«Паслухайце, чувак, - сказаў Світс, - гэта было крута, але ў мяне амаль скончыўся запас помадкі. Калі вы, хлопцы, не пярэчыце, я збегаю ў горад. "



"Вазьмі ветразную лодку", - сказаў я. "І пакуль вы гэта робіце, перадайце ўладам гэтых двух панкаў з ААС".



"Містэр Картэр?" - сказаў Фернан Дзюра.



Я павярнуўся.



«Я ўдзячны табе за тое, што выратавалі мяне, і за…»



Я кіўнуў.



«Але зараз я павінен вярнуцца да сваіх людзей. Бюро Deuxieme захоча пагаварыць са мной».



«Пойдзем са Світсам», - сказаў я. "Ён паклапоціцца аб тым, каб вы патрапілі да патрэбных людзей".



Ён кіўнуў, затым працягнуў руку. Я страсянуў яе, і ён павярнуўся і пайшоў да таго месца, дзе Світс цягнуў ветразную лодку побач.



"Убачымся пазней, прыяцель", - крыкнуў Світс пасля таго, як на борт скокнулі двое мужчын з ААС, Дураш і ён сам. «Можа, я крыху пачакаю і прывязу з сабой старога містэра Хоўка».



"Зрабі гэта", - прапанаваў Лі Чын. "Ня спяшайся. У нас з Картэрам шмат спраў».



"Што менавіта вы мелі на ўвазе?" - спытаў я, калі ветразнік адарваўся.



Ці Чын падышла да мяне бліжэй. Нашмат бліжэй.



«Ці бачыш, Картэр, – сказала яна, – ёсць старая кітайская прыказка: «Ёсць час працаваць і час гуляць».



"Так?"



"Угу". Цяпер яна была так блізка, што яе маленькія цвёрдыя грудзей прыціскаліся да маіх грудзей. «А зараз час гуляць».



"Так?" Я сказаў. Гэта было ўсё, што я мог сказаць.



«Я маю на ўвазе, вы не верыце ва ўсю гэтую лухту аб тым, што францужанкі - лепшыя палюбоўніцы, ці не так?»



"Ёсць лепш?"



"Угу. Нашмат лепш. Хочаш даведацца





Я сказаў. "Чаму б і не?"



Я высветліў. Яна мела рацыю. Я маю на ўвазе, яна мела рацыю!



Канец.







Картэр Нік



Шэсць крывавых летніх дзён





Анатацыі




Пустынная пастка смерці.



Забіты амерыканскі амбасадар. Прэзідэнт Менданіцы загінуў у "выпадковай" авіякатастрофе. Яго цудоўная ўдава ў палоне. Бязлітасны і падступны чалавек па імі Абу Асман намышляе звяржэнне новага ўрада. А палкоўнік Махамед Дуза, кіраўнік таемнай паліцыі, са сваімі планамі забойства...



AX мог бы дазволіць маленькай паўночнаафрыканскай рэспубліцы гарэць ва ўласнай крывавай бойні, калі б не "Кокай" - скрадзеная ракета, самая смяротная зброя ў ядзерным арсенале НАТА. Заданне для Killmaster: увайсці ў гэта пекла ў пустыні ў адзіноце, знайсці ракету і знішчыць яе.



У яго было мала часу. У яго было роўна Шэсць крывавых летніх дзён!







* * *





Нік Картэр




Кіраўнік 1







Кіраўнік 2







Кіраўнік 3







Кіраўнік 4







Кіраўнік 5







Кіраўнік 7







Кіраўнік 8







Кіраўнік 9







Кіраўнік 10







Кіраўнік 11







Кіраўнік 12







Кіраўнік 13







Кіраўнік 14







Кіраўнік 15







Кіраўнік 16







Кіраўнік 17







Кіраўнік 18







Кіраўнік 19







Кіраўнік 20







Кіраўнік 21










* * *







Нік Картэр



Killmaster



Шэсць крывавых летніх дзён






Прысвячаецца служачым сакрэтных службаў Злучаных Штатаў Амерыкі











Кіраўнік 1









Я сеў у лодку і прыслухаўся да цішыні. Вада блішчала на сонцы золатам. Я прыжмурыўся ад яго яркасці, гледзячы на хваёвыя дрэвы, сабраныя гномападобнымі канклавамі на беразе возера. На грабяні ўзняліся елкі і бярозы. Але ў межах маёй бачнасці не рухалася нічога буйнейшага за камара. Гэта было ненатуральна; спалучэнне такіх фактараў. Я мог пачакаць ці пачаць дзеянне. Я не люблю чакаць. Тое, што я шукаў, таксама магло не падабацца чаканню. Мая правая рука плаўна вярнулася назад, левая рука расслабілася і расслабілася, а затым рух наперад, прама наперад і асцярожна з запясцем.



Запанавала цішыня. Мая левая рука пачала сваё далікатнае заданне. Я адчуваў пот на шыі і лбе. Надвор'е не падыходзіла. Яна павінна была быць рэзкай і прахалодным, а вецер церабіў ваду. Замест гэтага я ўбачыў невялікую хвалю і ўлавіў змену колеру пад ёй.



Мой супернік зрабіў свой ход. Забойна імклівы і сапраўды ў цэль, ён уразіў… і пабег. Ён важыў тры фунты, калі быў унцыяй, увесь у крапінках арктычнага вугалю і поўны энергіі. Я стаяў, каб ваяваць. Два дні я пераследваў яго. Я ведаў, што, хоць іншая фарэль апускалася глыбока ў ваду з-за спякоты не па сезоне, гэты адзіночка любіў ісці сваім шляхам, кормячыся на плыткаводдзе сярод чаротаў. Я бачыў яго. Я пераследваў яго, і ў яго незалежнасці было нешта, што мне падабалася. Можа быць, ён нагадаў мне мяне, Ніка Картэра, які атрымліваў асалоду ад гэтак неабходным адпачынкам на возеры ў пустыні ў Квебеку.



Я ведаў, што ён будзе змагаром, але ён быў вялікі; ён быў поўны хітрасці. «Мабыць, больш падобны да Хоўка, чым да Картэра», - падумаў я, калі ён скокнуў пад лодку і паспрабаваў парваць лёску. «Няма такой удачы, прыяцель, - сказаў я. На імгненне здалося, што толькі двое з нас спаборнічаюць у пустым свеце. Але гэта не магло працягвацца доўга, як не магло доўжыцца цішыня.



Гудзенне камара, але затым гучней, скарга перарастае ў знаёмае глупства. Сарынка ў небе ляцела прама да мяне, і мне не трэба было чароўнага адлюстравання ў вадзе, каб сказаць мне, што гэта азначае развітанне з R&R і яшчэ пяць дзён рыбалкі на возеры Клос. Жыццё сакрэтнага агента ніколі не перарываецца так, як калі ён апраўляецца ад небяспек сваёй прафесіі.



Але не зараз, чорт вазьмі! Я даказваў, што не ўсе рыбалоўныя гісторыі маюць даўжыню фута і шырыню пуза акулы. У мяне на лініі быў кіт, а ўсё астатняе пачакае. Але гэтага не здарылася.



Вялікі RCAF AB 206A нязграбна наляцеў на мяне, і штуршок яго вентылятараў не толькі ўзбіваў ваду, але і ледзь не збіў мяне з ног. Мяне гэта не пацешыла. Я адмахнуўся ад акрываўленага стварэння, і яна пакацілася ўбок, як страказа-пераростак.



Мой супернік пагрузіўся ў замяшанне. Цяпер ён выскачыў на паверхню і разбіў ваду, дрыжучы, як тэр'ер, спрабуючы кінуць кручок. Я спадзяваўся, што гэтае відовішча ўразіць тых, хто сядзіць у верталёце. Мусіць, таму што яны сядзелі ў паветры нерухома і гучна грымелі, пакуль я гуляў са сваім сябрам на лініі. Ён скакаў па вадзе паўтузіна разоў



яшчэ да таго, як я наблізіў яго да лодкі. Затым была няпростая задача - утрымліваць лёску нацягнутай правай рукой, а левай працягваць сетку пад ім. На рыбалцы, калі вы хочаце рыбу, ніколі не спяшаецеся. Вы застаяцеся спакойным і спакойным, зладжаным; сёе-тое ў мяне добра атрымліваецца.



Магчыма, ён быў не даўжэй фута, але выглядаў так. І колер у яго - насычаны загару, поўны чырвона-карычневых тонаў, з прыгожым крапчатым жыватом. Ён быў выматаны, але не здаваўся. Нават калі я падтрымліваў яго перад сваёй паветранай аўдыторыяй, ён спрабаваў вызваліцца. Ён быў занадта вольны і поўны духу, каб здацца, да таго ж я ведаў, што сыходжу. Я пацалаваў яго слізістую галаву і адкінуў назад на ў ваду. . Ён пляснуў па вадзе хвастом, але не ў знак падзякі, а ў знак пратэсту, а затым пайшоў.



Я даплыў да берага, прывязаў лодку да прычала і сабраў свой рыштунак з каюты. Затым я выйшаў да канца дока, і верталёт скінуў вяровачную лесвіцу, і я падняўся наверх, дыхаючы бальзамам і хвояй, развітваючыся са спакоем і расслабленнем.



Кожны раз, калі мне ці любому іншаму агенту AX падаецца час R&R, мы ведаем, што яно запазычана, як і ўвесь астатні час. У маім выпадку я таксама ведаў, што, калі ўзнікне неабходнасць звязацца са мной, RCAF будзе выкарыстоўвацца для перадачы паведамлення, таму нядзіўна, што верталёт праляцеў над верхавінамі дрэў. Што мяне сапраўды здзівіла, дык гэта тое, што ўнутры мяне чакаў Хоук.



Дэвід Хок - мой бос, дырэктар і кіраўнік аперацый у AX, самым маленькім агенцтве ва ўрадзе ЗША і самым смяротным. Наш бізнэс - гэта глабальны шпіянаж. Калі справа даходзіць да грубых рэчаў, мы бярэм на сябе адказнасць там, дзе спыняюцца ЦРУ і астатнія хлопцы з разведкі. Акрамя прэзідэнта, аб нашым існаванні ведаюць менш за дзесяць чыноўнікаў з усёй бюракратыі. Такі і павінен быць Інтэлект. AX падобны да аксіёмы Бэна Франкліна: тры чалавекі могуць захоўваць сакрэт, калі двое з іх мёртвыя. Мы адзіныя, хто застаецца ў жывых, а Хоук - галоўны. На першы погляд, вы можаце падумаць, што ён пажылы і не занадта паспяховы прадавец ужываных аўтамабіляў. Добрае прыкрыццё для чалавека, якога я лічу самым праніклівым аператарам у самай смяротнай гульні з усіх.



Калі я прасунуў галаву ў люк, і адзін з членаў экіпажа працягнуў мне руку з сумкай, я ўбачыў, як Хоук схіліўся над сваімі складзенымі далонямі, спрабуючы прыкурыць сваю ўсюдыісную цыгару на скразняку. Да таго часу, як я падняўся і ўвайшоў, і люк зачыніўся, ён ужо сядзеў, адкінуўшы галаву назад, і задаволена высмоктваў дым і серу са смярдзюча пахкай маркі цыгары, якую ён песціў.



«Добры ўлоў, - сказаў ён, сарданічна гледзячы на мяне. «Сядзьце і прышпіліцеся, каб мы маглі выбрацца з гэтага раю ў пустыні».



"Калі б я ведаў, што вы ідзяце, я б злавіў дваіх, сэр", - сказаў я, сядаючы побач з ім.



Яго пакамячаны касцюм падыходзіў яму, як кінуты мяшок, і не было ніякіх сумневаў у тым, што ахайна апрануты член экіпажа не мог зразумець, чаму было такое VIP-зварот з неахайным старым дзіваком і рыбаком з добрай стронгай.



«Сынок, - пачуўся хрып Хоука, перакрыўшы цяжкі фырканне верталёта, - паглядзі, ці зможаш ты дапамагчы пілоту».



Камандзір, капрал, вагаўся толькі імгненне. Затым коратка кіўнуўшы, ён рушыў да кабіны. Мяккасць на твары Хоўка знікла разам з ім. Цяпер хударлявы твар набыў такі выгляд, які часта наводзіў мяне на думку, што нехта ў генеалагічным дрэве Хоўкаў быў ваенным правадыром сіу або шайенаў. Выраз твару адлюстроўваў стрыманую сілу, поўную праніклівасці і ўспрыманні, гатовую дзейнічаць.



«Прабачце за перапыненне. У нас ёсць апавяшчэнне DEFCON». Хоук выкарыстоўваў афіцыйныя словы, як быццам шатландзец марнуе грошы.



"Глабальны, сэр?" Я адчуў лёгкае паколванне ў патыліцы.



"Не. Горш". Калі ён гаварыў, у яго на каленях ляжаў чамадан аташэ. "Гэта дасць вам фон". Ён уручыў мне інфармацыйную тэчку AX з чырвонай паласой на вокладцы, прызначанай толькі для вачэй прэзідэнта. Гэта была другая копія. Было кароткае рэзюмэ. Гэта было падобна на разгорнуты сцэнар размовы, які ў нас з Хоўкам быў не больш за тыдзень таму. Гэта не азначала, што штаб-кватэра AX у Дзюпон-Серкл у сталіцы краіны праслухоўвалася. За патрапанай вокладкай Amalgamated Press and Wire Services мы не робім памылак. Гэта таксама не азначала, што мы былі празорлівымі, хоць бываюць моманты, калі я ўпэўнены, што ў Хоўка ёсць дар. Гэта проста азначала, што з існуючых умоў можна зрабіць выснову, не выкарыстоўваючы кампутар, што будуць пэўныя вынікі. У гэтым выпадку вынік быў запозненым - ядзерны крадзеж. Гэта таксама быў ядзерны крадзеж новай звышсакрэтнай тактычнай зброі, што азначала, што з боку прэзідэнта будуць прынятыя некаторыя далікатныя дыпламатычныя рашэнні.



Cockeye ставіцца да класа SRAM ударная ракета малой далёкасці. Гэта разнавіднасць ракеты, якога мы паставілі ізраільцянам падчас вайны Йом Кіппур. На гэтым падабенства заканчваецца. Пеўнік - гэта ядзерная бомба,



і ў адрозненне ад любой іншай тактычнай ядзернай зброі блізкага радыусу дзеяння, яе эфектыўнасць складае 90 працэнтаў. У перакладзе гэта азначае, што ў той час як іншыя ядзерныя боепрыпасы таго ж памеру і тыпу - няхай гэта будзе ў арсеналах Варшаўскай дамовы, у пекінскіх бункерах або ў нашым уласным - могуць знішчыць гарадскі квартал, Cockeye можа знішчыць горад. Надзвычай мабільны цыліндрычны аб'ект, даўжынёй роўна шаснаццаць футаў, вагой менш за паўтоны і далёкасцю дзеяння 150 міль, Cockeye - моцны козыр у вашай ахоўнай калодзе. І гэта сцерла некаторыя трывожныя рысы з твараў нашых планаў і палітыкаў у SHAPE і ў Пентагоне.



Чытаючы падрабязнасці страты "Пеўнічка", быў відавочны адзін фактар; экспертыза тых, хто праводзіў аперацыю. Гэта была гладкая, хупавая праца, і яна паказала дакладнае веданне размяшчэння бункераў у Кацвейлеры на поўнач ад Кайзерслаўтэна на Рэйнланд-Платц, дзе захоўвалася эскадрылля ракет.



Быў густы туман, што было звычайнай з'явай у гэты час года ці ў 03:00. У атрадзе аховы з пяцідзесяці чалавек не было тых, хто выжыў, а дэталі часу і перамяшчэння былі сабраны CID постфактум. Яны прыехалі на грузавіку, які пазней быў знойдзены, замаскіраваны пад амерыканскае войска шэсць на восем. Меркавалася, што, калі б яны не былі апранутыя ў адзенне GI, яны сустрэлі б хоць нейкі супраціў. Нажы былі ўжытыя да трох вайскоўцаў, дзяжурных каля брамы, і да ахоўнікаў бункера. Судзячы па целах апошніх, яны думалі, што іх забойцы былі іх выратавальнікамі. Двое афіцэраў і астатнія памерлі ў сваіх ложках ад атручэння газам.



Была скрадзена толькі адна ракета з ядзернай боегалоўкай. Непасрэднае падазрэнне будзе засяроджана на КДБ або Чыкам SEPO, які выкарыстоўвае каманду каўказскіх мааістаў.



Але не на доўга. У той жа час, калі захопліваўся «Пеўнік», за некалькі кіламетраў на поўдзень на складзе ў Атэрбаху адбываўся яшчэ адзін крадзеж. Гэта была не тая група, якая скрала Пеўнік, але выкарыстоўваліся тыя ж метады. У дадзеным выпадку захопленым аб'ектам была наша апошняя мадэль ДПЛА - дыстанцыйная беспілотная машына - чорная скрыня і ўсё такое.



ДПЛА не нашмат даўжэй, чым Cockeye. У яго кароткія кароткія крылы, і ён можа лятаць з хуткасцю 2 маху. Яго асноўнае прызначэнне - фотаразведка. Але злучыце Cockeye з ДПЛА, і ў вас будзе ядзерная ракета з далёкасцю дзеяння 4200 міль і здольнасцю забіць мільён чалавек.



«Ядзерны шантаж, вось і мы ў справе, - сказаў я.



Ястраб хмыкнуў, і я пацягнулася за адной са сваіх цыгарэт, зробленых на замову, каб паспрабаваць прыглушыць пах яго цыгары.



Быў адзіны абзац, прысвечаны таму, што можна было б назваць горкай пілюляй:



З-за ўмоў надвор'я і часовых умоў, а таксама з-за таго, што ўвесь задзейнічаны персанал быў ліквідаваны, крадзеж у Кацвейле быў знойдзены толькі ў 05:40, а ў Атэрбаху - да 05:55. Хаця USECOM у Хідэльбергу і SHAPE у Каста былі неадкладна дасведчаныя аб нападзе ў Атэрбаху, штаб-кватэра ЗША і НАТА не была праінфармаваная па прычынах, якія ў цяперашні час расследуюцца, аб знікненні Cockeye да 07:30.





"Чаму гэтая бязладзіца?" - Сказаў я, гледзячы ўверх.



«Нейкі незадаволены сваім званнем камандзір брыгады, які думаў, што зможа вырашыць усё сам, бо ён знайшоў грузавік. Гэта магло мець значэнне».



Наступная ацэнка патлумачыла чаму. AX, як і ўсе выведвальныя агенцтвы саюзнікаў, прыклаў усе намаганні, каб высачыць забойцаў і вярнуць выкрадзеныя рэчы. У радыусе 1500 кіламетраў ад Кайзерлаўтэна не было ніводнага грузавіка, цягніка, аўтобуса ці самалёта, якія б не спыняліся і не абшукваліся. Увесь наземны транспарт, які перасякае заходнееўрапейскія межы і межы «жалезнай заслоны», падвяргаўся падвойнай праверцы. Паветранае назіранне з выкарыстаннем спецыяльных прылад выяўлення пакрыла зямны шар. У кожнага агента на месцах ад Кіркенеса да Хартума была адна місія - знайсці Пеўнік. Калі б зумер быў уключаны для павелічэння намаганні падчас адкрыцця, а не амаль дзве гадзіны праз, я, магчыма, усё яшчэ лавіў рыбу.



AX высунуў працоўную здагадку, заснаванае на чатырох умовах: 1. Ніякая буйная супрацьстаялая сіла не правяла гэтую аперацыю. У іх былі свае ДПЛА, і скрасці адзін у якасці дыверсіі было б занадта рызыкоўна. 2. Такім чынам, крадзеж ДПЛА была гэтак жа важная для аперацыі, як і крадзеж Cockeye. 3. Пасля крадзяжу час быў ключавым фактарам. Тыя, хто праводзіў падвойную аперацыю, не маглі ведаць, колькі ў іх часу. Гэта азначала неадкладную неабходнасць хованкі ці транспартаванні з гэтай вобласці.



Калі яны застануцца ў гэтым раёне, уладальнікі будуць знаходзіцца пад пастаянным ціскам раскрыцця, і іх здольнасць дзейнічаць будзе строга абмежавана. 4. Cockeye і ДПЛА, хутчэй за ўсё, былі дастаўлены з меркаванай кропкі ў межах вобласці ў меркаваную кропку за яе межамі.



Даследаванне руху ўсяго паветранага руху ў зоне дзеяння адразу пасля крадзяжоў дае адзіную падказку. Грузавы самалёт шрубавага тыпу DC-7, які належыць Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспубліцы, вылецеў з горада Рэнтштуль Флюгцойгтрагер каля Кайзерлаўтэна ў 05:00 таго ж дня.



Самалёт прыбыў на тыдзень раней для рамонту рухавікоў, кампанія Rentstuhl спецыялізуецца на рамонце нерэактыўных самалётаў.



У тумане DC-7 узляцеў з мінімальнай праверкай. Яго маніфест, правераны мытняй напярэдадні ўвечар, паказаў, што на ім былі запасныя часткі рухавікоў. Прыпаркаваны ў далёкім канцы рампы, самалёт знаходзіўся ў ізаляваным становішчы і ў тумане яго не было відаць з вышкі ці адміністрацыйнага будынка ў крытычны перыяд.



Экіпаж з трох чалавек, якія выглядалі як вайсковыя пілоты NAPR, прыбыў на аперацыю ў 04:00. Яны падалі план палёту ў аэрапорт Іракліёна ў Афінах. У 07:20 Упраўленне паветранага руху Чывітавек'я было праінфармаванае аб тым, што план палёту быў зменены на Ламана- прамой, сталіца НАГР.



Магчымы вывад: Cockeye і ДПЛА знаходзіліся на борце DC-7.



"Гэта даволі тонка, сэр", - сказаў я, закрываючы тэчку.



“Гэта было ўчора. З таго часу яна стала таўсцейшай, і я ведаю, пра што вы думаеце - што Бэн д'Ако Менданіцы з Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспублікі ніколі б не ўцягнуў сябе ні ў што падобнае».



Вось пра што я думаў.



«Ну, ён больш не замешаны ў гэтым. Ён мёртвы». Хоук пагушкаў абрубкам сваёй цыгары і прыжмурыўся ад заходзячага ў порт сонца». Таксама Карл Пэтэрсан, наш амбасадар у NAPR. Абодва яны забітыя пасля таго, як сустрэліся на сакрэтнай сустрэчы. Петэрсена збіў грузавік і Менданіцы ў авіякатастрофе ў Будане прыкладна праз тры гадзіны, і ўсё гэта ў той жа час, што і ўдар па "Пеўнікам".



"Гэта магло быць супадзеннем".



"Можа, але ці ёсць у вас ідэі лепей?" - сварліва сказаў ён.



“Не, сэр, але апроч таго, што Менданік няздольны спланаваць крадзеж ядзерных матэрыялаў, у яго няма нікога з яго пацуковай зграі, хто мог бы абрабаваць скарбонку. І, як мы абодва ведаем, сітуацыя ў НАГР даўно саспелі для перавароту палкоўнікаў”.



Ён пільна паглядзеў на мяне. «Не думаю, што дазволю табе зноў парыбачыць. Адзін!» Ён падняў вялікі палец. «Ядзерная бомба і ДПЛА перанесены з кропкі А. Два!» Яго ўказальны палец падняўся. «Пакуль не з'явіцца што-небудзь лепшае, гэты DC-7 – адзіная праклятая зачэпка, якая ў нас ёсць. Тры!» Астатнія пальцы падняліся ўверх - і я заўважыў, што ў яго доўгая лінія жыцця - "Нік Картэр адпраўляецца ў кропку B, каб паглядзець, ці зможа ён знайсці тое, што было ўзята з кропкі А. Ясна?"



"Больш ці менш." Я ўхмыльнуўся яму, і кіслы погляд змяніўся тым, што можна было б назваць яго лагодным хмурным позіркам.



«Гэта выклік, сынок, - ціха сказаў ён. “Я ведаю, што гэта тонка, але няма часу. Незразумела, што маюць на ўвазе гэтыя ўблюдкі. яны захапілі зброю, пра якую яны нічога не ведаюць, і што яна магла быць накіравана на адзін з іх гарадоў ".



Каршак не з тых, каго нішто не турбуе. Не адзін з нас. Інакш ён бы не сядзеў на сваім месцы, і я б не сядзеў побач з ім. Але ў згасаючым паўдзённым святле маршчыны на яго твары здаваліся глыбейшымі, а за нерухомасцю яго бледна-блакітных вачэй утойваўся пробліск турботы. У нас была праблема.



Для мяне гэта назва гульні, у якой мяне абвінавачвалі. Пазбаўцеся ад усіх «а», «калі» і «але», пазбаўцеся ад афіцыйнага жаргону, і гэта проста пытанне таго, як вы зробіце.



Хоук паведаміў мне, што мы накіроўваемся ў аэрапорт Дорваль за межамі Манрэаля. Там я сяду на рэйс Air Canada прама ў Рым, а затым на «Каравэлу NAA» да Ламаны. Я дзейнічаў як Нэд Коўл, галоўны карэспандэнт Amalgamated Press and Wire Services – AP&WS. Маё заданне - паведаміць аб раптоўнай і трагічнай смерці прэм'ер-міністра Бэн д'Ако Менданіцы. Дах быў дастаткова трывалым. Але ў якасці падстрахоўкі ў мяне быў другі пашпарт, французскі, на імя Жака Д'Авіньёна, гідролага і інжынера-водніка еўраканцэрна РАПКА. Прэсная вада для НАПР была на адным узроўні з нафтай. І таго, і другога яны мелі страшэнна мала.



У нас не было персанала AX, які мог бы мяне падтрымаць. Я б сказаў, што мы маленькія. Маім адзіным афіцыйным кантактам будзе Генры Сатан, рэзідэнт ЦРУ і камерцыйны аташэ пасольства ЗША. Ён чакаў мяне ў сувязі са смерцю амбасадара, але не ведаў аб маёй сапраўднай місіі. Нават у падобнай сітуацыі палітыка AX заключаецца ў разгалашэнні аператыўных планаў супрацоўнічаюць спецслужбам толькі па меркаванні агента на месцах.



Спачатку ў мяне было два шляхі падыходу: пакістанская ўдава Менданіцы, Шэма, і экіпаж DC-7. Удава, таму што яна магла ведаць тэму таемнай сустрэчы амбасадара Петэрсена з яе нябожчыкам мужам і прычыну раптоўных уцёкаў у Будан. Што да экіпажа DC-7, то па зразумелых прычынах я хацеў абмеркаваць з імі планы палёту.



Як я ўжо сказаў, гэта была звычайная працэдура. Гэта Хоук сказаў: "У вас максімум няма часу, каб даведацца, ці ёсць там Cockeye і ДПЛА".








Кіраўнік 2









На працягу астатняй часткі шляху з рыбацкага лагера я запомніў большую частку даведачнага матэрыялу, які перадаў мне Хоук. У асноўным гэта датычылася Паўночнаафрыканскай Народнай Рэспублікі.



У кожнага агента AX ёсць актуальная карціна геапалітычнай асобы зямнога шара. Як Killmaster N3, мае веды, вядома ж, шырокія і глыбокія. Так і павінна быць, каб, засяродзіўшыся на дэталях, я ўжо на паўдарогі.



З усіх краін Магрыба НАГР з'яўляецца самай беднай. Ён быў створаны ААН у канцы 50-х з засушлівай часткі былых французскіх уладанняў. Як «нядаўняя нацыя трэцяга свету», яе з'яўленне было чыста палітычным.



Яго сталіца Ламана - гэта глыбакаводны порт, стратэгічна размешчаны і даўно жаданы для Савецкага Саюза. Адмірал С.Г. Гаршкоў, галоўнакамандуючы ВМФ Расіі, сказаў у сакрэтных паказаннях перад Цэнтральным камітэтам Палітбюро, што Ламана з'яўляецца ключом да кантролю над заходнім Міжземнамор'ем. Не патрабавалася вайсковага генія, каб зразумець чаму.



Гэтаму кантролю перашкаджалі адносіны паміж прэзідэнтам НАРН Бэн д'Ако Менданіцы і Вашынгтонам. Гэта не былі адносіны, змацаваныя добрым таварыствам. Адзінае, што падабалася Менданіку ў ЗША, - гэта бесперапынны струмень дапамогі. Ён узяў яго адной рукой, пры кожнай магчымасці вусна пляскаючы свайго дабрадзея па твары. Але ў абмен на дапамогу ён не даў Саветам права на бункероўку ў Ламане, а таксама быў дастаткова разумны, каб баяцца іх прысутнасці на сваёй тэрыторыі.



Існавалі некаторыя паралелі з сітуацыяй у дачыненні да Ціта і савецкім націскам на Адрыятычныя парты. Імя Менданіцы часта звязвалі з імем югаслаўскага лідэра. На самай справе тоўсты загаловак на банеры Montreal Star абвяшчаў: "Менданіцы, паўночнаафрыканскі Ціта мёртвы".



Цэйлонец па паходжанні, які атрымаў адукацыю ў Оксфардзе, Менданіцы захапіў уладу ў 1964 годзе, зрынуўшы і забіўшы старога караля Факі ў выніку крывавага перавароту. Сваяк Факі, Шык Хасан Абу Асман, не вельмі ўзрадаваўся пераходу, і калі Вашынгтон адмовіўся даць яму зброю, ён адправіўся ў Пекін. Яго дзесяцігадовая партызанская кампанія ў паўднёвым сектары пяшчанага насыпу NAPR вакол Будана час ад часу згадвалася ў прэсе. Уплыў Асмана было мала, але, як і Мустафа Барзані ў Іраку, ён не збіраўся сыходзіць, і яго кітайскія пастаўшчыкі былі цярплівыя.



У выніку крушэння з Менданіцы загінулі шэсць яго найбліжэйшых дарадцаў. Фактычна, адзіным пакінутым членам яго кіруючага асяроддзя быў генерал Салем Аззіз Тасахмед. Па да гэтага часу невядомым прычынам яго не выцягнулі з ложка разам з шасцю іншымі, каб здзейсніць нечаканы рэйс па квітку ў адзін канец у калонку некралогаў.



Пасля весткі аб катастрофе Тасахмед абвясціў сябе маршалам і заявіў, што ўзначаліць часовы ўрад. Генералу было сорак, ён стажыраваўся ў Сэн-Сіры, былым францускім Вест-Пойнце, і быў палкоўнікам падчас перавароту 1964 году. У яго была жонка, сястра Менданіцы, і яны з Бэнам былі вернымі сябрамі да смерці. З гэтай нагоды AX Inform абвяшчаў:



Тасахмед, як вядома, з чэрвеня 1974 года мае справу з агентам КДБ А. В. Селіным, кіраўніком рэзідэнтуры Мальты, прыкамандзіраваным да кіраўніцтва. Побач быў Чарнаморскі флот, якім камандуе віцэ-адмірал У.З. Сысояў.



;



Як папярэдзіла Зорка, "трагічная смерць" Менданіцы выклікала абураныя патрабаванні шэрагу лідэраў трэцяга і чацвёртага свету аб скліканні экстранай сесіі Савета Бяспекі ААН. Выпадковая смерць не прымалася да ўвагі. Абложанае ЦРУ зноў стала хлопчыкам для біцця, і хоць не было адчування, што Рада Бяспекі можа выклікаць уваскрашэнне «вядомага дзяржаўнага дзеяча і абаронцы правоў народаў», сустрэча дала б шырокую магчымасць выказаць злосць супраць імперыялістычнай вайны ЗША.



З усім дадатковым вопытам, які падаў мне Хок, мая першапачатковая ацэнка не змянілася. Справа ў тым, што гэта было ўзмоцнена. У гэтай сітуацыі прысутнічалі ўсе складнікі класічнага контрперавароту, натхнёнага Савецкім Саюзам. І адзіным злучным звяном паміж Кацвейлерам і Ламанай быў той самалёт DC-7, які, здавалася, узляцеў звычайным рэйсам, яго адзіным падазроным дзеяннем была змена пункта прызначэння на паўдарогі.



Да таго часу, як мы прызямліліся ў ангара RCAF ў Дорвале, я



пераапрануўся ў дзелавы гарнітур і прыняў асобу Неда Коўла з AP & WS. Калі я не на дзяжурстве, цалкам упакаваная дарожная сумка і спецыяльны кейс для аташэ AX пакідаюць у штаб-кватэры для хуткага атрымання, і Хоук іх забраў. Па-за службай або на службе мая стандартная адзенне складаецца з Wilhelmina, майго 9-міліметровага люгера, Hugo, штылета з мацаваннем на руку і Pierre, газавай бомбы памерам з грэцкі арэх, якую я звычайна нашу ў сваіх жакейскіх шортах. Мяне старанна абшуквалі больш разоў, чым я магу палічыць, і адна з прычын, па якой я хачу пагаварыць пра гэта, заключаецца ў тым, што ніхто не падумаў абшукаць гэтае месца.



Я стаяў на лініі палёту ў ранняй вячэрняй цемры з Хоўкам, калі ён рыхтаваўся да пасадкі ў самалёт прадстаўніцкага класа, які павязе яго назад у сталіцу. Больш не было неабходнасці расказваць падрабязнасці гісторыі.



«Натуральна, прэзідэнт страшэнна хоча, каб гэтая справа была запакаваная, перш чым яна стане здабыткам грамадскасці», - сказаў Хоук, склаўшы далоні і закурваючы яшчэ адну цыгару.



«Я мяркую, яны маўчаць па адной з дзвюх прычын, а можа і па абедзвюх. Дзе б яны ні схавалі Cockeye, ім патрабуецца час, каб усталяваць яго на ДПЛА і папрацаваць з авіянікай. Гэта можа быць занадта складана для іх."



"Якая іншая прычына?"



«Лагістыка. Калі гэта шантаж, патрабаванні павінны быць выкананы, умовы выкананы. Патрэбны час, каб ажыццявіць такі план».



"Будзем спадзявацца, што гэтага дастаткова, каб даць нам дастаткова… Ты адчуваеш сябе добра?" Ён упершыню згадаў прычыну, па якой я рыбачыў на возеры ў Квебеку.



«Я цярпець не магу доўгіх водпускаў».



"Як нага?"



«Лепш. Прынамсі, яна ў мяне ёсць, а гэты вырадак Тупамаро стаў на галаву ніжэй».



"Хммм." Канец цыгары свяціўся чырвоным у халодным прыцемку.



"Добра, сэр", - раздаўся голас з самалёта.



«Прабач, што пакінуў цябе з маімі рыбалоўнымі снасцямі», - сказаў я.



«Я паспрабую поспех у Патамаку. Да спаткання, сынок. Заставайся на сувязі».



"Яго рука была як жалезнае дрэва".



На машыне мяне адвезлі ў аэравакзал. Падчас кароткай паездкі я зноў нацягнуў вупраж. Рэгістрацыя прайшла неадкладна. Службе бяспекі далі сігнал прайсці мяне, бегла агледзеўшы мой кейс аташэ і абшукаўшы цела як пірожнае. Боінг 747 амаль не меў карыснай нагрузкі. Нягледзячы на тое, што я ехаў эканамічным класам, як любы рэпарцёр добрых навін, у мяне было тры месцы, якія былі добрыя для адпачынку і сну.



Падчас піцця і вячэры я расслабіўся. Але, як сказаў Хоук, усё зводзілася да аднаго. Выкрадзенае магло быць недзе ў НАРР. Калі яно там былі, маёй задачай было не толькі знайсці іх, але і пазбавіцца ад таго, хто яго туды змясціў. У дапамогу мне зверху будуць спадарожнік і разведка з маалета СР-71.



Раней праўда была мацнейшая за выдумку. Цяпер яе гвалт нашмат апярэджвае фантастыку. Тэлебачанне, фільмы і кнігі не паспяваюць. Гэта стала пытаннем перавагі. І галоўны чыннік паскарэння складаецца ў тым, што сёння ў Лос-Анджэлесе, Мюнхене, Рыме ці Афінах тым, хто занадта часта забівае сваіх субратаў, гэта сыходзіць з рук. У старых добрых ЗША дабрачынцы непакояцца аб тых, хто нападаў, а не аб ахвярах. AX працуе інакш. У адваротным выпадку ён увогуле не мог бы працаваць. У нас больш стары код. Забіць ці быць забітым. Абараняйце тое, што трэба бараніць. Вярніце ўсё, што патрапіла ў рукі ворага. Насамрэч ніякіх правілаў. Толькі вынікі.








Кіраўнік 3









Будынак тэрмінала аэрапорта Леанарда да Вінчы ў Рыме ўяўляе сабой доўгі зашклёны ўвагнуты калідор з кучай стоек авіякампаній, экспрэс-бараў і газетных кіёскаў. Шкло звернута да лініі палёту, і ёсць спускаюцца пандусы ад мноства ўваходных варот, дзе збіраюцца разам самалёты буйных авіякампаній. Менш прэстыжныя перавозчыкі, якія накіроўваюцца ў Паўночную Афрыку і на поўдзень і ўсход, загружаюцца з задніх крылаў тэрмінала, што даказвае, што, прынамсі, у Рыме, нягледзячы на ізноў здабыты ўплыў арабскіх нафтаздабываючых краін, існуе вызначаны набор адрозненняў. усё яшчэ назіраецца.



Шпацыр па шырокім, густанаселеным калідоры была карысная для двух рэчаў - назіранні і трэніроўкі якая здаравее ногі. Назіранне было больш важным. З моманту вылету рэйсам Air Canada я ведаў, што знаходжуся пад назіраннем. Гэта ўнутранае пачуццё, заснаванае на доўгім досведзе. Я ніколі не спрачаюся з гэтым. Гэта было там, калі я высадзіўся па пандусе і вырасла разам з капучына, якое я заказаў у экспрэс-бары. Яно заставалася цвёрдым, калі я падышоў да газетнага кіёска і купіў Rome Corriere Delia Sera, а затым сеў у суседняе крэсла, каб прагледзець загалоўкі. Менданік па-ранейшаму заставаўся першай старонкай. Паведамлялася, што ў краіне назіраецца напружанасць, але пад жорсткім кантролем. Я вырашыў, што час пайсці ў мужчынскі туалет паправіць гальштук.



Я заўважыў яго, вывучаючы навіны ад Ламаны.



Ён быў маленькага росту і жылістага, з зямлістым колерам твару і несамавітым адзеннем. Ён мог быць адкуль заўгодна, тыповы твар у натоўпе. Мяне цікавіў ягоны намер, а не ягоная ананімнасьць. Толькі Ястраб і цэнтральны кантроль AX ведалі, што я ў Рыме… меркавана.



У люстэрку мужчынскага туалета мой твар злосна глядзеў на мяне. Я зрабіў пазнаку, каб нагадаць сабе, што трэба больш усміхацца. Калі б я не быў асцярожны, я б пачаў выглядаць так, як быццам нехта прыдумаў сакрэтнага агента.



Быў даволі сталы рух людзей, якія выходзяць з пакоя, але мой маленькі назіральнік не ўвайшоў. Магчыма, занадта дасведчаны профі. Калі я выйшаў і спусціўся па лесвіцы ў галоўны калідор, ён знік.



Да палёту было дастаткова часу, але я пайшоў да далёкай кропкі рэгістрацыі, каб паглядзець, ці змагу я яго спудзіць. Ён не з'явіўся. Я сеў падумаць. Ён быў сапраўдным шпіком. Яго мэтай, верагодна, было пацвердзіць маё прыбыццё і паведаміць аб гэтым. Каму? У мяне не было адказу, але калі ягоны кантроль быў папярэджаны, я таксама. Магчыма, перавага была за супернікам, але яны здзейснілі сур'ёзную памылку. Іх цікавасць паказвала, што ў далёкім плане Хоўка нешта пайшло не так.



Я вярнуўся да чытання Corriere. Ён быў поўны здагадак аб смерці Менданік і яе значэнні для НАР. Дэталі крушэння супалі з тымі, якія падаў Хоук. Самалёт рабіў звычайны заход на пасадку ADF на паласу на краі Буданскага аазіса. Нармальны ва ўсіх адносінах, за выключэннем таго, што ён урэзаўся ў зямлю ў васьмі мілях ад канца ўзлётна-пасадачнай паласы. Самалёт узарваўся пры ўдары. Гэтая катастрофа была сабатажам, але да гэтага часу ніхто не мог растлумачыць, як DC-6 уляцеў у пясок пустыні, з высунутымі коламі і стандартнай хуткасцю зніжэння ў той час, калі надвор'е было «ясным» паміж дзённым святлом і цемрай. Гэта выключала выбух на борце ці іншы самалёт, які збіў Менданіцы. Генерал Тасахмед заявіў, што будзе праведзена поўнае расследаванне.



Мае спадарожнікі пачалі збірацца. Змешаная публіка, пераважна арабская, некаторыя ў заходнім адзенні, іншыя няма. Было некалькі неарабаў. Трое, мяркуючы па размове, былі французскімі інжынерамі, двое - брытанскімі прадаўцамі цяжкай тэхнікі. Улічваючы абставіны, я не думаў, што іх час для вядзення бізнесу быў удалым. Але такія рэчы, здаецца, не турбуюць брытанцаў.



Група, якая сабралася, мала звяртала ўвагу адзін на аднаго, час ад часу спраўджвала гадзіннік і чакала прыбыцця самалёта, каб пачаць рытуал рэгістрацыі і праверкі. Пасля апошняй бойні ў аэрапорце Рыма нават арабскія авіялініі пачалі сур'ёзна ставіцца да бяспекі. Вільгельміна і Х'юга знаходзіліся ў сваіх зачыненых камерах у аташэ-кейсе. На гэты конт праблем не ўзнікне, але калі прыбыў толькі адзін клерк NAA-мужчына, які спазніўся на дваццаць хвілін з планшэтам пад пахай, я зразумеў, што праблема зыходзіць з іншай крыніцы.



Спачатку ён загаварыў на арабскай, затым на дрэннай англійскай, яго гугнявы голас быў роўным і непрымірымым.



Некаторыя з чакаючага натоўпу застагналі. Астатнія задавалі пытанні. Некаторыя пачалі пратэставаць і спрачацца са служыцелем, які неадкладна заняў абарончую пазіцыю.



«Я кажу, - здавалася, што большы з двух ангельцаў раптам усвядоміў маю прысутнасць, - у чым, здаецца, праблема? Затрымка?»



«Баюся, што так. Ён прапануе вярнуцца ў гадзіну дня».



«Гадзіна! Але гэта не раней...»



«Адна гадзіна», - уздыхнуў яго спадарожнік з сумнымі вачыма.



Пакуль яны абдумвалі дрэнныя навіны, я разважаў аб тым, каб патэлефанаваць па рымскім нумары і падаць у сваё распараджэнне самалёт. Па-першае, гэта было пытанне таго, ці каштавала страта часу рызыкі асаблівага прыбыцця, якое прыцягнула б увагу ў той час, калі падазрэнні ў Ламане сталі больш паранаідальнымі, чым звычайна. А па-другое, было пытанне, ці настройвалі мяне на забойства. Я вырашыў, што як-небудзь нагнаць упушчанае. А пакуль я б крыху адпачыў. Я пакінуў двух брытанцаў абмяркоўваць, ці будуць яны ёсць другі сняданак з крывавых біфштэксаў, перш чым яны адменіць сваё браніраванне, ці пасля.



На другім паверсе тэрмінала знаходзіцца так званая часовая гасцініца, у якой можна зняць нумар-камеру з двух'ярусным ложкам. Задерните цяжкія фіранкі на вокнах, і вы зможаце перакрыць святло, калі хочаце адпачыць.



У ніжнім ярусе я паклаў абедзве падушкі пад коўдру і дазволіў фіранкі звісаць. Потым узняўся на верхні ўзровень і лёг чакаць развіцця падзей.



Клерк NAA абвясціў, што трохгадзінная затрымка адбылася з-за механічнай няспраўнасці. Са свайго месца ў зоне чакання я мог бачыць нашу Каравэлу на лініі палёту ніжэй. Багаж загружаўся ў ніжнюю частку самалёта, а служачы бензавоза даліваў у бакі самалёта JP-4. Калі б у самалёта былі механічныя



праблемы не было відаць ні механіка, ні доказаў таго, што нехта нешта рабіў, каб нешта выправіць. Гэта была невыразная сітуацыя. Я вырашыў прыняць гэта на свой рахунак. Выжыванне ў маім бізнэсе патрабуе прамога стаўлення. Лепш быць абвінавачаным няправым, чым мёртвым. У рэгістры гасцініцы я напісаў сваё імя буйным і дакладным шрыфтам.



Ён прыйшоў праз гадзіну і пятнаццаць хвілін. Я мог бы пакінуць ключ у замку і ўскладніць яму задачу, але я не хацеў, каб гэта было складана. Я хацеў паразмаўляць з ім. Я пачуў слабы пстрычка тумблераў, калі яго ключ павярнуўся.



Я спусціўся з ложка і прызямліўся бязгучна на халодную мармуровую падлогу. Паколькі дзверы адчыніліся ўнутр, я абышоў яе край. Здалася шчыліну. Праём пашырэў. Здалося рулю - «Берэты» з грувасткім глушыцелем. Я пазнаў кашчавае запясце, бліскучую сінюю куртку.



Пісталет двойчы кашлянуў, і ў паўзмроку падушкі пераканаўча падскочылі ў адказ. Дазволіць яму працягнуць было пустым марнаваннем боепрыпасаў. Я параніў яго запясце, і, калі «Берэта» стукнуўся аб падлогу, я катапультаваў яго ў пакой, ударыў яго аб двухпавярховы ложак і зачыніў дзверы нагой.



Ён быў маленькім, але хутка акрыяў і быў хуткі, як атрутная змяя. Ён разгарнуўся паміж шастамі ложка, закруціўся і пайшоў на мяне з лязом у левай руцэ, яно было падобна на маленькае мачэтэ. Ён прысеў з непрыязным выразам твару. Я натупаў, цесна яго, штылет Х'юга кружыўся.



Ён плюнуў, спрабуючы адцягнуць мяне, пхаючы мяне ў жывот, а затым ударыў па горле. Яго дыханне было перарывістым, яго жаўтлявыя вочы зашклянелі. Я зрабіў ілжывы выпад з Х'юга, і калі ён нанёс контратакуючы ўдар, я нанёс удар нагой у пахвіну. Ён пазбег большай часткі ўдару, але зараз я прыціснуў яго да сцяны. Ён паспрабаваў адарвацца, маючы намер раскалоць мне чэрап. Я злавіў яго запясце перш, чым ён паспеў падзяліць мае валасы. Затым я прымусіў яго разгарнуцца, яго твар урэзаўся ў сцяну, рука была вывернута да яго шыі, Х'юга пратыкаў яго горла. Яго зброя выдала прыемны ляскаючы гук, калі ўпала на падлогу. Яго дыханне было хрыплым, як быццам ён прабег вельмі доўгі шлях і прайграў гонку.



«У цябе няма часу шкадаваць. Хто цябе паслаў? Я паспрабаваў на чатырох мовах, а потым падняў руку да мяжы. Ён курчыўся і задыхаўся. Я праліў кроў з Х'юга.



"Яшчэ пяць секунд - і ты мёртвы", - сказаў я па-італьянску.



Я памыляўся ні на якой мове. Ён памёр у чатыры секунды. Ён выдаў усхліпваючы гук, а затым я адчуў, як яго цела здрыганулася, яго мускулы сціснуліся, як быццам ён спрабаваў вырвацца знутры. Ён паваліўся, і мне прыйшлося яго ўтрымліваць. Ён нармальна ўкусіў ампулу, толькі яна была запоўненая цыянідам. Я адчуў пах горкага міндаля, калі паклаў яго на ложак.



У рытуале смерці ён выглядаў не лепш, чым быў жывы. У яго не было ніякіх дакументаў, што нядзіўна. Тое, што ён наклаў на сябе рукі, каб перашкодзіць мне прымусіць яго гаварыць, даказвала або фанатычную адданасць, або боязь больш пакутлівай смерці пасля таго, як ён загаворыць, - ці і тое, і іншае.



Я сеў на ложак і закурыў. Я ніколі не марную час на разважанні аб тым, што магло б здарыцца, калі б я паступіў інакш. Раскоша самаабвінавачання я пакідаю філосафу. Тут у мяне былі астанкі маленькага забойцы, які спачатку праверыў маё прыбыццё, а затым з усіх сіл спрабаваў перашкодзіць майму ад'езду.



Недзе паміж яго назіраннем і яго заключным актам нехта са значным уплывам хацеў прывабіць мяне ў турму за забойства, замовіўшы працяглую затрымку запланаванага рэйса. Інструкцыі майго патэнцыйнага забойцы адносна метаду, якім ён мог бы пазбавіцца ад мяне, павінна быць, былі гнуткімі. Ён не мог ведаць, што я вырашу крыху адпачыць. Я мог бы зрабіць яшчэ паўтузіна іншых рэчаў, каб прабавіць час, і ўсе яны былі б на ўвазе. Гэта ўскладніла б працу забойцы і павялічыла б верагоднасць яго злову. Усё гэта паказвала на пэўную ступень роспачы.



Спроба таксама выклікала сур'ёзныя пытанні: нехта ведаў, што я Нік Картэр, а не Нэд Коўл. Хто? Калі гэты нехта быў звязаны з NAPR, навошта забіваць мяне ў Рыме? Чаму б мне не дазволіць мне прыйсці ў Ламану і без рызыкі прыкончыць мяне там? Адзін з адказаў можа палягаць у тым, што той, хто накіраваў майго новага суседа па пакоі, быў звязаны не з NAPR, а з North African Airlines. Паколькі гэтыя двое былі часткай адной структуры, загады на забойства зыходзілі звонку, але мелі значны ўплыў усярэдзіне авіякампаній.



Невядома, ці быў у трупа на маёй койцы кіраваны. У любым выпадку нехта будзе чакаць справаздачы аб поспеху місіі. Было б цікава паглядзець, што зробіць цішыня. Я пакінуў яго пад коўдрай. З берэтай пад падушкай. Карабінерам было б весела, пры спробе зразумець гэта.



Як і Хок. я



адправіў яму кадаваную тэлеграму, адрасаваную місіс Хелен Коўл па адрасе акругі Калумбія. У ім я папытаў падаць усю інфармацыю аб валоданні і кантролі над North African Airlines. Я таксама згадаў, што, здаецца, маё прыкрыццё было раскрытае. Затым я выдаліўся ў рэстаран у аэрапорце, каб паспрабаваць нядрэнныя каталонцы і фіяскі Бардаліна. Толькі афіцыянт звярнуў на мяне ўвага.



Была без дзесяці хвілін гадзіна, калі я вярнуўся ў зону пасадкі. Пасажыры ўжо праходзілі праверку, механічная праблема вырашана. Два брытанцы, больш счырванелыя, але зусім не схуднелыя з-за затрымкі, рваліся адзін за адным, калі суровы араб з чырвонай фескай абшукваў іх у пошуках зброі.



Мой уласны допуск быў звычайнай справай. Ніводзін з трох памочнікаў-мужчын не надаваў мне большай увагі, чым хто іншы. Я прайшоў праз брамку і спусціўся па трапе пад паўдзённае сонечнае святло, імкнучыся апынуцца ў цэнтры патоку пасажыраў. Я не думаў, што нехта будзе страляць у мяне з гэтай выгаднай пазіцыі, але тады я не чакаў і прыёмнай камісіі.



Салон Caravelle быў вузкім, а падвойныя сядзенні па баках праходу былі разлічаны на карысную нагрузку, а не на камфорт. Унізе было месца для ручной паклажы, а верхнія паліцы, прызначаныя толькі для паліто і капелюшоў, былі забіты разнастайнымі таварамі. Дзве сцюардэсы ў цёмна-сіняй уніформе з кароткай спадніцай не спрабавалі навязваць правілы, ведаючы, што гэта бескарысна. Фарба адслойвалася, як і бэжавы дэкор у мяне на галаве. Я спадзяваўся, што абслугоўванне самалётаў будзе больш прафэсійным. Я абраў месца ззаду. Такім чынам, я мог правяраць ізноў прыбылых і ні да каго не апынуцца спіной.



У 13.20 пасадка пасажыраў спынілася. Большасць месцаў былі занятыя. Тым не менш, хваставая апарэль заставалася апушчанай, і пілот не ўключаў маторы. Забаўляў нас арабскі музак. Ці наўрад мы чакалі чарговай аб'явы аб механічнай затрымцы. Мы не былі да гэтага гатовы. Чакалі прыбыцця апошняга пасажыра.



Ён прыйшоў з фырканне і пыхценнем, цяжка спатыкаючыся па прыступках, яму дапамагла больш высокая з двух сцюардэс, якія чакаюць яго сустрэчы.



Я чуў, як ён хрыпіць па-французску: «Спяшайцеся, спяшайцеся, спяшайцеся. Усё спяшаецца… А я заўсёды спазняюся!» Затым ён убачыў сцюардэсу і пераключыўся на арабскую: «Ас салам алікум, бінці».



«У алікум ас салам, абуі», - адказала яна, усміхаючыся, працягваючы яму руку. А потым па-французску: "Няма спешкі, доктар".



"Аааа, скажы гэта сваёй стойцы браніравання!" Ён быў загружаны з поліэтыленавым пакетам, поўным бутэлек з віном, і вялікай патрапанай валізкай.



Сцюардэса зарагатала над ім, вызваляючы яго ад рэчаў, у той час як ён цяжка дыхаў і пратэставаў супраць ненатуральнасці часу адпраўлення. Яго таксі затрымалася ў праклятым рымскім руху. Самае меншае, што магла б зрабіць ФАО, - гэта даць яму машыну і т. д. і т. д.



Доктар быў буйным мужчынам з цяжкім тварам. У яго была шапка з павойных каротка астрыжаных сівых валасоў. Гэта, нараўне з яго касачавай скурай, паказвала на некаторы чорны радавод. Яго цёмна-сінія вочы ўяўлялі цікавы кантраст. Калі сцюардэса ўкладвала яго рэчы, ён пляснуўся на сядзенне побач са мной, выціраючы твар хусткай і прасячы прабачэння, пераводзячы дыханне.



Я загаварыў з ім па-ангельску, калі хваставыя ўсходы паднялася і зафіксавалася на месцы. "Нейкая складаная гонка, а?"



Цяпер ён глядзеў на мяне з цікавасцю. «Ах, англійская, - сказаў ён.



«Некалькі разоў здымалі рэйс. Амерыканец».



Ён шырока раскінуў свае мясістыя рукі: "Амерыканец!" Падобна, ён зрабіў захапляльнае адкрыццё. "Што ж, сардэчна запрашаем! Сардэчна запрашаем!" Ён працягнуў руку. «Я доктар Ота ван дэр Мэер з Харчовай і сельскагаспадарчай арганізацыі ААН». Яго акцэнт быў хутчэй французскім, чым галандскім.



«Рамень бяспекі, доктар, - сказала сцюардэса.



"Што што!" У яго быў гучны голас, і я заўважыў, што некалькі пасажыраў азірнуліся і альбо ўсміхаюцца, альбо махаюць яму.



Рамень зашпіліў яго выпуклую сярэдзіну, і ён зноў звярнуў сваю ўвагу на мяне, калі «Каравела» адышла ад падушкі і пачала руліць. "Так - амерыканец. РАПКА?"



«Не, я журналіст. Мяне клічуць Коўл».



“Ааа, я разумею, журналіст. Як маецеся, містэр Коўл, вельмі прыемна». Яго поціск рукі паказаў, што пад подпругой ляжыць нешта цвярдзейшае. "З кім вы, The New York Times?"



"Не. AP і WS."



«О, так, так. Вельмі добра". Ён не ведаў AP&W ад AT&T, і яму было ўсё роўна. "Я мяркую, вы едзеце ў Ламану з-за смерці прэм'ер-міністра".



"Гэта тое, што прапанаваў мой рэдактар".



«Жахлівая рэч. Я быў тут, у Рыме, калі пачуў».



Ён пакруціў галавой. "Сумны шок".



"Вы ведалі яго добра?"



"Так, вядома."



"Не пярэчыце, калі я сумяшчаю прыемнае з карысным і задам вам некалькі пытанняў аб ім?"



Ён міргнуў, гледзячы на мяне. Яго лоб быў шырокім і доўгім, з-за чаго ніжняя частка асобы здавалася дзіўна скарочанай. «Не, не, зусім не. Спытай мяне, што табе падабаецца, і я скажу табе ўсё, што магу».



Я дастаў свой блакнот, і цягам наступнай гадзіны ён адказваў на пытанні і А. Я запоўніў мноства старонак інфармацыяй, якая ў мяне ўжо была.



Лекар прытрымліваўся папулярнай думкі, што, нават калі смерць Менданіцы была выпадковай, у чым ён сумняваўся, пераварот палкоўніка быў недзе ў працэсе.



«Палкоўнік - генерал Ташахмед?»



Ён паціснуў плячыма. "Ён быў бы найбольш відавочным выбарам".



Але дзе ў гэтым пераварот? Менданіцы больш няма. Няўжо пераемнасць не пяройдзе да генерала?»



«У ім мог быць замешаны палкоўнік. Палкоўнік Махамед Дуса - начальнік службы бяспекі. Кажуць, што ён пабудаваў сваю арганізацыю на ўзор егіпецкага Мухабарата».



Якая была змадэлявана з дапамогай савецкіх дарадцаў на ўзор КДБ. Я чытаў пра Дуза ў сваіх інфармацыйных матэрыялах. Яны паказалі, што ён быў чалавекам Тасахмеда. «Што ён можа зрабіць, калі войска належыць Тасахмеду?»



«Армія - гэта не Мухабарат», - прамармытаў ён. Затым ён уздыхнуў, скрыжаваўшы свае мясістыя рукі на грудзях, гледзячы на спінку сядзення перад ім. «Вы павінны сёе-тое зразумець, містэр Коўл. Я правёў большую частку свайго жыцця ў Афрыцы. Я бачыў падобныя рэчы раней. Але я міжнародны дзяржаўны служачы. Палітыка мяне не цікавіць, яны выклікаюць у мяне агіду. шакалы змагаюцца за тое, каб убачыць, хто можа быць верхнім шакалам. Менданік, магчыма, здаўся з боку пустазвонам, але ён не быў дурнем на сваёй радзіме. Ён клапаціўся пра свой народ, як мог, і цяжка сказаць, чым скончыцца будзь зараз, калі ён сышоў, але калі ўсё пойдзе як трэба, гэта будзе крывавым”.



Лекар затрымаўся ў зубах і не зразумеў сэнсу. "Вы кажаце, што Дуза атрымлівае дапамогу звонку?"



"Што ж, я не хачу, каб мяне цытавалі, але ў рамках маёй працы я павінен шмат падарожнічаць па краіне, і я не сляпы".



"Вы маеце на ўвазе, што Абу Асман упісваецца ў гэта?"



"Асман!" Ён паглядзеў на мяне шырока расплюшчанымі вачыма. «Асман - стары рэакцыйны дурань, які бегае па пяску, які заклікае да святой вайны, як вярблюд, які крычыць аб вадзе. Не, не, гэта нешта іншае».



"Я не збіраюся гуляць у угадайку, доктар".



«Паслухайце, я ўжо зашмат кажу. Вы добры амэрыканскі журналіст, але я сапраўды ня ведаю вас. Я ня ведаю, што вы будзеце рабіць з маімі словамі».



«Я слухаю, а не цытую. Гэта даведачная інфармацыя. Што б вы ні мелі на ўвазе, мне ўсё роўна давядзецца праверыць».



«Я маю на ўвазе, містэр Коўл, што ў вас могуць узнікнуць праблемы з праверкай чаго-небудзь. Магчыма, вам нават не дазволяць уезд у краіну». Ён станавіўся крыху рэзкім.



«Гэта шанец, якім павінен скарыстацца любы журналіст, калі ягоны рэдактар скажа: сыходзьце».



«Стары. Я ўпэўнены, што гэта так. Але зараз не будзе ніякай прыязнасці да амерыканцаў, асабліва да тых, хто задае пытанні».



«Што ж, калі я збіраюся атрымаць сумнеўны гонар быць выкінутым з гэтага месца да таго, як я патраплю туды, я пастараюся казаць мякка», - сказаў я. "Вы ведаеце, вядома, аб смерці нашага пасла?"



“Вядома, але для людзей гэта нічога ня значыць. Яны думаюць толькі пра смерць свайго лідэра. Вы бачыце сувязь паміж імі? Што ж», - ён глыбока ўздыхнуў і ўздыхнуў, чалавек, які неахвотна прыняў рашэнне - «Паслухайце, я скажу яшчэ сёе-тое, і хопіць гэтага інтэрв'ю. У апошнія месяцы ў краіну прыязджала некалькі чалавек. Я ведаю іх погляд, таму што бачыў іх у іншых месцах. Партызаны, найміты, камандас - што заўгодна - некалькі чалавек прыязджаюць адначасова, не застаюцца ў Ламане, з'яжджаюць у вёску. Я бачу іх у вёсках. Чаму такія людзі павінны прыязджаць у гэтае месца? Я пытаю сябе. Тут нічога няма. Хто ім плаціць? Не Менданіцы. Так што, можа быць, яны турысты ў адпачынку, сядзяць у кафэ, любуючыся выглядам. Вы самі разумееце, містэр газетчык. Фініш». Ён паставіў кропку, развёў рукамі. «Цяпер вы мне прабачце. Мне трэба адпачыць». Ён адкінуў галаву, адкінуў сядзенне і заснуў.



Яго пазіцыя заключалася ў тым, што чалавек хацеў пагаварыць, але неахвотна рабіў гэта, становячыся ўсё больш неахвотным па меры таго, як ён працягваў, пакуль ён не дасягнуў кропкі, калі ён быў засмучаны і незадаволены сваёй шчырасцю з невядомым журналістам. Або ён занадта шмат казаў, або ён быў добрым акцёрам.



У любым выпадку не было неабходнасці расказваць мне пра прыток, калі ён так не лічыў. Камандас скралі ядзерную зброю, і хоць Блізкі Усход ад Касабланкі да Паўднёвага Емена быў поўны імі, гэта магло быць зачэпкай.



Калі добры доктар прачнуўся, то



пасля дрымоты ён быў у лепшым настроі. У нас заставалася каля гадзіны, і я параіў яму расказаць пра свае сельскагаспадарчыя праекты. Ён правёў большую частку свайго жыцця ў Афрыцы. У яго быў бацька-бельгіец - не галандзец - ён вучыўся ў Лувенскім універсітэце, але пасля гэтага яго жыццё было прысвечана харчовым праблемам Цёмнага кантынента.



Калі пілот пачаў зніжэнне, ван дэр Меер пераключыўся з апавядання мне аб сусветнай катастрофе распаўсюджвання засухі на прыфастрыгоўванне рамяня бяспекі. «Нажаль мой сябар, - сказаў ён, - звычаі тут ніколі не бываюць лёгкімі. Для вас тым часам гэта можа быць вельмі складана. Застаньцеся са мной. Я зраблю вас пісьменнікам ФАО, як гэта?



"Я б не хацеў даставіць табе непрыемнасцяў".



Ён фыркнуў. “Для мяне не праблема. Яны ведаюць мяне дастаткова добра».



Гэта было падобна да магчымасці. Калі б гэта было нешта яшчэ, я б высветліў чаму. "Я шаную прапанову", - сказаў я. "Я пайду за табой".



"Я мяркую, вы не гаворыце па-арабску?"



Заўсёды ёсць перавага ў тым, каб прыглушыць мову варожай краіны. "Гэта не адзін з маіх талентаў", - сказаў я.



"Хммм." Ён пантыфікам кіўнуў. "А як наконт французскага?"



"Un peu."



"Што ж, выкарыстоўвайце гэта як мага лепш, калі вас будуць пытаць, і вас будуць дапытваць". Ён закаціў вочы.



«Я паспрабую», - сказаў я, варожачы, ці змагу я пад вокладкай журналіста напісаць артыкул пра тое, чаму «вызваленая» эліта былых французскіх уладанняў аддае перавагу размаўляць па-французску як сімвал статусу, а не на сваёй роднай мове.








Кіраўнік 4









Горад Ламана размешчаны на краі старажытнай гавані ў форме паўмесяца, пабудаванай яшчэ да таго, як рымляне выгналі карфагенян. Мы праляцелі над ім і над пыльным мегаполісам унізе. Ён не моцна вырас з майго апошняга прыпынку.



"Ты быў тут раней?" - спытаў доктар.



"Я чакаў, што Ламана будзе больш". Я сказаў, маючы на ўвазе, што не.



“У яго павінна быць прычына для росту. Рымскія руіны ў Партарыёсе калісьці былі турыстычнай славутасцю. Можа, калі мы знойдзем нафту, хто ведае».



Тэрмінал аэрапорта Ламаны ўяўляў сабой тыповы квадратны будынак жаўтлявага колеру з прылеглымі крыламі. Асобна ад яго стаяла адзіны вялікі ангар з высокім скляпеністым дахам. Акрамя нашага іншых самалётаў на лініі палёту не было. На лініі палёту быў узвод пяхоты ў бела-блакітных клятчастых куфіях у якасці галаўных убораў. Яны былі абсталяваныя бельгійскімі аўтаматамі FN 7.65 і падмацаваныя паўтузінам зручна размешчаных французскіх баявых машын Panhard AML.



Аддзяленне ўзвода было расцягнута ўздоўж распаленага сонцам асфальта. Мы прайшлі міма іх, накіроўваючыся да мытнага крыла тэрмінала. Адна сцюардэса вяла парад, другая замыкала. Дапамагаючы доктару справіцца з перагрузкай, я заўважыў, што атрад выглядаў неахайна, без выпраўкі і глянцу, толькі панурыя позіркі.



"Мне гэта не падабаецца", - прамармытаў доктар. "Можа, пераварот ужо ёсць".



Доуан - "мытня" - у любой дзяржаве трэцяга або чацвёртага свету - справа зацяжная. Гэта адзін са спосабаў паквітацца. Гэта таксама зніжае беспрацоўе. Дайце мужчыну форму, скажыце яму, што ён начальнік, і вам не давядзецца плаціць яму шмат, каб ён заставаўся на працы. Але тут дадаліся два новыя фактары - абурэнне стратай лідэра і няўпэўненасць. Вынікам стала напруга і пачуццё страху сярод ізноў прыбылых. Я адчуваў яго пах у смуродным беспаветраным хляве, які служыў для прывітання прыбылых.



Чарга рухалася з зададзенай павольнасцю, падарожнік павінен быў прад'явіць карту адхілення, пашпарт і карту імунізацыі на асобных станцыях, дзе знаходзіліся інспектары, якія імкнуцца выклікаць непрыемнасці і затрымку. Наперадзе пачуўся гнеўны голас лаянкі паміж трыма французамі і следчымі. Трыо з Парыжа не баяліся; яны былі мудрыя ў гульні.



Калі падышла чарга ван дэр Меера, ён прывітаў афіцэра за стойкай па-арабску - як даўно страчанага брата. Брат унікліва хмыкнуў у адказ і махнуў цяжкай рукой.



Калі я падышоў да прылаўка, доктар пераключыўся на французскую мову для мяне. «Гэты чалавек - сябар. Ён прыехаў з Рыма, каб пісаць пра эксперыментальныя фермы».



Чыноўнік з тоўстай шыяй і квадратным тварам памахаў доктару і засяродзіўся на маіх паперах. Калі ён убачыў пашпарт, ён ускінуў галаву і ўтаропіўся на мяне з гнеўным задавальненнем. "Амерыканец!" ён выплюнуў гэта па-ангельску, бруднае слова. А потым зароў па-арабску: "Навошта ты сюды прыехаў?"



«C'est dommage, M'sieu. Je ne comprend pas», - сказаў я, гледзячы яму ў брудныя вочы.



"Raison! Raison!" - крыкнуў ён, прыцягваючы ўвагу. "Porquoi êtes-vous ici?" А затым па-арабску «Сын гнаявоеда».



"Як ваш знакаміты доктар



Ван дэр Меер сказаў: "Я прытрымліваўся французаў". Я тут, каб далажыць аб тым, чаго вы дабіліся, ператварыўшы пустыню ў ўрадлівую зямлю. Гэта добрыя навіны, пра якія трэба паведамляць усюды. Вы не згодны, пане маёр? "



Гэта яго крыху адсунула. Павышэнне звання з малодшага лейтэнанта не пашкодзіла. Гэта выклікала крактанне.



"Гэта рэч, якой можна ганарыцца". Я дастаў партабак і працягнуў яму. "Вам пашанцавала, што ў вас ёсць такі чалавек, як доктар". Я ўсміхнуўся ван дэр Мееру, які стаяў у чарзе каля наступнай стойкі і заклапочана глядзеў на нас праз плячо.



Маёр, які нядаўна атрымаў званне, зноў крэкнуў, беручы цыгарэту, уражаны залатымі ініцыяламі. Я трымаў запальнічку. "Як доўга вы плануеце заставацца тут?" - Прагыркаў ён, вывучаючы маю візу, падробленую AX.



«Тыдзень, ін-Шалах».



"Не, не па волі Алаха, а па волі Мустафы". Ён выдыхнуў воблака дыму, паказваючы на сябе.



«Калі хочаце, я змясцу вас у артыкул, які збіраюся напісаць. Маёр Мустафа, які вітаў мяне і даў мне магчымасць расказаць іншым пра вялікія справы, якія вы тут робіце». Я зрабіў вялікі жэст.



Калі ён ведаў, што гэта падман, ён разумеў, што лепей не паказваць гэтага. Я казаў дастаткова гучна, каб мяне чулі ўсе астатнія інспектары. У арабаў сухое пачуццё гумару. Яны не любяць нічога лепшага, чым бачыць, як смяюцца над крыкунамі сярод іх. Я адчуваў, што прынамсі некаторым не падабаўся Мустафа.



Насамрэч, з ім было нашмат лягчэй гуляць, чым з стронгай. Прайшоўшы міма яго, праверка і штампоўка сталі больш руціннымі. Ператрус багажу быў дбайным, але недастаткова дбайным, каб патурбаваць Вільгельміну і Х'юга. Я толькі двойчы чуў, што мяне звалі "брудным амерыканскім шпіёнам". Да таго часу, калі мой чамадан і сумка былі ўзнагароджаны белым мелам допуску, я адчуваў сябе як дома.



Ван дэр Меер чакаў мяне, і калі мы выйшлі з душнага хлява, два брытанцы, якія не размаўлялі ні па-французску, ні па-арабску, лаяліся з Мустафай.



Ношчык кінуў наш багаж у багажнік старадаўняга шэўрале. Лекар раздаў бакшыш, і з блаславення Алаха мы падняліся на борт.



"Вы спыніліся ў палацы Ламана?" Мой гаспадар моцна спацеў.



"Так."



Я агледзеў сцэну. Тэрмінал спераду выглядаў больш чалавечным. Гэта была кругавая дарога з выступаючай стралой для руху вешалкі і жвіровай дарогай, якая вядзе праз Гара да міражу азёр. У гарачым тумане на поўдні паламаныя ўзгоркі былі вышэй, што прадзімаліся ветрам, выпаленыя сонцам. Жорсткае блакітнае неба было бязлітасным выпраменьвальнікам сонца.



"Вы не знойдзеце, што ён адпавядае сваёй назве… палац". Лекар уздыхнуў, адкінуўшыся на спінку крэсла, даўшы кіроўцу інструкцыі. "Але гэта лепшае, што можа прапанаваць Ламана".



"Я хачу падзякаваць вам за вашу дапамогу". Я таксама сядзеў, пакуль кіроўца паспрабаваў праштурхнуць педаль акселератара праз падлогу, перш чым ён завяршыў паварот, каб з'ехаць з дарогі.



У доктара гэтага цярпення не было. «Прытармазі, шосты сын паганятага вярблюдаў!» Ён зароў па-арабску. "Прытармазі, ці я паведамлю пра цябе службе бяспекі!"



Кіроўца здзіўлена зірнуў у люстэрка, прыўзняў нагу і надзьмуўся.



"Ах, гэта ўжо занадта". Ван дэр Меер выцер твар хусткай. «Усё гэта так глупства, такая марнатраўнасць. Я хвалю цябе за тое, як ты паводзіў сябе. У цябе была добрая французская».



«Магла быць і горш. Яны маглі забраць мой пашпарт».



«Яны забяруць яго ў гатэлі, і Бог ведае, калі вы яго вернеце».



«Вы ведаеце, можа, я выйду і напішу артыкул пра вашу працу. Дзе я магу вас знайсці?



"Для мяне будзе гонарам." Ён гучаў так, нібыта ён сур'ёзна. «Калі б я спыняўся ў горадзе, я б запрасіў вас быць маім госцем. Але я павінен паехаць у Пакар. У нас там ёсць станцыя, дзе мы вырошчваем сою і бавоўну. Я мушу вярнуцца заўтра. Чаму б вам не ўзяць маю картку? Калі вы ўсё яшчэ тут, патэлефануйце мне. Я правяду вас да асноўнага напрамку нашай працы, і вы можаце спытаць мяне, што вам падабаецца ".



«Калі я не ў турме ці мяне не выгналі, мы паспрабуем, доктар. Як вы думаеце, ужо адбыўся дзяржаўны пераварот?»



Ван дэр Меер звярнуўся да кіроўцы: "У горадзе ўсё ціха?"



"Салдаты і танкі, але ўсё ціха".



«Пачакайце, пакуль у іх пахаванне. На вашым месцы, містэр Коўл, я ў той час не хадзіў бы з вуліцы. Наогул, чаму б вам не пайсці са мной зараз? Пакуль усё не сціхне».



"Дзякуй, але я баюся, што прэса не стане чакаць, нават на пахаванні".



З-за скаргаў на дрэнна які выкарыстоўваецца рухавік я пачуў новы гук. Я азірнуўся. Праз шэры экран нашага пылу хутка набліжалася іншая машына. Гэта была двухпалосная дарога. я



ведаў, што калі б сустрэчны вадзіцель хацеў абысці, ён бы ўжо павярнуў на паласу для абгону. На інструктаж не было чакай. Я перабраўся праз сядзенне, збіў кіроўцу з руля, цяжка выцягнуў Шэўрале направа, а затым налева. Я з усяе сілы стараўся заставацца на дарозе, пакуль сыпаўся жвір і вішчаў гума. Раздаўся адзіны які ламае ляск металу аб метал, калі міма праляцела іншая машына. Ён ехаў занадта хутка, каб тармазіць і раз'ехацца.



Не было магчымасці зірнуць на яго, і, прайшоўшы міма, ён не замарудзіў руху. Шафёр пачаў у лютасці выць, нібы заклікаючы вернікаў да малітвы. Гукавая дарожка Ван дэр Меера, здавалася, затрымалася ў канаўцы. "Маё слова! Маё слова!" было ўсё, што атрымалася. Я вярнуў руль кіроўцу, пачуваючыся лепш, спадзеючыся, што блізкая прамашка была прыкметай чагосьці большага, чым хтосьці ў забойнай спешцы.








Кіраўнік 5









Доктар устрывожана развітаўся са мной ля ўвахода ў гатэль. Ён адправіць паведамленне, як толькі вернецца з Пакара. Тэлефанаваць па тэлефоне было б немагчыма. Ён спадзяваўся, што я буду асцярожны і г.д. і г.д.



Калі мы ехалі ўздоўж Адрыяна Пельта, абгінаючы гавань, было шмат сведчанняў таго, што генерал Тасахмед выставіў свае войскі на агляд. Калі мы пад'ехалі да брудна-белага фасада гатэля, войскі рассыпаліся сярод пальмаў і кіпарысаў, як пустазелле. Іх прысутнасць, здавалася, толькі ўзмацніла турботу ван дэр Меера пра мяне. "Je vous remercie beaucoup, доктар", - сказаў я, выходзячы з таксі. "A la prochaine fois. Bon Chance en Pakar".



"Уі! Уі!" Ён высунуў галаву ў акно, ледзь не страціўшы капялюш. "Mon plaisir, a bientôt, a bientôt!"



"Вы робіце стаўку". Кіроўца ніколі не збіраўся дараваць мне за тое, што я выратаваў яму жыццё, але за бакшыш, які я яму ўручыў, прынёс мне мой багаж, і я хутка падняўся па каменных прыступках у цёмную нішу фае гатэля.



Сорак гадоў таму палац Ламана быў найлепшым з таго, што французскія каланісты маглі сабе прапанаваць. Засталася старая паціна, засталася прахалода. Але пах быў больш свежым, як і кансьерж.



Ціск часу больш не дазваляла раскошы гуляць у гульні. Калі ён выявіў, што я магу размаўляць па-французску, ён увайшоў у звычку не атрымліваць просьбу аб браніраванні. На жаль, усе нумары былі забраніраваны. У яго быў месячны твар з калючымі чорнымі валасамі і празрыстымі чорнымі вачыма. Духі, якімі ён купаўся, адпавядалі яго жэстам, як і яго жоўта-карычневая камізэлька.



Я быў адзіным прыбылым у той момант, а фае было дастаткова вялікім, каб ніхто не звяртаў на нас увагі. Я прынёс свой пацвярджальны тэлекс левай рукой, калі правая зашпілялася на камізэльцы. Затым я зблізіў іх, часткова перацягнуўшы яго праз прылавак.



"У цябе ёсць выбар", - ціха сказаў я. «Вы можаце з'есці гэтае пацверджанне маёй броні ці даць мне ключ ад майго пакоя прама зараз».



Магчыма, гэта быў выраз яго вытарашчаных вачэй у маіх. Ён указаў, што не галодны. Я адпусціў яго. Ачысціўшы ўскудлачаныя пёры, ён дастаў ключ.



"Merci, bien". Я прыемна ўсміхнуўся.



«Вы павінны запоўніць пасведчанне асобы і пакінуць свой пашпарт», - прахрыпеў ён, паціраючы грудзі.



"Пазней", - сказаў я, беручы картку. «Калі я крыху пасплю».



"Але мсье ...!"



Я пайшоў прэч, паказваючы хлопчыку, каб той нёс маю сумку.



Калі мне патрэбна інфармацыя ці паслуга ў горадзе, у мяне ёсць дзве крыніцы: кіроўцы таксі і прыслуга. У дадзеным выпадку гэта было апошняе. Яго звалі Алі. У яго быў прыемны твар і блакітныя вочы. Ён выдатна гаварыў на піджыне-французскай. Я адразу зразумеў, што ў мяне з'явіўся сябар.



Ён кінуў на мяне які разумее погляд, пакуль мы ішлі да ліфта ў стылі барока. "Майстар зрабіў дрэннага чалавека ворагам". Яго твар азарыўся шырокай ухмылкай.



"Я знайшоў яго манеры дрэннымі".



«Яго маці была свіннёй, яго бацька - казлом. Ён прынясе табе непрыемнасці». Яго голас вырваўся з яго жывата.



Паднімаючыся ў ліфце памерам са стайню, Алі назваў мне сваё імя і паведаміў, што кансьерж, Арэф Лакуце, быў паліцыянтам шпіёнам, сутэнёрам, педыкам і подлым ублюдкам.



«Майстар зайшоў далёка», - сказаў Алі, адчыняючы дзверы ў мой пакой.



"І яшчэ далей, Алі". Я прайшоў міма яго ў цьмяна асветлены пакой, які мне вылучыў Лакут. Алі уключыў святло, што не моцна дапамагло. "Калі мне спатрэбіцца машына, ты ведаеш, дзе яе знайсці?"



Ён ухмыльнуўся. "Усё, што хоча Майстар, Алі можа знайсці… і кошт не прымусіць цябе лаяць мяне занадта моцна".



«Я хачу машыну, якая ездзіць лепш за старога вярблюда».



"Або новы", - засмяяўся ён. "Як хутка?"



"Цяпер быў бы добры час".



"Праз дзесяць хвілін і ён твой".



"З'яўляецца"



Тут ёсць задняе выйсце? "



Ён акінуў мяне крытычным поглядам. "Гаспадар не збіраецца прыносіць непрыемнасці?"



"Не сёння. Чаму вакол так шмат салдат? Я заўважыў яго канцэнтрацыю, калі дастаў з паперніка поўны кулак рыялаў.



«Гэта справа рук генерала. Цяпер, калі Бос мёртвы. Ён будзе босам».



"Ці быў мёртвы Бос добрым чалавекам?"



"Як любы бос", - паціснуў ён плячыма.



"Ці будзе праблема?"



"Толькі для тых, хто супраць генерала".



"Ці шмат?"



«Ёсць чуткі, што яны ёсць. Некаторыя жадаюць, каб на яго месцы кіравала выдатная лэдзі мёртвага Гаспадара».



"Што ты кажаш?"



“Я не кажу. Я слухаю".



"Колькі з гэтага вам трэба?" Я размахваў яму банкнотамі.



Ён пакасіўся на мяне. «Майстар не вельмі разумны. Я мог бы цябе абрабаваць».



"Не." Я ўсміхнуўся яму. «Я хачу наняць цябе. Калі ты мяне падманеш - ну, ін-ула».



Ён узяў тое, што яму было патрэбна, потым сказаў мне, як дабрацца да задняга выхаду з гатэля. "Дзесяць хвілін", - сказаў ён, падміргнуў мне і пайшоў.



Я замкнуў дзверы і зачыніў жалюзі на адзіным акне пакоя. Насамрэч гэта былі дзверы, якія выходзілі на невялікі балкон. З яго адкрываўся від на плоскія дахі і на гавань. Ён таксама ўпускаў свежае паветра. Укладваючы Вільгельміну ў сваю наплечную кабуру і прымацоўваючы Х'юга да перадплечча, я падумаў аб Генры Саттон, рэзідэнце ЦРУ. Калі б нашы пазіцыі памяняліся месцамі, у мяне быў бы хто-небудзь у аэрапорце, каб праверыць маё прыбыццё, кіроўца, які быў бы напагатове, і кантакт тут, у гатэлі, каб аблегчыць мой уваход. Было б паведамленне аб наяўнасці машыны. Генры мала мне паказваў.



Задні ўваход у гатэль выходзіў у смуродны завулак. Ён быў дастаткова шырокім для Fiat 1100. Алі і ўладальнік машыны чакалі мяне, першы, каб атрымаць маё дабраславеньне, а другі, каб паглядзець, наколькі я зраблю яго багацей.



"Табе гэта падабаецца, Майстар?" Алі паляпаў плёнкай пылу на крыле.



Мне больш спадабалася, калі я ўвайшоў і завёў яго. Прынамсі, усе чатыры цыліндры працавалі. Дзень гаспадара быў сапсаваны, калі я адмовіўся гандлявацца, даў яму палову таго, што ён назваў за чатырохдзённую арэнду, і выехаў з тупіку, заклікаючы Алаха дабраславіць іх абодвух.



Ламана больш была падобная на вялікі парк, чым на горад. Французы пабудавалі яго вуліцы ў форме веера і пераплялі іх з мноствам кветкавых паркаў, дзякуючы набыццю, на якім размяшчалася тэрыторыя. Сумесь маўрытанскай архітэктуры і французскага планавання надала Ламане зачараванне старога свету, якое не змаглі сцерці нават яе вызваліцелі.



Я запомніў яго вуліцы падчас палёту на верталёце ў Манрэаль, і я рухаўся ў вузкім патоку машын, накіроўваючыся да ўскраін і пасольства ЗША на вуліцы Пепін. На асноўных скрыжаваннях стаялі бранявікі і адпачывалі экіпажы. Я спецыяльна праехаў міма Прэзідэнцкага палаца. Яго багата ўпрыгожаныя вароты былі задрапіраваныя чорным крэпам. Праз залатыя рашоткі я бачыў доўгую, увітую пальмамі дарогу. Планіроўка, экстэр'ер і інтэр'ер таксама былі ў маёй памяці. Абарона Палаца была не лепшая, чым у любой іншай кропцы. Магчыма, Тасахмед накіраваў свае войскі, каб зрабіць уражанне, а не таму, што чакаў непрыемнасцяў.



Пасольства, невялікая белая віла, размяшчалася за доўгай высокай белай сцяной. Сцяг на даху быў напалову штатным. Мне было прыемна бачыць марскіх пяхотнікаў, якія стаяць на варце каля варот, і яшчэ больш мяне парадавала іх сур'ёзная манера паводзін. Мой пашпарт праверылі. Fiat праверылі ад капота да багажніка. Сатану патэлефанавалі. Адказ прыйшоў, і мне сказалі, дзе прыпаркавацца і далажыць сяржанту пры ўваходзе ў пасольства. Усё гэта заняло каля дзвюх хвілін, вельмі ветліва, але ніхто не выпусціў ніводнага выкруту.



За дзвярыма я знайшоў сяржанта. Яго было б цяжка не заўважыць. Я быў рады, што мы былі на адным баку. Ён пераправерыў, а затым параіў мне ўзяць па левую руку на шырокую лесвіцу з двума галінамі. Пакой 204 быў маёй мэтай.



Я падняўся па пакрытай дываном лесвіцы сярод паху кветак, цішыні пахавальнай цішыні. Цішыня была не толькі мерай падзеі, але і гадзінай. Было ўжо больш за пяць.



Я пастукаў па нумары 204 і, не чакаючы адказу, адчыніў дзверы і ўварваўся ўнутр. Гэта быў прыём, і рудавалосая жанчына, якая чакала мяне, зрабіла нешта, каб змякчыць паток пара, які я наладзіў на Сатана. "Элегантная" было маёй першай рэакцыяй; не звычайны сакратар, быў маім другім уражаннем.



Я меў рацыю па абодвух пунктах.



"Містэр Коўл, - сказала яна, падыходзячы да мяне, - мы вас чакалі".



Я не чакаў яе ўбачыць, але наш кароткі поціск рукі сказаў сёе-тое добрае на выпадак нечаканага. „Я прыйшоў так хутка, як я змог».



"Ой". Яна здрыганулася ад майго сарказму, яе бледна-зялёныя вочы бліснулі. Яе ўсмешка была тонкай, як яе пах, колер яе валасоў быў чымсьці асаблівым, Йейтс і Кэтлін Хуліхан - усё ў адным твары. Замест гэтага яна была Полай Мэцьюз, памочніцай і сакратаром зніклага Генры Сатана. "Дзе ён?" - Сказаў я, ідучы за ёй у офіс.



Яна не адказала, пакуль мы не селі. «Генры - містэр Сатан - працуе над падрыхтоўкай… у дачыненні да смерці амбасадара».



"Што гэта вырашыць?"



"Я… я сапраўды не ведаю… Толькі гэта можа адказаць, чаму яго забілі".



"Там нічога няма?"



"Не." Яна пахітала галавой.



"Калі Сатан вернецца?"



"Ён думае да сямі".



"Што-небудзь прыйшло для мяне?"



«О так, ледзь не забылася». Яна ўручыла мне канверт са свайго стала.



"Прабачце мяне." Закадаваны адказ Хоука на мой рымскі запыт быў кароткім і не даў рэальных адказаў: валоданне NAA 60% Mendanike, 30% Tasahmed, 10% Shema. Калі б Тасахмед ці Шэма захацелі забіць мяне, гэта напэўна можна было б зрабіць тут лягчэй, чым у Рыме.



Я зірнуў на Паўлу, адзначыўшы, што яе грудзі рэзка павялічылася на фоне блузкі. "Мне патрэбен ваш офіс сувязі".



"Чым мы можам дапамагчы". Яе жэст быў хупавым.



"Пойдзем пагаворым аб сувязі".



Аддзел сувязі і яго галоўны аператар Чарлі Ніл крыху супакоілі. Абсталяванне было найноўшым, Ніл ведаў сваю справу. Выкарыстоўваючы іншы фіктыўны адрас, я закадаваў AX-Sp. для Хоука: трэба ўсё аб ФАО, д-р Ота ван дэр Меер.



"Я павінен атрымаць адказ на працягу паўгадзіны, Чарлі". Я сказаў. "Вы дасце мне ведаць".



«Мы будзем у маёй каюце», - адукавала нас абодвух Паўла.



На тэрыторыі пасольства, абнесенай сцяной, было некалькі невялікіх бунгала для супрацоўнікаў. Паула паведаміла мне, што да нядаўняга часу пражыванне ў такой хаце было неабавязковым, але тэрарыстычныя акты супраць персанала ЗША зрабілі іх абавязковым, каб усе жанчыны, асабліва адзінокія, прызначаныя ў NAPR, пражывалі ў іх.



"Нядрэнная ідэя", - сказаў я, пакуль мы ішлі па сцяжынцы да яе катэджу.



"У ім ёсць свае перавагі, але гэта абмяжоўвае".



Навакольныя кіпарысы надаваў гэтаму месцу прыемнае адчуванне адзіноты, хоць паблізу быў падобны катэдж. Чырвоная бугенвілія на фоне белага абліцоўвання дадавала атмасферу прымірэння, гэтак жа ілюзорнага, як і ўсё астатняе.



"Звычайна я б падзяліўся сваім маёнткам з кімсьці, каго я, верагодна, не вытрываю, але на гэты раз недахоп у людзях акупіўся". Мне спадабалася, як яна кіўнула галавой.



Ззаду яшчэ меншай кухні было невялікае Паціа, мы селі на ім і паспрабавалі джын з тонікам. "Я думала, тут будзе зручней", - сказала яна.



«Мне падабаецца ваша меркаванне. Дазвольце мне папесціць сябе адной з маіх патуранняў». Я прапанаваў свае цыгарэты.



"Хм... залатыя літары, як прыгожа".



«Табе спадабаецца тытунь. Вы займаецеся тым жа бізнэсам, што і Генры?



Яна кіўнула, калі я працягнуў запальнічку.



"Калі зносіць дах?"



«Заўтра на пахаванні будуць праблемы. Але ў генерала Тасахмеда няма рэальнай апазіцыі».



«Што тут адбывалася перад смерцю Менданіцы і амбасадара?»



Яна кінула на мяне асцярожны абстрактны позірк. «Можа, табе лепш пачакаць і пагаварыць аб гэтым з містэрам Сатанам».



“У мяне няма часу чакаць. Што б вы ні ведалі, давайце прама зараз».



Ёй не спадабаўся мой тон. "Паслухайце, містэр Коўл ..."



«Не, паслухайце. Вы атрымалі інструкцыі супрацоўнічаць. Мне падабаецца, як вы супрацоўнічаеце, але не кажыце пра мяне афіцыйна. Мне трэба ведаць, і зараз». Я глядзеў на яе і адчуваў іскры.



Яна адвярнулася. Я не мог сказаць, ці была чырвань у яе на шчоках, таму што яна хацела сказаць мне, каб я пайшоў да д'ябла, або таму, што мы аказвалі адзін на аднаго ўзаемны ўплыў. Праз імгненне яе вочы вярнуліся да маіх, халодным і злёгку варожым.



“Ёсьць дзьве рэчы. Па-першае, я здзіўлена, што вы яшчэ не ведаеце. Са жніўня мы адпраўляем у Лэнглі інфармацыю аб прыбыцці прафесійных тэрарыстаў з розных месцаў…»



"Прыбыццё адзінокімі, парамі і тройкамі". Я скончыў за яе. "Пытанне - дзе яны?"



“Мы не ўпэўненыя. Яны проста прыходзяць і знікаюць. Мы думалі, што за гэтым стаіць прэм'ер-міністр. Амбасадар Пэтэрсан хацеў абмеркаваць гэта з ім».



Мне было сумна, што ў ван дэр Мэера было больш адказаў, чым у гэтых людзей. "Яны ўсё яшчэ ўваходзяць?"



"Двое прыбылі дваццаць чацвёртага з Дофара".



"Вы адчуваеце, што Менданіку прывёў іх, каб узмацніць свой націск супраць Асмана? "




"Мы спрабавалі праверыць магчымасць".



«Якія адносіны былі ў Бэн д'Ако з генералам?»



«Цалуюцца стрыечныя браты».



У яе былі ўсе стандартныя адказы. «Ці ёсць доказы таго, што яны маглі перастаць цалавацца, што Тасахмед пазбавіўся Менданіка?»



«Натуральна, гэта прыходзіць на розум. Але ў нас няма доказаў. Калі Генры зможа даведацца асобу кіроўцы, які забіў амбасадара Петэрсена, магчыма, мы гэта таксама высветлім».



Я паморшчыўся ў сваю шклянку. "Дзе ўпісваецца палкоўнік Дуза?"



“У кішэні генэрала. Ён робіць брудную працу і любіць гэта. Калі глядзіш на яго, бачыш луску змеі».



Я стаўлю пустую шклянку. "Які другі пункт вы згадалі?"



“Гэта можа быць нічога. Ёсць чалавек па імі Ханс Гаер, жадаючы ўсталяваць кантакт з містэрам Сатанам».



"Хто ён?"



"Ён галоўны механік North African Airlines".



Мае вушы насцярожыліся. "Ён даў якое-небудзь указанне на тое, што ён хацеў?"



«Не. Ён хацеў прыйсці. Я сказала, што мы патэлефануем».



З пункту гледжання маёй сэксуальнай цягі Паўла Мэцьюз мела ашаламляльны поспех. Як аператыўнік ЦРУ ці памагаты аператыўніка, ці як бы там ні было, яна нагадала мне аб сваім зніклым босе. "Вы ведаеце, дзе Гаер?"



«Ну, у аэрапорце ёсць толькі адна ангар-стойка. Ён сказаў, што будзе там да васьмі».



Я ўстаў. «Паўла, мне вельмі шкада, што ў мяне няма часу казаць пра колер тваіх валасоў і пах язміну. Я хацеў бы праверыць яго ад дажджу. А пакуль не маглі б вы папрасіць Генры сустрэцца са мной у бар у Lamana Palace у восем і прынесці адказ на маю тэлеграму? "



Калі яна ўстала, яе шчокі зноў набылі чырвань. «У містэра Сатана можа быць сустрэча».



"Скажы яму адмяніць". Я кладу ёй рукі на плечы. "І дзякуй за напой". Я цнатліва пацалаваў яе ў лоб і рушыў прэч, усміхаючыся яе збянтэжанаму погляду.




Кіраўнік 6






Калі я пад'язджаў да аэрапорта, святло згасала ў выпаленым сонцам небе. Гарэлі палявыя ліхтары, і маяк на вышцы адлюстроўваў цяжкі чырвоны змрок. Цяпер перад пад'ездам стаялі тры браневікі замест двух. Я ведаў, што ўваход у аэрапорт таксама будзе ахоўвацца. За мной не сачылі з горада, і ніхто не назіраў за маім доступам у пасольства ці з яго. Наперадзе блакада будзе крыху больш складана.



Я павярнуў з галоўнай пад'язной дарогі на невялікі адрэзак дарогі, якая вядзе да ангараў. У канцы дарогі стаялі пасты аховы, а побач - французскі камандзірскі джып AMX і бронетранспарцёр TT 6. Некаторыя людзі лайдачылі, пакуль не ўбачылі, што я набліжаюся. Затым яны агрызнуліся, як быццам я быў той сілай уварвання, якую яны чакалі. Мне жэстам сказалі спыніцца ў добрых пяцідзесяці футах ад варот.



Сяржант вывеў атрад з чатырох чалавек з баявымі сіламі напагатове. Прывітанне было рэзкім і па-арабску. Я быў на забароненай тэрыторыі. Якога чорта я думаў, што раблю!



Мой адказ быў на французскай. Я быў прадстаўніком Парыжскага аэранаўтычнага таварыства. У мяне былі справы з м-сье Гаерам, шэф-механікам Mecanicien des Avions Africque Nord. Ці было гэта няправільнае месца для ўваходу? З гэтым пытаннем я прад'явіў свой афіцыйны французскі пашпарт з належным друкам.



Сяржант узяў дакумент і выдаліўся з ім у будку аховы, дзе два афіцэры засяродзіліся на гартаванні старонак. Мае чатыры стражніка глядзелі на мяне без кахання. Я чакаў наступнага кроку, добра ведаючы, якім ён будзе.



На гэты раз сяржанта суправаджаў лейтэнант. Ён быў крыху менш непрыязны і звярнуўся да мяне па-французску. Якая была мэта майго візіту? Чаму я хацеў пабачыцца з м-сье Геерам?



Я растлумачыў, што ў NAA узніклі праблемы з авіянікай свайго новага Fourberge 724C, і мяне паслалі з Парыжа для вырашэння гэтай праблемы. Пасля я даверыўся лейтэнанту і жэстамі апісаў у тэхнічных дэталях усё, што адбылося. Я натхніўся. Нарэшце ён насыціўся, вярнуў мне мой пашпарт і махнуў мне рукой, аддаючы загад прапусціць мяне.



"Алах маак!" Я крыкнуў і адсалютаваў, праходзячы праз вароты. Салют быў вернуты. Мы ўсе былі на адным баку. Ды дабраславіць Алах і слабую бяспеку.



На стаянцы ў ангара стаяла ўсяго дзве машыны. Я чакаў сустрэць дадатковых ахоўнікаў, але іх не было. Прайшоўшы праз перыметр, вы апынуліся ўсярэдзіне. На лініі палёту была пара старых DC-3. Унутры ангара знаходзіўся яшчэ адзін з вытрыбушанымі рухавікамі. Апроч Каравелы і некалькіх двухрухальных самалётаў паменш, быў яшчэ і надзвычайны новы самалёт Gulfstream. Пад акном кабіны знаходзілася эмблема НАПР. Несумненна, гэта была версія Air Force One Менданіку. Навошта ехаць на DC-6 у Будан?



Калі ў вас быў такі шыкоўны самалёт?



Зважаючы на розныя самалёты, калі я праходзіў праз унутраную частку ангара, я не заўважыў рухомых тэл. Гэта было падчас звальнення, гэта было дакладна. Уздоўж задняй часткі ангара знаходзілася зашклёная офісная секцыя. У яго вокны я ўбачыў святло і накіраваўся да яго.



У Ханса Гейера быў гарэзны твар з хітрымі вачыма, падобнымі на гузікі. Яго лысы купал быў колеру апрацаванай скуры. Ён быў невысокім і каржакаватым, з буйнымі перадплеччамі і вялікімі рукамі, пакрытымі тоўстымі ямкамі. У яго была здольнасць схіляць галаву, як малінаўка, якая выслухоўвае чарвяка. Ён паглядзеў на мяне, калі я ўвайшоў у дзверы.



"Містэр Гаер?"



"Гэта я." Яго голас быў нацёрты наждачнай паперай.



Калі я працягнуў руку, ён выцер сваю брудны белы камбінезон, перш чым працягнуць яго. "Вы хацелі бачыць містэра Сатана?"



Ён раптам насцярожыўся і паглядзеў праз шкляную перагародку, а потым зноў на мяне. «Ты не Сатан».



«Дакладна. Мяне клічуць Коўл. Мы з містэрам Сатанам ведаем адзін аднаго».



"Хммм." Я чуў, як за яго моцна нахмураным ілбом пстрыкаюць колы. «Як ты сюды патрапіў? У іх гэтае месца зашпілена шчыльней, чым каровіна задніца падчас даення».



"Я прыйшоў не для таго, каб даіць".



Ён паглядзеў на мяне секунду, а затым засмяяўся. «Даволі добра. Сядайце, містэр Коўл». Ён паказаў на крэсла з другога боку яго захламленага стала. "Я не думаю, што нам нехта будзе перашкаджаць".



Мы селі, ён адчыніў скрыню стала і дастаў бутэльку змацаванага бурбона і некалькі папяровых шкляначак. «Адчуваеш сябе нармальна? Няма лёду?»



"У цябе таксама ўсё ў парадку", - сказаў я, ківаючы на бутэльку.



«О, я крыху падарожнічаю. Скажы, калі».



- сказаў я, і пасля таго, як мы мінулі апладысменты і запалілі нашы ўласныя брэнды, Ханс схіліў галаву да мяне і падышоў да справы. "Што я магу зрабіць для вас, містэр Коўл?"



“Я думаю, што ўсё адбываецца наадварот. Вы хацелі нас бачыць».



«Чым вы займаецеся ў амбасадзе, містэр Коўл? Я думаў, што ведаю ўсіх там».



“Я прыехаў сёння днём. Генры папрасіў мяне яго замяніць. Людзі, для якіх я працую, далі мне інструкцыі - не губляйце часу дарма. Мы зоймемся гэтым?



Ён зрабіў глыток са сваёй шклянкі і закінуў галаву. “У мяне ёсць некаторая інфармацыя. Але я выявіў, што ў гэтым свеце няма нічога лёгкага ці таннага».



“Без аргументаў. Якая інфармацыя? Які кошт?"



Ён засмяяўся. «Госпадзе, ты сапраўды не араб! І так, я ведаю, у цябе няма часу губляць дарма». Ён нахіліўся наперад, паклаўшы рукі на стол. Ад верхняга святла на яго купале блішчаў пот. «Добра, бо ў душы я патрыёт, я аддам вам гэта за капейкі. Тысяча даляраў амерыканскіх долараў на рахунак і пяць тысяч, калі я змагу прадставіць доказы».



«Што добрага ў першай частцы, калі вы не можаце зрабіць другую?»



«О, але я магу. Проста гэта можа заняць крыху часу, таму што зараз тут усё ў жудасным стане. Жадаеш папоўніць запасы?»



"Не Дзякуй. Скажам так. Я дам вам трыста на дэпазіт. Калі першая частка будзе добрай, вы атрымаеце астатнія сем і гарантыю ў памеры пяці тысяч, калі будзеце вырабляць».



Ён выпіў за мяне рэшткі свайго напою, праглынуў і наліў сабе яшчэ. "Я разумны", - сказаў ён. "Паглядзім на трыста".



"Ёсць толькі адна рэч". Я дастаў свой кашалёк. «Калі я не думаю, што тое, што ў вас ёсць, варта дэпазіту, мне давядзецца забраць яго назад».



"Вядома, не пацей, вось убачыш".



"Таксама я хачу атрымаць адказы на некалькі маіх уласных пытанняў".



"Усё, што я магу зрабіць, каб дапамагчы". Ён ззяў, лічачы шэсць пяцідзесятых і сунуўшы іх у нагрудную кішэню камбінезона. "Добра", - ён праверыў перагародку, схіліў галаву і панізіў голас. «Авіякатастрофа Менданіцы не была выпадковасцю. Я ведаю, як гэта адбылося. Доказы знаходзяцца ў абломках у Будане».



"Вы ведаеце, хто гэта зрабіў?"



«Не, але любы дурань можа зрабіць даволі добрую здагадку. Цяпер Тасахмед - нумар адзін».



«Мае людзі не плацяць за здагадкі. Дзе DC-7?



DC-7! Гэта была шасцёрка, на якой ляталі Менданіцы і ягоная банда». Яго голас павысіўся. «І яны, чорт вазьмі, павінны былі ляцець на «Гольфстрыме». Гэта было першае, што мяне папярэдзіла. Але гэта была пасадка...»



"Ганс", - я падняў руку. "Сямёрка, дзе DC-7, які належыць NAA?"



Яго затрымалі. Ён быў няспраўны. «У Руфе, на вайсковай базе. Якога чорта гэта трэба рабіць...»



«Чаму ён знаходзіцца ў Руфе? Звычайна ён там грунтуецца?



"Ён узяты ў войска на пару месяцаў".



"Што наконт яго каманды?"



«Строга вайскоўцы. Паслухайце, хіба вам не цікава, як яны ўзялі Менданіцы?




Гэта пякельная гісторыя. Гэта здарылася раней. Шаблон быў той самы, падыход быў той самы. Гэта была ідэальная ўстаноўка. Гэта…"



"Вы былі на дзяжурстве, калі Менданіцы ўзляцеў?"



«Чорт вазьмі, не! Калі б я быў там, ён быў бы жывы сёння ... ці, можа быць, я таксама быў бы мёртвы. Халід быў на дзяжурстве. Ён быў начным начальнікам. Толькі яго больш няма побач ні днём, ні ноччу. Мне сказалі, што я хворы. Так што я спрабую сказаць табе сёе-тое, перш чым захварэю, толькі ты жадаеш пагаварыць аб гэтым праклятым DC-7. Калі яны забралі яго адсюль, я сказаў, абрусам дарога! "



Пакуль ён грымеў, я праводзіў звычайную праверку праз шкляную перагародку. У вешалцы не гарэла святло, але ў прыцемках было дастаткова, каб разгледзець сілуэты тых, хто зноў прыбыў. Іх было пяцёра. Яны рухаліся па раскладзеным ангары ў пашыраным парадку. Пераключальнік святла над галавой знаходзіўся на сцяне за Гансам.



"Выключы святло, хутка!" - Умяшаўся я.



Ён атрымаў паведамленне з майго тону і таго факту, што ён быў побач дастаткова доўга, каб ведаць, калі заткнуцца і зрабіць, як яму сказалі.



Я адчуў непрыемны бранхіяльны кашаль, змяшаны са звонам разбітага шкла, калі я адкінуўся на спінку крэсла і стаў на калені. Вільгельміна ў руцэ. У цемры я чуў, як Ганс цяжка дыхае.



"Ёсць чорны ход?"



"У злучальным офісе". Яго голас дрыжаў.



«Забярыся туды і пачакай. Я паклапачуся пра ўсё тут».



Мае словы былі перапынены яшчэ некалькімі кулямі і парай рыкашэтаў. Мне не хацелася адкрываць агонь з 9-мм кулямёта і выклікаць пяхоту. Атака была цалкам марнай. Не было неабходнасці ламаць шкляныя вокны, каб пяць герояў змаглі схапіць аднаго няўзброенага механіка. Глушыцелі азначалі, што яны не належалі кампаніі, якая ахоўвае аэрапорт. Можа быць, іх ідэя палягала ў тым, каб напалохаць Ганса да смерці.



Я чуў, як Ганс праслізнуў у суседні офіс. Я прысеў ля дзвярэй і пачаў чакаць. Не доўга. З ляскам ног уляцеў першы з тых, хто нападаў. Я нізка ўдарыў яго, і, калі ён спатыкнуўся, я ўдарыў яго прыкладам Вільгельміны. Ледзь ён упаў на падлогу, як за ім рушыў услед нумар два. Я прыўзняў яго, і ён атрымаў Х'юга па максімуме. Ён выдаў невыразны крык і паваліўся мне на плячо. Я рушыў наперад, выкарыстоўваючы яго як шчыт, і мы наткнуліся на нумар тры.



Калі адбыўся кантакт, я скінуў яму з пляча парэзанае нажом цела. Ён быў больш шустры і разумны. Ён выслізнуў з мёртвага грузу і накіраваўся да мяне з пісталетам, гатовы стрэліць. Я нырнуў проста перад стрэлам, зайшоў пад яго руку, і мы спусціліся на падлогу ангара. Ён быў вялікім і моцным, ад яго пахла потым пустыні. Я трымаў яго за запясце з пісталетам. Ён пазбягаў удару майго калена па пахвіны, левая рука спрабавала схапіць маё горла. У прысутнасці яшчэ двух яго прыяцеляў у мяне не было часу марнаваць час на мастацтва грэка-рымскай барацьбы. Я дазволіў яго свабоднай руцэ знайсці маё горла і загнаў Х'юга яму пад паху. Ён скалануўся і пачаў біцца, і я хутка саскочыў з яго, гатовы да двух іншых. Я чуў, як нехта бяжыць. Я падумаў, што гэта добрая ідэя, і вярнуўся праз дзверы офіса, прыгнуўшыся.



"Ганс!" - Прашыпеў я.



"Коўл!"



«Адчыні дзверы, але стой там».



"Не хвалюйся!"



Дзверы выходзілі з задняй часткі ангара. Беглі ногі маглі азначаць, што нашы наведвальнікі вырашылі сустрэць нас там. Што з агнямі аэрапорта, агнямі на пасадзе аховы і яснасцю ранняй вячэрняй цемры, не было праблем з тым, каб убачыць, ці ёсць у нас нежаданая кампанія. На дадзены момант мы гэтага не знайшлі.



«Мая машына ў абочыны», - сказаў я. «Ты ідзеш за мной. Глядзі за нашай спіной. Пойдзем».



Гэта была даволі непрыкрытая прагулка з задняй часткі ангара на свабодную стаянку. Fiat вылучаўся як помнік Вашынгтону.



"Дзе твая машына, Ганс?" Я спытаў.



"Па той бок ангара". Яму даводзілася бегчы, каб не адставаць ад мяне, і ён задыхаўся не толькі ад таго, што стаміўся. «Я прыпаркаваў яго там, таму што там больш цені, і…»



“Добра. Вы сядайце ззаду, кладзецеся на падлогу і не рухаецеся ні на дзюйм».



Ён не спрачаўся. Я запусціў Fiat, падлічваючы сумы па двух пунктах. Калі б наведвальнікі пагналіся за мной, яны б ведалі, дзе прыпаркавана мая машына. Калі яны не ўваходзілі ў склад каманды, якая ахоўвае аэрапорт, яны былі разведчыкамі, што для партызан - не праблема. У любым выпадку яны прыйшлі па Ганса, а не за мною.



Падышоўшы да пасады аховы, я спыніў машыну, прыглушыў фары, каб паказаць сваю ўважлівасць, і выйшаў. Калі б лейтэнант і яго хлопчыкі ведалі аб атрадзе забойцаў, я б даведаўся зараз.



Першапачатковая чацвёрка на чале з сяржантам падышла да мяне. "Vive la NAPR, сяржант", - праспяваў я, рухаючыся да іх.



"Ах, ты", - сказаў сяржант



.



«Я вярнуся раніцай. Вы хочаце паставіць штамп у маім пашпарце?»



"Заўтра дзень малітвы і жалобы", - прагыркаў ён. "Не прыходзь сюды".



“Ах так. Я разумею".



«Прыбірайцеся адсюль», - жэстам жэстам жэстам паказаў сяржант.



Я павольна вярнуўся да машыны, не зводзячы вачэй з выгнутага сілуэту ангара. Усё ідзе нармальна. Я ўсміхнуўся, памахаў ахоўнікам і пачаў з'яжджаць.








Кіраўнік 7









Выйшаўшы з аэрапорта і пераканаўшыся, што за намі ніхто не сочыць, я павярнуўся да свайго схаванага пасажыра.



«Добра, прыяцель. Падыдзі і далучайся да мяне».



Ён падышоў да задняга сядзення і, глынуўшы, выцягнуў з камбінезона бутэльку бурбона. "Ісус!" - сказаў ён і адпіў вялікі глыток. "Вы хочаце адзін?" - выдыхнуў ён, працягваючы бутэльку.



"Ніколі не чапаю яго, калі я за рулём".



«Божа мой, ты нешта накшталт таго, прыяцель. Вось…» - ён пацягнуўся да нагруднай кішэні, - «забяры гэта назад. Ты толькі што выратаваў мне жыццё. Усё, што я атрымаў, што ты хочаш, - бясплатна».



«Лягчэй, Ганс». Я не мог утрымацца ад смеху. «Усе пры выкананні службовых абавязкаў. Пакіньце грошы сабе. Вы іх запрацуеце».



«Але чорт! Дзе вы калі-небудзь вучыліся так дзейнічаць!



«А? Чаму, усё маё жыццё. Дваццаць гадоў у Афрыцы і« Як доўга ты быў у самалётах? »



«А? Чаму, усё сваё жыццё. Дваццаць гадоў у Афрыцы, а да гэтага...»



«Я думаю, вы ведаеце, што пілотная труба адрозніваецца ад турбіны. Вы прафесіянал у сваёй справе». Я адзін у сваім. Куды я магу адвезці цябе, дзе ты будзеш у бяспецы? "



"Маё месца. У яго высокая сцяна і моцныя вароты, і стары Тор адкусіць азадак бляшанага гусака, калі я яму скажу».



«Ты штурман. Ёсць ідэі, хто гэтыя непрыязныя?»



«Госпадзе, не! Я ўсё роўна іх не бачыў».



«Ці ёсць у войску Ташамеда атрады камандас?»



«Забіць мяне. Адзінае, што я ведаю, гэта тое, што ўсе яны носяць сіні клятчасты галаўны ўбор».



Гэта было ў кропку. Адзін з тых, хто нападаў быў у берэце, двое іншых - без галаўнога ўбору.



Ты ўпэўнены, што не хочаш гэтага? Я вып'ю ўсё гэта, а потым злаўлю кайф».



«Толькі не губляйся ў гэтым настолькі, каб не зважаць на тое, што я кажу. Ты ж ведаеш, што смерць Менданіцы не была выпадковасцю. Каму яшчэ ты сказаў гэта?



«Нікому. Толькі табе».



"Ці ёсць яшчэ адна прычына, па якой камусьці патрэбен твой скальп?"



"Заб'юць мяне?".



Я націснуў на тормаз і спыніў Fiat. Ганса адкінула наперад да прыборнай панэлі, яго бутэлька небяспечна ляснула. Я схапіў яго за камбінезон і падцягнуў да сябе тварам. «Я хачу атрымаць некалькі адказаў прама зараз, ці ты пойдзеш дадому з бутэлькай у зубах. Зразумела?»



Ён утаропіўся на мяне, на гэты раз страціўшы дарунак прамовы, шырока расплюшчыўшы вочы, адкрыўшы рот і тупа ківаючы. Я адпусціў яго, і мы зноў рушылі ў дарогу. Я пачакаў, пакуль ён ачуняе, затым моўчкі прапанаваў яму цыгарэту. Ён успрыняў гэта гэтак жа ціха.



"Такім чынам, каму вы распавялі аб сваёй тэорыі аб катастрофе?"



«Халіду… Ён быў у ангары, калі я дзяжурыў. Чуткі аб катастрофе ўжо паступілі. Калі я спытаўся ў яго, чаму яны ўзялі DC-6 замест Gulfstream, ён сказаў, што на самалёце не працуе генератар. Я ведаў, што ён ілжэ. Я праверыў усё на Гальфстрыме напярэдадні. Я таксама ведаў, што ён страшэнна напалоханы. Каб напалохаць яго яшчэ больш і прымусіць казаць, я сказаў яму, што ведаю, як DC-6 быў сабатаваны ".



"І ён казаў?"



"Неа."



"Як вы даведаліся, што гэта быў сабатаж?"



«Як я ўжо сказаў, гэта было падобна на яшчэ адну аварыю, якая здарылася ў Афрыцы. Тое ж самае. Усе ведалі, што гэта быў сабатаж, толькі ніхто не мог гэта давесці. Тады я даказаў гэта. Калі я змагу дабрацца да Будана, я змагу гэта давесці. на гэтым таксама”.



Сірэна, якая завывае ўдалечыні, дала неадназначны адказ. “Гэта можа быць хуткая дапамога. Паглядзім, што гэта за багі для выдмаў». Я пераключыўся на секунду і з'ехаў на Fiat, які, як я спадзяваўся, быў цвёрдым.



"Мы сапраўды затрымаемся". Ганс падскокваў, азіраючыся ўзад і ўперад.



Колы знайшлі некаторую цягу, калі я рухаўся пад кутом да ўкрыцця невысокага абрыву.



"Яны ідуць жудасна хутка!"



Я спадзяваўся сысці досыць далёка ад дарогі, каб быць па-за зонай дасяжнасці надыходзячых фар, гэта значыць за абрывам. Колы пачалі закопвацца і скочвацца. З гэтым дужацца было бескарысна. «Пачакай», - сказаў я, заглушыўшы рухавік і вылецеўшы са свайго боку.



Белаваты колер Fiat выдатна ўпісваўся ў пустыню. Досыць, каб, калі міма праехала вялікая камандзірская машына, а за ёй і хуткая дапамога, нас не заўважылі. Сірэна завыла ў халодным начным паветры. Потым яны пайшлі, а мы ўсталі і рушылі назад да машыны, а Ганс мармытаў: "Што за спосаб скончыць дзень".



. Потым яны пайшлі, а мы ўсталі і рушылі назад да машыны, а Ганс мармытаў: "Што за спосаб скончыць дзень".



«Вы можаце дзякаваць Алаху, што не скончылі яго назаўжды».



"Так. Як мы зараз выберамся адсюль?"



«Мы пратром тваю бутэльку, і, можа быць, прыйдзе думка. Калі не, я ўпэўнены, ты добры ў штурханні машын».



Зрабіўшы пару невялікіх прыпынкаў, мы вярнуліся ў дарогу праз дзесяць хвілін і праз дваццаць хвілін дабраліся да вілы Ганса.



Замежны квартал Ламаны ўяўляў сабой частку дамоў з белымі сценамі ў маўрытанскім стылі, засяроджаных вакол парка, па імені Лафеет. Мы правялі разведку перад тым, як увайсці ва ўладанні Ганса. Яго дом знаходзіўся ў завулку побач з паркам. Мы абышлі яго двойчы. На вуліцы не было машын і ліхтароў.



- І вы ўсё гэта расказалі Халід?



"Да уж."



"Ты сказаў каму-небудзь яшчэ?"



"Эрыка, мая дачка, але яна нічога не сказала".



"А цяпер скажы мне, чым яшчэ ты займаўся, з-за чаго хтосьці настолькі знерваваўся, што захацеў забіць цябе?"



«Будзь я пракляты, калі ведаю. Слова гонару!» Ён працягнуў руку, каб утрымаць мяне. «Я крыху займаюся кантрабандай, усё робяць. Але гэта не прычына забіваць хлопца».



«Не, яны возьмуць цябе толькі за правую руку. Мяркую, у самалёце ёсць бартавыя часопісы гэтага DC-7».



«Так. Калі гэта дапаможа, у вас могуць быць часопісы старога рухавіка. Ты не зможаш патрапіць у Руфу».



"Бяспека стражэй, чым тут?"



"Так, чорт вазьмі."



«Вы кажаце, што самалёт быў прадстаўлены вайскоўцам. Ведаеце для чаго?



“Вядома. Навучанне парашутыстаў. Не маглі б вы мне сказаць, чаму вы…»



"Дзе вы выконвалі тэхнічнае абслугоўванне, капітальны рамонт і да таго падобнае?"



«Мы зрабілі ўсё, акрамя галоўнага, проста тут. Для гэтага я выкарыстаў «Алімпік» у Афінах».



"Калі ў яго быў апошняя праверка?"



«О, гэта павінна было быць, калі яны яго ўзялі. Яны сказалі, што разбяруцца».



"Яшчэ адно пытанне, - сказаў я, выключаючы фары, - на гэтай дарозе ёсць паварот?"



Ён рэзка тузануўся, а затым павярнуў галаву, разумеючы паведамленне. «Ні чорта! Госпадзе, ты думаеш, яны нас пераследуюць».



Я пад'ехаў, а ён вылез і падышоў да дзвярэй у сцяне, у якой было акно Юды. Я чуў, як Тор ветліва рыкнуў. Ганс патэлефанаваў у званок, пазваніўшы два кароткія і доўгі. Загарэлася верхняе святло.



«Яна, відаць, непакоілася пра мяне», - усміхнуўся ён. "Эрыка, гэта я, дарагая", - паклікаў ён. "У мяне ёсць сябар, так што трымай Тора".



Ланцуг пацягнулі. Дзверы расчыніліся, і я рушыў услед за ім у двор. У цьмяным святле мне здалося, што яна высокая. На ёй было нешта белае, і яна трымала рыкаючы сабаку. "Тор, перастань!" - сказала яна хрыплым голасам.



Ганс апусціўся на калені, паклаўшы руку Тору на галаву. «Тор, гэта мой сябар. Ты ставішся да яго як да сябра!



Я прысеў побач з сабакам і дазволіў яму панюхаць маю руку. "Прывітанне, Тор, - сказаў я, - ты з тых хлопцаў, з якімі можна сустрэцца, калі неабходна абарона".



Ён фыркнуў і пачаў віляць хвастом. Я ўстаў і ўбачыў, што Эрыка азірае мяне. «Мяне клічуць Нэд Коўл. Я падвёз твайго бацьку дадому».



«Мяркуючы па яго паху, я ўпэўнены, што ён меў патрэбу ў гэтым». У гэтай грубасці было адценне гумару.



"Гэта добра сказана". Ганс выштурхнуў бутэльку. "Паслухайце, я з цяжкасцю вылавіў гэта на паверхні".



Мы ўсе засмяяліся, і мне спадабаўся яе гук, раскаваны. «Заходзьце, містэр Коўл. Што здарылася з вашай машынай, тата?



«Ён… ах… зламаўся. Я не хацеў марнаваць час на яго выпраўленне, у асноўным таму, што містэр Коўл тут ...»



"Вы займаецеся авіяцыйным бізнэсам?" Яна адчыніла дзверы і працягнула нам прайсці. Пры святле я лепей разгледзеў яе.



У яе была мініяцюра носа яе бацькі да скачкоў з трампліна. Акрамя таго, яна, відаць, добразычліва ставілася да сваёй маці. Афрадыта ў белых шортах. На фоне холаду яна была ў сінім швэдры з каўняром-вадалазкай, які выглядаў цяжка, каб утрымаць усё ўнутры. Астатнія яе памеры былі роўныя, і калі яна зачыніла дзверы і прайшла міма, яна выглядала гэтак жа добра, як сыходзіла, як і наперад. Насамрэч, басанож або конна на кані Эрыка Гаер з доўгімі і натуральнымі цёмнымі валасамі, прамымі і праніклівымі блакітнымі вачыма была самым жаданым відовішчам для любога бачання.



"Магу я прапанаваць вам нешта?" Слабая ўсмешка дражніла мяне.



"Не зараз, дзякуй". Я вярнуў паслугу.



«Слухай, дарагая, тут нехта быў? Хто-небудзь тэлефанаваў?



«Не… Я адпусціў Каззу дадому, калі прыйшоў з клінікі. Чаму ты чакаеш кампаніі?»



«Спадзяюся, што не. Гэта значыць, не. Але зараз усё не так добра і…»



"Доктар Рабул сказаў, што будзе лепш, калі я не прыйду заўтра. Я думаю, што ён дурны



і ты таксама. Вы згодны, містэр Коўл? »Мы ўсё яшчэ глядзелі адзін на аднаго.



«Я тут проста незнаёмец, міс Гаер. Але я мяркую, што ўсё можа выйсці з-пад кантролю. У любым выпадку добрая нагода, каб у вас быў выходны, ці не так?»



«Док мае рацыю. Гэй, а як наконт халоднага піва і закускі?» Я не ведала, ці пытаецца ў мяне Ганс ці кажа ёй.



«Мне вельмі шкада, - сказаў я. "Я не магу застацца". Маё шкадаванне было шчырым. "Магчыма, табе ўдасца ўзяць выхадны, Ганс".



"Што здарылася?" - сказала Эрыка, пераводзячы погляд з мяне на свайго бацьку.



"А цяпер не глядзі на мяне так", - здрыгануўся ён. "Я ні чорта не зрабіў, ці не так?"



"Не тое, што я ведаю аб." Я падміргнуў ёй. «Я ўдакладню ў вас абедзвюх раніцай. Я не хачу пакідаць гэтую машыну тамака занадта доўга. Яна можа страціць усё неабходнае».



«Я адчыню вароты, і вы паставіце яе на двор». Ганс таксама не хацеў, каб я ішоў.



"Я прыйду на сняданак, калі вы мяне запросіце". Я кіўнуў Эрыку.



"Як табе яйкі?" Яна зноў схіліла галаву да мяне, жэст капіяваў яе бацька.



"Я вазьму фірмовую страву дома. У які час?"



"Калі ты прыйдзеш, я буду гатова".



"A bientôt", - працягнуў я руку. Я вельмі не хацеў адмаўляцца ад гэтага поціску рукі.



"A bientôt". Мы абодва засмяяліся, і Ганс выглядаў збянтэжаным.



"Я цябе правяду", - сказаў ён.



У машыне я даў яму некалькі парадаў. «Лепш табе ўсё расказаць. Калі ў цябе ёсць сябры, дзе ты зможаш пераначаваць, гэта будзе нядрэннай ідэяй. Калі ты застанешся тут, скажы Тору, каб ён востраць зубы. У цябе ёсць пісталет?



«Так. Любы, хто паспрабуе перабрацца праз гэтую сцяну, уключыць сігналізацыю, якая разбудзіць мёртвых. Я сам яе наладзіў».



"Убачымся раніцай, Ганс".



“Вядома. І, гэй, дзякуй за ўсё, але я яшчэ не зарабіў гэта бабло».



"Заставайся свабодным, і ты ім будзеш".



Я з'ехаў, жадаючы застацца. У мяне не было часу абараняць іх, і была вялікая верагоднасць, што галаварэзы зноў прыйдуць на паляванне.








Кіраўнік 8









Вярнуўшыся ў цэнтр горада, я перажыў доўгі і не вельмі прадуктыўны дзень. За выключэннем прамой спробы застрэліць мяне ў Рыме, мне заставалася рабіць крыху больш, чым калі Хоук выцягнуў мяне з маёй ідылічнай адзіноты ў возера.



Амаль усё, што адбылося з таго часу, паказвала на ўнутраныя праблемы для НАРН, але мала на тое, каб яна стала сховішчам для ядзернай зброі. Аўтамабіль, які ледзь не збіў Ван дэр Меера і мяне, мог быць паршывым кіроўцам або гасцінным камітэтам для нежаданага амерыканца. Пакуль што Сатан прапаноўваў толькі дзяўчыну па імені Паўла, якая была нядрэннай прапановай, калі табе не было чаго рабіць.



Адзіны падазроны кут нападу на Ганса складаўся ў тым, чаму лічбы і чаму месца? Адказ мог заключацца ў тым, што яны хацелі трымаць усё напагатове, і што можа быць лепш, чым поле пад ваенным кантролем. Лічбы маглі азначаць, што яны не планавалі забіваць яго, пакуль не напалохалі яго да размовы. Прыток наймітаў быў адзінай слабой зачэпкай. Прыведзеныя кімсьці партызаны і навучаныя недзе ўчыняць забойствы. Відавочным кімсьці быў Тасахмед, але вонкавы выгляд і манеры яго салдат толькі ўзмацнялі тое, што паказвалася ў файлах AX, адсутнасць прафесійных якасцяў. Вядома, у Rufa усё магло быць інакш. Тузін савецкіх інструктараў мог зрабіць гэта інакш. Падобна, візіт да Руфы быў прыярытэтам. Адзіным дадатным момантам у DC-7 было тое, што для абслугоўвання яго сышло значна больш часу, чым гэта было неабходна. Складзеце ўсё гэта, і атрымаецца добрая куча загадак.



Паркаваць "Фіят" у завулку, дзе я яго ўзяў, было бескарысна. Пакідаць яго на вуліцы таксама было нядобра; гэта быў добры спосаб страціць гэта.



У горадзе ўсё было зачынена, пешаходны паток быў амаль такім жа разрэджаным, як рух машын і коней. Я накіраваўся на цэнтральную плошчу. Побач з цэнтральным бюро пошты знаходзіўся Камісарыят паліцыі. Перад яго выцвілым фасадам стаяла паўтузіна машын. Я пад'ехаў да адной - жучку фольксвагена, які выглядаў не больш афіцыйна, чым мая ўласная машына. Два жандары ля ўваходу ў будынак кінулі на мяне беглы позірк. Гэта здавалася добрым месцам для паркоўкі, пакуль Алі не паставіць што-небудзь лепшае. Старажытная Ламанійская прыказка абвяшчае: "Калі вы не хочаце, каб вас заўважылі, прыпаркуйце свайго вярблюда ў статку ворагаў".



Бар гатэля называўся "Зялёны пакой". Зялёны, таму што ён быў акружаны старадаўнімі зялёнымі запавесамі. Барнай стойкі не было, але вакол сталоў з цвёрдых парод дрэва быў шэраг мараканскіх крэслаў аднолькавага ўзросту. Паўстагоддзя таму гэта быў элегантны французскі салон, дзе джэнтльмены нюхалі свой какаін ці глыталі каньяк «Курвуазье».




Цяпер гэта была бакавая кішэня, дзе нявернік мог папіць, таму што мусульманскі закон павінен быў прымаць эканамічныя рэаліі. Рэальнасць была ў чатыры разы даражэйшая за звычайны напой. Прынамсі, гэта была адна са скаргаў Генры Сатана.



Я мог бы заўважыць яго на Цэнтральным вакзале а пятай гадзіне пятніцы. Гэта былі Тафт, Ельскі ўніверсітэт і, верагодна, Гарвардская школа бізнэсу. Добравыхаваны твар, высокі, вуглаваты, у яго вопратцы, гадзінніку, бранзалеце, класічным кольцы, і ў гэтай нявызначанай манеры нуднай упэўненасці, якая мяжуе з самазадаволеным выглядам, выяўляецца выгляд багацця. Ён быў праштампаваны Дзярждэпам. Чаму менавіта ЦРУ прыставіла да яго метку, я пакіну экспертам.



Зялёны пакой быў запоўнены цыгарным дымам і маленькімі згусткамі бізнесменаў, якія скормліваюць адзін аднаму апошнія чуткі. Я заўважыў сярод іх пары брытанцаў. Сатан, сапраўднае імя якога, несумненна, было чымсьці накшталт Дункана Колдрича Эшфорта Трэцяга, сядзеў адзін у куце, дзелячы свой час паміж тым, каб пацягваць піва і глядзець на гадзіннік.



Я сеў побач з ім і працягнуў руку. «Містэр Сатан, я Нэд Коўл. Прабач, я спазніўся, пробкі».



Імгненнае здзіўленне саступіла месца хуткай адзнацы. «О, як маецеся. Мы чулі, што вы прыедзеце». Ён быў з іх уласным глупствам. Узровень гуку быў моцным для прысутных, але прысутныя былі дастаткова занятыя, каб мы маглі пагаварыць у поўнай прыватнасці.



"Я зраблю некалькі важных нататак", - сказаў я, усміхаючыся, дастаючы кішэнны нататнік. "Вы адкажаце на некалькі пытанняў".



«Я думаю, што было б больш сэнсу, калі б мы пайшлі ў амбасаду». У яго быў адэноідны голас, які гарманіруе з яго высокім носам.



«Я ўжо быў у амбасадзе, Генры. Я чуў, што вы былі занятыя. Вы прынеслі адказ на мой прыярытэт ад АЗ»?



"Ён у мяне ў кішэні, але паглядзі сюды…"



«Вы можаце перадаць яго мне, калі мы выйдзем. У вас ёсць што-небудзь наконт сустрэчы Менданіцы і Петэрсена».



Ён глядзеў на мяне, засмучаны, ледзяны. «Я не адчытваюся перад табой, Коўл. Я…»



«Вы гэта робіце зараз, і вам лепш дабрацца да гэтага страшэнна хутка». Я ўсміхнуўся і кіўнуў, зрабіўшы пазнаку на старонцы. «Вашы інструкцыі прыйшлі праз Белую хату, так што давайце пазбавімся ад гэтага лайна. А што наконт Петэрсена?»



«Амбасадар Пэтэрсан, - падкрэсліў ён першае слова, - быў маім асабістым сябрам. Я адчуваю асабістую адказнасць за яго смерць. Я…»



"Мне ўсё роўна". Я зрабіў знак афіцыянту, паказаўшы на піўную бутэльку Сатана і падняўшы два пальцы. «Выратуйце свае параненыя пачуцці і раскажыце мне факты». Я запісаў яшчэ адну пустэчу ў блакноце, дазваляючы яму адсапціся.



«Грузавік, які ўрэзаўся ў машыну амбасадара, быў грузавіком без апазнавальных знакаў». Ён сказаў гэта так, нібы пляваўся зубамі. "Я знайшоў гэта".



Я паглядзеў на яго. Ён надзьмуўся ад прыкрасці, хутка пераходзячы ў лютасць.



«П'яны кіроўца для цябе. Ты знайшоў, хто ім валодае?



Ён пакруціў галавой. "Яшчэ не."



«Гэта ваша адзінае ўказанне на мэту паўночнага сходу?» Мой тон яшчэ глыбей адбіўся на яго загарэлым твары.



«Сустрэча адбылася ў 01.00. Мы да гэтага часу не ведаем яе мэты».



«Калі б вы сказалі гэта з самага пачатку, мы маглі б зэканоміць хвіліну. Наколькі я разумею, Менданіцы не паважаў амбасадара».



“Ён не разумеў амбасадара. Амбасадар спрабаваў і спрабаваў…»



"Так што характар званка Менданіку Петэрсену быў незвычайным".



"Так, можна было так сказаць".



"З кім менавіта Петэрсан размаўляў перад ад'ездам у Прэзідэнцкі палац?"



«Толькі з яго жонкай і марскім пяхотнікам. Ён проста сказаў жонцы, куды ён збіраецца, і ён таксама сказаў марскі пяхоце. Яму трэба было забраць свайго вадзіцеля. Калі б ён патэлефанаваў мне…»



"У вас няма ніякіх кантактаў у палацы?"



"Думаеш, гэта лёгка?"



Афіцыянт прынёс піва, і я падумаў, які поўны перабор гэты хлапчук. Адзін рэзервовы агент AX з секцыі R, дыслакаваны ў Ламане, і я атрымаў бы свае адказы.



Ёсць сёе-тое, што вам лепш ведаць прама зараз, - сказаў ён, калі афіцыянт пайшоў. - У нас ёсць інфармацыя, што заўтра тут будуць праблемы. Было б разумна правесці дзень у пасольстве. Усё можа стаць вельмі непрыгожым”.



Я адпіў піва. "Партызаны, якія прыйшлі сюды, каму яны належаць?"



«Я падазраю, што яны былі ўведзеныя Менданіцы для выкарыстання супраць Асмана на поўдні».



"Ты кіруешся здагадкамі, а?"



Нажаль гэта было так. Яго вочы звузіліся, і ён нахіліўся да мяне. «Містэр Коўл, вы не афіцэр майго агенцтва. Вы з ДВД ці нейкай іншай аперацыі. Вы можаце быць важныя дома, але я кірую станцыяй тут, і ў мяне ёсць уся інфармацыя…»



Я ўстаў: "Я пайду з табой", - сказаў я, усміхаючыся яму і кладучы блакнот у кішэню.



нататнік. Ён рушыў услед за мной з пакоя ў калідор вестыбюля.



"Толькі адно", - дадаў я, калі ён нязграбна пайшоў побач са мной. "Я, напэўна, звяжуся з вамі заўтра. Мне патрэбна пісьмовая справаздача аб смерці пасла з усімі падрабязнасцямі; ніякіх здагадак, толькі факты. Мне трэба ўсё, што ў вас ёсць аб наймітах. Я хачу ведаць, якія кантакты ў вас ёсць у гэтым горадзе". і гэтай краіне. Я хачу ведаць, што задумаў Асман, і ... "



Ён спыніўся. "Цяпер вы бачыце тут ...!"



«Генры, хлопчык, - і я скончыў з усмешкай, - ты зробіш тое, што я скажу, ці я адпраўлю цябе адсюль так хутка, што ў цябе не будзе часу збіраць танцавальныя туфлі. мы заходзім у салон для дома, і вы можаце даць мне мой прыярытэт ад А да Я. Табе толькі што далі свой ".



Ён пайшоў на поўнай хуткасці, і я пабрыў да ліфта, думаючы, што агенцтва зможа дабіцца большага нават у такім месцы ў садзе, як гэты.



Раней я адзначаў, што кансьержа Лакута замяніў начны чалавек. Я кіўнуў яму, і ён холадна ўсміхнуўся мне-ведаю-чаго-то-ты-чаго-не ведаў. Краем вока я ўбачыў, як галава Алі высунулася з-за пальмы ў чыгуне. Ён падаў мне хуткі сігнал, і я прайшоў міма культурнага дрэва, рады ўступіць у кантакт. Можа, мой Аладзін выкліча якую-небудзь сталовую ежу.



"Майстар!" - прашыпеў ён, калі я спыніўся, каб завязаць шнурок, - не хадзі ў свой пакой. Там паліцыянты свінні. Галоўны і яго крутыя хлопцы.



«Мае старыя сябры, Ах, - сказаў я, - але дзякуй. Я хачу нейкае месца, дзе я магу пабыць у адзіноце на некаторы час».



"Выйдзіце з ліфта на другім паверсе".



Я выпрастаўся, думаючы аб тым, што Алі будзе рабіць з працай Генры Сатана. Магчыма, я змагу атрымаць яму стыпендыю ў Ельскім універсітэце.



Ён сустрэў мяне на другім паверсе і правёў у пакой, падобную на мой пакой двума паверхамі вышэй. "Тут вы будзеце ў бяспецы, Майстар", - сказаў ён.



«Я б упадабаў сыты страўнік. Вы можаце прынесці мне што-небудзь паесці?



"Кускус?"



«Так, і кава. Дарэчы, дзе лепш прыпаркаваць машыну?



Ён ухмыльнуўся да грудзей. "Можа быць, перад камісарыятам паліцыі?"



"Прэч адсюль". Я нацэліў бот яму ў тыл.



Ён адвярнуўся. «Майстар не такі ўжо і дурны».



Я замкнуў за ім дзверы і сеў чытаць адказ AX. У суме атрымалася два нулі. Доктар Ота ван дэр Мэер быў менавіта тым, кім ён сябе называў, і яго таксама высока шанавалі. Яго маці была зулускай. Афрыка была яго сельскагаспадарчым цэнтрам. Спадарожнікавая і аэрафотаздымка над НАГР нічога не дала.



У мяне не было здрабняльніка, каб знішчыць адказ АЗ, але ў мяне была запалка. Я спаліў, затым змыў яго і падумаў аб маіх гасцях, якія чакаюць наверсе. Мяне не здзівіла іх прыбыццё. Тэлефанаваў ім Лакуце ці не. Мытня перадала б слова. Я мог бы пазбегнуць іх, калі б захацеў. Я не выбіраў, але ім давядзецца пачакаць, пакуль мой унутраны чалавек не будзе адноўлены.



Ах, пэўна, кус-кус быў добры, і густая чорная кава таксама. Гаспадар хоча, каб сюды прывезлі машыну? ён спытаў.



"Думаеш, там бяспечна?"



"Я не думаю, што яго выкрадуць". Ён гуляў прама.



"Ці можаце вы прапанаваць больш адасобленае месца?"



«Так, калі Настаўнік прынясе яго, я пакажу яму».



"Гэта можа адбыцца нашмат пазней".



«Застаньцеся ў гэтым пакоі сёння ўвечары, гаспадар, і вы будзеце спаць спакойна. Тыя, хто наверсе, стамяцца і сыдуць. Тая свіная бурбалка, Лакуце, ён прынёс іх».



"Дзякуй за навядзенне, Алі". Я прынёс некалькі рахункаў. "Заплюшчыце вочы і вазьміце кірку".



"Майстар не занадта разбіраецца ў грошах".



“Гэта больш, чым падказка. Гэта інфармацыя. Вы ведаеце, што амэрыканскі амбасадар быў забіты. Я хачу ведаць, хто яго забіў».



Яго вочы пашырыліся. "Вы маглі набіць руку ў дзесяць разоў больш, чым трымаеце, і я не мог даць вам адказ".



"Не цяпер, але трымай свае вострыя вушы адкрытымі, і невядома, што ты пачуеш".



Ён пакруціў галавой. "Я не хачу, каб яны былі адрэзаныя".



"Слухай ціха".



Калі я нешта чую, дык вы мне плаціце. Не цяпер. Вы ўжо заплацілі мне ўдвая больш. Так не весяла. Вы павінны гандлявацца".



Калі ён сышоў, я выгрузіў Вільгельміну, Гюго і французскі пашпарт. Люгер сышоў пад матрац, Х'юга - у туалетны пакой, а пашпарт - у задняй частцы паліцы туалета. Час было знаёміцца з апазіцыяй і, як кажуць, захацелася быць чыстым.



Я ўвайшоў у свой пакой, зарэгістраваўшы належны сюрпрыз у прыёмнай. Пакой быў бы забіты трыма людзьмі. З пяццю гэта было амаль СРО.




Дзверы зачыніліся, зачынены, і мяне абшукаў адзін са зламыснікаў у форме.



У той час як вайсковыя хлопцы былі апрануты ў хакі, мае наведвальнікі былі апрануты ў аліўкава-зялёны. Палкоўнік, які сядзеў у крэсле тварам да мяне, атрымаў мой пашпарт ад майго пошукавіка, не зводзячы з мяне вачэй.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги