Сарочае радыё

22.

Ва ўніверсітэце ішла пара па ідэалогіі. Колішняга выкладчыка, маладога доўгавалосага беларускамоўнага лектара, змяніла на гэтай пасадзе паўнаватая жанчынка з нерухомай прычоскай-інсталяцыяй. Жанчынка млява вяла ўрок і, калі ёй задавалі пытанні, віскатала:

― Не правакуйце мяне! Гэта не тычыцца майго курсу! ― пры гэтым твар яе змяняўся.

― Гэта тычыцца, ― з розных кутоў даносілася да яе. Яна прыкрывала павекі і працягвала надыктоўваць, не чуючы нас.

Яна адмыслова не рэагавала на «правакацыі», з-за якіх і прагналі яе папярэдніка з аспірантуры і адусюль з запісам у асабістую справу. Дарэчы, ён ужо другі «прафесійна непрыдатны» чалавек, які сустрэўся мне.

Слухаць было нудотна, пакутліва, а з адчыненай форткі цягнула нядушным, вольным паветрам ― і мы шапталіся з Наташай, маёй сяброўкай.

― І калі вяселле?

― У жніўні. Так цяжка ― усё на маіх плячах.

― Сукенку абрала ўжо?

― Хацела цнатлівую, а мне пасуюць толькі адкрытыя. Давялося браць з дэкальтэ… Дарагія яны, вядома. Працую за дваіх.

― А Вася яшчэ не знайшоў працу?

― Праспаў сумоўе. Хоць гэта да лепшага, напэўна. Інакш бы іншая праца не знайшлася. Вось ён хадзіў ужо ўчора, далі выпрабавальны тэрмін, а потым мусяць узяць.

«Можа быць, пасталее», ― падумала я. Васю я бачыла толькі ля камп’ютара, у камп’ютары ― бесперапынна страляе аўтамат. Вочы цацачныя, справа ― паўтарашка піва. Так ён мне і ўяўляўся ― або з півам і мышкай, або цалуецца з Наташай. Таму я ўзрадавалася поспеху з працай.

Вочы Наташы, яе твар напоўніліся зараз дзявочай верай у вельмі шчаслівую будучыню.

― І праца цікавая, з гукам. Расшыфроўка, усё сучаснае.

― Расшыфроўка чаго?

― Тэлефонных размоў. Ім там, у органах, патрэбна. І ўяўляеш ― такая праца, такі заробак, і нават не патрабуецца закончаная вышэйшая адукацыя. Якраз для майго Васі.

― Чыіх размоў?

― Не ведаю, якая розніца. Ён шмат чаму навучыцца, гэта ж так цікава. Новыя тэхналогіі, усё сучаснае.

― Вы мяне тут не правакуйце! ― высокім голасам аглушыла кагосьці выкладчыца. Але мы сядзелі далёка і не чулі, пра што ў яе спыталі.

Гутарка змялася.

Наташа, соладка пацягнуўшыся, улеглася на парту.

― Як падумаю, што мой муж будзе ваенным…

Прыгожыя гладкія валасы ўпалі на твар, і яна заплюшчыла вочы, працягваючы летуценна ўсміхацца.