Вікі была занятая. Яна ляжала на маленькім ложку, яе пульхныя, гладкія ногі былі шырока расстаўленыя, адпавядаючы штуршкам вялікага рудавалосага мужчыны на ёй. Яе рукі моцна абвіліся вакол яго шыі. На аголеных ягадзіцах мужчыны напружыліся мышцы, а спіна блішчала ад поту. Яго вялікія рукі цалкам пакрылі яе пышную грудзі. Спадніца і трусікі Вікі ляжалі скамечаным камяком ля ложка. Матроская форма была акуратна накінута на камоду.



Нік ужо падышоў да акна, спрабуючы адкрыць яго, перш чым матрос яго заўважыў.



Ён падняў галаву. "Прывітанне!" ён крыкнуў. "Хто ты, чорт вазьмі?"



Ён быў мускулістым, вялікім і прыгожым. Цяпер ён стаяў на локцях. Валасы на яго грудзях былі густымі і ярка-чырвонымі.



Акно нібы заклінавала. Нік не мог адкрыць яго.



Блакітныя вочы матроса ўспыхнулі гневам. "Я задаў вам пытанне, спорт", - сказаў ён. Яго калені падымаліся. Ён збіраўся пакінуць Вікі.



Вікі крыкнула: «Мак! Як! »



«Напэўна, Мак з'яўляецца выкідалай», - падумаў Нік. Нарэшце ён вызваліў акно. Ён павярнуўся да пары, надарыўшы іх самай шырокай хлапечай усмешкай. "Проста праходжу, хлопцы", - сказаў ён.



Гнеў пакінуў вочы марака. Ён пачаў усміхацца, затым усміхнуўся і, нарэшце, засмяяўся ўслых. Гэта быў ад душы, гучны смех. «Гэта даволі забаўна, калі падумаць, - сказаў ён.



Нік прасунуў правую нагу праз адчыненае акно. Ён спыніўся, палез у кішэню і выцягнуў дзесяць ганконскіх даляраў. Ён скамячыў яе і асцярожна кінуў матросу. «Забаўляйцеся, - сказаў ён. Затым: "Гэта добра?"



Марак з ухмылкай зірнуў на Вікі, затым на Ніка. "У мяне было і горш".



Нік памахаў рукой, затым спусціўся з чатырох футаў на дах хлява. У канцы ён упаў на калені і перакаціўся цераз край. Да вуліцы было восем футаў уніз. Ён завярнуў за рог будынка і схаваўся з-пад увагі за акном, затым кінуўся праз вуліцу і пайшоў назад. Ён заставаўся ў цені, трымаючыся бліжэй да барнай стойцы, пакуль не вярнуўся назад да акна. Цяпер ён знаходзіўся проста праз дарогу ад бара, адкуль яму было відаць тры бакі будынка. Не зводзячы вачэй з акна, ён уступіў у цень, прыхінуўся спіной да плота насупраць яго і спыніўся.



Было дастаткова светла, каб ясна бачыць акно. Нік убачыў, як скрозь яго тырчаць галава і плечы жылістага мужчыны. У правай руцэ ён трымаў вайсковы .45. «У гэтай групы вызначана была запал да вайсковых .45-м», - падумаў Нік. Мужчына не спяшаўся, аглядаючы вуліцу.



Затым Нік пачуў голас марака. "Усё ў парадку зараз.






Гэта ўжо занадта. Весялосць – гэта весела – адзін хлопец, добра, але двое – страшэнна шмат». Нік убачыў, як рука марака абняла мужчыну за грудзі і зацягнула назад у пакой. «Чорт пабяры, блазан. Паглядзі на мяне, калі я з табой размаўляю.



Мак! Mac! » - крыкнула Вікі.



Тады матрос сказаў: «Не накіроўвай на мяне пісталет, дружа. Я запхну гэта табе ў горла і прымушу цябе з'есці.



Раздавалася валтузня, гук дрэва, якое трэскалася, трэск сціснутага кулака ў твар. Шкло разбілася, на падлогу ўпалі цяжкія прадметы. І Вікі закрычала: «Мак! Mac! »



Нік усміхнуўся і прыхінуўся да плота. Ён пакруціў галавой, палез у кішэню паліто і закурыў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Шум з акна не сціхаў. Нік спакойна паліў цыгарэту. З акна пачуўся трэці голас, нізкі, патрабавальны. Армейскі .45 прабіў верхнюю частку акна і прызямліўся на даху хлява. «Напэўна, Мак, - падумаў Нік. Ён выпусціў у паветра кольцы дыму. Як толькі жылісты мужчына выйшаў з будынка, ён рушыў услед за ім. Але гэта выглядала так, нібыта гэта зойме даволі шмат часу.



РАЗДЗЕЛ ВОСЬМЫ



Світанак наступіў без сонца; ён заставаўся схаваным за цёмнымі аблокамі. У паветры ўсё яшчэ было холадна. Раніцай на вуліцах Ганконга сталі з'яўляцца людзі.



Нік Картэр прыхінуўся да плота і прыслухаўся. Ганконг расплюшчыў вочы, пацягнуўся, рыхтуючыся да новага дня. Ва ўсіх гарадах было шумна, але начны шум нейкім чынам адрозніваўся ад шуму ранняй раніцы. Дым віўся з дахаў, змешваючыся з нізкімі аблокамі. У паветры стаяў пах ежы.



Нік наступіў на недакурак сёмы цыгарэты. З акна не даносілася ні гуку больш за гадзіну. Нік спадзяваўся, што марак і Мак пакінулі дастаткова жылістага чалавека, каб ісці за ім. Гэты чалавек быў саломінкай, за якую ўхапіўся Нік. Калі б ён не расплаціўся, было б патрачана шмат часу. А часу было тое, чаго ў Ніка не было.



Куды пойдзе гэты чалавек? Нік спадзяваўся, што як толькі ён зразумее, што страціў таго, за кім павінен быў прытрымлівацца, ён даложыць свайму начальству. Гэта дало б Ніку дзве саломінкі.



Раптам з'явіўся мужчына. Ён як бы выскачыў з парадных дзвярэй, зусім не вельмі добра выглядаў. Яго крокі спыніліся, пахіснуліся. Паліто яго гарнітура было разарванае праз плячо. Яго твар пабляднеў ад сінякоў, абодва вочы пачалі апухаць. Некаторы час ён бязмэтна блукаў, не ведаючы, куды ісці. Затым ён павольна рушыў да гавані.



Нік пачакаў, пакуль мужчына амаль схаваўся з-пад увагі, і рушыў за ім. Мужчына рухаўся павольна, пакутліва. Здавалася, што кожны крок патрабуе вялізных намаганняў. Кілмайстар хацеў, каб гэтага чалавека затрымалі, а не забілі да паўсмерці. Аднак ён мог ацаніць пачуцці марака. Ніхто не любіць, калі яго перарываюць. Асабліва двойчы. І ён уявіў, што гэты жылісты мужчына зусім пазбаўлены гумару. Ён, мусіць, стаў агрэсіўным, размахваючы гэтым 45-м калібрам. Тым не менш, Нік спачуваў гэтаму чалавеку, але ён мог зразумець, чаму марак зрабіў тое, што ён зрабіў.



Выйшаўшы з гульнявой пляцоўкі для маракоў, мужчына, здавалася, крыху ажывіўся. Яго крокі сталі больш марудлівымі, хуткімі. Здавалася, ён толькі што рашыў, куды ідзе. Нік адставаў на два кварталы. Пакуль што мужчына ні разу не азірнуўся.



І толькі калі яны дасягнулі докаў уздоўж гавані, Нік зразумеў, куды накіроўваецца гэты чалавек. Паром. Ён збіраўся вярнуцца ў Коўлун. Ці ён быў адтуль? Мужчына падышоў да ранішняга натоўпу на лесвічнай пляцоўцы і спыніўся на краі. Нік трымаўся каля будынкаў, стараючыся не трапляцца на вочы. Падобна, гэты чалавек не ведаў, што ён хацеў рабіць. Двойчы ён адыходзіў ад пляцоўкі і вяртаўся. Здавалася, збіццё паўплывала на яго розум. Ён паглядзеў на людзей вакол яго, потым на гавань, куды павінен быў ісці парай. Ён рушыў назад па прычале, спыніўся і наўмысна адышоў ад прыстані. Нік збянтэжана нахмурыўся, пачакаў, пакуль мужчына амаль схаваўся з-пад увагі, затым рушыў услед за ім.



Дужы мужчына правёў Ніка прама ў яго гасцініцу. Звонку, пад тым жа вулічным ліхтаром, дзе сустрэліся Оса і той мужчына, ён спыніўся і паглядзеў на акно Ніка.



Гэты хлопец проста не здаваўся. Тады Нік зразумеў дзеянні гэтага чалавека на пароме. Ён мусіў працаваць такім чынам. Калі б ён паведаміў аб тым, што насамрэч адбылося, свайму начальству, яны, верагодна, забілі б яго. Няўжо ён сапраўды збіраўся перайсці ў Коўлун? Ці ён накіроўваўся кудысьці на прычал? Ён паглядзеў праз гавань і рушыў уздоўж прычала. Можа быць, ён ведаў, што Нік яго дагнаў, і падумаў, што паспрабуе крыху заблытаць.



У адным Нік быў упэўнены: мужчына перастаў рухацца. І вы не можаце ісці за чалавекам, які вас нікуды не вядзе. Нетутэйша час пагаварыць.



Моцны мужчына не рушыў з ліхтарнага слупа. Ён паглядзеў на пакой Ніка, як быццам маліўся, каб у ёй быў Кілмайстар.



На тратуарах стала людна. Людзі імкліва рухаліся па іх, ухіляючыся адзін ад аднаго. Нік ведаў, што яму трэба быць асцярожным. Ён не хацеў, каб вакол быў натоўп, калі ён супрацьстаіць ворагу.






У дзвярным праёме будынка праз дарогу ад гатэля Нік перавёў Вільгельміну з пояса ў правую кішэню паліто. Ён трымаў руку ў кішэні, трымаючы палец на спускавым кручку, як у старых фільмах пра гангстараў. Пасля ён рушыў праз вуліцу.



Гэты жылісты мужчына быў так пагружаны ў свае думкі і глядзеў у акно гатэля, што нават не заўважыў, як падышоў Ніка. Нік падышоў да яго ззаду, паклаў левую руку мужчыну на плячо і ўторкнуў ствол "Вільгельміны" яму ў паясніцу.



"Замест таго, каб глядзець на пакой, давайце вернемся да яго", - сказаў ён.



Мужчына напружыўся. Яго погляд перамясціўся на шкарпэткі чаравік. Нік бачыў, як паторгваюцца мускулы на яго шыі.



- Рухайся, - ціха сказаў Нік, мацней прыціскаючы «люгер» да спіны.



Мужчына моўчкі падпарадкаваўся. Яны ўвайшлі ў гатэль і, як старыя сябры, падняліся па лесвіцы, а Кілмайстар прыязна ўсміхнуўся ўсім, міма каго яны праходзілі. Калі яны падышлі да дзвярэй, Нік ужо трымаў ключ у левай руцэ.



«Паклаў рукі за спіну і прыхініся да сцяны», - загадаў Нік.



Мужчына падпарадкаваўся. Яго вочы ўважліва сачылі за рухамі Кілмайстра.



Нік адчыніў дзверы і адступіў. "Добра. Унутры.



Мужчына адышоў ад сцяны і ўвайшоў у пакой. Нік рушыў услед за ім, зачыняючы і замыкаючы за сабой дзверы. Ён выцягнуў Вільгельміну з кішэні, нацэліў ствол на жывот мужчыны.



"Зачыні рукі за шыю і павярніся", - загадаў ён.



І зноў мужчына моўчкі падпарадкаваўся.



Нік паляпаў мужчыну па грудзях, кішэнях штаноў, унутранай баку абедзвюх ног. Ён ведаў, што ў гэтага чалавека больш няма 45 калібра, але, магчыма, у яго было нешта яшчэ. Ён нічога не знайшоў. "Вы разумееце па-ангельску", - сказаў ён, калі скончыў. "Вы кажаце на ім?"



Мужчына маўчаў.



«Добра, - сказаў Нік. «Апусці рукі і павярніся». Матрос і Мак папрацавалі над ім даволі добра. Ён выглядаў у сумным выглядзе.



Погляд чалавека прымусіў Ніка крыху расслабіцца. Калі мужчына павярнуўся да яго тварам, яго правая нага сцебанула Ніка паміж ног. Боль пранеслася праз яго, як хмызняк. Ён сагнуўся напалову, хістаючыся назад. Мужчына зрабіў крок наперад і левай нагой выбіў Вільгельміну з рукі Ніка. Калі нага стукнулася аб Люгер, раздалася пстрычка металу па метале. Запоўніўшыся болем у пахвіне, Нік спатыкнуўся аб сцяну. Ён моўчкі праклінаў сябе за тое, што не заўважыў сталёвых кончыкаў туфляў мужчыны. Мужчына ішоў за Вільгельмінай. Нік зрабіў два глыбокія ўдыхі, затым адышоў ад сцяны, сціснуўшы зубы ад гневу. Гнеў быў накіраваны на яго самога, каб ён расслабіўся, хоць гэтага рабіць не трэба было. Відавочна, мужчына быў не ў такім дрэнным стане, як выглядаў.



Мужчына нахіліўся, дакранаючыся пальцамі да "люгера". Нік стукнуў яго нагой, і ён упаў. Ён перакаціўся на бок і накінуўся на гэтыя жудасныя чаравікі са сталёвым наканечнікам. Удар патрапіў Ніка ў жывот, адкінуўшы яго назад да ложка. Мужчына зноў абраў Люгер. Нік хутка адышоў ад ложка, штурхнуў Вільгельміну ў кут, па-за дасяжнасцю. Моцны мужчына стаяў на каленях. Нік пляснуў яго па шыі абодвума бакамі расчыненай далоні, а затым сваёй адкрытай далонню хутка ўдарыў мужчыну па носе, разарваўшы яго ноздры. Мужчына ўскрыкнуў у агоніі, затым паваліўся валасам, закрыўшы твар абедзвюма рукамі. Нік перасек пакой і ўзяў Вільгельміну.



Ён сказаў праз зубы: "Цяпер ты раскажаш мне, чаму ты сачыў за мной і на каго працуеш".



Рух быў занадта хуткім, каб Нік яго заўважыў. Рука мужчыны перамясцілася ў кішэню кашулі, выцягнула маленькую круглую таблетку і сунула яе ў рот.



«Цыянід», - падумаў Нік. Ён сунуў Вільгельміну ў кішэню паліто і хутка падышоў да мужчыны. Пальцамі абедзвюх рук ён спрабаваў рассунуць сківіцы мужчыны, каб зубы не раздушылі таблетку. Але было позна ўжо. Смяротная вадкасць ужо мінула праз чалавечы арганізм. Праз шэсць секунд ён быў мёртвы.



Нік стаяў, гледзячы на цела. Ён адхіснуўся і бразнуўся на ложак. Паміж ног быў боль, які яшчэ не знікне. Яго рукі былі залітыя крывёй з твару мужчыны. Ён зноў лёг на ложак і прыкрыў вочы правай рукой. Гэта было яго саломінкай, яго адзінай авантурай, і ён яе прайграў. Куды б ён ні пайшоў, усюды была глухая сцяна. У яго не было ніводнага годнага перапынку з таго часу, як ён пачаў гэтае заданне. Нік закрыў вочы. Ён адчуваў сябе стомленым і разбітым.



Нік не ведаў, колькі ён праляжаў там. Не магло быць больш за некалькі хвілін. Раптам ён рэзка сеў. Што з табой, Картэр? ён думаў. Няма часу загразнуць у жалю да сябе. Дык вось, у вас было некалькі дрэнных перапынкаў. Гэта было часткай працы. Магчымасці ўсё яшчэ заставаліся адчыненымі. У цябе былі больш складаныя заданні. Ладзіць з ёй.



Ён пачаў з душа і галення, пакуль яго думкі абдумвалі астатнія магчымасці. Калі ён не мог прыдумаць нічога іншага, заставаўся бар Wonderful.



Калі ён выйшаў з ваннай






ён адчуў сябе нашмат лепш. Ён зацягнуў набіванне вакол таліі. Замест таго, каб змясціць П'ера, малюсенькую газавую бомбу, паміж яго ног, ён прымацаваў яе ізастужкай да невялікага паглыблення адразу за левай шчыкалаткай. Калі ён нацягнуў шкарпэтку, быў бачны невялікі гуз, але гэта было падобна на апухлую шчыкалатку. Ён скончыў апранацца ў тым жа дзелавым гарнітуры. Ён выцягнуў абойму з Вільгельміны і замяніў чатыры адсутнічаюць гільзы. Ён прыціснуў Вільгельміну за пояс на тым месцы, дзе яна была раней. Затым Нік Картэр вярнуўся да працы.



Ён пачаў з мёртвага чалавека. Ён асцярожна прагледзеў кішэні мужчыны. Бумажнік выглядаў так, як быццам яго нядаўна купілі. Хутчэй за ўсё, матрос. Нік знайшоў дзве фатаграфіі кітаянак, квіток у пральню, дзевяноста ганконскіх даляраў гатоўкай і візітоўку з бара Wonderful. Гэтае месца з'яўлялася ўсюды, дзе ён павярнуўся. Ён паглядзеў на адваротны бок карты. Надрапаныя алоўкам словы Вікторыя-Квангчоў.



Нік пакінуў цела і павольна падышоў да акна. Ён глядзеў на вуліцу, але нічога не бачыў. Гуанчжоу быў кітайскім кантонам, сталіцы правінцыі Гуандун. Кантон знаходзіўся крыху больш чым за сто міляў ад Ганконга, у Чырвоным Кітаі. Там былі жонка і хлопчык? Гэта быў вялікі горад. Ён размяшчаўся на паўночным беразе Жамчужнай ракі, якая цякла на поўдзень у гавань Ганконга. Магчыма, там былі жонка і хлопчык.



