Сарочае радыё

23.

На наступны дзень я нават не паспела пазаймацца голасам ― спазнялася на працу. Спехам апранулася і праз пяць хвілін трэслася ў душнай маршрутцы. Пальцы церабілі тэлефон, рука гатовая да таго, што ў любы момант ён раздражнёна завібруе і высвеціць на экране працоўны нумар.

Заляцела ў рэдакцыю ― планёрка ўжо скончылася. Рэдактара злавіла на кухні.

― Прабачце! Я праспала!

Працягваючы перамешваць цукар у каве, ніколькі не паскорыўшы гэтага працэсу, Улад сказаў:

― У цябе праз сорак хвілін інтэрв’ю. З жонкай Казуліна.

Я звяла ў галаве файлы: Казулін ― былы рэктар майго ўніверсітэта. І былы кандыдат у прэзідэнты. Падчас паслявыбарчых пратэстаў ён, здаецца, павёў шэсце да турмы, дзе сядзелі тады ўсе, нават мае сябры. І за гэта яго самога пасадзілі, толькі не на пятнаццаць сутак, а на пяць гадоў.

― Ты яе ведаеш?

― Не.

― Ірына Казуліна. Яна ўчора публічна сказала, што ў яе рак апошняй ступені. Мы гэта ведалі, але не пісалі. А цяпер, калі яна абвясціла, можна з ёй пагаварыць. Яна робіць нейкую праграму для хворых, трэба пра ўсё гэта даведацца. І пра яе мужа, вядома, таксама распытаць. І нібыта яна кнігу піша.

― Вы… Вы што? Мяне? Трэба ж такія рэчы загадзя казаць! Паглядзіце, як я апранутая. Адпраўце Паленава.

― Нармальна апранутая. Пра гэта не думай.

― Але мне дваццаць гадоў. Я ж… дробязь зялёная для яе.

― Яна вельмі ветлівая, не хвалюйся. Зараз абмяркуем з табой пытанні, інтэрв’ю будзе вялікае, тры блокі.

…І вось таксоўка ўжо выкліканая, чакае мяне ля дома.

― А, забыў! Вось грошы ― купі кветак.

― Якіх яшчэ кветак?

― Якіх-небудзь непампезных, звычайных дзённых кветак.