад майго рота і паказвала прама на маё левае вока.



«Не варушыся, сукін сын, ці я цябе заб'ю».



Я яму паверыў. Я ляжаў зусім нерухома, спрабуючы прыстасаваць вочы да імгненнага асляпляльнага святла лямпы на прыложачным стале. Вільгельміна ўсяго 9 мм, але ў гэты момант мне здалося, што я гляджу ў рулю шаснаццаціцалевай марской вінтоўкі.



Я прасачыў за сваім поглядам уверх па ствале Вільгельміны да рукі, якая трымала яе, затым падняўся па доўгай руцэ, пакуль не наткнуўся на твар. Як і чакалася, гэта быў стары знаёмы: Лары Спелман.



Мае вочы гарэлі ад стомленасці, і калі я цалкам прачнуўся, я адчуў боль у целе. Я паняцця не меў, як доўга я спаў. Мінула каля трыццаці секунд.



Спелман тузануў рукой, і сталёвая рукоять майго ўласнага пісталета стукнулася мне па твары. Боль паднялася па маёй сківіцы. Мне ўдалося ўтрымацца ад крыку.



Спелман ухмыльнуўся і адхіліўся, усё яшчэ трымаючы пісталет нацэленым на мяне. Ён устаў, схапіўся адной рукой за бліжэйшае крэсла і прыцягнуў яго да сябе, нават не адводзячы вачэй ад мяне.



Ён адкінуўся на спінку крэсла і зрабіў знак Вільгельмінай. "Сядзь".



Асцярожна прыўзняўшыся, я падклаў за сабой дзве падушкі. Прыгожа і зручна, калі не лічыць гэтага праклятага пісталета. Я зірнуў на гадзіннік на прыложкавым століку. Тры гадзіны, а паколькі скрозь жалюзі не пранікала святло, павінна было быць тры гадзіны ночы. Я праспаў каля чатырох гадзін.



Я запытальна паглядзеў на Спелмана і, калі канчаткова прачнуўся, вырашыў, што ён, відаць, п'яны. У яго вачах было дзіўнае выраз; падобна, яны няправільна факусаваліся. Потым я ўбачыў, што зрэнкі звузіліся. Ён не быў п'яны, ён быў узбуджаны!



Мая сківіца пульсавала ад болю.



"Думаеш, ты даволі разумны сукін сын, ці не так, Картэр?"



Я ў думках паморшчыўся. Ён раскрыў маё прыкрыццё, добра. Цікава, ці сказаў ён яшчэ каму-небудзь. Не тое, каб гэта мела вялікае значэнне. Судзячы па тым, як усё выглядала ў дадзены момант, у яго было ўвесь час у міры, каб распавесці гэта, каму ён захоча.



"Я не адчуваю сябе цяпер вельмі разумным", - прызнаў я.



Ён дазволіў сабе лёгкую ўсмешку. «Я нарэшце прыгадаў, прыкладна гадзіну таму. Нік Картэр. Ты працуеш на AX».



Пракляты гераін! Часам гэта адбываецца: запускаецца даўно забыты ўспамін. Я бачыў гэта раней.



"Гэта было каля чатырох гадоў таму", - працягнуў ён. «Том Мэрфі паказаў мне на вас у Фларыдзе».



"Добрая кампанія, якую ты складаеш", - усміхнуўся я. Пад яго фасадам быць выбітным юрыстам, фарсісты сівы Мэрфі быў адзін з самых паспяховых пастаўшчыкоў у краіне парнаграфіі. А ў выпадку Мэрфі справа не толькі ў сэксе і гераіні; ён меў справу з сапраўдным брудам.



Спелман пагрозліва ткнуў у мяне пісталетам. "Хто яшчэ ў гэтым з табой?"



Я пакруціў галавой. "Калі вы ведаеце, што я Нік Картэр, вы ведаеце, што я звычайна працую адзін".



«Не на гэты раз. Як толькі я ўспомніў, хто ты, я патэлефанаваў у Бейрут. Су Лао Лін мёртвая. Чарлі Харкінс мёртвы. Гаральд у бальніцы».



"Так?" Прынамсі, гэтая частка майго плана спрацавала.



Спелман ухмыльнуўся. "Значыць, на гэты раз ты не мог працаваць адзін. Гэтая кітайская дзяўчынка была забітая амаль праз паўтары гадзіны пасля таго, як



ваш рэйс узляцеў ".



"Ой?" Я злавіў сябе на добрай думцы. Мне прыйшло ў галаву, што калі б Спелман падумаў, што са мной працуюць іншыя людзі, гэта магло б выйграць мне час. Я мог бы нават залучыць некаторых законных чальцоў сям'і Франціні. Неўзабаве яны могуць даказаць, што гэта розыгрыш, але, прынамсі, гэта выкліча некаторы жах.



Я выкінуў гэтую апошнюю думку з галавы. Маёй першай задачай было не выклікаць жаху. Гэта было, каб прыбрацца адсюль жывым. Прама зараз шанцы былі не занадта добрымі.



"Калі б са мной нехта працаваў, - абурыўся я, - чаму, як ты думаеш, я б сказаў табе?"



Рулю Люгера апісвала невялікі гурток у паветры. "Папа Франціні захоча атрымаць усю гісторыю", - сказаў ён. Яшчэ адзін маленькі гурток у паветры. "І калі я пайду і скажу яму, я дам яму кожную часцінку".



Яшчэ адзін бал у маю карысць! Спелман яшчэ нікому не сказаў. Калі б я мог проста пазбавіцца ад яго да таго, як ён пазбавіўся ад мяне, усё магло б пачаць наладжвацца. Старт са становішча напаўлежучы без зброі на мяккім ложку не быў для мяне добрым пачаткам, але мне трэба было нешта рабіць.



Мне трэба было падвесці яго дастаткова блізка, каб схапіць яго, і адзіны спосаб, якім я змагу гэта зрабіць, - гэта справакаваць яго на напад на мяне. Думка аб наўмысным справакаванні нападу ўзброенага, які залятае гераінавага наркамана была не з самых шчаслівых, якія ў мяне калі-небудзь узнікалі. Мае шанцы былі вельмі малыя. З іншага боку, альтэрнатывы я не бачыў.



«Ты ідыёт, Спелман, - сказаў я.



Ён тыцнуў у мяне пісталетам. Здавалася, гэта яго каханы жэст.



«Пачні казаць, тузайся, ці ты памрэш».



Я ўзарваўся. - "Стралай!" «Ты не зможаш забіць мяне, пакуль не даведаешся, з кім я працую. Ты ведаеш. Таце не спадабаецца, Лары. Выкарыстоўвай сваю галаву - калі ў цябе ёсць галава з гэтай дозай гераіну, якая бягуць па тваіх венах. "



Ён падумаў аб гэтым на імгненне. Пры нармальных абставінах я думаю, што Лары Спелман быў дастаткова разумным чалавекам. Шпацыруючы на воблаку гераіну, ён з цяжкасцю мог змяніць кірунак сваіх думак.



Я гаварыў далей. Чым больш я буду казаць, тым даўжэй буду жыць. "Як такі слаўны габрэйскі хлопчык, як ты, трапіў у мафію, Лары?"



Ён праігнараваў мяне.



Я паспрабаваў іншы гамбіт. «Ваша маці ведае, што выгадавала гераінавага наркамана, Лары? Яна павінна ганарыцца сабой. Колькі іншых маці могуць сказаць, што іх сыны аказаліся наркаманамі, якія праводзяць большую частку свайго жыцця, штурхаючы тоўстага старога ў інваліднай калясцы? Б'юся аб заклад, яна ўвесь час кажа пра цябе, ты ведаеш: «Мой сын лекар, Мой сын адвакат, а потым з'яўляецца твая бабулька са словамі «Мой сын наркаман»…»



Гэта было па-дзіцячы і наўрад ці прыводзіла яго ў шалёную лютасць. Але гэта сапраўды раздражняла яго, хаця б таму, што мой голас перарываў яго ахутаныя смеццем думкі.



"Заткніся!" - Даволі спакойна загадаў ён. Ён зрабіў паўкроку з крэсла, на якім сядзеў, і амаль нядбайна ўдарыў мяне бокам люгера.