Але Нік сумняваўся, ці было гэта тое, што мелася на ўвазе на картцы. Гэта была візітоўка бара. Ён адчуваў, што ўсё, што мела на ўвазе Вікторыя-Гуанчжоў, было прама тут, у Ганконгу. Але што? Месца? Рэч? Персона? І чаму ў гэтага чалавека была такая картка? Нік успомніў усе падзеі, якія адбыліся з таго часу, як ён убачыў чалавека, які выглядае з акна сталовай. Адно кідалася ў вочы - дзіўныя дзеянні гэтага чалавека на паромнай прыстані. Альбо ён збіраўся сесці на паром, але баяўся паведаміць начальству аб сваёй няўдачы, або ён ведаў, што Нік быў там, і не хацеў паведамляць, куды ідзе. І ён рушыў па прычале.



Кілмайстар мог бачыць з акна гавань, але не паромную прыстань. Ён уявіў сабе ўяўную карціну мясцовасці. Паромны прычал быў акружаны з кожнага боку плывучай супольнасцю сампанаў і джонак. Яны стаялі побач амаль да самай пляцоўкі. Каб даставіць Кэці Лу і Майка ў Кантон, яны павінны былі даставіць іх са Штатаў у Ганконг, а затым…



Але, вядома! Гэта было так відавочна! З Ганконга яны даставілі іх па Жамчужнай рацэ ў Кантон на лодцы! Туды і накіроўваўся чалавек, адыходзячы ад прыстані, - да лодкі недзе ўздоўж гэтай супольнасці лодак. Але іх было так многа ў гэтым раёне. Ён павінен быў быць дастаткова вялікім, каб праехаць каля сотні міль да Кантона. Сампан, відаць, вытрымаў бы гэта, але гэта было малаверагодна. Не, ён павінен быў быць большы за сампан. Гэта само па сабе звузіла круг пытанняў, паколькі дзевяноста адсоткаў лодак у гавані былі сампанамі. Гэта была яшчэ адна рызыка, саломінка, авантура, што заўгодна. Але гэта было нешта.



Нік зашмаргнуў акно фіранкай. Ён склаў лішнюю вопратку ў чамадан, выключыў святло і выйшаў з пакоя, замкнуўшы за сабой дзверы. Яму давядзецца знайсці іншае месца, каб застацца. Калі б ён выпісаўся, знайшлося б каму прыбраць пакой адразу. Ён меркаваў, што цела будзе знойдзена бліжэй да вечара. Гэтага часу можа хапіць. У калідоры Нік выпусціў чамадан у латок для бялізны. Ён пралез праз акно ў канцы калідора, спусціўся па пажарнай лесвіцы. Унізе ён упаў на шэсць футаў з лесвіцы і апынуўся ў завулку. Ён атросся і хутка пайшоў на вуліцу, цяпер запоўненую людзьмі і ажыўленым рухам. У першай якая праходзіць міма паштовай скрыні Нік выпусціў ключ ад нумара ў гатэлі. Хоук уладзіць адносіны з паліцыяй і гатэлем, калі прыедзе ў Ганконг. Нік змяшаўся з натоўпам на тратуары.



Паветра ўсё яшчэ было свежым. Але цяжкія аблокі рассеяліся, і сонца ярка свяціла скрозь разломы ў іх. Вуліцы і тратуары пачалі сохнуць. Людзі сноўдаліся вакол і міма Ніка, пакуль ён ішоў. Час ад часу з порта выходзілі матросы з пахмелля і мятай формы. Нік падумаў аб рудавалосым матросе і падумаў, што ён робіць у гэтую гадзіну; верагодна, усё яшчэ б'ецца з Вікі. Ён усміхнуўся, успомніўшы сцэну, калі ён уварваўся ў пакой.



Нік дасягнуў докаў і накіраваўся прама да прыстані парома, яго дасведчаныя вочы шукалі мноства сампанаў і джонак, злучаных, як звёны ланцуга, у гавані. Лодка будзе не ў гэтым адсеку, а з другога боку прычала. Калі ўвогуле была лодка. Ён нават не ведаў, як ён гэта выбера.



Велізарны парай з пыхканнем адрываўся ад прыстані, калі да яе набліжаўся Нік. Ён перасек прыстань да докам на другім баку. Нік ведаў, што яму трэба быць асцярожным. Калі чырвоныя зловяць яго якія капаюцца ў іх лодцы, яны спачатку заб'юць, а потым пазнаюць, кім ён быў.



Кілмайстар заставаўся побач з






будынкам, яго вочы ўважліва вывучалі кожную лодку, якая выглядала больш, чым сампан. Ён правёў усю раніцу і частку дня безвынікова. Ён прайшоў па доках амаль гэтак жа далёка, як і лодкі. Але калі ён дабраўся да ўчастку, дзе вялікія караблі са ўсяго міру або загружалі, або разгружалі грузы, ён павярнуў назад. Ён пераадолеў амаль мілю. Крыўдна было тое, што лодак было зашмат. Нават пасля ўстаранення сампанаў засталася іх вялікая колькасць. Магчыма, ён ужо прайшоў гэта; яму не з чым было гэта ідэнтыфікаваць. І зноў візітная картка можа азначаць зусім не лодку.



Нік зноўку даследаваў кожную лодку памерам больш сампана, вяртаючыся да паромнай прыстані. Аблокі рассеяліся; яны віселі высока ў небе, падобныя на рассыпаны папкорн на цёмна-сіняй абрусы. А пасляпаўднёвае сонца сагрэла докі, выпарыўшы вільгаць з асфальту. Некаторыя лодкі былі звязаны з сампанамі; іншыя стаялі на якары крыху далей. Нік заўважыў, што водныя таксі рэгулярна курсуюць паміж вялізнымі караблямі амерыканскага флоту і назад. З-за дзённага прыліву вялікія караблі разгарнуліся на якарных ланцугах, так што яны селі бокам праз гавань. Сампаны збіраліся вакол караблёў, як п'яўкі, іх пасажыры ныралі за пятакамі, кінутымі матросамі.



Нік убачыў баржу незадоўга да таго, як дасягнуў лесвічнай пляцоўкі. Ён прапусціў яго раней, таму што яго нос быў накіраваны ў док. Ён быў пастаўлены на якар недалёка ад шэрагу сампанаў, і з-за папаўднёвага прыліва ён таксама сядзеў бокам. З таго месца, дзе стаяў Нік, ён мог бачыць левы борт і карму. Тоўстым шрыфтам жоўтага колеру на карме было напісана: Kwangchow!



Нік адступіў у цень склада. Чалавек стаяў на палубе баржы, гледзячы ў бінокль на прычал. Яго правае запясце было забінтавана белай павязкай.



У цені склада Нік шырока ўсміхнуўся. Ён дазволіў сабе глыбока ўздыхнуць з задавальненнем. Чалавек у баржы быў, вядома, неразлучным сябрам Оссы. Нік прыхінуўся да складу і сеў. Усё яшчэ ўсміхаючыся, ён выцягнуў адну са сваіх цыгарэт і закурыў. Затым ён усміхнуўся. Ён схіліў прыгожую галаву набок і разрагатаўся. Ён толькі што атрымаў свой першы перапынак.



Кілмайстар дазволіў сабе гэтую дзіўную раскошу роўна на адну хвіліну. Яго не хваляваў чалавек з біноклем; сонца свяціла мужчыну ў твар. Пакуль Мік заставаўся ў цені, яго было амаль немагчыма ўбачыць адтуль. Не, Ніку было пра што турбавацца. Паліцыя, несумненна, знайшла цела ў яго пакоі і, верагодна, зараз яго шукае. Яны будуць шукаць Крыса Ўілсана, амерыканскага турыста. Час было Ніку стаць кімсьці іншым.



Ён устаў, затушыў цыгарэту і накіраваўся да пляцоўкі, застаючыся ў цені. У яго не было б шанцу наблізіцца да смецця пры святле дня, прынамсі, пакуль на палубе быў бінокль. Прама зараз яму трэба было месца, каб пераапрануцца.



Калі Нік дабраўся да парома, ён быў перапоўнены. Ён асцярожна прайшоў міма людзей, не адводзячы вачэй ад паліцыі.



Калі ён перасёк яго, ён ступіў на першы палец дока, які паказвае на гавань. Ён павольна прайшоў міма радоў сампанаў, уважліва назіраючы за імі. Яны цягнуліся шэрагамі, як кукуруза, і Нік працягваў, пакуль не знайшоў тую, якую хацеў.



Ён стаяў побач з прычалам у другім радзе ад гавані. Нік, не разважаючы, ступіў на яе і нырнуў пад дах маленькай хаціны. Ён адразу заўважыў прыкметы закінутасці, адсутнасць якога-небудзь адзення, дах, па якім праліўся дождж, які заліў ложак і невялікую печ, кансервавыя слоікі са следам іржы на вуснах. Хто ведаў, чаму і калі акупанты пайшлі? Магчыма, яны знайшлі месца, каб застацца на сушы, пакуль шторм не сціхне. Магчыма, яны былі мёртвыя. Ад сампана пахла цвіллю. Некаторы час ён быў закінуты. Нік перабраў жулікаў і закуткаў і знайшоў жменю рысу і неадкрыты слоік струковай фасолі.



Баржу з сампана ён не бачыў. Заставалася каля дзвюх гадзін дзённага святла. Гэта быў шанец, але ён павінен быў пераканацца, што гэта тая баржа. Ён распрануўся і зняў набіванне з таліі. Ён думаў, што за чатыры хвіліны ён зможа праплысці пад першым побач сампанаў і апынуцца ў гавані, перш чым яму давядзецца падыхаць паветрам. Калі бінокль усё яшчэ быў на палубе, яму давялося б набліжацца да хламу з носа ці з правага борта.



Аголены, за выключэннем Х'юга, Нік саслізнуў з борта сампана ў ледзяную ваду. Ён пачакаў некалькі секунд, пакуль першы прыступ холаду не пакінуў яго; потым ён пагрузіўся пад ваду і пачаў плаваць. Ён прайшоў пад першым побач сампанаў і павярнуў направа да воднага боку парома. Затым ён усплыў роўна на два глыбокія ўдыхі свежага паветра. Ён мімаходам убачыў баржу, калі зноў пагрузіўся пад ваду. Нос быў накіраваны на яго. Ён падплыў да яго, стараючыся трымацца прыкладна шэсць футаў пад ім.






р. Яму прыйшлося яшчэ раз падыхаць паветрам, перш чым яго рука дакранулася да тоўстага дна баржы.



Прасоўваючыся ўздоўж кіля, ён дазволіў сабе павольна падняцца па правым борце, амаль за кармой. Ён знаходзіўся ў цені баржы, але не было ніякай апоры, не было за што трымацца. Якарны ланцуг ляжаў на носе. Нік паставіў ногі на кіль, спадзеючыся, што гэта дапаможа яму ўтрымацца. Але адлегласць ад кіля да паверхні была занадта вялікай. Ён не мог трымаць галаву ў вадзе. Ён рушыў да фарштэўня па правым борце плеценага ў кошык руля. Трымаючы руль кірунку, ён мог заставацца ў адным становішчы. Ён усё яшчэ быў у цені баржы.



Затым ён убачыў, як праз левы борт спускаецца шлюпка.



У яго залез чалавек з перавязаным запясцем і нязграбна паплёўся да прычала. Ён аддаваў перавагу запясцю і не мог аднолькава цягнуць вёслы.



Нік чакаў, дрыжучы ад холаду, хвілін дваццаць. Лодка вярнулася. На гэты раз з мужчынам была жанчына. Яе твар быў сурова прыгожым, як у прафесійнай шлюхі. Вусны былі поўныя і ярка-чырвоныя. Яе шчокі пакрыліся чырванню там, дзе скура шчыльна прылягала да косткі. Валасы ў яе былі чорныя, як крумкачы, тугія, сабраныя ў пучок на патыліцы. Вочы былі смарагдавай прыгажосці і былі такімі ж цвёрдымі. На ёй была аблягае сукенка колеру лаванды з кветкавым узорам, з разрэзам па абодвум бакам, якія даходзілі да сцёгнаў. Яна села ў лодку, склаўшы калені разам, сашчапіўшы іх рукамі. З боку Ніка ён убачыў, што на ёй няма трусікаў. Насамрэч ён сумняваўся, ці носіць яна што-небудзь пад гэтым яркім шоўкам.



Калі яны дасягнулі краю хламу, мужчына ўскочыў на борт, затым працягнуў руку, каб дапамагчы ёй.



На кантонскім дыялекце жанчына спытала: "Вы яшчэ не атрымалі вестку ад Йонга?"



"Не", - адказаў мужчына на тым жа дыялекце. "Магчыма, заўтра ён завершыць сваю місію".



"Магчыма, нічога", - агрызнулася жанчына. "Магчыма, ён пайшоў па шляху Асы".



«Аса…» - пачаў мужчына.



«Аса быў дурнем. Ты, Лінг, дурань. Я павінна быў ведаць лепш, перш чым узначаліць аперацыю ў асяроддзі дурняў».



«Але мы адданыя справе!» - усклікнула Лінг.



Жанчына сказала: «Гучней, у Вікторыі цябе не чуюць. Ты ідыёт. Нованароджанае немаўля прысвячае сябе кармленню самога сябе, але нічога не ўмее. Вы нованароджанае дзіця, да таго ж кульгавы.



"Калі я калі-небудзь убачу гэта…"



«Ты альбо ўцячэш, альбо памрэш. Ён усяго толькі адзін чалавек. Адзін чалавек! А вы ўсё як спалоханыя трусы. Прама зараз ён можа быць на шляху да жанчыны і хлопчыка. Ён ня можа доўга чакаць».



"Ён будзе…"



«Ён, верагодна, забіў Ёнга. Я думаў, што з усіх вас, прынамсі, Ёнг даб'ецца посьпеху».



«Шэйла, я ...»



«Дык ты хочаш накласці на мяне рукі? Мы чакаем Ёнгу да заўтра. Калі ён не вернецца да заўтрашняй ночы, мы грузімся і адыходзім. Я хацеў бы сустрэцца з гэтым чалавекам, які вас усіх напалохаў. Лінг! Ты лапаеш мяне, як шчанюка. Выдатна. Заходзь у каюту, і я зраблю цябе хоць напалову чалавекам.



Нік ужо шмат разоў чуў, што будзе далей. Яму не трэба было замярзаць у ледзяной вадзе, каб пачуць гэта зноў. Ён нырнуў і рушыў уздоўж дна баржы, пакуль не дасягнуў носа. Затым ён напоўніў лёгкія паветрам і рушыў назад да сампан.



Сонца амаль сяло, калі ён падышоў, каб удыхнуць яшчэ адзін глыток паветра. Праз чатыры хвіліны ён зноў прайшоў пад першым радам сампанаў і вярнуўся да свайго пазычанага. Ён падняўся на борт і выцерся сваім дзелавым гарнітурам, энергічна расціраючы скуру. Нават пасля таго, як ён высах, яму спатрэбіўся некаторы час, каб перастаць дрыжаць. Ён выцягнуў лодку амаль ва ўсю даўжыню і закрыў вочы. Яму патрэбен сон. Паколькі Ёнг быў мёртвым чалавекам у пакоі Ніка, малаверагодна, што ён з'явіцца заўтра. Гэта давала Ніку прынамсі да заўтрашняга вечара. Ён павінен прыдумаць, як сесці на гэтую баржу. Але зараз ён стаміўся. Гэтая халодная вада знясіліла яго сілы. Ён аддаліўся ад сябе, дазволіўшы гайдалася сампану панесці яго. Заўтра ён пачне. Ён будзе добра адпачылым і гатовым да ўсяго. Заўтра. Заўтра быў чацвер. У яго было да аўторка. Час ляцеў хутка.



Нік рэзка прачнуўся. На імгненне ён не ведаў, дзе знаходзіцца. Ён пачуў лёгкі плёскат вады па сценцы сампана. Баржа! Баржа ўсё яшчэ ў гавані? Магчыма, жанчына, Шэйла, перадумала. Цяпер паліцыя ведала аб Юне. Можа, яна даведалася.



Ён сеў, адубелы ад свайго цвёрдага ложка, і паглядзеў на другі бок паромнай прыстані. Вялікія караблі ВМФ зноў змянілі пазіцыі ў гавані. Яны селі ўздоўж, накіраваўшы насы ў бок Вікторыі. Сонца сядзела высока, мігацеючы ў вадзе. Нік убачыў баржу, яе карма павярнулася ў бок гавані. На борце не было ніякіх прыкметаў жыцця.



Нік зварыў жменю рысу. Ён еў рыс і слоік струковай фасолі пальцамі. Калі ён скончыў, ён змясціў 90 ганконскіх даляраў, якія ён зняў з касцюма, у пустую банку, а затым паставіў банку туды, дзе ён яе знайшоў. Хутчэй за ўсё, пасажыры






Калі б сампан не вярнуўся, але калі б яны вярнуліся, ён, прынамсі, заплаціў бы за свой пакой і харчаванне.



Нік адкінуўся ў сампане і закурыў адну са сваіх цыгарэт. Дня амаль скончылася. Усё, што яму трэба было зрабіць, гэта дачакацца ночы.



РАЗДЗЕЛ ДЗЕВЯТЫ



Нік чакаў у сампане, пакуль не сцямнела. Уздоўж гавані блішчалі агні, і за ёй ён бачыў агні Коўлуна. Хлам цяпер быў па-за полем яго зроку. Увесь дзень ён не бачыў на ім ніякага руху. Але, вядома, ён дачакаўся далёка за поўнач.



Ён загарнуў Вільгельміну і Х'юга ў вопратку кулі, якая была прывязана да яго таліі. У яго не было поліэтыленавага пакета, таму яму даводзілася ўтрымліваць адзенне з вады. П'ер, маленькая газавая бомба, была прымацавана стужкай прама за яго левай падпахай.



Сампаны вакол яго былі цёмнымі і ціхімі. Нік зноў пагрузіўся ў ледзяную ваду. Ён рухаўся павольным бакавым узмахам, трымаючы скрутак над галавой. Ён прайшоў паміж дзвюма сампанамі ў першым радзе, затым накіраваўся да адкрытай вады. Рух ішоў павольна, і ён пераканаўся, што няма пырсак. Выйшаўшы за межы парома, ён павярнуў направа. Цяпер ён мог бачыць цёмны сілуэт баржы. Агнёў не было. Прайшоўшы паромную прыстань, ён накіраваўся проста да носа баржы. Дабраўшыся да яго, ён павіс на якарным ланцугу і адпачываў. Цяпер яму трэба быць вельмі асьцярожным.



