"Дарэчы, сэр", - сказаў я. «Мне засталося яшчэ адзінаццаць дзён пасля майго апошняга водпуску. Цяпер, калі я выканаў гэтае заданне, ці магу я атрымаць яшчэ пару тыдняў?»



Хоук паглядзеў на мяне з-пад сваіх калматых броваў.



"У Экс-ан-Правансе вас чакае сяброўка-францужанка", - сказаў ён, перш чым адвярнуцца. «Вазьмі дадатковыя два тыдні. Ты гэта заслужыў».







* * *




Я планаваў паездку з Air France, але спачатку зрабіў адзін прыпынак у Бостане. Заставалася звязаць вольны канец.



Дом на Луісбург-сквер, 21 1/2, у ранішнім сонечным святле здаваўся мірным і ціхамірным.



Сабрына адказала на мой званок. Яна моўчкі паглядзела на мяне і прачыніла дзверы, каб я мог увайсці.



Я пакруціў галавой. "У гэтым няма неабходнасці", - сказаў я. "Я проста хацеў сказаць табе асабіста".



«Я магу растлумачыць, Нік», - умольна сказала яна, а затым, калі мае словы дайшлі да мяне, яна спытала: «Што ты павінен мне сказаць?»



"Ты забіла Джулію", - сказаў я. "Вось чаму я патэлефанаваў па тэлефоне".



"Які званок? Пра што ты кажаш?"



«Да сябра ў Марсэлі», - холадна сказаў я. «Ён перадасць інфармацыю падвойнаму агенту. Мы выкарыстоўваем яго, калі нам трэба зьвязацца з КДБ”.



"Я не разумею", - сказала Сабрына. Сонечнае святло падала на яе валасы і твар, і ў той момант яна сапраўды выглядала як элегантная жанчына, жанчына, якая больш за ўсё непакоіцца аб паездцы за пакупкамі ў Шрыў, Крамп і Лоў, або ў Бонвіт Тэлер або Лорд і Тэйлар.



«Я перадаў рускім інфармацыю аб канчатковым плане Аляксандра Брэдфарда, - сказаў я ёй. «І я таксама падкрэсліў, што гэта вы адхілілі яго ад выканання ягонай місіі ў якасці афіцэра КДБ».



Твар Сабрыны стаў бледным.






Яна ахнула. - "Гэта няпраўда!"



"Я ведаю гэта", - роўна сказаў я без усялякіх эмоцый у голасе.



"Яны заб'юць мяне!"



"Так", - сказаў я. "Так, яны гэта зробяць."



З гэтымі словамі я павярнуўся і пайшоў прэч ад дома на Луісбург-сквер і ад Сабрыны. Я ўзяў таксі да аэрапорта Логан і рэйса 453 авіякампаніі Air France на першым этапе майго падарожжа ў Экс-ан-Праванс і да якія чакаюць мяне абдымкам Кларысы.








Перабежчык





Нік Картэр



Перабежчык



Першы раздзел



У Акапулька заўсёды свеціць сонца. У невялікім гасцінічным нумары з выглядам на пляж з белым пяском Нік Картэр, забойца нумар адзін у кампаніі AX, назіраў, як чырвоны шар заходзячага сонца ўсплёсквае над морам. Яму спадабалася гэтае відовішча, і ён рэдка яго прапускаў, але ён прабыў у Акапулька ўжо месяц і адчуў, як унутры яго нарастае трывожны непакой.



Хоук настаяў на тым, каб на гэты раз ён узяў адпачынак, і Нік спачатку быў за гэта. Але месяц - гэта занадта доўга для бяздзейнага жыцця. Яму патрэбна было заданне.



Кілмайстар адвярнуўся ад акна, якое ўжо цямнела ў прыцемках, і паглядзеў на пачварны чорны тэлефон на тумбачцы. Яму амаль хацелася, каб ён зазваніў.



За яго спіной пачуўся шолах прасцінай. Нік завяршыў свой паварот тварам да ложка. Лаура Бест працягнула яму свае доўгія загарэлыя рукі.



«Зноў, дарагі», - сказала яна хрыплым ад сну голасам.



Нік увайшоў у яе абдымкі, яго магутная грудзі раздушыла яе ідэальна сфармаваныя аголеныя грудзей. Ён правёў вуснамі па яе вуснах, адчуваючы прысмак сну ў яе дыханні. Лаура нецярпліва варушыла вуснамі. Пальцамі ног яна працягнула прасціну паміж імі. Гэты рух усхваляваў іх абодвух. Лаура Бест ўмела займацца каханнем. Яе ногі, як і яе грудзі - сапраўды, як і ўся яна - былі ідэальна сфарміраваны. У яе твары была дзіцячая прыгажосць, якая спалучае ў сабе нявіннасць і мудрасць, а часам і адкрытае жаданне. Нік Картэр ніколі не ведаў больш дасканалай жанчыны. Яна была ўсім для ўсіх мужчын. У яе была прыгажосць. Яна была багатая дзякуючы нафтаваму багаццю, пакінутаму ёй бацькам. У яе былі мазгі. Яна была адной з самых прыгожых людзей з усяго свету, ці, як аддаваў перавагу Нік, астанкаў Джэтсета. Занятак каханнем было яе спортам, хобі, пакліканнем. Апошнія тры тыдні яна расказвала сваім міжнародным сябрам, што шалёна любіць Артура Поргеса, пакупніка і прадаўца дзяржаўных лішкаў тавараў. Артур Поргес аказаўся сапраўдным прыкрыццём Ніка Картэра.



У Ніка Картэра таксама было мала роўных у сферы заняткаў каханнем. Мала што задавальняла яго так, як заняткі каханнем з прыгожай жанчынай. Заняткі каханнем з Лорай Бест цалкам задаволілі яго. І ўсё яшчэ-



"Ой!" - Усклікнула Лаура. «А зараз, дарагі! У цяперашні час!» Яна выгнулася да яго, правяла пазногцямі па яго мускулістай спіне.



А калі яны разам завяршылі свой любоўны акт, яна абмякла і, цяжка дыхаючы, упала ад яго.



Яна адкрыла свае вялікія карыя вочы, гледзячы на ??яго. «Божа, гэта было добра! Гэта было яшчэ лепш». Яе вочы слізганулі па яго грудзях. "Ты ніколі не стамляешся, праўда?"



Нік усміхнуўся. "Я стамляюся." Ён лёг побач з ёй, выцягнуў з тумбачкі адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам, закурыў і працягнуў ёй.



Лаура прыўзнялася на локці, каб лепей разгледзець яго твар. Яна пахітала галавой, гледзячы на цыгарэту. "Жанчына, якая стамляе цябе, павінна быць больш жанчынай, чым я".



«Не, - сказаў Нік. Ён сказаў гэта збольшага таму, што верыў у гэта, а збольшага таму, што лічыў, што яна хацела гэта пачуць.



Яна адказала на яго ўсмешку. Ён меў рацыю.



«Гэта было разумна з твайго боку», - сказала яна, праводзячы ўказальным пальцам па яго носе. "Ты заўсёды кажаш правільныя рэчы ў патрэбны час, ці не так?"



Нік глыбока зацягнуўся цыгарэтай. "Ты жанчына, якая ведае мужчын, я дам табе гэта". І ён быў мужчынам, які ведаў жанчын.



Лаура Бест вывучала яго, яе вялікія вочы мігацелі далёкім бляскам. Яе каштанавыя валасы спадалі на левае плячо, амаль закрываючы грудзі. Указальны палец злёгку слізгануў па яго вуснах, горлу; яна паклала далонь на яго масіўную грудзі. Нарэшце яна сказала: "Ты ж ведаеш, што я кахаю цябе, ці не так?"



Нік не хацеў, каб размова пайшла ў тым кірунку, у якім ён ідзе. Калі ён упершыню сустрэў Лору, яна параіла яму не чакаць занадта шмат чаго. Іх адносіны будуць выключна для смеху. Яны цалкам атрымлівалі асалоду ад адзін аднаго, а калі гэта памеркла, яны расталіся добрымі сябрамі. Ніякіх эмацыйных праблем, ніякай ліпкай тэатральнасці. Яна пайшла за ім, а ён за ёй. Яны займаліся каханнем і весяліліся. Перыяд. Гэта была філасофія цудоўных людзей. І Нік больш за пагадзіўся. У яго быў перапынак паміж заданнямі. Лаура была адной з самых прыгожых жанчын, якіх ён калі-небудзь сустракаў. Весялосць была назвай гульні.



Але ў апошні час яна стала капрызнай. У дваццаць два гады яна ўжо была замужам і разводзілася тройчы. Яна казала аб сваіх мінулых мужах, як паляўнічы кажа аб сваіх трафеях. Каб Лора кахала, Лора павінна была валодаць. І для Ніка гэта быў адзіны недахоп яе дасканаласці.



"Ці не так?" - паўтарыла Лаура. Яе вочы шукалі яго.



Нік расцерці цыгарэту ў попельніцы на тумбачцы. «Адчуваеце сябе плаваць пры месячным святле?» ён спытаў.



Лаура плюхнулася на ложак побач з ім. "Чорт! Хіба ты не можаш сказаць, калі я спрабую зрабіць табе прапанову?"



"Што прапанаваць?"



«Шлюб, вядома. Я хачу, каб ты жаніўся на мне, каб прыбраць мяне ад усяго гэтага».



Нік усміхнуўся. "Пойдзем купацца пры месячным святле".



Лаура не ўсміхнулася ў адказ. "Не, пакуль я не атрымаю адказ".



Тэлефон зазваніў.



Нік з палёгкай рушыў да яго. Лаура схапіла яго за руку, трымаючы яе.



"Ты не здымеш трубку, пакуль я не атрымаю адказ".



Вольнай рукой Нік лёгка прыслабіў






яе моцную хватку на яго руцэ. Ён зняў слухаўку, спадзеючыся пачуць голас Хоука.



"Мастацтва, дарагі", - вымавіў жаночы голас з лёгкім нямецкім акцэнтам. «Магу я пагаварыць з Лорай, калі ласка?»



Нік даведаўся ў гэтым голасе Сонні, яшчэ адзін астатак Jet-Set. Ён перадаў тэлефон Лаўры. "Гэта Сонні".



У гневе Лаура ўскочыла з ложка, паказала Ніку прыгожую мову і прыклала тэлефон да вуха. «Чорт цябе пабяры, Сонні. Ты абраў пякельны час для званка.



Нік стаяў каля акна і глядзеў, але не бачыў белых шапак, слаба прыкметных над цёмным морам. Ён ведаў, што гэта будзе апошняя ноч, якую ён правядзе з Лорай. Тэлефанаваў Хоук ці не, іх адносіны скончыліся. Нік быў крыху злы на сябе за тое, што дазволіў гэтаму зайсці так далёка, як гэта адбылося.



Лаура павесіла трубку. "Раніцай мы плывём на лодцы на Пуэрта Валларта". Яна сказала гэта лёгка, зразумела. Яна строіла планы. "Думаю, мне трэба пачаць збіраць рэчы". Яна нацягнула трусікі, падняла бюстгальтар. На яе твары было засяроджанае выраз, як быццам яна шмат думала.



Нік падышоў да сваіх цыгарэт, закурыў яшчэ адну. На гэты раз ён ёй не прапанаваў.



"Добра?" - Спытала Лаура. Яна зашпільвала бюстгальтар.



"Добра што?"



«Калі мы пажэнімся?»



Нік ледзь не падавіўся цыгарэтным дымам, які ён удыхнуў.



«Пуэрта Валларта было б добрым месцам», - працягнула яна. Яна ўсё яшчэ строіла планы.



Тэлефон зноў зазваніў.



Нік падняў яго. "Так?"



Ён адразу пазнаў голас Хоўка. "Г-н. Поргес?



"Так."



«Гэта Томпсан. Наколькі я разумею, у вас ёсць на продаж сорак тон чыгуну.



"Гэта правільна."



«Калі кошт будзе прыдатнай, я магу быць зацікаўлены ў куплі дзесяці тон гэтага прадукта. Вы ведаеце, дзе мой офіс? "



«Так», - адказаў Нік з шырокай усмешкай. Хоук хацеў яго ў дзесяць гадзін. Але сёння а дзесятай гадзіне ці заўтра раніцай? "Няўжо заўтра раніцай будзе дастаткова?" ён спытаў.



«Добра», - завагаўся Хоўк. "У мяне заўтра некалькі сустрэч".



Ніку больш не трэба было казаць. Што б правадыр ні прыгатаваў для яго, гэта было тэрмінова. Кілмайстар крадком зірнуў на Лору. Яе цудоўны твар быў напружаным. Яна з трывогай назірала за ім.



"Я палячу адсюль наступным самалётам", - сказаў ён.



"Гэта будзе выдатна."



Яны павесілі слухаўку разам.



Нік павярнуўся да Лоры. Калі б яна была Джорджет, або Суі Чынг, або любой іншай дзяўчынай Ніка, яна надзьмула б вусны і падняла б невялікі шум. Але яны расталіся сябрамі і паабяцалі адзін аднаму, што ў наступны раз працягнецца даўжэй. Але з Лорай так не атрымалася. Ён ніколі не ведаў нікога падобнага да яе. З ёй павінна было быць усё ці нічога. Яна была багатая і распешчаная і прывыкла паступаць па-свойму.



Лаура выглядала прыгожай, стоячы ў бюстгальтары і трусіках, паклаўшы руку на сцягна.



"Так?" - сказала яна, прыўзняўшы бровы. На яе твары быў выраз маленькага дзіцяці, якое глядзела на тое, што яна хацела адабраць у яе.



Нік хацеў зрабіць гэта як мага больш бязбольным і кароткім. «Калі вы збіраецеся на Пуэрта Валларта, вам лепш пачаць збіраць рэчы. Да пабачэння, Лора.



Яе рукі ўпалі па баках. Яе ніжняя губа пачала злёгку дрыжаць. "Тады ўсё скончана?"



"Так."



"Цалкам?"



«Цалкам дакладна», - Нік ведаў, што яна ніколі не зможа стаць яшчэ адной з яго дзяўчынак. Разрыў з ёй павінен быў быць канчатковым. Ён затушыў цыгарэту, якую выкурыў, і пачаў чакаць. Калі яна збіралася ўзарвацца, ён быў да гэтага гатовы.



Лаура паціснула плячыма, слаба ўсміхнулася яму і пачала расшпільваць бюстгальтар. "Тады давайце зробім гэты апошні раз самым лепшым", - сказала яна.



Яны займаліся каханнем, спачатку далікатна, затым люта, кожны забіраючы ў іншага ўсё, што можна было даць. Гэта быў іх апошні раз разам; яны абодва ведалі гэта. А Лора ўвесь час плакала, слёзы цяклі па скронях, змочваючы падушку пад ёй. Але яна мела рацыю. Гэта было найлепш.



У дзесяць хвілін адзінаццатага Нік Картэр увайшоў у невялікі офіс у будынку Amalgamated Press and Wire Services на Дзюпон-Серкл. У Вашынгтоне ішоў снег, і плечы яго паліто былі вільготнымі. У офісе пахла затхлым цыгарным дымам, але кароткі чорны недакурак, які захраснуў паміж зубамі Хоука, так і не загарэўся.



Хоук сядзеў за цьмяна асветленым сталом, яго ледзяныя вочы ўважліва вывучалі Ніка. Ён глядзеў, як Нік павесіў паліто і сеў насупраць яго.



Нік ужо змясціў Лору Бест разам са сваёй вокладкай Артура Поргеса ў банк памяці свайго розуму. Ён мог успомніць гэты ўспамін, калі хацеў, але, хутчэй за ўсё, ён проста спыняўся там. Цяпер ён быў Нікам Картэрам, N3, Killmaster для AX. П'ер, яго маленькая газавая бомба, вісела на сваім любімым месцы паміж яго ног, як трэцяе яечка. Тонкі штылет Х'юга быў трывала замацаваны на яго руцэ, гатовы змясціцца ў яго руку, калі яму гэта спатрэбіцца. А Вільгельміна, яго 9-міліметровы «Люгер», утульна ўладкавалася пад яго левай падпахай. Яго мозг быў настроены на Хоука, яго мускулістае цела чакала дзеянняў. Ён быў узброены і гатовы да працы.



Хоук зачыніў тэчку і адкінуўся на спінку крэсла. Ён выцягнуў выродлівую чорную недакурак з рота, з агідай вывучыў яго і кінуў у смеццевае вядро побач са сваім сталом. Амаль адразу ён заціснуў у зубах яшчэ адну цыгару, і яго скурысты твар затуманіў дымам.



"Нік, у мяне для цябе ёсць цяжкая задача", - раптам сказаў ён.








Нік нават не спрабаваў схаваць усмешку. Абодва ведалі, што ў N3 заўсёды самыя крутыя задачы.



Хоук працягнуў. "Слова" меланомы "што-небудзь для вас значыць?"



Нік успомніў, што калісьці чытаў гэтае слова. "Нейкае стаўленне да пігмента скуры, ці не так?"



На дабрадушным твары Хоука з'явілася задаволеная ўсмешка. «Дастаткова блізка, - сказаў ён. Ён адкрыў тэчку перад сабой. «Не дазваляйце гэтым дзесяцідаляравым словам збіць вас з панталыку». Ён пачаў чытаць. «У 1966 годзе з дапамогай электроннага мікраскопа прафесар Джон Лу адкрыў метад выдзялення і характарыстыкі такіх скурных захворванняў, як меланома, клеткавы сіні невус, альбінізм і іншыя. Хоць гэтае адкрыццё было важна само па сабе, сапраўдная каштоўнасць гэтага адкрыцця заключалася ў тым, што, ведаючы і ізаляваўшы гэтыя хваробы, стала лягчэй дыягнаставаць больш сур'ёзныя захворванні». Хоук паглядзеў на Ніка з тэчкі. "Гэта было ў 1966 годзе".



Нік нахіліўся наперад, чакаючы. Ён ведаў, што правадыр нешта намышляе. Ён таксама ведаў, што ўсё, што сказаў Хоўк, было важным. Цыгарны дым вісеў у маленькім офісе, як сіні туман.



«Да ўчорашняга дня, – сказаў Хок, – прафесар Лу працаваў дэрматолагам у праграме НАСА «Венера». Працуючы з ультрафіялетам і іншымі формамі выпраменьвання, ён удасканальваў злучэнне, больш дасканалае, чым бензафеноны, у абароне ад шкодных прамянёў скуры. Калі ён даб'ецца посьпеху, у яго будзе склад, які абараняе скуру ад сонечных прамянёў, пухіроў, цяпла і радыяцыі». Хоук зачыніў тэчку. «Мне не трэба расказваць вам каштоўнасць такога злучэння».



Мозг Ніка засвоіў інфармацыю. Не, яму не трэба было казаць. Ягоная каштоўнасць для НАСА была відавочная. У маленькіх кабінах касмічных апаратаў касманаўты часам падвяргаліся ўздзеянню шкодных прамянёў. З новым складам промні можна было абясшкодзіць. З медыцынскага пункта гледжання яго ўжыванне можа распаўсюджвацца на пухіры і апёкі. Магчымасці здаваліся бязмежнымі.



Але Хок сказаў да ўчарашняга дня. "Што адбылося ўчора?" - спытаў Кілмайстар.



Хоук устаў, падышоў да змрочнага акна. Ва ўмовах лёгкага снегападу і цемры не было чаго бачыць, акрамя адлюстравання яго ўласнага жылістага цела, апранутага ў вольны, мяты гарнітур. Ён глыбока зацягнуўся цыгарай і выпусціў дым на адлюстраванне. "Учора прафесар Джон Лу прыляцеў у Ганконг". Шэф павярнуўся да Ніку. "Учора прафесар Джон Лу абвясціў, што пераходзіць на бок Чы Корнс!"



Нік закурыў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Ён разумеў сур'ёзнасць такога адступніцтва. Калі б злучэнне было ўдасканалена ў Кітаі, яго найбольш відавочнай каштоўнасцю была б абарона скуры ад ядзернай радыяцыі. У Кітая ўжо была вадародная бомба. Такая абарона для іх можа быць зялёным святлом для выкарыстання іх бомб. "Хто-небудзь ведае, чаму прафесар вырашыў пайсці?" - спытаў Нік.



Хоук паціснуў плячыма. «Ніхто - ні НАСА, ні ФБР, ні ЦРУ - ніхто не можа прыдумаць прычыну. Пазаўчора ён ідзе на працу, і дзень ідзе нармальна. Учора ён абвясціў у Ганконгу, што збіраецца дэзертыраваць. Мы ведаем, дзе ён, але ён нікога ня хоча бачыць».



"Як наконт яго мінулага?" - спытаў Нік. "Ёсць што-небудзь камуністычнае?"



Цыгара згасла. Хоук жаваў яе, пакуль казаў. "Нічога. Ён амерыканец кітайскага паходжання, нарадзіўся ў кітайскім квартале Сан-Францыска. Атрымаў ступень у Берклі, ажаніўся з дзяўчынай, якую сустрэў там, перайшоў на працу ў НАСА ў 1967 годзе. У яго ёсць дванаццацігадовы сын. Як і большасць навукоўцаў, ён не мае ніякіх палітычных інтарэсаў.Ён адданы двум рэчам: сваёй працы і сваёй сям'і.Яго сын гуляе ў Малодшай лізе.У адпачынку ён бярэ сваю сям'ю на глыбакаводную рыбалку ў заліве на іх васемнаццаціфутавай лодцы з падвесным маторы". Правадыр адкінуўся на спінку крэсла. "Не, у яго мінулым няма нічога".



Кілмайстар затушыў недакурак цыгарэты. У маленькім офісе вісеў густы дым. Радыятар ствараў вільготны запал, і Нік адчуў, што злёгку пацее. "Прычына павінна быць або ў рабоце, або ў сям'і", - сказаў ён.



Хоук кіўнуў. “Я так разумею. Аднак у нас ёсць невялікая праблема. ЦРУ паведаміла нам, што не мае намеру дазваляць яму працаваць над гэтым комплексам у Кітаі. Калі Чы Корны яго заатрымаюць, ЦРУ дашле агента, каб забіць яго».



Нік прыдумаў нешта падобнае. Гэта не было рэдкасцю. AX нават часам гэта рабіў. Калі ўсё не ўдалося вярнуць перабежчыка і калі ён быў дастаткова важны, апошнім крокам было яго забойства. Калі агент не вярнуўся - вельмі дрэнна. Агенты былі неабавязковымі.



«Справа ў тым, – сказаў Хоук, – што НАСА хоча яго вярнуць. Ён бліскучы навуковец і дастаткова малады, таму тое, над чым ён працуе зараз, будзе толькі пачаткам». Ён без гумару ўсміхнуўся Ніку. «Гэта тваё заданне, N3. Выкарыстоўвайце што-небудзь, акрамя выкрадання, але вярніце яго! »



"Ды сэр."



Хоук выцягнуў цыгарны недакурак з рота. Ён далучыўся да іншага ў смеццевым вядры. «З прафесарам Лу ў НАСА працаваў калега-дэрматолаг. Яны былі добрымі працоўнымі сябрамі, але з меркаванняў бяспекі ніколі не збіраліся разам. Яго клічуць Крыс Уілсан. Гэта будзе ваша прыкрыццё. Гэта можа адкрыць дзверы для цябе ў Ганконгу. "








"А як наконт сям'і прафесара?" - спытаў Нік.



«Наколькі нам вядома, ягоная жонка ўсё яшчэ знаходзіцца ў Арланда. Мы дамо вам яе адрас. Аднак яна ўжо прайшла сумоўе і не змагла даць нам нічога карыснага.



"Не пашкодзіць паспрабаваць".



У ледзяным поглядзе Хоўка была ўхвала. N3 мала што прымаў на словах іншых. Нічога не было вычарпана, пакуль ён асабіста не паспрабаваў. Гэта была толькі адна прычына, па якой Нік Картэр быў агентам нумар адзін AXE. «Нашы аддзелы ў вашым поўным распараджэнні, – сказаў Хоук. “Атрымайце ўсё, што вам трэба. Удачы, Нік».



Нік ужо стаяў. "Я зраблю ўсё, што ў маіх сілах, сэр". Ён ведаў, што правадыр ніколі не чакаў большага ці меншага, чым ён мог.



У аддзеле спецэфектаў і мантажу AXE Нік атрымаў дзве маскіроўкі, якія, як ён думаў, яму спатрэбяцца. Адным з іх быў Крыс Уілсан, які тычыўся ўсяго толькі адзення, дзе-нідзе набівання і некаторых змен у манерах. Іншы, які будзе выкарыстаны пазней, быў крыху больш складана. У яго было ўсё неабходнае - адзенне і касметыка - у сакрэтным адсеку яго багажу.



У Documents ён запомніў двухгадзінную запісаную на магнітафон лекцыю аб працы Крыса Ўілсана ў НАСА, а таксама ўсё, што асабісты AX ведаў пра гэтага чалавека. Ён атрымаў неабходны пашпарт і дакументы.



Да поўдня злёгку пульхны, стракаты новы Крыс Уілсан сеў на борт Боінга 707, рэйс 27, у Арланда, Фларыда.



РАЗДЗЕЛ ДРУГІ



Калі самалёт кружыў над Вашынгтонам перад паваротам на поўдзень, Нік заўважыў, што снег крыху лёг. Асадкі блакітнага неба выглядалі з-за аблокаў, і калі самалёт набіраў вышыню, яго акно асвятлілася сонечным святлом. Ён уладкаваўся на сваім месцы, і калі лямпачка "Не паліць" згасла, ён закурыў адну са сваіх цыгарэт.



Некаторыя рэчы здаваліся дзіўнымі ў дэзерцірстве прафесара Лу. Па-першае, чаму прафесар не ўзяў з сабой сям'ю? Калі Чы Корны прапаноўвалі яму лепшае жыццё, здавалася лагічным, што ён хацеў бы, каб яго жонка і сын падзяліліся ёю з ім. Калі, вядома, жонка не стала прычынай яго ўцёкаў.



Яшчэ адна загадкавая рэч заключалася ў тым, адкуль Чы Корны даведаліся, што прафесар працаваў над гэтым злучэннем скуры. У НАСА была строгая сістэма бяспекі. Усіх, хто на іх працаваў, старанна правяралі. Тым не менш, Чы Корны ведалі аб злучэнні і пераканалі прафесара Лу ўдасканаліць яго для іх. Як? Што яны маглі яму прапанаваць, чаго не змаглі супаставіць амерыканцы?



Нік меў намер знайсці адказы. Ён таксама меў намер вярнуць прафесара. Калі ЦРУ адправіць свайго агента забіць гэтага чалавека, гэта будзе азначаць, што Нік пацярпеў няўдачу - а ў Ніка не было намеры прайграць.



Нік раней меў справу з перабежчыкамі. Ён выявіў, што яны дэзертыравалі з-за прагнасці, ці яны ўцякалі ад чагосьці, ці яны беглі да чагосьці. У выпадку з прафесарам Лу магло быць некалькі прычын. Нумар адзін, канешне, грошы. Магчыма, Чы Корны паабяцалі яму аднаразовую здзелку за комплекс. Вядома, НАСА не было самай высокааплатнай арганізацыяй. І кожны заўсёды можа выкарыстоўваць лішнюю драпіну.



Потым была сямейная бязладзіца. Нік выказаў здагадку, што ў кожнага жанатага мужчыны ў той ці іншы час былі праблемы са шлюбам. Можа, яго жонка спала з каханкам. Можа, у Чы Карноў быў для яго нехта лепшы. Магчыма, яму проста не падабаўся яго шлюб, і гэта выглядала як самае простае выйсце. Для яго былі важныя дзве рэчы - яго сям'я і яго праца. Калі ён адчуваў, што яго сям'я распадаецца, гэтага магло быць дастаткова, каб адправіць яго. Калі не, то гэта яго праца. Як вучоны, ён, верагодна, патрабаваў пэўнай свабоды ў сваёй працы. Магчыма, Chi Corns прапаноўвалі неабмежаваную свабоду, неабмежаваныя магчымасці. Гэта было б стымулам для любога вучонага.



Чым больш Кілмайстар думаў пра гэта, тым больш адкрывалася магчымасцяў. Адносіны мужчыны са сваім сынам; пратэрмінаваныя рахункі і пагрозы вяртання ў валоданне; агіду да амерыканскай палітычнай палітыкі. Усё магчыма, магчыма і верагодна.



Вядома, Чы Корны маглі насамрэч прымусіць прафесара бегчы, чымсьці пагражаючы яму. «Да чорта ўсё гэта, - падумаў Нік. Як заўсёды, ён гуляў на слых, выкарыстоўваючы свае таленты, зброю і розум.



Нік Картэр глядзеў на павольна які рухаецца пейзаж далёка пад акном. Ён не спаў сорак восем гадзін. Выкарыстоўваючы ёгу, Нік засяродзіўся на поўным паслабленні свайго цела. Яго розум заставаўся настроеным на яго асяроддзе, але ён прымусіў сваё цела паслабіцца. Кожны мускул, кожнае валакно, кожная клетка цалкам паслаблены. Для ўсіх, хто глядзеў, ён выглядаў як чалавек у глыбокім сне, але яго вочы былі адчыненыя, а яго мозг быў у прытомнасці.



Але яго паслабленні не наканавана было адбыцца. Сцюардэса перапыніла яго.



"З вамі ўсё ў парадку, містэр Уілсан?" спытала яна.



«Так, добра, - сказаў Нік. Мускулы яго цела зноў напружыліся.



«Я думала, ты страціў прытомнасць. Прынесці вам што-небудзь?"



"Не Дзякуй."



Гэта было прыгожае стварэнне з міндалепадобнымі вачыма, высокімі скуламі і пышнымі поўнымі вуснамі. Ліберальная палітыка авіякампаніі ў дачыненні да ўніформы дазваляла яе блузцы шчыльна абліпаць яе вялікія выступалыя грудзі. Яна насіла пояс, таму што яго патрабавалі ўсе авіякампаніі. Але Нік сумняваўся, што







яна насіла такой, акрамя як падчас працы. Канечне, ёй гэта было не патрэбна.



Сцюардэса збянтэжылася пад яго позіркам. Эга Ніка было дастаткова, каб ведаць, што нават з тоўстымі ачкамі і тоўстай сярэдзінай ён усё роўна ўплывае на жанчын.



"Хутка мы будзем у Арланда", - сказала яна, і яе шчокі пачырванелі.



Калі яна рухалася перад ім па праходзе, кароткая спадніца адкрывала доўгія, прыгожа звужаныя ногі, а Нік дабраслаўляў кароткія спадніцы. На імгненне ён падумаў аб тым, каб запрасіць яе на вячэру. Але ён ведаў, што часу ня будзе. Калі ён скончыў інтэрв'ю з місіс Лу, яму трэба было сесці на самалёт у Ганконг.



У маленькім аэрапорце Арланда Нік схаваў свой багаж у шафцы і даў кіроўцу таксі хатні адрас прафесара. Яму стала крыху не па сабе, калі ён уладкаваўся на заднім сядзенні таксі. Паветра было душным і гарачым, і хоць Нік скінуў паліто, ён усё яшчэ быў у цяжкім гарнітуры. І ўся гэтая набіўка вакол яго таліі таксама не моцна дапамагла.



Дом быў заціснуты паміж іншымі дамамі, гэтак жа, як той, што размяшчаўся па абодва бакі квартала. З-за спякоты распырсквальнікі стаялі амаль на ўсіх. Газоны выглядалі дагледжанымі і густа-зялёнымі. Вада са сцёкавай канавы цякла паабапал вуліцы, а бетонныя тратуары, звычайна белыя, пацямнелі ад вільгаці з распырсквальнікаў. Ад ганка да ходніка цягнуўся кароткі ходнік. Як толькі Нік заплаціў таксісту, ён адчуў, што за ім назіраюць. Усё пачалося з таго, што тонкія валасы ўсталі ў яго на шыі. Лёгкія, калючыя дрыжыкі мінулі па яго целе, а затым хутка сышоў. Нік павярнуўся да хаты якраз своечасова, каб убачыць, як заслона зноў стаў на месца. Кілмайстар ведаў, што яго чакалі.



Нік не асабліва цікавіўся гэтай гутаркай, асабліва з хатнімі гаспадынямі. Як указаў Хоук, яна ўжо прайшла сумоўе і не магла прапанаваць нічога карыснага.



Калі Нік падышоў да дзвярэй, ён утаропіўся на твар, агаліўшы самую шырокую хлапечую ўхмылку. Адзін раз ён націснуў кнопку званка. Дзверы неадкладна адчыніліся, і ён апынуўся твар у твар з місіс Джон Лу.



“Г-жа. Лу?» - спытаў Кілмайстар. Калі ён атрымаў кароткі кіў, ён сказаў: «Мяне клічуць Крыс Уілсан. Я працаваў з тваім мужам. Цікава, ці магу я крыху пагаварыць з табой».



"Што?" Яе лоб нахмурыўся.



Усмешка Ніка застыла на яго твары. “Так. Мы з Джонам былі добрымі сябрамі. Я не магу зразумець, чаму ён так зрабіў”.



"Я ўжо размаўляла з кімсьці з НАСА". Яна не зрабіла ні найменшага руху, каб адчыніць дзверы шырэй або запрасіць яго ўвайсці.



"Так", - сказаў Нік. "Я ўпэўнены, што так". Ён мог зразумець яе варожасць. Сыход мужа быў для яе дастаткова цяжкім выпрабаваннем, паколькі да яе не прыставалі ЦРУ, ФБР, НАСА, а зараз і ён сам. Кілмайстар адчуваў сябе аслом, якім прыкідваецца. "Калі б я мог проста пагаварыць з табой ..." Ён дазволіў словах замаўчаць.



Місіс Лу глыбока ўздыхнула. "Выдатна. Увайдзіце." Яна адчыніла дзверы, крыху адступіўшы.



Апынуўшыся ўсярэдзіне, Нік ніякавата спыніўся ў холе. У доме было крыху халадней. Ён упершыню па-сапраўднаму зірнуў на місіс Лу.



Яна была невысокага росту, ніжэй за пяць футаў. Нік выказаў здагадку, што яе ўзрост - ад да трыццаці. Яе валасы колеру Воранава крыла густымі завіткамі ляжалі на верхавіне, спрабуючы стварыць ілюзію росту, але не зусім выносячы яе. Выгібы яе цела плыўна пераходзілі ў акругласць, не асабліва тоўстую, але цяжкую, чым звычайна. У яе была вага прыкладна на дваццаць пяць фунтаў. Яе ўсходнія вочы былі яе самай выбітнай рысай, і яна ведала гэта. Яны былі старанна створаны з выкарыстаннем патрэбнай колькасці лайнера і ценяў. Місіс Лу не выкарыстоўвала ні памады, ні іншага макіяжу. Яе вушы былі праколатыя, але з іх не звешваліся завушніцы.



«Калі ласка, прайдзіце ў гасціную, - сказала яна.



Гасцёўня была абстаўлена сучаснай мэбляй і, як і фае, была выслана тоўстым дываном. Усходні ўзор кружыўся па дыване, але Нік заўважыў, што ўзор дывана быў адзіным усходнім узорам у пакоі.



Місіс Лу паказала Кілмайстру на далікатную з выгляду канапу і села на крэсла насупраць яго. "Думаю, я расказаў іншым усё, што ведаю".



"Я ўпэўнены, што ты гэта зрабіла", - сказаў Нік, упершыню перарываючы ўхмылку. «Але гэта для майго сумлення. Мы з Джонам працавалі ў цесным супрацоўніцтве. Мне не хацелася б думаць, што ён зрабіў гэта з-за таго, што я сказаў ці зрабіў».



«Я так не думаю, - сказала місіс Лу.



Як і большасць хатніх гаспадынь, місіс Лу была ў штанах. Зверху на ёй была мужчынская кашуля, надта вялікая для яе. Ніку падабаліся жаночыя мехаватыя кашулі, асабліва тыя, якія зашпіляліся спераду. Ён не любіў жаночыя штаны. Яны належалі сукенкам ці спадніцам.



Цяпер сур'ёзна, калі ўхмылка цалкам знікла, ён сказаў: "Вы можаце прыдумаць якую-небудзь прычыну, па якой Джон захацеў сысці?"



"Не", - сказала яна. "Але калі гэта супакоіць вас, я сумняваюся, што гэта мае да вас нейкае дачыненне".



"Тады гэта павінна быць нешта тут, дома".



"Я сапраўды не мог сказаць". Місіс Лу занервавалася. Яна сядзела, падціснуўшы пад сябе ногі, і працягвала круціць заручальны пярсцёнак вакол пальца.



Акуляры, якія насіў Нік, здаваліся яму цяжкімі на пераноссі. Але яны нагадалі яму, кім ён прыкідваўся.







У такой сітуацыі было б занадта лёгка пачаць задаваць пытанні, як Нік Картэр. Ён скрыжаваў ногі і пацёр падбародак. «Я не магу пазбавіцца адчування, што нейкім чынам я стаў прычынай усяго гэтага. Джону падабалася яго праца. Ён быў адданы табе і хлопчыку. Якія ў яго маглі быць прычыны для гэтага, місіс Лу, нецярпліва сказала: "Якімі б ні былі яго прычыны, я ўпэўнены, што яны былі асабістымі".



"Вядома", - Нік ведаў, што яна спрабуе завяршыць гэтую размову. Але ён быў яшчэ не зусім готаў. "Што-небудзь здарылася тут, дома за апошнія некалькі дзён?"



"Што вы маеце на ўвазе?" Яе вочы звузіліся, і яна ўважліва вывучыла яго. Яна была напагатове.



"Праблемы ў шлюбе", - прама сказаў Нік.



Яе вусны сціснуліся. “Г-н. Уілсан, я не думаю, што гэта ваша справа. Незалежна ад прычыны, па якой мой муж хоча сысці, яе можна знайсці ў НАСА, а не тут».



Яна злавалася. З Нікам усё было ў парадку. Злосныя людзі часам казалі тое, чаго звычайна не казалі б. "Вы ведаеце, над чым ён працаваў у НАСА?"



„Вядома, не. Ён ніколі не казаў пра сваю працу».



Калі яна нічога не ведала аб яго працы, то чаму яна вінаваціла НАСА ў яго жаданні сысці? Ці было гэта таму, што яна лічыла, што іх шлюб настолькі добры, што гэта павінна быць ягоная праца? Нік вырашыў працягнуць іншую лінію. "Калі Джон уцячэ, вы з хлопчыкам далучыцеся да яго?"



Місіс Лу выпрастала ногі і нерухома села ў крэсла. Далоні яе рук змакрэлі. Яна напераменку пацірала рукі і круціла кольца. Яна стрымала гнеў, але ўсё яшчэ нервавалася. "Не", - спакойна адказала яна. “Я амерыканка. Маё месца тут».



"Што ты тады будзеш рабіць?"



«Развядзіся з ім. Паспрабуй знайсьці іншае жыцьцё для мяне і хлопчыка».



"Я бачу." Хоук меў рацыю. Нік тут нічому не навучыўся. Па нейкай прычыне місіс Лу была напагатове.



"Што ж, я больш не буду адбіраць у цябе час". Ён устаў, удзячны за дадзены шанец. "Магу я выкарыстоўваць ваш тэлефон, каб выклікаць таксі?"



"Вядома." Місіс Лу, здавалася, крыху расслабілася. Нік амаль бачыў, як напружанне сыходзіць з яе асобы.



Калі Кілмайстар сабраўся ўзяць тэлефон, ён пачуў, як недзе ў задняй частцы дома грукнулі дзверы. Праз некалькі секунд у гасціную ўляцеў хлопчык.



«Мама, я ...» Хлопчык убачыў Ніка і замёр. Ён кінуў хуткі погляд на сваю маці.



"Майк", - сказала місіс Лу, зноў нервуючыся. «Гэта містэр Уілсан. Ён працаваў з вашым бацькам. Ён тут, каб задаваць пытанні аб тваім бацьку. Ты зразумеў, Майк? Ён тут, каб задаваць пытанні аб тваім бацьку. Яна падкрэсліла гэтыя апошнія словы.



«Я разумею, - сказаў Майк. Ён зірнуў на Ніка, яго вочы былі такімі ж насцярожанымі, як і ў яго маці.



Нік прыязна ўсміхнуўся хлопчыку. "Прывітанне, Майк".



"Добры дзень." Малюсенькія кропелькі поту выступілі на яго лбе. З яго пояса звісала бейсбольная пальчатка. Падабенства з яго маці было відавочным.



«Крыху патрэніравацца?» - Спытаў Нік, паказваючы на пальчатку.



"Ды сэр."



Нік рызыкнуў. Ён зрабіў два крокі і ўстаў паміж хлопчыкам і яго маці. «Скажы мне, Майк, - сказаў ён. "Вы ведаеце, чаму пайшоў ваш бацька?"



Хлопчык закрыў вочы. "Мой бацька сышоў з-за сваёй працы". Гэта гучала добра адрэпетаваным.



"Вы ладзілі са сваім бацькам?"



"Ды сэр."



Місіс Лу ўстала. «Я думаю, табе лепш пайсці», - сказала яна Ніку.



Кілмайстар кіўнуў. Ён зняў трубку, выклікаў таксі. Калі ён павесіў трубку, ён павярнуўся да пары. Нешта тут было не так. Яны абодва ведалі больш, чым расказвалі. Нік выказаў здагадку, што гэта адно з двух. Або яны абодва збіраліся далучыцца да прафесара, або былі прычынай яго ўцёкаў. Адно было зразумела: ён нічому ад іх не навучыцца. Яны не верылі яму і не давяралі яму. Усё, што яны расказвалі яму, гэта свае загадзя адрэпетаваныя прамовы.



Нік вырашыў пакінуць іх у лёгкім шоку. "Г-жа. Лу, я лячу ў Ганконг пагаварыць з Джонам. Ёсць паведамленні? »



Яна міргнула, і на імгненне выраз яе асобы змянілася. Але прайшло імгненне, і насцярожаны позірк вярнуўся. "Ніякіх паведамленняў", - сказала яна.



Таксі спынілася на вуліцы і прасігналіла. Нік накіраваўся да дзвярэй. "Не трэба ўказваць мне выхад". Ён адчуваў, як яны глядзяць на яго, пакуль ён не зачыніў за сабой дзверы. Звонку, зноў на спякоце, ён хутчэй адчуў, чым убачыў, як фіранка адсоўваецца ад акна. Яны назіралі за ім, пакуль таксі ад'язджала ад узбочыны.



У душнай спякоце Нік зноў каціўся да аэрапорта і зняў свае тоўстыя акуляры ў рагавой аправе. Ён не абвык да ачкоў. Жэлацінавая падшэўка вакол яго таліі, па форме якая нагадвае частка яго скуры, была вакол яго як пластыкавы пакет. Паветра не пападала на яго скуру, і ён выявіў, што моцна пацее. Спякота ў Фларыдзе не была падобная на спякоту ў Мексіцы.



Думкі Ніка былі запоўненыя пытаннямі без адказаў. Гэтыя двое былі дзіўнай парай. Ні разу за час візіту місіс Лу не сказала, што жадае вярнуць свайго мужа. І ў яе не было паведамлення для яго. Гэта азначала, што яна, верагодна, далучыцца да яго пазней. Але гэта таксама гучала няправільна. Іх стаўленне меркавала, што, па іх меркаванні, ён ужо сышоў, і назаўжды.






Не, тут было нешта яшчэ, нешта, што ён не мог зразумець.



У Трэцім раздзеле



Кілмайстру прыйшлося двойчы перасесці на самалёт, адзін раз у Маямі, а затым у Лос-Анджэлесе, перш чым ён паспеў прамым рэйсам у Ганконг. Перабраўшыся праз Ціхі акіян, ён паспрабаваў расслабіцца, крыху паспаць. Але зноў гэтага не здарылася; ён адчуў, як тонкія валасы на патыліцы зноў усталі дыбам. Яго па-ранейшаму прабег халадок. За ім назіралі.



Нік устаў і павольна пайшоў па праходзе да прыбіральняў, уважліва вывучаючы асобы па абодва бакі ад яго. Самалёт быў больш за напалову запоўнены ўсходнімі людзьмі. Некаторыя спалі, іншыя глядзелі ў свае цёмныя вокны, трэція ляніва пазіралі на яго, калі ён праходзіў. Ніхто не павярнуўся, каб зірнуць на яго пасля таго, як ён прайшоў, і ні ў кога не было позірку назіральніка. Апынуўшыся ў туалеце, Нік плюхнуў твар халоднай вадой. У люстэрка ён паглядзеў на адлюстраванне свайго прыгожага твару, моцна загарэлага ад мексіканскага сонца. Ці было гэта яго ўяўленнем? Ён ведаў лепш. Хтосьці ў самалёце назіраў за ім. Ці быў назіральнік з ім у Арланда? Маямі? Лос Анджэлес? Дзе Нік яго падабраў? Ён не збіраўся знайсці адказ, гледзячы на ??свой твар у люстэрка.



Нік вярнуўся на сваё месца, гледзячы на патыліцы. Здавалася, ніхто не сумаваў па ім.



Сцюардэса падышла да яго якраз у той момант, калі ён закурыў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам.



"Усё ў парадку, містэр Уілсан?" спытала яна.



"Лепш і быць не можа", - адказаў Нік, шырока ўсміхаючыся.



Яна была ангелькай, з маленькімі грудзьмі і доўгімі нагамі. Ад яе светлай скуры пахла здароўем. У яе былі яркія вочы і румяныя шчокі, і ўсё, што яна адчувала, думала і чаго хацела, адбівалася на яе твары. І не было ніякіх сумневаў у тым, што было напісана на яе твары прама зараз.



"Ёсць што-небудзь, што я магу вам прапанаваць?" спытала яна.



Гэта было наваднае пытанне, якое азначала што заўгодна, проста спытай: кава, чай ці мяне. Нік сур'ёзна задумаўся. Перапоўнены самалёт, больш за сорак васьмі гадзін без сну, занадта шмат было супраць. Яму патрэбен адпачынак, а не рамантыка. Тым не менш, ён не хацеў цалкам зачыняць дзверы.



"Можа быць, пазней", - сказаў ён нарэшце.



"Вядома." У яе вачах прамільгнула расчараванне, але яна цёпла ўсміхнулася яму і рушыла далей.



Нік адкінуўся на спінку крэсла. Дзіўна, але ён абвык да жэлацінавага пояса на таліі. Аднак акуляры ўсё яшчэ турбавалі яго, і ён зняў іх, каб працерці лінзы.



Ён адчуваў лёгкае шкадаванне з нагоды сцюардэсы. У яго нават не было яе імя. Калі "пазней" адбудзецца, як ён яе знойдзе? Ён даведаецца яе імя і дзе яна будзе на працягу наступнага месяца, перш чым выйдзе з самалёта.



Холад зноў ударыў яго. "Чорт пабяры, - падумаў ён, - павінен быць спосаб даведацца, хто за ім назірае". Ён ведаў, што калі сапраўды хоча, існуюць спосабы пазнаць. Ён сумняваўся, што гэты чалавек паспрабуе што-небудзь у самалёце. Магчыма, яны чакалі, што ён прывядзе іх проста да прафесара. Што ж, калі яны дабраліся да Ганконга, ён падрыхтаваў для ўсіх некалькі неспадзевак. Прама зараз яму патрэбен адпачынак.



Кілмайстар хацеў бы растлумачыць сваё дзіўнае пачуццё да місіс Лу і хлопчыку. Калі яны сказалі яму праўду, у прафесара Лу былі праблемы. Гэта азначала, што ён сапраўды дэзерціраваў выключна з-за сваёй працы. І гэта чамусьці проста няправільна, асабліва з улікам мінулай працы прафесара ў галіне дэрматалогіі. Яго адкрыцці, яго сапраўдныя эксперыменты не паказвалі на тое, што чалавек незадаволены сваёй працай. І менш за сардэчны прыём, атрыманы Нікам ад місіс Лу, прымусіў яго схіліцца да шлюбу як да адной з прычын. Напэўна прафесар распавёў жонцы аб Крыс Уілсан. І калі Нік раскрыў сваё прычыненне падчас размовы з ёй, не было прычын для яе варожасці ў адносінах да яго. Місіс Лу чамусьці хлусіла. У яго было такое адчуванне, што ў хаце "нешта не так".



Але зараз Ніку патрэбен быў адпачынак, і адпачынак ён збіраўся атрымаць. Калі містэр Што хоча глядзець, як ён спіць, няхай. Калі ён дакладваў таму, хто загадаў яму сачыць за Нікам, ён быў экспертам у назіранні за спячым мужчынам.



Кілмайстар цалкам расслабіўся. Яго розум стаў пустым, за выключэннем аднаго адсека, які заўсёды заставаўся ў курсе навакольнага становішча. Гэтая частка яго мозгу была страхоўкай жыцця. Ён ніколі не адпачываў, ніколі не адключаўся. Гэта шмат разоў ратавала яму жыццё. Ён закрыў вочы і адразу заснуў.



Нік Картэр прачнуўся імгненна за секунду да таго, як рука дакранулася да яго пляча. Ён дазволіў руцэ закрануць сябе, перш чым расплюшчыў вочы. Затым ён паклаў сваю вялікую руку на тонкую жаночую далонь. Ён паглядзеў у яркія вочы ангельскай сцюардэсы.



«Прышпіліце рамень бяспекі, містэр Уілсан. Мы зьбіраемся прызямліцца». Яна слаба паспрабавала прыбраць руку, але Нік прыціснуў яе да свайго пляча.



"Не містэр Уілсан", - сказаў ён. "Крыс."



Яна перастала спрабаваць прыбраць руку. "Крыс", - паўтарыла яна.



"А ты ..." Ён дазволіў прысуду павіснуць.



«Шэран. Шэран Расэл».



«Як доўга ты прабудзеш у Ганконгу, Шарон?»



У яе вачах зноў з'явіўся след расчаравання. «Толькі гадзіна







, Я баюся. Мне трэба пасьпець на наступны рэйс».



Нік правёў пальцамі па яе руцэ. «Гадзіны мала часу, так?»



"Гэта залежыць ад."



Нік хацеў правесці з ёй больш гадзіны, нашмат больш. "Тое, што я задумаў, зойме не менш за тыдзень", - сказаў ён.



"Тыдзень!" Цяпер ёй было цікава, гэта адбівалася ў яе вачах. Было яшчэ сёе-тое. Захапленне.



«Дзе ты будзеш на наступным тыдні, Шэран?»



Яе твар праяснілася. "На наступным тыдні я пачынаю свой водпуск".



"І дзе гэта будзе?"



„Іспанія. Барселона, затым Мадрыд».



Нік усміхнуўся. «Вы пачакаеце мяне ў Барселоне? Мы зможам згуляць у Мадрыдзе разам».



"Гэта было б цудоўна." Яна сунула яму ў далонь лісток паперы. "Вось дзе я спынюся ў Барселоне".



Нік з цяжкасцю стрымліваў смяшок. Яна гэтага чакала. "Тады да наступнага тыдня", - сказаў ён.



"Да наступнага тыдня." Яна сціснула яго руку і перайшла да іншых пасажыраў.



І калі яны прызямліліся, і калі Нік выходзіў з самалёта, яна зноў сціснула яго руку, мякка кажучы: «Оле».



З аэрапорта Кілмайстар сеў на таксі проста ў гавань. У таксі, паклаўшы чамадан на падлогу паміж ног, Нік вызначыў змену гадзіннага пояса і ўсталяваў гадзіннік. Было дзесяць трыццаць пяць вечара, аўторак.



Звонку вуліцы Вікторыі не змяніліся з часу апошняга візіту Кілмайстра. Яго кіроўца бязлітасна кіраваў мэрсэдэсам у корках, моцна належачы на гукавы сігнал. У паветры лунаў ледзяны холад. Вуліцы і машыны зіхацелі ад ліўня. Ад бардзюраў да будынкаў людзі бязмэтна змешваліся, пакрываючы кожны квадратны дзюйм тратуара. Яны горбіліся, нізка схіліўшы галовы, скрыжаваўшы рукі на жываце, і павольна рушылі наперад. Некаторыя сядзелі на бардзюрах, перабіраючы палачкамі ежу з драўляных місак у рот. Калі яны елі, іх вочы падазрона кідаліся з боку ў бок, як быццам ім было сорамна есці, калі многія іншыя не елі.



Нік адкінуўся на сядзенне і ўсміхнуўся. Гэта была Вікторыя. На іншым канцы гавані ляжаў Коўлун, такі ж шматлюдны і экзатычны. Гэта быў Ганконг, загадкавы, прыгожы і часам смяротна небяспечны. Квітнелі незлічоныя чорныя рынкі. Калі ў вас ёсць кантакт і патрэбная сума грошай, нішто не будзе бясцэнным. Золата, срэбра, нефрыт, цыгарэты, дзяўчаты; усё было ў наяўнасці, усё было на продаж, калі была цана.



Ніка цікавілі вуліцы любога горада; Вуліцы Ганконга зачароўвалі яго. Назіраючы за перапоўненымі тратуарамі са свайго таксі, ён заўважыў, што маракі хутка прабіраюцца скрозь натоўп. Часам яны рухаліся групамі, часам парамі, але ніколі паасобку. І Нік ведаў, да чаго яны спяшаюцца; дзяўчына, бутэлька, кавалак хваста. Маракі ўсюды былі маракамі. Сёння ўвечар на вуліцах Ганконга будзе бурна дзейнічаць. Прыйшоў амерыканскі флот. Нік падумаў, што назіральнік усё яшчэ з ім.



Калі таксі набліжалася да гавані, Нік убачыў сампаны, набітыя, як сардзіны, на прыстані. Сотні з іх былі звязаны разам, утвараючы мініятурную плывучую калонію. З-за холаду з грубых труб, урэзаных у каюты, вывяргаўся выродлівы сіні дым. На гэтых маленечкіх лодках людзі пражылі ўсё сваё жыццё; яны елі, спалі і паміралі на іх, і, здавалася, іх было яшчэ сотня з таго часу, як Нік бачыў іх у апошні раз. Дзе-нідзе сярод іх былі раскіданыя буйнейшыя джонкі. А далей стаялі на якары вялізныя, амаль жахлівыя караблі амерыканскага флота. «Які кантраст, - падумаў Нік. Сампаны былі маленькімі, цеснымі і заўсёды шматлюднымі. Ліхтары надавалі ім жудасны, калыхаецца выгляд, у той час як гіганцкія амерыканскія караблі ярка ззялі генератарам агнёў, робячы іх амаль бязлюднымі. Яны сядзелі нерухома, як валуны, у гавані.



Перад гатэлем Нік заплаціў таксісту і, не аглядаючыся, хутка ўвайшоў у будынак. Апынуўшыся ўнутры, ён папрасіў у служачага пакой з выдатным выглядам.



Ён атрымаў адзін з відам на гавань. Прама ўнізе хвалі галоў цяклі зігзагамі, як мурашкі, якія нікуды не спяшаюцца. Нік стаяў трохі ў баку ад акна, назіраючы, як месячнае святло мігоча ў вадзе. Калі ён даў чаявыя і адпусціў пасыльнага, ён выключыў у пакоі ўсё святло і вярнуўся да акна. Салёнае паветра дасягнула яго ноздраў, змяшанае з пахам рыбы, якая рыхтуецца. Ён пачуў сотні галасоў з тратуара. Ён уважліва вывучаў твары і, не бачачы таго, чаго хацеў, хутка перасек акно, каб стаць як мага больш мярзотнай мішэнню. Выгляд з другога боку аказаўся больш паказальным.



Адзін мужчына не рушыў з натоўпам. І ён не прарэзаў гэта. Ён стаяў пад ліхтаром з газетай у руках.



Бог! - падумаў Нік. Але газета! Уначы пасярод натоўпу, пад дрэнным ліхтаром - чытаеце газету?



Занадта шмат пытанняў засталіся без адказу. Кілмайстар ведаў, што можа страціць гэтага відавочнага аматара, калі і калі захоча. Але ён хацеў адказаў. І г-н Ватсіт, які рушыў услед за ім, быў першым крокам, які ён зрабіў з моманту пачатку гэтага задання. На вачах у Ніка да таго падышоў другі, моцнага целаскладу мужчына, апрануты як кулі.







т. Яго левая рука сціскала абгорнуты карычневай паперай скрутак. Абмяняліся словамі. Першы мужчына паказаў на скрутак, ківаючы галавой. Былі яшчэ словы, становячыся гарачымі. Другі сунуў скрутак першаму. Ён пачаў адмаўляцца, але неахвотна ўзяў. Ён павярнуўся спіной да другога мужчыны і растварыўся ў натоўпе. За гатэлем зараз сачыў другі мужчына.



Нік падумаў, што містэр Ватсі зараз пераапранецца ў гарнітур кулі. Мусіць, гэта тое, што было ў камплекце. У галаве Кілмайстра склаўся план. Добрыя ідэі пераварваліся, фармаваліся, апрацоўваліся, змяшчаліся ў слот, каб стаць часткай плана. Але ўсё роўна было груба. Любы план, выдраны з галавы, быў грубым. Нік ведаў гэта. Паліроўка будзе адбывацца паэтапна па меры выканання плана. Прынамсі, зараз ён пачне атрымліваць адказы.



Нік адышоў ад акна. Ён распакаваў чамадан, а калі ён апусцеў, дастаў схаваную скрыню. З гэтай скрыні ён дастаў невялікі скрутак, які мала чым адрозніваўся ад таго, які нёс другі мужчына. Ён разгарнуў тканіну скрутка і пераматаў яе ўздоўж. Усё яшчэ ў цемры, ён цалкам распрануўся, зняў зброю і паклаў яе на ложак. Калі ён быў аголеным, ён асцярожна зняў жэлацін, мяккую падшэўку цялеснага колеру са сваёй таліі. Ён чапляўся ўпарта, за некаторыя валасы з яго жывата, пакуль ён яго сцягнуў. Ён працаваў з ім на працягу паўгадзіны і выявіў, што моцна пацее ад болю выдраных валасоў. Нарэшце ён зняў гэта. Ён дазволіў ёй зваліцца на падлогу да яго ног і дазволіў сабе раскошу пацерці і пачасаць жывот. Калі ён быў задаволены, ён аднёс Х'юга, свой штылет і набіванне ў ванную. Ён разрэзаў мембрану, якая ўтрымлівае жэлацін, і дазволіў ліпкай масе зваліцца ва ўнітаз. Каб усё гэта змыць, запатрабавалася чатыры прамыванні. Ён рушыў услед за ёй самой мембранай. Затым Нік вярнуўся да акна.



Містэр Вотцыт вярнуўся да другога мужчыны. Цяпер ён таксама выглядаў як кулі. Назіраючы за імі, Нік адчуў сябе брудным ад высыхае поту. Але ён усміхнуўся. Яны былі пачаткам. Калі ён увайшоў у свет адказаў на свае пытанні, ён ведаў, што ў яго будуць два цені.



РАЗДЗЕЛ ЧАЦВЕРТЫ



Нік Картэр зашмаргнуў шторы на акне і ўключыў святло ў пакоі. Прайшоўшы ў ванную, ён марудліва прыняў душ, затым старанна пагаліўся. Ён ведаў, што самае цяжкае выпрабаванне для дваіх мужчын, якія чакаюць яго звонку, будзе час. Цяжка было чакаць, пакуль ён нешта зробіць. Ён ведаў гэта, таму што сам бываў там адзін ці два разы. І чым даўжэй ён прымушаў іх чакаць, тым больш бестурботнымі яны станавіліся.



Скончыўшы ў ваннай, Нік басанож падышоў да ложка. Ён узяў згорнутую тканіну і замацаваў яе вакол таліі. Калі ён быў задаволены, ён павесіў сваю малюсенькую газавую бомбу паміж ног, затым нацягнуў шорты і нацягнуў пояс па-над пракладкай. Ён паглядзеў на свой профіль у люстэрка ў ваннай. Згорнутая тканіна выглядала не так рэальна, як жэлацін, але гэта было лепшае, што ён мог зрабіць. Вярнуўшыся да ложка, Нік скончыў апранацца, прымацаваўшы Х'юга да рукі і Вільгельміну, Люгер, за стан сваіх штаноў. Нетутэйша час што-небудзь паесці.



Кілмайстар пакінуў уключаным увесь свет у сваім пакоі. Ён падумаў, што адзін з двух мужчын, відаць, захоча яго абшукаць.



Не было сэнсу ўскладняць задачу. Да таго часу, як ён скончыў есці, яны павінны быць гатовыя.



У сталовай гатэля Нік перакусіў. Ён чакаў непрыемнасцяў, а калі яны прыйшлі, не хацеў, каб ён меў поўны страўнік. Калі апошняя страва была прыбрана, ён нетаропка выкурыў цыгарэту. З таго часу, як ён выйшаў з пакоя, прайшло сорак пяць хвілін. Выкурыўшы цыгарэту, ён расплаціўся па чэку і зноў выйшаў на халоднае начное паветра.



Двух яго паслядоўнікаў больш не было пад вулічным ліхтаром. Яму спатрэбілася некалькі хвілін, каб абвыкнуць да холаду, затым ён хутка рушыў да гавані. З-за позняй гадзіны натоўп на тратуарах крыху зменшыўся. Нік прабіраўся скрозь іх, не аглядаючыся. Але да таго часу, як ён дабраўся да парома, ён занепакоіўся. Двое мужчын відавочна былі аматарамі. Ці магчыма, што ён іх ужо страціў?



На пляцоўцы чакала невялікая група. Шэсць машын сталі амаль ля самай абзы вады. Падышоўшы да групы, Нік убачыў агні парома, які ішоў да прыстані. Ён далучыўся да астатніх, засунуў рукі ў кішэні і згорбіўся ад холаду.



Агні набліжаліся, надаючы форму вялізнаму судну. Нізкі гук рухавіка змяніў вышыню гуку. Вада вакол прызямлення закіпела белым, калі шрубы былі перавернуты. Людзі вакол Ніка павольна рушылі да надыходзячага монстру. Нік рушыў з імі. Ён падняўся на борт і хутка падняўся па трапе на другую палубу. Каля парэнчаў яго зоркія вочы агледзелі прычал. Дзве машыны ўжо былі на борце. Але ён не мог бачыць сваіх двух ценяў. Кілмайстар закурыў, не зводзячы вачэй з палубы пад ім.



Калі апошняя






машына была загружана, Нік вырашыў пакінуць парай і пашукаць двух сваіх паслядоўнікаў. Магчыма, яны згубіліся. Адышоўшы ад парэнчаў да лесвіцы, ён мімаходам убачыў дзве кулі, што беглі па прычале да пляцоўкі. Мужчына паменш скокнуў на борт лёгка, але цяжэйшы і марудлівы не скокнуў. Відаць, ён даўно нічога не рабіў. Падышоўшы да борта, ён спатыкнуўся і ледзь не зваліўся. Паменшы чалавек дапамог яму з цяжкасцю.



Нік усміхнуўся. «Сардэчна запрашаем на борт, джэнтльмены», - падумаў ён. Цяпер, калі б гэтая старажытная ванна магла проста пераправіць яго праз гавань, не патануўшы, ён павёў бы іх у вясёлую пагоню, пакуль яны не вырашыліся б зрабіць свой ход.



Вялізны парай з пыхканнем адляцеў ад прыстані, злёгку пакаціўшыся, выходзячы ў адкрытую ваду. Нік застаўся на другой палубе, побач з поручнем. Ён больш не мог бачыць дзвюх кулі, але адчуваў, што іх вочы назіраюць за ім. Рэзкі вецер быў вільготны. Насоўваўся яшчэ адзін лівень. Нік глядзеў, як іншыя пасажыры прыціснуліся сябар да сябра ад холаду. Ён трымаўся спіной да ветру. Паром рыпеў і пампаваў, але не тануў.



Кілмайстар чакаў на сваім курасадні на другой палубе, пакуль апошняя машына не скацілася ў бок гавані з боку Коўлуна. Выйшаўшы з парома, ён уважліва вывучыў твары навакольных яго людзей. Яго двух ценяў сярод іх не было.



На лесвічнай пляцоўцы Нік наняў рыкшу і даў хлопчыку адрас "Выдатнага бара", невялікай установы, у якім ён бываў раней. Ён не збіраўся ісці проста да прафесара. Магчыма, два яго паслядоўнікі не ведалі, дзе знаходзіцца прафесар, і спадзяваліся, што ён прывядзе іх да яго. У гэтым не было сэнсу, але ён мусіў разгледзець усе магчымасці. Хутчэй за ўсё яны ішлі за ім, каб даведацца, ці ведае ён, дзе знаходзіцца прафесар. Той факт, што ён прыехаў проста ў Коўлун, мог расказаць ім усё, што яны хацелі ведаць. Калі так, то Ніка трэба ліквідаваць хутка і без мітусні. Набліжаліся праблемы. Нік гэта адчуваў. Ён павінен быць готаў.



Хлопчык, які цягнуў рыкшу, без цяжкасці імчаўся па вуліцах Коўлуна, яго тонкія, мускулістыя ногі дэманстравалі сілу, неабходную для працы. Для ўсіх, хто назіраў за пасажырам, ён быў тыповым амэрыканскім турыстам. Ён адкінуўся на спінку сядзення і паліў цыгарэту з залатым наканечнікам, яго тоўстыя акуляры глядзелі спачатку на адзін бок вуліцы, потым на іншы.



На вуліцах было крыху цяплей, чым у гавані. Старажытныя пабудовы і далікатныя на выгляд дома блакіравалі большую частку ветру. Але вільгаць усё яшчэ вісела нізкімі густымі аблокамі, чакаючы выхаду. Паколькі рух быў слабым, рыкша хутка спынілася перад цёмнымі дзвярыма, над якімі міргала вялікая неонавая шыльда. Нік заплаціў хлопчыку пяць ганконскіх даляраў і жэстам загадаў пачакаць. Ён увайшоў у бар.



Ад дзвярэй да самага бара спускаліся дзевяць прыступак. Гэтая ўстанова была маленькая. Апроч бара, было чатыры сталы, усе запоўненыя. Сталы атачалі маленечкае адкрытае прастору, дзе мілая дзяўчына спявала нізкім сэксуальным голасам. Каляровае кола воза павольна круцілася перад пражэктарам, мякка заліваючы дзяўчыну сінім, потым чырвоным, затым жоўтым, затым зялёным. Здавалася, што гэта змянілася з тыпам песні, якую яна спявала. Лепш за ўсё яна выглядала ў чырвоным.



У астатнім было цёмна, калі не лічыць выпадковых брудных лямпаў. Бар быў перапоўнены, і з першага погляду Нік зразумеў, што ён адзіны не-ўсходні ў ім. Ён заняў пазіцыю ў канцы бара, дзе ён мог бачыць, як нехта ўваходзіць або выходзіць з дзвярэй. У бары было тры дзяўчыны, дзве з якіх ужо атрымалі свае адзнакі, а трэцяя разышлася, седзячы спачатку на адных каленях, затым на іншых, дазваляючы лашчыць сябе. Нік збіраўся прыцягнуць увагу бармэна, калі заўважыў свайго моцна складзенага паслядоўніка.



Мужчына выйшаў праз фіранку з пацерак з невялікага асабістага століка. Ён быў апрануты ў дзелавы касцюм замест касцюма кулі. Але паспешна пераапрануўся. Яго гальштук быў крывым, а частка перада кашулі звісала са штаноў. Ён спацеў. Ён увесь час выціраў лоб і рот белай насоўкай. Ён нядбайна агледзеў пакой, затым яго вочы спыніліся на Ніку. Яго друзлыя шчокі расплыліся ў ветлівай усмешцы, і ён накіраваўся прама да Кілмайстра.



Х'юга зваліўся да рукі Ніка. Ён хутка агледзеў бар, шукаючы мужчыну паменш. Дзяўчына скончыла песню і пакланілася пад рэдкія апладысменты. Яна пачала размаўляць з аўдыторыяй па-кітайску. Сіняе святло заліваў яе, калі справа ад Ніка ішоў бармэн. Перад ім буйны мужчына быў за чатыры крокі ад яго. Бармэн спытаў па-кітайску, што ён п'е. Нік адкладаў адказ, не зводзячы вачэй з надыходзячага да яго чалавека. Комба зайграла, і дзяўчына заспявала іншую песню. Яна была жывейшая. Кола круцілася хутчэй, колеры ўспыхвалі над ёй, зліваючыся ў яркую пляму. Нік быў гатовы на ўсё. Бармэн паціснуў плячыма і адвярнуўся. Чалавека паменш не было. Іншы зрабіў апошні крок, які паставіў яго твар у твар з Нікам. Ветлівая ўсмешка







засталася на яго твары. Ён сяброўскім жэстам працягнуў пульхную правую руку.



"Г-н. Уілсан, я мае рацыю, - сказаў ён. «Дазвольце прадставіцца. Я Чын Оса. Магу я пагаварыць з вамі?



«Можна», - мякка адказаў Нік, хутка замяніўшы Х'юга і ўзяўшы працягнутую руку.



Чын Оса паказаў на вышытую бісерам фіранку. "Там больш канфідэнцыйна".



- Пасля вас, - сказаў Нік, злёгку пакланіўшыся.



Оса прайшоў праз фіранку да стала і двум крэслам. Да далёкай сцяны прыхінуўся хударлявы жылісты мужчына.



Ён не быў тым маленькім чалавечкам, які ішоў за Нікам. Калі ён убачыў Кілмайстра, ён адышоў ад сцяны.



Оса сказаў: «Калі ласка, містэр Уілсан, дазвольце майму сябру абшукаць вас».



Мужчына падышоў да Ніку і спыніўся, як быццам не вызначыўся. Ён працягнуў руку да грудзей Ніка. Нік асцярожна прыбраў руку.



«Калі ласка, містэр Уілсан», - заенчыў Оса. "Мы павінны абшукаць цябе".



"Не сёння", - злёгку ўсміхаючыся, адказаў Нік.



Мужчына зноў паспрабаваў дацягнуцца да грудзей Ніка.



Усё яшчэ ўсміхаючыся, Нік сказаў: «Скажы свайму сябру, што калі ён дакранецца да мяне, я буду змушаны зламаць яму запясці».



"О не!" - усклікнуў Оса. "Мы не жадаем гвалту". Ён выцер хусткай пот з твару. На кантонскім дыялекце ён загадаў мужчыну пайсці.



Па пакоі разліліся ўспышкі каляровага святла. У цэнтры стала гарэла свечка ў фіялетавай вазе, напоўненай воскам. Мужчына моўчкі выйшаў з пакоя, калі дзяўчына завяла сваю песню.



Чын Оса цяжка сеў на адзін з рыпучых драўляных крэслаў. Ён зноў выцер твар хусткай і памахаў Ніку ў бок іншага крэсла.



Кілмайстру такая аранжыроўка не спадабалася. Прапанаваны крэсла стаяў спіной да вышытай бісерам фіранкі. Яго ўласная спіна была б добрай мішэнню. Замест гэтага ён адсунуў крэсла ад стала да бакавой сцяны, дзе ён мог бачыць і фіранку, і Чын Оссу; затым ён сеў.



Оса надарыў яго нервовай ветлівай усмешкай. "Вы, амерыканцы, заўсёды поўныя асцярожнасці і гвалту".



Нік зняў акуляры і пачаў іх чысціць. "Вы казалі, што хочаце пагаварыць са мной".



Асса абапёрся на стол. Яго голас гучаў як змова. "Г-н. Уілсан, нам няма чаго кідацца ў кустах, праўда?



"Верна", - адказаў Нік. Ён надзеў акуляры, закурыў адну з цыгарэт. Ён не прапаноўваў Асі ніводнага. Ці наўрад гэта будзе сяброўскае абмеркаванне.



"Мы абодва ведаем, - працягнуў Оса, - што вы знаходзіцеся ў Ганконгу, каб убачыць свайго сябра прафесара Лу".



"Можа быць."



Пот сцякаў па носе Асы і сцякаў на стол. Ён зноў выцер твар. “Ня можа быць пра гэта. Мы сачылі за вамі, мы ведаем, хто вы».



Нік падняў бровы. "Вы?"



"Вядома." Восса адкінуўся на спінку крэсла, выглядаючы задаволеным сабой. "Вы працуеце на капіталістаў над тым жа праектам, што і прафесар Лу".



"Вядома", - сказаў Нік.



Воса цяжка праглынуў. «Мой самы сумны абавязак - паведаміць вам, што прафесара Лу больш няма ў Ганконгу».



"На самай справе?" Нік адлюстраваў лёгкі шок. Ён не верыў у тое, што сказаў гэты чалавек.



"Так. Мінулай ноччу прафесар Лу быў у шляху ў Кітай ». Оса пачакаў, пакуль гэта зацвярджэнне даходзіць да разумення. Затым ён сказаў: «Шкада, што вы дарма выдаткавалі паездку сюды, але вам больш не трэба заставацца ў Ганконгу. Мы, вядома жа, кампенсуем вам усе выдаткі, якія вы панесьлі пры прыездзе».



«Гэта было б выдатна, - сказаў Нік. Ён выпусціў цыгарэту на падлогу і раздушыў яе.



Асса нахмурыўся. Яго вочы прыжмурыліся, і ён падазрона паглядзеў на Ніка. “Гэта не тое, пра што можна жартаваць. Ці магу я думаць, што вы мне не верыце?



Нік устаў. «Вядома, я табе веру. Я бачу, гледзячы на вас, які вы добры, сумленны чалавек. Але калі для вас тое ж самае, думаю, я застануся ў Ганконгу і крыху пашукаю самастойна.



Твар Оссы пачырванеў. Яго вусны сціснуліся. Ён ударыў кулаком па стале. "Не будзе калупацца!"



Нік павярнуўся, каб выйсці з пакоя.



"Пачакайце!" - усклікнуў Оса.



Каля заслоны Кілмайстар спыніўся і павярнуўся.



Цяжкі мужчына слаба ўсміхнуўся, люта пацёр насоўку па твары і шыі. «Прашу прабачыць мой выбліск, я нездаровы. Калі ласка, сядзьце, сядзьце». Яго пульхная рука паказала на крэсла каля сцяны.



«Я сыходжу, - сказаў Нік.



«Калі ласка», - заскуголіў Асса. «У мяне ёсць прапанова, якую я хачу зрабіць вам».



"Што за прапанову?" Нік не рушыў да крэсла. Замест гэтага ён зрабіў крок убок і прыціснуўся спіной да сцяны.



Осса адмовіўся вярнуць Ніка ў крэсла. "Вы дапамагалі прафесару Лу працаваць на тэрыторыі, ці не так?"



Нік раптоўна зацікавіўся размовай. "Што вы прапануеце?" ён спытаў.



Аса зноў прыжмурыўся. "У цябе няма сям'і?"



"Не." Нік ведаў гэта з дасье ў штаб-кватэры.



"Тады грошы?" - спытаў Оса.



"Для чаго?" Кілмайстар хацеў, каб ён гэта сказаў.



"Каб зноў папрацаваць з прафесарам Лу".



"Іншымі словамі, далучыцца да яго".



"Дакладна."



"Іншымі словамі, прадаць Радзіму".



Асса ўсміхнуўся. Ён не так моцна пацеў. "Шчыра кажучы, так".



Нік прысеў






да стала, паклаўшы на яго абедзве далоні. «Вы ж не разумееце паведамлення? Я тут, каб пераканаць Джона вярнуцца дадому, а не далучацца да яго». Было памылкай стаяць за сталом спіной да фіранкі. Нік зразумеў гэта, як толькі пачуў шолах бус.



Да яго ззаду падышоў жылісты мужчына. Нік павярнуўся і ткнуў пальцамі правай рукі ў горла мужчыну. Мужчына выпусціў кінжал і адхіснуўся да сцяны, схапіўшыся за горла. Ён некалькі разоў адкрыў рот, слізгаючы па сцяне на падлогу.



"Прэч!" Асса закрычаў. Яго пульхны твар быў чырвоны ад лютасьці.



«Гэта мы, амерыканцы, – мякка сказаў Нік. "Проста поўныя асцярожнасці і гвалту".



Аса прыжмурыўся, яго пульхныя рукі сціснуліся ў кулакі. На кантонскім дыялекце ён сказаў: «Я пакажу вам гвалт. Я пакажу вам гвалт, якога вы ніколі ня ведалі».



Нік адчуў, што стомлены. Ён павярнуўся і выйшаў з-за стала, парваўшы дзве ніткі караляў, праходзячы праз фіранку. У бары дзяўчыну залілі чырвоным, якраз заканчваючы песню. Нік падышоў да прыступак, узяў іх па два за раз, амаль чакаючы пачуць стрэл або кінуты ў яго нож. Ён дасягнуў верхняй прыступкі, калі дзяўчына скончыла сваю песню. Гледачы апладыравалі, калі ён выйшаў у дзверы.



Калі ён выйшаў на вуліцу, ледзяны вецер ударыў яго па твары. Вецер засціў туман, тратуары і вуліцы блішчалі ад сырасці. Нік чакаў каля дзвярэй, дазваляючы напрузе павольна спадаць з яго. Шыльда над ім ярка ўспыхнула. Вільготны вецер асвяжыў яго твар пасля дымнай спякоты бара.



Адзін ізаляваны рыкша быў прыпаркаваны ля тратуара, хлопчык прысеў перад ім. Але калі Нік вывучаў якая прысела постаць, ён зразумеў, што гэта зусім не хлопчык. Гэта быў партнёр Оссы, меншы з двух мужчын, якія ішлі за ім.



Кілмайстар глыбока ўздыхнуў. Цяпер будзе гвалт.



РАЗДЗЕЛ ПЯТЫ



Кілмайстар адышоў ад дзвярэй. На імгненне ён падумаў аб тым, каб прайсці па тратуары, а не падысці да рыкшы. Але ён толькі адкладае гэта. З цяжкасцю прыйшлося сутыкнуцца рана ці позна.



Мужчына ўбачыў яго надыходзячага і ўскочыў на ногі. Ён усё яшчэ быў апрануты ў свой касцюм кулі.



"Рыкша, містэр?" ён спытаў.



Нік сказаў: «Дзе хлопчык, якога я загадаў пачакаць?»



"Ён сышоў. Я добры рыкша. Ці бачыш."



Нік забраўся на сядзенне. "Вы ведаеце, дзе знаходзіцца Клуб Дракона?"



«Я ведаю, ты трымаеш заклад. Добрае месца. Я бяру.» Ён пачаў рухацца па вуліцы.



Кілмайстру ўсё было напляваць. Яго паслядоўнікі больш не былі разам. Цяпер у яго быў адзін наперадзе і адзін ззаду, што ставіла яго проста пасярэдзіне. Відавочна, акрамя ўваходных дзвярэй, быў яшчэ адзін шлях у і з бара. Так Оса пераапрануўся да прыходу Ніка. Осса ўжо павінен быў пакінуць гэтае месца і чакаць, калі яго сябар даставіць Ніка. Цяпер у іх не заставалася выбару. Яны не маглі прымусіць Крыса Уілсана дэзертыраваць; яны не маглі выкурыць яго з Ганконга. І яны ведалі, што ён быў тут, каб пераканаць прафесара Лу вярнуцца дадому. Іншага шляху не было. Ім давядзецца забіць яго.



Туман станавіўся ўсё гусцей і пачаў насычаць паліто Ніка. Яго акуляры пакрыліся плямамі вільгаці. Нік зняў іх і паклаў ва ўнутраную кішэню свайго гарнітура. Яго вочы шукалі па абодва бакі вуліцы. Кожны мускул у яго целе расслабіўся. Ён хутка ацаніў адлегласць паміж сядзеннем, на якім сядзеў, і вуліцай, спрабуючы прыдумаць, як лепш за ўсё прызямліцца на ногі.



Як бы яны гэта паспрабавалі? Ён ведаў, што Оса чакаў недзе наперадзе. Пісталет быў бы занадта шумны. У рэшце рэшт, у Ганконгу была свая паліцыя. Нажы падыдуць лепш. Магчыма, яны забілі б яго, адабралі ў яго ўсё, што ў яго было, і кінулі б дзе-небудзь. Хутка, акуратна і працаздольна. Для паліцыі гэта будзе проста чарговы абрабаваны і забіты турыст. Гэта часта здаралася ў Ганконгу. Вядома, Нік не збіраўся дазваляць ім гэта рабіць. Але ён вырашыў, што яны будуць такімі ж прафесійнымі вулічнымі байцамі, як і аматары.



Маленькі чалавечак убег у неасветлены і бяздольны раён Коўлуна. Наколькі Нік мог судзіць, чалавек усё яшчэ накіроўваўся ў бок Драконаў клуба. Але Нік ведаў, што яны ніколі не дойдуць да клуба.



Рыкша выехала ў вузкі завулак, паабапал якога стаялі чатырохпавярховыя неасветленыя будынкі. Акрамя таго, што мужчына ўвесь час шлёпаў нагамі па мокрым асфальце, адзіным іншым гукам быў спазматычны стук дажджавой вады з дахаў хат.



Нягледзячы на тое, што Кілмайстар гэтага чакаў, рух адбыўся нечакана, крыху страціўшы раўнавагу. Мужчына высока падняў пярэднюю частку рыкшы. Нік крутануўся і скокнуў праз кола. Яго левая нага першай ударылася па вуліцы, што яшчэ больш пазбавіла яго раўнавагі. Ён упаў, пакаціўся. На яго спіне ён убачыў, што да яго імчыцца меншы па памеры чалавек з пачварным кінжалам высока ў паветры. Мужчына з крыкам скокнуў. Нік прыціснуў калені да грудзей, і падушачкі яго ног трапілі ў жывот мужчыны. Схапіўшы за запясце кінжал, Кілмайстар пацягнуў чалавека да сябе, затым застыў.






падняў ногі, перакінуўшы мужчыну праз галаву. Ён прызямліўся з гучным рыкам.



Калі Нік перакаціўся, каб устаць на ногі, Оса стукнуў яго нагой, і сіла адкінула яго зваротна. У той жа час Оса ўзмахнуў сваім кінжалам. Кілмайстар адчуў, як востры край упіўся яму ў лоб. Ён перакаціўся і працягваў каціцца, пакуль яго спіна не стукнулася аб кола перавернутай рыкшы. Было занадта цёмна, каб разглядзець. Кроў пачала працякаць з ілба ў вочы. Нік падставіў калені і пачаў паднімацца. Цяжкая ступня Осы слізганула па яго шчацэ, раздзіраючы скуру. Сілы хапіла, каб адкінуць яго ўбок. Яго павалілі на спіну; затым калена Оссы ўсёй яго вагой упіўся ў жывот Ніка. Оса прыцэліўся яму ў пахвіну, але Нік падняў калені, адлюстроўваючы ўдар. Тым не менш, сілы было дастаткова, каб у Ніка перахапіла дыханне.



Затым ён убачыў, як кінжал падышоў да яго горла. Нік злавіў левай рукой тоўстае запясце. Правым кулаком ён ударыў Асу ў пахвіну. Асса хмыкнуў. Нік зноў ударыў, крыху ніжэй. На гэты раз Асса закрычаў у агоніі. Ён упаў. У Ніка перахапіла дыханне, і ён, абапіраючыся на рыкшу, падняўся на ногі. Ён выцер кроў з вачэй. Затым злева ад яго з'явіўся меншы мужчына. Нік мімаходам убачыў яго як раз перад тым, як адчуў, як лязо ўрэзалася ў мышцу яго левай рукі. Ён ударыў мужчыну па твары, адправіўшы яго каціцца ў рыкшу.



Х'юга быў зараз у правай руцэ майстра забойстваў. Ён адступіў да аднаго з будынкаў, назіраючы, як два цені набліжаюцца да яго. «Ну, джэнтльмены, - падумаў ён, - а цяпер ідзі і забяры мяне». Яны былі добрыя, лепшыя, чым ён думаў. Яны змагаліся са злосцю і не пакідалі сумненняў у тым, што іх намерам было забіць яго. Стоячы спіной да будынка, Нік чакаў іх. Парэз на лбе не здаваўся сур'ёзным. Крывацёк паменшылася. Яго левая рука балела, але ў яго былі і больш сур'ёзныя раны. Двое мужчын пашырылі свае пазіцыі так, што кожны напаў на яго з супрацьлеглых бакоў. Яны прыгнулася, на тварах была рашучасць, кінжалы былі накіраваны ўверх, у грудзі Ніка. Ён ведаў, што яны паспрабуюць уторкнуць свае ляза пад яго грудную клетку, дастаткова высока, каб вастрыё працяло яго сэрца. У завулку не было холаду. Усе трое былі потнымі і злёгку задыхаліся. Цішыню парушалі толькі кроплі дажджу, што падалі з дахаў. Гэта была такая цёмная ноч, якую Нік калі-небудзь бачыў. Двое мужчын былі ўсяго толькі ценямі, толькі іх кінжалы раз-пораз зіхацелі.



Паменш менш зрабіў выпад першым. Ён падышоў да нізу справа ад Ніка і з-за свайго памеру рухаўся хутка. Раздаўся металічны ляск, калі Х'юга адбіў кінжал. Не паспеў меншы мужчына адступіць, як Оса рушыў злева, толькі крыху павольней. І зноў Х'юга адхіліў клінок. Абодва мужчыны адступілі. Калі Нік пачаў крыху расслабляцца, маленькі чалавечак зноў зрабіў выпад, ніжэй. Нік адступіў, пстрыкнуўшы лязом у бок. Але Оса ўвайшоў высока, цэлячыся ў горла. Нік павярнуў галаву, адчуваючы, як вастрыё разразае мочку вуха. Абодва мужчыны зноў адступілі. Дыханне стала цяжэйшым.



Кілмайстар ведаў, што ў такой схватцы ён выйдзе трэцім. Гэтыя двое маглі чаргаваць выпады, пакуль не стамілі яго. Калі ён стоміцца, ён зробіць памылку, і тады яны яго зловяць. Ён павінен быў змяніць ход гэтай справы, і лепшым спосабам для яе было б стаць нападаючым. З меншым чалавекам будзе лягчэй справіцца. Гэта зрабіла яго першым.



Нік прыкінуўся, што кінуўся на Осу, прымусіўшы яго злёгку адступіць. Мужчына менш скарыстаўся перавагай і рушыў наперад. Нік адступіў, калі лязо закранула яго жывот. Левай рукой ён схапіў чалавека за запясце і з усяе сілы кінуў яго ў Асу. Ён спадзяваўся, што гэтага чалавека кіне на клінок Осы. Але Оса ўбачыў, што ён ідзе, і павярнуўся бокам. Абодва мужчыны сутыкнуліся, пахіснуліся і ўпалі. Нік абышоў іх паўкругам. Мужчына паменш замахнуўся кінжалам ззаду сябе, перш чым падняўся, верагодна, думаючы, што Нік быў там. Але Нік быў побач з ім. Рука спынілася перад ім.



Рухам амаль хутчэй, чым можа бачыць вока, Нік разрэзаў Х'юга запясце мужчыны. Ён крыкнуў, выпусціў кінжал і схапіўся за запясце. Асса стаяў на каленях. Ён узмахнуў кінжалам па доўгай дузе. Ніку прыйшлося адскочыць, каб вастрыё не разарвала яму жывот. Але на адно імгненне, адну мімалётную секунду, увесь фронт Оссы быў адчынены. Яго левая рука абапіралася на вуліцу, падтрымліваючы яго, правая была амаль ззаду яго ў завяршэнні замаху. Не было часу цэліцца ў нейкую частку цела, хутка пройдзе другая. Як яркая грымучая змяя. Нік падышоў і ўдарыў Х'юга, праціснуўшы лязо амаль да ручкі ў грудзі чалавека, затым хутка рушыў прэч. Асса выдаў кароткі крык. Ён марна спрабаваў адкінуць кінжал назад, але зрабіў гэта толькі да бака. Левая рука, якая падтрымлівае яго, павалілася, ён упаў на локаць. Нік паглядзеў






уверх, каб убачыць, як маленькі мужчына выбягае з завулка, усё яшчэ сціскаючы сваё запясце.



Нік асцярожна вырваў кінжал з рук Асы і адкінуў яго на некалькі футаў. Апорны локаць Осы падкасіўся. Яго галава ўпала на выгіб рукі. Нік памацаў запясце мужчыны. Яго пульс быў павольным, няўстойлівым. Ён паміраў. Яго дыханне стала перарывістым, ігрістым. Кроў афарбавала яго вусны і свабодна цякла з раны. Х'юга перарэзаў артэрыю, вастрыём прабіла лёгкае.



- Осса, - мякка паклікаў Нік. "Ты скажаш мне, хто цябе наняў?" Ён ведаў, што двое мужчын напалі на яго не самі па сабе. Яны працавалі па загадзе. «Аса», - сказаў ён зноў.



Але Чын Оса нікому нічога не расказаў. Бурнае дыханне спынілася. Ён быў мёртвы.



Нік выцер пунсовае лязо Х'юга аб штаніну Осы. Ён шкадаваў, што яму прыйшлося забіць цяжкага чалавека. Але не было часу прыцэліцца. Ён устаў і агледзеў свае раны. Парэз на лбе перастаў сыходзіць крывёй. Працягнуўшы насоўку пад дажджом, пакуль ён не прамок, ён выцер кроў з вачэй. Яго левая рука балела, але драпіна на шчацэ і драпіна на жываце не былі сур'ёзнымі. Ён выйшаў з гэтага лепш, чым Оса, можа, нават лепш, чым іншы чалавек. Дождж стаў мацнейшы. Яго куртка ўжо прамокла.



Прыхінуўшыся да аднаго з будынкаў, Нік замяніў Х'юга. Ён выцягнуў Вільгельміну, праверыў абойму і Люгер. Не азірнуўшыся на сцэну бітвы або труп, які калісьці быў Чын Асой, Кілмайстар выйшаў з завулка. Не было прычын, па якіх ён не мог бы ўбачыць прафесара зараз.



Ад завулка Нік прайшоў чатыры кварталы, перш чым знайшоў таксі. Ён даў кіроўцу адрас, які запомніў яшчэ ў Вашынгтоне. Паколькі ўцёкі прафесара не былі сакрэтамі, не было і месца, дзе ён спыніўся. Нік адкінуўся на спінку сядзення, дастаў з кішэні паліто тоўстыя акуляры, працёр іх і надзеў.



Таксі пад'ехала да той часткі Коўлуна, якая была такой жа беднай, як і завулак. Нік заплаціў кіроўцу і зноў выйшаў на халоднае начное паветра. Толькі калі таксі з'ехала, ён зразумеў, наколькі цёмнай выглядала вуліца. Дамы былі старыя і старыя; яны як быццам прагнуліся пад дажджом. Але Нік ведаў усходнюю філасофію будаўніцтва. Гэтыя дамы валодалі далікатнай трываласцю, не як валун на беразе мора, які вытрымлівае пастаянныя ўдары хваляў, а больш як павуцінне падчас урагану. Ніводнае святло не асвятляла вокны, людзі не хадзілі па вуліцы. Мясцовасць здавалася бязлюднай.



Нік не сумняваўся, што прафесары будуць добра ахоўваць, хаця б для яго ўласнай абароны. Чы Корны чакалі, што хто-небудзь, верагодна, паспрабуе з ім звязацца. Яны не ведалі, ці пераканаць Мм не дэзертыраваць ці забіць яго. Кілмайстар не думаў, што яны пастараюцца высветліць гэта.



Акно дзвярэй было прама над яе цэнтрам. Акно было задрапіравана чорнай фіранкай, але не настолькі, каб не прапускаць увесь свет. Гледзячы на ​​яго з вуліцы, дом выглядаў такім жа бязлюдным і цёмным, як і ўсе астатнія. Але калі Нік устаў пад кутом да дзвярэй, ён ледзь адрозніў жоўты прамень святла. Ён пастукаў у дзверы і пачаў чакаць. Унутры не было ніякага руху. Нік пастукаў у дзверы. Ён пачуў рыпанне крэсла, затым цяжкія крокі сталі гучней. Дзверы расчыніліся, і Нік сутыкнуўся з вялізным мужчынам. Яго масіўныя плечы дакраналіся да кожнага боку дзвярнога праёму. Майка, якую ён насіў, агаляла вялізныя валасатыя рукі, тоўстыя, як ствалы дрэў, якія звісаюць, як малпы, амаль да каленяў. Яго шырокі плоскі твар выглядаў непрыгожым, а нос дэфармаваўся ад неаднаразовых пераломаў. Яго вочы ператварыліся ў кавалачкі брытвы ў двух пластах зефіру з плоці. Кароткія чорныя валасы пасярэдзіне ілба былі зачасаны і падстрыжаны. У яго не было шыі; яго падбародак, здавалася, падтрымліваўся грудзьмі. «Неандэрталец», - падумаў Нік. Гэты тып выпусціў некалькі крокаў у эвалюцыі.



Мужчына прабурчаў нешта, падобнае на "Чаго ты хочаш?"



«Крыс Уілсан, каб убачыць прафесара Лу», - суха сказаў Нік.



«Ён не тут. Ідзі, - прабурчаў монстар і зачыніў дзверы перад Нікам.



Кілмайстар здушыў імпульс адчыніць дзверы ці, прынамсі, разбіць у ёй шкло. Ён пастаяў некалькі секунд, дазваляючы гневу выцячы з яго. Ён павінен быў чакаць нечага падобнага. Быць запрошаным было б занадта лёгка. Цяжкае дыханне неандэртальца даносілася з-за дзвярэй. Ён, мусіць, быў бы шчаслівы, калі б Нік паспрабаваў што-небудзь мілае. Кілмайстру ўспомнілася фраза з «Джэка і бабовага сцябла»: «Я здрабню твае косткі, каб спячы сабе хлеб». «Не сёння, сябар, - падумаў Нік. Ён павінен убачыць прафесара, і ён гэта зробіць. Але калі б не было іншага шляху, ён хацеў бы не праходзіць праз гэтую гару.



Кроплі дажджу падалі на тратуар, як вадзяныя кулі, калі Нік кружыў у баку ад будынка. Паміж будынкамі была доўгая вузкая прастора шырынёй каля чатырох футаў, заваленая слоікамі і бутэлькамі. Нік лёгка ўзлез на зачыненую драўляную брамку






і накіраваўся да задняй часткі будынка. На паўдарозе ён знайшоў яшчэ адну дзверы. Ён асцярожна павярнуў ручку "Заблакіравана". Ён працягнуў, выбіраючы свой шлях як мага цішэй. У канцы калідора была яшчэ адна незачыненая брама. Нік адкрыў яе і апынуўся ў выкладзеным пліткай Паціа.



На будынку свяцілася адзіная жоўтая лямпачка, адлюстраванне яе адбівалася на мокрай плітцы. У цэнтры панадворак маленькі. фантан перапоўніўся. Па краях былі раскіданы мангавыя дрэвы. Адзін быў пасаджаны побач з будынкам, наверсе, проста пад адзіным акном з гэтага боку.



Пад жоўтай лямпачкай былі яшчэ адны дзверы. Гэта было б лёгка, але дзверы былі зачынены. Ён адступіў, паклаўшы рукі на сцягна, гледзячы на ??слабае на выгляд дрэва. Яго адзенне прамокла, на лбе была рана, балела левая рука. А цяпер ён збіраўся залезці на дрэва, якое, відаць, не ўтрымала б яго, каб дабрацца да акна, якое, відаць, было зачынена. А ноччу яшчэ пад дажджом. У такія моманты ў яго ўзнікалі малаважныя думкі аб тым, каб зарабляць на жыццё рамонтам абутку.



Заставалася толькі заняцца гэтым. Дрэва было маладым. Так як манга часам дасягаў дзевяноста футаў, яго галіны павінны быць хутчэй гнуткімі, чым далікатнымі. Ён не выглядаў дастаткова моцным, каб утрымаць яго. Нік пачаў паднімацца. Ніжнія галіны былі моцнымі і лёгка вытрымлівалі яго вагу. Ён хутка прасунуўся прыкладна на паўдарогі. Затым галіны сталі тонкімі і небяспечна выгнуліся, калі ён наступіў на іх. Трымаючы ногі блізка да тулава, ён мінімізаваў выгін. Але калі ён падышоў да акна, нават ствол парадзеў. І гэта было добрых шэсць футаў ад будынка. Калі Нік быў нават у акна, галіны зачынялі ўвесь свет ад жоўтай лямпачкі. Ён быў заключаны ў цемру. Адзіны спосаб, якім ён мог убачыць акно, быў цёмным квадратам на сцяне будынка. Ён не мог дастаць яго ад дрэва.



Ён пачаў разгойдваць сваю вагу назад і наперад. Манга пратэстуючы застагнаў, але неахвотна рушыў з месца. Нік зноў зрабіў выпад. Калі акно было зачынена, ён выламаў яго. Калі шум прынёс неандэртальца. ён бы таксама з ім разабраўся. Дрэва сапраўды пачало разгойдвацца. Здзелка павінна была быць разавай. Калі там не было за што ўхапіцца, ён саслізнуў бы галавой уніз па сцяне будынка. Гэта было б крыху бязладна. Дрэва нахілілася да цёмнага квадрата. Нік рэзка штурхнуў нагамі, намацваючы паветра рукамі. У той момант, калі дрэва адляцела ад будынка, пакінуўшы яго вісець ні на чым, яго пальцы дакрануліся да чагосьці цвёрдага. Праходзячы пальцамі абедзвюх рук, ён добра ўхапіўся за тое, што гэта было, калі дрэва поўнасцю пакінула яго. Калені Ніка стукнуліся аб сцяну будынка. Ён вісеў на краі нейкай каробкі. Ён закінуў нагу і прыўзняўся. Яго калені пагрузіліся ў бруд. Кветкавая каробка! Яна была звязана з падваконнікам.



Дрэва гайданулася назад, яго галіны закранулі яго твары. Кілмайстар пацягнуўся да акна і неадкладна падзякаваў за ўсё добрае на зямлі. Мала таго, што акно не было зачынена, яно было прыадчынена! Ён адкрыў яе да канца, а затым пралез. Яго рукі закранулі дывана. Ён выцягнуў ногі і застаўся прыгнуцца пад акном. Наадварот Ніка і справа ад яго раздаўся гук глыбокага дыхання. Дом быў тонкім, высокім, квадратнай формы. Нік вырашыў, што галоўны пакой і кухня будуць унізе. Засталіся ванная і спальня наверсе. Ён зняў тоўстыя акуляры ў плямах дажджу. Так, гэта будзе спальня. У хаце было ціха. Акрамя дыхання, які даносіўся з ложка, адзіным іншым гукам былі пырскі дажджу за адчыненым акном.



Вочы Ніка зараз прывыклі да цёмнага пакоя. Ён мог адрозніць форму ложка і грудок на ім. З Х'юга ў руцэ ён рушыў да ложка. Кроплі з яго мокрага адзення не гучалі на дыване, але яго чаравікі сціскаліся пры кожным кроку. Ён абышоў падножжа ложка з правага боку. Мужчына ляжаў на баку, адвярнуўшыся ад Ніка. На тумбачцы побач з ложкам стаяла лямпа. Нік дакрануўся вострым лязом Х'юга да горла мужчыны і адначасова пстрыкнуў лямпай. Пакой узарваўся святлом. Кілмайстар трымаўся спіной да лямпы, пакуль вочы не прывыклі да яркага святла. Мужчына павярнуў галаву, яго вочы міргнулі і напоўніліся слязамі. Ён падняў руку, каб прыкрыць вочы. Як толькі Нік ўбачыў твар, ён адсунуў Х'юга крыху далей ад горла мужчыны.



«Што, чорт вазьмі…» - мужчына сфакусаваў погляд на штылеце за некалькі цаляў ад падбародка.



Нік сказаў: "Мяркую, прафесар Лу".



РАЗДЗЕЛ ШОСТЫ



Прафесар Джон Лу вывучыў востры клінок у свайго горла, затым зірнуў на Ніка.



"Калі прыбярэш гэтую штуку, я ўстану з пасцелі", - мякка сказаў ён.



Нік адцягнуў Х'юга, але трымаў яго ў руцэ. «Вы прафесар Лу?» ён спытаў.



«Джон. Ніхто не заве мяне прафесарам, акрамя нашых пацешных сяброў унізе. Ён звесіў ногі праз борт







і пацягнуўся за халатам. "Як наконт кавы?"



Нік нахмурыўся. Яго крыху збянтэжыла стаўленне гэтага чалавека. Ён адступіў, калі мужчына прайшоў перад ім і прайшоў праз пакой да ракавіны і кафейніку.



Прафесар Джон Лу быў невысокім, добра складзеным мужчынам з чорнымі валасамі, падзеленымі на бок. Калі ён варыў каву, яго рукі здаваліся амаль далікатнымі. Яго рухі былі плаўнымі і дакладнымі. Відавочна, ён быў у выдатнай фізічнай форме. Яго вочы былі цёмнымі з вельмі невялікім усходнім ухілам і, здавалася, пранікалі ва ўсё, на што ён глядзеў. Яго твар быў шырокі, з высокімі скуламі і прыгожым носам. Гэта быў надзвычай разумны твар. Нік выказаў здагадку, што яму гадоў каля трыццаці. Ён здаваўся чалавекам, які ведаў і сваю сілу, і сваю слабасць. Прама зараз, калі ён уключаў пліту, яго цёмныя вочы нервова глядзелі на дзверы спальні.



«Працягвай, - падумаў Нік. "Прафесар Лу, я б хацеў…" Яго спыніў прафесар, які падняў руку і схіліў галаву набок, прыслухоўваючыся. Нік пачуў цяжкія крокі, якія падымаюцца па лесвіцы. Абодва мужчыны замерлі, калі прыступкі перайшлі да дзвярэй спальні. Нік перавёў Х'юга ў левую руку. Яго правая рука зайшла пад паліто і ўпала на зад Вільгельміны.



У замку дзвярэй пстрыкнуў ключ. Дзверы расчыніліся, і ў пакой убег неандэрталец, за якім ішоў апрануты ў тонкую вопратку меншы мужчына. Вялізны монстр паказаў на Ніка і хмыкнуў. Ён рушыў наперад. Меншы мужчына паклаў руку на вялікую руку, спыняючы яго. Пасля ён ветліва ўсміхнуўся прафесару.



"Хто ваш сябар, прафесар?"



- хутка сказаў Нік. «Крыс Уілсан. Я сябар Джона. Нік пачаў выцягваць Вільгельміну з-за пояса. Ён ведаў, што калі прафесар выдасць гэта, яму давядзецца з цяжкасцю выбрацца з пакоя.



Джон Лу падазрона зірнуў на Ніка. Пасля ён адказаў на ўсмешку маленькага чалавечка. «Дакладна, - сказаў ён. “Я пагавару з гэтым чалавекам. У адзіноцтве!"



"Вядома, вядома", - сказаў чалавечак, злёгку пакланіўшыся. "Як хочаце." Ён вывеў монстра прэч, а затым, незадоўга да таго, як зачыніць за сабой дзверы, сказаў: "Вы будзеце вельмі асцярожныя, калі кажаце, ці не так, прафесар?"



"Прэч!" - крыкнуў прафесар Лу.



Мужчына павольна зачыніў дзверы і замкнуў іх.



Джон Лу павярнуўся да Ніку, яго лоб трывожна наморшчыўся. «Ублюдкі ведаюць, што падманулі мяне.



Яны могуць дазволіць сабе быць шчодрымі». Ён вывучаў Ніка, як быццам бачыў яго ўпершыню. "Што, чорт вазьмі, з табой здарылася?"



Нік прыслабіў хватку на Вільгельміне. Ён перавёў Х'юга назад у правую руку. На момант гэта стала яшчэ больш незразумелым. Прафесар Лу дакладна не быў падобны на чалавека, які хацеў бы збегчы. Ён ведаў, што Нік не быў Крысам Уілсанам, але абараняў яго. І гэтая сяброўская сардэчнасць падказвала, што ён амаль чакаў Ніка. Але адзіны спосаб атрымаць адказы - гэта задаць пытанні.



«Давай пагаворым», - сказаў Кілмайстар.



"Яшчэ не." Прафесар паставіў два кубкі. "Што вы п'яце ў каву?"



„Нічога. Чорны».



Джон Лу наліў каву. «Гэта адна са шматлікіх маіх раскошных рэчаў - ракавіна і пліта. Анонсы найбліжэйшых славутасцяў. Гэта тое, што я магу разьлічваць за працу для кітайцаў».



"Навошта тады гэта рабіць?" - спытаў Нік.



Прафесар Лу кінуў на яго амаль варожы позірк. "Сапраўды, чаму", - сказаў ён без пачуццяў. Затым ён зірнуў на зачыненыя дзверы спальні і зноў на Ніка. "Дарэчы, як, чорт вазьмі, ты сюды патрапіў?"



Нік кіўнуў у бок адчыненага акна. "Сабраўся на дрэва", - сказаў ён.



Прафесар гучна засмяяўся. "Прыгожа. Проста выдатна. Можаш паспрачацца, заўтра яны ссякуць тое дрэва. Ён паказаў на Х'юга. «Ты збіраешся стукнуць мяне гэтай штукай або прыбраць яе?»



"Я яшчэ не вырашыў".



«Ну, пі каву, пакуль прымаеш рашэнне». Ён працягнуў Ніку кубак, затым падышоў да тумбачкі, на якой, апроч лямпы, стаялі невялікі транзістарны радыёпрымач і пару ачкоў. Ён уключыў радыё, набраў нумар брытанскай станцыі, якая працуе на ўсю ноч, і дадаў гучнасць. Калі ён надзеў акуляры, ён выглядаў даволі вучоным. Указальным пальцам ён паказаў Ніка на пліту.



Нік рушыў услед за ім, вырашыўшы, што ён, верагодна, мог бы ўзяць гэтага чалавека, калі б яму прыйшлося, без Х'юга. Ён прыбраў штылет.



Каля пліты прафесар сказаў: "Ты ж асцярожны, праўда?"



"Пакой праслухоўваецца, ці не так?" - сказаў Нік.



Прафесар падняў бровы. «І таксама разумны. Я толькі спадзяюся, што ты такі кемлівы, як выглядаеш. Але ты маеш рацыю. Мікрафон у лямпе. Мне спатрэбілася дзьве гадзіны, каб знайсьці яго».



"Але чаму, калі ты тут адзін?"



Ён паціснуў плячыма. "Можа, я кажу ў сне".



Нік адпіў каву і палез у прамоклыя паліто за адной з цыгарэт. Яны былі вільготнымі, але ён усё роўна запаліў адну. Прафесар адмовіўся ад прапанаванага.



- Прафесар, - сказаў Нік. «Усё гэта мяне крыху збівае з панталыку».



„Калі ласка! Клічце мяне Джон».



«Добра, Джон. Я ведаю, што вы хочаце пайсці. Тым не менш, мяркуючы па тым, што я бачыў і чуў у гэтым пакоі, у мяне склалася ўражанне, што вас прымушаюць рабіць гэта».



Джон кінуў пакінутую каву ў ракавіну, затым прыхінуўся да яе, нахіліўшы галаву.






т. «Я павінен быць асцярожны», - сказаў ён. «Прыглушаная асцярожнасць. Я ведаю, што ты не Крыс. Гэта значыць, што вы можаце быць з нашага ўраду. Я маю рацыю?"



Нік адпіў каву. "Можа быць."



«Я шмат думаў у гэтым пакоі. І я вырашыў, што калі агент паспрабуе звязацца са мной, я раскажу яму сапраўдную прычыну, па якой я дэзертырую, і паспрабую прымусіць яго дапамагчы мне. Я не магу зладзіцца з гэтым у адзіночку. Ён выпрастаўся і паглядзеў прама на Ніка. У яго вачах стаялі слёзы. "Бог ведае, я не хачу ісці". Яго голас уздрыгнуў.



"Тады чаму ты?" - спытаў Нік.



Джон глыбока ўздыхнуў. "Таму што ў іх ёсць мая жонка і сын у Кітаі".



Нік паставіў каву. Ён апошні раз зацягнуўся цыгарэтай і кінуў яе ў ракавіну. Але хоць яго рухі былі павольнымі і марудлівымі, яго мозг працаваў, пераварваючы, адкідаючы, захоўваючы, і пытанні вылучаліся, як яркія неонавыя шыльды. Гэтага не магло быць. Але калі б гэта было праўдай, гэта магло б шмат чаго растлумачыць. Няўжо Джон Лу быў змушаны бегчы? Ці ён даваў Ніку прыгожую снежную працу? У яго галаве пачалі складацца інцыдэнты. У іх была форма і, як гіганцкая галаваломка, яны пачалі злівацца, утвараючы пэўную карціну.



Джон Лу вывучаў твар Ніка, яго цёмныя вочы былі занепакоеныя, задаючы нявыказаныя пытанні. Ён нервова заломваў рукі. Затым ён сказаў: "Калі ты не той, кім я цябе лічу, значыць, я толькі што забіў сваю сям'ю".



"Як так?" - спытаў Нік. Ён глядзеў у вочы мужчыну. Вочы заўсёды маглі сказаць яму больш, чым вымаўленае слова.



Джон пачаў хадзіць наперад і назад перад Нікам. «Мне паведамілі, што, калі я каму-небудзь раскажу, маю жонку і сына заб'юць. Калі ты такі, якім я цябе лічу, можа, я змагу пераканаць цябе дапамагчы мне. Калі не, то я іх толькі што забіў.



Нік узяў сваю каву, пацягваючы яго, яго твар выказваў толькі лёгкі цікавасць. «Я толькі што размаўляў з вашай жонкай і сынам», - раптоўна сказаў ён.



Джон Лу спыніўся і павярнуўся да Ніку. "Дзе ты з імі размаўляў?"



«Арланда».



Прафесар палез у кішэню халата і дастаў фатаграфію. "Гэта з кім вы размаўлялі?"



Нік паглядзеў на фота. Гэта была фатаграфія жонкі і сына, якіх ён сустрэў у Фларыдзе. "Так", - сказаў ён. Ён пачаў аддаваць фота зваротна, але спыніўся. Нешта было ў гэтай карціне.



«Паглядзіце ўважліва, - сказаў Джон.



Нік больш уважліва вывучыў фатаграфію. Канечне! Гэта было фантастычна! Насамрэч розніца была. Жанчына на фота выглядала крыху зграбней. У яе было вельмі мала макіяжу вачэй, калі ён увогуле быў. Яе нос і рот мелі іншую форму, што рабіла яе прыгажэй. І вочы хлопчыка былі бліжэй адно да аднаго, з той жа праніклівай рысай, што і ў Джона. У яго быў жаночы рот. Так, розніца была, добра. Жанчына і хлопчык на фота былі не такімі, як тыя двое, з якімі ён размаўляў у Арланда. Чым даўжэй ён вывучаў карцінку, тым больш адрозненняў мог улавіць. Па-першае, усмешка і нават форма вушэй.



"Добра?" - з трывогай спытаў Джон.



"Адну хвіліну." Нік падышоў да адчыненага акна. Унізе, ва ўнутраным дворыку, хадзіў неандэрталец. Дождж аціх. Мусіць, да раніцы ўсё скончыцца. Нік зачыніў акно і зняў мокрае паліто. Прафесар бачыў, як Вільгельміна засела ў яго за поясам, але цяпер гэта не мела значэння. Усё ў гэтым заданні змянілася. Адказы на яго пытанні прыходзілі да яго адзін за адным.



Ён павінен быў спачатку паведаміць Хоку. Паколькі жанчына і хлопчык у Арланда былі прытворшчыкамі, яны працавалі на Чы Корн. Хоук ведае, як з імі змагацца. Пазл сабраўся ў яго галаве, робячы карціну больш яснай. Той факт, што Джон Лу быў змушаны бегчы, тлумачыў амаль усё. Як прычына, па якой за ім найперш сачылі. І варожае стаўленне фальшывай місіс Лу. Чы Корны хацелі пераканацца, што ён ніколі не дойдзе да прафесара. Як Крыс Уілсан, ён, магчыма, змог бы пераканаць свайго сябра Джона нават ахвяраваць сваёй сям'ёй. Нік у гэтым сумняваўся, але для чырвоных гэта прагучыць разумна. Гэта было не для іх.



Да Ніка дайшлі інцыдэнты, якія, здавалася, не мелі вялікага значэння, калі яны адбыліся. Напрыклад, калі Оса спрабаваў яго купіць. Яго пытаюцца, ці ёсць у Ніка сям'я. Кілмайстар у той час нічога да яго не прывязваў. Але цяпер - выкралі б яны яго сям'ю, калі б яна была ў яго? Канешне, былі б. Яны б ні перад чым не спыніліся, каб злавіць прафесара Лу. Тое злучэнне, над якім працаваў Джон, павінна быць шмат для іх значыла. Яшчэ адзін выпадак здарыўся з ім - учора, калі ён упершыню сустрэў, як ён думаў, місіс Лу. Ён папрасіў пагаварыць з ёй. І яна ўсумнілася ў гэтым слове. Балбатня, састарэлая, перагружаная, амаль ніколі не якая выкарыстоўваецца, але слова знаёмае ўсім амерыканцам. Яна не ведала, што гэта значыць. Натуральна, яна гэтага не зрабіла, бо яна была чырвонай кітаянкай, а не амерыканкай. Гэта было прыгожа, прафесійна і, кажучы словамі Джона Лу, проста прыгожа.



Прафесар стаяў перад ракавінай, сашчапіўшы рукі перад сабой. Яго цёмныя вочы ўпіліся ў галаву Ніка, якія чакаюць, амаль спалоханыя.



Нік сказаў: «Добра, Джон. Я тое, што ты думаеш пра мяне. Я не магу






прама зараз раскажу вам усё, акрамя таго, што я агент адной выведвальнай галіны нашага ўраду».



Здавалася, што мужчына прагнуўся. Яго рукі апусціліся на бок, падбародак упёрся ў грудзі. Ён зрабіў доўгі, глыбокі, дрыготкі ўдых. «Дзякуй Богу, - сказаў ён. Гэта было крыху вышэй за шэпт.



Нік падышоў да яго і вярнуў фатаграфію. «Цяпер табе давядзецца цалкам мне давяраць. Я табе дапамагу, але ты павінен мне ўсё расказаць.



Прафесар кіўнуў.



"Пачнем з таго, як яны выкралі тваю жонку і сына".



Джон, здавалася, крыху ажывіўся. «Ты не ўяўляеш, як я рады, што размаўляю з кімсьці пра гэта. Я так доўга нашу гэта ўнутры сябе». Ён пацёр рукі разам. "Яшчэ кава?"



«Не, дзякуй, - сказаў Нік.



Джон Лу задуменна пачухаў падбародак. «Усё пачалося каля паўгода таму. Калі я прыйшоў з працы, перад маёй хатай стаяў фургон. Уся мая мэбля была ў двух мужчын. Кэці і Майка нідзе не было. Калі я спытаў гэтых двух мужчын, што, чорт вазьмі, яны думаюць, што яны робяць, адзін з іх даў мне інструкцыі. Ён сказаў, што мае жонка і сын едуць у Кітай. Калі я калі-небудзь захачу зноў убачыць іх жывымі, лепей зраблю, як яны сказалі.



«Спачатку я падумаў, што гэта кляп. Яны далі мне адрас у Арланда і сказалі, каб я паехаў туды. Я ішоў з гэтым, пакуль не дабраўся да дома ў Арланда. Вось яна. І хлопчык таксама. Яна ніколі не называла мне свайго сапраўднага імя, я проста называў яе Кэці і хлопчыка Майкам. Калі мэбля была перанесена і двое хлопцаў сышлі, яна абклала хлопчыка спаць, а затым распранулася прама перада мной. Яна сказала, што на нейкі час будзе маёй жонкай, і з такім жа поспехам мы можам зрабіць гэта пераканаўчым. Калі я адмовіўся класціся з ёй у ложак, яна сказала мне, што мне лепш супрацоўнічаць, інакш Кэці і Майк памруць жудаснай смерцю ".



Нік сказаў: «Вы пражылі разам як муж і жонка шэсць месяцаў?»



Джон паціснуў плячыма. "Што яшчэ я мог зрабіць?"



"Хіба яна не давала вам ніякіх інструкцый ці не казала, што будзе далей?"



«Так, наступнай раніцай. Яна сказала мне, што разам мы завядзем новых сяброў. Я выкарыстаў сваю працу як падставу, каб пазбягаць старых сяброў. Калі я складаў формулу злучэння, я адвозіў яго ў Кітай, перадаваў чырвоным, а потым зноў бачыўся з жонкай і хлопчыкам. Шчыра кажучы, я быў напалоханы да смерці з-за Кэці і Майка. Я бачыў, што яна давала справаздачу перад чырвонымі, таму мне прыйшлося рабіць усё, што яна сказала. І я не мог зразумець, наколькі яна была падобная на Кэці.



«Такім чынам, зараз вы завяршылі формулу», - сказаў Нік. "У іх гэта ёсць?"



"Вось і ўсё. Я не дарабіў. У мяне да гэтага часу няма, я не мог засяродзіцца на сваёй працы. А праз шэсць месяцаў усё стала крыху цяжэй. Мае сябры настойвалі, і ў мяне сканчаліся апраўданні. Яна, мусіць, атрымала вестку зверху, таму што раптам сказала мне, што я буду працаваць на тэрыторыі ў Кітаі. Яна сказала мне аб'явіць аб маіх уцёках. Яна застанецца на тыдзень ці два, а потым знікне. Усе падумаюць, што яна далучылася да мяне».



«А што наконт Крыса Ўілсана? Няўжо ён не ведаў, што жанчына была фальшыўкай?



Джон усміхнуўся. «Ах, Крыс. Ведаеце, ён халасцяк. Удалечыні ад працы мы ніколі не збіраліся разам з-за бяспекі НАСА, а ў асноўным таму, што Крыс і я не падарожнічалі ў адных і тых жа сацыяльных колах. Крыс - паляўнічы за дзяўчатамі. О, я ўпэўнены, што яму падабаецца яго праца, але яго асноўная думка звычайна засяроджана на дзяўчынах.



"Я бачу." Нік наліў сабе яшчэ кубак кавы. «Гэта злучэнне, над якім вы працуеце, павінна мець вялікае значэнне для Чы Корн. Ці можаце вы сказаць мне, што гэта такое, не ўдаючыся ў тэхнічныя падрабязнасці? "



"Вядома. Але формула яшчэ не скончана. Калі і калі я скончу, гэта будзе ў выглядзе тонкай мазі, нешта накшталт крэму для рук. Вы нашмароўваеце яго: на вашу скуру, і, калі я мае рацыю, гэта павінна зрабіць скуру неўспрымальнай да сонечным прамяням, цяплу і радыяцыі.Ён будзе мець свайго роду астуджальны эфект на скуру, які абароніць касманаўтаў ад шкодных прамянёў.Хто ведае?Калі я буду працаваць над гэтым дастаткова доўга, я змагу нават удасканаліць яго да такой ступені, што ім не спатрэбяцца касмічныя касцюмы.Чырвоныя хочуць яго з-за яго абароны ад ядзерных апёкаў і радыяцыі.Калі б яна была ў іх, мала што магло б перашкодзіць ім абвясціць свету ядзерную вайну».



Нік адпіў каву. «Ці мае гэтае якое-небудзь стаўленне да адкрыцця, якое вы зрабілі яшчэ ў 1966 году?»



Прафесар правёў рукой па валасах. «Не, гэта было зусім іншае. Павазіўшыся з электронным мікраскопам, мне пашчасціла знайсці спосаб ізаляваць пэўныя тыпы скурных захворванняў, якія самі па сабе не былі сур'ёзнымі, але, калі іх ахарактарызавалі, я прапанаваў невялікую дапамогу ў дыягностыцы больш сур'ёзных захворванняў, такіх як язвы, пухліны і, магчыма, рак. .



Нік усміхнуўся. «Ты занадта сціплы. Наколькі я разумею, гэта было больш, чым проста невялікая дапамога. Гэта быў вялікі прарыў».



Джон паціснуў плячыма. «Вось што яны гавораць. Можа, яны крыху перабольшваюць».



Нік не сумняваўся, што размаўляе з бліскучым чалавекам. Джон Лу быў каштоўны не толькі для НАСА, але і для сваёй краіны. Кілмайстар ведаў, што ён павінен не даць Чырвоным атрымаць яго. Ён дапіў сваю каву






і спытаў: "Ты хоць уяўляеш, як чырвоныя пазналі аб комплексе?"



Джон пакруціў галавой. "Не."



"Як доўга вы над гэтым працавалі?"



«Насамрэч, я атрымаў гэтую ідэю, калі вучыўся ў каледжы. Некаторы час я круціў гэта ў галаве, нават зрабіў некалькі нататак. Але толькі год таму я сапраўды пачаў увасабляць ідэі ў жыцьцё».



"Вы расказвалі пра гэта каму-небудзь?"



«О, у каледжы я мог бы згадаць аб гэтым некалькім сябрам. Але калі я быў у НАСА, я нікому не сказаў, нават Кэці».



Нік зноў падышоў да акна. Невялікі транзістарны радыёпрымач выканаў брытанскую паходную песню. За акном вялізны мужчына ўсё яшчэ хаваўся ва ўнутраным дворыку. Кілмайстар закурыў вільготную цыгарэту з залатым наканечнікам. Яго скура стала халоднай з-за мокрай вопраткі, якую ён насіў. "Усё зводзіцца да таго, - сказаў ён больш сабе, чым Джону, - дык гэта зламаць уладу кітайскіх чырвоных".



Джон пачціва маўчаў.



Нік сказаў: "Я павінен вывезці тваю жонку і хлопчыка з Кітая". Сказаць, што гэта было лёгка, але Нік ведаў, што выкананне гэтага зноў будзе нечым іншым. Ён павярнуўся да прафесара. "Вы хоць уяўляеце, дзе яны могуць быць у Кітаі?"



Джон паціснуў плячыма. "Не."



"Хто-небудзь з іх сказаў што-небудзь, што магло б даць вам ключ да разгадкі?"



Прафесар на імгненне задумаўся, паціраючы падбародак. Затым ён пакруціў галавой, слаба ўсміхаючыся. "Баюся, што я мала чым дапамагу, праўда?"



"Усё ў парадку." Нік пацягнуўся за мокрым паліто на ложку, уцягнуў у яго шырокія плечы. "Ты хоць уяўляеш, калі цябе забяруць у Кітай?" ён спытаў.



Твар Джона, здавалася, крыху прасвятлеў. - Думаю, я магу вам дапамагчы. Я чуў, як два спартоўцы ўнізе казалі аб тым, што, па-мойму, яны дамовіліся аб паўночы ў наступны аўторак.



Нік паглядзеў на гадзіннік. Было тры дзесяць раніцы, серада. У яго было менш за тыдзень, каб знайсці, дабрацца і павезці жонку і хлопчыка з Кітая. Гэта выглядала не надта добра. Але пра ўсё па парадку. Яму трэба было зрабіць тры рэчы. Па-першае, яму прыйшлося сфальсіфікаваць заяву з Джонам праз мікрафон, каб двое ўнізе не раззлаваліся. Па-другое, ён павінен быў выбрацца з гэтага дома цэлым і цэлым. І трэцяе: яму давядзецца сесці ў скрэмблер і расказаць Хоуку аб фальшывых жонцы і хлопчыку ў Арланда. Пасля гэтага яму давядзецца гуляць наўздагад.



Нік жэстам паклікаў Джона да лямпы. "Ці можаце вы зрабіць так, каб гэта радыё пішчала, як быццам яно было статычным?" ён прашаптаў.



У Джона быў збянтэжаны выгляд. Але чаму. У яго вачах з'явілася разуменне. Не кажучы ні слова, ён важдаўся з радыё. Ён завішчала, а затым аціхла.



Нік сказаў: "Джон, ты ўпэўнены, што я не змагу пераканаць цябе вярнуцца са мной?"



«Не, Крыс. Я так хачу».



Ніку гэта здалося крыху банальным, але ён спадзяваўся, што двое ўнізе купіліся на гэта.



«Добра, - сказаў Нік. “Ім гэта не спадабаецца, але я ім скажу. Як мне выбрацца з гэтага месца? »



Джон націснуў маленькую кнопку, убудаваную ў тумбачку.



Двое мужчын моўчкі паціснулі адзін аднаму рукі. Нік падышоў да акна. Неандэртальца больш не было ва ўнутраным дворыку. На лесвіцы пачуліся крокі.



"Перш чым ты пойдзеш", - прашаптаў Джон. "Я хацеў бы ведаць сапраўднае імя чалавека, які мне дапамагае".



«Нік Картэр. Я агент AX. "



У замку пстрыкнуў ключ. Дзверы павольна адчыніў мужчына паменш. Пачвары з ім не было.



«Мой сябар сыходзіць, - сказаў Джон.



Элегантна апрануты мужчына ветліва ўсміхнуўся. "Вядома, прафесар". Ён прынёс у пакой пах таннага адэкалона.



«Да спаткання, Джон, - сказаў Нік.



«Да спаткання, Крыс».



Калі Нік выйшаў з пакоя, мужчына зачыніў і замкнуў дзверы. Ён выцягнуў з-за пояса аўтамат вайсковага 45-га калібра. Ён паказаў ім на жывот Ніка.



"Што гэта?" - спытаў Нік.



У спрытнага чалавека ўсё яшчэ была ветлівая ўсмешка. «Страхаванне, што вы пакінеце насціха».



Нік кіўнуў і пачаў спускацца па лесвіцы разам з мужчынам ззаду яго. Калі ён паспрабуе што-небудзь, то можа падвергнуць прафесара небяспекі. Іншага мужчыны па-ранейшаму не было.



Каля ўваходных дзвярэй спрытны мужчына сказаў: «Я не ведаю, хто вы на самой справе. Але мы не настолькі дурныя, каб меркаваць, што вы і прафесар слухалі брытанскую музыку, пакуль былі там. Што б вы ні задумалі, не спрабуйце. Цяпер мы ведаем твой твар. І за вамі будуць уважліва сачыць. Вы ўжо падвергнулі гэтых людзей вялікай небясьпецы». Ён адчыніў дзверы. «Да спаткання, містэр Уілсан, калі гэта ваша сапраўднае імя».



Нік ведаў, што гэты мужчына меў на ўвазе жонку і хлопчыка, калі сказаў "зацікаўленыя асобы". Ці ведалі яны, што ён агент? Ён выйшаў у начное паветра. Дождж зноў ператварыўся ў туман. Дзверы былі зачынены і зачынены за ім.



Нік глыбока ўдыхнула свежае начное паветра. Ён пайшоў. У такую гадзіну ў яго было мала шанцаў злавіць таксі ў гэтым раёне. Яго галоўным ворагам зараз быў час. Праз дзве-тры гадзіны будзе светла. І ён нават не ведаў, дзе шукаць жонку і хлопчыка. Ён павінен быў звязацца з Хоўкам.



Кілмайстар збіраўся перайсці вуліцу, калі велізарны малпачалавек выйшаў з дзвярнога праёму, заступіўшы яму шлях. Валасы ўсталі дубка на шыі Ніка. Так што яму давядзецца мець справу





усё ж з гэтай істотай. Не кажучы ні слова, монстар падышоў да Ніку і пацягнуўся да яго горла. Нік прыгнуўся і ухіліўся ад монстра. Памер мужчыны быў узрушаючым, але з-за гэтага ён рухаўся павольна. Нік стукнуў яго расчыненай далонню па вуху. Гэта не хвалявала яго. Чалавек-малпа схапіў Ніка за руку і шпурнуў яго, як Шытая лялька, на будынак. Галава Кілмайстра стукнулася аб цвёрдую канструкцыю. У яго закружылася галава.



Да таго часу, як ён выйшаў з яго, пачвара ўжо трымала горла ў яго вялізных валасатых руках. Ён падняў Ніка з ног. Нік адчуў, як кроў забіваецца ў яго ў галаве. Ён парэзаў мужчыну вушы, але рухі яго здаваліся пакутліва павольнымі. Ён ударыў нагой у пахвіну, ведаючы, што яго ўдары дасягаюць сваёй мэты. Але мужчына, здавалася, нават не адчуваў гэтага. Яго рукі мацней сціснулі горла Ніка. Кожны ўдар, які нанёс Нік, забіў бы звычайнага чалавека. Але гэты неандэрталец нават не міргнуў. Ён проста стаяў, расставіўшы ногі, утрымліваючы Ніка за горла, з усёй сілай у гэтых вялізных руках. Нік пачаў бачыць выбліскі колеру. Яго сіла сышла, ён не адчуваў сілы ў сваіх ударах. Паніка перад якая насоўваецца смерцю сціснула яго сэрца. Ён губляў прытомнасць. Ён павінен быў зрабіць нешта хутка! Х'юга працаваў бы занадта павольна. Ён мог, відаць, ударыць чалавека дваццаць разоў, перш чым забіць яго. Да таго часу для яго будзе ўжо запозна.



Вільгельміна! Здавалася, ён рухаўся марудна. Яго рука вечна дабралася да "Люгера". Ці будзе ў яго сіла націснуць на курок? Вільгельміна была па-за яго поясам. Ён уторкнуў ствол мужчыну ў горла і з усіх сіл спусціў цынгель. Аддача ледзь не выбіла "Люгер" у яго з рукі. Падбародак і нос гэтага чалавека былі неадкладна выбіты з галавы. Выбух рэхам разнёсся па бязлюдных вуліцах. Вочы мужчыны бескантрольна міргнулі. Яго калені пачалі дрыжаць. І ўсё ж сіла ў ягоных руках заставалася. Нік уторкнуў ствол у мясістае левае вока пачвары і зноў націснуў на курок. Стрэл адарваў мужчыну лоб. Яго ногі пачалі падгінацца. Пальцы Ніка закранулі вуліцу. Ён адчуў, як рукі аслабілі хватку на яго горле. Але жыццё адыходзіла ад яго. Ён мог затрымаць дыханне на чатыры хвіліны, але гэта прайшло. Мужчына не адпускаў яго дастаткова хутка. Нік зноў стрэліў двойчы, цалкам адарваўшы галаву малпа-чалавека. Рукі ўпалі з яго горла. Монстар адхіснуўся, пазбавіўшыся галавы. Яго рукі падняліся туды, дзе павінен быў быць твар. Ён упаў на калені, а затым перавярнуўся, як толькі што ссечанае дрэва.



Нік закашляўся і ўпаў на калені. Ён глыбока ўздыхнуў, адчуўшы едкі пах ружэйнага дыму. У вокнах па ўсім раёне загарэлася святло. Раён ажываў. Будзе паліцыя, а Ніку не да паліцыі. Ён прымусіў сябе рухацца. Усё яшчэ задыхаючыся, ён прабег да канца квартала і хутка пайшоў прэч з раёна. Здалёку ён пачуў незвычайны званок сірэны брытанскай паліцыі. Пасля ён зразумеў, што ўсё яшчэ трымае Вільгельміну ў руцэ. Ён хутка засунуў люгер за пояс. За сваю кар'еру кіламайстра для AX ён шмат разоў быў блізкі да смерці. Але ён ніколі не быў такі блізкі.



Як толькі чырвоныя выявяць беспарадак, які ён толькі што пакінуў, яны неадкладна звяжуць гэта са смерцю Асы. Калі б меншы па памеры чалавек, які быў з Асай, быў яшчэ жывы, ён бы ўжо звязаўся з імі. Яны злучылі гэтыя дзве смерці разам з яго візітам да прафесара Лу і ведалі, што ён быў агентам. Ён мог амаль выказаць здагадку, што яго прыкрыццё зараз расчынена. Ён павінен быў звязацца з Хоўкам. Прафесар, а таксама яго сям'я знаходзіліся ў вялікай небяспецы. Нік на хаду пакруціў галавой. Гэтае заданне ішло зусім не так.



РАЗДЗЕЛ СЁМЫ



Беспамылковы голас Хоука данёсся да Ніка праз скрэмблер. «Што ж, Картэр. Судзячы па тым, што вы мне сказалі, падобна, што ваша заданне змянілася”.



«Так, сэр», - сказаў Нік. Ён толькі што паведаміў Хоку. Ён быў у сваім гасцінічным нумары на баку Вікторыі ў Ганконгу. За акном пачынала крыху цьмянець начная цемра.



Хоук сказаў: «Вы ведаеце сітуацыю там лепш, чым я. З гэтай нагоды я разбяруся з жанчынай і хлопчыкам. Вы ведаеце, што трэба рабіць».



"Так", - сказаў Нік. "Мне трэба знайсці спосаб знайсці жонку і сына прафесара і вывезці іх з Кітая".



«Паклапаціцеся пра гэта любым магчымым спосабам. Я прыеду ў Ганконг у аўторак днём».



"Ды сэр." Як заўсёды, падумаў Нік, Хоук цікавяць вынікі, а не метады. Кілмайстар мог выкарыстоўваць любы метад, які яму быў патрэбен, калі ён прыносіў вынікі.



"Удачы", - сказаў Хоук, заканчваючы размову.



Кілмайстар пераапрануўся ў сухі дзелавы гарнітур. Паколькі падшэўка вакол яго таліі не прамокла, ён пакінуў яе там. Было крыху недарэчна насіць яго да гэтага часу, асабліва з улікам таго, што ён быў амаль упэўнены, што раскрыў сваё прыкрыццё. Але ён планаваў пераапрануцца, як толькі даведаецца, куды накіроўвацца ў Кітай. А вакол яго таліі было зручна насіць яго. Ён ведаў адзенне






Калі ён збіраўся надзець іх, ён быў крыху патрапаны з-за парэзаў кінжалам на жываце. Калі б у яго не было набівання, яго жывот быў бы разрэзаны, як у толькі што злоўленай рыбы.



Нік сумняваўся, ці даведаецца Хоук чаму-небудзь ад жанчыны з Арланда. Калі б яна была так добра навучана, як ён думаў, яна б забіла і сябе, і хлопчыка, перш чым што-небудзь скажа.



Кілмайстар пацёр сіняк у горле. Ён ужо пачаў абескаляроўвацца. Дзе яму пачаць шукаць жонку і сына прафесара? Ён можа вярнуцца ў хату і прымусіць казаць прыгожа апранутага мужчыну. Але ён ужо падвергнуў Джона Лу дастаткова небяспекі. Калі не дом, дык дзе? Яму трэба было з чаго пачаць. Нік стаяў каля акна, гледзячы на вуліцу. Цяпер на тратуары было мала людзей.



Ён раптам адчуў голад. Ён не еў з таго часу, як засяліўся ў гатэль. Мелодыя пераследавала яго, як і некаторыя песні. Гэта быў адзін з нумароў, які праспявала дзяўчына. Нік перастаў церці горла. Гэта была саломінка, відаць, нічога не значыла. Але, прынамсі, з гэтага можна было пачаць. Ён бы што-небудзь паеў, а потым вярнуўся ў «Выдатны бар».



Оса пераапрануўся там, што магло азначаць, што ён кагосьці ведаў. Нават у гэтым выпадку не было ніякай гарантыі, што нехта яму дапаможа. Але зноў жа, гэта было месца для пачатку.



У сталовай гатэля Нік выпіў шклянку апельсінавага соку, а затым талерку яечні з хрумсткім беконам, тосты і тры кубкі чорнай кавы. Ён затрымаўся над апошнім кубкам кавы, даючы ежы час супакоіцца, затым адкінуўся на спінку крэсла і закурыў цыгарэту са свежага пачка. Менавіта тады ён заўважыў, што мужчына назірае яго.



Ён быў звонку, збоку ад аднаго з вокнаў гатэля. Час ад часу ён выглядаў, каб пераканацца, што Нік усё яшчэ там. Кілмайстар пазнаў у ім жылістага мужчыну, які быў з Осай у бары Wonderful. Яны дакладна не гублялі часу дарма.



Нік аплаціў чэк і выйшаў на вуліцу. Начная цемра ператварылася ў цёмна-шэры. Будынкі больш не былі вялізнымі цёмнымі формамі. Яны мелі форму, і іх можна было ўбачыць праз дзверы і вокны. Большасць машын на вуліцах - гэта таксі, якім усё яшчэ трэба было ўключаць фары. Мокрыя бардзюры і вуліцы зараз было лягчэй адрозніць. Цяжкія аблокі ўсё яшчэ віселі нізка, але дождж спыніўся.



Кілмайстар накіраваўся да прыстані парома. Цяпер, калі ён ведаў, што за ім зноў сочаць, яму не трэба было ісці ў «Выдатны бар». Прынамсі, пакуль. Гэты жылісты мужчына мог бы яму шмат чаго расказаць, калі б яго можна было прымусіць гаварыць. Найперш трэба было памяняць пазіцыі. Яму прыйшлося на імгненне страціць гэтага чалавека, каб ён мог рушыць услед за ім. Гэта была авантура. У Ніка было прадчуванне, што жылісты мужчына не быў прыхільнікам-аматарам, як двое іншых.



Перш чым ён дабраўся да парома, Нік праехаў па завулку. Ён падбег да канца і пачаў чакаць. Жылісты мужчына бягом павярнуў за вугал. Нік хутка пайшоў, чуючы, як мужчына скарачае разрыў паміж імі. На іншым куце вуліцы Нік зрабіў тое ж самае: загарнуў за кут, хутка прабег да канца квартала, а затым перайшоў на хуткі шпацыр. Мужчына застаўся з ім.



Неўзабаве Нік прыехаў у раён Вікторыі, які ён кахаў зваць матроскай пляцоўкай. Гэта быў участак вузкіх вуліц з ярка асветленымі кратамі па баках. Звычайна ў раёне было шумна, іграла музыка з музычных аўтаматаў, і прастытуткі стаялі на кожным рагу. Але ноч падыходзіла да канца. Агні па-ранейшаму ярка свяцілі, але музычныя аўтаматы працавалі ціха. Вулічныя прастытуткі альбо ўжо атрымалі свае адзнакі, альбо здаліся. Нік шукаў нейкі бар, не той, які ён ведаў, а той, які падыходзіў бы для яго мэт. Гэтыя секцыі былі аднолькавыя ва ўсіх буйных гарадах свету. Будынкі заўсёды былі двухпавярховымі. На першым паверсе размяшчаліся бар, музычны аўтамат і танцпляц. Дзяўчынкі плавалі тут, дазваляючы сабе ўбачыць сябе. Калі адзін марак праявіў цікавасць, ён запрасіў яе на танец, купіў ёй некалькі напояў і пачаў гандлявацца з-за цаны. Як толькі цана была ўстаноўлена і выплачана, дзяўчына павяла марака наверх. Другі паверх выглядаў як хол гасцініцы з раўнамерна размешчанымі па баках пакоямі. У дзяўчыны звычайна быў свой пакой, дзе яна жыла і працавала. У ім было няшмат - ложак, вядома, шафа і камода для яе некалькіх цацанак і рэчаў. Планіроўка кожнага будынка была аднолькавай. Нік добра іх ведаў.



Калі яго план збіраўся спрацаваць, яму трэба было павялічыць разрыў паміж ім і яго паслядоўнікам. Секцыя займала прыкладна чатыры квадратныя блокі, што не давала яму вялікай прасторы для працы. Час было пачынаць.



Нік загарнуў за кут і пабег на поўнай хуткасці. На паўдарогі праз квартал ён дайшоў да кароткага завулка, заблакаванага драўляным плотам на іншым канцы. Па абодва бакі завулка стаялі смеццевыя бакі. Кілмайстар ведаў, што ў яго больш няма покрыва цемры. Ён павінен выкарыстоўваць сваю хуткасць. Ён хутка пабег да плота, ацаніўшы яго вышыню прыкладна ў дзесяць футаў. Узбоч ён перацягнуў адзін са смеццевых бакаў, залез на яго і пералез праз плот. З іншага боку, ён узляцеў да канца квартала, загарнуў за кут і





знайшоў будынак, які шукаў. Ён сядзеў на вастрыі блока трохкутнай формы. З іншага боку вуліцы можна было лёгка ўбачыць, як нехта выходзіць ці ўваходзіць. Да сцяны прымыкаў навес з падстрэшкам, дах якога знаходзіўся прама пад адным з вокнаў другога паверха. Нік зрабіў разумовую адзнаку аб тым, дзе будзе знаходзіцца пакой, калі пабег да бара.



Неонавая шыльда над уваходнымі дзвярыма абвяшчала Club Delight . Ён быў яркім, але не міргаў. Дзверы былі адчынены. Нік увайшоў. У пакоі было цёмна. Злева ад яго на палову даўжыні пакоя цягнулася барная стойка з загнутымі пад рознымі кутамі крэсламі. Матрос заняў адзін з зэдлікаў, паклаўшы галаву на перакладзіну. Справа ад Ніка маўчаў музычны аўтамат, заліты яркім сінім святлом. Прастора паміж барам і музычным аўтаматам выкарыстоўвалася для танцаў. Акрамя таго, будкі былі пустыя, за выключэннем апошняй.



Там была тоўстая жанчына, якая схілілася над паперамі. Тонкія акуляры без аправы ляжалі на кончыку яе выпуклага носа. Яна выкурыла доўгую цыгарэту, уваткнутую ў муштук. Калі Нік увайшоў, яна зірнула на яго, не паварочваючы галавы, проста закаціла вочы да верхніх вочкам і паглядзела на яго-над ачкоў. Усё гэта было відаць за той час, які Ніку запатрабавалася, каб дабрацца ад уваходнай дзвярэй да лесвіцы, якая знаходзілася злева ад яго, у канцы бара. Нік не вагаўся. Жанчына адкрыла рот, каб нешта сказаць, але калі слова прагучала, Нік ужо быў на чацвёртай прыступцы. Ён працягваў паднімацца, робячы па дзве прыступкі за раз. Калі ён дасягнуў вяршыні, ён быў у калідоры. Ён быў вузкім, з адным ліхтаром на паўдарозе ўніз, з глыбокім дываном і пахла сном, сэксам і таннымі духамі. Пакоі не зусім былі пакоямі, але з кожнага боку былі загароджаныя перагародкі. Сцены былі вышынёй каля васьмі футаў, а столь будынка распасціралася больш чым на дзесяць футаў. Нік вырашыў, што акно, якое ён хацеў, будзе трэцім пакоем справа ад яго. Калі ён пачаў гэта рабіць, ён заўважыў, што дзверы, якія адлучаюць пакоі ад хола, былі з таннай фанеры, пафарбаванай у яркія колеры, з прылепленымі да іх мішурнымі зоркамі. У зорак былі імёны дзяўчынак, у кожнай розныя. Ён прайшоў міма дзвярэй Марго і Лілы. Ён хацеў Вікі. Кілмайстар планаваў быць настолькі ветлівым, наколькі ў яго быў час, але ён не мог марудзіць з тлумачэннямі. Калі ён паспрабаваў адчыніць дзверы Вікі і выявіў, што яны зачыненыя, ён адступіў і адным моцным ударам раскалоў замак. Дзверы расчыніліся, з шумам стукнулася аб сцяну і ўпала пад вуглом са зламанай верхняй пятлёй.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги