Сарочае радыё

29.

― Яшчэ не прыехалі? ― не называючыся, пытаўся Цімох ў трубкі. ― Гэта зноў мы. Яшчэ няма?

Я заканчвала мантаваць інтэрв’ю: мы хацелі выпусціць яго сёння, няхай нават позна ўвечары. Машыне, у якой ехаў Казулін, на кожным пасту загадвалі спыніцца. Павольна правяралі дакументы, колы, багажнік… Але побач спынялася без загаду іншая ― якую вёў сябра Аляксандра, падобны да вучонага, ― і пасажыр, не парушаючы закона, перабіраўся ў яе. Пакуль ДАІ разгублена заканчвала праверкі, Казулін ехаў ― да наступнага паста. Праз нейкі час іх даганяў першы кіроўца ― і фокус паўтаралі.

― Навошта яны гэта робяць? ― пыталася я ў Цімоха. ― Ён жа ўсё роўна едзе ў турму.

― Думаю, яны дабіваюцца, каб ён спазніўся і лічылася, што ён уцёк.

«Я з пакорай прыму ўсё, што мне падрыхтавана», ― чула я ягоны голас у навушніках. Баюся, што калі надрукаваць гэта ― будзе адзін пафас, прыгожыя агульныя словы. «…Г эта значыць, вы больш не будзеце галадаць?» ― «Я нават не буду парушаць рэжым».

А вось голас дачкі ― яго дарожка на камп’ютары была менш густая і высокая: «Не, чарнавікоў ці накідаў кнігі я не знайшла». Трэба будзе аднойчы падказаць ёй паглядзець запісы на дыктафоне. Але толькі пазней, калі жалоба скончыцца.

У рэдакцыі было ціха ― толькі мы з Цімохам ды Сямёныч у студыі. Адчуваўся ледзь улоўны пах паралонавых насадак на мікрафон, гумы на навушніках, пластмасы дыктафонаў, белай паперы для прынтару ― пах радыё. І яшчэ паветра берагло пах кавы і шын ровара, які стаяў каля дзвярэй. Я адчыніла дзверы:

― Ці можна начытацца?

― Так.

Голас павінен быць сур’ёзным, афіцыйным, але не сумным. Нейтральны халаднаваты голас. У мяне не выходзіла. Я паўтарыла першы сказ. Ужо пятнаццаць разоў.

― Начытай алфавіт, а я сам нарэжу, ― паўтарыў Сямёныч барадаты жарт. І я пачала:

― А. Б. В. Г. Д. Дж. Дз…