Нік узбіраўся па ланцугу, пакуль яго ногі не выйшлі з вады. Затым, выкарыстоўваючы вузельчык як ручнік, ён выцер ступні і ногі. Нельга пакідаць мокрыя сляды на палубе. Ён пералез цераз насавы поручань і бясшумна ўпаў на палубу. Схіліўшы галаву, ён слухаў. Нічога не чуючы, ён ціхенька апрануўся, засунуў Вільгельміну за пояс штаноў і трымаў Х'юга ў руцэ. Прыгнуўшыся, ён рушыў па дарожцы з левага боку каюты. Ён заўважыў, што лодка знікла. Дасягнуўшы кармавой палубы, ён убачыў тры спячых цела. «Калі б Шэйла і Лінг былі на борце, - падумаў Нік, - хутчэй за ўсё, яны былі б у каюце». Гэтыя трое павінны быць камандай. Нік лёгка устаў паміж імі. Не было дзвярэй, якія зачыняюць перадпакой частка кабіны, толькі невялікая арачная прастора. Нік прасунуў галаву, прыслухоўваючыся і гледзячы. Ён не чуў дыхання, акрамя трох ззаду яго; ён нічога не бачыў. Ён увайшоў унутр.



Злева ад яго стаялі тры койкі, адна на другой. Справа ад яго былі рукамыйніца і пліта. За ім стаяў доўгі стол з лавамі па баках. Мачта прайшла праз цэнтр стала. Па два ілюмінатара па баках кабіны. За сталом былі дзверы, відаць, галава. У хаціне яму не было дзе схавацца. Шафкі для захоўвання былі занадта маленькімі. Усе адчыненыя прасторы ўздоўж пераборкі добра праглядаліся з кабіны. Нік паглядзеў уніз. Пад галоўнай палубай будзе месца. Яны, верагодна, выкарыстоўвалі б гэта для захоўвання. Нік вырашыў, што люк будзе дзесьці побач з падгалоўем. Ён асцярожна рушыў па стале і адчыніў дзверы ў галаву.



Унітаз быў усталяваны заподлицо з палубай па ўсходнім узоры і занадта малы для люка ўнізе. Нік адступіў у галоўную каюту, аглядаючы палубу вачамі.



Месяцовага святла было дастаткова, каб адрозніць сілуэты. Ён нахіліўся, калі адступаў, лёгка слізгаючы пальцамі па палубе. Расколіну ён знайшоў паміж ложкамі і рукамыйніцай. Ён правёў рукамі па пляцы, знайшоў пад'ёмнік для пальцаў і павольна падняўся. Люк быў навясным і добра выкарыстоўваўся. Калі ён адчыніў яе, яна выдала толькі лёгкі піск. Праём быў каля трох квадратных футаў. Унізе чакала апраметная цемра. Нік ведаў, што дно хламу не магло быць больш за чатыры футы ўніз. Ён спусціў ногі цераз край і апусціўся. Ён апусціўся толькі да ўзроўню грудзей, перш чым яго ногі закранулі дна. Нік прысеў, зачыняючы над сабой люк. Усё, што ён цяпер мог чуць, было лёгкае плёсканне вады па баках хламу. Ён ведаў, што калі яны будуць гатовы да пераезду, яны будуць загружаць на борт харчы. І яны, верагодна, захоўваюць іх у гэтым месцы.



Выкарыстоўваючы рукі, каб накіраваць яго, Нік рушыў на карму. Цемра была абсалютнай; ён павінен быў дзейнічаць строга навобмацак. Ён знайшоў толькі згорнуты запасны ветразь. Ён вярнуўся назад. Калі б перад люкам нічога не было, ён мог бы залезці ў ветразь. Але яны, верагодна, захочуць перамясціць яго ў краму. Ён павінен быў знайсці нешта лепшае.



Перад люкам ён знайшоў пяць прывязаных скрынь. Працуючы як мага цішэй, Нік развязаў скрыні і размясціў іх так, каб за імі заставалася вольная прастора і досыць месцы ад іх верха да столі, каб ён мог пралезці праз іх. Пасля ён зноў моцна іх прывязаў. Скрыні былі не надта цяжкія, і з-за цемры ён не мог прачытаць, што ў іх было. Мусіць, прадукты харчавання. Нік перапоўз праз іх у сваю маленькую прастору. Яму даводзілася сядзець, упёршыся каленамі ў грудзі. Ён засунуў Х'юга ў адну з скрынь у межах лёгкай дасяжнасці і паклаў Вільгельміну паміж яго ног. Ён адкінуўся назад, яго вушы спрабавалі






ўлоўліваць кожны шум. Усё, што ён мог чуць, - гэта вада аб борт хламу. Потым ён пачуў яшчэ нешта. Гэта быў лёгкі драпаючы гук. Па яго целе прабег халадок.



Пацукі!



Хваравітыя, брудныя, буйнейшыя, як вядома, нападалі на мужчын. Нік паняцця не меў, колькі іх было. Здавалася, драпанне акружала яго. І ён быў заключаны ў цемру. Калі б толькі ён мог бачыць! Пасля ён зразумеў, што яны робяць. Яны драпалі скрынкі вакол яго, спрабуючы дабрацца да вяршыні. Яны, верагодна, галадалі, пераследуючы яго. У Ніка ў руцэ быў Х'юга. Ён ведаў, што рызыкуе, але адчуваў сябе ў пастцы. Ён выцягнуў запальніцу і запаліў полымя. На імгненне ён быў аслеплены святлом, затым ён убачыў дваіх з іх наверсе скрынкі.



Яны былі вялікія, як вулічныя коткі. Вусы на іх доўгіх завостраных насах дрыжалі з боку ў бок. Яны глядзелі на яго зверху ўніз раскосымі чорнымі вачыма, бліскучымі ў полымі запальніцы. Запальніца стала занадта гарачай. Ён упаў на палубу і згас. Нік адчуў, як нешта пухнатае ўпала яму на калені. Ён ударыў па ім Х'юга, пачуўшы пстрычка зубоў па лязе. Пасля гэтая штука апынулася ў яго паміж ног. Ён працягваў тыкаць у яго Х'юга, пакуль яго вольная рука шукала запальнічку. Нешта пацягнула яго за штаніну. Нік знайшоў запальнічку і хутка запаліў яе. Няроўныя зубы пацука ўчапіліся за яго калашыну. Ён круціў галавой узад і ўперад, пстрыкаючы сківіцамі. Нік ударыў яго штылет у бок. Ён ударыў яго зноў. І зноў. Зубы вызваліліся, і пацук пстрыкнуў лязом. Нік уторкнуў штылет ёй у жывот, затым штурхнуў ім у пысу іншаму пацуку, якая збіралася скокнуць. Абодва пацукі перайшлі скрыню і спусціліся з другога боку. Драпіны спыніліся. Нік чуў, як астатнія паспяшаліся да мёртвага пацука, а потым сварыліся з-за яе. Нік здрыгануўся. Яшчэ адзін ці двое могуць быць забітыя падчас бою, але гэтага нядосыць, каб пратрымацца надоўга. Яны вернуцца.



Ён зачыніў запальнічку і выцер кроў з ляза Х'юга аб штаны. Праз шчыліну люка ён бачыў ранішняе святло.



Прайшло дзве гадзіны, перш чым Нік пачуў рух на палубе. Яго ногі заснулі; ён болей не мог іх адчуваць. Над ім тупалі, і пах гатаванай ежы рассеяўся. Ён паспрабаваў змяніць пазіцыю, але, здаецца, не мог паварушыцца.



Большую частку раніцы ён правёў у дрымоце. Боль у хрыбетніку паменшылася дзякуючы яго неверагоднай здольнасці да канцэнтрацыі. Ён не мог заснуць, бо, хоць яны і маўчалі, пацукі ўсё яшчэ былі з ім. Час ад часу ён чуў, як адна з іх мітусіцца перад адной са скрынь. Ён ненавідзеў думаць аб тым, каб правесці з імі яшчэ адну ноч сам-насам.



Нік падумаў, што было каля поўдня, калі ён пачуў, як шлюпка стукнулася аб борт хламу. Над ім па палубе прайшлі яшчэ дзве пары ног. Былі прыглушаныя галасы, але ён не мог зразумець, пра што гаварылася. Затым ён пачуў, як павольна круціцца дызельны рухавік, які ідзе побач са смеццем. Рэквізіт перавярнулі, і ён пачуў глухі стук па палубе. Іншая лодка падышла да борта. Ногі поркаліся на палубе над ім. Пачуўся гучны ляск, быццам упала дошка. Потым раз-пораз чуліся ўдары. Нік ведаў, што гэта было. Яны кладуць харчы. Хлам рыхтаваўся да пераезду. У яго з пацукамі хутка будзе кампанія.



На тое, каб усё пагрузіць на борт, спатрэбілася каля гадзіны. Затым дызель зноў завёўся, набраў абарачэнні, і гук павольна заціх. Раптам люк расхінуўся, і прытулак Ніка заліло яркім святлом. Ён чуў, як пацукі бягуць у сховішча. Паветра было прахалодным і асвяжальным, калі ён уцякаў. Ён пачуў, як жанчына гаварыла па-кітайску.



«Паспяшайся», - казала яна. "Я хачу, каб мы адправіліся ў шлях да наступлення цемры".



"Магчыма, ён у паліцыі". Гэта было падобна на Лінг.



«Супакойся, дурны. У паліцыі яго няма. Ён ідзе да жанчыны і хлопчыка. Мы павінны дабрацца туды раней, чым ён».



Адзін з чальцоў павозкі знаходзіўся ў некалькіх футах ад Ніка. Іншы быў звонку люка, збіраў скрыні ў трэцяга і перадаваў іх. А якія скрыні! Меншыя былі размешчаны вакол люка, дзе да іх было б лёгка дабрацца. У іх былі прадукты харчавання і да таго падобнае. Але такіх было няшмат. Большая частка скрынь была пазначана на кітайскай мове, і Нік дастаткова добра чытаў па-кітайску, каб зразумець, што ў іх утрымліваецца. Некаторыя былі падрыхтаваны гранатамі, але ў большасці былі боепрыпасы. «У іх павінна быць войска, якая ахоўвае Кэці Лу і хлопчыка, - падумаў Нік. Шэйла і Лінг, відаць, выйшлі з хаціны; іх галасы зноў сталі прыглушанымі.



Да таго часу, як экіпаж скінуў усе скрыні, святло амаль згасла. Усе склалі за люкам. Яны нават не падышлі да сховішча Ніка. Урэшце ўсё было зроблена. Вылез апошні член экіпажа і зачыніў люк. Нік зноў апынуўся ў поўнай цемры.



У цёмным паветры моцна пахла новымі скрынямі. Нік пачуў тупат ног па палубе. Рыпнуў шкіў.





«Напэўна, узнялі ветразь, - падумаў ён. Затым ён пачуў ляск якарнага ланцуга. Зарыпелі драўляныя пераборкі. Баржа, здавалася, плыла па вадзе. Яны рухаліся.



Хутчэй за ўсё, яны накіруюцца ў Кванчжоў. Або там, або недзе на беразе ракі Кантон у іх былі жонка і сын прафесара. Нік паспрабаваў уявіць сабе мясцовасць уздоўж ракі Кантон. Гэта была раўнінная мясцовасць з трапічным лесам. Гэта нічога яму не сказала. Як ён успамінаў, Гуанчжоу ляжаў у паўночна-ўсходняй дэльце ракі Сі Чыанг. У гэтым раёне паміж невялікімі рысавымі палямі працякаў лабірынт ручаёў і каналаў. Кожны быў усеяны вёскамі.



Баржа вельмі ціха кацілася праз гавань. Нік даведаўся, калі яны пайшлі уверх па рацэ Кантон. Рух наперад, здавалася, запаволіўся, але вада гучала так, як быццам яна неслася па баках баржы. Качка стала крыху больш рэзкай.



Нік ведаў, што не зможа даўжэй заставацца на сваім месцы. Ён сядзеў у лужыне ўласнага поту. Ён хацеў піць, і яго жывот бурчаў з голаду. Пацукі таксама былі галодныя, і яны яго не забылі.



Ён чуў іх драпанне больш за гадзіну. Спачатку трэба было агледзець і перажоўваць новыя скрыні. Але дабрацца да ежы ўсярэдзіне было занадта складана. Заўсёды быў ён, цёплы ад паху крыві на штанах. Дык вось, яны прыйшлі за ім.



Нік слухаў, як іх драпіны на скрынях станавіліся ўсё вышэй. Ён мог дакладна сказаць, як высока яны залазілі. І ён не хацеў марнаваць вадкасць для запальнічак. Ён ведаў, што гэта яму спатрэбіцца. Затым ён адчуў іх на скрынях, спачатку адну, потым другую. Трымаючы Х'юга ў руцэ, ён накіраваў полымя ў запальнічку. Ён падняў запальнічку і ўбачыў іх вострыя, вусатыя насы перад іх чорнымі бліскучымі вачыма. Ён налічыў пяць, пасля сем, і больш скрынь даходзіла да верху. Яго сэрца забілася хутчэй. Адзін будзе смялейшы за іншых, зробіць першы ход. Ён будзе сачыць за гэтым. Яго чаканне было нядоўгім.



Адзін рушыў наперад, паставіўшы ногі ля краю скрыні. Нік паднёс полымя запальніцы да вусатаму носу і ткнуў вастрыём Хуга. Стылет вырваў пацуку правае вока, і яна ўпала. Астатнія скокнулі на яго амаль перш, чым ён паспеў спусціцца з другога боку каробкі. Ён мог чуць, як яны змагаюцца з-за гэтага. Полымя ў запальніцы Ніка згасла. Няма больш вадкасці.



Кілмайстру прыйшлося пакінуць гэтую пазіцыю. Цяпер, калі ў яго скончылася вадкасць для запальніцы, ён апынуўся ў пастцы без абароны. У нагах не было адчувальнасці; ён не мог падняцца. Калі пацукі скончаць са сваім сябрам, ён будзе наступным. Быў адзін шанец. Ён зноў засунуў Вільгельміну за пояс і заціснуў Х'юга зубамі. Ён хацеў, каб штылет быў пад рукой. Зачапіўшы пальцамі верхнюю скрынку, ён пацягнуў з усіх сіл. Ён падняў локці зверху, затым грудзі. Ён паспрабаваў штурхнуць нагамі, каб палепшыць кровазварот, але яны не рухаліся. Выкарыстоўваючы рукі і локці, ён перапоўз праз верх скрынь і спусціўся з другога боку. Ён чуў, як пацукі побач з ім жуюць і скрабуць. Цяпер па дне корпуса Нік падпоўз да адной са скрынь з ежай.



Выкарыстоўваючы Х'юга ў якасці лому, ён зламаў адну з скрынь і палез унутр. Садавіна. Персікі і бананы. Нік выцягнуў звязак бананаў і тры персіка. Ён пачаў раскідваць і падкідваць астатнюю садавіну за люк паміж скрынямі для гранат і боепрыпасаў і вакол іх. Ён чуў, як за ім бегаюць пацукі. Ён еў голадна, але марудна; не было сэнсу хварэць. Калі ён скончыў, ён пачаў церці ногі. Спачатку яны паколвалі, потым адчулі боль. Пачуццё вярталася марудна. Ён напружыўся і сагнуў іх, і неўзабаве яны сталі дастаткова моцнымі, каб вытрымаць яго вагу.



Затым ён пачуў магутны рухавік іншай лодкі; гэта было падобна на старую лодку PT. Гук набліжаўся, пакуль не стаў побач. Нік падышоў да люка. Ён прыклаў да яго вуха, спрабуючы пачуць. Але галасы былі прыглушаны, і рухавік на халастым ходу заглушаў іх. Ён падумаў аб тым, каб крыху прыпадняць люк, але хтосьці з членаў экіпажа мог быць у кабіне. «Напэўна, гэта патрульны катэр, - падумаў ён.



Ён мусіў памятаць пра гэта, бо планаваў вярнуцца гэтым шляхам. Патрульны катэр прастаяў ля борта больш за гадзіну. Нік падумаў, ці не збіраюцца яны абшукваць баржу. Вядома ж. Па палубе над ім пачуліся цяжкія крокі. Цяпер Нік цалкам выкарыстаў свае ногі. Ён баяўся думкі вярнуцца ў замкнёную прастору, але здавалася, што яму давядзецца гэта зрабіць. Цяжкія крокі былі на кармавой палубе. Нік палегчыўся на адной са скрынь з боепрыпасамі, затым пералез праз скрыні ў сваё маленькае сховішча. Ён засунуў Х'юга ў скрынку перад сабой. Вільгельміна зноў апынулася паміж яго ног. Яму трэба было пагаліцца, і ад яго цела смярдзела, але ён адчуваў сябе нашмат лепш.



Падчас вобыску было шмат размоваў, але Нік не чуў слоў. Ён пачуў тое, што было падобна на смех. Можа, жанчына Шэйла спрабавала падмануць






мытнікаў, каб яны не бачылі гранаты і боепрыпасы. Баржа стаяла на якары, і рухавікі патрульнага катэры былі выключаныя.



Раптам прытулак Ніка заліло ранішнім святлом, калі адкрыўся люк. Вакол яго свяціўся прамень ліхтарыка.



"А што тут унізе?" - спытаў мужчынскі голас па-кітайску.



«Толькі харчы», - адказала Шэйла.



Праз люк упала пара ног. Яны былі апрануты ў форму кітайскай рэгулярнай арміі. Затым увайшла вінтоўка, за ёй рушылі ўслед астатнія салдаты. Ён асвятліў Ніка ліхтарыкам і павярнуўся спіной. Прамень упаў на адкрытую скрыню з прадуктамі. Тры пацукі вылецелі з клеткі, калі на іх патрапіла святло.



"У вас ёсць пацукі", - сказаў салдат. Затым прамень патрапіў у гранаты і гільзы для боепрыпасаў. «Ага! Што мы тут маем? ён спытаў.



Зверху адчыненага люка Шэйла сказала: «Гэта для салдат у вёсцы. Я расказваў табе пра іх... »



Салдат перасоўваўся на кукішках. "Але чаму так шмат?" ён спытаў. "Там не так шмат салдат".



«Мы чакаем непрыемнасцяў», - адказала Шэйла.



"Я павінен буду паведаміць пра гэта". Ён папоўз назад праз адчынены люк. "Пацукі адкрылі адну з вашых скрынь з ежай", - сказаў ён незадоўга да таго, як люк зноў зачыніўся.



Нік больш не мог чуць, што казалі галасы. Яго ногі зноў пачалі засыпаць. Было яшчэ некалькі хвілін прыглушанай размовы, потым рыпнуў шків, і якарны ланцуг зноў пачаў ляскаць. Хлам, здавалася, напружыўся аб шчоглу. Спрацавалі магутныя рухавікі, і патрульны катэр адарваўся. Вада хлынула па баках і дне хламу. Яны зноў былі ў дарозе.



Значыць, яго чакалі ў нейкай вёсцы. Ён адчуваў, як быццам яму падкідваюць малюсенькія кавалачкі інфармацыі. Ён ужо шмат чаму навучыўся з таго часу, як падняўся на борт баржы. Але самае важнае "дзе" па-ранейшаму выслізгвала ад яго. Нік прыціснуўся да грудзей на скрынях, каб ногі былі прамымі. Ён працаваў з імі, пакуль пачуццё не вярнулася. Пасля ён зноў сеў. Калі б ён мог рабіць гэта час ад часу, гэта магло б не даць яго нагам заснуць. Пакуль што пацукі, здавалася, здавольваліся выкрытым скрыняй з ежай.



Ён пачуў крокі, якія набліжаюцца да люка. Дзверы адчыніліся, і заліў дзённае святло. У руцэ Ніка быў Х'юга. Адзін з чальцоў экіпажа залез. У адной руцэ ён трымаў мачэтэ, а ў другой - ліхтарык. Прыгнуўшыся, ён папоўз да адкрытай скрыні з ежай. Яго святло ўразіла двух пацукоў. Калі яны паспрабавалі ўцячы, мужчына двума хуткімі ўдарамі разрэзаў іх напалову. Ён агледзеўся ў пошуках пацукоў. Не ўбачыўшы нічога, ён пачаў запіхваць садавіну назад у скрыню. Калі ён ачысціў тэрыторыю вакол сябе, ён пацягнуўся да расколатай дошцы, якую Нік адарваў ад скрыні. Пачаў замяняць, потым спыніўся.



Ён правёў промнем святла па краі дошкі. На яго твары было глыбокае хмурнае выраз. Ён правёў вялікім пальцам па краі, затым паглядзеў на двух дохлых пацукоў. Ён ведаў, што пацукі не адчынялі скрыню. Прамень святла ўспыхнуў паўсюль. Справа спынілася на скрынях з боепрыпасамі, з якіх Нік супакоіўся. Мужчына пачаў правяраць скрыні. Спачатку ён агледзеўся ў скрынях з гранатамі і боепрыпасамі. Нічога не знайшоўшы, ён развязаў скрыні з ежай, ссунуў іх бліжэй адна да адной і зноў прывязаў. А затым ён павярнуўся да скрынь Ніка. Працуючы хутка, яго пальцы развязвалі вузлы, якія ўтрымліваюць каробкі. Нік падрыхтаваў Х'юга. Мужчына выцягнуў вяроўкі са скрынь, затым пацягнуў верхнюю каробку ўніз. Калі ён убачыў Ніка, яго бровы здзіўлена прыўзняліся.



"Так!" - закрычаў ён і зноў павярнуў мачэтэ.



Нік рынуўся наперад, усадзіўшы вастрыё штылета ў горла мужчыну. Мужчына булькаў, выпусціў ліхтарык і мачэтэ і падаўся назад, кроў хлынула з адкрытай раны.



Нік пачаў са скрынь. Хлам адкаціўся ў бок, і скрыні перакуліліся, і яго павалілі на пераборку. Ён падняў вочы і ўбачыў жаночую руку з малакаліберным аўтаматам, накіраваную на яго праз адтуліну люка.



На цудоўнай амерыканскай мове Шэйла сказала: «Сардэчна запрашаем на борт, дарагая. Мы чакалі цябе.



Раздзел дзесяты



Ніку спатрэбіўся час, каб поўнасцю адчуць свае ногі. Ён хадзіў па кармавой частцы палубы, глыбока ўдыхаючы свежае паветра, а Шэйла сачыла за кожным яго рухам сваім малюсенькім аўтаматам. Лінг устаў побач з жанчынай. Нават у яго быў стары вайсковы .45. Нік прыкінуў, што час быць каля поўдня. Ён назіраў, як два іншыя члены экіпажа выцягнулі свайго таварыша праз люк і выкінулі цела за борт. Ён усміхнуўся. Пацукі добра паелі.



Затым Нік павярнуўся да жанчыны. "Я хацеў бы прывесці сябе ў парадак і пагаліцца", - сказаў ён.



Яна глядзела на яго з бляскам у халодных смарагдавых вачах. "Вядома", - адказала яна на яго ўсмешку. "Ты б хацеў што-небудзь з'есці?"



Нік кіўнуў.



Лінг сказаў: «Мы забіваем» на не зусім ідэальнай ангельскай. У яго вачах была нянавісць.



Нік падумаў, што Лінг не вельмі яго кахае. Ён увайшоў у каюту і наліў вады ва ўмывальнік. Пара стаяла ззаду






абодва пісталета нацэлены яму ў спіну. На стале былі Хуга і Вільгельміна. Баржа падскоквала ўверх і ўніз па цячэнні ракі.



Калі Нік пачаў галіцца, Шэйла сказала: «Мяркую, мы павінны скончыць з фармальнасцямі. Я Шэйла Кван. Майго дурнога сябра клічуць Лінг. Вы, вядома ж, сумна вядомы містэр Уілсан. А як цябе клічуць? »



«Крыс, - сказаў Нік. Ён трымаўся да іх спіной, пакуль галіўся.



"О так. Сябар прафесара Лоо. Але мы абодва ведаем, што гэта не тваё сапраўднае імя, ці не так?"



"А вы?"



"Гэта не важна. У любым выпадку нам давядзецца забіць цябе. Ці бачыш, Крыс, ты быў непаслухмяным хлопчыкам. Спачатку Осса, потым вялікі, а потым Йонг. І бедны Лінг больш ніколі не зможа поўнасцю выкарыстоўваць сваю руку. Ведаеш, ты небяспечны чалавек? "



"Мы забіваем", - з пачуццём сказаў Лінг.



«Пазней, хатняя жывёла. Пазней."



Нік спытаў: "Дзе ты навучылася так размаўляць па-амерыканску?"



«Вы заўважылі», - сказала Шэйла. "Як міла. Так, я атрымаў адукацыю ў Штатах. Але мяне не было так доўга, што я падумала, што забыўся некаторыя фразы. Яны да гэтага часу кажуць такія словы, як казачна, крута і капаюць? »



Нік скончыў з рукамыйніцай. Ён павярнуўся да пары тварам і кіўнуў. "Заходняе ўзбярэжжа, ці не так?" ён спытаў. "Каліфорнія?"



Яна весела ўсміхнулася ў сваіх зялёных вачах. "Вельмі добра!" яна сказала.



Нік націснуў на яе. - Хіба гэта не Берклі? ён спытаў.



Яе ўсмешка ператварылася ва ўхмылку. "Выдатна!" яна сказала. «Я, канешне, разумею, чаму яны даслалі вас. Вы кемлівыя. Яе вочы ўхваляльна аблілі яго. “І вельмі прыемна глядзець. Прайшло шмат часу з таго часу, як у мяне быў вялікі амерыканец.



Лінг сказаў: «Мы забіваем, мы забіваем!»



Нік кіўнуў мужчыну. "Хіба ён нічога не ведае?"



На кітайскай мове Шэйла сказала Лінг пакінуць хаціну. Ён крыху паспрачаўся з ёй, але калі яна сказала яму, што гэта загад, ён неахвотна сышоў. Адзін з матросаў паставіў на стол міску з гарачым рысам. Шэйла сабрала Х'юга і Вільгельміну і перадала іх Лінга за межамі хаціны. Затым яна жэстам прапанавала Ніку сесці і паесці.



Пакуль Нік еў, ён ведаў, што хутка будзе дадзены адказ на іншае пытанне. Шэйла села на лаўку насупраць яго.



"Што здарылася паміж табой і Джонам?" - спытаў Нік.



Яна паціснула плячыма. Аўтамат усё яшчэ быў накіраваны на яго. «Думаю, можна сказаць, што я не на ягоны густ. Мне падабалася вучыцца ў каледжы, я абсалютна кахала амерыканскіх мужчын. Я занадта шмат спала з імі для яго. Ён хацеў кагосьці больш сталага. Думаю, ён атрымаў тое, што хацеў».



«Вы маеце на ўвазе Кэці?»



Яна кіўнула. «Яна больш у яго гусце - ціхая, стрыманая. Іду ў заклад, калі яны пажаніліся, яна была нявінніцай. Мне давядзецца яе спытаць.



Нік спытаў: "Як доўга ты была з ім?"



"Не ведаю, напэўна, месяц ці два".



"Дастаткова доўга, каб зразумець, што ён разважае над ідэяй комплексу".



Яна зноў усміхнулася. "Ну, мяне адправілі туды вучыцца".



Нік дапіў рыс і адсунуў міску. Ён закурыў адну са сваіх цыгарэт з залатым наканечнікам. Шэйла ўзяла прапанаваную ёй, і, калі ён збіраўся закурыць яе цыгарэту, ён выбіў маленькі аўтамат у яе з рукі. Ён саслізнуў са стала і адскочыў ад падлогі. Нік пацягнуўся, каб падняць яго, але спыніўся, перш чым яго рука дакранулася да яго. Лінг стаяў у праёме каюты з 45-м калібрам у руцэ.



"Я забіваю", - сказаў ён, узводзячы курок.



"Не!" - Усклікнула Шэйла. "Яшчэ не." Яна хутка ўстала паміж Нікам і Лінгам. Ніку яна сказала: «Гэта было не вельмі разумна, дзетка. Вы ж не збіраецеся прымушаць нас звязваць вас? Яна кінула Лінгу свой маленькі аўтамат і па-кітайску сказала яму пачакаць проста ля хаціны. Яна паабяцала яму, што вельмі хутка яму дазволяць забіць Ніка.



Лінг хмыкнуў і схаваўся з вачэй.



Шэйла стаяла перад Нікам, папраўляючы сваё цеснае бледна-ліловае сукенка. Яе ногі былі злёгку расстаўлены, і шоўк прыліпаў да яе целе, як быццам ён быў мокрым. Нік зараз ведаў, што пад ёй нічога не было. Хрыпла яна сказала: "Я не хачу, каб ён забраў цябе, пакуль я не скончу з табой". Яна склала далоні прама пад грудзьмі. "Я павінна быць даволі добрай".



«Гатовы паспрачацца, што так», - сказаў Нік. «А як наконт твайго хлопца? Ён ужо дастаткова хоча ўбачыць мяне мёртвым.



Нік стаяў ля адной з ложкаў. Шэйла падышла да яго бліжэй, прыціскаючыся сваім целам да яго. Ён адчуў, як унутры яго разгараецца агонь.



"Я магу справіцца з ім", - сказала яна хрыплым шэптам. Яна перамясціла рукі пад яго кашулю да яго грудзей. "Мяне вельмі даўно не цалаваў амерыканец".



Нік прыціснуўся вуснамі да яе вуснаў. Ён прыціснуўся да яе вуснаў. Яго рука лягла на яе спіну, а затым павольна слізганула ўніз. Яна падышла да яго бліжэй.



"Колькі яшчэ агентаў працуе з вамі?" прашаптала яна яму на вуха.



Нік пацалаваў яе ў шыю, у горла. Яго рукі перамясціліся да яе грудзей. "Я не чуў пытання", - адказаў ён гэтак жа ціхім шэптам.



Яна напружылася і слаба паспрабавала адштурхнуцца. Яе дыханне было цяжкім. "Я ... павінна ведаць", - сказала яна.



Нік прыціснуў яе да сябе. Яго рука слізганула пад яе кашулю, дакранаючыся голай плоці. Павольна ён пачаў паднімаць змену.



"Пазней", - хрыпла сказала яна. "Ты я






Я раскажу мне пазней, калі ты даведаешся, наколькі я добрая».



"Паглядзім." Нік асцярожна паклаў яе на ложак і скончыў здымаць кашулю.



Яна была добрая, добра. Яе цела было без плям і з тонкімі косткамі. Яна прыціснулася да яго і прастагнала яму ў вуха. Яна курчылася разам з ім і прыціснулася сваімі цвёрдымі прыгожымі грудзьмі да яго грудзей. І калі яна дасягнула вяршыні задавальнення, яна пачухала сваімі доўгімі пазногцямі яго спіну, амаль прыўзняўшыся з койкі, прыкусіўшы зубамі мочку яго вуха. Затым яна бязвольна ўпала пад ім, зачыніўшы вочы, рукі па баках. Калі Нік збіраўся выбрацца з койкі, у каюту ўвайшоў Лінг, яго твар было чырвоным ад лютасьці.



Ён не сказаў ні слова, а адразу прыступіў да працы. .45 быў накіраваны Ніка ў жывот. Ён лаяў Ніка па-кітайску.



Таксама па-кітайску Шэйла загадала яму з салона. Яна зноў ажыла і нацягвала кашулю цераз галаву.



"Як ты думаеш, хто я?" - запярэчыў Лінг на сваім кантонскім дыялекце.



«Ты такі, які я кажу. Вы не валодаеце мной і не кантралюеце мяне. Прэч."



"Але з гэтым... шпіёнам, гэтым замежным агентам".



"З!" яна загадала. "Прэч! Я скажу табе, калі ты зможаш забіць яго.



Лінг сціснуў зубы і патупаў з кабіны.



Шэйла паглядзела на Ніка, злёгку ўсміхаючыся. Яе шчокі пачырванелі. У яе смарагдавых вачах усё яшчэ свяцілася задавальненне. Яна разгладзіла шаўковую кашулю і паправіла валасы.



Нік сеў за стол і закурыў. Шэйла падышла і села насупраць яго.



«Мне гэта спадабалася, - сказала яна. Шкада, што мы павінны забіць цябе. Я лёгка магу прывыкнуць да цябе. Аднак я больш не магу гуляць з табой у гульні. Ізноў жа, колькі агентаў працуе з вамі? »



"Не", - адказаў Нік. "Я адзін."



Шэйла ўсміхнулася, ківаючы галавой. “Цяжка паверыць, што адзін чалавек зрабіў усё, што ў вас ёсць. Але дапусцім, вы кажаце праўду. Чаго вы спадзяваліся дасягнуць, патаемна пранікаючы на борт?



Баржа перастала калыхацца. Ён бег па гладкай вадзе. Нік не мог бачыць знадворку хаціны, але вырашыў, што яны вось-вось увойдуць у невялікую гавань у Вампоа або Хуанпу. Тут праходзілі б вялікія караблі. Гэта было настолькі далёка ўверх па рацэ, наколькі маглі зайсці вялікія караблі. Паводле яго ацэнак, яны знаходзіліся прыкладна ў дванаццаці мілях ад Гуанчжоу.



«Я чакаю», - сказала Шэйла.



Нік сказаў: «Вы ведаеце, чаму я цішком прабраўся на борт. Я сказаў вам, што працую адзін. Калі вы мне не верыце, значыць, не верце.



"Вядома, вы не можаце чакаць, што я паверу, што ваш урад пашле аднаго чалавека, каб выратаваць жонку і хлопчыка Джона".



"Вы можаце верыць у што хочаце". Нік хацеў выйсці на палубу. Ён хацеў убачыць, куды яны накіроўваюцца з Вампоа. "Думаеш, твой хлопец стрэліць у мяне, калі я паспрабую расцерці ногі?"



Шэйла пастукала пазногцем па пярэдніх зубах. Яна вывучала яго. «Напэўна, - сказала яна. "Але я пайду з табой". Калі ён пачаў уставаць, яна сказала: «Ведаеш, дарагая, было б нашмат прыемней, калі б ты тут адказала на мае пытанні. Калі мы дабяромся туды, куды зьбіраемся, гэта ня будзе прыемна».



Пазней послеобеденное сонца нырала з цёмных дажджавых аблокаў, пакуль Нік выходзіў на палубу. Двое чальцоў павозкі ішлі наперад, правяраючы глыбіню ракі. Выродлівае вока 45-го калібра Лінга ўважліва сачыў за Нікам. Ён быў на рулі.



Нік падышоў да левага борта, кінуў цыгарэту ў раку і паглядзеў на які праходзіць бераг.



Яны сыходзілі ад Вампоа і вялікіх караблёў. Яны абагналі маленькія сампаны з цэлымі сем'ямі, мужчыны ў поце, працуючы супраць плыні. Нік падумаў, што ў такім тэмпе ім спатрэбіцца яшчэ цэлы дзень, каб дабрацца да Кванчжоў, калі яны туды накіроўваліся. Гэта будзе заўтра. А што было заўтра? Нядзеля! У яго было крыху больш за сорак васьмі гадзін, каб знайсці Кэці Лу і Майка і вярнуць іх у Ганконг. Гэта азначала, што яму давядзецца ўдвая скараціць час у дарозе.



Ён адчуў, як Шэйла стаіць побач з ім і лёгка праводзіць пальцамі па яго руцэ. У яе былі іншыя планы на яго. Ён зірнуў на Лінга. У Лінга былі і іншыя планы на яго. Усё выглядала не вельмі добрае.



Шэйла павярнулася вакол яго рукі, прыціскаючыся да яе грудзьмі. «Мне сумна, - ціха сказала яна. "Забаўляй мяне."



Носік Лінга 45-га калібра рушыў услед за спіной Ніка, калі ён ішоў з Шэйла ў каюту. Апынуўшыся ўсярэдзіне, Нік сказаў: «Табе падабаецца катаваць гэтага хлопца?»



Лінга? » Яна пачала расшпільваць яго кашулю. "Ён ведае сваё месца". Яна правяла рукамі па валасах на яго грудзях.



Нік сказаў: "Яму не спатрэбіцца шмат часу, каб пачаць страляць са сваёй гарматы".



Яна паглядзела на яго, усміхнулася, правяла вільготным мовай па вуснах. "Тады табе лепш зрабіць, як я кажу".



Нік падумаў, што зможа ўзяць Лінга, калі спатрэбіцца. Двое чальцоў экіпажа не будуць праблемай. Але ён усё яшчэ не ведаў, куды яны накіроўваліся. Было б лягчэй, калі б ён пайшоў разам з гэтай жанчынай, пакуль яны не дасягнулі месца прызначэння.



"Што ты хочаш каб я зрабіў?" ён спытаў.



Шэйла стаяла далей ад яго, пакуль не зняла кашулю. Яна развязала пучок за галавой, і валасы ўпалі ёй на плечы. Дайшло амаль да






яе таліі. Затым яна расшпіліла яго штаны і дазволіла ім зваліцца да шчыкалатак.



"Лінг!" яна паклікала.



Лінг адразу ж з'явіўся на ўваходзе ў хаціну.



Па-кітайску Шэйла сказала: «Глядзі на яго. Магчыма, вы чаму-небудзь навучыцеся. Але калі ён ня зробіць так, як я кажу, страляйце ў яго».



Ніку здалося, што ён заўважыў след усмешкі ў кутках рота Лінга.



Шэйла падышла да ложка і села на край, расставіўшы ногі. "На калені, амерыканка", - загадала яна.



Валасы на патыліцы Ніка ўсталі дыбам. Сціснуўшы зубы, ён упаў на калені.



«А зараз ідзі да мяне, дзетка», - сказала Шэйла.



Калі ён павернецца налева, то зможа выбіць пісталет з рукі Лінга. Але што ж тады? Ён сумняваўся, што нехта з іх скажа яму, куды яны ідуць, нават калі ён паспрабуе выцесніць гэта з іх. Ён мусіў пагадзіцца з гэтай жанчынай.



"Лінг!" - сказала Шэйла з пагрозай.



Лінг зрабіў крок наперад, накіраваўшы пісталет у галаву Ніка.



Нік пачаў падпаўзаць да жанчыны. Ён падышоў да яе і, выконваючы тое, што яна загадала, пачуў ціхі смяшок Лін.



Дыханне Шэйла стала перарывістым. Па-кітайску яна сказала: «Бачыш, Лін, дарагі? Вы бачыце, што ён робіць? Ён рыхтуе мяне да вас». Затым яна лягла на ложак. "Хутка, Лінг", - выдыхнула яна. «Прывяжы яго да мачты».



З пісталетам Лінг жэстам паказаў Ніку на стол. Ён з удзячнасцю падпарадкаваўся. Ён сеў на сам стол, паставіўшы ногі на лаўку. Ён абвіў рукамі мачту. Лінг паклаў 45-й калібр і хутка і моцна звязаў рукі Ніка.



«Паспяшайся, дарагая», - крыкнула Шэйла. "Я блізкі".



Лінг паклаў пісталет пад ложак і паспешна распрануўся. Затым ён далучыўся да Шэйла на ложку.



Нік глядзеў на іх з горкім прысмакам у роце. Лінг пайшоў на гэта са змрочнай рашучасцю лесаруба, які сячэ дрэва. Калі яму гэта спадабалася, ён не падаў ўвазе. Шэйла прыціснула яго да сваіх грудзей, шэпчучы яму на вуха. У каюце пацямнела з заходам сонца. Нік адчуў пах вільгаці ў паветры. Было холадна. Ён хацеў, каб на ім былі штаны.



Калі яны скончылі, яны заснулі. Нік не спаў, пакуль не пачуў храп аднаго з чальцоў павозкі на карме. Іншы быў у румпеля, які працуе з рулём кірунку. Нік з цяжкасцю мог разгледзець яго праз уваход у каюту. Нават ён кіўнуў у сне.



Нік драмаў каля гадзіны. Затым ён пачуў, як Шэйла будзіць Лінга для новай спробы. Лінг пратэстуючы застагнаў, але выканаў жаданне жанчыны. Гэта заняло ў яго больш часу, чым у першы раз, і калі ён скончыў, ён літаральна страціў прытомнасць. Цяпер хаціна пагрузілася ў цемру. Нік мог толькі іх чуць. Баржа пагойдвалася ўверх па рацэ.



Калі Нік зноў прачнуўся, світанак быў туманным. Ён адчуў, як нешта невыразнае дакранулася да яго шчокі. У яго руках не было пачуццяў. Вяроўка, туга абматаная вакол яго запясцяў, перапыніла кровазварот, але ў іншых частках яго цела было адчуванне. І ён адчуў на сабе руку Шэйла. Яе доўгія валасы колеру Воранава крыла слізгалі ўзад і наперад па яго твары.



«Я баялася, што мне давядзецца абудзіць каго-небудзь з каманды», - прашаптала яна, калі ён расплюшчыў вочы.



Нік прамаўчаў. Яна была падобная на маленькую дзяўчынку з доўгімі валасамі, спадальнымі на яе далікатнае твар. Яе аголенае цела было моцным і добра складзеным. Але цвёрдыя зялёныя вочы заўсёды выдавалі яе. Яна была суровай жанчынай.



Яна ўстала на стол-лаву і далікатна правяла грудзьмі па яго твары. "Табе трэба пагаліцца", - сказала яна. «Хацеў бы я развязаць цябе, але не думаю, што ў Лінга хопіць сілы трымаць на табе пісталет».



З яе рукой на ім і яе грудзьмі, злёгку якая датычыцца яго шчакі. Нік не мог кантраляваць агонь усярэдзіне сябе.



"Так лепш", - сказала яна, усміхаючыся. «Гэта можа быць крыху няёмка з тваімі звязанымі рукамі, але мы справімся, ці не так, дарагая?»



І нягледзячы на сябе і сваю непрыязнасць да яе, яму гэта падабалася. Жанчына была ненаедная, але ведала мужчын. Яна ведала, што ім падабаецца, і забясьпечвала гэта.



Калі яна скончыла з ім, яна адступіла і дазволіла сваім вачам цалкам акунуцца ў яго. Яе маленечкі жывоцік рухаўся туды-сюды з-за цяжкага дыхання. Яна прыбрала валасы з вачэй і сказала: "Думаю, я заплачу, калі нам давядзецца цябе забіць". Затым яна ўзяла 45-ы калібр і разбудзіла Лінг. Ён скаціўся з ложка і, спатыкаючыся, вылецеў за ёй з каюты на кармавую палубу.



Яны правялі там усю раніцу, пакінуўшы Ніка прывязаным да мачты. Мяркуючы па тым, што Нік мог бачыць праз уваход у каюту, яны ўвайшлі ў дэльту на поўдзень ад Гуанчжоу. Раён быў усеяны рысавымі палямі і каналамі, якія адыходзяць ад ракі. У Шэйлы і Лінга была дыяграма. Яны напераменку вывучалі яго і правы бераг. Яны прайшлі шмат джонак і яшчэ больш сампанаў. Сонца было туманным і мала спрыяла саграванню холаду ў паветры.



Фанк перасёк дэльту і пусціў у ход адзін з каналаў. Шэйла здавалася задаволенай курсам і згарнула дыяграму ў трубку.



Нік быў развязаны, яму дазволілі зашпіліць кашулю і надзець штаны. Яму далі міску рысу і два бананы. Увесь час Лінг трымаў пры сабе пісталет 45-га калібра. Калі ён скончыў, ён выйшаў на






кармавую палубу. Лінг застаўся ў двух футах ззаду яго. Нік правёў дзень па правым борце, паліў цыгарэты і назіраў за тым, што адбываецца. Час ад часу ён трапляўся на вочы кітайскаму рэгулярнаму салдату. Ён ведаў, што яны набліжаюцца. Пасля абеду Шэйла спала ў хаціне. Відавочна, за адзін дзень у яе быў увесь сэкс, які ёй быў патрэбен.



Баржа праехала міма двух вёсак, запоўненых ейны шчуплы бамбукавымі хацінамі. Праходзячы міма, жыхары не звярталі ўвагі. Былі прыцемкі, калі Нік стаў заўважаць на беразе ўсё больш і больш салдат. Яны глядзелі на баржу з цікавасцю, як быццам гэтага чакалі.



Калі сцямнела, Нік заўважыў наперадзе загарэлася святло. Шэйла далучылася да іх на палубе. Калі яны падышлі бліжэй, Нік заўважыў агні, якія асвятляюць прычал. Салдаты былі ўсюды. Гэта была яшчэ адна вёска, якая адрознівалася ад іншых, якія яны бачылі, бо ў гэтай было электрычнае асвятленне. Наколькі Нік мог бачыць, калі яны падыходзілі да прычала, бамбукавыя хаціны асвятляліся ліхтарамі. Па абодва бакі дока стаялі дзве электрычныя лямпачкі, і шлях паміж хацінамі асвятляўся лініямі агнёў.



Прагныя рукі схапілі кінуты трос, калі баржа падышла да прычала. Ветразь упаў, якар кінуты. Шэйла трымала Ніка на прыцэле сваім маленькім аўтаматам, пакуль загадвала Лінга звязаць яму рукі за спіной. Усталявалі планку, якая злучае баржу з прыстанню. Салдаты тоўпіліся ў хацінах, некаторыя стаялі вакол прыстані і глядзелі. Усе яны былі добра ўзброены. Калі Нік сышоў з баржы, за ім рушылі ўслед двое салдат. Шэйла размаўляла з адным з салдат. Калі Лінг быў наперадзе, салдаты ззаду Ніка злёгку падштурхнулі яго, прымушаючы рухацца. Ён пайшоў услед за Лінгам.



Праходзячы праз шэраг агнёў, ён заўважыў пяць хацін: тры злева і дзве справа. Радок агнёў, што бегла па цэнтры, здавалася, была звязана з нейкім генератарам у канцы хацін. Ён чуў, як ён гудзе. Тры хаціны злева ад яго былі запоўнены салдатамі. Двое справа ад яго былі цёмныя і здаваліся пустымі. Трое салдат стаялі на варце каля дзвярэй другога. Ці можа гэта быць там, дзе Кэці Лу і хлопчык? Нік памятаў пра гэта. Вядома, гэта таксама можа быць прынада. Яны яго чакалі. Яго правялі міма ўсіх хацін. Нік заўважыў гэта толькі калі яны сапраўды дабраліся да структуры. Яно знаходзілася за хацінамі і ўяўляла сабой нізкі прамавугольны бетонны будынак. У цемры будзе цяжка разгледзець. Лінг правёў яго па сямі цэментавых прыступках да таго, што выглядала як сталёвыя дзверы. Нік пачуў генератар амаль прама ззаду сябе. Лінг выцягнуў звязку ключоў з кішэні і адамкнуў дзверы. Яна са скрыпам адкрылася, і гурт увайшоў у будынак. Нік адчуў затхлы вільготны пах раскладаецца плоці. Яго вялі па вузкім, неасветленым калідоры. Абапал былі сталёвыя дзверы. Лінг спыніўся перад адной з дзвярэй. Іншым ключом ад кольца ён адамкнуў дзверы. У Ніка былі развязаныя рукі, і яго заштурхалі ў камеру. Дзверы за ім з ляскам зачыніліся, і ён апынуўся ў поўнай цемры.



РАЗДЗЕЛ АДЗІНАЦЦАТЫ



Нік абышоў сваю кабінку, дакранаючыся сцен.



Ні расколін, ні расколін, толькі цвёрды бетон. І падлога была такой жа, як і сцены. Завесы на сталёвых дзвярах былі звонку і заліты бетонам. З камеры не збегчы. Цішыня была настолькі поўнай, што ён мог чуць уласнае дыханне. Ён прысеў у куце і закурыў адну са сваіх цыгарэт. Паколькі ў яго запальніцы скончылася паліва, ён узяў на баржы каробку запалак. Засталося ўсяго дзве цыгарэты.



Ён курыў, назіраючы, як пры кожным зацягванні тлее тлеючы вугалёк яго цыгарэты. "Вечар нядзелі, - падумаў ён, - а заставалася толькі да паўночы аўторка". Ён да гэтага часу не знайшоў Кэці Лу і хлопчыка Майка.



Затым ён пачуў мяккі голас Шэйла Кван, які гучаў так, нібы ён зыходзіў са сцен.



"Нік Картэр", - сказала яна. “Вы працуеце не адзін. Колькі яшчэ з вамі працуе? Калі яны будуць тут? »



Цішыня. Нік пагасіў рэшткі цыгарэты. Раптам камера азарылася святлом. Нік міргнуў, яго вочы слязіліся. У цэнтры столі была запаленая лямпачка, абароненая невялікай драцяной кратамі. Калі вочы Ніка прывыклі да яркага святла, святло згасла. Ён прыкінуў, што гэта было секунд дваццаць. Цяпер ён зноў быў у цемры. Ён працёр вочы. Са сцен зноў пачуўся гук. Гэта было падобна на свісток цягніка. Паступова ён рабіўся ўсё гучней, нібы цягнік набліжаўся да камеры. Гук станавіўся ўсё гучней і гучней, пакуль не ператварыўся ў віск. Як толькі Нік думаў, што гэта пройдзе, гук адключыўся. Ён разлічыў, што прыкладна праз трыццаць секунд. Затым Шэйла зноў загаварыла з ім.



"Прафесар Лу хоча далучыцца да нас", - сказала яна. "Вы нічога не можаце зрабіць, каб прадухіліць гэта". Пачулася пстрычка. Затым «Нік Картэр. Вы працуеце не адзін. Колькі яшчэ з вамі працуе? Калі яны будуць тут? »



Гэта быў запіс. Нік чакаў, калі загарыцца святло. Але замест гэтага ён атрымаў свісток цягніка.






і ўзмацненне. На гэты раз было яшчэ гучней. І ад віску пачалі балець вушы. Калі ён паклаў на іх рукі, гук спыніўся. Ён спацеў. Ён ведаў, што яны спрабавалі зрабіць. Гэта быў стары кітайскі выкрут катаванняў. Яны выкарыстоўвалі яго варыянты супраць салдат у Карэі. Гэта быў працэс псіхічнага зрыву. Зрабіце мозг падобным на кашу, а потым лепіце як хочаце. Ён мог сказаць ім, што быў адзін, да збору ўраджаю рысу, але яны яму не паверылі. Іронія заключалася ў тым, што ад такога кшталту катаванняў практычна не было абароны. Здольнасць пераносіць боль была бескарыснай. Яны мінулі цела і стрэлілі проста ў мозг.



Зноў загарэлася святло. Вочы Ніка слязіліся ад яркага святла. На гэты раз святло гарэла ўсяго дзесяць секунд. Ён згас. Кашуля Ніка была прасякнута потым. Ён павінен быў прыдумаць нейкую абарону. Ён ужо чакаў, чакаў, чакаў. Ці будзе гэта святло?



Свісток? Ці голас Шэйла? Немагчыма было судзіць, што будзе ці як доўга гэта працягнецца. Але ён ведаў, што мусіць нешта рабіць.



Свісток ужо не здалёк. Ён адразу стаў высокім і гучным. Нік прыступіў да працы. Яго мозг яшчэ не ператварыўся ў кашу. Ён сарваў з кашулі вялікую палоску. Загарэлася святло, і яно моцна зажмурылася. Калі ён зноў спрацаваў, ён узяў падраную частку сваёй кашулі і зноў разарваў яе на пяць драбнейшых палос. Дзве палоскі ён зноў разарваў напалову і скамячыў іх у тугія маленькія шарыкі. Ён уторкнуў чатыры мячы ў вушы, па два ў кожны.



Калі пачуўся свісток, ён яго ледзь чуў. З трох палос, што засталіся, ён склаў дзве з іх у вольныя падушачкі і наклаў на вочы. Трэцюю паласу ён абвязаў вакол галавы, каб падушачкі заставаліся на месцы. Ён быў сляпым і глухім. Ён адкінуўся назад у свой бетонны кут, усміхаючыся. Навобмацак ён запаліў яшчэ адну цыгарэту. Ён ведаў, што яны могуць зняць з яго ўсю вопратку, але прама зараз ён бавіў час.



Яны павялічылі гучнасць свістка, але гук быў настолькі прыглушаны, што не турбаваў яго. Калі і прагучаў голас Шэйла, ён яго не пачуў. Ён амаль скончыў сваю цыгарэту, калі за ім дашлі.



Ён не чуў, як адчыніліся дзверы, але адчуваў пах свежага паветра. І ён адчуваў прысутнасць іншых у камеры разам з ім. Павязка на вачах была сарваная з яго галавы. Ён міргнуў, праціраючы вочы. Святло гарэў. Двое салдат стаялі над ім, другі каля дзвярэй. Абедзве вінтоўкі былі нацэлены на Ніка. Салдат, які стаяў над Нікам, паказаў на сваё вуха, затым на вуха Ніка. Кілмайстар ведаў, чаго хацеў. Ён зняў берушы. Салдат падняў яго з вінтоўкай. Нік устаў і, пхаючы ствалом вінтоўкі, выйшаў з камеры.



Ён пачуў працу генератара, як толькі выйшаў з будынку. Двое салдат стаялі ззаду яго, іх вінтоўкі былі прыціснуты да яго спіне. Яны прайшлі пад голымі лямпачкамі паміж хацінамі і наўпрост да канца хаціны, бліжэйшай да бетоннага будынка. Калі яны ўвайшлі, Нік заўважыў, што ён падзелены на тры часткі. Першы быў нечым накшталт фае. Справа ад яго дзверы вялі ў іншы пакой. Хоць Нік гэтага не бачыў, ён чуў пранізлівы віск і віск караткахвалевага радыё. Прама перад ім зачыненыя дзверы вялі ў яшчэ адзін пакой. У яго не было магчымасці даведацца, што тамака было. Над ім з бамбукавых бэлек звісалі два дымныя ліхтары. Радыёрубка свяцілася ад новых ліхтароў. Тады Нік зразумеў, што вялікая частка току генератара выкарыстоўвалася для працы радыё, асвятленні паміж хацінамі і ўсяго абсталявання ў бетонным будынку. Самі хаціны асвятляліся ліхтарамі. Пакуль двое салдат чакалі з ім у фае, ён прыхінуўся да сцяны хаціны. Яна рыпнула ад яго вагі. Ён правёў пальцамі па шурпатай паверхні. Аскепкі бамбука адышлі ў тым месцы, дзе ён пацёр. Нік злёгку ўсміхнуўся. Хаціны былі трутавікамі ў чаканні пажару.



Двое салдат стаялі па абодва бакі ад Ніка. Побач з дзвярыма, што вядзе ў трэці пакой, на лаўцы сядзелі яшчэ двое салдат, іх вінтоўкі паміж ног, іх галовы ківалі, спрабуючы змагацца са сном. У канцы лаўкі чатыры скрыні былі пастаўлены адна на адну. Нік успомніў іх з трума барахла. Кітайскія сімвалы, нанесеныя на іх, казалі, што гэта гранаты. Верхняя скрыня была адкрыта. Палова гранат адсутнічала.



Па радыё раздаўся голас. Ён размаўляў па-кітайску на дыялекце, якога Нік не разумеў. Радзіст адказаў на тым жа дыялекце. Было сказана адно слова, якое ён зразумеў. Гэта было імя Лу. «Голас па радыё, павінна быць, ідзе з дому, у якім трымалі прафесара Лу, - падумаў Нік. Яго розум захоплены, перавараны, адкінуты. І як камп'ютар, які выплёўвае картку, да яго прыйшоў план. Гэта было груба, але, як і ўсе ягоныя планы, гнутка.



Затым дзверы ў трэці пакой адчыніліся, і з'явіўся Лінг са сваім верным 45-м калібрам. Ён кіўнуў двум салдатам, затым жэстам запрасіў Ніка ўвайсці ў пакой. Шэйла чакала яго. Як Лінг






Яна рушыла ўслед за Нікам, зачыніўшы за сабой дзверы, Шэйла падбегла да Ніку, абвіваючы рукамі яго шыю. Яна горача пацалавала яго ў вусны.



«О, дарагі», - хрыпла прашаптала яна. "Мне проста трэба было мець цябе ў апошні раз". На ёй усё яшчэ была тая ж шаўковая сарочка, што і на баржы.



Пакой быў меншы за два іншыя. У гэтым было акно. У ім быў дзіцячы ложачак, стол і плецены ў выглядзе кошыка крэсла. Ліхтароў было тры: два звісалі са крокваў і адзін на стале. На падлозе побач са крэслам ляжалі Х'юга і Вільгельміна. З імі былі два пісталета Томі. Стол стаяў побач з ложкам, крэсла каля сцяны справа ад дзвярэй. Нік быў гатовы ў любы час.



"Я забіваю", - сказаў Лінг. Ён сеў у крэсла, выродлівая морда 45-га калібра нацэлілася на Ніка.



«Так, хатняе жывёліна», - прабуркавала Шэйла. "Праз некаторы час." Яна расшпільвала кашулю Ніка. "Вы здзіўлены, што мы даведаліся вашу сапраўдную асобу?" спытала яна.



"Не зусім", - адказаў Нік. "Ты атрымала гэта ад Джона, ці не так?"



Яна ўсміхнулася. «Спатрэбілася крыху ўгавораў, але ў нас ёсць спосабы».



"Ты забіла яго?"



„Вядома, не. Ён нам патрэбны».



"Я забіваю", - паўтарыла Лінг.



Шэйла нацягнула кашулю праз галаву. Яна ўзяла руку Ніка і прыклала яе да сваіх аголеных грудзей. "Нам трэба спяшацца", - сказала яна. "Лінг непакоіцца". Яна зняла з Ніка штаны. Затым яна падалася назад да ложка, пацягнуўшы яго за сабой.



Знаёмы агонь ужо гарэў ўнутры Ніка. Гэта пачалося, калі яго рука кранула цёплай плоці яе грудзей. Ён выпусціў пучок на яе патыліцы, дазволіўшы доўгім чорным валасам упасці ёй на плечы. Затым ён асцярожна штурхнуў яе на ложак.



«О, дзетка», - усклікнула яна, калі яго твар быў блізка да яе. "Мне сапраўды не спадабаецца твая смерць".



Цела Ніка прыціснулася да яе. Яе ногі абвіліся вакол яго. Ён адчуваў, як расце яе запал, калі ён працаваў з ёй. Для яго гэта было мала задавальнення. Яго крыху засмуціла выкарыстаць гэты ўчынак, які яна так моцна кахала, супраць яе. Яго правая рука была абгорнутая вакол яе шыі. Ён сунуў руку пад паху і пацягнуў за стужку, якая трымае П'ера. Ён ведаў, што як толькі смяротны газ будзе выпушчаны, яму давядзецца затрымаць дыханне, пакуль ён не зможа выйсці з пакоя. Гэта дало яму крыху больш за чатыры хвіліны. У руцэ ён трымаў П'ера. Вочы Шэйла былі зачыненыя. Але рыўкі, якія ён зрабіў, выпусціўшы смяротны газ, адкрылі ёй вочы. Яна нахмурылася і ўбачыла малюсенькі шар. Левай рукой Нік перакаціў газавую бомбу пад ложак у бок Лінга.



"Што ты зрабіў?" - Усклікнула Шэйла. Затым яе вочы шырока расплюшчыліся. "Лінг!" крыкнула яна. «Забі яго, Лінг!»



Лінг ускочыў на ногі.



Нік перакаціўся на бок, захапляючы за сабой Шэйла, выкарыстоўваючы яе цела як шчыт. Калі б Лінг стрэліў у спіну Шэйла, ён бы атрымаў Ніка. Але ён рухаў .45 з боку ў бок, спрабуючы прыцэліцца. І гэтая затрымка забіла яго. Нік затаіў дыханне. Ён ведаў, што газу без паху спатрэбіцца ўсяго некалькі секунд, каб запоўніць пакой. Рука Лінга дакранулася да яго горла. .45 з грукатам упаў на падлогу. Калені Лінга падагнуліся, і ён упаў. Затым ён упаў тварам наперад.



Шэйла змагалася з Нікам, але ён прыціснуў яе да сябе. Яе вочы пашырэлі ад страху. На іх навярнуліся слёзы, і яна паківала галавой, як быццам не магла паверыць, што гэта адбываецца. Нік прыціснуўся вуснамі да яе вуснаў. Яе дыханне перайшло ў штаны, затым раптам спынілася. Яна абмякла ў яго руках.



Ніку трэба было рухацца хутка. У галаве ўжо свяцілася ад недахопу кіслароду. Ён скаціўся з койкі, хутка сабраў Х'юга, Вільгельміну, адзін з аўтаматаў Томі і яго штаны, а затым ірвануў у адчыненае акно. Ён адхіснуўся на дзесяць крокаў ад хаціны, яго лёгкія балелі, галава ператварылася ў чорную пляму. Затым ён упаў на калені і ўдыхнуў жаданае паветра. Некаторы час ён заставаўся на каленях, глыбока дыхаючы. Калі яго галава праяснілася, ён засунуў ногі ў штаны, засунуў Вільгельміну і Х'юга за пояс, узяў пісталет Томі і, прыгнуўшыся, накіраваўся назад да хаціны.



Ён напоўніў лёгкія паветрам незадоўга да таго, як дабраўся да адчыненага акна. У пакой яшчэ не ўваходзілі салдаты. Стоячы прама за акном, Нік выцягнуў Вільгельміну з-за пояса, старанна прыцэліўся ў адзін з ліхтароў, якія звісаюць з бэлек, і стрэліў. Ліхтар запырскаў пырскі, разліваючы па сцяне палаючую газу. Нік стрэліў у іншага, затым у таго, што на стале. Полымя лізнула падлогу і пералезла праз дзве сцяны. Дзверы адчыніліся. Нік прыгнуўся і, прысеўшы, абышоў хаціну. Перад хацінамі было надта многа святла. Ён паклаў пісталет Томі і зняў кашулю. Ён зашпіліў тры гузікі, затым завязаў рукавы вакол таліі. Надаючы яму форму і працуючы з ім, ён атрымаў на баку сімпатычны мяшочак.



Ён узяў пісталет Томі і накіраваўся да ўваходных дзвярэй. Задняя частка хаціны палала полымем. Нік ведаў, што ў яго заставалася ўсяго некалькі секунд, перш чым іншыя салдаты пабеглі да агню. Ён падышоў да дзвярэй і спыніўся. У шэрагу голых лямпачак ён убачыў групы салдат, якія ішлі да падпаленай хаціны.






спачатку павольна, затым хутчэй, іх вінтоўкі напагатове. Праходзілі секунды. Правай нагой Нік расчыніў дзверы; ён паслаў чэрг са свайго аўтамата Томі, спачатку справа, затым злева. Двое салдат стаялі ля лаўкі з цяжкімі ад сну вочы. Калі іх абрынула бруя куль, яны выскаліліся, іх галовы двойчы стукнуліся аб сцяну ззаду іх. Іх целы, здавалася, паварушыліся, затым іх галовы разбіліся адна аб адну, вінтоўкі з ляскам упалі на падлогу, і, як дзве глыбы, злучаныя ў руках, яны ўпалі на свае вінтоўкі.



Дзверы ў трэці пакой былі адчынены. Полымя ўжо было па ўсіх сценах, кроквы ўжо былі чорнымі. Пакой патрэскваў, калі гарэла. Яшчэ два салдаты былі з Шэйлам і Лінг, забітымі атручаным газам. Нік убачыў, як скура Шэйла пакарабацілася ад спякоты. Яе валасы ўжо былі выпалены. І секунды ператварыліся ў адну хвіліну і працягваліся. Нік падышоў да скрынь з гранатамі. Ён пачаў набіваць самаробны мяшок гранатамі. Пасля ён сёе-тое ўспомніў - амаль позна. Ён павярнуўся, калі куля змяла яго каўнер. Радыст збіраўся зноў стрэліць, калі Нік парэзаў яго ад пахвіны да галавы чаргой аўтамата Томі. Рукі мужчыны выцягнуліся прама, стукнуўшыся паабапал дзвярнога праёму. Яны стаялі проста, калі ён пахіснуўся і ўпаў.



Нік вылаяўся пра сябе. Яму трэба было спачатку паклапаціцца пра радыё. Паколькі гэты чалавек усё яшчэ знаходзіўся за рацыяй, хутчэй за ўсё ён ужо звязаўся з патрульным катэрам, а таксама з домам, дзе знаходзіўся прафесар. Прайшло дзве хвіліны. У Ніка было дзесяць гранат. Гэтага павінна быць дастаткова. У любую секунду першая хваля салдат уварвецца ў дзверы. Цяпер было мала шанцаў, што атручаны газ падзейнічае, але ён не збіраўся глыбока дыхаць. Уваходныя дзверы былі за дзвярыма. Можа, радыёрубка. Ён на бягу ўвайшоў у дзверы.



Удача была з ім. У радыёрубцы было акно. Цяжкія ногі тапталіся перад халупай, становячыся ўсё гучней, калі салдаты падыходзілі да ўваходных дзвярэй. Нік выбраўся праз акно. Прама пад ім ён прысеў і выцягнуў адну з гранат са свайго мяшочка. Салдаты бадзяліся па фае, ніхто не аддаваў загадаў. Нік выцягнуў шпільку і пачаў павольна лічыць. Дасягнуўшы васьмі, ён шпурнуў гранату ў адчыненае акно і на кукішках пабег прэч ад хаціны. Ён не зрабіў больш за дзесяць крокаў, калі сіла выбуху паваліла яго на калені. Ён павярнуўся і ўбачыў, што дах хаціны злёгку прыўзняўся, а затым, здавалася, не абгарэлы бок надзьмуўся.



Калі да яго даносіўся гук выбуху, сцены хаціны раскалоліся напалову. Аранжавае святло і полымя прасочваюцца скрозь адчыненыя вокны і шчыліны. Дах асеў, злёгку пакасілася. Нік падняўся і працягнуў бегчы. Цяпер ён чуў стрэлы. Кулі раз'ядалі ўсё яшчэ вільготны бруд вакол яго. Ён на поўнай хуткасці пабег да бетоннага будынка і абмінуў яго зваротна. Потым ён спыніўся. Ён меў рацыю. Генератар з пыхканнем ірвануўся ў маленькай бамбукавай хаціне, падобнай на скрынку. Салдат, які стаяў каля дзвярэй, ужо цягнуўся за вінтоўкай. Нік застрэліў яго з аўтамата Томі. Пасля ён выцягнуў з мяшка другую гранату. Не доўга думаючы, ён вырваў шпільку і пачаў лічыць. Ён кінуў гранату ў адчынены дзвярны праём, кіроўны да генератара. Выбух адразу ж прыцьміў усё вакол. На ўсякі выпадак ён выцягнуў яшчэ адну гранату і шпурнуў яе ўнутр.



Не чакаючы выбуху, ён паляцеў у падлесак, які расце адразу за хацінамі. Ён мінуў першую падпаленую хаціну і пайшоў да другой. Ён цяжка дыхаў, прысеўшы на краі куста. Да адчыненага акна ў задняй частцы другой хаціны была невялікая адчыненая прастора. Ён усё яшчэ чуў стрэлы. Яны забівалі адзін аднаго? Былі крыкі; нехта спрабаваў аддаваць загады. Нік ведаў, што як толькі нехта возьме на сябе камандаванне, беспарадак больш не будзе яго перавагай. Ён рухаўся недастаткова хутка! Чацвёртая граната была ў яго ў руцэ, штыфт вырваны. Ён пабег, прыгнуўшыся, і, праходзячы міма адчыненага акна, кінуў гранату. Ён працягваў бегчы да трэцяй хаціны, якая стаяла побач з каналам. Адзінае святло цяпер зыходзіла ад мігатлівых ліхтароў праз вокны і дзвярныя праёмы астатніх трох хацін.



У руцэ ў яго ўжо была пятая граната. Перад ім маячыў салдат. Нік не спыняючыся, распыляў па крузе кулі з пісталета Томі. Салдат тузаўся ўзад і ўперад да самай зямлі. Нік прайшоў паміж выбухаючай другой хацінай і трэцяй. Здавалася, паўсюль быў агонь. Крычалі мужчынскія галасы, праклінаючы адзін аднаго, некаторыя спрабавалі аддаваць загады. У ночы рэхам разносіліся стрэлы, змешаныя з трэскам падпаленага бамбука. Штыфт выцягнулі. Праходзячы міма адкрытага бакавое акно трэцяй хаціны, Нік кінуў гранату ўнутр. Ён патрапіў аднаму з салдат па галаве. Салдат нахіліўся, каб падняць яго. Гэта быў апошні рух у ягоным жыцці. Нік ужо быў пад гірляндай пацямнелай лямпачкі






пераходзячы да пакінутых двух хацін, калі хаціна запунсавела выбухам. Дах саслізнуў спераду.



Цяпер Нік натыкаўся на салдат. Здавалася, яны былі паўсюль, бязмэтна бегаючы, не ведаючы, што рабіць, страляючы ў цені. З дзвюма хацінкамі на другім баку нельга было абыходзіцца так, як з трыма апошнімі. Магчыма, у адным з іх былі Кэці Лу і Майк. У гэтых хацінах не гарэлі ліхтары. Нік дабраўся да першай і перад тым, як увайсці, зірнуў на другую. Трое салдат усё яшчэ стаялі каля дзвярэй. Яны не заблыталіся. Дзікае куля падняла зямлю ў яго ног. Нік увайшоў у хаціну. Полымя трох іншых хацін давала роўна столькі святла, што ён мог разгледзець іхняе змесціва. Гэты выкарыстоўваўся для захоўвання зброі і боепрыпасаў. Некалькі спраў ужо былі адкрыты. Нік праглядзеў іх, пакуль не знайшоў новую абойму для свайго пісталета Томі.



У самаробным мяшку ў яго засталося пяць гранат. Для хаціны яму спатрэбіцца толькі адзін. Адно можна было сказаць напэўна: ён мусіў быць далёка, калі гэты ўзляцеў. Ён вырашыў зберагчы яго на потым. Ён вярнуўся на вуліцу. Салдаты пачалі збірацца. Нехта ўзяў пад свой кантроль. У канала была ўсталяваная помпа, і шлангі распылялі ваду на дзве апошнія хаціны, у якія ён патрапіў. Першы згарэў амаль дашчэнту. Нік ведаў, што яму трэба прайсці праз гэтых трох салдат. І не было такога часу, як сапраўднае, каб пачаць.



Ён трымаўся блізка да зямлі, рухаючыся хутка. Ён пераклаў аўтамат Томі ў левую руку і выцягнуў Вільгельміну з-за пояса. На рагу трэцяй хаціны ён спыніўся. Трое салдат стаялі з вінтоўкамі напагатове, злёгку расставіўшы ногі. "Люгер" падскочыў у руцэ Ніка, калі ён стрэліў. Першы салдат разгарнуўся, выпусціў вінтоўку, схапіўся за жывот і ўпаў. З другога канца хацін усё яшчэ грымелі стрэлы. Але замяшанне пакідала салдат. Яны пачалі слухаць. І Нік, здавалася, быў адзіным, хто выкарыстаў пісталет Томі. Менавіта гэтага яны і чакалі. Двое іншых салдат павярнуліся да яго. Нік хутка стрэліў двойчы. Салдаты тузануліся, наляцелі адзін на аднаго і ўпалі. Нік пачуў шыпенне вады, якая гасіць полымя. Часу было мала. Ён завярнуў за кут да пярэдняй часткі хаціны і расчыніў дзверы, трымаючы напагатове пісталет Томі. Апынуўшыся ўсярэдзіне, ён сціснуў зубы і вылаяўся. Гэта была прынада - хаціна была пустая.



Ён больш не чуў стрэлаў з вінтоўкі. Салдаты пачалі збірацца разам. Думкі Ніка кідаліся. Дзе яны маглі быць? Яны іх кудысьці забралі? Усё гэта было дарма? Тады ён ведаў. Гэта быў шанц, але добры. Ён выйшаў з хаціны і накіраваўся проста да першага, у каго патрапіў. Полымя згасла і тут і там пачалі мігацець. Ад хаціны застаўся абвуглены шкілет. Паколькі агонь быў настолькі развіты, жаўнеры нават не спрабавалі яго патушыць. Нік пайшоў проста туды, дзе, як ён думаў, упаў Лінг. Было пяць абвугленых целаў, падобных на муміі ў магільніцы. Дым усё яшчэ клубіўся ад падлогі, што дапамагала схаваць Ніка ад салдат.



Яго пошук быў нядоўгім. Уся вопратка, вядома ж, была спалена з цела Лінга. Стрэльба 45-га калібра ляжала побач з трупам Лінга. Нік пхнуў цела пальцам ногі. Ён рассыпаўся ля яго ног. Але, перамяшчаючы яго, ён знайшоў тое, што шукаў - зьвязак ключоў для ключоў попельнага колеру. Калі ён падняў яе, яна ўсё яшчэ была гарачай навобмацак. Некаторыя ключы расплавіліся. На прыстані сабралася больш салдат. Адзін з іх аддаваў загады, клікаў іншых у групу. Нік павольна адышоў ад хаціны. Ён прабег па чарадзе перагарэлых ліхтароў, пакуль яны не згаслі. Затым ён павярнуў направа і прытармазіў, калі дасягнуў нізкага бетоннага будынка.



Ён спусціўся па цэментных прыступках. Чацвёрты ключ адамкнуў сталёвыя дзверы. Ён са скрыпам адкрыўся. Незадоўга да таго, як Нік увайшоў унутр, ён зірнуў на док. Салдаты разышліся веерам. Яны пачалі яго пошукі. Нік увайшоў у цёмны калідор. Каля першых дзвярэй ён важдаўся з ключамі, пакуль не знайшоў той, які адмыкаў дзверы. Ён штурхнуў яе, пісталет Томі быў напагатове. Ён адчуваў смурод мёртвай плоці. У куце ляжала цела, скура шчыльна прылягала да шкілета. Напэўна, гэта было даўнавата. Наступныя тры клеткі былі пустыя. Ён прайшоў міма той, у якой быў, потым заўважыў, што адна з дзвярэй у калідоры адчынена. Ён падышоў да яго і спыніўся. Ён праверыў пісталет Томі, каб пераканацца, што ён гатовы, затым увайшоў унутр. Салдат ляжаў проста каля дзвярэй з перарэзаным горлам. Вочы Ніка агледзелі астатнюю частку камеры. Спачатку ён амаль сумаваў па іх; затым дзве формы сталі яму ясныя.



Яны забіліся ў кут. Нік зрабіў два крокі да іх і спыніўся. Жанчына прыставіла кінжал да горла хлопчыка, вастрыё працяло яго скуру. У вачах хлопчыка адбіваўся страх, жах жанчыны. На ёй была сарочка, мала чым адрознівалася ад той, якую насіла Шэйла. Але ён быў разарваны спераду і на грудзях. Нік паглядзеў на мёртвага салдата. Ён, мусіць, спрабаваў





каб згвалтаваць яе, і зараз яна думала, што Нік быў там, каб зрабіць тое ж самае. Тады Нік зразумеў, што ў цемры камеры ён выглядаў кітайцам, як салдат. На ім не было кашулі, яго плячо злёгку сыходзіць крывёй, у руцэ ў яго быў пісталет Томі, за поясам штаноў вісеў люгер і штылет, а збоку звісаў мяшок з ручнымі гранатамі. Не, ён не выглядаў так, як быццам армія Злучаных Штатаў прыйшла яе выратаваць. Яму трэба было быць вельмі асьцярожным. Калі ён зробіць няправільны крок, скажа няправільную рэч, ён ведаў, што яна перарэжа кінжал хлопцу па горле, а затым усадзіць яго ва ўласнае сэрца. Ён быў прыкладна за чатыры футы ад іх. Ён асцярожна апусціўся на калені і паклаў пісталет Томі на падлогу. Жанчына паківала галавой і мацней прыціснула вастрыё кінжала да горла хлопчыка.



- Кэці, - мякка сказаў Нік. «Кэці, дазволь мне дапамагчы табе».



Яна не рушыла з месца. Яе вочы глядзелі на яго, усё яшчэ поўныя страху.



Нік старанна падбіраў словы. «Кэці», - сказаў ён зноў, яшчэ больш мякка. «Джон чакае. Вы збіраецеся пайсці? »



"Хто ... хто ты?" спытала яна. След страху пакінуў яе вочы. Яна не так моцна ціснула вастрыём кінжала.



"Я тут, каб дапамагчы табе", - сказаў Нік. «Джон паслаў мяне адвезці да яго цябе і Майка. Ён чакае вас."



"Дзе?"



"У Ганконгу. Цяпер слухай уважліва. Сюды ідуць салдаты. Калі яны знойдуць нас, то заб'юць усіх траіх. Мы павінны дзейнічаць хутка. Вы дазволіце мне дапамагчы вам? »



Яшчэ больш страху пакінула яе вочы. Яна дастала кінжал з горла хлопчыка. "Я... я не ведаю", - сказала яна.



Нік сказаў: "Ненавіджу штурхаць цябе так, але калі ты затрымаешся нашмат даўжэй, гэта не будзе тваім рашэннем".



"Адкуль я ведаю, што магу табе давяраць?"



«У вас ёсць толькі маё слова. Цяпер, калі ласка." Ён працягнуў ёй руку.



Кэці вагалася яшчэ некалькі каштоўных секунд. Тады яна, здавалася, прыняла рашэньне. Яна працягнула яму кінжал.



«Добра, - сказаў Нік. Ён павярнуўся да хлопчыка. "Майк, ты ўмееш плаваць?"



"Так, сэр", - адказаў хлопчык.



"Выдатна; вось што я хачу, каб вы зрабілі. Ідзі за мной з будынка. Як толькі мы выйдзем на вуліцу, вы абодва накіроўваецеся прама ў тыл. Калі дабярэцеся да задняй часткі, увайдзіце ў пэндзаль. Ты ведаеш, дзе адсюль канал?"



Кэці кіўнула.



«Тады заставайся ў кустах. Не паказвайся. Рухайцеся пад кутом да канала, каб патрапіць да яго ўніз па плыні адсюль. Хавайцеся і пачакайце, пакуль не ўбачыце смецце, які спускаецца па канале. Тады плывіце за хламам. На бакавіцы будзе лінія, за якую вы можаце ўхапіцца. Ты памятаеш гэта, Майк?



"Ды сэр."



- Цяпер ты добра клапаціся аб сваёй маці. Упэўніцеся, што яна гэта зробіць.



"Так, сэр, я буду", - адказаў Майк. У кутках яго рота з'явілася лёгкая ўсмешка.



«Добры хлопчык, - сказаў Нік. "Добра, пойдзем."



Ён вывеў іх з камеры па цёмным калідоры. Калі ён падышоў да дзвярэй, якія вялі да выхаду, ён працягнуў ім руку, каб яны спыніліся. У адзіноце ён выйшаў на вуліцу. Салдаты былі расстаўленыя ступеністай лініяй паміж хацінамі. Яны ішлі да бетоннага будынка, а цяпер яны былі менш чым за дваццаць ярдаў ад іх. Нік зрабіў знак Кэці і Майку.



"Вам трэба паспяшацца", - прашаптаў ён ім. «Помніце, заставайцеся глыбока ў лесе, пакуль не даберацеся да канала. Вы пачуеце некалькі выбухаў, але не спыняйцеся ні перад чым».



Кэці кіўнула, затым рушыла ўслед за Майкам уздоўж сцяны і да задняй часткі.



Нік даў ім трыццаць секунд. Ён пачуў надыходзячыя салдаты. У апошніх дзвюх хацінах дагаралі вогнішчы, і з-за аблокаў не было месяца. Цемра была на яго баку. Ён выцягнуў з меха яшчэ адну гранату і на малым разбегу пусціўся па паляне. На паўдарозе ён выцягнуў шпільку і шпурнуў гранату праз галаву ў салдат.



Ён ужо выцягнуў яшчэ адну гранату, калі ўзарвалася першая. Па ўспышцы Нік заўважыў, што салдаты аказаліся бліжэй, чым ён думаў. Выбух знішчыў траіх з іх, пакінуўшы пралом у цэнтры лініі. Нік дабраўся да шкілета першай хаціны. Ён вырваў штыфт другой гранаты і кінуў яе туды, куды кінуў першую. Салдаты крычалі і зноў стралялі ў цені. Другая граната ўзарвалася бліжэй да канца шарэнгі, знішчыўшы яшчэ дзве. Астатнія салдаты пабеглі ў сховішча.



Нік абышоў згарэлую хаціну з процілеглага боку, затым праз паляну накіраваўся да хаціны з боепрыпасамі. У руцэ ў яго была яшчэ адна граната. Гэта будзе вялікі. Каля дзвярэй хаціны Нік выцягнуў шпільку і шпурнуў гранату ў хаціну. Затым ён адчуў рух злева ад сябе. Салдат абмінуў вугал хаціны і стрэліў без прыцэльвання. Куля падзяліла мочку правага вуха Ніка. Салдат вылаяўся і павярнуў прыклад да галавы Ніка. Нік хіснуўся ў бок і ўдарыў салдата левай нагой у жывот. Ён завяршыў удар, прыціснуўшы напаўзакрыты кулак да ключыцы салдата. Пад ударам ён трэснуў.



Праходзілі секунды. Ніку стала дрэнна рухацца. Ён пабег назад праз паляну. Салдат заступіў яму шлях,






вінтоўка была накіравана прама на яго. Нік стукнуўся аб зямлю, пакаціўся. Калі ён адчуў, як яго цела стукнулася аб шчыкалатку салдата, ён замахнуўся на пахвіну. Тры рэчы адбыліся амаль адначасова. Салдат хмыкнуў і ўпаў на Ніка, вінтоўка стрэліла ў паветра, і ўзарвалася граната ў бункеры. Першы выбух выклікаў шэраг буйнейшых выбухаў. Барты хаціны ўзарваліся. Полымя закочвалася, як вялізны аранжавы скача пляжны мяч, асвятляючы ўсю тэрыторыю. Кавалачкі металу і дрэва разляцеліся, нібы з сотні стрэльбаў. І выбухі працягваліся адзін за адным. Салдаты крычалі ад болю, калі іх ударалі абломкі. Неба было ярка-аранжавым, паўсюль падалі іскры, распальваючы вогнішчы.



Салдат цяжка лёг на Ніка. Ён праглынуў большую частку выбуху, і яму ў шыю і спіну ўпіліся кавалачкі бамбука і металу. Выбухі зараз адбываліся не так часта, і Нік пачуў стогны параненых салдат. Ён сутыкнуў салдата з сябе і падняў аўтамат Томі. Здавалася, не было каму спыніць яго, калі ён рушыў да прычала. Дайшоўшы да баржы, ён заўважыў побач з дошкай скрыню з гранатамі. Ён падняў яго і занёс на борт. Затым ён выпусціў дошку і скінуў усе вяроўкі.



Апынуўшыся на борце, ён падняў ветразь. Хлам зарыпеў і павольна адышоў ад прычала. Ззаду яго маленечкая вёска была акружаная невялікімі вогнішчамі. Раз-пораз стралялі падпаленыя боепрыпасы. Выспы хацін амаль луналі ў аранжавым святле полымя, і вёска здавалася прывіднай. Нік пашкадаваў салдат; у іх была свая праца, але і ў яго была свая.



Цяпер у румпеля Нік трымаў хлам у цэнтры канала. Ён лічыў, што знаходзіцца крыху больш за за сотню міль ад Ганконга. Спусціцца ўніз па рацэ будзе хутчэй, чым раней, але ён ведаў, што праблемы яшчэ не скончыліся. Ён сцебануў румпель і перакінуў вяроўку за борт. Баржа схавалася з-пад увагі вёскі, ён чуў толькі выпадковы трэск, калі выбухнулі новыя боепрыпасы. Зямля па правым борце ад хламу была нізкай і плоскай, у асноўным рысавыя палі.



Нік агледзеў цемру ўздоўж левага берага, шукаючы Кэці і Майка. Затым ён заўважыў іх, крыху наперадзе сябе, якія плылі за хламам. Майк першым дабраўся да лініі, і калі ён падняўся дастаткова высока, Нік дапамог яму падняцца на борт. Кэці ішла прама за ім. Перабраўшыся праз парэнчы, яна спатыкнулася і схапіла Ніка за падтрымку. Яго рука схапіла яе за талію, і яна ўпала на яго. Яна прыціснулася да яго, уткнуўшыся тварам у яго грудзі. Яе цела было слізкім ад вільгаці. Ад яе зыходзіў жаночы пах, якому не перашкаджалі ні касметыка, ні духі. Яна прыціснулася да яго, нібы ў роспачы. Нік пагладзіў яе па спіне. У параўнанні з ім яе цела было тонкім і далікатным. Ён зразумеў, што яна, відаць, прайшла праз пекла.



Яна не плакала і не плакала, яна проста трымалася за яго. Майк ніякавата стаяў побач з імі. Прыкладна праз дзве хвіліны яна павольна прыбрала рукі вакол яго. Яна паглядзела яму ў твар, і Нік убачыў, што яна сапраўды цудоўная жанчына.



"Дзякуй", - сказала яна. Яе голас быў мяккім і амаль занадта нізкім для жанчыны.



«Пакуль не дзякуй мне, - сказаў Нік. «Нам яшчэ трэба прайсці доўгі шлях. У каюце можа быць адзенне і мал.



Кэці кіўнула і, абняўшы Майка за плечы, увайшла ў каюту.



Вярнуўшыся да руля, Нік падумаў аб тым, што чакае наперадзе. Спачатку была дэльта. Шэйла Кван спатрэбілася карта, каб перасекчы яе пры дзённым святле. У яго не было графіка, і даводзілася рабіць гэта ноччу. Пасля быў патрульны катэр і, нарэшце, сама мяжа. У якасці зброі ў яго быў пісталет Томі, Люгер, штылет і скрыню з гранатамі. Яго войска складалася з прыгожай жанчыны і дванаццацігадовага хлопчыка. А зараз у яго заставалася менш за суткі.



Канал пачаў пашырацца. Нік ведаў, што яны хутка апынуцца ў дэльце. Наперадзе і справа ён бачыў малюсенькія святлівыя кропкі. У той дзень ён уважліва сачыў за ўказаннямі Шэйла; яго розум запісваў кожны паварот, кожную змену курса. Але ноччу яго рухі будуць агульнымі, а не дакладнымі. У яго ішло адно - плынь ракі. Калі ён зможа знайсці яго дзе-небудзь у той дэльце, дзе сыходзяцца ўсе каналы, гэта прывядзе яго ў правільным напрамку. Затым левы і правы берагі адпалі, і ён быў акружаны вадой. Ён увайшоў у дэльту. Нік сцебануў румпель і рушыў па кабіне да носа. Ён вывучаў цёмную ваду пад сабой. Сампаны і джонкі стаялі на якары па ўсёй дэльце. У некаторых былі агні, але большасць была цёмнай. Баржа рыпела праз дэльту.



Нік саскочыў на галоўную палубу і адчапіў румпель. Кэці выйшла з каюты з міскай дымлівага рысу. На ёй была ярка-чырвоная сукенка, якая шчыльна абліпала яе постаць. Яе валасы былі нядаўна прычасаны.



"Адчуваеш сябе лепш?" - спытаў Нік. Ён пачаў есці мал.



«Многае. Майк адразу заснуў. Ён нават не змог даесці рыс.



Нік не мог забыць яе прыгажосць. Фатаграфія, якую паказаў яму Джон Лу, не апраўдала яе.



Кэці паглядзела на






голую мачта. "Што-небудзь здарылася?"



"Я чакаю плыні". Ён працягнуў ёй пустую міску. "Што ты ведаеш пра ўсё гэта?"



Яна застыла, і на імгненне страх, які ў яе быў у камеры, праявіўся ў яе вачах. "Нічога", - мякка сказала яна. «Яны дашлі да мяне дадому. Пасля яны схапілі Майка. Яны трымалі мяне, пакуль адзін зь іх даў мне ўкол. Наступнае, што я памятаю, гэта тое, што я прачнулася ў гэтай камэры. Вось тады і пачаўся сапраўдны жах. Салдаты ... - Яна павесіла галаву, не ў сілах гаварыць.



«Не кажы пра гэта, - сказаў Нік.



Яна падняла галаву. “Мне сказалі, што хутка са мной будзе Джон. З ім усё ў парадку?



"Наколькі я ведаю." Затым Нік распавёў ёй усё, не згадаўшы толькі свае сустрэчы з імі. Ён распавёў ёй аб комплексе, аб сваёй размове з Джонам, і ў канцы ён сказаў: «Такім чынам, у нас ёсць толькі да паўночы, каб адвезці вас і Майка назад у Ганконг. А праз пару гадзін будзе светла…»



Кэці доўга маўчала. Затым яна сказала: «Баюся, я прынесла вам шмат непрыемнасцяў. І я нават не ведаю твайго імя.



«Праблема каштавала таго, каб знайсці цябе ў бяспецы. Мяне клічуць Нік Картэр. Я агент урада».



Баржа рухалася хутчэй. Плынь падхапіла яго і рушыла наперад, чаму спрыяў лёгкі ветрык. Нік адкінуўся на спінку румпеля. Кэці прыхінулася да поручня правага борта, пагружаная ва ўласныя думкі. «Да гэтага часу яна трымалася добра, - падумаў Нік. Але самае складанае было яшчэ наперадзе.



Дэльта была далёка ззаду. Наперадзе Нік бачыў агні Вампоа. Вялікія караблі стаялі на якары па абодва бакі ракі, пакідаючы паміж імі вузкі канал. Вялікая частка горада была прыцемнена ў чаканні світання, які быў недалёка. Кэці пайшла ў каюту крыху паспаць. Нік застаўся ў румпеля, гледзячы на ??ўсё вачыма.



Баржа рушыла далей, дазваляючы плыні і ветру несці яго ў бок Ганконга. Нік драмаў у румпеля, у глыбіні душы яго мучыла трывога. Усё ішло занадта гладка, занадта лёгка. Канешне, не ўсе салдаты ў вёсцы былі забітыя. Некаторым з іх, мабыць, удалося выратавацца ад пажараў, каб падаць сігнал трывогі. І радыст, павінна быць, звязаўся з кімсьці, перш чым стрэліць у Ніка. Дзе быў гэты патрульны катэр?



Нік рэзка прачнуўся і ўбачыў, што перад ім стаіць Кэці. У руцэ ў яе была кубак гарачай кавы. Цёмная ноч знікла да такой ступені, што ён мог бачыць густы трапічны лес на абодвух берагах ракі. Хутка ўзыдзе сонца.



«Вазьмі гэта», - сказала Кэці. "Ты выглядаеш так, быццам табе гэта трэба".



Нік узяў каву. Яго цела сціснулася. Тупыя ныючыя болі ў шыі і вушах. Ён быў няголены і брудны, і яму заставалася прайсці каля шасцідзесяці міль.



"Дзе Майк?" Ён сёрбнуў кавы, адчуваючы цяпло да самага канца.



"Ён на носе, глядзіць".



Раптам ён пачуў крык Майка.



"Нік! Нік! Ідзе лодка! "



«Вазьмі румпель», - сказаў Нік Кэці. Майк стаяў на адным калене, паказваючы на правы борт носа.



«Вось, - сказаў ён. "Бачыш, проста іду ўверх па рацэ".



Патрульны катэр ішоў хутка, высока патанаючы ў вадзе. Нік з цяжкасцю адрозніў двух салдат, якія стаялі ў гарматы на насавой палубе. Часу было не так многа. Судзячы па тым шляху, па якім набліжалася лодка, яны ведалі, што ў яго былі Кэці і Майк. Да іх датэлефанаваўся радыст.



«Добры хлопчык, - сказаў Нік. "А зараз давайце складзем некалькі планаў". Разам яны саскочылі з кабіны на галоўную палубу. Нік выявіў скрыню з гранатамі.



"Што гэта такое?" - Спытала Кэці.



Нік адкрыў вечка кейса. «Патрульны катэр. Я ўпэўнены, што яны ведаюць пра цябе і Майку. Наша шпацыр на лодцы скончана; нам давядзецца зараз пераехаць на сушу». Яго сумка-кашуля зноў была напоўнена гранатамі. «Я хачу, каб вы з Майкам прама зараз плылі да берага».



"Але…"



"У цяперашні час! Некалі спрачацца.



Майк дакрануўся да пляча Ніка і нырнуў за борт. Кэці чакала, гледзячы Ніку ў вочы.



"Цябе заб'юць", - сказала яна.



«Не, калі ўсё складзецца так, як я хачу. Цяпер рухайся! Я сустрэнуся з табой дзе-небудзь па рацэ.



Кэці пацалавала яго ў шчаку і нырнула ў бок.



Цяпер Нік мог чуць магутныя рухавікі патрульнага катэры. Ён забраўся ў каюту і скінуў ветразь. Затым ён саскочыў на румпель і рэзка кінуў яго налева. Хлам нахіліўся і пачаў паварочваць бокам цераз раку. Патрульны катэр быў зараз бліжэй. Нік убачыў, як з рулі вырвалася аранжавае полымя. Снарад прасвісцеў у паветры і ўзарваўся проста перад носам джанка. Баржа, здавалася, скаланулася ад шоку. Левы борт быў звернуты да патрульнага катэра. Нік размясціўся за правым бортам кабіны, аўтамат Томі ляжаў зверху. Патрульны катэр быў усё яшчэ занадта далёка, каб адкрыць агонь.



З гарматы зноў стрэлілі. І зноў снарад прасвісцеў у паветры, толькі на гэты раз выбух разарваў паражніну ў ватэрлініі прама за носам. Баржа рэзка тузанулася, ледзь не збіўшы Ніка з ног. і адразу пачала тануць. Нік усё яшчэ чакаў. Патрульны катэр быў ужо дастаткова блізка. Яшчэ трое салдат адкрылі агонь з аўтаматаў. Каюту вакол Ніка была парэзана кулямі. Ён усё яшчэ чакаў.






Прабоіна па правым борце. Доўга ён не пратрымаўся б на плаву. Патрульны катэр знаходзіўся дастаткова блізка, каб ён мог бачыць выразы асоб салдат. Ён чакаў пэўнага гуку. Салдаты перасталі страляць. Лодка пачала запавольваць ход. Затым Нік пачуў гук. Патрульны катэр набліжаўся. Рухавікі былі выключаныя, Нік падняў галаву дастаткова высока, каб было відаць. Потым ён адкрыў агонь. Яго першая чарга забіла двух салдат, якія стралялі з насавой гарматы. Ён страляў крыж-накрыж, не спыняючыся. Трое іншых салдатаў тузаліся ўзад і ўперад, натыкаючыся адна на адну. Рабочыя палубы і салдаты бегаюць па палубе ў пошуках сховішча.



Нік паклаў пісталет Томі і выцягнуў першую гранату. Ён выцягнуў штыфт і кінуў яе, затым дастаў яшчэ адну, выцягнуў штыфт і кінуў, а затым дастаў трэцюю, выцягнуў штыфт і кінуў яе. Ён падняў пісталет Томі і нырнуў назад у раку. Першая граната ўзарвалася, калі ён стукнуўся аб ваду, якая была ледзяной. Ён ударыў сваімі магутнымі нагамі пад цяжарам пісталета Томі і пакінутых гранат. Ён падняўся прама і ўсплыў побач з катэрам. Яго другая граната разарвала каюту патрульнага катэра на часткі. Нік павіс на баку баржы, выцягваючы з мяшка яшчэ адну гранату. Ён вырваў штыфт зубамі і шпурнуў яго праз поручань баржы ў напрамку адкрытай скрыні з гранатамі. Затым ён адпусціў і дазволіў вазе сваёй зброі панесці яе прама на дно ракі.



Яго ногі амаль адразу стукнуліся аб слотны бруд; дно было ўсяго восем ці дзевяць футаў уніз. Калі ён пачаў рухацца да берага, ён цьмяна пачуў серыю невялікіх выбухаў, за якімі рушыў услед вялізны, які збіў яго з ног і зноў і зноў куляў. Здавалася, што ягоныя вушы разлятаюцца. Але страсенне мазгоў адкінула яго да берага. Яшчэ крыху, і ён зможа падняць галаву над вадой. Яго мозг быў разбіты, яго лёгкія хварэлі, быў боль у задняй частцы шыі; па-ранейшаму яго стомленыя ногі працягвалі ісці.



Спачатку ён адчуў прахалоду на верхавіне, затым падняў нос і падбародак з вады і ўдыхнуў салодкае паветра. Яшчэ тры крокі ўзнялі яго галаву. Ён павярнуўся, каб паглядзець на сцэну, якую толькі што пакінуў. Баржа ўжо затанула, і патрульны катэр ужо ішоў на дно. Агонь ахапіў большую частку таго, што было відаць, і зараз водная лінія праходзіла ўздоўж галоўнай палубы. Пакуль ён глядзеў, карма пачала тануць. Калі вада дасягнула агню, пачулася гучнае шыпенне. Лодка павольна асела, вада бурліла па ёй, запаўняючы ўсе адсекі і паражніны, шыпячы ад агню, які памяншаўся па меры таго, як лодка танула. Нік павярнуўся да яго спіной і міргнуў ад ранішняга сонца. Ён кіўнуў са змрочным разуменнем. Была зара сёмага дня.



РАЗДЗЕЛ ДВАНАЦЦАТЫ.



Кэці і Майк чакалі сярод дрэў, калі Нік вылезе на бераг. Апынуўшыся на сушы, Нік некалькі разоў глыбока ўздыхнуў, спрабуючы пазбавіцца ад звону ў галаве.



"Магу я дапамагчы табе што-небудзь панесці?" - спытаў Майк.



Кэці ўзяла яго за руку. "Я рада, што з табой усё ў парадку".



На імгненне іх вочы сустрэліся, і Нік ледзь не сказаў тое, пра што, як ён ведаў, будзе шкадаваць. Яе прыгажосць была яму амаль невыносная. Каб не думаць пра яе, ён праверыў свой малюсенькі арсенал. Ён страціў усё, акрамя чатырох гранат у рацэ; у пісталеце Томі заставалася каля чвэрці абоймы, а ў Вільгельміне засталося пяць стрэлаў. Ня добра, але гэта павінна спрацаваць.



"Што адбываецца?" - Спытала Кэці.



Нік пацёр шчацінне на падбародку. «Дзесьці побач ёсць чыгуначныя пуці. У нас спатрэбіцца занадта шмат часу, каб купіць іншую лодку. Акрамя таго, рака будзе занадта маруднай. Думаю, мы паспрабуем знайсці гэтыя чыгуначныя пуці. Пойдзем у гэтым кірунку».



Ён ішоў наперадзе праз лес і кусты. Рух ішоў павольна з-за густога параслі, і ім даводзілася спыняцца шмат разоў, каб Кэці і Майк адпачывалі. Сонца было гарачым, і казуркі прыставалі да іх. Яны ішлі ўсю раніцу, рухаючыся ўсё далей і далей ад ракі, уніз па маленькіх далінах і па невысокіх вяршынях, пакуль, нарэшце, неўзабаве пасля поўдня яны не выйшлі на чыгуначныя пуці. Самі сляды, здавалася, прарэзалі шырокі шлях праз зараснікі. Зямля была чыстай, прынамсі, на дзесяць футаў з кожнага боку ад іх. Яны блішчалі ў промнях паўдзённага сонца, таму Нік ведаў, што імі добра карыстаюцца.



Кэці і Майк плюхнуліся на зямлю на краі зараснікаў. Яны пацягнуліся, цяжка дыхаючы. Нік прайшоў крыху па рэйках, вывучаючы мясцовасць. Ён быў мокры ад поту. Немагчыма было сказаць, калі прыедзе наступны цягнік. Гэта можа быць любая хвіліна, а можа, некалькі гадзін. І ў яго не засталося шмат гадзін. Ён вярнуўся, каб далучыцца да Кэці і Майку.



Кэці сядзела, падціснуўшы пад сябе ногі. Яна паглядзела на Ніка, прыкрываючы вочы рукой ад сонца. "Добра?" яна сказала.



Нік апусціўся на калені і падабраў некалькі каменьчыкаў, якія былі раскіданыя па абодвум бакам шляху. «Выглядае нядрэнна, - сказаў ён. "Калі мы зможам спыніць цягнік".



«Чаму гэта павінна быць





Топ?"



Нік агледзеў рэйкі. «Тут даволі роўна. Калі і калі міма праязджае цягнік, ён будзе рухацца даволі хутка».



Кэці ўстала, страсянуўшы прылеглую кашулю, і паклала рукі на сцягна. "Добра, як нам гэта спыніць?"



Ніку прыйшлося ўсміхнуцца. "Упэўненыя, што вы гатовыя?"



Кэці паставіла адну нагу крыху наперадзе іншы, прыняўшы вельмі прывабную позу. «Я не кволая маленькая кветка, якую варта трымаць у імбрычку. І Майк таксама. Мы абодва з добрых сем'яў. Вы паказалі мне, што вы вынаходлівы і жорсткі чалавек. Ну, я і сам добры чалавек. На мой погляд, у нас адна мэта - дабрацца да Ганконга да паўночы. Думаю, вы нас дастаткова доўга неслі. Я не разумею, як ты ўсё яшчэ стаіш на нагах, як выглядаеш. Час нам пачаць несці сваю долю грузу. Ты згодзен, Майк?



Майк ускочыў на ногі. "Скажы яму, мама".



Кэці падміргнула Майку, затым паглядзела на Ніка, зноў прыкрыўшы рукой вочы. «Такім чынам, у мяне да вас толькі адно пытанне, містэр Нік Картэр. Як нам спыніць гэты цягнік? »



Нік ціхенька ўсміхнуўся пра сябе. «Дужы, як цвік, ці не так? Для мяне гэта падобна на мяцеж».



Кэтбі падышла да яго, трымаючы рукі па баках. На яе прыгожым твары было сур'ёзны ўмольны выраз. Яна мякка сказала: «Не мяцеж, сэр. Прапанова дапамогі з павагі, захаплення і адданасці нашаму лідэру. Вы разбураеце вёскі і падрываеце лодкі. А зараз пакажы нам, як спыняюць цягнікі».



Нік адчуў боль у грудзях, якую не мог цалкам зразумець. І ўнутры яго расло пачуццё, глыбокае пачуццё да яе.



Але гэта было немагчыма, ён гэта ведаў. Яна была замужняй жанчынай з сям'ёй. Не, проста яму хацелася спаць, есці і піць. Яе прыгажосць ўразіла яго ў той час, калі ён не быў у яго сілах.



"Добра", - сказаў ён, гледзячы на яе погляд. Ён выцягнуў Х'юга з-за пояса. «Пакуль я рублю галінкі і кусты, я хачу, каб вы складалі іх на чыгуначныя пуці. Нам спатрэбіцца вялікая куча, каб яны маглі бачыць з вялікай адлегласці. Ён вярнуўся да густых зараснікаў, за ім ішлі Кэці і Майк. "Яны не могуць спыніцца", - сказаў ён, пачынаючы рэзаць. «Але, можа быць, яны будуць дастаткова павольнымі, каб мы маглі скокнуць».



Прайшло амаль дзве гадзіны, перш чым Нік застаўся задаволены вышынёй. Ён выглядаў як зялёны, сакавіты ўзгорак, каля чатырох футаў у дыяметры і амаль шасці футаў у вышыню. Здалёку здавалася, што ён поўнасцю заблакуе любы цягнік.



Кэці ўстала, паклаўшы апошнюю галінку ў кучу, і выцерла лоб тыльным бокам далоні. «Што зараз адбываецца?» спытала яна.



Нік паціснуў плячыма. "Цяпер мы чакаем".



Майк пачаў збіраць каменьчыкі і кідаць іх у дрэвы.



Нік падышоў да хлопчыка ззаду. «У цябе тут добрая рука, Майк. Вы гуляеце ў Малодшую лігу? »



Майк перастаў пампаваць і пачаў трэсці каменьчыкі ў руцэ. «У мінулым годзе правёў чатыры лакаўты».



«Чатыры? Гэта добра. Як вы патрапілі ў лігу? »



Майк з агідай кінуў каменьчыкі. «Прайграў у плэй-оф. Мы аказаліся на другім месцы».



Нік усміхнуўся. Ён мог бачыць бацьку ў хлопчыку, тое, як прамыя чорныя валасы ляжалі на адным баку ілба, пранізлівыя чорныя вочы. «Добра, - сказаў ён. "Заўсёды ёсць наступны год". Ён пачаў сыходзіць. Майк узяў яго за руку і паглядзеў яму ў вочы.



"Нік, я турбуюся аб маме".



Нік кінуў погляд на Кэці. Яна сядзела, падклаўшы пад сябе ногі, выдзіраючы пустазелле паміж галькай, як калі б яна была ў двары свайго дома. "Чаму ты турбуешся?" ён спытаў.



"Скажы мне прама", - сказаў Майк. "Мы не збіраемся гэтага рабіць, ці не так?"



“Вядома, мы гэта зробім. У нас ёсць некалькі гадзін дзённага святла плюс палова ночы. Калі мы не ў Ганконгу, час для турботы - без дзесяці хвілін да паўночы. Нам засталося прайсці ўсяго шэсцьдзесят міль. Калі мы не дабяромся туды, я буду турбавацца пра цябе. Але да таго часу працягвай казаць, што мы справімся».



«А што наконт маці? Яна не такая, як мы з табой - я маю на ўвазе быць жанчынай і ўсё такое.



- Мы з табой, Майк, - з пачуццём сказаў Нік. "Мы паклапоцімся пра яе".



Хлопчык усміхнуўся. Нік падышоў да Кэці.



Яна паглядзела на яго і паківала галавой. «Я хачу, каб ты паспрабаваў крыху паспаць».



«Я не хачу спазніцца на цягнік, - сказаў Нік.



Затым крыкнуў Майк. «Слухай, Нік!»



Нік павярнуўся. Вядома, гусеніцы гулі. Ён схапіў Кэці за руку і рыўком падняў на ногі. "Давай."



Кэці ўжо бегла побач з ім. Майк далучыўся да іх, і ўсе трое пабеглі па рэйках. Яны беглі да таго часу, пакуль пабудаваная імі сваа не схавалася за іх спіной. Затым Нік пацягнуў Кэці і Майка прыкладна на пяць футаў у лес. Пасля яны спыніліся.



Некаторы час яны задыхаліся, пакуль не змаглі нармальна дыхаць. «Гэта павінна быць дастаткова далёка, - сказаў Нік. "Не рабі гэтага, пакуль я табе не скажу".



Яны пачулі слабы пстрыкаючы гук, які рабіўся ўсё гучней. Затым яны пачулі грукат хутка які рухаецца цягніка. Правай рукой Нік абдымаў Кэці, левай - Майка. Шчока Кэці прыціскалася да яго грудзей. У Майка ў левай руцэ быў пісталет Томі. Шум рабіўся гучнейшы; затым яны ўбачылі вялізны чорны паравоз, які праязджаў перад





м. Праз секунду ён прайшоў міма іх, і таварныя вагоны расплыліся. «Прытармазл, - падумаў Нік. Лёгка.



Раздаўся гучны віск, які станавіўся ўсё гучней па меры таго, як машыны станавіліся лепш бачныя. Нік заўважыў, што ў кожнага чацвёртага былі адчыненыя дзверы. Віск працягваўся, запавольваючы рух вялізнай змеі звязаных машын. Раздаўся гучны стук, які, як выказаў здагадку Нік, быў выкліканы ўдарамі рухавіка аб груду кустоў. Затым віск спыніўся. Машыны зараз ехалі павольна. Потым яны пачалі набіраць хуткасць.

ТЕЛЕГРАМ

Канал с обзорами, анонсами новинок и книжными подборками

Книжный Вестник

Бот для удобного поиска книг (если не нашлось на сайте)

Поиск книг

Свежие любовные романы в удобных форматах

Любовные романы

О психологии, саморазвитии и личностном росте

Саморазвитие

Детективы и триллеры, все новинки

Детективы

Фантастика и фэнтези, все новинки

Фантастика

Отборные классические книги

Классика
ВКОНТАКТЕ

Цитаты, афоризмы, стихи, книжные подборки, обсуждения и многое другое

Книжный Вестник
БИБЛИОТЕКИ

Библиотека с любовными романами, которая наверняка придётся по вкусу женской части аудитории

Любовные романы

Библиотека с фантастикой и фэнтези, а также смежных жанров

Фантастика

Самые популярные книги в формате фб2

Топ фб2 книги