Dotyk zła

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Środa, 29 października

Maggie zaproponowała, że będzie towarzyszyć Nickowi u Michelle Tanner, ale uparł się, że pojedzie sam. Podrzucił ją po drodze do hotelu. Niezależnie od ich bliskości, a może z jej powodu, Maggie poczuła ulgę, kiedy znalazła się sama. Popełniła błąd, pozwalając na taką intymność. Zła i rozczarowana własnym postępowaniem, jadąc z Nickiem do miasta, ukarała go milczeniem.

Jej obowiązkiem jest praca, rzetelna praca, a żeby tak było, musi zachować dystans. W końcu jest agentką FBI i jako taka zrobiła wielkie głupstwo, angażując się emocjonalnie, i to nie tylko w związek z jedną osobą, ale w życie całej społeczności. To prosta droga, żeby stracić ostrość spojrzenia i obiektywizm. Była świadkiem takich przypadków. Jako kobieta nie powinna zbliżać się do Nicka Morrellego, faceta, który wyposażył swój dom w masę romantycznych pułapek dla swoich jednodniowych kochanek. Poza tym była mężatką i nie liczyło się w tym wypadku, który stopień szczęścia małżeńskiego osiągnęła. Powtarzała sobie to wszystko, żeby usprawiedliwić swoją rezerwę i rozgrzeszyć się z winy.

Wilgotne ubranie cuchnęło rzecznym błotem i zaschniętą krwią. Spod podartych rękawów żakietu i bluzki wyglądało zranione ramię. Kiedy weszła do hotelu, młody recepcjonista podniósł wzrok, a wyraz jego twarzy w jednej sekundzie z ukłonu: „Dzień dobry” zmienił się w przerażone spojrzenie: „O mój Boże”.

– A niech to, pani O’Dell, nic pani nie jest?

– Nic. Są dla mnie jakieś wiadomości?

Odwrócił się z niezdarnością nastolatka do regału z przegródkami na korespondencję.

Śnieg, którego przez noc napadało co najmniej z piętnaście centymetrów, przywarł do spodni Maggie i nasypał się do butów. Była przemarznięta, wykończona, zła i obolała.

Chłopak wręczył jej sześć różowych karteczek i małą zaklejoną kopertę z napisem „Agentka Specjalna O’Dell”, starannie wykaligrafowanym niebieskim atramentem.

– Co to jest? – Uniosła wyżej kopertę.

– Bo ja wiem. Znalazłem ją na podłodze z poranną pocztą.

Udała, że to nic ważnego.

– Można tu gdzieś u was kupić płaszcz, sweter i ciepłe buty?

– Raczej nie. Jakieś półtora kilometra na północ jest sklep Johna Deere’a, ale tam są tylko męskie rzeczy.

– Mogłabym prosić pana o przysługę? – Wyciągnęła pięciodolarowy banknot. – Mógłby pan zadzwonić do tego sklepu i poprosić, żeby dostarczyli mi kurtkę? Nieważne jaką, byle była ciepła i nie za duża.

– A buty? – Zapisał jej prośbę w bloku leżącym na ladzie recepcji.

– Tak, proszę spytać, czy mają jakiś rozmiar zbliżony do damskiej szóstki. Fason też nieważny, byle nadawały się do chodzenia po śniegu.

– Rozumiem. Ale wątpię, żeby otwierali przed ósmą czy dziewiątą.

– Nie szkodzi. Będę cale rano w pokoju. Proszę dać mi znać, kiedy ktoś od nich przyjedzie, żebym mogła się rozliczyć.

– Coś jeszcze? – spytał, jakby nagle zapragnął uczciwie zarobić na swoją piątkę.

– Macie tu obsługę hotelową?

– Nie, ale jak pani chce coś z „Wanda’s Diner”, zaraz pani zamówię. Możemy to pani dopisać do rachunku, a dostarczają za darmo.

– Świetnie. Zjadłabym solidne śniadanie. Jajecznicę, parówkę, tosty, sok pomarańczowy. Zapytaj, czy mają tam cappuccino.

– Zrobione. – Był zadowolony. Potraktował jej prośby tak poważnie, jakby dała mu oficjalne zlecenie z ramienia FBI.

Maggie ruszyła w dół holu, kiedy coś ją zatrzymało.

– Hej, jak się nazywasz?

Spojrzał zdumiony i ciut przestraszony.

– Calvin. Calvin Tate.

– Dziękuję, Calvin.

Znalazłszy się w swoim pokoju, Maggie zrzuciła natychmiast zaśnieżone buty i wydostała się ze spodni. Przekręciła termostat na dwadzieścia pięć stopni, zdjęła żakiet i bluzkę. Tego ranka bolały ją wszystkie mięśnie, od karku po łydki. Zaczęła delikatnie rozcierać zranione ramię, chwilę czekała, aż minie atak bólu, a kiedy nie mijał, rozcierała na nowo.

Poszła do łazienki i odkręciła prysznic. Usiadła na brzegu wanny, czekając na gorącą wodę, i zabrała się do przeglądania wiadomości, które były zanotowane dwoma charakterami pisma. O jedenastej dzwonił dyrektor Cunningham, nie zaznaczono jednak, czy była to jedenasta przed południem, czy w nocy. Czemu nie zadzwonił na jej komórkę? Cholera, wyleciało jej z głowy. Musi złożyć raport o zaginięciu telefonu komórkowego i zdobyć nowy.

Trzy wiadomości pochodziły od Darcy McManus z Kanału Piątego. Recepcjonista, z pewnością przejęty telefonem z telewizji, tym razem dokładnie zanotował czas. Każda z wiadomości zawierała nowy skład szczegółowych instrukcji, gdzie i kiedy można złapać McManus pod telefonem. Był tam jej służbowy numer i domowy, numer komórki oraz adres e-mailowy. Dwie wiadomości zostawił doktor Avery, terapeuta matki Maggie, obie późnym wieczorem, z prośbą o jak najszybszy kontakt.

Maggie zgadywała, że zaklejona koperta pochodzi od nieustępliwej pani McManus. Zza zasłony prysznica buchała para. W hotelach woda była zazwyczaj co najwyżej ciepła. Maggie wstała, żeby zakręcić kurek, i zatrzymała się przed lustrem. Jej odbicie znikało za mgłą. Przeciągnęła otwartą dłonią po gładkiej powierzchni, by zobaczyć zranione ramię. Trójkątna rana odbijała się krwawą czerwienią od białej skóry. Zdarła opatrunek Nicka, odkrywając cięcie długie na pięć do siedmiu centymetrów, pomarszczone i pomazane krwią. Na pewno zostanie blizna. Wspaniale. Będzie pasować do starych blizn.

Maggie odwróciła się, podnosząc miseczkę biustonosza. Pod lewą piersią zaczynała się kolejna poszarpana, czerwona szrama, dopiero co zagojona. Ciągnęła się dziesięć centymetrów w dół przez brzuch. To był prezent od Alberta Stucky’ego.

– Masz szczęście, że cię nie wypatroszyłem.

Pamiętała, jak to mówił, przeciągając nożem po jej skórze, tnąc tak uważnie, żeby przeciąć tylko zewnętrzną warstwę. Nic wtedy nie czuła, była zbyt odrętwiała i wycieńczona. Przygotowana na śmierć.

– Będziesz wciąż żyła – obiecał – kiedy zacznę jeść twoje flaki.

Od tamtej pory nic nie mogło jej zaszokować. Patrzyła, jak kroił dwie kobiety, odcinał im sutki i łechtaczkę, a one krzyczały wniebogłosy, ogłuszająco, potwornie. Potem je patroszył, a następnie zgniatał ich czaszki. Nie, niczym już nie mógł jej zaszokować. Ale za to pozostawił obraz swojej twarzy, który nigdy nie opuszczał jej pamięci.

Maggie nie miała ochoty, żeby jej ciało zamieniło się w szramy i blizny. Wystarczy, że umysł był wytatuowany obrazami.

Potarła twarz dłońmi, potem wsunęła je we włosy i przyglądała się swojemu odbiciu. Zaskoczyło ją, że wygląda jak mała, bezbronna dziewczynka. Przecież nic się nie zmieniło. Wciąż jest stanowczą, odważną kobietą, którą była, kiedy przed ośmiu laty rozpoczynała naukę w Akademii. Być może nieustająca walka troszkę ją zmęczyła i lekko pokiereszowała, ale w jej oczach była ta sama determinacja. Wciąż ją dostrzegała przez zasłonę gorącej pary, za horrorami, których była świadkiem. Albert Stucky to tylko przejściowa komplikacja, kłoda na drodze, którą trzeba pokonać lub obejść, ale od której nie można uciec.

Rozpięła stanik, zsunął się na podłogę. Ściągając majtki, przypomniała sobie o kopercie, która leżała na stosie innych wiadomości rozrzuconych na półce przy kranie. Wyjęła z niej kartkę. Zerknęła na duże litery i serce zaczęło jej bić mocniej. Chwyciła się półki, żeby utrzymać równowagę, po czym poddała się i ześliznęła na mokrą kafelkową posadzkę. Tylko nie to. To nie może się powtórzyć. Nie pozwoli na to. Podciągnęła kolana pod brodę, usiłując w ten sposób uciszyć narastający lęk.

Powtórnie przeczytała ostatnią wiadomość:

Czy twoja matka będzie potrzebowała niedługo ostatniego namaszczenia?