«Менавіта тое, што я хацеў раней. Адчапіцеся ад Сточэлі. Трымайцеся ад мяне далей».



"Ці ж?" - спакойна спытаў Карлас.



«Я вас да смерці разаб'ю. Я ўжо казаў табе пра гэта раней.



«Вы гаворыце шырока, містэр Картэр. Я ня веру, што ты зможаш гэта зрабіць».



«Я глядзеў на адчыненыя французскія дзверы. Цяпер я сказаў: «Выйдзі на хвілінку. Я хачу, каб вы сёе-тое ўбачылі.



Яны абмяняліся поглядамі. Карлас паціснуў плячыма, нібы кажучы, што не разумее, што я меў на ўвазе. Трое з іх падняліся на ногі і выйшлі на тэрасу.



„Там. Зірніце на ваенна-марскую базу».



Мы маглі адрозніць хвалю актыўнасці, калі раптам загарэлася святло. Глыбокае, настойлівае ўлюлюканне карабельнага гудка, настойлівыя хрыплыя гукі баявых станцый, даносіліся да нас праз заліў. Усяго за некалькі хвілін мы змаглі разглядзець цьмяны сілуэт карвета, які адступаў ад прычала і затым, калі ён павярнуўся, узбіваў ваду на карме. Ён пачаў набіраць паступальны рух. Да таго часу, як карвет дасягнуў вузкага ўваходу ў акіян, ён рухаўся амаль з флангавай хуткасцю, завіткі белых пырсак утваралі на носе два пеўневыя хвасты.



"Што ўсё гэта значыць?" - спытаў Гарэт.



«Скажы яму, што ты думаеш», - сказаў я Бікфарду. Нават у месячным святле я бачыў страх на яго твары.



«Яны ідуць за лодкай для тунца, - выказаў здагадку ён.



"Абсалютна дакладна."



"Але як? Як яны маглі ведаць пра гэта? »



"Я сказаў ім", - сказаў я коратка. «А зараз давайце вернемся ўнутр?»



* * *



«Дазвольце мне ўдакладніць гэта, - сказаў Карлас. "Вы далі капітану пяць кілаграмаў гераіну і адправілі яго?"



Бікфард жаласна кіўнуў. «Ён бы забіў мяне, Карлас. У мяне не было выбару."



Карлас павярнуўся да мяне. «А потым вы апавясцілі ваенна-марскую базу?»



"Ускосна. Я патэлефанаваў у паліцыю. Думаю, яны забяруць твой карабель у бліжэйшыя паўгадзіны ці каля таго.



Карлас упэўнена ўсміхнуўся. «Вы думаеце, што мой капітан будзе настолькі дурны, што дазволіць паліцыі падняцца на борт свайго карабля, не выпусціўшы папярэдне пакет за борт?»



"Вядома, не", - пагадзіўся я. «Але ён не ведае пра іншыя чатыры кілаграмы, якія я паклаў, калі мы з Бікфардам сыходзілі з карабля. Яны знойдуць другі пакет, бо я сказаў ім, дзе яго шукаць. Першы быў усяго толькі прынадай».



Твар Карласа ўяўляў сабой аліўкавую маску з двума прыжмуранымі вачыма, накіраванымі на мяне.



"Чаму?"



"Вы ўсё яшчэ думаеце, што я не магу разваліць вашу арганізацыю?"



"Я бачу." Ён адкінуўся на спінку крэсла. «Вы толькі што нам вельмі дорага абышліся, містэр Картэр. Наш капітан падумае, што мы яго ашукалі. Будзе цяжка ўтрымаць яго ад размовы, пакуль ён так думае.



«Гэта першы крок, - сказаў я.



«Я думаю, нам давядзецца скончыць з ім назаўжды», - услых разважаў Карлас. "Мы не можам рызыкаваць, што ён загаворыць".



«Ён не вялікая страта. Складзеце рэшту шкоды”.



“Мы таксама страцілі судна. Гэта тое, што вы мелі на ўвазе? Праўда. Горш таго - чуткі разыдуцца. Нам будзе складана знайсьці яму замену».



"Цяпер ты разумееш".





"І дзеля гэтага вы адмовіліся - дазвольце мне паглядзець - яшчэ чатыры і пяць, дзевяць кілаграмаў, плюс той, які вы выкінулі так драматычна, каб зрабіць на нас уражанне - дзесяць кілаграмаў гераіну?"



Я кіўнуў.



"Гэта вялікая сума грошай, якую трэба выкінуць", - заўважыў Карлас, назіраючы за мной.



"Гэта варта таго."



"Мы вас недаацанілі". Яго голас усё яшчэ быў спакойным. Мы маглі б быць двума бізнэсмэнамі, якія абмяркоўваюць ваганні на фондавым рынку: "Мы павінны нешта з гэтым рабіць".



«Не спрабуй. Гэта ўжо каштавала вам дваіх мужчын.



"Дваіх?" Карлас прыўзняў брыво. «Капітан адзін. Хто іншы? "



«Луіс Апарысія».



На гэты раз я мог бачыць, як мае словы ўзрушылі Карласа, але мужчына амаль адразу аднавіў кантроль над сабой. Я паказаў на павязку на руцэ.



“Ён амаль узяў мяне. Аднак ён быў недастаткова добры».



«Дзе Луіс?»



"Мёртвы."



Я глядзеў, як застыў Карлас - усё, акрамя яго вачэй, якія глядзелі на мяне з сумневам, як быццам ён не паверыў таму, што пачуў.



"Вы знойдзеце яго ў багажніку машыны Бікфарда", - сказаў я, уважліва назіраючы, як мае словы паўплывалі на ўсіх траіх. Бікфард ледзь не ўскочыў з крэсла. Карласу прыйшлося працягнуць руку, каб утрымаць яго. Твар Гарэта стаў пляміста-чырвоным. Карлас нахіліўся наперад, і я ўпершыню ўбачыў чыстую нянавісць на яго твары.



«Ён быў маім пляменнікам, - сказаў Карлас. Словы, якія зляталі з яго вуснаў, анямелі ад усведамлення таго, што я сказаў.



"Тады ў вас будзе сямейны абавязак закапаць яго цела", - сказаў я і ссунуў руку так, каб прысадзісты рэвальвер 38-га калібра быў нацэлены прама ў галаву Карласа. Карлас зноў апусціўся ў крэсла.



Я спытаў. - Хіба вы не спытаеце мяне аб Жан-Поле Севье?



Карлас паківаў галавой. "Мне не трэба. Ваша пытаньне кажа мне, што Луіс дабіўся посьпеху».



«Значыць, Луіс не памыліўся?»



"Я не разумею аб чым ты". Карлас зноў узяў сябе ў рукі.



«Я думаў, што Жан-Поль быў забіты памылкова, што я быў мэтай. Але калі Луіс забіў яго наўмысна, значыць, вы ведалі, што ён быў агентам паліцыі.



Карлас павольна кіўнуў. "Так."



"Як вы даведаліся?"



Карлас паціснуў плячыма. «У мінулым было некалькі спробаў пранікнуць у нашую арганізацыю. У апошні час мы сталі вельмі асьцярожнымі. Учора, каб удвая пераканацца, што Жан-Поль быў тым, кім ён сябе назваў, я патэлефанаваў нашым сябрам у Марсэлі. Усё праверылі, акрамя аднаго. Жан-Поль Сэўе не падыходзіў пад апісанне чалавека, якога яны паслалі. Таму я сказаў Луісу пазбавіцца ад яго».



Яго голас па-ранейшаму не выказваў трывогі. Яго твар вярнуўся да звычайнай спакойнасці, а рысы твару набылі звычайную мяккасць.



«Мы дасягнулі разрадкі, сеньёр Картэр, - сказаў Карлас. «Відаць, ніводны з нас не можа зрабіць крок, не выклікаўшы жорсткай адплаты з боку іншага».



"Так?"



"Пачакай секунду, Карлас!" Гарэт умяшаўся, каб запярэчыць. "Ты хочаш сказаць, што мы пойдзем разам з гэтым сучыным сынам?"



Я паглядзеў на раззлаваны твар з падбародкам, малюсенькія зламаныя вены на носе Гарэта, парэзы на яго тоўстым падбародку, дзе ён парэзаўся падчас галення. Я зразумеў, што гэта быў чалавек, чыё нецярпенне магло яго знішчыць, адкінуўшы гэтую думку.



Карлас паціснуў плячыма. "Якая яшчэ ў нас ёсць альтэрнатыва, Аміга?"



"Праклён! Ён каштаваў нам двух чалавек і карабля. Ты збіраешся дазволіць яму адысці ад гэтага? "



"Так." Карлас не глядзеў на Гарэта, пакуль казаў. "У дадзены момант мы больш нічога не можам зрабіць".



"А што ты запланаваў для мяне пазней?" - Падумаў я. Я быў упэўнены, што Карлас не збіраўся пакідаць мяне ў жывых, калі ён мог дапамагчы, я быў для яго занадта небяспечны. Я ведаў, што пакуль Карлас пойдзе са мной, таму што ў яго не было іншага выбару. Пытанне было ў тым, як доўга гэта будзе доўжыцца?



Я ўстаў. "Я так разумею, вы пагадзіліся адстаць ад Сточэлі?"



Карлас кіўнуў. "Вы можаце сказаць яму, што ён у бяспецы ад нас".



"І я таксама?"



Карлас зноў кіўнуў. «Мы прыкладзем усе намаганні, каб абараніць нашую арганізацыю ад шкоды, якую вы ўжо нанеслі. Выжыванне вышэй за ўсё, сеньёр Картэр.



Я без спешкі рушыў да французскіх дзвярэй. Спыніўшыся ў дзвярах, я сказаў: «Вы сёння зрабілі адну памылку. Я сказаў вам, што гэта будзе дорага. Не пераследуй мяне зноў. Была б яшчэ адна памылка».



"Мы атрымліваем выгаду са сваіх памылак". Ён не зводзіў з мяне вачэй. "Будзьце ўпэўненыя, што наступным разам мы не будзем такімі дурнымі".



Гэтую заўвагу можна было ўспрыняць дваяк. Я думаў, што ўпэўнены, што ў наступны раз, калі ён адправіць каго-небудзь за мной, ён будзе больш асцярожным.



"Проста ўспомні Луіса", - папярэдзіў я яго. «Калі на маё жыццё будзе яшчэ адзін замах, я пайду за чалавекам, які яго паслаў - за табой! Энцьендэ, сеньёр Артэга?



"Я вельмі добра разумею".



Я хутка павярнуўся і выйшаў праз французскія дзверы, пакінуўшы траіх у гасцінай: Карлас сядзеў у глыбокім крэсле, гладкасць яго асобы была неспасціжнай маскай, якая хавае яго пачуцці, калі ён глядзеў, як я сыходжу; Бікфард, сераліцый граміла, які сядзіць на канапе побач са сваёй спячай жонкай; і Браян Гарэт, злосна гледзячы на пыл белага парашка на дыване і пусты разарваны пластыкавы пакет, які ляжыць на падлозе каля дзвярнога праёму, куды я яго выпусціў.





Я перасек тэрасу і перакінуў ногі праз дэкаратыўную балюстраду з бетонных блокаў да травы ў двары. Затым, схаваўшыся ў цемры, я павярнуўся назад і стаў каля акна, адчыненага побач з тэрасай, прыціснуўшыся спіной да сцяны дома, з пісталетам у руцэ, чакаючы, ці не пойдуць яны за мной.



Павярнуўшы галаву, я ўбачыў іх у гасцінай. Ніхто з іх не рушыў з месца.



Праз некалькі хвілін Браян Гарэт падышоў і падняў пластыкавы пакет з гераінам.



«Дзесяць кілаграмаў! Дзе, чорт вазьмі, ён паклаў рукі на дзесяць кілаграмаў, каб выкінуць іх, як быццам яны не каштуюць ні цэнта?



"Ты дурань!" Карлас выплюнуў словы. Гарэт павярнуўся да яго тварам. «Забудзьцеся пра гераіню. Я хачу Картэра. Я хачу яго смерці! Няўжо вы не разумееце, што ён з намі робіць?



РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.



Я ўвайшоў у гатэль праз службовы ўваход, бо не хацеў афішаваць сваю прысутнасць. Замест таго, каб пайсці ў свой пакой, я падняўся на службовым ліфце на дзявяты паверх.



Нумар 903 знаходзіўся ў канцы калідора. Я паглядзеў на гадзіннік. Тры трыццаць раніцы, але са шчыліны паміж дзвярыма і падваконнікам прабівалася малюсенькая палоска святла. Цікава, чаму Дзітрых так позна ўстае. Асцярожна ўставіў металічны мац у замак і ўціснуў тонкую пластыкавую картку ў дзверы на зашчапцы.



Затвор павярнуўся назад, выдаўшы толькі слабы пстрычка. Я чакаў, прыслухоўваўся, і калі па той бок дзвярэй па-ранейшаму не было шуму, я дастаў кірпаты 38-й калібр «Сміт і Вессан» і бясшумна штурхнуў дзверы.



Я ўвайшоў у гасціную. Я чуў шум у адной са спальняў. Амаль адразу ў дзвярным праёме з'явіўся высокі сівавалосы мужчына. Худы і кашчавы, ён здаваўся кволым, як багамол, з яго падоўжаным кашчавым тварам і змрочнай вартасцю. Ён спыніўся ў поўным здзіўленні,



"Якога д'ябла ты тут робіш?" - уладна запатрабаваў ён. «Прыбяры пісталет!»



"Вы Герберт Дзітрых?"



«Так, я Дзітрых. Што гэта? Абрабаванне? "



"Мяне клічуць Поль Стэфанс, - сказаў я, - і я думаю, што нам даўно сітавіна пагаварыць, містэр Дзітрых".



Пазнаванне мільганула ў яго вачах. «Ты чалавек Сточалі!» - сказаў ён абвінавачвальна.



Я пакруціў галавой. «Як вы думаеце, чаму я звязаны са Сточэлі?»



"Мне сказалі, што ў вас была таемная сустрэча з ім у тры гадзіны ночы ў ноч вашага прыезду".



Я ўздыхнуў. Мабыць, усё ў гатэлі ведалі аб гэтым паўночным візіце.



«Я не чалавек Сточэлі. Я раблю працу для Аляксандра Грэгарыуса. Ён паслаў мяне сюды разабрацца са Сточэлі па дзелавой справе».



Дзітрых скарыстаўся момантам, каб зразумець, што я яму толькі што сказаў.



Ён усклікнуў: - "Божа мой!" «Я толькі што зрабіў жахлівую рэч. І ўжо позна папраўляць! "



Я спытаў. - «Вы маеце на ўвазе пяць кілаграмаў гераіну ў маім пакоі?»



Дзітрых кіўнуў - і гэта было патрэбнае мне пацвярджэнне. Ён не менш прызнаў, што гэта ён падставіў партнёраў Сточэлі і спрабаваў зрабіць тое ж самае са Сточэлі і мной.



"Я пазбавіўся ад гэтага", - сказаў я яму.



Дзітрых пакруціў галавой. “Нават больш. Я паслаў калідорнага ў твой пакой з чамаданам з чорнай тканіны. У ім амаль трыццаць кілаграмаў гераіну. Не больш за гадзіну таму».



"Вы ўжо паведамілі ў паліцыю?"



Дзітрых паволі пакруціў галавой. «Я збіраўся… калі пачуў, як адчыніліся дзверы».



"Паліцыя мяне пра гэта не патурбуе", - сказаў я яму, назіраючы за яго рэакцыяй.



У яго голасе прагучала нотка спалоху.



«Хто вы, містэр Стэфанс? Што за чалавек ты, што цябе паслалі ў адзіночку разабрацца з такім звярком, як Сточэлі? Паліцыя цябе не турбуе. Вас ніколькі не турбуе тое, што ў вашым пакоі дастаткова гераіну, каб адправіць вас за краты на ўсё астатняе жыццё. Вы ўрываецеся ў гасцінічны нумар амаль у чатыры раніцы з пісталетам у руцэ. Хто ты, чорт вазьмі? »



"Той, хто не прычыніць табе шкоды", - запэўніла я яго. Я бачыў, што ён быў на мяжы разрыву. "Усё, што я хачу ад вас, - гэта некаторая інфармацыя".



Дзітрых вагаўся. Нарэшце ён выдыхнуў. "Добра, давай".



«На дадзены момант я налічыў больш за сто сарака кілаграмаў гераіну, які вы размеркавалі. Яго рыначны кошт складае ад дваццаці васьмі да трыццаці двух мільёнаў долараў. Як, чорт вазьмі, такі чалавек, як ты, мог займець столькі гераіну? Нават Сточэлі не можа зрабіць гэта з усімі сваімі кантактамі. Адкуль, чорт вазьмі, вы гэта бераце? "



Дзітрых адвярнуўся ад мяне, на яго твары адбілася ўпартасць.



"Гэта адзінае, чаго я вам не скажу, містэр Стэфанс".



"Я думаю табе трэба сказаць."



Жаночы голас раздаўся ззаду нас.



Я павярнуўся. Яна стаяла ў дзвярах у іншую спальню, апранутая ў лёгкае напаўпразрыстае негліжэ. Пад ім на ёй была кароткая нейлонавая начная кашуля да каленяў. Яе доўгія прамыя светлыя валасы спадалі амаль да таліі. Ёй было недзе каля дваццаці пяці, яе твар быў больш мяккай, жаноцкай версіяй падоўжаных рыс Дзітрыха. Пад шырокім ілбом яе загарэлы твар падзяляў тонкі доўгі нос, які ледзь не выглядаў занадта тонкім. Яе вочы былі такімі ж мяккімі, як у яе бацькі.



Падбародак уяўляў сабой тонкае злучэнне шырокіх выгібаў шчокі і сківіцы.



«Я Сьюзен Дытрых. Я падслухала, што вы сказалі майму бацьку. Я прашу прабачэння перад табой. Гэта я была вінаватая. Гэта я падкупіла пасыльнага, каб ён даў інфармацыю пра вас. Ён сказаў мне, што на днях вас бачылі якія выходзяць з пентхауса Сточэлі. Вось чаму мы думалі, што вы былі яго наймітам.



Яна ўвайшла ў гасціную і ўстала побач з бацькам, абняўшы яго.



«Думаю, час табе сёе-тое расказаць. Гэта раздзірала цябе на часткі гадамі. Табе трэба спыніцца. Ты заходзіш занадта глыбока.



Дзітрых пакруціў галавой. «Я не спынюся, Сьюзэн. Я не магу спыніцца! Не раней, чым кожны з іх ...



Сьюзен прыклала пальцы да яго вуснаў. - "Калі ласка?"



Дзітрых прыбраў яе руку. «Я не скажу яму», - сказаў ён абуральна, яго голас стаў амаль фанатычным. «Ён раскажа паліцыі, і яны ўсё сыдуць бяскарна. Кожны з іх! Вы што не разумееце? Усе мае намаганьні – усе гэтыя гады будуць патрачаныя марна».



«Не, - сказаў я, - шчыра кажучы, мне напляваць на людзей, якіх вы падставілі, ці на тое, як доўга яны будуць гніць у турме. Усё, што я хачу ведаць, - гэта адкуль вы бераце ўвесь гэты гераін.



Дзітрых падняў да мяне худы бледны твар. Я мог бачыць лініі пакуты, якія глыбока ўрэзаліся ў яго скуру. Толькі гады агоніі маглі выклікаць пакутлівы выраз у вачах старога. Ён пільна паглядзеў на мяне і без ценю выразы ў голасе сказаў проста: "Я зладжуся, містэр Стэфанс".



* * *



Дзітрых моцна трымаў Сьюзен за руку абедзвюма рукамі, расказваючы мне сваю гісторыю.



«У мяне была яшчэ адна дачка, містэр Стэфанс. Яе клікалі Аліса. Чатыры гады таму яе знайшлі мёртвай з-за перадазіроўкі гераіну ў агідным брудным гасцінічным нумары Нью-Йорка. Ёй тады не было і васямнаццаці. За год да смерці яна была прастытуткай. Як мне распавялі ў паліцыі, яна бралася за ўсіх, хто мог заплаціць ёй хаця б некалькі даляраў, таму што ёй адчайна патрэбны былі грошы, каб заплаціць за сваю залежнасць. Яна не магла жыць без гераіну. У рэшце рэшт яна памерла з-за гэтага.



«Я пакляўся адпомсціць. Я прысягнуў знайсці людзей, якія лічаць, тых, хто робіць гэта магчымым - тых, хто наверсе! Вялікія людзі, якіх паліцыя не можа чапаць, бо яны ніколі не разбіраюцца з рэчамі самі. Такія людзі, як Сточэлі, Торрегросса, Віньяле, Гамбетта, Кляйн і Уэбер. Уся гідкая куча! Асабліва тым, хто іх апрацоўвае. Такія мужчыны, як Мішо, Берцье і Дзюпрэ.



«Калі вы нешта ведаеце пра мяне, то ведаеце, што я хімік. Нядаўна я знайшоў спосаб адпомсціць. Я знайшоў спосаб літаральна пахаваць іх у іх уласным брудным патоку! »



Ён спыніўся, яго вочы заблішчалі святлом, якое зыходзіць з глыбіні яго душы.



"Я знайшоў спосаб вырабляць сінтэтычны гераін".



Дытрых убачыў выраз майго твару.



- Вы мне не верыце, містэр Стэфанс. Але гэта праўда. Я фактычна адкрыў спосаб вытворчасці гідрахларыд гераіну чысцінёй вышэй за дзевяноста аднаго працэнта». Ён падняўся на ногі. "Пойдзем са мной."



Я рушыў услед за ім на кухню.



Дытрых уключыў святло і паказаў. "Паглядзець на сябе."



На стойцы ляжала простая сістэма шкляных рэторт і шкляных трубак. Збольшага гэта не мела для мяне сэнсу, але я не хімік



«Гэта праўда», - сказала Сьюзен, і я ўспомніў, што на другой старонцы справаздачы, якую Дэнвер даслаў мне праз Telecopier, ключавой фразай аб Dietrich Chemical Inc. было "даследаванні і распрацоўкі". Няўжо стары знайшоў спосаб вырабляць гераін сінтэтычным шляхам?



«Так, містэр Стэфанс, - амаль ганарліва сказаў Дзітрых, - сінтэтычны гераін. Як і шматлікія адкрыцці, я практычна натыкнуўся на тэхніку сінтэзу прэпарата, хоць мне запатрабавалася нямала чакай, каб удасканаліць яе. А затым, - Дытрых працягнуў руку да прылаўка і падняў карычневую пластыкавую бутэльку з кварты, трымаючы яе ўверх, - тады я адкрыў, як канцэнтраваць сінтэтычнае рэчыва. Гэтая бутэлька змяшчае канцэнтраваны сінтэтычны гераін. Думаю, добрай аналогіяй было б параўнаць яго з канцэнтраваным вадкім сахарынам, адна кропля якога роўная поўнай чайнай лыжцы цукру. Што ж, гэта нават больш канцэнтравана. Я разбаўляю яго простай вадаправоднай вадой, падлогу ўнцыі на галон ».



Я, відаць, сумняваўся, бо Дзітрых злавіў мяне за руку. «Вы павінны мне паверыць, містэр Стэфанс. Вы ж самі гэта тэсціравалі, ці не так? "



Я не ведаў, але я ўспомніў, як Карлас Артэга працягнуў указальны палец і дакрануўся да ім парашка, дакрануўся да іх сваёй мовы, а затым кіўнуў, згаджаючыся, што гэта сапраўды гераін.



"Як гэта працуе?" Я спытаў.



"Ты ж ведаеш, я ніколі не раскрою формулу".



«Я не пытаўся ў цябе пра гэта. Я проста не разумею, як з гэтага атрымаць крышталічны парашок, - я паказаў на бутэльку, - і простую ваду.



Дзітрых уздыхнуў. "Вельмі проста. Канцэнтрат валодае ўласцівасцю крышталізаваць ваду. Гэтак жа, як холад ператварае дождж у сняжынкі, якія ўяўляюць сабой не што іншае, як крышталічную ваду. Галон вады важыць каля трох кілаграмаў. У гэтай бутэльцы дастаткова канцэнтрату, каб прыгатаваць амаль дзвесце кілаграмаў сінтэтычнага гераіну, які немагчыма адрозніць ад сапраўднага гідрахларыд гераіну. У свеце няма хімічнага цеста, які паказаў бы хоць найменшую розніцу. І я магу зрабіць гэта ўсяго за некалькі даляраў за фунт. Ці ведаеце вы, што гэта значыць?"



Я, вядома, ведаў, нават калі ён не рабіў гэтага. Наступствы таго, што толькі што сказаў Дзітрых, былі вялізныя. Думкі кружыліся вакол, як абломкі тайфуна. Я не мог паверыць, што Дзітрых не ведаў, што ён сказаў.



Мы вярнуліся ў гасціную, Дзітрых хадзіў узад і наперад, як быццам энергія ў ім павінна была знайсці нейкае вызваленне, акрамя слоў. Я маўчаў, бо хацеў разабрацца ў думках у маёй галаве.



“Я магу зрабіць гэта дзе заўгодна. Гераін, які я спрабаваў падкінуць у твой пакой? Вы думалі, я завёз так шмат гераіну ў Мексіку? Мне не прыйшлося яго везці. Я магу зрабіць гэта тут так жа лёгка, як я зрабіў гэта ў Францыі, калі пасадзіў яго на тых французаў. Я зрабіў гэта ў Нью-Ёрку. Я зрабіў гэта ў Маямі».



Сьюзен села на канапу. Я назіраў, як Дзітрых хадзіў узад і наперад у межах гасцінай, і ведаў, што гэты чалавек не зусім у сваім розуме.



Я прыцягнуў ягоную ўвагу. – „Г-н. Дзітрых».



"Так?"



«Вы пыталі мяне раней, ці ведаю я, што азначае вашае адкрыццё? Вы?"



Дытрых збянтэжана павярнуўся да мяне тварам.



«Вы ведаеце, наколькі вашае адкрыццё каштоўнае для тых людзей, якіх вы спрабуеце знішчыць? Вы ведаеце, на якую рызыку яны зараз ідуць, праводзячы наркотыкі ў ЗША? Ці колькі мільёнаў даляраў гатоўкай яны павінны заплаціць за гэта? Яны робяць гэта толькі з адной прычыны. Фантастычная прыбытак. Сотні мільёнаў за год. Цяпер вы знайшлі спосаб, які ліквідуе рызыку кантрабанды наркотыкаў у Штаты, а таксама прынясе ім большы прыбытак, чым яны маглі марыць. Няўжо вы не ведаеце, чаго для іх варта ваша формула? "



Дзітрых няўцямна ўтаропіўся на мяне.



«Няма ніводнага з гэтых людзей, які б не здзейсніў тузін забойстваў, каб займець вашу формулу. Ці вас, калі на тое пайшло.



Ён спыніўся амаль на паўдарогі, яго твар выказваў раптоўны спалох.



"Я... я ніколі... я ніколі не думаў пра гэта", - прамармытаў ён.



"Чорт вазьмі, падумайце пра гэта!" Я нарэшце датэлефанаваўся да яго. Больш казаць няма пра што.



Стары падышоў да кушэткі і апусціўся побач з дачкой, закрыўшы твар рукамі. Сьюзен абняла яго за тонкія плечы, каб суцешыць яго. Яна паглядзела на мяне праз пакой бледна-шэрымі вачыма.



"Вы дапаможаце нам, містэр Стэфанс?"



«Лепшае, што вы можаце зрабіць зараз, - гэта вярнуцца дадому і трымаць язык за зубамі. Ніколі нікому не кажы ні слова».



"Нам больш няма каму дапамагчы", - сказала яна. "Калі ласка?"



Я глядзеў на іх, бацьку і дачку, злоўленых у павуцінне помсты. Мой абавязак быў перад Грэгарыусам, і, каб дапамагчы яму, я павінен быў стрымаць сваё абяцанне, дадзенае Сточэлі, ачысціць яго перад Камісіяй. Усё, што мне трэба было зрабіць, - гэта перадаць гэтых дваіх яму, але думка аб тым, што Сточэлі зробіць, калі ў яго рукі патрапіць Дзітрых, выклікала агіду. І калі б я перадаў Дзітрыха Сточэлі, гэта было б тое ж самае, што перадаць яму формулу Дзітрыха. На працягу года Сточэлі будзе кантраляваць увесь наркабізнес у Штатах. Ніякі буйны аператар не зможа з ім канкураваць. З ухіленнем рызыкі кантрабанды гераіну ў Штаты і з неверагодным прыбыткам з-за яго нізкіх вытворчых выдаткаў зусім не было часу, калі Сточэлі стаў пастаўляць усе наркагандляры ў кожны горад краіны. Яго не спыніць. Аддаць Дзітрыха Сточэлі было б усё роўна, што навесці на краіну чуму.



Я ведаў, што мушу трымаць формулу Дзітрыха далей ад Сточэлі. А паколькі гэта было зачынена ў прытомнасці старога, мне прыйшлося вывезці іх дваіх з Мексікі.



«Добра, - сказаў я. "Але вы павінны рабіць менавіта тое, што я вам кажу".



"Мы будзем."



"Колькі ў вас там гераіну?" - Спытаў я Дитриха.



Дзітрых падняў вочы. "Амаль сорак кілаграмаў у форме крышталяў".



«Пазбаўцеся ад гэтага. І ад усяго, што вы варылі, таксама. Пазбаўцеся ад усяго шклянога посуду. Вы не можаце рызыкаваць, што яго ўбачыць пакаёўка ці пасыльны. Дбайна ачысціце гэтае месца».



"Што небудзь яшчэ?"



"Так. Заўтра я хачу, каб ты забраніраваў свой зваротны рэйс у Штаты першым жа самалётам.



"А потым?"



"Пакуль нічога. Гэта ўсё, што вы можаце зрабіць.



Я раптам адчуў сябе змучаным. Мая рука балела ад тупога пульсавалага болю. Мне патрэбен быў адпачынак і сон.



«А што наконт Сточалі?» - спытаў Дзітрых, фанатычны агонь у яго вачах зноў успыхнуў. «Што наконт яго? Ён выходзіць беспакараным? Ці значыць гэта, што яго не пакараюць?



«Прывітанне, я паклапачуся пра Сточэлі. Даю вам слова.



"Ці магу я вам верыць?"



"Вы павінны будзеце паверыць."



Я падняўся і сказаў ім, што стаміўся і сыходжу, і выйшаў за дзверы, асцярожна прыкрыўшы яе за сабой. Калі я сыходзіў, ніхто з нас нічога не сказаў. Больш не было чаго сказаць.



* * *



Калі я з'яжджаў ад Дзітрыха і яго дачкі, было ўжо далёка за чатыры раніцы, але мне яшчэ трэба было зрабіць апошнюю працу, перш чым я змагу заснуць. Я вярнуўся ў свой пакой, каб забраць магнітафоны - кішэнны і крыху большага памеру.




Буйнейшы рэкордэр быў абсталяваны высакахуткасным прайграваннем. Ён мог прайграць цэлую гадзіну стужкі за трыццаць секунд. Для любога, хто яго слухаў, гук, які ён выдаваў, быў не больш за пранізлівае выццё.



З абедзвюма машынамі я спусціўся ў закінуты вестыбюль і ўладкаваўся ў адной з тэлефонных будак. Прыкідваючыся, што кажу ў мікрафон, я прадыктаваў справаздачу аб сваёй дзейнасці на невялікі кішэнны дыктафон. Я асвятляў амаль усе падзеі, якія адбыліся, акрамя забойства Луіса Апарысіа. Мне спатрэбілася амаль пятнаццаць хвілін, перш чым я скончыў гаварыць.



Потым я патэлефанаваў Дэнверу.



"Ты выглядаеш стомленым", - сказаў Дэнвер, калі падышоў да лініі.



«Так, - з'едліва сказаў я, - так што давай скончым з гэтым, добра?»



«Я зараз запісваю».



"Высокая хуткасць", - стомлена сказаў я. "Давай не будзем працаваць усю ноч".



„Роджэр. Гатовыя да прыёму».



“Добра, гэта асабістае. Толькі для прайгравання Грэгарыуса. Паўторыце - толькі для Грэгарыуса.



Я ўставіў касету з магнітнай стужкай у высакахуткасны прайгравальнік і прыціснуў яе да мікрафона тэлефона. Я націснуў кнопку «play», і машына завішчала, як пранізлівы крык далёкай пілы. Гук доўжыўся сем ці восем секунд, затым рэзка абарваўся.



Я паднёс слухаўку да вуха і спытаў: "Як прайшоў прыём?"



«Прыборы паказваюць, што ўсё ў парадку, - прызнаў Дэнвер.



«Добра, - сказаў я. «Я хачу, каб гэтая плёнка была знішчана адразу пасля перадачы Грэгарыюсу».



"Зраблю. Што-небудзь яшчэ?"



Я сказаў - "Не. Думаю, пакуль гэта ўсё».



Я павесіў трубку. Перад тым, як пакінуць будку, я пераматаў арыгінальную касету, адключыў мікрафон і запусціў яе ў рэжыме запісу на высакахуткасным магнітафоне, пакуль стужка не была цалкам сцёртая.



Вярнуўшыся ў свой пакой, мне прыйшлося зашмаргнуць шторы, каб пазбегнуць яркага святла надыходзячага світанку. Я распрануўся, лёг у ложак і доўга ляжаў у роздумах, таму што мае думкі былі сканцэнтраваны на апошняй частцы паведамлення, якое я адправіў Грэгарыюсу:



«Тое, што адкрыў Дзітрых, настолькі небяспечна, што яму нельга давяраць. Мужчына вельмі неўратычны і нестабільны. Калі яго формула сінтэтычнага гераіну калі-небудзь патрапіць у чужыя рукі, мне не хацелася б думаць аб наступствах. Аб'ектыўна я б рэкамендаваў устараніць яго — як мага хутчэй».



РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ



Я праспаў да позняга вечара, калі істэрычная і напалоханая Сьюзен разбудзіла мяне сваім апантаным стукам у маю дзверы.



Я вылез з ложка і няўпэўнена адчыніў дзверы. Сьюзен была апранута толькі ў бікіні і празрыстую пляжную куртку. Яе доўгія светлыя валасы спадалі каскадам на грудзі.



Яна закрычала. "Мой бацька сышоў!"



Страх быў напісаны бледным ценем на яе твары. Яе вочы ператварыліся ў безуважлівы пусты погляд ад шоку, які яна ледзь магла кантраляваць.



Калі я нарэшце яе супакоіў, я надзеў штаны, кашулю і сандалі. Мы падняліся ў яе нумар.



Я агледзеў гасціную Дзітрыхскага люкса. Гэта быў разгром. Лямпы былі перавернуты, часопісны столік ляжаў набок. З попельніц на падлогу былі рассыпаны недакуркі.



Я павярнуўся на кухню. Ён быў зусім пусты. Ад рэторт, трубак і іншага лабараторнага абсталявання, якое я бачыў там усяго некалькі гадзін таму, не засталося нічога.



"Там!" - Сьюзен сказала. "Паглядзі на гэта!"



"Скажы мне, што адбылося."



Яна глыбока ўздыхнула, каб супакоіцца. «Я прачнулася сёньня раніцай каля дзесяці трыццаць. Бацька ўсё яшчэ спаў. Мы ляглі спаць адразу пасля таго, як ты пайшоў, але ён быў такі ўсхваляваны, што я прымусіла яго прыняць снатворнае. Я патэлефанавала ў авіялініі, як толькі ўстала, і забраніравала для нас выезд сёння днём. Гэта быў самы ранні рэйс, які мне ўдалося замовіць. Потым выпіла кубак кавы. Да таго часу было адзінаццаць гадзін. Я хацела даўжэй загараць і не думала, што будзе лепш, калі дазволю бацьку паспаць як мага даўжэй, таму я спусцілася да басейна. Я была там усяго некалькі хвілін таму. Я вярнуўся збіраць рэчы і - і знайшла гэта! » Яна ў роспачы абвяла рукой.



"Вы знайшлі тут запіску ці што-небудзь яшчэ?"



Яна пахітала галавой. - "Нічога! Мяркуючы па ўсім, бацька прачнуўся і апрануўся. Ён, павінна быць, прыгатаваў сабе сняданак. Посуд па-ранейшаму стаіць на стале на тэрасе. Усё, што ў яго калі-небудзь было, - гэта сок, кава і яйка » .



Я агледзеў кухню. - Ён тут набіраўся?



“Я не ведаю. Мінулай ноччу ён гэтага не рабіў. Ён занадта стаміўся. Ён сказаў, што зробіць гэта сёння раніцай.



"Што б ён зрабіў з лабараторным абсталяваннем?"



«Ён сказаў мне, што разаб'е яго і кіне абломкі ў смеццевае вядро».



"А ён?"



Сьюзен падняла вечка смеццевага бака. «Не. Тут няма посуду.



«Ён сказаў мне, што зрабіў яшчэ сорак кілаграмаў гераіну. Дзе ён гэта захоўваў? "



"У шафе над ракавінай".



"Гэта там?"



Яна расчыніла дзверцы шафы, каб я ўбачыў, што паліцы пустыя. Яна павярнула да мяне збянтэжаны твар.



"Ён яго кінуў?"



Яна пахітала галавой. Я не ведаю. Я так не думаю. Учора ўвечар ён нічога не рабіў, акрамя як легчы спаць.



“А як наконт канцэнтрату?



Сьюзен зноў агледзела кухню. Яна падняла вечка кантэйнера для смецця. «Вось», - сказала яна, паднімаючы выкарыстаныя папяровыя ручнікі. Яна падняла пластыкавую бутэльку. "Яна пустая."



- Прынамсі, дзякуй богу.



Я вярнуўся ў гасціную.



"Ён гуляе ў іншую сваю гульню?" - Спытаў я Сьюзен. «Ён пайшоў за Сточэлі?»



"Божа мой!" усклікнула яна ў жаху: "Я ніколі не думала пра гэта!"



«Я сказаў яму, што ён гуляе з забойцамі! Што, чорт вазьмі, ён зрабіў? "



Сьюзен моўчкі паківала галавой. Слёзы напоўніліся яе вачыма. Яна раптам кінулася ў мае абдымкі. Яе доўгія светлыя валасы струменіліся па спіне. Я адчуваў запал яе амаль аголенага цела побач з маім, яе маленькія цвёрдыя грудзей прыціскаліся да маёй грудзей.



Яна прынюхвалася да маіх грудзей, і я абхапіў яе падбародак рукой, каб павярнуць яе твар да сябе. Яна закрыла вочы, прыціснулася вуснамі да маіх і адкрыла рот.



Праз імгненне яна адарвала рот, але толькі на долю цалі.



«О божа, - прашаптала яна, - прымусь мяне забыцца! Я больш не магу гэтага трываць Калі ласка, калі ласка ... прымусь мяне забыцца! "



І я зрабіў гэта. У абломках у гасцінай. У промнях святла, якое струменілася праз вокны. Нейкім чынам мы сарвалі з сябе вопратку і абнялі адзін аднаго, і мы абодва знайшлі непамятлівасць і пазбавіліся ад уласнай напругі.



Яе грудзей падыходзілі да маіх далоняў, як калі б яны былі вылеплены па іх форме. Яе сцягна рассунуліся і павярнуліся вакол мяне. Ніякіх поддразниваний. Нічога, акрамя раптоўнай лютай сутычкі сябар з сябрам. Яна ўзяла мяне гэтак жа, як і я яе.



І, нарэшце, пакрытая потам, слізкая ад поту, ахопленая лютым усплёскам сэксуальнай энергіі, яна ўзарвалася ў маіх руках, яе пазногці ўпіліся мне ў спіну, яе зубы ўпіліся ў маё плячо, а яе стогны напоўнілі пакой.



Мы толькі разышліся, стомленыя, але перанасычаныя, калі зазваніў тэлефон.



Мы паглядзелі адно на аднаго.



- Адкажы ты, - стомлена сказала яна.



Я прайшоў праз пакой да стала каля акна. "Добры дзень?"



"Я рады за цябе там, Картэр", - рэзка сказаў мужчынскі голас. «Жыццё сеньёра Дзітрыха ў вашых руках. Дама, з якой вы сустракаецеся, сустрэнецца з вамі сёння ўвечар. Восем гадзін. У тым жа месцы, дзе вы вячэралі з ёй раней. І пераканайцеся, што за вамі не сочыць паліцыя.



Тэлефон затрымаўся ў мяне ў юсе, але не раней, чым я пазнаў голас Карласа Артэгі, мяккі, пачцівы, стрыманы і без найменшага намёку на эмоцыі або драму.



Я паклаў слухаўку.



"Хто гэта быў?" - Спытала Сьюзен.



"Не той нумар", - сказаў я і вярнуўся да яе.



* * *



Мы правялі дзень у прыемнай юрлівасці. Сьюзен залезла ў мяне, нібы спрабуючы схавацца ад свету. Мы ўвайшлі ў яе спальню, апусцілі шторы і закрылі святло і гонар. І мы займаліся каханнем.



Пазней, нашмат пазней, я пакінуў яе, каб пайсці ў свой пакой пераапрануцца.



"Я хачу, каб ты засталася тут", - сказаў я ёй. «Не выходзь з пакоя. Не адчыняй дзверы. Нікому без выключэнняў. Вы разумееце?"



Яна ўсміхнулася мне. "Вы знойдзеце яго, ці не так?" - Спытала яна, але гэта было больш сцвярджэнне, чым пытанне. "З бацькам усё будзе ў парадку, праўда?"



Я не адказаў ёй. Я ведаў, што ў мяне няма ніякага спосабу прымусіць яе ўсвядоміць жахлівую жорсткасць мужчын, сярод якіх я блукаў, або іх чэрствая абыякавасць да болю іншага мужчыны.



Як я мог растлумачыць ёй свет, у якім вы абарочвалі ланцуг вакол кулака ў пальчатцы і зноў і зноў білі чалавека па рэбрах, пакуль не пачулі сухое храбусценне касцей і не назіралі абыякава, як ён пачаў вывяргаць сваю ўласную кроў? Ці паклаў яго рукі на дошку і разбіў крышаном косткі пальцаў? І не звяртаў увагі на жывёльныя крыкі ад болю, якія зыходзілі з яго разарванага горла, і не звяртаў увагі на зруйнавальныя спазмы, якія прымушалі яго цела ператварацца ў бязвольныя мышцы і разарваныя тканіны.



Як я мог прымусіць яе зразумець мужчын накшталт Карласа Артэгі, Сточэлі або Луіса Апарысіа? Ці мяне, калі на тое пайшло.



З Сьюзен ў яе цяперашнім стане розуму лепш было нічога не казаць. Яна не была Консуэлай Дэльгарда.



Я пацалаваў яе ў шчаку і выйшаў, замкнуўшы за сабой нумар.



* * *



У маім уласным нумары я адразу заўважыў чорны чамадан, пра які Герберт Дзітрых расказаў мне пра трыццаць кілаграмаў чыстага гераіну. Не адчыняючы, кладу да сябе чамадан. Іншая справа - цела Жан-Палі. Калі б я мог выклікаць AX, пазбавіцца ад яго было б нескладана. Але я быў адзін, і гэта была праблема.



Проста не было спосабу пазбавіцца ад гэтага, а часу было мала, і я нарэшце вырашыў адкласці прыняцце якіх-небудзь дзеянняў. Я разгарнуў цела, затым падняў яго на рукі і вынес на тэрасу, асцярожна паклаўшы на адно з шэзлонгаў. Для любога выпадковага назіральніка ён выглядаў так, як быццам задрамаў.



Я прыняў душ і хутка пераапрануўся, затым прывязаў Х'юга да свайго левага перадплечча і надзеў наплечную кабуру з нізкай пасадкай. Я праверыў, як Вільгельміна слізгае пад локцем. Я дастаў абойму 9-мм патронаў, перазарадзіў абойму і пстрыкнуў патрон у патронніку, перш чым усталяваць засцерагальнік.



Я надзеў іншую лёгкую куртку.





Днём мне гэта ніяк не сышло з рук. 9-міліметровы Люгер - вялікі пісталет, як ні круці, і выпукласць пад курткай выдала б мяне. Але ўначы я мог з гэтым зладзіцца. Гэта значыць, каб ніхто не глядзеў на мяне занадта ўважліва.



Калі я быў гатовы, я выйшаў з пакоя і спусціўся па калідоры да службовага ліфта, накіроўваючыся да чорнага выхаду.



Менш чым праз пяць хвілін я быў па-за гатэлем, скурчыўся на заднім сядзенні таксі і накіроўваўся ў Эль-Сентра.



Як толькі мы прайшлі некалькі кварталаў, я сеў на сядзенне. Мы ехалі на захад па вогнішчы. Costera занадта адчыненая і ў ёй занадта шмат паліцыянтаў машын, каб я мог пачувацца камфортна, таму я папытаў кіроўцу згарнуць, калі мы пад'ехалі да Calle Sebastian el Cano. Праз тры кварталы мы павярнулі налева на Avenida Cuauhtemoc, якая праходзіць паралельна Касцер амаль да самага Эль-Сентра. Там, дзе Куаўтэмак злучаецца з Avenida Constituyentes, мы зноў павярнулі налева. Я папрасіў яго спыніцца на рагу Авэніда Сінко дэ Майо і заплаціў яму, назіраючы, як ён з'яжджае з поля зроку, перш чым я рушыў.



Я быў усяго ў двух кварталах ад сабора, чые хупавыя, пафарбаваныя ў сіні колер шпілі цыбулін робяць яго падобным на рускую праваслаўную царкву. Я ўзяў іншае таксі, і ён высадзіў мяне ў некалькіх кварталах ад дома Эрнанда. Я мог бы прайсці гэтую адлегласць пешшу, таму што гэта было не так ужо далёка, але я прыцягваў бы менш увагі, пад'язджаючы на таксі.



Было роўна восем гадзін, калі я ўвайшоў да Эрнанда. Піяніст іграў мяккія рытмы на піяніна сваімі вялікімі чорнымі рукамі, з зачыненымі вачамі, мякка пагойдваючыся ўзад і наперад на сваім сядзенні. Я агледзелася. Консуэлы не было ў піяна-бары. Я прайшоўся па сталовых. Яе не было ні ў адным з іх.



Я сеў у бары, каб выпіць, пакуль чакаў яе. Я паглядзеў на гадзіннік. Пяць хвілін восьмага. Я ўстаў, падышоў да тэлефона-аўтамата і патэлефанаваў у гатэль. Яны патэлефанавалі ў Suite 903. Адказу не было. Відавочна, Сьюзен строга прытрымлівалася маіх інструкцый. Яна нават не адказвала на тэлефонныя званкі.



Калі я адвярнуўся ад тэлефона, Консуэла стаяла каля майго локця. Яна ўзяла мяне за руку і пацалавала ў шчаку.



«Вы спрабавалі звязацца са Сьюзен Дытрых у гатэлі?»



Я кіўнуў.



"Тады вы ведаеце, што міс Дзітрых няма ў сваім пакоі", - сказала яна. «Яна не была там як мінімум паўгадзіны. Яна сышла з кімсьці, каго вы ўжо сустракалі”.



"Браян Гаррет?" - сказаў я, адчуваючы сябе няўпэўнена.



Консуэла кіўнула.



«Я мяркую, ён распавёў ёй гісторыю аб тым, што адвязе яе да бацькі?»



«Як ты ўвогуле мог здагадацца? Менавіта гэта ён і зрабіў. Яна зусім не мітусілася».



"Чаму?"



"Сярод іншага, каб пераканацца, што ты не даставіш праблем, калі я пазней вазьму цябе на сустрэчу з Карласам". Яе твар памякчэў. «Мне вельмі шкада, Мік. Ты ведаеш, я павінен пайсці з імі, нават калі гэта прычыніць табе боль. Наколькі гэтая дзяўчына для цябе значыць? "



Я са здзіўленнем паглядзеў на Консуэлу. "Я сустрэў яе толькі ўчора ўвечары", - сказаў я. "Хіба вы не ведалі?"



"Чамусьці ў мяне склалася ўражанне, што яна ваша старая сяброўка".



"Забудзься гэта. Што далей? "



"Вы запросіце мяне на вячэру ў La Perla". Яна ўсміхнулася мне. "Мы збіраемся смачна паесці і паназіраць за хай-дайверамі".



"А Карлас?"



"Ён сустрэне нас там". Яна працягнула руку і пяшчотна дакранулася да маёй шчакі пальцамі. «Дзеля бога, Нік, не глядзі так строга. Я не настолькі непрывабная, што ты не можаш мне ўсміхнуцца, ці не так? "



* * *



Мы спусціліся па вузкіх каменных прыступках, якія крута ўрэзаліся ва ўнутраную паверхню скал Кебрада пад гатэлем El Mirador. Мы елі лёгкі вячэру ў рэстаране El Gourmet на верхнім узроўні, і зараз я рушыў услед за Консуэлай, калі яна спускалася ў цемры да La Perla на ніжнім узроўні. Яна знайшла месца за адным са столікаў побач з парэнчамі, якія выходзілі на вузкі выступ мора і хвалі, якія набягалі на падножжа ўцёса.



Было амаль дзесяць гадзін. Консуэла не спрабавала весці свецкую гутарку падчас абеду.



"Колькі яшчэ?" - спытаў я яе, калі мы селі.



„Нядоўга. Ён хутка будзе тут. А пакуль мы можам паназіраць за гань-дайверамі».



Да таго часу, як мы дапілі першую чарку, дайверы выйшлі на нізкі скалісты адхон злева ад нас і спусціліся на ўступ прама над вадой. Іх было трое. Адзін з іх нырнуў у бухту з агалення скалы і пераплыў на іншы бок. Цяпер усе агні, акрамя некалькіх пражэктараў, былі выключаныя. Першы нырца выйшаў з вады, яго мокрае цела блішчала. Пражэктары ішлі за ім, пакуль ён павольна падымаўся па амаль стромай скале, з якой збіраўся нырнуць. Трымаючыся за апору, трымаючыся пальцамі за скалу, ён прабіраўся да вяршыні. Нарэшце ён ускочыў на ўступ на вышыні ста трыццаці футаў над залівам.



Малады нырца ненадоўга апусціўся на калені перад невялікай святыняй ззаду ўступа, нахіліў галаву і хрысціўся, перш чым устаць на ногі.




Пасля ён вярнуўся да краю абрыву.



Цяпер пражэктары патухлі, і ён быў у цемры. Унізе, пад намі, грымнула моцная хваля, і белая пена высока паднялася над асновай скал. На супрацьлеглым баку прорвы загарэлася вогнішча са скамечанай газеты, яркае асвятленне асвятліла сцэну. Хлопчык перахрысціўся яшчэ раз. Ён пацягнуўся на шкарпэтках.



Калі барабаны набіралі абароты, ён выскачыў у цемру, яго рукі ўзляталі па баках, яго ногі і спіна выгіналіся, пакуль ён не ператварыўся ў смычок у паветры, спачатку павольна, а затым хутчэй, апускаючыся ў яркасць. святла вогнішча і, нарэшце, вялізная хваля - яго рукі перарываюць скачок лебедзя і ў апошні момант падымаюцца над яго галавой.



Наступіла цішыня, пакуль у яго галаве не разышлася вада, а затым пачуліся крыкі, апладысменты і прывітанні.



Калі шум вакол нас верш, я пачуў, як ззаду мяне загаварыў Карлас Артэга. "Ён адзін з лепшых нырцоў". Ён падсунуў крэсла побач са мной і сеў.



«Часам, - ветліва заўважыў Карлас, сядаючы і папраўляючы крэсла, - яны забіваюць сябе. Калі яго нага саслізне з уступа падчас скачка, або калі ён не адскочыць дастаткова далёка, каб адарвацца ад камянёў… - ён паціснуў плячыма. «Або, калі ён няправільна ацэньвае хвалю і нырае занадта крута, калі вады не хапае. Або калі адкат выносіць яго ў мора. Яго можа разбіць хваля. супраць каменя. Так памёр Анёл Гарсія, калі тут здымалі фільм пра джунглі ў 1958 годзе. Вы ведалі пра гэта?



"Вы можаце прапусціць аглядную лекцыю", - сказаў я. "Давайце пяройдзем да справы".



"Вы ведаеце, што сеньёр Дзітрых - мой госць?"



"Мне ўдалося высветліць гэта для сябе".



"А вы ведаеце, што яго дачка вырашыла далучыцца да яго?"



"Такім чынам, я даведаўся", - сказаў я абыякава. "Што, чорт вазьмі, ты ад мяне хочаш?"



Загаварыла Консуэла. "Ці магу я пакінуць цябе зараз, Карлас?"



"Не цяпер". Ён дастаў маленькую тонкую цыгару і павольна закурыў. Ён падняў на мяне вочы і ветліва сказаў: "Ці хацелі б вы супрацоўнічаць з намі?"



Я чакаў пагроз. Я чакаў і думаў амаль пра ўсе падзеі, акрамя гэтага. Прапанова заспела мяне знянацку. Я паглядзеў на Консуэлу. Яна таксама чакала майго адказу.



Карлас нахіліўся да мяне яшчэ бліжэй. Я адчуў пах яго ласьёна пасля галення. "Я ведаю аб формуле Дзітрыха", - сказаў ён, і яго голас ледзь дасягнуў маіх вушэй. «Я ведаю пра яго размову з вамі і пра тое, што ён можа зрабіць».



"Гэта сапраўдная шпіёнская сістэма ў гатэлі", - пракаментаваў я.



Карлас праігнараваў маю заўвагу.



"Тое, што адкрыў Дзітрых, можа зрабіць усіх нас мільярдэрамі".



Я адкінуўся на спінку крэсла.



«Навошта прыцягваць мяне да ўгоды, Артэга?»



Карлас выглядаў здзіўленым. “Я думаў, гэта будзе для вас відавочна. Мы маем патрэбу ў табе."



І тады я ўсё зразумеў. - Сточалі, - прамармытаў я. «Вам патрэбен дыстрыб'ютар гераіну. Сточалі будзе вашым дыстрыбутарам. І я патрэбен табе, каб дабрацца да Сточэлі.



Карлас усміхнуўся мне тонкай злоснай грымасай.



Консуэла загаварыла. Артэга прымусіў яе замаўчаць. «Магчыма, табе варта пакінуць нас зараз, мая дарагая. Вы ведаеце, дзе нас сустрэць – калі містэр Картэр пагодзіцца далучыцца да нас».



Консуэла ўстала. Яна абышла маленькі столік побач са мной і паклала руку мне на плячо. Я адчуў шчыльны ціск яе тонкіх пальцаў.



«Не рабі нічога неабдуманага, Нік, - прамармытала яна. «Трое мужчын за суседнім столікам узброеныя. Хіба не так, Карлас?



"Эсвердад".



Консуэла рушыла ў бок лесвіцы. Я назіраў за ёй нейкі час, перш чым зноў павярнуўся да Артэгі.



"Цяпер, калі яе больш няма, Артэга, пра што ты хочаш сказаць мне, пра што не хочаш, каб яна ведала?"



На імгненне Артэга не адказаў. Ён падняў адну з нашых пустых шклянак і ляніва пакруціў у пальцах. Нарэшце ён паклаў яе і нахіліўся да мяне.



«Вы думаеце, я не ведаю, што Джон Бікфард - слабак, якога можна без асаблівых праблем штурхаць? Ён думае сваім пенісам. Для яго важная толькі яго жонка, гэтая дарагая блытана. А Браян Гарэт? Вы думаеце, я не ведаю, што Гарэт не мацнейшы за Бікфорда?



Карлас цяпер шаптаў, яго твар быў усяго ў некалькіх цалях ад майго. Нават у цемры я мог бачыць, як яго вочы загарэліся сілай яго ўнутранага бачання.



«Я магу стаць адным з найбагацейшых людзей у свеце. Але сам не магу. Тут, у Мексіцы, я маю некаторы ўплыў. У мяне ёсць сувязі. Але што адбудзецца, калі мы перанясём нашу дзейнасць у Штаты? Былі б толькі Бікфард, Гарэт і я. Вы бачыце, як Бікфард супрацьстаіць Сточэлі? Ці Гарэт? Яны выпацкалі б свае штаны, калі ўпершыню сустрэліся б з ім твар у твар. Вы разумееце, аб чым я вам кажу?



"Так. Вы б пазбавіліся ад Гарэта і Бікфарда, каб разам са мной заключыць здзелку".



"Дакладна. Што ты скажаш?"



"Які раскол?" - Я сказаў, ведаючы, што Артэга ўспрыме маё пытанне як першы крок да маёй згоды пайсці разам з ім, Карлас усміхнуўся. "Дзесяць працэнтаў", - гучна засмяяўся я. Я ведаў, што Артэга ўгаворыць мяне гандлявацца.




Калі б я гэтага не зрабіў, ён бы западозрыў. Дзесяць працэнтаў - гэта смешна. "Калі я пайду з табой, мы падзелім пароўну".



"Пяцьдзесят працэнтаў? Дакладна не."



"Тады знайдзі сабе іншага хлопчыка". Я адкінуўся на спінку крэсла і ўзяў свой пачак цыгарэт, якая ляжыць на стале. У полымі запальніцы я ўбачыў, як твар Артэгі зноў набыў гладкае, халоднае самавалоданне.



"Вы не можаце гандлявацца".



«Хто так сказаў? Слухай, Артэга, я табе патрэбен. Ты толькі што сказаў мне, што без мяне ты не зможаш заключыць гэтую здзелку. Бікфард і Гарэт? Сточэлі з'еў бы іх, выплюнуў і пераследваў бы вас. Цяпер паслухайце. Калі ты збіраешся працягнуць мне моркву, каб я расцягнуў яе пасля, табе, чорт вазьмі, лепш зрабіць яе тоўстай, сакавітай, інакш я нават не буду грызці.



"Сорак працэнтаў?" - асцярожна прапанаваў Карлас, уважліва назіраючы за мной.



Я пакруціў галавой. "Пяцьдзесят працэнтаў. І калі я калі-небудзь злаўлю, што ты спрабуеш падмануць мяне - нават на пені, - я прыйду за тваёй скурай.



Карлас вагаўся, і я ведаў, што пераканаў яго. Нарэшце ён кіўнуў галавой. «Вы гандлюецеся па-сапраўднаму, - неахвотна сказаў ён. Ён працягнуў руку. "Узгоднена."



Я паглядзеў на ягоную руку. «Давай, Артэга. Мы ўсё яшчэ не сябры, так што не спрабуй прымусіць мяне думаць, што я твой прыяцель. Гэта чыста дзелавая здзелка. Мне падабаюцца грошы. Вам таксама. Давай пакінем гэта на гэтай падставе.



Артэга ўсміхнуўся. «Прынамсі, вы сумленныя». Ён апусціў руку на бок і падняўся на ногі. "Цяпер, калі мы партнёры, ці пойдзем мы, сеньёр Картэр?"



"Куды?"



«Я госць на гасіендзе Гарэта. Ён папрасіў мяне запрасіць вас далучыцца да нас там – калі вы вырашылі аб'яднацца з намі». Ён усміхнуўся сваёй іроніі.



Калі мы паднімаліся па вузкай каменнай і бетоннай лесвіцы, якая вядзе з начнога клуба La Perla, я ўбачыў, што за намі ідуць трое мужчын, якія ўвесь вечар сядзелі за суседнім столікам.



На кругавой, брукаванай каменем вуліцы на вяршыні скалы нас чакала машына. Шафёр прытрымаў дзверы, калі мы падышлі да іх. Артэга першым сеў на задняе сядзенне і жэстам запрасіў мяне далучыцца да яго. Калі я ўладкаваўся, шафёр зачыніў дзверы і падышоў да пярэдняга сядзення. Ён запусціў рухавік, а затым павярнуўся да мяне тварам, яго тоўсты кулак сціскаў прыклад вялікага пісталета «Маўзер Парабелум», яго рулю было накіравана прама мне ў твар з адлегласці ўсяго ў некалькі цаляў.



Не рухаючыся, я спытаў: "Што, чорт вазьмі, усё гэта, Карлас?"



"Твой пісталет", - сказаў Артэга, працягваючы руку. «Гэта прымушала мяне нервавацца ўвесь вечар. Чаму б не даць мне, каб я мог расслабіцца? »



"Скажы яму, каб ён быў асцярожны", - сказаў я. "Я прашу гэтага зараз".



- Глупства, - адрэзаў Артэга. "Калі ён нейкім чынам вылезе з курткі, ён стрэліць".



Я асцярожна выцягнуў Вільгельміну з кабуры. Артэга ўзяў гэта ў мяне.



«У вас ёсць іншая зброя, сеньёр Картэр?»



Мне спатрэбілася ўсяго толькі долі секунды, каб вырашыць. Я выцягнуў Х'юга з похваў і перадаў тонкі штылет Артэгу. "Паклапаціся аб іх замест мяне", - лёгка сказаў я.



«Ваманос, Пака!» Артэга абарваў словы. Кіроўца разгарнуўся і завёў машыну. Ён аб'ехаў цэнтральную выспу і спусціўся з узгорка.



Мы павольна спусціліся па брукаваных вулачках са скал Кебрады і па вузкіх вулачках старой часткі Акапулька. Калі мы згарнулі на Costera Miguel Aleman і паехалі на ўсход, я мог глядзець праз заліў на агні гатэля Matamoros. Артэга злавіў мой погляд.



"Было б вельмі дрэнна для вас нават падумаць аб вяртанні ў гатэль, сеньёр Картэр", - суха сказаў Артэга.



"Як вы гэта здагадаліся?"



«Вы можаце сутыкнуцца з Тэньентэ Фелікс Фуэнтэс з Федэрацыі», - сказаў Карлас. «І гэта было б дрэнна для нас абодвух, ды не?»



Ён павярнуў галаву да мяне, яго цёмныя вочы бліснулі злосным весялосцю.



«Вы думалі, я не ведаў, што Тэніентэ Фуэнтэс была тут, у Акапулька?» ён спытаў. "Ты думаеш, я дурань?"



Раздзел чатырнаццаты.



На першым паверсе вялізнай гасіенды Гарэта ішла шумная вечарынка. Тузін яго сяброў прыехала з Ньюпорт-Біч на васьмідзесяціфутавым маторным ветразніку. Стэрэа гуло, палова гасцей была ўжо п'яная. Артэга і Пака зацягнулі мяне наверх у спальню. Пака ўпіхнуў мяне ў пакой, бразнуў і зачыніў за мной дзверы.



Консуэла ляжала на вялізным каралеўскім ложку. Праз увесь пакой ад яе была цэлая сцяна шаф, дзверы якіх былі люстранымі, каб адлюстроўваць кожнае адлюстраванне ў пакоі.



Яна ўсміхнулася мне, і раптам яна ператварылася ў гладкую, звілісты котку з джунгляў, пачуццёва пацягнулася. Яна трымала рукі. "Ідзіце сюды."



Я выцягнуўся ў крэсле, адкінуўся назад і скрыжаваў ногі.



"Я хачу, каб ты займаўся са мной любоўю", - сказала Консуэла, прыплюшчыўшы вочы і выгінаючыся, як гладкая, гнуткая тыгрыца. Я сядзеў на месцы і задуменна глядзеў на яе.



"Чаму?" Я спытаў. «Таму што ў доме шмат людзей? Цябе гэта ўзбуджае?



"Так." Вочы Консуэлы былі расплюшчаны.



Яна ўласна ўсміхнулася мне. "Ты мяне дражніш", - сказала яна. "Ідзіце сюды."



Я ўстаў і рушыў да ложка.



Я апусціўся на яе зверху, прыціснуўся вуснамі да гладкасці яе горла, трымаў яе доўгае саспелае цела ў сваіх руках. Я дазволіў сваёй вазе абрынуцца на яе, калі я дыхаў ёй у вуха.



"Ах ты сволач!" Консуэла падняла маю галаву, узяўшы яе абедзвюма рукамі і ўсміхаючыся мне ў вочы.



Я падняўся з яе і прайшоў праз пакой,



"Куды ты ідзеш?"



"Пагаліцца", - сказаў я, паціраючы рукой шчацінне на шчоках. Я пайшоў у ванную, зняў вопратку, затым уключыў душ і ўвайшоў у яго.



Я выцерся ручніком насуха і мыла твар, калі пачула, як яна крыкнула: "Што ты так доўга?"



"Далучайцеся да мяне", - адгукнулася я.



Праз імгненне я пачуў, як яна падышла да мяне ззаду, а затым я адчуў, як яе аголенае цела прыціскаецца да мяне, мяккія грудзі прыціскаюцца да маёй спіне, гладкія рукі абвіваюць мой стан, вільготныя вусны цалуюць мае лапаткі і бягуць па маім пазваночніку. да маёй шыі.



"Ты прымусіш мяне парэзацца".



«Пагаліцца пазней», - прашаптала яна мне ў спіну.



"Прымі душ, пакуль я скончу галіцца", - сказаў я.



Я глядзеў на яе ў люстэрка, калі яна сыходзіла. Яна ўключыла ваду і схавалася за фіранкамі душа. Я пачуў, як з палівачкі душа хлынула моцная бруя. Я хутка агледзеў паліцы каля люстэрка. На прылаўку я знайшла бутэльку ласьёна пасля галення памерам з пінту ў цяжкім крыштальным графіні.



Консуэла паклікала мяне. "Ідзі сюды са мной, дарагі!"



"Праз імгненне", - адказаў я.



Я ўзяў ручнік для рук са стойкі і абгарнуў яго вакол графіна. Трымаючы абодва канца ручніка ў адной руцэ, я разгойдвала яго ўзад і наперад, затым ударыў цяжкім грузам імправізаванай зброі па левай руцэ. Ён ударыў мяне па далоні з абнадзейліва цвёрдым ударам.



Я падышоў да ваннай і асцярожна адсунуў фіранку.



Консуэла стаяла да мяне спіной, яе твар быў прыўзняты, а вочы зачыненыя ад моцных пырсак вады, якія б'юцца аб яе. На секунду я паглядзеў на багатую, выгнутую пышнасць яе цела, гладкасць яе спіны і тое, як яе стан выгіналася, а затым пашыралася, злучаючыся з круглымі сцёгнамі і доўгай лініяй сцёгнаў.



З гучным уздыхам шкадавання я кароткім хуткім рухам запясці стукнуў загорнутым у ручнік графінам па яе патыліцы. Удар трапіў ёй проста за вуха.



Калі яна правалілася, я злавіў яе вага левай рукой, адчуваючы, як яе мяккая скура слізгае па маёй уласнай, адчуваючы, як уся гладкая, пругкая плоць раптам расслабляецца ў згіне маёй рукі. Я кінуў графін на кілімок ззаду сябе і палез правай рукой пад яе ногі.



Выцягнуўшы яе з ванны, я аднёс у спальню. Я асцярожна паклаў яе на ложак, затым падышоў да далёкага боку і адкінуў коўдру. Я зноў падняў яе і асцярожна паклаў на прасціну.



Яе доўгія, каштанавыя валасы, вільготныя пасля душа, былі раскладзены на падушцы. Адна з яе стройных, загарэлых ног была напаўсагнутая ў каленях, іншая выцягнута прама. Яе галава злёгку нахілілася набок.



Я адчуў прыліў раскаяння з нагоды таго, што мне прыйшлося зрабіць, калі я нацягнуў на яе верхнюю прасціну, каб прыкрыць прыгожае злучэнне яе ног. Затым я падняў яе правую руку і паклаў яе на падушку над яе галавой. Я адступіўся і паглядзеў на яе. Эфект быў у самы раз - як быццам яна спала.



Цяпер я адкінуў коўдру на другой палове ложка, наўмысна скамячыўшы прасціны. Я стукаў па падушцы, пакуль яна не раскудлацілася, і бязладна шпурляў яе аб падгалоўе ложка. Я выключыў увесь свет у пакоі, акрамя адной маленькай лямпы ў далёкім куце пакоя.



Вярнуўшыся ў ванную, я апрануўся і праверыў спальню ў апошні раз, перш чым выслізнуў праз высокія французскія дзверы на цёмны балкон, асцярожна зачыніўшы за сабой дзверы.



Гукі вечарынкі даносіліся да мяне знізу. Музыка была такой жа гучнай, як калі я прыехаў з Карласам. Басейн асвятляўся пражэктарамі, з-за чаго прастора вакол яго здавалася яшчэ цямней. Гаўбец, на якім я стаяў, знаходзіўся ў самай цёмнай частцы ценю.



Пакой ззаду мяне знаходзілася ў крыле дома, які выходзіў на басейн, і я быў упэўнены, што сям'я Дзітрыхаў будзе ў іншым крыле дома. Рухаючыся бясшумна, я крочыла па балконе, прыціскаючыся да сцяны, каб заставацца ў цені.



Першыя дзверы, да якіх я падышоў, былі адчынены. Я прыадчыніў яе і зазірнуў у пакой. Яна была пустая.



Я рушыў далей. Я паспрабаваў наступны пакой. Ізноў нічога. Я падышоў да пярэдняй часткі гасіенды. З таго месца, дзе я стаіўся ў цені балкона, я мог бачыць дваіх ахоўнікаў каля парадных варот, якія ярка і рэзка асвятляліся пражэктарамі, усталяванымі над уваходам. За ім была пад'язная дарога, якая вяла да дарогі на краі абрыву. Верагодна, тэрыторыю патрулявалі іншыя ахоўнікі.



Я вярнуўся ў крыло, дзе знаходзілася спальня Консуэлы Дэльгарда. Я праверыў там кожную спальню. Апошняй была тая, у якім спаў Артэга.




Цяжкі пах яго ласьёна пасля галення стукнуў мяне ў ноздры, як толькі я ўвайшоў у пакой. Я рызыкнуў і запаліў лямпу. Каля далёкай сцяны была вялікая адзежная шафа. Я адчыніў падвойныя дзверы. За акуратна развешанымі штанамі і спартовымі кашулямі Артэгі я выявіў кардонную скрынку, клапаны якой былі зачыненыя. Я адкрыў яго. Унутры ляжала маса ўжо знаёмых нам пластыкавых пакетаў з гераінам. Гэта былі сорак кілаграмаў, якія былі ў Дзітрыха.



Замацаваўшы кардонную скрынку, я сунуў яе назад у шафу і зачыніў дзверцы, затым выключыў лямпу і сышоў.



Што ж, я знайшоў гераін, але Дзітрыха і яго дачкі ўсё яшчэ не было відаць. Стоячы ў цемры гаўбца, прыціснуты да сцяны дома, я пачаў адчуваць сваё расчараванне. Я паглядзеў на святлівыя стрэлкі свайго наручнага гадзінніка. Прайшло больш за дзесяць хвілін.



Яшчэ заставалася праверыць унізе, я вярнуўся ў далёкі канец балкона і, лёгка ўпаўшы, спусціўся на зямлю. Край абрыву знаходзіўся ўсяго за некалькі футаў ад яго і крута падаў у мора амаль на сотню футаў ніжэй. Утоены ў кустах, я пераходзіў ад аднаго пакоя ў іншы, цалкам аглядаючы ніжні паверх. Ніякіх прыкмет Дытрыхаў.



Пакоі для прыслугі? Так, вядома. Яны маглі быць там. У гэтым было больш сэнсу, чым трымаць іх у галоўнай хаце, дзе на іх можна было выпадкова натрапіць. Я рухаўся па акуратна падстрыжанай траве, пераходзячы ад адной пальмы да іншай, хаваючыся ў іх цені. Двойчы мне даводзілася пазбягаць патрулюючых ахоўнікаў, на шчасце, што з імі не было сабак.



Памяшканне для прыслугі ўяўляла сабой доўгі невысокі аднапавярховы будынак з сырцовай цэглы. Я мог глядзець у кожны з шасці пакояў праз вокны. Кожная была асветлена, і ў кожнай не было нікога, акрамя мексіканскіх памагатых Гарэта.



Я адышоў ад будынка, прыгнуўшыся пад лісцем нізкарослай ананасавай пальмы. Я зноў паглядзеў на гасіенду. Яна была пабудавана на падмурку з бетонных пліт без падвала. Не было і гарышча. Я старанна праверыў дом і быў упэўнены, што Дытрыхаў у ім няма, калі толькі яны не былі мёртвыя і іх целы былі засунуты ў нейкую невялікую шафу, якую я не заўважыў. Але гэта было малаверагодна. Карласу яны патрэбны былі жывымі.



Я зноў паглядзеў на гадзіннік. Прайшло дваццаць дзве хвіліны. Дзе яны маглі быць? Яшчэ раз перабраў пакінутыя мне варыянты. Я мог вярнуцца ў пакой, дзе ляжала без прытомнасці Консуэла, і пачакаць, каб рушыць услед за Карласам. Калі мы выйшлі з гатэля El Mirador, ён сказаў, што мы з'яжджаем у Штаты каля чатырох ці пяці раніцы. Але калі б я зрабіў гэта, калі б я дачакаўся гэтага моманту, ініцыятыва і перавага былі б за Карласам.



Гэта было б памылкай. Я ведаў, што мне трэба рабіць перапынкі самастойна. Так ці інакш, я ведаў, што мушу сысці з рук Карласа, і рабіць гэта трэба было хутка.



Я асцярожна ўхіліўся ад патрулюючых вартаўнікоў і абмінуў гасіенду, а затым накіраваўся да краю скал. Апусціўшыся на край, я пачаў спускацца.



У цемры я ледзь мог адрозніць кропкі апоры, пакуль спускаўся па скале. Уцёс апынуўся страмчэй, чым здавалася. Дзюйм за дзюймам, трымаючыся за руку, я падводзіў сябе. Аднойчы мае пальцы ног саслізнулі са слізкай, мокрай ад мора паверхні, і толькі адчайная хватка маіх пальцаў утрымала мяне ад падзення з вышыні ста футаў на абсыпаную валунамі падставу ўцёса.



Я спусціўся ўсяго на дзесяць футаў ніжэй краю абрыву, калі пачуў, як над галавой прайшлі вартаўнікі. Шум хваляў і вятры перашкодзілі мне раней пачуць іх набліжэнне. Я застыў на месцы, баючыся выдаць гук.



Адзін запаліў запалку. Быў кароткі выбліск, а затым зноў цемра. Я падумаў, што ў любую секунду адзін з іх можа зрабіць крок да краю абрыву і агледзецца, і першае, што я даведаюся, што мяне заўважылі, будзе куляй, якая вырвала мяне з маіх ненадзейных апор. Я быў зусім уразлівы, зусім бездапаможны. Мае рукі хварэлі ад таго, што я трымаўся ў нязручным становішчы, калі я ўпершыню пачуў іх над галавой.



Яны пляткарылі аб дзяўчыне ў горадзе, смеючыся над нейкім хітрасцю, якую яна прымяніла да адной з іх. Недакурак дугой праляцеў над абрывам, яго чырвоны вугаль упаў міма мяне.



«… Ваманос!» сказаў адзін з іх, нарэшце.



Я прымусіў сябе заставацца нерухомым яшчэ амаль цэлую хвіліну, перш чым адважыўся рызыкнуць, што яны пайшлі. Я зноў пачаў спускацца ўніз, мой розум засяродзіўся на спуску. Я выцягнуў нагу, знайшоў іншую апору для ног, старанна праверыў яе і спусціўся яшчэ на шэсць цаляў. Да гэтага моманту мае мышцы хварэлі ад пакут. Маё правае перадплечча, па якім Луіс парэзаў мяне, пачало пульсаваць ад болю. Свядомым намаганнем волі я заблакаваў усё, што было ў мяне ў галаве, акрамя паступовага павольнага спуску.



Аднойчы мая нага саслізнула ў расколіну, і мне прыйшлося вырваць яе. У мяне балела шчыкалатка ад рэзкага павароту, калі я спускаўся ўніз. Мае рукі былі разадраныя, скура на пальцах і далонях рукі была абадраная аб камяні.



Я ўвесь час паўтараў сабе, што мне засталося прайсці ўсяго некалькі футаў, яшчэ некалькі хвілін, крыху далей.



А потым, цяжка дыхаючы, амаль цалкам змучаны, я апынуўся на вузкім пляжы і рухаўся па падставе скал, пазбягаючы валуноў, прымушаючы сябе стомлена бегчы па выгібе мыса, імкнучыся не думаць аб тым, колькі час было выдаткавана на мой спуск.



РАЗДЗЕЛ ПЯТНАЦЦАТЫ.



На далёкім канцы мыса я выявіў спадзісты яр, высечаны паміж крутымі ўцёсамі. У сезон дажджоў гэта быў бы струмень вады, які выліваў паводкавыя воды з узгоркаў у мора. Цяпер ён даў мне шлях да вяршыні скалы.



Спатыкаючыся, слізгаючы па друзлым сланцы, я караскаўся ўверх па цясніне, пакуль не выйшаў у сотні ярдаў ад дарогі. На ўсход, амаль за паўмілі адсюль, я мог адрозніць святло пражэктараў над параднай брамай Гасіенды Гарэта.



Я чакаў каля абочыны дарогі, прымушаючы сябе цярпліва чакаць, стараючыся не думаць пра тое, як хутка ў мяне бяжыць час. Гадзіна, якую я дазволіў сабе, прайшла больш чым на тры чвэрці. Нарэшце ўдалечыні засвяціліся фары. Я выйшаў на сярэдзіну дарогі, размахваючы рукамі. Машына спынілася, кіроўца высунуў галаву ў акно.



"Qui pasa?" - крыкнуў ён мне.



Я падышоў да машыны. Кіроўца быў падлеткам з доўгімі чорнымі валасамі, зачасаныя назад за вушы.



"Тэлефон. Вы можаце даставіць мяне да тэлефона? El asunto es muy importante! »



"Залазь!"



Я падбег да пярэдняй часткі машыны і слізгануў на сядзенне. Нават калі я ахнуў: "Vaya muy de prisa, por Favor!" ён уключыў счапленне на старце гонкі. Жвір вылецеў з-пад задніх колаў, машына рванулася наперад, стрэлка спідометра паказала шэсцьдзесят, семдзесят, а затым і сто дзесяць кіламетраў за гадзіну.



Менш чым праз хвіліну ён з віскам зайшоў на станцыю Pemex і спаліў гуму, спыняючыся.



Я расчыніў дзверы і пабег да тэлефона-аўтамата. Я патэлефанаваў у гатэль «Матамарос», падумаўшы, як гэта іранічна, што Артэга сам сказаў мне, дзе знайсці Teniente Fuentes!



Каб звязаць яго з трубкай, спатрэбілася амаль пяць хвілін. Запатрабавалася яшчэ пяць хвілін, каб пераканаць яго ў тым, што я збіраюся аказаць яму садзейнічанне, аб якім прасіў мяне Жан-Поль за хвіліну да яго забойства. Затым я сказаў Фуэнтэсу, што хачу ад яго і дзе мяне сустрэць.



"Як хутка ты зможаш сюды патрапіць?" - нарэшце спытаў я.



"Можа быць, хвілін дзесяць".



"Зрабіце гэта раней, калі можаце", - сказаў я і павесіў трубку.



* * *



У Тэньентэ Фелікса Фуэнтэса быў твар, як у ідала тольцекаў, выразанага з карычневага каменя. Кароткія масіўныя грудзі, магутныя рукі.



"Ты прывёз вінтоўку?" - спытаў я, сядаючы ў ягоную паліцэйскую машыну без апазнавальных знакаў.



«Яна на заднім сядзенні. Гэта мая асабістая паляўнічая зброя для дробнай дзічыны. Клапочуся аб ім. Што ты маеш на ўвазе? "



Фуэнтэс завёў паліцэйскую машыну. Я сказаў яму, куды ісці. Пакуль мы ехалі, я расказаў пра тое, што адбылося. Я распавёў Фуэнтэсу пра Дзітрыха і яго формулу для вытворчасці сінтэтычнага гераіну. Я сказаў яму, што Артэга зараз трымае Дытрыха ў палоне і што Артэга плануе зрабіць. Фуэнтэс цвяроза слухаў, як я расказваў яму пра ўсё.



«А цяпер, - сказаў я, - мне трэба вярнуцца ў той дом, перш чым яны даведаюцца, што мяне няма. І як толькі я вярнуся, я хачу, каб твае людзі здзейснілі набег на яго. Мы павінны пазбавіцца ад Артэгі. Калі мы зможам выклікаць паніку, ёсць вялікая верагоднасць, што Артэга прывядзе мяне да Дытрыха.



- Якое апраўданне ў мяне ёсць для нападу на гасіенду Гарэта, сеньёр Картэр? Ён вельмі ўплывовы чалавек. Артэга таксама.



"Ці з'яўляецца сорак кілаграмаў гераіну дастатковым апраўданнем?"



Фуэнтэс гучна свіснуў. "Сорак кілаграмаў! За сорак кілаграмаў я б уварваўся ў дом прэзідэнта!"



Я сказаў яму, дзе знайсці гераін. Фуэнтэс узяў мікрафон і звязаўся па рацыі ў штаб, патрабуючы падмацавання. Ён быў адкрыты. Ніякіх сірэн, ніякіх мігалак, ніякіх дзеянняў, пакуль ён не падаў сігнал.



Да гэтага часу мы зноў ехалі па дарозе, якая вяла міма гасіенды Гарэта. Амаль на тым самым месцы, дзе я прыпаркаваў машыну Бікфарда напярэдадні вечарам, ён спыніўся, каб выпусціць мяне.



Я ўзяў з задняга сядзення вінтоўку і трос. Я падняў зброю. "Гэта прыгажосць", - сказаў я яму.



«Маё прызавое валоданне, - сказаў Фуэнтэс. "Зноў жа, я прашу вас быць з гэтым асцярожней".



«Як быццам гэта мая ўласная», - сказаў я і адвярнуўся, прыгнуўшыся, аглядаючы поле. Фуэнтэс падтрымаў паліцэйскую машыну на дарозе прыкладна за сотню ярдаў, каб перахапіць астатніх, калі яны пад'едуць.



Я выбраў месца на невялікім узвышэнні прыкладна за дзвесце футаў ад пад'язной дарожкі, якая вяла ад дарогі да яго дома. Я быў пад невялікім кутом да варот. Я кінуў крук да ног і асцярожна лёг на жывот, трымаючы вінтоўку ў руках.



Праз некалькі хвілін пад'ехалі дзве паліцэйскія машыны, другая амаль адразу за першай. Фуэнтэс накіраваў іх на пазіцыю, па адным з кожнага боку дарогі, якая вядзе да пад'язной дарожкі, мужчыны ў машынах, якія чакалі з выключанымі рухавікамі і фарамі.




Я падняў цяжкую стрэльбу на плячо. Гэта была цудоўна зробленая вінтоўка Schultz & Larson 61 калібра .22, адназарадная зброя з падоўжна-слізгальнай засаўкай, ствалом 28 цаляў і шаравой мушкай. Падстаўка для рук была рэгуляванай для маёй левай рукі. Ложа была выразана з адтулінай для вялікага пальца, каб я мог трымаць паўфармаваную пісталетную дзяржальню правай рукой. Вінтоўка, спецыяльна зробленая для міжнародных матчаў, была настолькі дакладнай, што я мог пусціць кулю праз кончык цыгарэты на адлегласці ста ярдаў. Яе цяжкая вага, шаснаццаць з паловай фунтаў, зрабіў яе ўстойлівай у маіх руках. Я накіраваў яго на адзін з двух пражэктараў, усталяваных высока над левым бокам параднай брамы.



Мой кулак павольна сцяўся, мой палец націснуў на спускавы кручок. Вінтоўка злёгку пахіснулася ў маіх руках. Пражэктар згас адначасова з рэзкім трэскам гуку ў маіх вушах. Я хутка павярнуў затвор, пацягнуўшы яго ўверх і назад, і адпрацаваны патрон узляцеў угору. Я пусціў у патроннік яшчэ адзін патрон, зачыніў затвор і замкнуў.



Я зноў стрэліў. Выбухнуў другі пражэктар. У гасіендзе пачуліся крыкі, але парадныя вароты і тэрыторыя вакол іх былі ў цемры. Я зноў выкінуў гільзу і перазарадзіў вінтоўку. Скрозь адчыненыя краты варот я мог бачыць шкляное акно ў гасцінай, якое выходзіла на ўсё яшчэ асветлены басейн.



Я наладзіў прыцэл на дадатковую дыстанцыю і зноў прыцэліўся. Я ўсадзіў кулю ў шкло, павуцінне заткнула яго амаль у самы цэнтр. Калі я перазараджваўся, я пачуў слабыя крыкі з дому. Я пусціў чацвёртую кулю праз акно з люстранога шкла на адлегласці не больш за 30 гл ад іншай адтуліны.



З хаты пачуліся крыкі. Раптам увесь свет згас. Музыка таксама. Хтосьці нарэшце дабраўся да галоўнага выключальніка. Я паклаў вінтоўку так, каб Фуэнтэс мог яе лёгка знайсці, узяў вяроўку і пабег цераз поле да сцяны, навакольнай хаты.



Цяпер, калі я быў блізка, я мог чуць шум і крыкі, якія даносяцца знутры. Я чуў, як Карлас крычаў на ахоўнікаў. Адзін з іх страляў у цемру, пакуль не разрадзіў свой пісталет. Карлас люта крыкнуў яму, каб ён спыніўся.



Я хутка рушыў уздоўж сцяны. Прыкладна за сорак ці пяцьдзесят футаў ад варот я спыніўся і зняў крук з пляча. Я перакінуў крук цераз сцяну, і зубцы ўчапіліся за першы кідок, метал трывала ўвайшоў у цагляны мур сцяны. Узяўшыся за рукі, я прыўзняўся на вяршыні сцяны. Адчапіўшы крук, я перакінуў яго праз іншы бок і саскочыў побач з ім, прызямліўшыся на кукішках.



Калі я бег праз кусты да сцяны дома ўдалечыні ад басейна, я зноў павярнуў вяроўку. Спыніўшыся ніжэй балкона, я яшчэ раз шпурнуў крук, і ён зачапіўся за парэнчы.



Я падцягнуўся, пакуль мае пальцы не зачапіліся за каванае жалеза парэнчаў, і я пералез цераз край. На тое, каб нацягнуць вяроўку, спатрэбілася ўсяго імгненне, і я пабег па балконе ў пакой, які пакінуў больш за гадзіну таму.



Калі я адчыніў дзверы, каб праслізнуць унутр, я пачуў першы нарастаючы выццё сірэн паліцэйскай машыны. Консуэла ўсё яшчэ была без прытомнасці. У цемры я засунуў згорнутую вяроўку пад двухспальны ложак. Я хутка зняў адзенне, дазволіўшы ёй ўпасці на падлогу кучай. Аголены, я праслізнуў пад верхнюю вопратку побач з цёплым аголеным целам Консуэлы.



Я чуў настойлівае, узнімальнае і падаючае выццё набліжаюцца паліцэйскіх сірэн, затым крыкі знізу і звонку. Затым раздаўся стук у дзверы спальні. Ручка злосна задрыжала.



Хтосьці ўторкнуў ключ у замак і жорстка павярнуў яго. Дзверы расчыніліся і стукнулася аб сцяну. Артэга стаяў з ліхтарыкам у адной руцэ і пісталетам у другой.



"Што, чорт вазьмі, адбываецца?" - запатрабаваў я.



"Апранайся! Нельга губляць час! Паліцыя тут! »



Я паспешна схапіў штаны і кашулю і надзеў іх. Я сунуў ногі ў макасіны, не знайшоўшы час надзець шкарпэткі.



"Разбудзіць яе!" - прарычэў Артэга, накіроўваючы ліхтарык на Консуэлу. Яна ляжала, калі я пакінуў яе, яе валасы луналі па падушцы, яе рука была сагнутая, яе галава, яе твар павернуты набок.



Я ўсміхнуўся яму. «Ніякіх шанцаў. Яна занадта шмат выпіла. Яна адключылася ад мяне, калі стала цікава».



Карлас расчаравана вылаяўся. "Тады мы пакінем яе", - вырашыў ён. "Пайшлі!" - Ён махнуў пісталетам.



Я выйшаў наперадзе яго. Я зноў пачуў паліцэйскія сірэны.



Я спытаў. - "Якога чорта тут робіць паліцыя?"



"Я сам хацеў бы ведаць гэта", - злосна адрэзаў Карлас. "Але я не збіраюся заставацца і высвятляць".



Я рушыў услед за Артэгай па калідоры да ўсходаў. Ён пасвяціў ліхтарыкам на прыступкі. Браян Гаррет стаяў ля падножжа лесвіцы, міргаў у промні святла і глядзеў уверх са спалоханым выразам на яго яркім твары. Ён пабег на паўдарозе насустрач нам, п'янства вымыла з яго паніка.





Ён крыкнуў. - "Дзеля бога, Карлас!" "Што, чорт вазьмі, нам цяпер рабіць?"



"Прэч з дарогі." Карлас спусціўся па прыступках, каб прайсці міма Гарэта. Гарэт схапіў яго за руку. "А як наконт сарака кілаграмаў гераіну?" - хрыпла спытаў ён. "Праклён! Гэта мой дом! Яны мяне за гэта пасадзяць! Куды мне бегчы? »



Карлас спыніўся на паўдарогі. Ён павярнуўся да Гарэта, і святло яго ліхтарыка жахліва асвятліла іх.



«Ты маеш рацыю, - сказаў Карлас. "Табе няма куды бегчы, а?"



Гарэт паглядзеў на яго спалоханымі вачыма, моўчкі молячы яго.



«Калі яны зловяць цябе, ты загаворыш. Не думаю, што мне патрэбныя такія праблемы, - груба сказаў Карлас. Ён падняў пісталет і двойчы націснуў на курок. Першы стрэл трапіў Гарэту прама ў сярэдзіну грудзей. Ён у шоку адкрыў рот, калі другая куля разнесла яму твар.



Хоць цела Гарэта слаба прыціскалася да парэнчаў, Карлас ужо спускаўся па лесвіцы. Ён амаль бег, а я быў усяго на крок ззаду яго.



"Сюды!" - крыкнуў мне Карлас праз плячо, калі мы павярнулі ў канец гасцінай. Ён пайшоў па калідоры на кухню і выйшаў праз службовыя дзверы. Тамака чакаў вялікі седан, рухавік працаваў на халастым ходу, а за рулём сядзеў той жа кіроўца.



Карлас расчыніў заднюю дзверы. "Залазь!" - адрэзаў ён. Я кінуўся ў машыну. Карлас падбег да пярэдняга сядзення, бразнуўшы дзверы.



«Ваманос, Пака!» ён крыкнуў. «Пранта! Пранто! »



Пака ўключыў перадачу і націснуў на педаль газу. Тоўстыя шыны з шырокім пратэктарам упіліся ў жвір. Мы набіралі хуткасць, выскокваючы з-за кута хаты, рухаючыся па выгіне кальцавой дарогі перад уваходам. Пака адчайна круціў кола, каб накіравацца да брамы, адчайна сігналячы, як мог гучна лаючыся на ідыётаў, каб тыя адчынілі вароты.



Ён на імгненне націснуў на тормазы, запавольваючы машыну, пакуль адны з варот не адкрыліся дастаткова, каб мы маглі праціснуцца, а затым ён зноў націснуў на педаль газу. Вялікая машына вылецела з варот.



Першая з паліцэйскіх машын была прыпаркавана менш чым за дваццаць ярдаў ад дома, блакуючы пад'езд да галоўнай дарогі. Паліцыя стаілася за машынай і страляла ў вароты, калі мы праязджалі міма.



Пака не вагаўся. Вылаяўшыся, ён павярнуў руль машыны, адправіўшы яе з пад'язной дарожкі на няроўную глебу поля, усё яшчэ прыціскаючы педаль газу. У цемры без фар цяжкі седан імчаўся па полі, разгойдваючыся і калыхаючыся, як раптам звар'яцелы дзікі мустанг, выкідваючы за сабой пеўневы хвост з пылу і камякоў бруду.



Які падскоквае, які паварочваецца нахіл седана бездапаможна шпурляў мяне з боку ў бок. Я чуў, як па нас стралялі. Задняе шкло рассыпалася, абсыпаючы мяне аскепкамі бітага шкла.



Раздаліся яшчэ стрэлы, а затым машына перастала грукатаць, калі Пака раптам зноў павярнуў руль і вярнуў нас на дарогу. Мы рванулі на вялікай хуткасці.



Пагоні не было. Апынуўшыся на шашу, Пака уключыў фары і давёў вялікую машыну да амаль гоначнай хуткасці.



Карлас сеў і перагнуўся праз спінку пярэдняга сядзення. Ён усміхнуўся мне і сказаў: «Цяпер вы можаце сесці, сеньёр Картэр. На дадзены момант я думаю, што мы ў бясьпецы».



"Што, чорт вазьмі, усё гэта было?" Я падняўся з падлогі, дзе мяне кінулі, і адкінуўся на падушкі сядзення. Я дастаў хустку і асцярожна змахнуў з штаноў вострыя аскепкі шкла.



"Я думаю, гэта адбылося таму, што капітан нашага карабля загаварыў", - выказаў меркаванне Карлас. “Ён ведаў, што нам трэба адправіць груз. Думаю, паліцыя здагадалася, што гэта было ў Гарэта.



"Што зараз?"



«Цяпер мы забярэм сеньёра Дзітрыха і яго дачку і адправімся ў Штаты. Нашыя планы не змяніліся. Іх проста перамясцілі на некалькі гадзінаў».



"А што наконт Консуэлы?"



Карлас паціснуў плячыма.



«Калі яна будзе трымаць сябе ў руках, усё будзе ў парадку. Госці Гарэта нічога не ведалі аб нашай дзейнасці. Консуэла дастаткова разумная, каб сцвярджаць, што яна таксама была проста госцем і нічога не ведае пра тое, што яны знойдуць.



«А забойства Гарэта? Я разумею, вы паклапаціліся аб гэтай праблеме.



Артэга паціснуў плячыма. "Рана ці позна гэта павінна было быць зроблена".



"Куды зараз?"



«Да Бікфарда», - адказаў Артэга. «Вось дзе трымаюць Дзітрыхаў».



РАЗДЗЕЛ ШЕСЦНАЦЦАТЫ.



Мяккі пяшчотны выраз знік з твару Дорыс Бікфард. Тое, што зараз прасачылася, было неўпрыгожаным, бязлітасным ядром, якое было яе сапраўдным «я», якое здавалася яшчэ больш жорсткім з-за кантрасту з яе маленькімі лялечнымі рысамі, апраўленымі яе доўгімі плацінавымі светлымі валасамі. Джон Бікфард блукаў па гасцінай, як велізарны які старэе леў, які кульгае апошнія некалькі месяцаў свайго жыцця ў зласлівым здзіўленні ад страты сілы, яго грыва збялела з гадамі. Ён не мог падабраць слоў. Ён не мог зразумець перамены, якія адбыліся з яго жонкай за апошнія некалькі гадзін.



Герберт Дытрых сеў на канапу, Сьюзен побач з ім.




Дзітрых быў змардаваны, стомлены чалавек, стома ад напружання дня, які паказвае на яго твары, стары на мяжы краху, але сядзіць прама і ўпарта адмаўляючыся прызнаць стомленасць, якая пасялілася ў яго касцях. Але яго вочы былі пакрыты цьмяным, невідушчым позіркам, фіранкай, за якой ён схаваўся ад свету.



Дорыс павярнулася да нас, калі мы з Карласам ўвайшлі ў пакой, пісталет у яе руцэ быў хутка накіраваны ў наш бок, перш чым яна даведалася нас.



«Дзеля бога, - з'едліва сказала яна, адварочваючы пісталет, - чаму так доўга?»



"Цяпер усяго тры гадзіны", - лёгка сказаў Карлас. "Мы не планавалі з'язджаць амаль да пяці".



- Значыць, мы гатовы з'ехаць? Я не думаю, што ён, - яна паказала на мужа з пісталетам, - зможа пратрымацца даўжэй. Ён клубок нерваў. У яе голасе была рэзкая і рэзкая пагарда. Бікфард павярнуўся, неспакой адкрыта праявілася на яго грубаватым, пакрытым шрамамі твары. «Я не гандляваўся за гэта, Карлас, - сказаў ён. "Вы можаце разлічваць на мяне".



Карлас ускінуў галаву і ўтаропіўся на вялікага былога прызёра. "Вы сапраўды гэта маеце на ўвазе?"



Бікфард сур'ёзна кіўнуў. «Я страшэнна ўпэўнены. Я не хачу прымаць ніякага ўдзелу ў выкраданні ці забойстве».



"Хто сказаў што-небудзь аб забойстве?"



"Вы разумееце, што я маю на ўвазе?" - перабіла Дорыс. «Ён быў такім увесь дзень, з таго часу, як ты прывёў сюды старога. І калі Браян Гарэт увайшоў з дзяўчынай, ён цалкам разыйшоўся».



«Я не магу змірыцца з гэтым, Карлас, - прабачлівым тонам сказаў Бікфард. "Мне шкада."



Дорыс паказала на мяне. "Што наконт яго?" Карлас упершыню ўсміхнуўся ёй. "З гэтага моманту ён з намі", - сказаў ён. Дорыс здзіўлена паглядзела на мяне.



Сьюзен Дытрых падняла галаву. На яе твары быў напісаны шок. Я пакінуў уласны твар пустым. Сьюзен адвярнулася ад мяне, у яе вачах адбіліся адчай і спалох.



Дорыс ацэньвала мяне гэтак жа холадна, як магла б разгледзець дарагое сабалінае футра, прынесеную ёй на адабрэнне. Нарэшце яна сказала: «Ён падыдзе. Думаю, нашмат лепш, чым Джоні.



Бікфард павярнуўся. "Што ты маеш на ўвазе?"



"Вы хацелі сысці, ці не так?"



„Гэта правільна. Для нас абодвух. Ты пойдзеш са мной».



Дорыс паківала галавой, яе доўгія плацінавыя валасы калыхаліся перад яе тварам. "Не я, мілы", - з'едліва сказала яна. «Я не хачу сыходзіць. Не цяпер. Ня тады, калі пачнуць паступаць вялікія грошы».



"Што з табой?" - недаверліва спытаў Бікфард. Ён падышоў і схапіў яе за плечы. "Ты мая жонка! Ідзі туды, куды іду я! »



«Чорт вазьмі! Я хачу мужчыну, а не зламанага старога баксёра, які не можа казаць ні пра што, акрамя старых добрых часоў, калі з яго выбівалі дзярмо. Што ж, старыя добрыя часы толькі пачынаюць прыходзіць для мяне, дарагі. І вы не перашкодзіце мне атрымаць асалоду ад імі! "



Бікфард выглядаў так, як быццам ён толькі што злавіў моцны правы ўдар у сківіцу. Вочы яго застылі ў недаўменні. "Слухай", - сказаў ён, груба трасучы яе. «Я забраў цябе з таго жыцця. Я даў табе рэчы. Я зрабіў з цябе даму, а не дзяўчыну па выкліку за сто долараў! Што, чорт вазьмі, на цябе знайшло?



«Я прыбрала сябе з таго жыцця!» - рэзка сказала яму Дорыс. «І я тая, хто падштурхнуў цябе да таго, каб ты мог дазволіць сабе даваць мне рэчы. Хто пазнаёміў вас з Браянам Гарэтам? Хто праклаў вам шлях? Не будзь дурнем, Джоні. Гэта была я ўсю дарогу. Калі ты не хочаш пайсці з табой, я пайду адна. Не думай, што зможаш мяне спыніць.



Бікфард адышоў ад яе. Ён тупа паглядзеў на Дорыс, а затым бездапаможна павярнуўся да Карласу. "Карлас?"



"Я аддаю перавагу не ўмешвацца".



«Якога чорта ты робіш», - упэўнена сказала Дорыс, звяртаючыся да Артэгі. «Мы з табой ужо ўцягнутыя. Час гэтаму вялікаму дурному прыдурку даведацца пра нас, Карлас.



Бікфард паглядзеў на кожнага з іх па чарзе, чалавека, якога разгойдвалі ад аднаго ўдару за іншым, але ён усё яшчэ стаяў, усё яшчэ просячы пакаранні.



"Вы двое?" - ашаломлена спытаў ён.



"Так, мы двое", - паўтарыла Дорыс. "Увесь гэты час. Хіба ты не ведаў, Джоні? Вы нават крыху не западозрылі? Як вы думаеце, чаму мы штогод здзяйсняем так шмат паездак у Мексіку? Як вы думаеце, чаму Карлас так часта наведваў нас у Лос-Анджэлесе? »



Тэлефон зазваніў, парушаючы цішыню, якая рушыла за яе словамі. Артэга хутка зняў трубку. «Буэна!… О, гэта ты, Хобарт. Дзе, чорт вазьмі… у аэрапорце?… Добра! Як хутка ты зможаш з'ехаць? » Ён паглядзеў на свой гадзіннік. - Так, самае большае дваццаць хвілін. Можа менш. Я хачу, каб ты быў гатовы да ўзлёту, калі мы туды дабяромся. Поўныя бакі, ідзем да канца.



Артэга павесіў трубку. "Паедзем? Хобарт у аэрапорце.



Бікфард устаў перад ім. "Яшчэ не", - упарта сказаў ён. «Нам з табой ёсць пра што паразмаўляць. Я хачу спачатку сёе-тое ўдакладніць».



"Пазней", - нецярпліва сказаў Артэга.



"Цяпер!" - сказаў Бікфард, злосна ступіўшы да яго і адхапіўшы сціснуты, зламаны кулак, каб урэзаць Артэга ў твар.



"Джоні!"



Бікфард павярнуўся да жонкі. Дорыс падняла пісталет у руцэ, выпрастала руку так, каб яна паказвала на яго, і пацягнула курок.




Раздаўся рэзкі стрэл. Сьюзан закрычала. Твар Бікфарда скрывіўся. Ён шырока расплюшчыў вочы. Я не мог сказаць, ці адбылося выраз здзіўлення на яго твары ад удару кулі, якая ўрэзалася ў яго, або ад шоку ад усведамлення таго, што гэта Дорыс застрэліла яго. Яго рот адкрыўся, і па падбародку цякла струменьчык крыві. Ён прымусіў сябе зрабіць ашаламляльны крок да Дорыс, працягнуўшы да яе абедзве свае магутныя рукі. Яна падалася назад і зноў націснула на курок. Бікфард паваліўся на падлогу.



У цішыні Дорыс павярнулася да Карласу і рашуча сказала: "Мы збіраемся тырчаць тут усю ноч?"



* * *



Гэта быў невялікі прыватны аэрапорт, адзіная брудная паласа з двума ангарамі ў блізкім канцы. Хобарт чакаў нас, калі вялікі седан вылецеў з галоўнай дарогі і панёсся па парэзанай каляінамі да далёкага канца поля. У месячным святле самалёт здаваўся большым, чым на самай справе. Я пазнаў у самалёце Piper Aztec Model D з двума рухавікамі з турбанаддувам у плоскіх гандолах.



Мы выйшлі з машыны, усё, акрамя Пака. Ён сядзеў нерухома, рухавік працаваў.



"Добры дзень!" - сказаў Хобарт, убачыўшы мяне. “Ты той хлопец, якога я сустрэў учора ўвечары. Прыемна сустрэць цябе зноў так хутка.



"Ты гатовы ісці?" - нецярпліва спытаў Карлас.



«Я сам даліў бакі. Мы зможам узляцець, як толькі вы ўсё апынецеся на борце.



Сьюзен дапамагла свайму бацьку забрацца ў самалёт і рушыла ўслед за ім. Дорыс ўвайшла за імі, узышоўшы на корань крыла, чакаючы, пакуль яны сядуць і прышпілены рамяні бяспекі, перш чым яна ўвойдзе.



Я ўзлез на крыло і спыніўся. З таго моманту, як мы прыбылі да Бікфора, да гэтага часу ў мяне не было часу распачаць якія-небудзь дзеянні. Калі б я быў адзін, усё было б па-іншаму, але я бачыў, як бязлітасна Дорыс Бікфард усадзіў дзве кулі ў свайго мужа. Я ведаў, што яна без шкадавання накіруе пісталет на Сьюзен або на Дзітрыха. Забіўшы каго-небудзь з іх, яна не вагалася б больш, чым пры забойстве Джоні Бікфарда.



Гэта была б апошняя магчымасць зрабіць перапынак, так ці інакш, але калі б я ведаў пра гэты факт, Карлас таксама. Ён рэзка сказаў: «Калі ласка, не спрабуйце нас затрымліваць. У нас мала часу”.



Я нічога не мог зрабіць, ні з Дорыс у самалёце, якая трымае пісталет на Дзітрыху і Сьюзен, ні з Карласам, які трымае рэвальвер, які ён мог бы павярнуць супраць мяне за долю секунды, і асабліва таму, што Пака цяпер выглядаў з акна аўтамабіль, трымаючы у руцэ вялікі 9-міліметровы пісталет «Маўзер Парабелум», як быццам ён проста спадзяваўся на магчымасць яго выкарыстоўваць.



Я ўжо збіраўся пагрузіць галаву ў самалёт, калі пачуў гук аўтамабіля, які імчыць па грунтавай дарозе да нас.



"Спяшайся!" - крыкнуў мне Артэга.



Паліцэйская машына ўключыла сірэну і чырвоны пробліскавы маячок. Калі ён імчаўся да нас па прасёлкавай дарозе, прагучала серыя стрэлаў. Я пачуў гук куль, якія ўрэзаліся ў борт цяжкага седана. Пака адчыніў дзверы і кінуўся да пярэдняй часткі машыны. Ён пачаў страляць па паліцэйскім аўтамабілі. Вялікі Парабелум уздрыгваў у яго руцэ з кожным стрэлам.



Я чуў крык Кена Хобарта, але яго крык быў заглушаны выбухам маўзера Пака.



Раптам паліцэйская машына вылецела з дарогі ў доўгім намеці, круцячыся ў крыку пакрышак, цалкам выйшла з-пад кантролю, яе фары ўтваралі ў цемры дугі, якія верцяцца, як гіганцкае круцельнае кола Святой Кацярыны. Пака перастаў страляць. Я пачуў хрыплівы подых Карласа.



Цішыня была амаль поўнай, і ў гэты момант, калі небяспека абмінула, Пака запаў у паніку. Ён ускочыў на ногі і кінуўся на кіроўчае сядзенне. Перш чым Карлас змог зразумець, што ён робіць, Пака уключыў перадачу і імчаўся ў ноч па палях так хутка, як толькі мог гнаць машыну.



Карлас крыкнуў яму, каб ён вярнуўся. "Ідыёт! Дурань! Ніякай небяспекі! Куды ты ідзеш? Вярніся!"



Ён глядзеў на заднія ліхтары машыны, якія з кожнай секундай станавіліся ўсё меншыя. Затым ён паціснуў плячыма і саскочыў з крыла, нырнуўшы пад яго, каб дабрацца да Кена Хобарта. Доўгавязы рудавалосы ангелец ляжаў скурчыўшыся ў бязладзіцы на зямлі каля правай асноўнай стойкі шасі.



Карлас павольна ўстаў, бязвольна трымаючы пісталет у руцэ, расчараванне адбівалася ў кожнай лініі яго цела.



"Ён памёр." Ён вымавіў гэтыя словы тонам ціхага пакоры. "І гэты дурань з'ехаў". Ён адвярнуўся ад цела. Я саскочыў з крыла і апусціўся на калені побач з Хобартам. Галава ангельца ўпала на правую шыну самалёта. Яго грудзі была заліта крывёй, якая ўсё яшчэ павольна сачылася з яго.



Я адцягнуў Хобарта як мага далей ад самалёта. Выціраючы кроў з рук хусткай, я вярнуўся да Карласу, які ўсё яшчэ стаяў побач з самалётам. Я спытаў у яго груба. - "Што з табой?"



Паражэнне было напісана кожнай рысай яго асобы. "Мы скончылі, Аміга", - тупа сказаў ён. «Пака сышоў з машынай. Хобарт мёртвы





У нас няма магчымасці збегчы з гэтага месца. Як ты думаеш, колькі часу пройдзе, перш чым тут з'явіцца больш паліцыі? »



Я зароў на яго. - «Не раней, чым мы сыйдзем. Сядай у гэты самалёт! "



Карлас тупа паглядзеў на мяне.



"Чорт!" Я вылаяўся на яго. «Калі ты будзеш стаяць там як ідыёт, мы ніколі не выберамся адсюль! Хутка рухайся! »



Я забраўся на крыло і сеў у крэсла пілота. Карлас рушыў услед за мной, зачыніўшы дзверы кабіны і сеў на сядзенне.



Я ўключыў верхняе святло ў кабіне і хутка прагледзеў панэль. Не было часу праходзіць поўны кантрольны спіс. Я мог толькі спадзявацца, што Хобарт меў рацыю, калі сказаў, што самалёт гатовы да ўзлёту, і я маліўся, каб ні адзін са стрэлаў, зробленых паліцыяй, не ўразіў жыццёва важную частку самалёта.



Амаль аўтаматычна мая рука ўключыла галоўны выключальнік, уключыліся аўтаматычныя выключальнікі турбанагнетальніка, турба выключальнікі. Я уключыў магнета і электрычныя паліўныя помпы, затым прыціснуў дроселі прыкладна на паўцалі і штурхнуў рычагі паліўнай сумесі на поўную магутнасць. Пачалі рэгістравацца расходамеры паліва. Вернемся да адключэння халастога ходу. Я ўключыў левы перамыкач стартара і пачуў выючы, нарастальны крык стартара.



Левая шруба гайданулася адзін, два разы, а потым спынілася з трэскам. Сумесь зноў да поўнага насычэння. Я завёў правы рухавік.



Няма часу правяраць усе прыборы. Часу хапіла толькі на тое, каб ссунуць ліфты, элероны і руль кірунку, пакуль я падаваў магутнасць на здвоеныя рухавікі і выкіроўваў самалёт на ўзлётна-пасадачную паласу, згарнуўшы на яе, спрабуючы выраўнавацца з яго невыразнымі абрысамі ў цемры. Я выключыў святло ў салоне і ўключыў пасадачныя агні. Я ўсталяваў чацвёртыя закрылкі, а затым мае рукі ўзяліся за здвоеныя дроселі, плаўна штурхаючы іх наперад, пакуль яны не дасягнулі ўпора. Вялікі Лайкомінгс з турбанаддувам зароў, калі самалёт пачаў рухацца па паласе ўсё хутчэй і хутчэй.



Калі паказальнік хуткасці дасягнуў васьмідзесяці міль у гадзіну, я пацягнуў назад штурвал. Нос прыўзняўся, стук колаў па выбоістай бруднай паласе спыніўся. Я выключыў святло. Мы былі ў паветры.



Астатнюю частку ўздыму я прарабіў у поўнай цемры, падняў рычаг пераключэння перадач, пачуў выццё, а затым цяжкія ўдары галоўнай перадачы, якая ўцягваецца ў колавыя аркі. На хуткасці сто дваццаць міль у гадзіну я збалансаваў самалёт, каб падтрымліваць пастаянную хуткасць набору вышыні.



Па той жа прычыне, па якой я выключаў пасадачныя агні, як толькі выехаў на зямлю, я не ўключыў чырвоны і зялёны хадавыя агні або верціцца пробліскавы маячок. Я хацеў, каб ніхто на зямлі не бачыў самалёта. Мы ляцелі ў поўнай цемры, па-чартоўску незаконна, і толькі слабое сіняе полымя з нашых выхлапных газаў выдавала нашу пазіцыю, і, калі я паменшыў магутнасць набору вышыні, нават яны зніклі.



На вышыні 1800 футаў я павярнуў самалёт на паўночны захад, трымаючы горы справа ад сябе. Я павярнуўся да Карласу. «Паглядзіце ў пастарунак для карт. Паглядзі, ці ёсць там у Хобарта яго карты.



Артэга выцягнуў чарку карт WAC.



"Добра", - сказаў я. "А цяпер, калі ты скажаш мне, куды мы ідзем, я пастараюся нас туды даставіць".



РАЗДЗЕЛ СЯМНАЦЦАТЫ.



Было ўжо светла, калі я паменшыў магутнасць і спусціўся па горах да карычневых голых узгоркаў дзесьці ў раёне, абмежаваным Дуранга, Торынам і Матамаросам. Мы ляцелі на вышыні менш за пяцьсот футаў, а Артэга выглядаў з акна правага борта і даваў мне ўказанні.



Я прызямліўся на паласе на поўнач ад ізаляванага ранча. У канцы паласы была толькі драўляная хаціна. Я падруліў да яго вялікі самалёт і заглушыў рухавікі.



Нам насустрач выйшаў мексіканец з панурым тварам у паношаных штанах чинос. Ён не размаўляў з намі, калі пачаў абслугоўваць самалёт, даліваць бакі і правяраць масла.



Мы ўсе выйшлі з самалёта. Я расклаў аэракарты ў разрэзе на крыле самалёта, і Карлас намаляваў мне маршрут, па якім я павінен быў ісці, адзначыўшы кропку, дзе мы павінны былі пракрасьціся праз мяжу ў Штаты.



«Вось дзе мы перасякаемся», - сказаў ён, паказваючы на месца на рацэ Рыа-Брава на поўдзень ад тэхаскага чыгуначнага горада Сьера-Бланка. «Пачынаючы адсюль, - ён зноў паказаў на месца больш чым за сотню міль унутры Мексікі, - вам давядзецца ляцець як мага ніжэй». Вы перасякаеце раку на вышыні не вышэй верхавін дрэў, адразу робіце паварот, каб абмінуць Сьера-Бланку на поўнач, а затым, у гэтым месцы, накіроўвацца на паўночны ўсход».



"А адтуль?"



Карлас выпрастаўся. «Адтуль я буду накіроўваць цябе зноў. Памятайце, мінімальная вышыня, пакуль мы не пяройдзем мяжу».



Я склаў дыяграмы і склаў іх у тым парадку, у якім я іх выкарыстоўваў. Мексіканец скончыў запраўку самалёта палівам. Дорыс вярнулася са Сьюзен і старым. Яны падняліся на борт самалёта, Сьюзен не звяртала на мяне ўвагі, як быццам мяне не існавала, Дзітрых крочыў як чалавек у трансе. Карлас увайшоў услед за мной.



Ён зачыніў, замкнуў дзверы і прышпіліў рамень бяспекі. Я пасядзеў там імгненне, паціраючы пухіры на падбародку, вочы стаміліся ад бессані, балела правая рука.



"Пойдзем?" - настойваў Артэга.



;



Я кіўнуў і запусціў рухавікі. Я разгарнуў самалёт па ветры і падаў энергію, пакуль мы несліся па брудным полі і ўзляталі ў дакладнае блакітнае мексіканскае неба.



Пералёт з Тарэон-Дуранга ў Рыа-Брава займае некалькі гадзін. У мяне было шмат часу падумаць, і смутныя ідэі, якія пачалі фармавацца ў маёй галаве напярэдадні вечарам, - дзікія, амаль немагчымыя думкі - пачалі крышталізавацца ў жорсткае падазрэнне, якое рабілася ўсё больш і больш цвёрдым з кожнай хвілінай.



Прытрымліваючыся інструкцыям Карласа, я спусціўся на нізкім узроўні і перасёк мяжу на вышыні верхавін дрэў на поўдзень ад Сьера-Бланкі, а затым абышоў горад па выгібу досыць далёка, каб быць па-за полем зроку. У дзесяці мілях на поўнач я павярнуў самалёт на паўночны ўсход. Па сканчэнні некалькіх хвілін падазрэнне ў маёй галаве пачало застываць і ператварылася ў нешта большае, чым проста цьмянае нязручнае варушэнне.



Я зноў узяў карту паветраных шляхоў. Эль-Паса знаходзіўся на паўночны захад ад нас. Я спраецыяваў уяўную лінію ад Эль-Паса пад кутом у шэсцьдзесят градусаў. Лінія ішла ў Нью-Мексіка, набліжаючыся да Розуэла. Я паглядзеў на компас на панэлі самалёта. У нашым бягучым палёце мы перасячэм гэтую лінію ўсяго праз некалькі хвілін. Я глядзеў на гадзіннік.



Як быццам ён таксама глядзеў на карту і выглядваў уяўную лінію, Карлас у самы патрэбны момант сказаў: "Калі ласка, абярыце гэты шлях", і паказаў пальцам на месца, якое ляжыць на поўнач ад нас у далінах гор Гвадэлупы.



Цяпер гэта больш не было падазрэннем. Гэтая думка ператварылася ва ўпэўненасць. Я выконваў інструкцыі Карласа, пакуль мы, нарэшце, не пераляцелі хрыбет і не ўбачылі даліну, і Карлас паказваў на яе і казаў: «Вось! Вось дзе я хачу, каб вы прызямліліся.



Я зноў уключыў дроселі, пераключыў рычагі кіравання сумессю на поўную магутнасць, апусціў закрылкі і шасі і падрыхтаваўся да прызямлення. Я разгарнуў двухматорны самалёт у круты нахіл, выпростваючыся на канчатковым этапе заходу на пасадку з закрылкамі ў апошнюю хвіліну.



Я не здзівіўся, убачыўшы вялікі рэактыўны самалёт Лір у далёкім канцы ўзлётна-пасадачнай паласы або аднаматорны самалёт Bonanza побач з ім. Я паклаў самалёт уніз і дазволіў яму мякка асесці на брудную паласу, прыклаўшы толькі невялікую магутнасць, каб падоўжыць раскочванне, так што калі я нарэшце згарнуў самалёт з узлётна-пасадачнай паласы, ён спыніўся на невялікай адлегласці з двух іншых самалётаў.



Карлас павярнуўся да мяне.



"Вы здзіўлены?" - спытаў ён з лёгкай усмешкай на тонкіх вуснах і бляскам весялосці ў цёмных вачах. Пісталет зноў быў у ягонай руцэ. З гэтай невялікай адлегласці я мог бачыць, што кожная камера ў цыліндры «зараджана тоўстай куляй у меднай абалонцы.



Я пакруціў галавой. „Насамрэч, не. Не пасьля таго, як ты даў мне апошні накірунак. Я быў бы зьдзіўлены, калі б усё склалася інакш».



"Я думаю, што нас чакае Грэгарыус", - сказаў Карлас. "Давай не прымусім яго больш чакаць".



* * *



У яркім сонечным святле Нью-Мексіка я павольна ішоў побач з масіўнай фігурай Грэгарыуса. Карлас, Дорыс Бікфард, Сьюзен Дзітрых і яе бацька былі ў самалёце «Лір» з кандыцыянерам. Мускулісты баявік са шнарамі ад вугроў прайшоў дзясятак крокаў да нас у тыл, ні разу не зводзячы з мяне вачэй.



Грэгарыюс ішоў павольна, нетаропка, заклаўшы рукі за спіну і падняўшы галаву да ззяючага бясхмарнага неба.



Ён нядбайна спытаў: "Што прымусіла вас падазраваць, што я магу быць замяшаны?"



«Карлас занадта шмат пазнаў занадта рана. Я проста не мог паверыць у тое, што яго людзі трымалі мяне пад такім пільным наглядам, што ведалі кожны мой рух. Вядома, у першы раз, калі я сустрэўся са Сточэлі, я не насцярожыўся. Чаго я не мог прыняць, дык гэта таго, што людзі Артэгі ішлі за мной у тую ноч, калі я ўбачыў Дзітрыха, ці што яны чулі ўсю нашу размову. Гэта было занадта выпадковым супадзеннем. Карлас выкраў Дзітрыха праз некалькі гадзін пасля таго, як я зрабіў сваю справаздачу Дэнверу - і гэтая справаздача была прызначаная толькі для вашых вушэй! За выключэннем мяне, вы былі адзіным чалавекам у свеце, які ведаў, што адкрыў Дзітрых і наколькі гэта каштоўна. Значыць, Артэга павінен быў атрымліваць ад вас інфармацыю.



"Што ж, - сказаў Грэгарыус, - пытанне ў тым, што вы збіраецеся з гэтым рабіць?"



Я не адказаў яму. Замест гэтага я сказаў: «Давай паглядзім, ці верныя мае здагадкі, Грэгарыюс. Па-першае, я думаю, што вы зарабілі свой першапачатковы стан на кантрабандзе марфіну з Турцыі. Затым вы змянілі імя і сталі законапаслухмяным грамадзянінам, але так і не выйшлі з наркабізнесу. Правільна?"



Грэгарыюс моўчкі кіўнуў сваёй вялікай галавой.



«Я думаю, вы дапамаглі фінансаваць Сточэлі. І зараз я ведаю, што ты - чалавек грошай, які стаіць за Артэгай.



Грэгарыюс пільна паглядзеў на мяне, а затым адвёў вочы. Яго мясістыя вусны рассунуліся, нібы ён надзьмуўся. «Але вы таксама ведалі, што Артэга не зладзіцца са Сточэлі».



"Вы справіцеся са Сточэлі", - спакойна заўважыў Грэгарыус.



„Так, я магу. Вось чаму вы даручылі Артэгу прыцягнуць мяне да зьдзелкі. Сам ён бы ніколі гэтага не зрабіў. Занадта шмат гонару і шмат нянавісьці за тое, што я забіў ягонага пляменьніка».




"Ты вельмі ясна думаеш, Нік".



Я пакруціў галавой. Я быў стомленым. Недахоп сну, напружанне ад столькіх гадзін палёту на самалёце, парэз на маёй правай руцэ - усё гэта пачынала адбівацца на мне.



"Не, не зусім. Я дапусціў памылку. Мне трэба было забіць Дзітрыха, як толькі я даведаўся аб яго формуле. Тут бы гэтай справе і быў канец ...



«Але твая спагада да старога не дапусціць гэтага. А зараз я прапаную вам тыя ж магчымасці, што і Артэга. Толькі памятайце, вы будзеце маім партнёрам, а не яго, і я, вядома, не дам вам поўных пяцідзесяці працэнтаў. Аднак гэтага будзе дастаткова, каб стаць вельмі багатым чалавекам.



"А калі я скажу не?"



Грэгарыюс кіўнуў галавой у бок палахлівага бандыта, які стаяў за некалькі ярдаў ад нас і назіраў за намі. «Ён заб'е цябе. Яму не церпіцца паказаць, наколькі ён добры».



А як наконт AX? А Ястраб? Не ведаю, як табе ўдавалася так доўга ашукваць яго, прымушаючы думаць, што ты сапраўдны чалавек, але калі я пайду з табой, Хоук даведаецца чаму. І маё жыццё не будзе каштаваць і капейкі! Ястраб ніколі не здаецца».



Грэгарыюс абняў мяне за плячо. Ён сціснуў яго прыязным жэстам. «Часам ты мяне дзівіш, Нік. Ты забойца. Killmaster N3. Няўжо вы не спрабавалі збегчы ад AX у першую чаргу? Ці не таму, што вы стаміліся забіваць толькі дзеля туманнага ідэалу? Ты хочаш быць багатым, і я магу даць табе гэта, Мік.



Ён прыбраў руку, і яго голас стаў ледзяным.



«Або я магу даць табе смерць. Прама зараз. Артэга з задавальненнем адарве табе галаву! »



Я нічога не сказаў.



- Добра, - рэзка сказаў Грэгарыус. "Я дам вам час падумаць аб вашых сумневах і аб грошах, якія могуць быць вашымі".



Ён паглядзеў на свой наручны гадзіннік. „Дваццаць хвілін. Тады я буду чакаць адказу».



Ён павярнуўся і пайшоў назад да "Лірджэта". Бандыт застаўся ззаду, асцярожна трымаючыся ад мяне на адлегласці.



Да гэтага часу я быў упэўнены, што Грэгарыус не заб'е мяне. Ён меў патрэбу ўва мне, каб справіцца са Сточэлі. Але не, калі я скажу яму ісці да д'ябла. Не, калі я яму адмоўлю. І я збіраўся яму адмовіць.



Я перастаў думаць пра Грэгарыуса і заняўся праблемай выбрацца жывым з гэтай бязладзіцы.



Я зірнуў цераз плячо на грамілу, што ідзе за мною. Нягледзячы на тое, што ён насіў пісталет у наплечной кабуры, а не ў руцэ, ён насіў сваю спартовую куртку расшпіленай, каб ён мог выцягнуць пісталет і страляць, перш чым я змагу наблізіцца да яго. Ён ішоў, калі я ішоў, і спыняўся, калі я спыняўся, заўсёды трымаючыся на адлегласці не менш за пятнаццаць-дваццаць ярдаў ад мяне, каб у мяне не было шанцу скокнуць на яго.



Праблема заключалася не толькі ў тым, як мне збегчы. Так ці інакш, мне, напэўна, удалося б адысці ад гэтага галаварэза. Але былі Дзітрыхі. Я не мог пакінуць іх у руках Грэгарыуса.



Усё, што я вырашыў зрабіць, павінна спрацаваць першы раз, таму што другога шанцу не было.



Думках я праверыў, што ў мяне было, што я мог бы выкарыстоўваць у якасці зброі супраць бандыта ззаду мяне. Некалькі мексіканскіх манет. Хустка і кашалёк у адной насцегнавай кішэні.



А ў іншым - складаны нож Луіса Апарысіа. Гэтага павінна было быць дастаткова, таму што гэта ўсё, што ў мяне было.



Я прайшоў па доўгай грунтавай паласе амаль дзвесце ярдаў. Затым я павярнуўся і пайшоў назад па шырокай дузе, так што, неўзаметку для яго, мне ўдалося падысці за нашым самалётам, схаваўшыся ад Learjet.



Да гэтага часу сонца было амаль прама над галавой, і дзённая спякота пасылала мігатлівыя хвалі, якія адлюстроўваюцца ўверх ад голай зямлі. Я спыніўся ззаду самалёта і дастаў насоўку, выціраючы пот з ілба. Калі я зноў рушыў далей, мяне паклікаў баявік. "Прывітанне! Вы выпусцілі свой кашалёк.



Я спыніўся і павярнуўся. Мой кашалёк ляжаў на зямлі, куды я спецыяльна выпусціў яго, калі дастаў насоўку.



"Я так і зрабіў", - сказаў я, адлюстроўваючы здзіўленне. "Дзякуючы." Выпадкова я вярнуўся і падняў яго. Бандыт не рушыў з месца. Ён стаяў ля крыла самалёта, па-за полем зроку ўсіх у «Лірджэце», а цяпер я быў усяго за дзесяць футаў ад яго. Ён быў альбо занадта дзёрзкі, альбо занадта небяспечны, каб адступіць.



Усё яшчэ гледзячы на ??яго, я сунуў кашалёк у іншы насцегнавы кішэню і самкнуў пальцы на дзяржальні нажа Луіса Апарысіа. Я дастаў руку з кішэні, маё цела прыкрыла руку ад стрэлка. Націснуўшы маленькую кнопку на дзяржальні, я адчуў, як шасціцалёвае лязо выскачыла з рукояти і ўстала на месца. Я павярнуў нож у руцэ, схапіўшы лязо ў кідальнай пазіцыі. Я пачаў адварочвацца ад стрэлка, а потым раптоўна павярнуўся назад. Мая рука паднялася, і мая рука рванулася наперад. Нож выпаў з маёй рукі перш, чым ён зразумеў, што адбываецца.



Лязо трапіла яму ў горла крыху вышэй за пункт злучэння ключыц. Ён ахнуў. Абедзьве рукі падняліся да яго горла. Я кінуўся на яго, схапіўшы яго за калені і паваліў на зямлю. Падняўшы руку, я схапіўся за рукаяць нажа, але яго рукі ўжо былі там, таму я сціснуў яго рукі ў кулаку і рэзка тузануў.




;



Кроў хлынула з разарванай плоці і храстаючай яго цяжкай шыі. Яго рабіны твар быў усяго ў некалькіх цалях ад майго, яго вочы глядзелі на мяне з маўклівай адчайнай нянавісцю. Затым яго рукі ўпалі, і ўсё яго цела паслабілася.



Я сеў на кукішкі, кроў на маіх руках была падобная на ліпкі малінавы ласьён. Я асцярожна выцер рукі тканню яго курткі. Я набраў жменю пяску і саскроб усё, што засталося.



Нарэшце я палез у ягоную куртку за пісталетам, які ён так па-дурному насіў пад пахай, а не ў кулаку, гатовы стрэліць.



Я выцягнуў зброю - велізарны рэвальвер "Сміт і Вессан" 44 калібра "Магнум". Гэта вялізны пісталет, створаны спецыяльна для таго, каб забяспечваць дакладнасць і дзіўную сілу нават на адлегласці. Гэта сапраўды занадта магутная зброя, каб насіць яе з сабой.



Трымаючы ў руцэ пісталет за спіной, я падняўся і хутка прайшоў вакол самалёта да Learjet. Я падняўся па прыступках у каюту.



Грэгарыус першым убачыў мяне.



«Ах, Нік», - сказаў ён з халоднай усмешкай на твары. "Вы прынялі рашэнне".



"Так", - сказаў я. Я выцягнуў з-за спіны цяжкі магнум і наставіў на яго. "Так."



Усмешка саслізнула з твару Грэгарыуса. «Ты памыляешся, Нік. Табе гэта не сыдзе з рук. Не тут."



"Магчыма". Я паглядзеў на Сьюзен Дытрых. "Выходзь вонкі", - загадаў я.



Дорыс падняла пісталет і прыставіла яго да галавы Сьюзен. "Ты проста сядзі спакойна, мілая", - сказала яна сваім рэзкім тонкім голасам. Мая рука крыху ссунулася, і мой палец націснуў на курок. Цяжкая куля магнума 44-га калібра ўдарыла Дорыс назад аб пераборку, адарваўшы палову яе галавы выбухам белай косці, шэрага мазгавога рэчыва і чырвонай хлынулай крыві.



Сьюзан прыціснула рукі да рота. У яе вачах адбівалася хвароба, якую яна адчувала.



"Ідзі!" - рэзка сказаў я ёй.



Яна ўстала. "А што наконт майго бацькі?"



Я паглядзеў на тое месца, дзе Дзітрых ляжаў, расцягнуўшыся ў адным з вялікіх скураных крэслаў, якія былі цалкам адкінуты. Стары быў без прытомнасці.



«Я хачу, каб ты выйшла першай», - Сьюзен асцярожна абыйшла Грэгарыуса. Я адышоў у бок, каб яна змагла перайсці ззаду мяне. Яна выйшла за дзверы.



"Як вы збіраецеся яго выцягнуць?" - спытаў Грэгарыус, паказваючы на Дытрыха. "Вы чакаеце, што мы дапаможам вам перамясціць яго?"



Я не адказаў. Я пастаяў на імгненне, гледзячы спачатку на Грэгарыуса, затым на Карласа і, нарэшце, на старога. Не кажучы ні слова, я адступіў за дзверы і спусціўся па прыступках.



У Лірджаце раптам узнікла бурная актыўнасць. Прыступкі падняліся, дзверы зачыніліся, зачыніліся, Сьюзен падбегла да мяне і схапіла мяне за руку.



"Ты пакінуў там майго бацьку!" яна закрычала.



Я абняў яе і падаўся назад ад самалёта. Праз маленькае акенца кабіны я ўбачыў, як пілот праслізнуў на сваё месца. Яго рукі падняліся, хутка пстрыкаючы перамыкачамі. Праз імгненне я пачуў, як рухавікі пачалі завываць, калі круціліся лопасці ротара.



Сьюзан адсунулася ад маёй рукі. «Ты мяне не чуў? Мой бацька ўсё яшчэ ўнутры! Забяры яго! Калі ласка, выцягні яго! » Цяпер яна крычала на мяне, перакрыкваючы роў рэактыўных рухавікоў. На яе твары быў напісаны адчай. "Калі ласка! Зрабі што-небудзь!"



Я праігнараваў яе. Я стаяў там з цяжкім рэвальверам у правай руцэ і глядзеў, як «Лірджэт», абодва рухавікі зараз ужо загарэліся, нязграбна перавальваецца і пачынае каціцца ад нас.



Сьюзан схапіла мяне за левую руку, трасучы яе і істэрычна крычала: «Не дай ім сысці!»



Як быццам я стаяў асобна ад нас абодвух, зачынены ва ўласным самотным свеце. Я ведаў, што трэба рабіць. Іншага шляху не было. Мне стала холадна, нягледзячы на спякотнае сонца Нью-Мексіка. Холад пранікаў глыбока ўнутр мяне, палохаючы мяне да глыбіні душы.



Сьюзан працягнула руку і стукнула мяне па твары. Я нічога не адчуваў. Як быццам яна мяне наогул не дакраналася.



Яна крычала на мяне. "Дапамажыце яму, напрамілы бог!"



Я глядзеў, як самалёт набліжаецца да далёкага канца ўзлётна-пасадачнай паласы.



Цяпер ён знаходзіўся ў некалькіх сотнях ярдаў ад нас, яго рухавікі ўзарвалі віхура пылу ззаду яго. Ён разгарнуўся на паласе і пачаў разбег. Здвоеныя маторы цяпер закрычалі, пранізлівы ўраган шуму аглушальна ўдарыў па нашых барабанных перапонках, а затым самалёт набраў хуткасць і імчаўся па грунтавай паласе да нас.



Я выцягнула левую руку з хваткі Сьюзен. Я падняў .44 Magnum і абхапіў сваё правае запясце левай рукой, падняўшы рэвальвер на ўзровень вачэй, выраўнаваўшы планку мушкі ў пазу целіка.



Калі самалёт дагнаў нас, ён быў амаль на максімальнай узлётнай хуткасці, і за тую хвіліну да таго, як насавое кола пачало паднімацца, я зрабіў стрэл. Левая шына ўзарвалася, разляцелася на кавалкі цяжкай куляй. Левае крыло ўпала. Яго кончык зачапіўся за зямлю, паварочваючы самалёт з моцным пакутлівым крыкам які ламаецца металу. Бакі на законцовках крылаў расчыніліся, і паліва вывяргалася ў паветра чорнай тоўстай бруёй.




У запаволеным руху хвост самалёта паднімаўся ўсё вышэй і вышэй, а затым, калі крыло абарвалася ў корані, самалёт перавярнуўся ўверх і ўніз на спіну, скручваючы ўзлётна-пасадачную паласу ў воблаку чорнага паліўнага пылу і карычневага пылу аскепкі металу дзіка разлятаюцца яркімі аскепкамі.



Я стрэліў яшчэ раз па самалёце, потым трэці і чацвёрты. Адбылася хуткая ўспышка полымя; Аранжава-чырвоны агністы шар пашырыўся са зламанага, скалечанага металу фюзеляжа. Самалёт спыніўся, полымя вырвалася з яго, калі густы масляністы чорны дым выліўся з халакоста які скача агню.



Па-ранейшаму без найменшай прыкметы эмоцый на маёй асобе, я назіраў, як самалёт знішчыў сябе і яго пасажыраў. Я апусціў зброю і стомлены стаяў на дне даліны; Самотны. Сьюзен саслізнула са мной на калені, прыціснуўшыся тварам да маёй нагі. Я пачуў хныканне роспачы, якое вырвалася з яе горла, і асцярожна працягнуў левую руку і дакрануўся да яе кончыка залацістых валасоў, не маючы магчымасці гаварыць з ёй ці хоць неяк яе суцешыць.



Раздзел восемнаццаты



Я паведаміў Хоўку па тэлефоне з Эль-Паса і ў канцы цынічна сказаў яму, што Грэгарыюс падманваў яго на працягу многіх гадоў. Што ён даў мяне ў арэнду ад AX аднаму з галоўных сусветных злачынцаў.



Я пачуў сухі смяшок Хоука па лініі.



«Ты праўда ў гэта верыш, Нік? Як вы думаеце, чаму я парушыў усе правілы і дазволіў вам працаваць на яго? І паведаміць, што вы не можаце звярнуцца да AX за дапамогай? "



"Ты маеш на ўвазе-?"



«Я шмат гадоў цікавіўся Грэгарыюсам. Калі ён папрасіў вас, я падумаў, што гэта выдатная магчымасць выкурыць яго на вольнае паветра. І ты гэта зрабіў. Выдатная праца, Нік.



І зноў Хоук быў на крок наперадзе мяне.



"Добра, - прагыркаў я, - у такім выпадку я зарабіў водпуск".



«Тры тыдні», - адрэзаў Хоук. «І перадай прывітанне Тэніенце Фуэнтэс». Ён рэзка павесіў трубку, пакінуўшы мяне варажыць, як ён даведаўся, што я збіраюся вярнуцца ў Акапулька зноў?



Такім чынам, зараз у бэжавых штанах, сандалях і адчыненай спартовай кашулі я сядзеў за маленькім столікам побач з Тэніенце Фелікс Фуэнтес з Федэральнай паліцыі Сегурыдад. Стол стаяў на шырокай тэрасе гатэля Матамарос. Акапулька ніколі не быў прыгажэйшы. Ён блішчаў у промнях трапічнага сонца бліжэй да вечара, змыты раннім днём ліўнем.



Вады заліва былі насычана-сіняга колеру, горад на супрацьлеглым баку, амаль схаваны за пальмамі, якія атачалі малекон і парк, уяўляў сабой шэрую пляму ля падножжа карычневых узгоркаў з грабянямі.



«Я разумею, што вы мне не ўсё распавялі, - заўважыў Фуэнтэс. «Я не ўпэўнены, што хачу ведаць усё, таму што тады мне, магчыма, давядзецца прыняць афіцыйныя меры, а я не хачу гэтага рабіць, сеньёр Картэр. Аднак у мяне ёсць адно пытанне. Стачалі? »



«Вы маеце на ўвазе, ён сышоў бяскарна?»



Фуэнтэс кіўнуў.



Я пакруціў галавой. «Я так не думаю, - сказаў я. «Вы памятаеце, што я прасіў вас зрабіць, калі тэлефанаваў учора днём з Эль-Паса?»



"Вядома. Я асабіста паведаміў Сточэлі, што мой урад лічыць яго персонай нон грата, і прасіла яго пакінуць Мексіку не пазней за гэтую раніцу. Чаму?"



“Таму што я патэлефанаваў яму адразу пасьля размовы з табой. Я сказаў яму, што пра ўсё паклапачуся і што ён можа вярнуцца ў Штаты».



"Вы дазволілі яму сысці?" Фуэнтэс нахмурыўся.



„Не зусім. Я папрасіў яго зрабіць мне ласку, і ён пагадзіўся».



"Пазыка?"



"Вярнуць з сабой мой багаж".



Фуэнтэс быў збянтэжаны. "Я не разумею. З якой мэтай гэта было?"



«Што ж, - сказаў я, гледзячы на гадзіннік, - калі яго самалёт прыбудзе своечасова, Сточэлі прыбудзе ў аэрапорт Кэнэдзі ў бліжэйшыя паўгадзіны. Ён мусіць прайсці мытню. Сярод яго багажу чорная тканкавая валізка без якіх-небудзь адзнак, якія паказваюць на тое, што ён належыць каму-небудзь, акрамя Сточэлі. Ён можа заявіць, што гэта адна з маіх сумак, але ён не мае магчымасці даказаць гэта. Акрамя таго, я ня думаю, што мытня зверне ўвагу на ягоныя пратэсты».



Разуменне азарыла вочы Фуэнтэса.



- Гэта чамадан, які Дзітрых адправіў у ваш пакой?



"Гэта так, - сказаў я, усміхаючыся, - і ў ім усё яшчэ ўтрымліваюцца трыццаць кілаграмаў чыстага гераіну, якія Дзітрых уклаў у яго".



Фуэнтэс пачаў смяяцца.



Я глядзеў міма яго ў дзвярны праём, які вядзе з вестыбюля гатэля. Да нас ішла Консуэла Дэльгарда. Калі яна падышла, я ўбачыў выраз яе асобы. Гэта была сумесь радасці і чакання, і позірк, які казаў мне, што нейкім чынам, недзе, нейкім чынам яна адпомсціць мне за тое, што я зрабіў з ёй на гасіендзе Гарэта.



Яна падышла да стала, высокая, велічная, поўная жанчына, яе авальны твар ніколі не выглядаў прыгажэй, чым зараз. Фуэнтэс павярнуўся на крэсле, убачыў яе і падняўся на ногі, калі яна падышла да нас.



«Сеньёра Консуэла Дэльгарда, лейтэнант Фелікс Фуэнтэс».



Консуэла працягнула руку. Фуэнтэс паднёс яго да вуснаў.



«Мы сустракаліся», - прамармытаў Фуэнтэс. Затым ён выпрастаўся. Ён сказаў: «Калі вы збіраецеся прабыць у Мексіцы нейкі час, сеньёр Картэр, я быў бы ўдзячны, калі б вы як-небудзь увечар былі маімі гасцямі на вячэры.




Консуэла ўласнаручна ўзяла мяне за руку. Фуэнтэс улавіў гэты жэст.



"Мы былі б шчаслівыя", - хрыпла сказала Консуэла.



Фуэнтэс паглядзеў на яе. Пасля ён паглядзеў на мяне. У яго вачах на імгненне ўспыхнуў ледзь адрозны выраз, але твар застаўся такім жа абыякавым і суровым, як заўсёды - арэхава-карычневая выява старажытнага тальтэкскага бога.



«Забаўляйся», - суха сказаў мне Фуэнтэс. А затым ён закрыў адно вока ў павольным сладастрасным падморгванні.



Канец.






Картэр Нік



Іерусалімская справа





Нік Картэр



Killmaster



Іерусалімская справа






Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі





Калі вы сустракаецеся з нявернікамі, адсякайце ім галовы, пакуль не задаволіце вялікую разню сярод іх; і звязаць іх вузамі, а потым альбо адпусціць іх бясплатна, альбо запатрабаваць выкуп ...



Каран







Пралог






Кандыцыянеры працавалі на максімальнай хуткасці ў пазалочанай бальнай зале гатэля «Эдэм», але пакой быў запоўнены дзвюма сотнямі ўдзельнікаў адзіночнай вечарынкі, і ад дыму, мяса і роспачы было горача, як у джунглях. .

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги