Kim Novak nigdy nie wykąpała się w jeziorze Genezaret

Rozdział 14

Ciało znalazł Lasse Krzywa Gęba i to on przez dwa kolejne dni pojawiał się na pierwszej stronie „Kurrena”. Jego rodzice mieli mały domek letniskowy w Sjölycke i właśnie tam Krzywa Gęba spędzał większą część lata. Jego odwiecznym marzeniem było zostać zawodowym kolarzem. Takim jak Harry Snell. Albo Ove Adamsson [6]. Z racji swojego wyglądu nie mógł zostać ani amantem filmowym, ani muzykiem, lecz nic nie stało na przeszkodzie, by został niedoścignionym mistrzem w jeździe na rowerze. Od kilku sezonów był w miejskiej reprezentacji juniorów i można było się spodziewać, że za rok lub dwa zrobi krok naprzód i przejdzie do seniorów. Nadzieja olimpijska, jak się zwykło mawiać w żargonie sportowym. Krzywa Gęba dysponował odpowiednimi warunkami, w to nie wątpił nikt, kto choć trochę siedział w temacie. Nikt nie myślał inaczej.

Ambicja nakazywała Krzywej Gębie wykorzystać te letnie dni na trening. Wcześnie rano, bo o siódmej, codziennie wyciągał z szopy swoją kolarzówkę i robił szosą pięćdziesiąt, sześćdziesiąt kilometrów.

Albo nawet osiemdziesiąt, albo dziewięćdziesiąt, jeśli był w dobrej formie, tak jak choćby dzisiaj. Zazwyczaj stronił od tych wyboistych, żwirowych tras leśnych, obawiając się wywrotki czy przedziurawienia opony.

Ale nie tego ranka. Prawdopodobnie szukał urozmaicenia, bo i takie odcinki zdarzały się na zawodach w tamtych czasach. We wczesnych latach sześćdziesiątych. Jadąc przez las, kierował się na wschód w stronę posesji Levisów. Podróż okazała się wyjątkowo krótka. Krótka i potwornie wstrząsająca, jak to później Lasse Krzywa Gęba określił na łamach „Kurrena”.

Po zaledwie kilku kilometrach pedałowania dojeżdża do krętej drogi obok naszego i Lundinów parkingu. Ile sił w nogach. Mocno pochylony nad kierownicą. Zauważa, że stoją tam dwa pojazdy. Czarny volkswagen i czerwone volvo PV 1800.

Właśnie ten drugi samochód powoduje, że z całej siły naciska na hamulec, tak iż tylko cud sprawia, że nie przelatuje nad kierownicą.

Lewe przednie drzwi są otwarte, a pod nimi leży twarzą do ziemi ciało. Mężczyzna w czarnych, wąskich butach, jasnych spodniach z elany i białej koszuli z krótkimi rękawami. To widzi Krzywa Gęba, kiedy zawraca rower i dostaje się z powrotem na niewielkie wzniesienie. Na siedzeniu kierowcy pasiasta marynarka. Co prawda mężczyzna leży na brzuchu, lecz jakby skulony, ramiona dziwnie wysunięte do przodu. Krzywa Gęba powtarza w kółko reporterom i fotografom, że właśnie po tych ramionach zrozumiał.

Zrozumiał, że coś było nie tak. Żywy człowiek nie leżałby w ten sposób. Widać to od razu, o ile ma się rozum i oczy na swoim miejscu, a te ponoć Krzywa Gęba miał tamtego ranka.

Jest dopiero kwadrans po szóstej. Czujnie i ostrożnie prowadzi swoją kolarzówkę w to przerażające miejsce.

Dopiero teraz widzi wszystko dokładnie.

Widzi ogromną dziurę w głowie mężczyzny. Wszędzie mnóstwo krwi. We włosach, na koszuli, dookoła na trawie.

Nie wie, kto to jest, gdyż naturalnie nie ma odwagi chwycić ciała i go obrócić. Zresztą tego nawet nie wolno robić. To policja jest od tego, by obracać martwe ciała, a nie Lasse Krzywa Gęba.

Nie, to nie Krzywa Gęba identyfikuje ciało leżące na parkingu, czynimy to my. Henry, Edmund i ja, bo właśnie do nas podbiega, krzycząc wniebogłosy.

To właśnie my biegniemy z nim z powrotem ścieżką w górę i to my otaczamy półkolem Bertila Berrę Armatę Albertssona, nie będąc w stanie wydusić z siebie jakiegokolwiek słowa.

Żaden z nas. Cała nasza trójka wie, że na ziemi leży Berra Armata, ale nikt nie zdobywa się na najmniejszy komentarz. Totalna cisza.

Lasse Krzywa Gęba też milczy. Przez pół minuty czterech ludzi stoi i wpatruje się w piątego, który człowiekiem już nie jest, i jest to najdłuższe pół minuty w naszym życiu.

Potem patrzę na zegarek i widzę, że jest za pięć wpół do siódmej. Jest poranek dziesiątego lipca. A więc Potworność stała się faktem.

Kiedy Lasse Krzywa Gęba zostawił nas, by zadzwonić od Lundinów na policję, pozostała jedna rzecz, którą musiałem sprawdzić, mimo że głowę miałem pustą jak wydmuszka. Udało mi się złapać kontakt wzrokowy z Henrym. Ustami formułował wyraz: „Ewa”, rzucając spojrzenie w kierunku Genezaret. Nie wiem dlaczego, ale czułem, że nie powinienem mieszać w to Edmunda. To wszystko musiało zostać między mną a moim bratem. To, co się działo.

Wydawało mi się, że Henry zrozumiał to moje niewypowiedziane na głos pytanie, ale nie odpowiedział na nie. Skinął tylko lekko głową i zapalił lucky strike’a.

Westchnąłem i oparłem się o Edmunda. Ten stał i dygotał z zimna. A tak poza tym to jego przepowiednia sprawdziła się.

W nocy dopadła mnie angina.