Але на гэты раз я быў готаў.



Я павярнуў галаву направа, каб пазбегнуць удару, і ў той жа момант рэзка ўзмахнуў левай рукой уверх і вонкі, злавіўшы яго запясце рэзкім ударам каратэ, які павінен быў прымусіць яго выпусціць пісталет, але гэтага не адбылося.



Я перакаціўся ўлева на ложку, схапіў яго запясце і прыціснуў яго далонню ўверх да белых прасцінаў, а затым апусціў плячо праз плячо, каб аказаць максімальны ціск. Іншая яго рука абвіла маю талію, спрабуючы адарваць мяне ад скаванай рукі.



Ён прыціскаў маю правую руку да майго ўласнага цела. Я зрабіў хуткі канвульсіўны рух, выгнуўшы спіну і падставіўшы адно калена пад сябе для рычага, і змог вызваліць руку. Цяпер у мяне былі вольныя абедзве рукі, каб працаваць з яго рукой з пісталетам, левая прыціскала яго запясце як мага мацней, а правая хапала яго пальцы, спрабуючы адхіліць іх ад пісталета.



Я вызваліў адзін палец і пачаў павольна, няўмольна згінаць яго. Яго пальцы былі фантастычна моцнымі. Ціск вакол маёй таліі раптам аслабла. Затым яго вольная рука абвілася праз маё плячо, і доўгія кашчавыя пальцы ўчапіліся мне ў твар, зачапіліся за маю сківіцу і тузанулі маю галаву назад, спрабуючы зламаць шыю.



Мы моўчкі змагаліся, крэкчучы ад намагання. Я працаваў над гэтым пальцам-пісталетам, імкнучыся да рычага, у той жа час выкарыстоўваючы ўсю сваю сілу волі і мускулы, каб трымаць галаву апушчанай.



Я набраў восьмую цалю з дапамогай пальца, але ў той жа час адчуў, як маю галаву адштурхваюць назад. Пальцы Спелмана глыбока ўпіліся ў маё горла пад маёй сківіцай, гратэскава дэфармуючы мой рот, яго далонь прыціснула мой нос. Праз імгненне, калі сонная артэрыя будзе адрэзана, я страчу прытомнасць.



Ружовая смуга затуманіла мае вочы, і белыя палосы болю прамільгнулі ў маім мозгу.



Я адкрыў рот і моцна прыкусіў адзін з пальцаў Спелмана, адчуваючы, як мае зубы ўразаюцца ў яго, як быццам гэта быў кавалак смажанага на грылі рэбры. Гарачая кроў хлынула мне ў рот, калі мае зубы сціснуліся



натыкаючыся на яго сустаў, шукаючы слабасць сустава, затым прарэзае сухажыллі, раздушваючы далікатную косць.



Ён закрычаў і вырваў руку, але мая галава пайшла разам з ёй, учапіўшыся яму ў палец зубамі. Я жорстка разарваў яго, як сабака костку, адчуваючы, як на вуснах і твары залітыя крывёй. У той жа час я ўзмацніў ціск на ягоную руку з пісталетам. Яго палец зараз згінаўся, і мне заставалася толькі павярнуць яго назад.



Але мае ныючыя сківіцы аслабелі, і я пачаў губляць хватку на яго пальцы. Раптоўным рыўком ён вырваўся на волю, але адначасова пальцы другой рукі аслабілі хватку на Вільгельміне, і "люгер" упаў на падлогу побач з ложкам.



Абняўшы адзін аднаго, мы курчыліся на ложку ў пакутлівай агоніі. Яго пазногці шукалі мае вочныя яблыкі, але я уткнулася галавой у яго плячо для абароны і схапілася за яго пахвіну. Ён павярнуў сцягна, каб абараніць сябе, і мы скаціліся з ложка на падлогу.



Нешта вострае і непахіснае ўтаропілася мне ў галаву, і я зразумеў, што стукнуўся аб кут прыложачнага століка. Цяпер Спелман быў на вяршыні, яго востры твар у некалькіх цалях ад мяне, яго зубы выскаліліся ў маніякальнай ухмылцы. Адзін кулак стукнуў мяне па твары, а іншая рука прыціснулася да майго горла ў задушлівым захопе, аслабленым яго знявечаным пальцам.



Я прыціснуў падбародак да шыі з усяе сілы і праткнуў яму вочы выцягнутымі пальцамі, але ён у апошнюю хвіліну павярнуў галаву, каб абараніць іх, шчыльна прыкрыўшы іх.



Я схапіўся за адно вялікае вуха і люта тузануў, паварочваючыся. Яго галава рэзка павярнулася, і я ўдарыў далонню па яго вострым носе. Я адчуваў, як храсток адарваўся ад сілы ўдару, і кроў хлынула мне на твар, асляпляючы мяне.



Спелман выдаў адчайны крык, калі я вырваўся з яго хваткі і выкаціўся. Нейкае імгненне мы стаялі на карачках, цяжка дыхаючы, задыхаючыся, заляпаныя крывёю, як дзве параненыя жывёлы ў сутычцы.



Потым я заўважыў Вільгельміну збоку і каля прыложкавага століка. Апусціўшы рукі і калені, я імкліва нырнуў, саслізнуўшы наперад на жываце, калі я зваліўся на падлогу, выцягнуўшы рукі і трымаючы пальцы за пісталет. Мой пазногаць падрапаў рукаяць пісталета, і я зноў зрабіў выпад. Я адчуў моцнае весялосць, калі мая далонь ўпала на дзяржальню, і мае пальцы звыкла абвіліся вакол яе.



У мяне быў пісталет, але Спелман, як нейкі вялікі кашчавы кот, быў ужо наверсе мяне, яго вялікая рука прыціскала маю працягнутую руку, а іншы яго кулак, нібы поршань, урэзаўся мне ў рэбры. Я перавярнуўся на спіну, перакочваючы плячо злева направа і падцягваючы калені так, каб мае ногі прыціснуліся да грудзей удвая.



Затым я рэзка пхнуў нагамі вонкі, як якая раскручваецца спружына. Адна нага патрапіла Спелману ў жывот, іншая - у грудзі, і ён адляцеў назад, апусціўшы хватку на маім запясці. Ён прызямліўся на азадак, інэрцыя перанесла яго на спіну. Затым ён перакаціўся направа, паварочваючы галаву ўніз і ўніз, і стаў на карачкі тварам да мяне.



Ён стаў на калені, рукі былі паднятыя, злёгку складзеныя чарай, гатовы атакаваць. Яго твар быў заліты крывёю са зламанага носа. Але ў бледна-блакітных вачах зіхацела мэтанакіраваная ўпартасць.



Я стрэліў яму проста ў твар з адлегласці каля васьмі цаляў. Яго рысы, здавалася, сціснуліся ўнутр, але ён застаўся стаяць на каленях, яго цела пагойдвалася.



Ён быў ужо мёртвы, але мой палец інстынктыўна яшчэ двойчы ссунуўся з курка, высыпаючы яшчэ дзве кулі ў гэты знявечанае твар.



Затым цела ўпала наперад і нерухома ляжала на дыване перада мной, адна знежывелая рука пляснулася мне па назе. Я застаўся на месцы, задыхаючыся, мае грудзі ўздымалася. Бок маёй галавы пульсавала ад удару прыкладам пісталета, і здавалася, быццам у мяне зламана як мінімум два ці тры рэбры. Прайшло пяць хвілін, перш чым я, нарэшце, змог падняцца на ногі, а затым мне прыйшлося трымацца за прыложкавы столік, каб не ўпасці.



Спачатку я баяўся, што гук трох стрэлаў прымусіць каго-небудзь бегчы, але ў маім затуманеным стане я не мог прыдумаць, што я мог бы з гэтым зрабіць, калі б хто-небудзь гэта зрабіў, таму я проста стаяў там тупа, спрабуючы супакоіць свае разбітыя пачуцці сабрацца разам. У любым іншым горадзе свету паліцыя пастукалася б у маю дзверы за лічаныя хвіліны. Я забыўся, што знаходжуся ў Нью-Ёрку, дзе мала хто клапоціцца і дзе ніхто не ўмешваецца, калі ён можа дапамагчы.



