Podwodny zabójca

40

Bear zjawił się zgodnie z obietnicą. Therri wywołała pilota przez radio, powiedziała mu, że musi ewakuować około pięćdziesięciu osób, Bear nie zadawał pytań. Wezwał wszystkich pilotów w promieniu stu pięćdziesięciu kilometrów. Z różnych kierunków nadleciały hydroplany, by zabrać pasażerów z brzegu jeziora. Najpierw wsiedli chorzy i starzy, potem młodzi. Therri stała na plaży z mieszanymi uczuciami ulgi i smutku. Pomachała na pożegnanie swojej nowej przyjaciółce Rachaeli.

Ryan kwalifikował się do odlotu w pierwszej kolejności. Prowizorycznie opatrzono mu ranę, żeby powstrzymać krwawienie i zapobiec infekcji. Trafił z innymi do małego, ale dobrze wyposażonego prowincjonalnego szpitala. Bracia Aguirrez skorzystali z własnego transportu. Wezwali eurocopter, który zabrał ich na jacht.

Przed odlotem Ben i niektórzy młodzi mężczyźni z plemienia wybrali się na drugą stronę jeziora, żeby sprawdzić, co zostało z kompleksu Barkera. Po powrocie zameldowali, że nic już tam nie ma. Therri zapytała, co stało się z diabłorybami, które oglądała. Ben tylko się uśmiechnął.

– Usmażone.

Therri, Ben i Mercer byli ostatni w kolejce do ewakuacji. Kiedy hydroplan wzbił się nad rozległy las, Therri spojrzała w dół na spalone drzewa wokół zniszczonej budowli Barkera.

– Co się tu stało? – zawołał Bear przez hałas silnika. – Wiecie coś o tym?

– Ktoś musiał się bawić zapałkami – odrzekł Mercer. Na widok sceptycznej miny Beara uśmiechnął się szeroko. – Jak dolecimy na miejsce, opowiem ci wszystko przy piwie.

Austin i Zavala w towarzystwie Troutów płynęli do portu na pokładzie statku badawczego Throckmortona. Naukowiec wciąż był w szoku po odkryciu szalonego planu Barkera. Obiecał złożyć zeznania przed komisją kongresową senatora Grahama, kiedy tylko poinformuje parlament kanadyjski o zagrożeniach, jakie stwarzają genetycznie modyfikowane ryby.

Po powrocie do Waszyngtonu Austin spotkał się z Sandeckerem i zdał mu relację z przebiegu operacji. Admirał z zainteresowaniem słuchał opowieści o śmierci Barkera, ale najbardziej fascynował go Durendal. Trzymał miecz ostrożnie w obu rękach.

W przeciwieństwie do wielu ludzi morza Sandecker nie był przesądny, toteż Austin ze zdziwieniem uniósł brwi, kiedy admirał, wpatrzony w lśniące ostrze, mruknął:

– Ten miecz wydaje się żyć własnym życiem.

– Miałem to samo wrażenie – przyznał Austin. – Kiedy pierwszy raz wziąłem go do ręki, poczułem dreszcz, jakby przepłynął przeze mnie prąd elektryczny.

Sandecker wsunął miecz do pochwy.

– To oczywiście zabobonne bzdury.

– Oczywiście. Co pan proponuje z nim zrobić?

– Nie mam żadnych wątpliwości, że trzeba go zwrócić ostatniemu prawowitemu właścicielowi.

– Roland nie żyje, a Diego, jeśli jest tą mumią, którą widziałem, nie będzie w najbliższym czasie rościł pretensji do Durendala.

– Niech pomyślę… Nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym na razie pożyczył sobie ten miecz?

– Oczywiście, że nie, choć mógłbym go wykorzystać do przebicia się przez kupę papierkowej roboty.

Sandecker zapalił cygaro i wrzucił zapałkę do kominka. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

– Zawsze uważałem, że ogień dużo lepiej wszystko załatwia niż nasza federalna biurokracja.

Parę dni później Sandecker wezwał Austina. W słuchawce telefonu zatrzeszczał jego głos:

– Kurt, jeśli masz chwilę czasu, wpadnij do mojego gabinetu. I weź ze sobą Joego. Jest u mnie kilka osób, które chcą się z wami zobaczyć.

Austin znalazł Zavalę w pracowni projektowej pojazdów głębokiego zanurzenia i przekazał mu polecenie szefa. Sandecker wprowadził ich do pokoju, który był centralnym ośrodkiem NUMA.

– Kurt, Joe, miło, że przyszliście – powitał ich wylewnie i wziął obu pod rękę.

Austin uśmiechnął się na tę obłudę admirała. Kiedy Sandecker kogoś wzywał, nie było wyboru. Ten, kto się spóźnił lub w ogóle nie przyszedł, miał okazję przekonać się, co znaczy gniew admirała.

Za Sandeckerem stał Balthazar Aguirrez i jego dwaj synowie. Bask rozpromienił się na widok Austina. Potrząsnął jego ręką, potem uścisnął dłoń Zavali.

– Zaprosiłem pana Aguirreza i jego synów, żeby podziękować im za pomoc w Kanadzie – wyjaśnił Sandecker.

– Nie zrobilibyśmy tego bez waszej pomocy – powiedział Austin, zwracając się do Basków. – Przykro mi z powodu śmierci waszego pilota i straty helikoptera. I rany Pablo.

Aguirrez zbył to machnięciem ręki.

– Dziękuję, przyjacielu. Helikopter to tylko maszyna, którą łatwo zastąpić inną. Jak widać, rana mojego syna szybko się goi. Szkoda mi pilota, ale jak wszyscy ludzie na moim jachcie, był dobrze opłacanym najemnikiem i doskonale zdawał sobie sprawę z ryzyka tego zawodu.

– Niemniej jednak to bolesna strata.

– Oczywiście. Cieszę się z waszego sukcesu, ale czy nie macie jakichś wiadomości o mieczu i rogu?

– Wygląda na to, że pańskie relikwie przebyły długą i trudną drogę – odrzekł Sandecker. – Dzięki notesowi znalezionemu przez Kurta w makabrycznym muzeum Barkera udało nam się odtworzyć ich historię. Pański przodek Diego żeglował z Wysp Owczych przez Atlantyk. Nie dotarł jednak do Ameryki. On i jego załoga zmarli, najprawdopodobniej z powodu jakiejś epidemii. Statek dryfował, aż dotarł do lodów polarnych. Zeppelin odkrył karawelę setki lat później podczas tajnego lotu do bieguna północnego i zabrał ciało pańskiego przodka. Awaria zmusiła potem sterowiec do lądowania na lodzie. Kiolya znaleźli go i zabrali ciała Diego i kapitana zeppelina, Heinricha Brauna.

– Kurt opowiedział mi tę historię – odparł niecierpliwie Aguirrez. – Ale co z relikwiami?

– Proszę usiąść. Myślę, że czas na brandy – powiedział Sandecker.

Admirał wskazał gościom wygodne skórzane fotele na wprost masywnego biurka i podszedł do barku ukrytego w ścianie. Wrócił z butelką i napełnił kieliszki. Potem otworzył skrzyneczkę i wyjął garść specjalnie zwijanych cygar. Poczęstował wszystkich i poklepał się po górnej kieszeni marynarskiej kurtki.

– Chyba zgubiłem obcinacz do cygar. Nie macie panowie scyzoryka? Nie szkodzi. – Sięgnął do tyłu i położył na blacie miecz w pochwie. – Może to wystarczy.

Balthazar z niedowierzaniem wytrzeszczył oczy. Drżącymi rękami wyciągnął miecz z pochwy i uniósł go wysoko nad głowę, jakby wzywał do boju rycerzy Karola Wielkiego.

– Durendal – wyszeptał.

– Róg otrzyma pan za kilka dni razem ze szczątkami pańskiego przodka – powiedział Sandecker. – Pomyślałem, że może pochowa pan te bezcenne relikwie z ich prawowitym właścicielem.

Balthazar wsunął miecz z powrotem do pochwy i podał synom.

– Prawowitym właścicielem jest naród baskijski. Wykorzystam miecz i róg Rolanda do zapewnienia Baskom suwerenności. – Uśmiechnął się. – Ale w pokojowy sposób.

Niebieskie oczy Sandeckera błyszczały wesoło. Był wyraźnie zadowolony, że udał mu się ten teatralny spektakl. Uniósł wysoko kieliszek.

– Wypijmy za to.

Później, tego samego dnia, do Austina zadzwonił Ryan. Wrócił już do Waszyngtonu. Poprosił o spotkanie w “zwykłym miejscu”. Austin przyjechał na Roosevelt Island kilka minut wcześniej. Czekał pod pomnikiem, kiedy zobaczył nadchodzącego Ryana. Ryan był jeszcze blady i wymizerowany po postrzale. Nie miał tego aroganckiego wyrazu twarzy, który tak drażnił Austina.

Uśmiechnął się i wyciągnął rękę.

– Dzięki, że przyszedłeś, Kurt.

– Jak się czujesz?

– Tak, jak musi się czuć tarcza strzelnicza.

– Nie jesteś przyzwyczajony – odrzekł Austin, myśląc o swoich bliznach po nożu i kulach. – Ale świadomość, że pokrzyżowałeś Barkerowi plany, powinna łagodzić ból. Gratuluję.

– Nie udałoby mi się bez pomocy Bena, Chucka i Diego Aguirreza.

– Nie bądź taki skromny.

– To ty jesteś skromny. Słyszałem o twoich przygodach na pokładzie zeppelina.

– Mam nadzieję, że nie założymy towarzystwa wzajemnej adoracji – odparł Austin. – Nie chciałbym psuć naszej wspaniałej znajomości.

Ryan roześmiał się.

– Zaproponowałem to spotkanie, żeby cię przeprosić. Wiem, że byłem zarozumiały i apodyktyczny.

– Zdarza się najlepszym z nas.

– Jest jeszcze coś. Próbowałem wykorzystać Therri do uzyskania twojej pomocy.

– Wiem. Ale Therri jest zbyt niezależna, żeby ją wykorzystać.

– W każdym razie musiałem cię przeprosić, zanim się pożegnamy.

– Mówisz, jakbyś zamierzał zniknąć na zawsze za horyzontem.

– Za kilka dni wyjeżdżam na Bali, żeby zobaczyć, czy SOS uda się przeszkodzić w nielegalnym handlu żółwiami morskimi. Potem muszę pomóc w ratowaniu lwów morskich w Afryce Południowej i sprawdzić, co możemy zrobić z kłusownictwem w Parku Narodowym Galapagos. Jednocześnie będę zbierał fundusze na następcę “Sentinela”.

– Ambitne plany. Życzę szczęścia.

– Będzie mi potrzebne. – Ryan spojrzał na zegarek. – Przepraszam, ale muszę lecieć. Trzeba ustawić ludzi.

Poszli razem na parking. Uścisnęli sobie ręce.

– O ile wiem, w tym tygodniu będziesz się widział z Therri.

– Wybieramy się na kolację, kiedy tylko uporamy się z robotą biurową.

– Obiecuję, że nie przeszkodzę wam jak w Kopenhadze.

– Nie ma obawy – odrzekł Austin. Zerknął na niebo i uśmiechnął się tajemniczo. – Tam, gdzie ją zabiorę, nikt nam nie przeszkodzi.