Нарэшце я пераступіў цераз цела Спелмана і паплёўся ў ванную. Дзесяць хвілін гарачага душа і пару хвілін моцнага холаду тварылі цуды з маім параненым целам і дапамаглі ачысціць мой розум.



Судзячы па тым, што сказаў Спелман, я быў амаль упэўнены, што ён не звяртаўся ні да каго са сваёй інфармацыяй, як толькі высветліў, хто я. Я ацаніў гэта ў сваёй галаве. Ён сказаў, у прыватнасці, нешта аб тым, "калі Папа Франціні даведаецца пра гэта". Дастаткова добра. Тады я быў упэўнены на гэты конт, прынамсі, на дадзены момант. Ці, прынамсі, я мог на гэта спадзявацца.



Цяпер я яшчэ сутыкнуўся з праблемай прама зараз. Аб тым, каб мяне знайшлі ў адным пакоі з патрапаным трупам Лары Спелмана, не магло быць і гаворкі. Такая сітуацыя не магла быць перавагай у маіх адносінах з сям'ёй Францыні. І я, вядома, не хацеў умяшання паліцыі. Прыйдзецца ад яго пазбавіцца.



І мне прыйшлося б пазбавіцца ад яго так, каб яго не знайшлі нейкі час.



Францыні будуць засмучаныя адсутнасцю Лары Спелмана, яны будуць у лютасці, калі ён апынецца мёртвым. І лютасць можа прымусіць людзей задумацца: аднойчы я з'явіўся ў Бейруце, а праз чатыры дні лепшы вытворца фальшывых дакументаў для мафіі на Блізкім Усходзе быў мёртвы, разам з іх калегам - кітайскім агентам. Затым, менш чым праз 24 гадзіны пасля майго прыбыцця ў Нью-Ёрк, быў забіты адзін з вышэйшых лейтэнантаў Франціні. Я не хацеў, каб Францыні задумваліся аб гэтай тэндэнцыі. Лары Спелмана пакуль не ўдалося знайсці.



Я думаў пра гэта, пакуль апранаўся. Што рабіць з шасцю футамі пяццю цалямі мёртвага і збітага гангстара? Я не мог адвесці яго ў вестыбюль і злавіць таксі.



Я ў думках прабег праз тое, што ведаў пра гатэль, з таго моманту, як я ўвайшоў у вестыбюль з Луі, Маніці і Локла, да таго моманту, калі я прачнуўся з руляй Вільгельміны, якая глядзела на мяне. Нічога асаблівага, толькі смутнае ўражанне ад цяжкіх чырвоных дываноў, люстэркаў у пазалочаных рамах, калідорных у чырвоных куртках, якія націскаюць на кнопкі ліфтаў самаабслугоўвання, антысептычных калідораў, пральні ў некалькіх дзвярах ад майго пакоя.



Нічога асаблівага не дапамагло. Я агледзеў свой пакой. Я праспаў у ёй некалькі гадзін, ледзь не памёр у ёй, але на самой справе я не глядзеў на яе. Гэта было даволі стандартна, на дадзены момант крыху бязладна, але стандартна. Стандарт! Гэта быў ключ! Практычна ў кожным гасцінічным нумары Нью-Ёрка ёсць не занадта прыкметныя сумежныя дзверы, якая вядзе ў суседні нумар. Дзверы заўсёды былі надзейна зачынены, і вам ніколі не давалі ключ, калі вы не заказвалі сумежныя нумары. Тым не менш гэтыя дзверы заўсёды ці амаль заўсёды былі тут.



Як толькі я падумаў пра гэта, яна адразу ж глядзела мне ў твар. Вядома ж, дзверы побач з шафай. Яна проста так добра ўпісалася ў драўляную канструкцыю, што вы нават не заўважылі гэтага. Я нядбайна паспрабаваў ручку, але, вядома, яна была зачынена.



Гэта не было праблемай. Я выключыў святло ў сваім пакоі і паглядзеў на шчыліну паміж падлогай і ніжнім краем дзвярэй. З іншага боку святла не было. Гэта азначала, што яна альбо была пустая, альбо жыхар спаў. У той час, мусіць, спаў, але праверыць варта было.



У маім нумары быў нумар 634. Я набраў 636 і затаіў дыханне. Мне пашанцавала. Я даў яму патэлефанаваць дзесяць разоў, а затым павесіў трубку. Я зноў уключыў святло і абраў дзве сталёвыя адмычкі з набору з шасці, якія я заўсёды нашу ў сваім туалетным наборы. Яшчэ праз імгненне сумежныя дзверы былі адчынены.



Адкрыўшы яе, я хутка падышоў да іншай сцяны і ўключыў святло; яна была пустая.



Вярнуўшыся ў свой пакой, я падзел Спелмана і акуратна склаў яго вопратку, паклаўшы яе на дно сваёй валізкі. Затым я зацягнуў яго ў суседні пакой. Цалкам аголенага, з крывавым месівам на твары, яго нельга было адразу апазнаць. І, наколькі я памятаю, яго ніколі не арыштоўвалі, таму ягоныя адбіткі пальцаў не былі ў дасье, а ягоная ідэнтыфікацыя яшчэ больш затрымаецца.



Я пакінуў цела Спелмана ў душы з зачыненымі дзвярыма з матавага шкла і вярнуўся ў свой пакой, каб апрануцца.



Унізе ля стойкі рэгістрацыі я перапыніў маладога клерка ў чырвонай куртцы. Яму не падабалася, што яго адрываюць ад дакументаў, але ён стараўся не паказваць гэта зашмат. "Ды сэр?"



«Я знаходжуся ў пакоі шэсць трыццаць чатыры, і калі шэсць трыццаць шэсць, побач са мной, пустая, я хацеў бы прыняць туды сваю сяброўку. Яна… э-э… ён прыйдзе пазней».



Ён разумела ўхмыльнуўся мне. “Вядома, сэр. Проста зарэгіструйце тут для свайго сябра». Ён павярнуў на мяне блакнот.



Разумны хлопец з азадкам! Я падпісаў імя Ірвінга Фейна і адрас, які склаў, і заплаціў дваццаць тры даляры за першую ноч пражывання.



Потым я ўзяў ключ і вярнуўся наверх. Я ўвайшоў у 636, узяў таблічку "Не турбаваць" і павесіў яе за дзвярыма. Я лічыў, што з гэтай таблічкай на дзвярах можа прайсці тры ці чатыры дні, перш чым хто-небудзь зробіць больш, чым беглую праверку.



Я вярнуўся ў свой пакой і паглядзеў на гадзіннік. Чатыры гадзіны раніцы. Прайшла ўсяго гадзіна з таго часу, як Спелраан разбудзіў мяне. Я пазяхнуў і пацягнуўся. Затым я зноў зняў вопратку і акуратна павесіў яе на адзін з крэслаў. На гэты раз я пераканаўся, што Вільгельміна выкладзена пад маю падушку, перш чым легчы ў ложак.



Потым я выключыў святло. У чатыры гадзіны раніцы ў Нью-Ёрку рабіць не было чаго.



Я заснуў амаль імгненна.




Дзявятая частка.




На наступную раніцу я выехаў з «дома Мэні» да дзевяці гадзін. Адзенне Спелмана была запакаваная разам з маёй у валізку як і адна з прасцінаў і навалачка, залітыя крывёй.



Ад Chalfont Plaza я ўзяў таксі, накіроўваючыся ў цэнтр па Лексiнгтоне, і паехаў у гатэль Chelsea на Дваццаць трэцяй вуліцы, недалёка ад Сёмай авеню. У нашы дні гэта нешта накшталт забітага старога гатэля, які прываблівае мноства незвычайных персанажаў. Аднак у яго былі свае дні славы. Там спыняліся Дылан Томас, Артур Мілер і Джэф Бэрыман. Мая галоўная прычына пераехаць туды была далёкая ад літаратурнай настальгіі: цела Лары Спелмана не было па суседстве.



Перш за ўсё я паслаў за карычневай абгортачнай паперай і клубком шпагату. Затым я акуратна загарнуў вопратку Спелмана, прасціну і навалачку і аднёс пакет на пошту.



Я адправіў пасылку Папаю Франціні. Адваротны адрас абвяшчаў: «Гаэтана Руджэра, 157 Томпсан-стрыт, Нью-Ёрк, штат Нью-Ёрк, 10011». Чым даўжэй цела Спелмана заставалася неадчыненым, тым лепш, але як толькі яно было знойдзена, я хацеў, каб падазроны зніклі з мяне. На дадзены момант я не ведаў аб якіх-небудзь канкрэтных дрэнных адносінах паміж Руджэра і Францыні, але як толькі гэты пакет будзе дастаўлены, яны будуць.



Цяперашняя паштовая сістэма такая, што я магу спадзявацца - з разумнай упэўненасцю - на той факт, што пасылка трэцяга класа, адпраўленая па пошце з Дваццаць трэцяй вуліцы на Прынс-стрыт, на адлегласці каля трыццаці кварталаў, зойме не менш за тыдзень.



Я зайшоў у Angry Squire, прыемны маленькі бар на Сёмы авеню за вуглом ад гатэля, і павольна паабедаў, запіўшы двума кружкамі добрага элю Уотні. Затым я патэлефанаваў Луі ў яго кватэру ў Вілідж.



Луі, як заўсёды, быў у захапленні. «Гэй, Нік! Што здарылася, чувак? Я спрабаваў датэлефанавацца да Мэні Плэйс, але яны сказалі, што ты выпісаўся».



«Так. Занадта ўжо шыкоўна для мяне. Я пераехаў у «Чэлсі».



«Выдатна! Выдатна! Я ведаю гэтае месца. Гэй, паслухай, Нік. Дзядзька Джо хоча нас бачыць сёння днём.



Я задавалася пытаннем, ці ёсць у мяне выбар. "Вядома, чаму б і не".



“Добра. Каля дзвюх гадзін. У офісе дзядзькі Джо».



"Добра", - запэўніў я яго. "Там і ўбачымся".



Гэта быў прыемны дзень, і я гуляў павольна. Я шмат гадоў не бачыў Нью-Ёрка. У некаторых адносінах ён моцна змяніўся, у іншых ён выглядаў менавіта так, як я памятаў, верагодна, сапраўды гэтак жа, як пяцьдзесят ці сто гадоў таму.



Я пайшоў на Шостую авеню, затым накіраваўся ў цэнтр горада. Шостая авеню да Чатырнаццатай вуліцы ўсё яшчэ выглядала гэтак жа, але змянілася, і на імгненне я не мог пазнаць яе. Потым мяне ахінула, і я ўсміхнуўся сам сабе. Я стаў такім касмапалітам, што больш не заўважаў некаторых рэчаў. Шостая авеню ад Дваццаць трэцяй вуліцы да Чатырнаццатай была амаль цалкам пуэртарыканскай. Размовы, якія я чуў вакол сябе, былі збольшага на гішпанскай мове.



Рашоткі стаялі там жа, але цяпер насілі іспанскія імёны; Грот EI, Эль-Серада, Эль-Партокеньё. Як я памятаў, старыя італьянскія дэлікатэсы ўсё яшчэ былі там, але зараз гэта былі вінныя скляпы з вялікай колькасцю садавіны і меншай колькасцю гародніны. Ва ўсякім разе, Шостая авеню была чысцей, чым калі-небудзь, а круглыя, жыццярадасныя лацінаамерыканскія дзяўчыны, якія пстрыкаюць міма на сваіх высокіх абцасах, былі вялікім крокам наперад у параўнанні з павольна якія рухаюцца вірамі пажылых дам са сваімі кайстрамі для пакупак, якія раней запаўнялі . .



Чатырнаццатая вуліца была больш падобная на Калле Каторс у Сан-Хуане, але з поўдня на Трэцюю вуліцу адбыўся рэзкі пераход. Тут усё было гэтак жа, як і заўсёды: невялікая частка Вёскі, гаспадарчыя крамы, аптэкі, харчовыя крамы, крамы дэлікатэсаў, дзесяціцэнтавыя крамы, кавярні. На гэтым участку праспекта ніколі не было асаблівай этнічнай прыналежнасці, ды і зараз яе не было.



Гэта быў натоўп паліглотаў; акуратна апранутыя бізнэсмэны ў аташэ, вандроўныя хіпі з валасамі да плячэй і сініх джынсах, шыкоўныя хатнія гаспадыні, якія штурхаюць чорныя пластыкавыя дзіцячыя калыскі, кульгаючыя бабулькі з крывымі рысамі асобы і пустымі вачамі, дзеці, узброеныя бестыбольнымі. Змешаных пар было больш, чым я памятаў.



На Трэцяй вуліцы я павярнуў на ўсход міма Макдугала і Салівана, затым зноў рушыў на поўдзень па Томпсан-стрыт, з сумнай усмешкай успамінаў на маім твары. Томпсан-стрыт ніколі не мяняецца. На ўсім шляху ўніз да Прынс-стрыт гэта старая італьянская вёска: ціхія пасаджаныя дрэвамі вулачкі, абрамленыя суцэльнымі шэрагамі карычневага каменя, кожная з якіх мае шэраг прыступак, якія вядуць да цяжкіх дубовых уваходных дзвярэй, кожная з якіх апраўленая жалезнымі парэнчамі, прызначанымі для не дазваляйце неа людзям зваліцца на круты шэраг бетонных прыступак, кіроўных у склеп. Чамусьці пры забудове Вёскі ў канцы 1880-х гадоў дзверы склепа заўсёды ставілі спераду, а не ззаду.



Тут тэмп іншы, чым дзе-небудзь яшчэ ў горадзе. Шум здаецца прыглушаным, дзеянне запавольваецца. Старыя стаяць групамі па двое і трое, ніколі не сядзяць на ганку, а проста стаяць размаўляючы; таўстагрудыя хатнія гаспадыні выглядаюць з верхніх вокнаў, каб пагаварыць з суседзямі,



якія стаяць на тратуары ўнізе.



На абгароджанай гульнявой пляцоўцы малодшай сярэдняй школы Святой Тэрэзы мясцовыя маладыя італьянскія хлопцы, якія даўно скончылі школу, змешваюцца з дзецьмі ў вечнай гульні ў сафтбол. Па тратуарах чарнавокія, чорнавалосыя італьянскія дзяўчыны ідуць, гледзячы прама наперад, калі яны адны. Калі яны з групай дзяўчат, яны выгінаюцца і жартуюць, увесь час размаўляюць, бегаюць вачыма ўверх і ўніз па вуліцы, прымушаючы іх смяяцца.



На Томпсан-стрыт мала прадпрыемстваў, часам бывае кандытарская, непазбежна цёмна-зялёная з выцвілым, напаўзрэзаным падстрэшкам, якія хаваюць газетны кіёск; пара-тройка дэлікатэсаў з велізарнымі салямі, якія вісяць у вокнах; тут і там аптэка, амаль заўсёды на рагу. Аднак на Томпсан ёсць пахавальныя бюро - тры з іх. Вы ідзяце да аднаго, калі вы сябар Руджэра, да іншага, калі вы сябруеце з Франціні, да трэцяга, калі ў вас няма ніякіх сувязяў з якой-небудзь сям'ёй або, калі так, але не хочаце, каб яны ведалі.



Таксама на Томпсан, паміж Х'юстан-стрыт і Спрынг, ёсць пяць рэстаранаў, добрых італьянскіх рэстаранаў, з акуратна вышыванымі абрусамі, свечкай на кожным стале, маленькім барам уздоўж адной сцяны суседняга пакоя. Суседзі часта п'юць у барах, але ніколі не ядуць за столікамі. Яны ядуць дома кожны вечар, кожны прыём ежы. Тым не менш, рэстараны чамусьці перапоўнены кожны вечар, хаця яны ніколі не рэкламуюцца - яны, здаецца, проста прыцягваюць пары, кожная з якіх нейкім чынам выявіла свой уласны маленькі італьянскі рэстаран.



Да таго часу, калі я дабраўся да Спрынг-стрыт і павярнуў налева ў бок Заходняга Брадвея, я так пагрузіўся ў атмасферу старога італьянскага квартала, што амаль забыўся, што мой удзел быў чымсьці менш чым прыемным. Вялікія старыя італьянскія сем'і, якія жывуць на поўдзень ад Х'юстан-стрыт, нажаль, не выключаюць адзін аднаго з мафіі.



Я прыбыў у "Францыні аліўкавы алей" роўна ў дзве гадзіны дня. Стрыечная сястра Луі Філаміна была апранута ў белы швэдар, які падкрэслівае яе грудзі, і карычневую замшавую спадніцу, якая зашпілялася спераду толькі часткова, так што, калі яна рухалася, добра бачная была добра сфармаваная нага. Гэта было значна больш, чым я чакаў ад кансерватыўна апранутай Філаміны напярэдадні, але я не з тых, хто скардзіўся на вельмі прывабную дзяўчыну ў больш адкрытай вопратцы.



Яна правяла мяне ў кабінет Папая з ветлівай усмешкай і безасабовым выглядам, які яна магла б выкарыстоўваць для мыцця вокнаў ці прыбіральшчыцы.



Луі ўжо быў там, падскокваючы. Ён размаўляў з Папаем. Цяпер ён павярнуўся, сціснуў маю руку ў гарачым поціску рукі, як быццам не бачыў мяне некалькі месяцаў, і паклаў іншую руку мне на плячо. «Прывітанне, Нік! Як справы? Рады цябе бачыць!"



Вялізны стары ў інвалідным крэсле за чорным сталом упіўся ў мяне позіркам. Ён неахвотна кіўнуў і махнуў рукой. "Сядай." Я сеў на крэсла з прамой спінкай, сеў і скрыжаваў ногі. Луі ўзяў іншы, разгарнуў яго, а затым сеў верхам на ім, скрыжаваўшы рукі на спіне.



Папа Франціні злёгку пакруціў галавой, нібы Луі быў загадкай, якую ён ніколі не мог разгадаць. Тоўстыя пальцы намацалі каробку з-пад цыгар на яго стале і знялі цэлафан з доўгай чорнай цыгары. Ён сунуў цыгару ў рот, запаліў яе ад прыпальвальніка на стале, а затым паглядзеў на мяне скрозь дым.



«Луі, здаецца, думае, што ты страшэнна добры».



Я паціснуў плячыма. «Я магу справіцца з сабой. Я быў побач».



Некаторы час ён глядзеў на мяне, ацэньваючы тавар. Тады ён, відаць, прыняў рашэнне. «Добра, добра, - прамармытаў ён. Ён важдаўся абапал свайго інваліднага крэсла, як быццам нешта шукаў, затым падняў галаву і загарлапаніў:



«Філаміна! Філаміну! Чорт пабяры! У цябе мой партфель?



Неадкладна з'явілася стрыечная сястра Луі, хоць яе вытанчаная грацыя не дазваляла яе рухам здавацца паспешнымі. Яна паклала патрапаны стары шэры аташэ перад Папай і моўчкі выслізнула.



"Ты бачыў гэтага праклятага Лары?" - прабурчаў ён Луі, расшпільваючы зашпількі. "Яго не было ўвесь дзень".



Луі развёў рукамі далонямі ўверх. «Я не бачыў яго з учарашняга дня, дзядзька Джо».



«Я таксама», - прарычэў стары.



Дзякуй Богу! Гэта азначала, што Спелман не меў зносін з Франціні да таго, як падышоў мяне абудзіць. Я, верагодна, мог бы падзякаваць дзеянню гераіну за гэты промах.



Папа Франціні ўзяў пачак папер з кейса аташэ, некаторы час вывучаў першую старонку, а затым паклаў іх на футарал перад сабой. Яго голас, усе яго манеры раптам змяніліся, і зараз ён стаў бізнэсмэнам.



«Шчыра кажучы, Нік, ты не той чалавек, якога я абраў бы для гэтай працы. Мы недастаткова добра цябе ведаем, і я б аддаў перавагу некаму, хто працаваў у гэтай арганізацыі. Аднак Луі тут кажа, што хоча цябе, і калі ён думае, што можа табе давяраць, гэта галоўнае».



Я сумняваюся - без выраза выклікнуў яго погляд.



«Як скажаш, дон Джозэф».



Ён кіўнуў. Канешне, што б ён ні сказаў. «Справа ў тым, – працягнуў ён, – што ў гэтай арганізацыі ў апошні час узніклі некаторыя цяжкасці. Нашы справы стопар, у многіх нашых людзей праблемы з копамі, Руджэра перамяшчаюцца налева і направа. Іншымі словамі, так ці інакш, мы, здаецца, страцілі кантроль над справамі. Калі гэта адбываецца ў бізнес-арганізацыі, вы выклікаеце спецыяліста па эфектыўнасці і ўносіце некаторыя змены. Што ж, я лічу нас бізнес-арганізацыяй і збіраюся проста яе палепшыць."



Папа Франціні моцна зацягнуўся цыгарай і затым накіраваў яе скрозь дым на Луі. "Вось мой эксперт па эфектыўнасці".



Я паглядзеў на Луі, успомніўшы, як хутка змянілася маё ўяўленне аб ім у Бейруце. Вонкава яго манера паводзін меркавала што заўгодна, толькі не эфектыўнасць. Я пачынаў кахаць гэтага чалавека. Хоць я быў упэўнены, што ён разумнейшы, чым здаваўся спачатку, я сумняваўся, што ён быў вельмі круты.



Папа працягваў, нібы чытаючы мае думкі. «Луі нашмат страмчэй, чым думае большасць людзей. Я выхаваў яго такім чынам. Як быццам ён быў маім уласным сынам». Яго твар скрывіўся ва ўсмешцы, гледзячы на пляменніка, які ўсміхнуўся яму ў адказ. "Дакладна, Луі?"



"Добра, дзядзька Джо". Ён выразна развёў рукамі, яго асмуглы твар ззяла.



Гісторыя Францыні круцілася ў мяне ў галаве, калі я адным вухам слухаў відавочна часта паўтараную гісторыю Папая аб тым, як Луі рос тым чалавекам, якім ён яго выхаваў.



* * *



Аж да Другой сусветнай вайны трое братоў Францыні былі адной камандай. Бацька Луі, Луіджы, быў забіты падчас высадкі марской пяхоты на Гуадалканале ў жніўні 1942 года; юнага Луі забраў Джозэф.



Да таго часу Джозэф змагаўся з разбуральным дзеяннем РС, хоць ён усё яшчэ мог хадзіць няроўнай хадой і вадзіць машыну. Яму таксама даводзілася змагацца са сваім старэйшым братам Альфрэда; два браты няўхільна разыходзіліся, і пасля смерці Луіджы іх сваркі перараслі ў жорсткую вайну за кантроль над сямейнымі інтарэсамі.



Калі б раскол паміж братамі працягнуўся, уся сям'я Франціні як цэнтр улады мафіі была б падарваная. Джозэф не збіраўся гэтага дапусціць. У лютым 1953 гады ён дамовіўся аб міры з Альфрэда. У дзень сустрэчы ён узяў свой Кадылак адзін, каб забраць Альфрэда, і два браты паехалі на ўсход, з Віліджа.



Гэта быў апошні раз, калі хто-небудзь бачыў Альфрэда Францыні.



Джозэф сцвярджаў - і працягваў сцвярджаць - што пасля таго, як яны наведалі дом Альфрэда ў Нью-Джэрсі, ён адвёз свайго брата назад у горад, пакінуўшы яго на Саліван-стрыт - тым месцы, дзе ён яго падабраў. Ніхто ніколі не мог даказаць адваротнае. Афіцыйна Альфрэда Францыні быў выкрадзены на вуліцы Нью-Ёрка невядомымі асобамі. Неафіцыйна ўладам было лепш відаць.



Толькі Джозэф Франціні мог пацвердзіць іх падазрэнні, і Джозэф Франціні ніколі не адступаў ад сваёй гісторыі.



Джозэф прадэманстраваў вялікае жаданне адпомсціць таму, хто выкраў яго брата. Ён узяў жонку Альфрэда, Марыю Розу, у свой дом - "для абароны", - сказаў ён, - разам з яе дачкой Філамінам, якой у той час было ўсяго тры гады. Марыя Ружа памерла праз два гады ад раку, але Джозэф працягваў клапаціцца аб дзецях двух братоў, як аб сваіх уласных. Ён ніколі не быў жанаты.



* * *



Папа Франціні працягваў гаварыць, выразна выяўленая гара плоці, заключаная ў храмаваную брызентавую клетку з коламі са спіцамі.



«… Такім чынам, я адправіў Луі ў Калумбійскі ўнівер, і ён атрымаў дыплом з адзнакай. З таго часу ён кіруе бізнесам па вытворчасці аліўкавага алею Franzini, і гэта амаль адзінае, што ў нас ёсць, што прыносіць даход, які павінен. "



"Што ты вывучаў, Луі?" Мне было цікава.



Ён сарамліва ўсміхнуўся. «Дзелавое адміністраванне. Вось чаму дзядзька Джо думае, што я змагу наладзіць некаторыя нашыя аперацыі».



"Пра якія аперацыі мы гаворым?" - спытаў я старога.



Ён паглядзеў на мяне.



"Глядзі", - сказаў я. «Калі вы хочаце, каб я працаваў з Луі, я павінен ведаць, у што мы ўвязваемся. Вы забываеце, я толькі што прыйшоў сюды».



Ён кіўнуў. “Добра. Мы гаворым зараз пра порна, каштоўныя паперы, грузавыя аўтамабілі, гандлёвыя аўтаматы, пральні, крамы харчавання і наркотыкі.»



"Ніякай прастытуцыі?"



Ён з пагардай адмахнуўся ад гэтай ідэі. "Мы пакідаем гэта чорным сутэнёрам". Ён выглядаў задуменным. "У нас, вядома, ёсць і іншыя аперацыі, але з тымі, якія я назваў, у нас праблемы".



Я павярнуўся да Луі. "Вы зрабілі высновы па гэтым?"



Ён уздыхнуў і выглядаў крыху збянтэжаным. "Добра…"



Папа растлумачыў. «Луі ніколі не ўдзельнічаў ні ў адной з аперацый. Я шмат працаваў, каб не дапусціць яго нікуды, акрамя аліўкавага алею, і гэта нармальна».



Я стараўся не ўсміхацца. У Чырвоным Фесе ў Бейруце, пасля таго як я выцягнуў свой козыр цюбікам гераіну, Луі ў манерах



меў на ўвазе, што ён быў прама там, адзін з людзей свайго дзядзькі, які стаіць за ўсімі рэкетамі Франціні. Насамрэч ён амаль нічога не ведаў пра іх унутраную прыладу. І Франціні хацеў, каб ён разабраўся з "аперацыямі"? Мабыць, праявіўся мой скептыцызм.



«Так. Я ведаю», - сказаў Папай. «Можа быць, гэта гучыць вар'яцка. Але як ідуць справы... нешта трэба рабіць. Я думаю, Луі можа гэта зрабіць, спрасціўшы нашу дзелавую практыку».



Я паціснуў плячыма. «Гэта твая гульня з мячом. Куды мне ўвайсці?



«Луі - мой эксперт па эфектыўнасці. Я хачу, каб вы - нехта з пачаткоўцаў у арганізацыі - дапамаглі мне. Усе гэтыя хлопцы працуюць на мяне і робяць тое, што я кажу. Але часам іх трэба пераканаць прама. Калі яны не захочуць, каб Луі калупаўся ў іх аперацыях, таму што яны, верагодна, падманваюць мяне дзесьці па ходзе справы - я ведаю гэта. Калі Луі пойдзе адзін, яны паспрабуюць падмануць яго. Калі вы пойдзеце, яны будуць ведаць, што я паслаў цябе, каб яны ведалі, што гэта зыходзіць прама ад мяне, і ні храна пра гэта ".



Для працы, якую я павінен быў выконваць для дзядзькі Сэма, гэта была пасланая нябёсамі магчымасць. “Добра. Цяпер, вы згадалі порна, каштоўныя паперы, грузавыя аўтамабілі, гандлёвыя аўтаматы, пральню харчаванне і наркатычныя сродкі. Што такое„грузавікі“?»



Стары ўхапіўся за абодва колы свайго інваліднага крэсла грубымі рукамі і адсунуўся ад стала на фут ці каля таго, перш чым адказаць. «Грузавікі» - гэта тое, што мы завем нашай аперацыяй па згоне грузавікоў, якую вядзе Джо Паліта. Гэта ў асноўным дробязі з вобласці адзення, час ад часу крыху абсталявання, такога як тэлевізары ці пліты. На днях мы вывезлі трыста печаў з Брукліна. Выйшла дрэнна. Копы, федэралы, нават Руджэра, усё перашкаджаюць”.



"Руджэра?" Я быў здзіўлены. Калі ён думаў, што зараз у яго праблемы з Руджэра, пачакайце, пакуль ён не атрымае той пакет з адзеннем Лары Спелмана!



Ён адпусціў Руджэра махам рукі. "Нічога асаблівага. На днях некаторыя з нашых хлопчыкаў падабралі грузавік з адзеннем, а затым пара хлопчыкаў Руджэра сагнала яго ў нашых хлопчыкаў».



"Я думаў, што ўсё было ўзгоднена паміж сем'ямі ў Нью-Ёрку".



Ён кіўнуў масіўнай галавой. «Звычайна. На гэты раз Руджэра сказаў, што гэта памылка, што ягоныя хлопчыкі зрабілі гэта самастойна».



Я смяяўся. "Вы верыце ў гэта?"



Ён паглядзеў на мяне ў адказ. Лёгкадумства не было часткай ладу жыцця Папая Францыні. "Да ведаю. Час ад часу табе даводзіцца дазваляць хлопчыкам сыходзіць на справу самім па сабе. Калі ты спрабуеш кантраляваць іх на ўсе сто працэнтаў, то ў цябе ўзнікае мноства ўнутраных праблем».



Я мог бачыць яго пункт гледжання: "А як наконт іншых аперацый?"



“Практычна тое самае. Нічога асаблівага. Здаецца, справы ідуць дрэнна. Я думаю, гэта можа быць таму, што за гэтыя гады мы занадта расслабіліся, патрацілі занадта шмат часу, спрабуючы рабіць усё законна. Мы дабіліся большага поспеху, калі мы гулялі жорстка. Гэта тое, да чаго я хачу вярнуцца. Гуляць жорстка! Добрыя бізнэс-працэдуры, але цвёрдыя! "



Ён зрабіў паўзу. «Дарэчы, вы можаце выкарыстоўваць двух прыбылых з вамі, калі яны вам патрэбныя. Проста дайце ім тыдзень ці два, каб яны прывыклі да горада, вось і ўсё».



"Правільна."



"Гэта нагадвае мне." Ён напалову павярнуўся ў сваім інвалідным крэсле, так што яго паказалі на дзвярны праём. "Філаміна!" ён крыкнуў. «Філаміна! Мы ўжо атрымалі справаздачу з Бейрута?»



Яна адразу з'явілася ў дзвярах. "Не", - ціха сказала яна. "Пакуль нічога." Яна зноў знікла.



"Чорт пабяры!" ён узарваўся. «Гэтая справаздача павінна была быць учора, і яе яшчэ няма! Я не магу знайсці Лары! Увесь гэты пракляты бізнэс развальваецца!



«Ён яшчэ не ведае і паловы», - падумаў я.



Было выдатна тое, як ён мог пераключацца з адной асобы на іншую, ад халоднага, самаацэначнага бізнэсмэна з старанна структураванымі прапановамі да крыклівага, раздражнёнага італьянскага тырана, раздражняльнага, калі справы ішлі не так, як трэба, і панурага, калі гэта адбывалася.



Цяпер ён стукнуў кулаком па падлакотніку інваліднай каляскі. "Чорт пабяры! Табе трэба ўладзіць гэта. Цяпер! І знайдзі Лары таксама. Ён, мусіць, дзесьці па-чартоўску зарадзіўся гераінам.



Луі ўстаў і накіраваўся да дзвярэй, але спыніўся, калі ўбачыў, што я застаюся сядзець.



Стары ўпіўся позіркам. "Добра?"



Я паціснуў плячыма. «Мне вельмі шкада, дон Джозэф. Але я не магу працаваць бясплатна. Мне патрэбны грошы наперад».



Ён фыркнуў. «Грошы! Чорт! Застанься са мной, у цябе будзе шмат грошай». Імгненне ён змрочна глядзеў на мяне, затым зноў павярнуўся да дзвярэй. "Філаміна!" ён закрычаў. «Дайце гэтаму новаму хлопцу крыху грошай. Дайце яму вялікую суму». Ён зноў павярнуў інваліднае крэсла ў мой бок. «А цяпер выбірайся адсюль, чорт вазьмі! У мяне справы».



"Дзякуючы." Я ўстаў.



"І я хачу ўбачыць цябе сёння вечарам на вечарынцы".



"Ды сэр."



Ён усё яшчэ глядзеў, калі мы выходзілі з офіса, вялізны стары ў інвалідным крэсле, дзіўнае спалучэнне бездапаможнасці і сілы.



Я пайшоў туды, дзе яго сакратарка



пералічвала нейкія грошы на сваім стале.



"Вось." Яна працягнула мне пачак грошай.



Я паглядзеў на купюры. Гэта былі дваццаткі і пяцідзесяткі.



«Дзякуй, Філаміну», - ветліва сказаў я. "Ваш дзядзька вельмі добра плаціць, ці не так?"



"Мой дзядзька часам пераплачвае", - рэзка сказала яна, падкрэсліўшы "звыш".



Яна паглядзела міма мяне на Луі з раптоўнай усмешкай. «Убачымся сёння ўвечары, Луі. Я вельмі рада, што ты вярнуўся».



"Вядома, Філ", - збянтэжана адказаў Луі.



Мы пайшлі разам па тратуары. «Што з тваёй стрыечнай сястрой, Луі? Мне памяняць ласьён пасля галення ці як?»



Ён пасмяяўся. "О, не звяртайце ўвагі на Філаміну. Яна выдатна спраўляецца з бізнесам па вытворчасці аліўкавага алею, але кожны раз, калі яна трапляе ў ... э-э ... іншыя аперацыі, яна садзіцца на сваю высокую каня. Яна не хоча нічога рабіць з гэтым, праўда".



«Што, чорт вазьмі, гэта значыць? Яна дастаткова дарослая, каб ведаць, што не можа і тое і іншае, ці не так?»



Ён нервова засмяяўся, засунуўшы рукі глыбока ў кішэні, пакуль мы ішлі. «Што ж, для Філаміны гэта не зусім тое і іншае. Проста час ад часу яна павінна даць камусьці крыху грошай ці нешта ў гэтым родзе, як яна толькі што зрабіла вам. Звычайна мы не вядзём арганізацыйную дзейнасць у гэтым офісе. Думаю, мы зрабілі гэта сёння толькі таму, што Лары кудысьці знік і яго не было побач, каб адвезці дзядзьку Джо ў Падліковую палату».



"Злічальная палата?"



«Вясной усё будзе скончана. Гэта вялікі стары будынак, у якім мы захоўваем нашыя запісы. Нешта накшталт штаб-кватэры».



Некалькі хвілін мы ішлі моўчкі. Потым зноў загаварыў Луі. "Як вы думаеце, дзе мы можам знайсці Лары?"



«Не пытай мяне. Чорт, я толькі ўчора прыехаў».



«Так. Я забыўся". Ён пляснуў мяне па плячы. «Паслухайце, чаму б вам не вярнуцца ў гатэль і не адпачыць. Убачымся ў рэстаране сёння ўвечары… каля дзевяці гадзін».



Мне гэта падалося добрай ідэяй. У мяне, вядома ж, не было ніякага жадання адпраўляцца на пошукі Спелмана. Тым больш, што я ведаў, дзе ён. «Выдатна», - адказаў я з непадробным энтузіязмам.



Ён весела пайшоў, насвістваючы, засунуўшы рукі ў кішэні, накіроўваючыся, як я здагадвалася, да метро. Я злавіў таксі і вярнуўся ў "Чэлсі".



Вярнуўшыся ў гатэль, я патэлефанаваў Джэку Гурлі ў "Навіны". Было дзіўна назваць па тэлефоне маё правільнае імя аператару.



"Нік Картэр!" - паўтарыў павольны голас Джэка. "Калі, чорт вазьмі, ты вярнуўся ў горад?"



"Некаторы час таму", - стрымаўся я. "Слухай, Джэк, я хачу ласку".



"Вядома. Што я магу для цябе зрабіць?"



"Цікава, не маглі б вы ціснуць дзе-небудзь гісторыю аб тым, што Лары Спелман знік, і што Франціні думаюць, што Руджэра могуць мець да гэтага нейкае дачыненне".



Лепшы спосаб прымусіць кагосьці часам нешта думаць - гэта сказаць яму, аб чым ён павінен думаць.



На іншым канцы провада Джэк свіснуў. «Ператварыць гэта ў аповяд, чорт! Я зраблю з яго расказ! Але ці праўда, Нік? Ён сапраўды знік?»



"Ён сапраўды знік", - сказаў я.



"А францыністы думаюць…?"



"Не ведаю", - шчыра адказаў я. "Але я б хацеў, каб яны так думалі".



Ён памаўчаў нейкі час, а затым: «Ведаеш, нешта накшталт гэтага можа прывесці да новай вайны банд у горадзе. У апошні час гэтыя дзве сям'і не ладзяць так добра».



"Я ведаю."



«Добра, Мік. Калі ты ўпэўнены, што Спелман сапраўды знік».



"Ён знік. Сапраўды».



«Добра, мужык, ты на сувязі. Мне яшчэ што-небудзь трэба ведаць?



«Не, Джэк. Але я вельмі цаню гэта. Я зараз нібы заняты; магчыма, мы зможам разам павячэраць ці выпіць у адзін з гэтых вечароў, калі я вызвалюся».



"З паляваннем", - сказаў ён і павесіў трубку. Прымусьце Джэка Гурлі пачаць апавяданне, і ён не захоча дурэць свецкімі размовамі.



Я расцягнуўся на ложку і задрамаў.





Кіраўнік 10







Я прыбыў у Тоні-Гардэн на вечарынку да Філамін каля дзевяці гадзін вечара, і маё першае ўражанне заключалася ў тым, што мне трэба было патэлефанаваць у ФБР замест Джэка Гурлі. Месца было настолькі забіта італьянскімі мафіёзі, што здавалася ралі 1937 года з Беніта Мусаліні.



Звычайна Tony's - гэта невялікі ціхі бар-рэстаран, які калісьці быў месцам прыцягнення для былых і будучых пісьменнікаў, а зараз з'яўляецца Мекай для цяперашняга ўраджая вясковай багемы і хіпі, захопленых філасофіяй і мелых мала грошай. Вока з жалезнымі кратамі ў задніх дзвярах сведчыла аб тым, што яшчэ ў часы сухога закона гэта быў рэстаран-бар.



Тут заўсёды цёмна, з чорнымі сценамі, аздобленымі цёмна-карычневым аздабленнем, і прыглушаным святлом. Сталовая даволі вялікая, але застаўлена груба абчасанымі сталамі. Прайшоўшы міма сталоў, вы ўбачыце невялікі барны пакой з прылаўкамі на ўзроўні локцяў і побач гаплікаў для адзення. Увогуле, ён цёмны, брудны і пазбаўлены дэкору, але на працягу многіх гадоў ён быў адным з самых папулярных мясцін.



Маім першым сюрпрызам была колькасць людзей, якія захраснулі ў гэтым месцы. Усе сталы былі прыбраныя, акрамя трох доўгіх перад камінам, заваленых італьянскай пастай неверагоднай разнастайнасці. Гэта была фуршэтная вечарынка са шведскім сталом і адкрытым барам, кожны са шклянкай або талеркай у руках. У бары невялікі гурт з энтузіязмам граў італьянскія песні.



Дон Джозэф Франціні і яго ганаровыя госці сядзелі адзіныя, выстраіўшыся ў рад за грудай руж на доўгіх сцеблах, якія пакрывалі вяршыню адзінага доўгага стала, усталяванага ў куце. Гэта была вечарынка з нагоды дня нараджэння Філаміны, але Францыні заняў ганаровае месца - вялізная маса плоці, заключаная ў элегантны смокінг. Філамін Франціні сядзела справа ад яго, а побач з ёй была буйная, пышная жанчына, якую я не пазнаў. Луі сядзеў злева ад Францыні, а побач з ім невысокі, мажны мужчына з херувімскім тварам і мяккімі беласнежнымі валасамі.



Невялікі натоўп мясціўся вакол стала, паціскаючы рукі, аддаючы даніну павагі, знаёмячы старога з тым ці іншым. Уся ўвага была засяроджана на Францыні; яго пляменніца сядзела міла і сціпла, з застылай усмешкай на твары, рэдка кажучы ні слова. Але калі я падышоў бліжэй, я ўбачыў дзясяткі маленькіх белых канвертаў, украпленых сярод руж. Пакуль я глядзеў, на стол кінулі яшчэ парачку.



Я ламаў галаву над гэтым феноменам, калі Луі заўважыў мяне на краі натоўпу. Ён адразу ўскочыў на ногі і падышоў.



«Прывітанне, Нік! Як справы? Рады цябе бачыць!"



«Прывітанне, Луі». Ён узяў мяне за локаць і правёў у бар. «Давай вып'ем. Я пакутую клаўстрафобіяй, калі сядзіш побач з усімі гэтымі людзьмі, якія стульваюцца вакол мяне».



Я замовіў брэндзі з содавай. Луі піў тое ж самае, што і ў Бейруце, - чырвонае віно.



Мы прытуліліся да задняй сцяны, каб нас не тапталі. "Нейкая вечарынка, а?" ён усміхнуўся. «Трымаю ў заклад, у нас тут сто пяцьдзесят чалавек, і прынамсі сотня з іх ужо п'яныя».



У гэтым ён меў рацыю. Я акуратна абышла высокую постаць у смокінгу, калі ён, хістаючыся, прайшоў міма нас са шклянкай у руцэ і пасму валасоў на лоб. «Марыятэрэза», - даволі жаласна клікаў ён. "Хто-небудзь бачыў Марыятэрэзу?"



Луі засмяяўся і паківаў галавой. "Праз пару гадзін гэта сапраўды павінна быць выдатна".



«Гэта вызначана выглядае не так, як я памятаю», - я агледзеў некалі знаёмы пакой, зараз напоўнены гукам. Калі я ведаў гэта шмат гадоў таму, гэта было месца для ціхага піва і яшчэ больш ціхай гульні ў шахматы.



"Я не ведаў, што гэта адно з вашых месцаў", - сказаў я.



Луі, натуральна, засмяяўся. "Гэта не так. У нас ёсць каля сямнаццаці рэстаранаў у ніжнім заходнім раёне, і яшчэ тузін ці каля таго, скажам, з'яўляюцца "філіяламі", але "Тоні" не адзін з іх».



«Тады навошта ладзіць тут вечарынку Філаміны, а не сваю?»



Ён пляснуў мяне па плячы і зноў засмяяўся. «Гэта лёгка, Нік. Бачыш тут усіх гэтых хлопцаў? Некаторыя з іх у парадку, добрыя самавітыя бізнэсмэны, сябры сям'і і таму падобнае».



Я кіўнуў, і ён працягнуў. «З іншага боку, тут таксама шмат хлопцаў, якіх можна назваць… э-э… мафіёзі. Зразумела?»



Я зноў кіўнуў. Я не мог яму адмовіць. Дзесяткі грубаватых людзей размаўлялі, пілі, спявалі, крычалі ці проста панура стаялі ў кутах. Яны выглядалі так, быццам былі наняты з Цэнтральнага Кастынга для здымкаў новага фільма пра Аль Капона. І мяркуючы па выпуклых куртках, якія я заўважыў, у гэтым месцы было больш зброі, чым рускія змаглі сабраць супраць брытанцаў у Балаклаве.



"Пры чым тут вечарынка, а не ў адным з вашых месцаў?"



“Проста. Мы не жадаем, каб адно з нашых месцаў блага праславілася. Вы ведаеце, калі б копы захацелі, яны маглі б здзейсніць набег на гэтае месца сёння ўвечары і забраць шмат таго, што яны называюць «непажаданымі персанажамі». Яны б не сталі». Вядома, яны не вінаватыя ў чым-небудзь, і ў рэшце рэшт ім давядзецца іх адпусціць. Гэта будзе проста перасьлед, але ў газэтах пра гэта будуць добрыя загалоўкі. Гэта дрэнна для бізнэсу».



П'яная рыжанькая з вяснушкамі на пераноссі прабіралася праз перапоўнены пакой з двума чарнабровымі хуліганамі на буксіры. Яна спынілася перад Луі, абняла яго за шыю і моцна пацалавала.



«Прывітанне, Луі, ты мілы маленькі стары. Хто тут твой прыгожы сябар? Яна была мілай, нават калі яна была адной з тых модных дзяўчат, у якіх цела чатырнаццацігадовага хлопчыка, - і яна выдатна ўсведамляла сваю сэксуальнасць. Яна прагна глядзела на мяне. Двое яе таварышаў злосна паглядзелі на мяне, але я адказаў ёй позіркам. Яе вочы казалі, што ёй усё роўна, што думае астатні свет, а мае казалі, добра, калі ты гэтага жадаеш.



Луі прадставіўся. Яе клікалі Расці Поллард, і яна працавала настаўніцай у царкве Святога Тэрэзы. Адну з гарыл з ёй клікалі Джэк Бэйці, другога - Рока нешта ...ці іншае.



Бэйці зрабіў некалькі грубых заўваг пра непрафесійных настаўнікаў, але мы з Расці занадта добра бавілі час, адкрываючы адзін аднаго.



Яна была абуральнай какеткай.



"Што такое вялікі хлопец, як ты, робіць тут з усімі гэтымі маленькімі прысадзістымі італьянцамі?" - Спытала яна, паклаўшы адну руку на тонкае выступае сцягно, закінуўшы галаву.



Я паглядзеў на яе з прытворным спалохам. «Маленькія прысадзістыя італьянцы? Працягвайце ў тым жа духу, і заўтра вы атрымаеце піцу».



Яна адхіліла магчымасць, легкадумна махнуўшы рукой. "Ах, яны бясшкодныя".



Я ўважліва паглядзеў на Расці. «Што такая мілая дзяўчына робіць тут з усімі гэтымі маленькімі прысадзістымі італьянцамі?»



Расці засмяялася. «Лепш не дазваляйце містэру Франціні чуць, што вы ставіцеся да Філаміны як да маленькага прысадзістага італьянца, інакш вы патрапіце на нечы пірог з піцай».



Я паціснуў плячыма, прапанаваў ёй цыгарэту і прыкурыў для яе. "Вы не адказалі на маё пытанне".



Яна паказала на стол, за якім сядзелі Франціні са сваёй пляменніцай. "Можа быць, аднойчы я сам збяру гэтыя маленькія белыя канверцікі".



Я ўбачыў, што цяпер яны акуратна складзеныя перад Філамінам, а не раскіданыя па снапах руж. "Што, чорт вазьмі, яны такія?" Я спытаў. "Карты?"



«Вас клічуць Нік Канцанеры, і вы не ведаеце, што гэта такое?» спытала яна.



«Вядома ведаю, - абурыўся я, - але вы скажыце мне, міс немаленькая італьянка Поллард. Я проста хачу даведацца, ці ведаеце вы».



Яна смяялася. «Гульні, у якія гуляюць людзі. У кожным з гэтых маленькіх канвертаў ляжыць чэк ад аднаго з паплечнікаў містэра Франціні. Нават маленькія хлопцы адкапалі, што маглі. Гэта ўсё на дзень нараджэння Філаміны. У яе там, мусіць, сем ці восем тысяч даляраў. "



"І вы хочаце таго ж?"



"Можа быць, аднойчы адзін з гэтых прысадзістых маленькіх італьянцаў прапануе мне што-небудзь, акрамя выходных у Атлантыка-Сіці, і калі ён гэта зробіць, я яго схоплю. І калі я гэта зраблю, я ў канчатковым выніку скончу седзячы за сталом, поўным руж, праглядаючы мноства маленькіх белых канвертаў ".



«Наконт тых выходных у Атлантыцы…» - пачаў я казаць, але праз увесь пакой Папа Франціні злосна глядзеў на мяне і ўладна махаў рукой жэстам, які не дапускаў ваганняў.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги